#W poszukiwaniu straconego czasu | Explore Tumblr posts and blogs

lamanie-litera · 7 years ago

Text

Your very respectful, MARCEL PROUST

[autumn 1914]

Madame, Forgive me for not having yet thanked you: it is I who have received marvelous roses described by you with “fragrance imperishable” but various which, in the evocations of the true poet that you are, cause the aroma, at every hour of the day, by turns, now to infiltrate the agatized chiaroscuro of the “Interiors” or now to expand within the fluent and diluted atmosphere of the gardens. Only . . . I have been so ill these days (in my bed which I have not left and without having noisily opened or closed the carriage entrance as I have it seems been accused of doing) that I have not been able to write. Physically, it was impossible for me. Keep the Revues as long as you like. — . By an astonishing chance Gide, of whom we were speaking, and whom I have not seen for 20 years, came to see me while we were speaking of him in our letters. But I was not in a condition to receive him. Thank you again Madame for the marvelous pages flushed with a smell of roses.

Your very respectful

MARCEL PROUST

The successor to the valet de chambre makes noise and that doesn’t matter. But later he knocks with little tiny raps. And that is worse.

(...)

[November 1915?]

Madame, I have been wanting for a long time to express to you my regret that the sudden arrival of my brother prevented me from writing to you during the last days of your stay in Paris, then my sadness at your leaving. But you have bequeathed to me so many workers and one Lady Terre — whom I do not dare call, rather, “Terrible” (since, when I get the workers to extend the afternoon a little in order to move things ahead without waking me too much, she commands them violently and perhaps sadistically to start banging at 7 o’clock in the morning above my head, in the room immediately above my bedroom, an order which they are forced to obey), that I have no strength to write and have had to give up going away. How right I was to be discreet when you wanted me to investigate whether the morning noise was coming from a sink. What was that compared to those hammers? “A shiver of water on moss” as Verlaine says of a song “that weeps only to please you.” In truth, I cannot be sure that the latter was hummed in order to please me. As they are redoing a shop next door I had with great difficulty got them not to begin work each day until after two o’clock. But this success has been destroyed since upstairs, much closer, they are beginning at 7 o’clock. I will add in order to be fair that your workers whom I do not have the honor of knowing (any more than the terrible lady) must be charming. Thus your painters (or your painter), unique within their kind and their guild, do not practice the Union of the Arts, do not sing! Generally a painter, a house painter especially, believes he must cultivate at the same time as the art of Giotto that of Reszke. This one is quiet while the electrician bangs. I hope that when you return you will not find yourself surrounded by anything less than the Sistine frescoes . . . I would so much like your voyage to do you good, I was so sad, so continually sad over your illness. If your charming son, innocent of the noise that is tormenting me, is with you, will you please convey all my best wishes to him and be so kind as to accept Madame my most respectful regards.

MARCEL PROUST

(...)

Excerpts from Afterword by Lydia Davis:

Because of his illness, Proust spent most of his time in bed, heavily dressed in — according to one account — two sweaters, socks, and long underwear, with a hot-water bottle at his feet that was renewed three times a day. A blanket folded in four hung over the large door to the room to protect him from drafts and noise. Both shutters and curtains were closed over the double-paned windows, so that no sound could be heard from the street. The chandelier that hung from the ceiling was never illuminated. A candle was kept burning, since he lit his powders using a folded paper rather than striking a match. He generally woke “for the day” at nine in the evening, and had his only meal at that time — coffee and a croissant which Céleste would bring to him when he rang.

When he felt well enough, Proust liked to have a friend come visit occasionally, as long as that friend followed certain rules: no cigarettes, of course, no perfume.

(...)

When he was feeling well enough, he talked without pause, and the person he talked to the most, because she was always available, was Céleste, an intelligent and responsive listener. He often rang for her after she had gone to bed, and she would come as she was, in her nightgown and robe, her hair “down her back,” as she says. He would talk to her for hours at a time, sitting up in bed leaning against two pillows, while she stood at the foot of the bed.

Gide describes, in his journal, Proust’s style of talking: “His conversation, ceaselessly cut by parenthetical clauses, runs on . . .”

The diplomat and Proust fan Paul Morand enlarges upon this: the Proustian sentence was “singsong, caviling, reasoned, answering objections the listener would never have thought of making, raising unforeseen difficulties, subtle in its shifts and pettifoggery, stunning in its parentheses — that, like helium balloons, held the sentence aloft — vertiginous in its length . . . well constructed despite its apparent disjointedness; . . . you listened spellbound . . ."

(...)

We are told that Proust wrote very fast. This, too, is apparent in the letters, in the sprawling handwriting, in the tendency to abbreviate, in the occasional missing word, and perhaps, though not necessarily, in the missing punctuation.

(...)

Houlgate was a neighboring town to Cabourg, where Proust liked to stay at the Grand Hôtel. Guests marveled, according to Philippe Soupault in his memoirs, over “how Monsieur Proust rented five expensive rooms, one to live in, the other four to ‘contain’ the silence.”

Marcel Proust, Letters to His Neighbor, translated by Lydia Davis, 2017.

#Marcel Proust #Letters to His Neighbor #Lydia Davis #książka #listy #epistolografia #książki #czytanie #korespondencja #W poszukiwaniu straconego czasu #cytat #fragment #czytam #literatura #literatura francuska

0 notes

miastaslow · 3 years ago

Text

#miejskierozmowy: Katarzyna Bonda: To bohater dyktuje przebieg zdarzeń

– Hubert jest w coraz większych opałach i sama już nie wiem, jak mu pomóc… Jednak czy właściwie to powinnam mu pomagać? To facet. Wiem, że dźwignie – mówi serwisowi Fundacji Miasta Słów Katarzyna Bonda, jedna z najbardziej rozpoznawalnych pisarek w Polsce.

fot. Marta Machej

Kamil Piłaszewicz: Kiedy dowiedziałem się, że Hubert Meyer wraca już tego lata, miałem obawy, czy to, aby nie za szybko. Zastanawiałem się, czy jego błyskawiczny powrót nie spowoduje, że jego losy się „przejedzą” czytelnikowi. Okazało się, że strachy nawiedziły, nie niosąc żadnych argumentów, by potwierdzić tę tezę. Dziękuję.

Katarzyna Bonda: Dziękuję.

Podobne myśli pojawiały się u autorki, gdy siadała do pisania kontynuacji losów wspomnianego psychologa śledczego?

- Bohater widać był zbyt długo zamknięty w pisarskiej lodówce, by teraz tak łatwo dać się znów z powrotem zamknąć. Domagał się przygód, perypetii, więc starałam się jedynie sprostać oczekiwaniom profilera.

Chyba że to Hubert tak dobitnie się dopominał poznania dalszych wydarzeń, uznając, że „Nikt nie musi wiedzieć” było zdecydowanie za krótkie?

- No cóż, „Klatka dla niewinnych” jest nieco dłuższa, więc może coś w tym jest?

Patrząc zarówno na to, jakiej objętości do tej pory były pani dzieła, jak i na personę jaką był Marcel Proust i jego utwory zatytułowane „W poszukiwaniu straconego czasu”, to co sądzi pani o komentarzach pojawiających się w sieci, iż wspomniany francuski pisarz ma następcę, tyle że w Polsce i w sukience?

- Martwię się, bo czy ktoś dzisiaj czyta klasyków? Teraz liczy się napięcie i… napięcie. Wezmę sobie to do serca i zaktualizuję dane. Dziękuję jednakowoż za komplement – choć z pewnością niezasłużony, to mam przynajmniej sukienkę.

Reasumując, przyznaję, że do tej pory, jak czytałem książki Katarzyny Bondy, to czułem, że dojrzewałem w ich trakcie, a teraz mam tak, że przeczytam i od razu pojawia się tzw. głód literacki. I co z tym faktem zrobimy? (śmiech)

- Za chwilę na rynku kolejna część przygód Meyera, może prześlę egzemplarz? (śmiech)

Albo to u autora tych pytań pojawiają się jakiegoś typu trudności związane z odczytaniem tekstu…

- Zamieniam się w słuch…

Zgodzi się pani ze mną, że w tych czasach nie mamy trudności z przeczytaniem każdego utworu literackiego, ale kiedy dochodzi do odczytu, to już pojawiają się trudności, czasami nie do przeskoczenia…?

- Uważam, że to wina technologii – jesteśmy nieustannie bodźcowani danymi, świetnie wymyślonymi historiami, które są głównie obliczone na efekt twardego uderzenia, niekoniecznie refleksji i rozmyślań, na co - zwłaszcza młodemu czytelnikowi szkoda czasu. Efekt jest taki, że seriale są coraz bardziej skomplikowane, wręcz detaliczne. Wiele uwagi poświęca się psychologii postaci i analizy ich życiorysów. Zagadka kryminalna jest niejako ramą do tego obrazu. Natomiast literatura coraz częściej „udaje film”, czyli dzieje się tu i teraz, forma jest łatwostrawna, zaś intryga jednotorowa. I nie zamierzam z tym dyskutować, mówimy wszak o literaturze popularnej, a o tym, czy jest ona popularna – decyduje odbiorca i jego gust, percepcja, wrażliwość. Zawsze powtarzam, że odczytanie zakodowanych treści w książce, którą napisałam, zależy od możliwości czytelnika. Jeśli kogoś porusza moja opowieść – to jego serce zabiło szybciej, jeśli nie – znaczy, że nie jest nam po drodze lub nie jest to ten moment w życiu człowieka, który jest sprzyjający dla zawikłanej historii.

Chyba że uciekam się do świata filozofii, a autorka „Klatki dla niewinnych” twardo stąpa po ziemi…

- Staram się tak robić, więc momenty twórczego odklejenia, tym bardziej są emocjonujące.

Wracając do pani, to do czego, jak do czego, ale Katarzyna Bonda przyzwyczaiła czytelników do tego, że spotkają się nie z książką, nie księgą, a tomiszczem. Tymczasem już nawiązywaliśmy do tego, że ostatnie dzieła są znacznie krótsze. Jak zrodził się pomysł, by dokonać tej zmiany?

- Jedyną stałą w życiu jest zmiana. W życiu pisarza – tym bardziej. Zmieniłam tryb zapisu, sposób podejścia do pracy, inaczej patrzę na kryminał, więc w naturalny sposób i dzieło uległo zmianie. Czy to dobrze, czy źle – nie wiem. Nie da się zawrócić z raz obranej ścieżki. Chyba, że podejmę taką decyzję iż idę ponownie do źródła – ale taką decyzję dyktuje historia kryminalna lub – jeśli mam być szczera – bohater. Serię o Hubercie Meyerze akurat tak się pisze i zasadniczo nie bardzo mam wpływ na to, jak to się odbywa. Jestem tylko na służbie tej postaci. To bohater dyktuje przebieg wydarzeń, gdyż realnie bierze w nich udział. Ja jedynie mam okazję mu w tym towarzyszyć.

Być może uznała pani, że trzeba natworzyć dzieł np. związanych ze wspomnianym psychologiem, ponieważ pewna stacja wykupiła prawa do ekranizacji i dobrze by było, gdyby mieli na podstawie czego tworzyć kolejne serie?

- Tak właśnie pomyślałam… By powstała prawdziwie długa seria. Czuję się totalnie zdemaskowana!

W ostatnim czasie w swoich kontach na mediach społecznościowych wspominała pani, że nie tylko dalsze losy Saszy Załuski doczekają się pojawienia na tzw. srebrnym ekranie, więc… Który rąbek tajemnicy może jeszcze uchylić autorka?

- „Polskie morderczynie”. Moja druga napisana w życiu książka, na dodatek dokumentalna, zostanie zekranizowana jako serial fabularny, na co, przyznaję, ostrzę sobie zęby. Emisja już niebawem w Viaplay. To dla mnie zaszczyt, gdyż platforma wchodzi z tym projektem na polski rynek, a przecież pamiętam czas, kiedy nikt nie chciał tej książki wydać. Uważano, że jest to rzecz niekomercyjna, obrazoburcza i mało sexy… To były oczywiście dawne czasy. Dziś nikt w to nie wierzy, a ilość dokumentów kryminalnych, jakie są publikowane rocznie w tym kraju, pokazuje, że bardzo się wszystko zmieniło i jest to cudowne. Cieszę się także, że tak stara książka (wyszła drukiem w 2008 roku) wciąż jest popularna i na dodatek doczeka się adaptacji.

Swego czasu przewidziałem Paulinie Świst, że otrzyma nagrodę literacką. Nie uwierzyła i ostatnio sięgnęła po Bestseller Empiku. Później wywróżyłem Małgosi Sobczak sukces związany z jej trylogią „Kolorów zła”. Z początku też nie chciała sądzić, że mam rację. To może, chociaż pani przyzna mi rację, gdy powiem, że to Hubert Meyer będzie „partnerował” Saszy na antenie pewnej stacji?

- Niech się stanie. Bardzo by mi się miło oglądało profilera na szklanym ekranie, proszę mi wierzyć.

Przechodząc do samej „Klatki dla niewinnych”, to kiedy pytałem Katarzynę Grocholę, jak wytłumaczy, skąd wziął się tytuł powieści „Zjadacz czerni 8”, rzekła, że odpowiedź znajduje się na określonej stronie. Z kolei jak Katarzyna Bonda wytłumaczy nazwę dzieła, o którym dziś mówimy?

- Rzecz się łączy ze sztuką Shibari, która oczywiście jest jedną z technik BDSM, lecz w swojej pierwotnej wersji była sposobem krępowania wodzów, którzy zostali wzięci w niewolę. Nie chodziło tylko o unieruchomienie wojownika, ale też okazanie i wyeksponowanie jego siły, a jednocześnie pokazanie kto wygrał. Tutaj się zatrzymam, bo reszta w znajduje w „Klatce”.

W czasie lektury przekonujemy się, że bohaterowie są związani w jakiś sposób ze światem BDSM, więc może tytuł jest jakąś przenośnią dla tych, którzy chcieliby spróbować tzw. klimatu, ale uważają, że wszystko wiedzą lepiej i nie ma sensu respektować tamtejszych zasad?

- To, co mnie zaciekawiło w sado-maso, to były przede wszystkim twarde zasady. Od razu pomyślałam, że to przestrzeń, do której naturalnie mogą ciągnąć osoby, które są na tyle zaburzone, by chcieć je złamać. BDSM dziś nie jest już jakimś szczególnym tematem tabu, a starałam się pokazać ten świat w miarę uczciwie. Ci, którzy chcą mi dokopać, mówią, że dokumentacja jest OK, więc gdyby czytelnik miał ochotę na bezpieczne wejście i wyjście z tej przestrzeni – zapraszam, choćby po to.

W końcu zasada głosi, że reguły są po to, żeby je łamać! Czy tylko mnie tak wychowali? (śmiech)

- Ja tak miałam do 28 roku życia! (śmiech) Potem się uspokoiłam. Jednak mężczyźni ponoć mają tak całe życie. Powodzenia! (śmiech)

Odnośnie do wspomnianego rodzaju opieki, to w pewien sposób ukształtowała pani u swoich czytelników przekonanie, jak Katarzyna Bonda napisze powieść, to od razu ta stanie się bestsellerem. Dlaczego w tym przypadku nie będziemy mieli odstępstwa od normy?

- Schlebia mi, że ludzie pamiętają Meyera. Jest mi miło, że wciąż dostaję dowody zaufania widoczne w górnych partiach topek bestsellerów, ale nie jestem zadufana w sobie. Na rynku jest tak wiele świetnych dzieł, autorzy wychodzą z siebie, by sprostać oczekiwaniom, więc dla mnie to jest najwyższy honor, a nie oczywistość. Po tylu latach istnienia na rynku człowiek już wie, że najważniejsze jest tylko to, czy i kiedy „Klatka dla niewinnych” siedzi wysoko, masz już zamknięty następny maszynopis. Ja mam zamknięte dwa i biorę się do dalszej pracy, więc jestem szczęśliwa.

Jak wiemy, bestsellery mają to do siebie, że czytelnicy chcą szybko poznać dalsze losy głównych bohaterów. Nie, żebym na koniec rozmowy naciskał… I nie powiem magicznego słowa „ale”… Jednakże, kiedy Hubert Meyer wróci ze swoimi przygodami?

- Owszem, choć Hubert jest w coraz większych opałach i sama już nie wiem, jak mu pomóc… Jednak czy właściwie to powinnam mu pomagać? To facet. Wiem, że dźwignie. Tak, to dlatego tak miło i szybko pisze się tę serię.

Korekta: Magda Tadzik

#bonda #wywiad #meyer #kryminał #book #balwierz

0 notes

rymowski · 3 years ago

Quote

... i w swoim głodzie szczęścia nie żądać od życia niczego, jak tylko aby się zawsze układało w szereg szczęśliwych popołudni.

Marcel Proust ,,W poszukiwaniu straconego czasu. W stronę Swanna".

0 notes

akane171 · 6 years ago

Text

Tag Game

Tagged by @fandomlove7 Arigatoooooo

Rules: tag 15 people you’d like to get to know better.

Relationship status: eternal single

Favorite colors: black, as my rotten heart

Lipstick or chapstick: chapstick

Three favorite foods: pierogi, barszcz, my lost hopes and dreams

Last song I listened to: You made me the thief of your heart by Sinead O’Connor

Last movie I watched: Infinity War

Books I’m currently reading: Moving Pictures by Terry Pratchett, Broken Angels by Richard Morgan, IT yb Stepehn King, Oathbringer by Brandon Sanderson, In search of lost tie vol. 1 by Marcel Proust and Niebiańskie Pastwiska by Paweł Majka…. What? I have no life

Last thing I googled: How “W poszukiwaniu straconego czasu” is translated to English

Height: 155 cm

Time: 4.20pm

Song stuck in my head: The unicorn invasion of Dundee…

What are you wearing: Sweatpants and t-shirt, it’s Sunsay after all

How many blankets do you sleep with: one

Dream trip: Siberia

Tagging: @yeratimelordkatniss - feel molested, wifey

#my fam #tagged

2 notes · View notes

klubestetow · 4 years ago

Quote

Symptomy wyczuwalne dla mnie, jako pewna pustka w głowie i zapomnienie o wszelkich sprawach, które odnajdywałem już tylko przypadkiem - jak na przykład porządkując swoje rzeczy odnajdujemy zapomniany przedmiot, któregośmy nawet nie szukali - czyniły mnie niby ciułaczem, z którego kasy pancernej, rozprutej, wyciekają stopniowo bogactwa. Jakiś czas istniało jeszcze ja bolejące nad utratą skarbów, wkrótce jednak przekonałem się, że pamięć umykając zabiera również i owo ja.

Marcel Proust. W Poszukiwaniu Straconego Czasu. Czas Odnaleziony.

0 notes

pufal · 5 years ago

Photo

W poszukiwaniu straconego czasu Marcel Proust W poszukiwaniu straconego czasu Marcel Proust „Czy mógłbym tę książkę nazwać powieścią? Zapewne jest to znacznie więcej i znacznie mniej niż powieść, po prostu czysta, bez jakiejkolwiek domieszki, esencja mojego życia, troskliwie zebrana w owych godzinach rozdarcia kiedy z nas się sączy.” Marcel Proust

0 notes

kafkarna · 4 years ago

Text

Boże, ileż cnót w końcu znienawidzić można.

~ W poszukiwaniu straconego czasu

0 notes

przemsa · 5 years ago

Text

Wyznanie Wyznawcy Prezesa

Trochę mi głupio zaczynać notkę w ten sposób, ale trudno. Akurat zerkałem na mój poprzedni wpis i przewijając komentarze trafiłem na ten, gdzie kol. porfirogeneta stwierdza, że czymś tam mam się nie przejmować, bo uważa mnie za wyznawcę Prezesa i że jeszcze gotów jest przed każdym sądem zaświadczyć, kto UFOł, a kto nie i uznałem, że odniesienie się do tego od biedy może być wstępem.

Zatem: Wprawdzie mocno średnio rozumiem, co to ten UFOł i dlaczego kol. porfirogeneta miałby cokolwiek w tej sprawie przed jakimkolwiek trybunałem świadczyć, ale nie w tym rzecz. Jak mu nad wyraz grzecznie wyjaśniłem, jego opinią na mój temat nie przejmuję się ani trochę. Wypada mi jednak wprost przyznać, że owszem, jestem wyznawcą Prezesa. Polityk Jarosław Kaczyński imponuje mi bowiem pod wieloma względami. Między innymi dorobkiem, inteligencją, konsekwencją, twardością charakteru oraz zdolnością do zachowania po 10 kwietnia 2010 zdrowia psychicznego i pogody ducha. Co do tego ostatniego pewności nie mam, a jeżeli chodzi o psychikę, jest wielce prawdopodobne, że zaraz jakiś mistrz ciętej riposty zadrwi ze mnie okrutnie pisząc, że co jak co, ale akurat łeb to Kaczor ma kompletnie zryty he he, lol. Trudno. Będę obstawał przy swoim i w tym punkcie. Generalnie - bez dodawania asekuracyjnego „oczywiście na tle reszty polityków w Polce” – uważam, że Jarosław Kaczyński to Gość kalibru odwrotnie proporcjonalnego do swego wzrostu, jak nie lepiej.

Tyle wstępem. Czas na resztę „rozprawki”. Ta wbrew pozorom będzie nie o Kaczyńskim; wstawiłem go tylko na zachętę. Chcę dziś poruszyć temat tych wszystkich związanych z koronowirusem obostrzeń, które dotykają nas naprawdę dotkliwie i boleśnie. Mnie szczególnie zabolało najświeższe związane z lasem, bo ten mam pod nosem i spędzam w nim średnio ponad dwadzieścia godzin w miesiącu biegając namiętnie. Przyjmuję jednak do wiadomości, że tak trzeba, bo spacer między drzewami jest niezłym i pretekstem, by leź gdzie popadnie, a to przecież chcą ukrócić.

Jasne, w głowie kołata mi wcale nie tak rzadko myśl, że kiedyś być może okaże się, że była to największa sztucznie wywołana histeria w XXI wieku i generalnie nieporównywalny z niczym innym w historii ludzkości podstęp, przy którym koń trojański to zwykły z pokładu Idy łysek, ale nie chcę brnąć w tę stronę. Nie mogąc być niczego pewien, podporządkowuję się przyjmując do wiadomości, że nie ma sensu wierzgać, bo niezależnie od wszystkiego nie chciałbym zaszkodzić komuś tylko z tego powodu, że jestem takim super przenikliwym, niedającym się wodzić za nos, sceptycznym ekspertem.

Moje podejście nie jest żadnym ewenementem. Tym niemniej docierają do mnie cały czas glosy, że dopóki nie wprowadzono stanu wyjątkowego, wszystkie te zakazy są nielegalne i ewentualne mandaty spokojnie można olać już teraz lub zaskarżyć i wygrać w niedalekiej przyszłości. Tego także nie neguję. Znów: nie byłbym zaskoczony, gdyby faktycznie tak było. Nie mam jednak zamiaru ani tego sprawdzać ani nawet wygrażać z tego powodu władzy. Raz, że to szaleństwo dzieje się globalnie, więc jeżeli nawet to wielki wałek, to Polska niewiele może zrobić stawiając się jakkolwiek, a dwa wiem, że alternatywą jest stan wyjątkowy, którego nie chciałbym – z wielu powodów – doświadczać. Niech już będą lepiej te dyscyplinujące, w gruncie rzeczy możliwe do zignorowania zakazy niż zakazy śmiertelnie poważne - z policją i wojskiem.

W obydwu bowiem wariantach – czy naprawdę z powodu groźnego wirusa, czy tylko pod jego pretekstem – chodzi o to, żebyśmy siedzieli w domach i kropka. Odgrywanie zatem teraz miłującego wolność bezkompromisowego wojownika, któremu nikt niczego nie będzie nakazywał uważam – oględnie rzecz ujmując – za zbędne. Dlatego też twierdzę, że obnoszenie się z ostentacyjną pogardą do tych zakazów jest jak zakładanie muszki na każde przyjęcie; rozgrywanie samemu partii szachów w parku paląc fajkę; pozowanie do zdjęć w fularze z miną pochmurnego cierpiętnika; czytanie w autobusie czwartego tomu "W poszukiwaniu straconego czasu" Prousta po francusku itp. - tanie to i tandetne. To zwykłe, stojące w opozycji do tak mi imponującego pragmatycznego, konsekwentnego kaczorowania, nędzne korwinowanie. Nic więcej. http://przemsa.szkolanawigatorow.pl/wyznanie-wyznawcy-prezesa

#szkoła nawigatorów #szkołanawigatorów #przemsa #koronawirus

0 notes