#Volgende blog begin het | Explore Tumblr posts and blogs

willemrichterreisverhalen · 1 year ago

Text

New York en Niagara Watervallen 2024

#1 Start spreading the news .....

Start spreading the news, I'm leaving today (nee, woensdag pas) I want to be a part of it, New York, New York (dat dan wel) These vagabond shoes, are longing to stray (ja, er staan wel wat wandelingetjes op het programma) Right through the very heart of it, New York, New York (zo is dat)

We zijn er bijna klaar voor. Dus hierbij de aftrap van Bill and Reggie - onze aliassen voor de komende weken - in de aanloop naar onze trip naar New York en de Niagara Watervallen (van 8 t/m 20 mei). Dan even over dat liedje: er zijn over New York natuurlijk heel veel liedjes gemaakt, maar The Voice (bijnaam van Frank Sinatra) zit al sinds enkele weken in mijn hoofd. Ik (Willem) betrap me er zelf op dat ik het liedje af en toe neurie. En ik word er heel vrolijk van.

Onze trip naar NY stond voor corona al gepland, maar ging toen natuurlijk niet door. Maar de stad blijft voor ons zijn aantrekkingskracht houden. Dus het moest er een keer van komen. Ik (Bill) zal proberen iedere dag een blog te schrijven met een mooie foto erbij om je aangehaakt te houden bij onze belevenissen. Wij gaan er maar vanuit dat je dat leuk vindt. Op onze beurt vinden wij het leuk als je op ons blog reageert. Dus: vooral doen, zodat wij ook een beetje bij jou aangehaakt blijven.

Bye bye/lieve groetjes,

Bill and Reggie

#2 Het was best wel een lange dag

We vertrokken al om zeven uur van station Apeldoorn Osseveld. Op Schiphol deden we een heerlijk Iers ontbijt bij Murphy's Bar. Daarna was het een hele lange zit. Gelukkig konden we wel naast elkaar zitten nadat we met iemand van plek hadden geruild. KLM was zo onaardig ons niet naast elkaar te laten zitten. Als lunch hadden we lekkere pasta. Verder was het veel lezen, een film (en nog een film) kijken en spelletjes doen. En zo stonden we zeveneneenhalf uur later op Airport John F. Kennedy in New York. En hadden we vooraf niet kunnen bedenken dat we daar nog eens drie uur in de rij zouden moeten staan voor de paspoortcontrole. Dat was echt niet leuk. Maar goed, daarna met de Air Train en metro en bus naar Hoboken in New Jersey. En zo al een eerste indruk gekregen. De eigenaar van onze vakantiewoning had ons via mail de code van het slotkastje gestuurd. Maar wij kregen de deur niet open. Gelukkig kon Erik (zijn zoon) van de eerste verdieping ons helpen. En zo zaten we om acht uur lokale tijd (bij jullie was het toen al twee uur 's nachts) bij de pizzeria op het terras. Zo was het vandaag van alles wat: we begonnen in Nederland, pakten op Schiphol een Iers ontbijt mee, aten Italiaans in het vliegtuig (en ook in New York) en aan het einde van de dag was de bovenstaande foto (bijna) ons uitzicht vanuit onze vakantiewoning.

En nu ga ik ook slapen: sweet dreams

Bill and Reggie

#3 Groen en fatsoen

We hebben de eerste vier dagen in New York een appartement in Hoboken. Dat ligt ten oosten van Manhattan aan de andere kant van de Hudson-rivier. Hoboken hoort wel bij de regio New York, maar ligt in de staat New Jersey. Ons verblijf ligt in een rustige buurt met mooie lommerrijke lanen en veel gebouwen uit begin vorige eeuw. Het is er minder druk en toeristisch - en dus ook minder duur - dan in Manhattan. Daarover straks nog meer. Het kost wel wat meer tijd om met het openbaar vervoer in New York te komen. Zo namen we vanochtend het pontje naar de overkant. Heel opvallend om te zien is dat zich vanzelf een mooie rij vormt waarbij niemand het in zijn hoofd haalt om voor te kruipen (behalve wij dan - zonder dat we dat meteen zo in de gaten hadden). New York is dan wel een hele grote stad (8,5 miljoen inwoners) waar het individualisme hoogtij viert, maar waar ook dit fatsoen nog steeds bestaat.

We waren vandaag in het groen: in ons boekje "Time to momo New York" staan zes wandelingen waarmee je een groot deel van de stad te zien krijgt. Daar hebben we vandaag de eerste van gedaan. De wandelingen waren in de volgende buurten: Nolita, Soho, West Village en High Line. En dat leek dus allemaal een beetje op Hoboken wat betreft begroeiing en de stijl van gebouwen. De High Line (op de foto hierboven) ligt op een oude spoorlijn zo'n tien meter boven de straten van Chelsea en het Meatpacking District. Die spoorlijn werd tot begin jaren tachtig gebruikt voor de bevoorrading van de nabijgelegen pakhuizen. Toen de spoorlijn werd opgedoekt kwamen bewoners op het idee er een "park op hoogte" van te maken. De oude rails zie je hier en daar nog liggen, maar verder zijn er heel veel struiken en bomen geplant. Het is een prachtig park geworden. Maar ook op andere plekken in de stad is er veel begroeiing. En we hebben geluk met het jaargetijde: alles loopt nu prachtig uit.

Gisteravond hadden we Italiaans gegeten in een tentje hier om de hoek. En ook vandaag hebben we hier en daar wat gegeten en gedronken. We waren voorbereid op de hoge prijzen, maar vinden het hier erg duur. En bij het afrekenen wordt er vanuit gegaan dat je nog fooi geeft. Als je pint wordt meteen een aantal opties voor de hoogte van de fooi aangegeven. En dat begint dan bij 18 %. Maar dat vinden we dan - als echte Hollanders - toch net een beetje al te gortig. Dus kiezen we er zelf voor te bepalen wat we aan fooi geven. Meestal ligt dat dan tussen de 5 en 10 procent.

Nou, het is hier ondertussen half tien geweest (half vijf in de ochtend bij jullie al): tijd om er een einde aan te breien. Tot morgen dan maar weer.

#4 Groot, groter, grootst

Het is er gisteren niet meer van gekomen; dus vandaar dat je mijn blog nu pas ontvangt. We hebben net het ontbijt achter de kiezen. Gisteravond waren we naar de musical Chicago in het Ambassador Theatre op Broadway. Het was een leuke musical; revue-achtig. Het was niet een heel groot theater, maar wel met een bijzondere sfeer. De musical draait al meerdere jaren hier. Dat zou je niet zeggen naar de manier waarop iedereen bij aanvang naar binnen werd geleid. Daar moest natuurlijk ook weer zón Amerikaanse rij gevormd worden. Maar met de grote mensenmassa en de beperkte plek op de stoep ging dat niet helemaal vanzelf. Maar Miss Chicago herself riep en schreeuwde net zo lang tot iedereen in het gelid stond.

Het was nog wel even een dingetje er steeds helemaal bij te blijven. We zijn nu drie dagen hier, maar ´s avonds merk ik dat het lastig is de oogjes open te houden. Nu hebben we ook gisteren weer flink gewandeld. Dus tijdens de voorstelling waren er wel enkele momenten dat ik tegen de slaap aan het strijden was. Thuis hebben we nog even een wijntje gedaan en toen ben ik wel zón beetje ter plekke gecrasht.

Het was gisteren overigens qua weer een mindere dag: een beetje Hollands weer met regen en ook aan de frisse kant. Dus hebben we ook meer van de metro en de bus gebruik gemaakt. Dat loopt hier allemaal als een tierelier. Ook gisteravond terug waren we in een mum van tijd weer terug in Hoboken. We begonnen gisteren bij het Grand Station (op de foto). Echt een enorme hal; echt een bezienswaardigheid. Vandaar door naar nog zo'n immens gebouw: de New York Public Library. En aansluitend zijn we gewandeld naar Union Square. Rondom dat plein zijn verschillende restaurants; daar hebben we dan ook heerlijk geluncht. Met het slechte weer in gedachten zijn we vervolgens naar het Metropolitan Museum for Arts gegaan (The Met, zoals de New Yorkers zeggen). Wat een enorm groot gebouw. Gelukkig maar, trouwens. Want we waren niet de enigen die deze dag hadden uitgezocht om naar het museum te gaan. In het museum moesten we een keuze maken, omdat alles bekijken geen optie is. We hebben gekozen voor Modern and Contemporary. Met ook verschillende Hollandse meesters (van Gogh, Rembrandt en van Dongen): het museum heeft een enorme collectie. Ter afsluiting nog een theetje in het museumcafé met een gratis concert.

Ter afsluiting van de dag dus de voorstelling op Broadway. Goed te merken dat het weekend voor de deur staat. We kwamen op weg er naartoe nog langs Times Square waar je over de koppen kon lopen. Ik probeer einde dag je weer blij te maken met ons verhaal over vandaag. Het weer is een stuk beter; we gaan vandaag naar Central Park.

#5 Een dagje naar het park

Het was zaterdag een heerlijke dag en dus gingen we – net als 5 miljoen New Yorkers – naar Central Park. Ongelooflijk dat er midden in New York zo'n prachtig park is. En iedereen loopt, wandelt, rent, fietst, skatet, stept, jogt, segwayt er. En wij hadden na drie dagen stad met veel lopen wel zin in een dagje naar het park. En geweldig dat de weergoden ons zo positief gestemd waren. Het was echt t–shirtweer. Het park ziet er op en top onderhouden uit; ook zie je er weinig zwerfvuil. En het beetje dat er wel ligt wordt dan ook nog eens opgeruimd door een hele stoet vrijwilligers. We zijn het hele park van zuid naar noord en van oost naar west doorgelopen. Onderweg zitten we op een bankje voor ons fruithapje en hebben uitzicht op een groep kinderen dat met hele grote bellenblazers enorme bellen maakt. In het noorden van het park is een grote waterplas die als drinkwaterreservoir voor de stad dient.

Dan was er in het westen van het park deze dag de Japan-parade met aansluitende streetfair. Er wonen ruim veertigduizend Japanners in New York. We hebben het grootste deel van de parade gezien. Er wordt veel gezwaaid. Vooral de grote trommels waar stevig op wordt geslagen hebben indruk gemaakt. Na ruim een uur hebben we het wel gezien. We gaan toch nog maar een stukkie lopen en steken het park over in oost–west richting. Onderweg komen we nog langs het Guggenheim–museum. Daarna gaan we met de metro naar het Rockefeller–centre Observation Deck Top of the Rocks. Het komt heel goed uit qua weer. We zoeven met de lift omhoog naar de 67-ste verdieping en hebben een super uitzicht over de stad. Je kunt helemaal rondlopen zodat je in alle windrichtingen kunt kijken. We zien natuurlijk ook het Central Park waar we vanochtend hebben gelopen. En door het mooie weer kun je heel ver kijken. Wel hoog, hoor. Maar er staan nog een heleboel andere hoge gebouwen omheen waardoor ik minder hoogtevrees heb dan anders. We zien ook het Chrysler-building. In 1930 gebouwd en met zijn 319 meter hoog (77 verdiepingen) ooit het hoogste gebouw ter wereld. Maar het wordt nu omgeven door een heleboel gebouwen die allemaal veel hoger zijn. Het hoogste gebouw in NY is nu het (nieuwe) World Trade Center: 541 meter hoog met 102 verdiepingen.

Na alle inspanning is het goed toeven op een leuk terrasje. We gaan naar Bryant Park. Een groen stukje in de stad met allerlei kraampjes en een heel groot grasveld. En daaromheen een heleboel terrassen. Met een lekker lokaal biertje en een colaatje sluiten we de dag af. We gaan weer terug naar Hoboken met de bus. Ook hier is het druk. Gelukkig komen we redelijk snel de Lincoln-tunnel onder de Hudson door. We stoppen nog even bij Trader Joe's voor onze dagelijkse boodschappen. We eten vanavond uit de microwave en we halen ook wat te eten en drinken voor in de trein morgen. Bij ons appartement hebben we nog even een praatje met onze verhuurder. Dan op de bank met het bord op schoot kijken we nog een paar afleveringen van Baby Reindeer. Een leuke serie op Netflix waar we thuis net mee begonnen waren.

#6 Nee, in Canada was ik nog nooit

Maar nu dus wel. We zitten pal op de grens van de VS en Canada in het Canadese gedeelte van Niagara Falls (op de foto). John - de eigenaar van Bedham Bed and Breakfast waar wij de komende drie nachten verblijven - heeft ons aan de Amerikaanse kant opgehaald. Het B&B ligt hemelsbreed 150 meter van de grens. Er is daar ook een brug naar Canada, maar die mag je alleen oversteken met een speciale vergunning die John niet heeft. En wij ook niet :-( Dus moeten we zo'n drie kilometer omrijden. Maar als we het stationsgebouw uitkomen is John er binnen no time. Met zijn auto zijn we ook in no time bij het B&B.

We vertrokken vanochtend in de regen om half elf vanaf Penn-station in New York. We waren daar mooi op tijd en hadden nog een leuk contact met een Engels echtpaar dat ook naar de Niagara-watervallen gaat. Voor de treinreis van ruim negen uur hadden we gisteren al proviand ingeslagen: een sapje en brood voor de lunch (met peanutbutter) en een kant-en-klare koude avondmaaltijd. Daarmee zijn we de dag prima doorgekomen. En ik had de zondag-editie van de New York Times gekocht zodat ik me onder andere eens goed kon verdiepen in wat er deze week allemaal rond The Donald is gebeurd. Daar hadden we op tv natuurlijk al het een en ander van gezien. In de krant (met heel veel bijlagen) lees ik over een nieuw schandaal over een mega-hotel dat hij in Chicago heeft laten bouwen en waar hij de fiscus ook over heeft voorgelogen. Er is ook een column waarin beweerd wordt dat al deze schandalen zijn uitwerking niet zullen missen: Trump will have to pay for what he has been doing. Maar of dat allemaal nog gaat lukken voor de verkiezingen is maar de vraag. Het eerste deel van de reis ging over vlak land langs de Hudson. Niagara Falls (VS) ligt overigens net als New York in de staat New York. Verder leek het een soort reis langs Europese steden. De stations die we aandeden waren namelijk: Yonkers, Croton-Harmon, Poughkeepsie, Rhinecliff, Hudson, Albany, Schenectady, Amsterdam, Utica, Rome, Syracuse, Rochester en Buffalo. Op Google Maps zien we nog meer plaatsen met een Europese naam.

Morgen en overmorgen gaan we hier de boel eens verkennen. Daarover de volgende keer meer.

#7 Wwwwwwoooooooooooooooooooooooooowwwwwwwooow

Dit is dus ons bed and breakfast. Met een prima bed en ook met een heerlijk ontbijt vanochtend: vers fruit en een ter plekke klaargemaakte omelet. Een goede start van de dag. We konden het gisteravond natuurlijk niet laten alvast een eerste kijkje bij de watervallen te nemen: wow, echt super! Wat een water, wat een kracht. Vanuit ons b&b was dat een wandeling van ruim een half uur.

Vandaag zijn we in het tunnelstelsel achter de watervallen geweest (the journey behind the falls) en hebben we ook een boottochtje (city-cruise) richting de watervallen gemaakt. En die poncho hadden we echt wel nodig. Wat een water. In het tunnelstelsel voelde je de kracht van het water gewoon. De watervallen worden ook gebruikt voor de winning van energie. Goed dat we buiten het weekend hier zijn trouwens; de drukte viel vandaag erg mee. Hoewel de weersvoorspelling niet zo gunstig was zaten we na de boottocht nog even heerlijk in het zonnetje met een al even heerlijk ijsje.

We gaan morgen naar de Amerikaanse kant. Het uitzicht op de watervallen is hier vanaf de Canadese kant mooier, maar aan de Amerikaanse kant is nog een nationaal park waarbij je tot vlak aan het water kunt komen.

Ik heb een kort filmpje op YouTube geplaatst waar je de watervallen van dichtbij kunt zien en horen.

#8 Ff buurten: van Canada naar de VS en weer terug

We zitten in de trein terug naar NYC. Vanochtend om 06.15 uur zijn we door John op het station afgezet. Pfff …. dat viel nog helemaal niet mee. Van John hebben we een heerlijk ontbijtpakketje meegekregen. Vanmiddag rond half vier komen we weer aan op New York Moynihan-Penn Station. Vandaag geen New York Times: ik lees de Volkskrant online. Even een update van het Nederlandse nieuws: we moeten hier heel wat missen :-) Hier lees je namelijk helemaal niks over de grote bolleboos Joost Klein of de formatie van het nieuwe kabinet.

We hebben bij de Niagara Watervallen erg genoten. Prachtige, indrukwekkende natuur en een heel aangenaam B&B. Gisterochtend hebben we als eerste de White Water Walk gedaan. Heel dicht langs de oever van de Niagara-rivier. Met kolkend water, witte schuimkoppen en een hele harde stroming. Heel indrukwekkend hoe dat water met een giga-snelheid richting het Meer van Ontario stroomt. 's Middags zijn we nog naar de Amerikaanse kant van de watervallen geweest. Een wandeling van zo’n 45 minuten vanaf ons tijdelijke verblijf. En hoewel het uitzicht op de Canadese kant mooier is - zeker hoe je op de Horseshoe Falls kunt kijken - is het verder aan de Amerikaanse zijde veel mooier. Het is een nationaal park (een state parc om precies te zijn). Er is veel moeite gedaan er een natuurpark van te maken. Zoals we dat kennen van de andere nationale parken die we in de VS bezocht hebben. Terwijl het aan de Canadese zijde rondom de watervallen meer een soort Disneyland Niagara is. De locals noemen het niet voor niets Little Las Vegas. Er staan daar veel dure hotels en er zijn heel veel vreetschuren en kermisachtige attracties. Terwijl het oorspronkelijke dorp vooral rond het treinstation en Main Street er behoorlijk vervallen bij ligt. Ook nu hebben we weer heerlijk weer: ik heb voor de gelegenheid de korte broek uit de koffer gehaald. De weersvoorspelling was voor vandaag eigenlijk heel slecht. Ik vermoed dat mijn zus Lida hier achter zit.

We eten een burger bij het Hard Rock Café; ik koop daar ook nog een t-shirt. Daarna weer terug over de Rainbow International Bridge. De grens weer over: die grens tussen de beide landen ligt precies op de helft van de rivier onder ons. Terug op onze kamers pakken we de laatste spullen in onze koffers en rugzakken in. Als afsluiting van de dag kijken we de Noorse miniserie Midtsommernatt op Netflix.

#8 Amsterdam in Amerika

Er is dus ook een Amsterdam in de staat New York. Oorspronkelijk heette dat dorp Veedersburgh. Op Wikipedia vind ik het volgende: De plaats ontstond in 1830 als onderdeel van het dorp Amsterdam. Door nieuwbouw in 1854, 1865 en 1875 groeide het aantal inwoners. In 1885 werd Amsterdam een stad en werd de stad groter door annexatie van het voormalige "Village of Port Jackson. De Nederlanders koloniseerden de gebieden van Albany (de huidige hoofdstad van de staat New York) en Manhattan al in 1624". En die Nederlandse invloeden kom je ook in New York overal tegen.

En wij komen vandaag opnieuw langs dat Amerikaanse Amsterdam. Het is toch wel een lange rit; vooral omdat we ook nog een uur vertraging hebben. Maar we hebben ons de hele dag prima vermaakt met kletsen, lezen, spelletjes spelen en af en toe een beetje wegdommelen. Het etenspakket van de B&B is echt top; behalve twee heerlijke sandwiches met omelet hebben we ook een zak vol vers gesneden fruit en twee dikke plakken bananencake. We komen er de hele dag mee door. In de trein kopen we koffie en thee. We komen rond vijf uur (in de regen) aan op Penn-station en moeten dan met de PATH-trein naar ons volgende verblijf in Jersey-city. We zitten deze keer wat zuidelijker als de vorige keer in Hoboken. We hebben opnieuw een appartement in een basement. Met een heleboel harde stenen drempels waar ik later op de avond mijn grote teen enorm aan stoot. Ik heb toen iets minder fraais gezegd dat ik hier niet zal opschrijven. We installeren onszelf en eten vervolgens Italiaans om de hoek. We hebben trek en bestellen pizza en salades, maar onze ogen waren groter dan onze magen. De helft van de pizza gaat mee als doggy-bag. Morgen gaat onze verkenning van New York weer verder.

#9 Let‘s dim sum more

Het is bijna tien uur 's avonds hier. Leuk om aan het einde van de dag weer even terug te kijken op de dingen die we vandaag hebben gezien en ervaren. Na drie dagen Niagara Watervallen vandaag weer terug in de drukte van de stad.

We hadden vandaag een bijzondere dag met heel veel bijzondere dingen te zien in voornamelijk Lower Manhattan. Te veel om op te noemen, eigenlijk. Je kunt wel op elke hoek van iedere straat foto's maken. Vanochtend eerst even boodschappies gedaan bij een supermarkt om de hoek. We hebben vooral spullen voor de start van de dag gehaald. Na het ontbijt op weg naar het Memorial Monument op de plek waar ooit de Twin Towers stonden. Dat vond ik wel heel indrukwekkend; onvoorstelbaar dat hier twee enorme wolkenkrabbers zijn ingestort. Wat moet dat een enorme puinhoop en stress zijn geweest voor iedereen die daar was. De hele plek is overigens prachtig en stijlvol heringericht en het monument is ook heel erg mooi gemaakt. Mooi ook hoe de namen van de slachtoffers in het metaal zijn uitgesneden. Hier kunnen op de verjaardag van het slachtoffer bloemen in worden gestoken. Ook het nieuwe winkelcentrum The Oculus is heel erg mooi ontworpen. Het licht valt hier op elk moment weer anders naar binnen wat een mooi effect geeft.

Daarna gingen we richting City Hall (hier was een kleine, maar luidruchtige demonstratie van ouderen tegen de gemeente). En vervolgens belandden we in het gedeelte van de stad waar verschillende rechtbanken zijn. En daar was veel politie; veel straatblokkades en ook allerlei auto’s van omroepen met schotelantennes. Toen we weer terug in ons vakantiehuis waren las ik dat er vandaag weer een zitting met Trump was in het Supreme Court. Zijn fixer Cohen stond weer "on the stand" zoals ze hier zeggen. Er vlakbij zagen we opeens een hele wolk met roze piemelballons: zou dat iets met elkaar te maken hebben gehad? Wel een heel erg grappig gezicht.

Onze volgende stop was het Tenement Museum. Daar kon je ervaren hoe het leven voor immigranten in deze buurt rond 1900 was. Er leefden daar toen vooral veel Joden en mensen uit Oost-Europa. Enkele panden in de straat zijn daarvoor in de oorspronkelijk staat teruggebracht. Per verdieping woonden zo'n vier gezinnen met vier tot zes kinderen. En door interviews met (klein)kinderen van de oorspronkelijke bewoners hebben ze veel van die historie terug kunnen halen. Het was een begeleide toer: interessant!

Tot slot lekker eten in Chinatown: dimsum. Let’s dim sum more: heerlijk!

#10 Ander vervoer

In New York reis je natuurlijk vooral met de metro: die brengt je snel, veilig en redelijk comfortabel naar je plek van bestemming. En het is een wijdvertakt netwerk waarmee je heel veel plekken in de stad kunt bereiken. Maar er zijn natuurlijk ook andere vormen van vervoer. Voor ons eerste verblijf in New Jersey hebben we ook gebruik gemaakt van de bus. En vandaag maken we gebruik van de vele pontjes en veerboten die er ook in de stad zijn. We beginnen met de (gratis) veerboot naar Staten Island. Een mooi tochtje waarbij je een prachtig uitzicht hebt op Manhattan. En je komt dicht langs het Vrijheidsbeeld: dat is of course een must see als je dan eenmaal toch in New York bent. We zijn niet op Liberty Island zelf geweest, maar van afstand zie je al dat het echt een enorm beeld is: 93 meter hoog inclusief sokkel. Dat komt aardig in de buurt van de Dom in Utrecht (112 meter). Om je maar even een idee te geven.

Na dit bezoek gaan we richting het VN-hoofdgebouw. Dat ligt aan het andere water oostelijk van Manhattan: de East River. We nemen opnieuw een pontje; het is superlekker weer vandaag. In het VN-gebouw hebben we een begeleide toer. In eerste instantie in een Duitstalige groep, maar omdat er niet genoeg aanmeldingen voor deze groep waren moesten we omboeken naar een Engelse groep. We hebben een Braziliaanse begeleidster die ons in rap tempo door het gebouw trekt. Het is een interessant gebouw: qua architectuur (het is begin jaren vijftig al gebouwd door een internationaal gezelschap van architecten waaronder Le Corbusier en Niemeyer) maar ook qua belang voor besluiten over de toestand in onze wereld. We zien de zaal waar de Veiligheidsraad vergadert en ook de zaal van de algemene ledenvergadering.

Daarna gaan we met de Roosevelt Tram Line de East River weer over. Dat is eigenlijk een gondelbaan die naast de Queensboro Bridge over de East river gaat. Vanaf Roosevelt Island zijn we met de metro (met een hele lange roltrap naar beneden) naar Grove Street gegaan. Van daaruit via de supermarkt naar huis: er staat vanavond een kant en klaar-maaltijd op het menu.

#11 Nog een must-see

We doen vandaag Brooklyn aan. Dat is het zesde wandelgebied uit het boekje Time to Momo New York. Daarmee hebben we heel veel van de stad gezien. We hebben niet alle wandelingen precies zo gedaan zoals omschreven, maar het was wel handig het boekje achter de hand te hebben. In Brooklyn zien we vooral het noordelijke Williamsburg; van daaruit lopen we naar de Brooklyn Bridge. Het is een hippe wijk. Er zijn fietspaden; er wordt veel op straat gegeten, gedronken (foodmarkets) en gesocialized. We zien er zijn ook veel nieuwe en vernieuwde huizen. We drinken koffie in een hip tentje; daar op het terras vinden niet alleen mensen maar ook duiven het kennelijk heel gezellig. Zonder dat ik het in de gaten heb schijt een duif mij onder. Gelukkig komt het meeste op de rugzak terecht die naast mij staat. Thanks, pal!

In het Marsha P. Johnson State Park direct aan de East River is het een drukte van belang. Er wordt hier zelfs buiten ge-bbq-t. We lopen daarna door naar de Brooklyn Bridge. Het is zaterdag; het is behoorlijk druk zelfs nu het weer wat slechter is. We lopen in een klein half uur de brug over. Het is een imposant bouwwerk: een hangbrug met elementen van een tuibrug. Je ziet de enorme hoeveelheid bekabeling terwijl je over de brug loopt. De brug is 1825 meter lang en de grootste overspanning is 486 meter.

Aan het einde van de brug duiken we een tunneltje richting Chinatown in. Het dimsummen is twee dagen geleden zo goed bevallen dat we het nog eens over willen doen. We gaan dus weer naar Dim Sum Palace aan Division Street. Er blijkt vanaf 16.00 uur een privé-feestje te zijn. Maar ja, als vaste klant krijg je een VIP-behandeling. Dus mogen we nog even aanschuiven. Als souvenir neem ik de eetstokjes mee.

's Avonds pakken we alles in voor de volgende dag. We vliegen om half zeven, maar moeten al drie uur van tevoren op het vliegveld zijn. Wat ons ook nog eens anderhalf uur aan reistijd zal kosten.

#12 Back home

Het is onze laatste dag. Einde middag vliegen we vanaf John F. Kennedy Airport weer terug naar Nederland. We besluiten 's ochtends een ontbijtje buiten de deur te doen. Het restant brood en beleg maken we klaar om tijdens de lunch te eten. De pot pindakaas is pas half leeg: die gaat in de koffer mee naar huis. We eten een eiergerecht; het is ok maar niet meer dan dat.

Na het ontbijt pakken we de laatste spullen in en doen nog een bakkie in ons vakantiehuisje. We moeten rond elf uur de keet verlaten. In de buurt van ons vakantiehuis is een leuk park; we besluiten daar nog wat te hangen voordat we naar het vliegveld gaan. Er zijn veel mensen uit de buurt die ook van het park genieten. We realiseren ons dat het mensen zijn met een huis zonder de mogelijkheid daar buiten te zitten. We zien enkele mensen een ijsje eten en vragen waar zij dat ijs gehaald hebben. Rond een uur of één gaan we via het World Trade Center op weg naar het vliegveld. We lopen nog een keer door The Oculus. We reizen via Jamaica Station van waaruit we de Air Train naar het vliegveld kunnen nemen. Net als op de heenreis staat er weer een mega-rij wachtenden voor ons. Gelukkig gaat het inchecken relatief snel. Wel wordt mijn koffer uit de rij gehaald: die moet open. Die pot pindakaas mag niet mee: zo jammer.

We vliegen om half zeven vanuit New York. We zullen de volgende dag om half negen lokale tijd in Amsterdam aankomen. Uiteindelijk slapen we amper op de terugreis zodat we bij aankomst in Nederland nog een hele lange dag voor ons hebben. 's Avonds rond acht uur houden we het dan echt niet meer vol en slapen het klokje rond tot de volgende dag acht uur: back home. Het was een fantastische belevenis.

0 notes

mediamanon · 1 year ago

Text

MEELOOPDAG

De einddatum van de inleverdatum voor deze blog naderde. Moest ik toch mijn kans wagen bij het Hilversum Mediapark? Een stage of meeloopdag regelen in het woeste media landschap was mij vies tegen gevallen. De een wil een ‘’koffietje’’ met mij drinken. De ander wil dat ik langskom voor stage. Ik voelde mij op het internet net zo verloren als dat ik deed begin 2023, toen ik het kantoor van mijn vader zocht en de weg kwijt raakte in de krochten van het Hilversum media park, tussen NPO en RTL. Daar waar ik door een bewaker, die een hoog geblondeerde goed opgespoten rokende BN’er waarvan menig man vast wel de naam zou weten, de juiste richting (weg van haar) op werd gestuurd. Voor een moment wilde ik wegkruipen in de armen van procrastinatie, die een wereld van vluchtig comfort leek te bieden. Ik wil toch geen media doen. Toch? Nergens voelde ik mij thuis, ik wil een hele film schrijven en regisseren of ik wil niks. Ik wil theaterstukken creëren uit mijn gebalde vuisten of ik wil niks. Ik wil alles benutten wat ik in mij heb voordat mijn lange donkere lokken grijs kleuren, en mijn baarmoeder een verdord langdschap is van een jeugd waar ik nog geen moment van heb gehad om te genieten.

Gelukkig kwam er om negentien januari een mail van je binnen. Ik nam contact op met Wieke en een paar dagen later stond ik samen met een meisje in de keuken van een villa te discussiëren over hoe we de druiven bij productie konden brengen. Het meisje had de opdracht gekregen toch echt de druiven op het borrelplankje te deponeren. De volgende paar uur was ze bezig met het balanceren van de groene suikerklontjes op het kleine houten plankje. Over de hele vloer van de kleine kamer op de bovenste verdieping, waar de productie al de hele dag en tevens ook de rest van de dag zou plaatsvinden, lagen de fruitige hapjes verspreid. Ik bood Marnie tussen de takes door een kaasstengel aan en als een lieve moeder die nee tegen de verzameling slakken die haar kind in het bos had gevonden moest zeggen, sloeg ze mijn kazige aanbod af. De rest van de dag bestond uit appels schillen en paprika snijden in het keukentje en fantaseren over de toekomst, waar ik op de stoel van Marnie zat.

0 notes

peterpijls1965 · 1 year ago

Text

Afvallen en groeien als gevorderde Abraham

Als je flink wil afvallen moet je net als ik aderverkalking krijgen en zeven amputaties ondergaan. Dat scheelt alvast de nodige kilo's.

Niet dat ik daarvoor zwaar was. Ik had een slank figuur en sportte bijna vier decennia fanatiek, misschien ook om te compenseren dat ik zoveel alcohol dronk en drugs gebruikte.

Afvallen is een nationale obsessie. Dat leerde ik toen ik acht jaar geleden permanent in een rolstoel belandde. Prompt kreeg ik wat walrusvet op m'n buik. In een rolstoel verbrand je nou eenmaal minder calorieën.

Ik besloot het vet in een paar maanden weg te lijnen door veel salades te eten. Het mocht niet baten. Toen ging ik met mijn rolstoel iedere dag drie kwartier racen, om zo weer een platte buik te krijgen. Vergeefse moeite.

Bijna boos begon ik me in de materie te verdiepen. Ik leerde dat blijvend afvallen een kwestie is van langdurig meer calorieën verbranden dan je binnenkrijgt. Ik ondervond ook dat half Nederland aan de lijn is.

Ook kreeg ik door dat alle dieetgoeroes oplichters zijn. Ze verkopen allemaal oude wijn in nieuwe zakken en jatten elkaars recepten.

Je kunt beter naar een nuchtere diëtiste gaan. Die zit veel dieper in de materie en zal waarschuwen voor overspannen verwachtingen. Want in één maand tijd vijf kilo blijvend afvallen, wat sommige goeroes claimen, is echt een fabeltje.

Begin bijvoorbeeld ook vooral niet aan het paleo-dieet, uit het stenen tijdperk. Dat komt neer op rauw vlees eten, wat levensgevaarlijk kan zijn voor kleine kinderen en ouderen.

In al die diëten zonder brood geloof ik ook niet. Vooral meergranenbrood is megagezond basisvoedsel, boordevol vezels, en dus erg goed voor de darmen. Ondertussen bespeurden bakkers omzetvetlies omdat mensen gingen denken dat brood een soort marsepein is. Dat grenst wat mij betreft aan massahysterie.

Inmiddels, jaren moeite verder, heb ik zelf mijn gewenste figuur vrijwel terug. Alleen onder m'n navel zit nog een hardnekkig vetkussentje. Van een diëtiste leerde ik dat juist dat laatste beetje vet bij iedereen het moeilijkst verdwijnt. Dus heb ik vrede met dat speklaagje.

Ik schreef het bovenstaande jaren geleden. Ik ga weer naar de sportschool, vooral tegen lage rugpijn. Het helpt. Na zeven weken gericht oefenen ga ik pijnloos naar bed. Ik zit zonder noemenswaardige klachten bijna de hele dag in m’n rolstoel.

Op m’n 58ste zal ik wel niet meer de spieren kweken die ik vroeger had door bezoek aan de sportschool en vooral door te trainen in m’n schuurtje met halters en dumbells, maar dat is niet mijn doel. Ik wou van m’n rugklachten af. Het alternatief is een prima masseur, maar dat is symptoombestrijding.

Jaren geleden ging m’n blog over afvallen zo verder: Misschien is het wel goed, wat vet koesteren. Het is namelijk een orgaan, dat bijvoorbeeld hormonen afscheidt.

Ook daarom kijk ik altijd met enig afgrijzen naar de lichamen van topmodellen. Ik ben geen arts, maar volgens mij zijn die vrouwen soms veel te mager, en dat is ongezond.

Topmodeel Romee Strijd wou zwanger worden, maar dat lukte niet. Door haar ridicule dieet en fitnessregime menstrueerde ze niet meer. Ze greep in en mag zich nu de trotse moeder noemen van een beeldige dochter, Mint. Ze kreeg inmiddels ook een tweede dochter.

Voor alle duidelijkheid: ik beweer niet dat mensen moeten gaan lijnen. Te fanatiek afvallen kan leiden tot de levensbedreigende ziekte anorexia. En wie zich happy voelt met een curvy figuur, moet dat vooral zo laten. En trouwens, veel mensen zijn door hun DNA wat zwaarder of obees. Ze kunnen wel afvallen, maar het zit er ook zo weer aan.

Feit is ook dat veel te zwaar zijn tot enge aandoeningen kan leiden, bij kinderen al. En obesitas is hard op weg een volksziekte te worden, dus de volgende dieethype zal wel een kwestie van tijd zijn.

Ik trainde dus dertien jaar met gewichten. Toen leerde ik dat een lichaam een grotendeels te vormen blok klei is. Mijn zwellende spieren had ik trouwens ook te danken aan een strikt dieet met massa's eiwitten en goede koolhydraten.

Nu ben ik een gemutileerde man van middelbare leeftijd in een rolstoel, maar een dikke buik is nog steeds een schrikbeeld. Dus handhaaf ik een calorie-arm dieet met meergranenbrood, volle yoghurt, muesli en fruit als basis.

Fascinerend is dat, hoe een invalide staat een restant ijdelheid op 56-jarige leeftijd niet in de weg hoeft te zitten. Omdat een beetje ijdelheid getuigt van zelfrespect, vind ik dat helemaal niet erg.

Dus gebruik ik mijn elektrische rolstoel zo weinig mogelijk en beweeg ik iedere dag minstens twee uur in mijn handbewogen kar. Goed voor de conditie ook.

Decennia geleden had ik een moddervette vriend die weigerde te bewegen, dronk als een Maleier en zijn toevlucht zocht tot vloeibaar astronautenvoedsel om zijn pens weg te krijgen. No way.

Ook later ontmoette ik de nodige mensen die iedere dag desperate op de weegschaal stonden om pondjes weg te denken. Pas toen ik zelf een beginnend buikje kreeg, realiseerde ik me hoe erg het voor de betrokkenen kon zijn als het niet wou lukken.

Wie blijvend wil afvallen is bij mij thuis van harte welkom voor een nadere toelichting. Wel met een dieet dat mijn afgezette benen weer laat aangroeien.

0 notes

medewerkers · 2 years ago

Text

Wijzigingen

🌟 Nieuw

Een nieuw ontwerp van de activiteitenfeed wordt getest op het web: het belicht wederzijdse volgers, gebruikers die je volgt en ongelezen items. Lees ons bericht voor meer informatie hierover.

Het is nu mogelijk om de tool Bulkbewerking vanuit het accountmenu te openen. Klik op het poppetje en klap een blog uit om de link naar deze tool te zien.

In de berichteditor op het web zijn diverse snelkoppelingen voor het invoegen van nieuwe blokken of het omzetten van een tekstblok in andere formaten verwijderd. Deze snelkoppelingen konden een conflict veroorzaken met snelkoppelingen die al door het besturingssysteem worden ondersteund. Ze waren ook overbodig in het invoegmenu voor blokken dat al beschikbaar is door in een leeg tekstblok op de toets ‘/’ te drukken. Je hoeft alleen het begin van de naam van het in te voegen type blok in te voeren (bijvoorbeeld ‘/image) en het betreffende blok wordt weergegeven.

Er zijn nieuwe badges te koop op TumblrMart: de ‘Goncharov fanclub’-, ‘Open commissies’- en ‘Coppy’-badges liggen voor je klaar. Wacht niet langer en bekijk ze nu! Houd er rekening mee dat je momenteel maar één van deze badges tegelijk op je blog kunt weergeven. Houd de updates echter in de gaten voor nieuwe ontwikkelingen!

Het aantal notities dat onderaan berichten wordt weergegeven, is subtiel aangepast om duidelijker te maken dat ze kunnen worden aangeklikt/aangetikt

De zoekindex is verbeterd om rekening te houden met de in de berichten gebruikte URL's: je vindt nu ook Tumblr-berichten die een link bevatten naar de URL die je zoekt.

Onze API-documentatie is bijgewerkt, inclusief de informatie die beschrijft hoe pushmeldingen en activiteiten met betrekking tot een bericht kunnen worden uitgeschakeld. Meer nieuws over deze functie, ditmaal geïntegreerd in de Tumblr-interface, wordt binnenkort gedeeld.

🛠️ Fixes

Op het web is een bug verholpen waardoor een bericht bij het herladen van een tabblad per ongeluk kon worden geblogd of bij het sluiten van de browser in de wachtrij kon worden geplaatst.

Op het web is het niet langer mogelijk om snelkoppelingen te activeren door een of meer toetsen ingedrukt te houden.

Een bug in de berichteditor op het web verholpen waardoor het maximumaantal geaccepteerde tekens voor tags werd beperkt tot 139, in plaats van 140.

Een bug verholpen waardoor een thumbnail met content voor volwassenen in de activiteitenfeed van je blog kon worden weergegeven. Dit kon gebeuren wanneer een gebruiker een van je GIF's hergebruikte in een bericht dat bedoeld was voor een volwassen publiek. De thumbnail wordt nu in dergelijke gevallen verborgen.

Bij het ophalen van de reacties van een bericht met onze API biedt de API nu het object ‘avatar_url’, net als andere soortgelijke eindpunten.

Een probleem op het web is verholpen dat het gebruik van de snelle reblog-/snelle wachtrij-functie voor het eerste bericht in je volgend-feed kon verhinderen.

🚧 Nog mee bezig

Zoals vermeld in de bovenstaande fixes, zijn we ons bewust van resterende snelkoppelingen die tot ongewenste acties kunnen leiden (zoals rebloggen of in een wachtrij plaatsen). Onze teams werken aan een oplossing voor dit probleem en wij zullen je op de hoogte brengen zodra er een oplossing is.

Als je een of meer badges hebt gekocht, maar ze niet hebt ontvangen, neem dan contact op met ons ondersteuningsteam.

Onze teams zijn zich ervan bewust dat er in de Android-app nog steeds enkele problemen zijn met het invoeren van 140 tekens in een tag. In afwachting van de oplossing moet je op ‘OK’ drukken om de invoer van een tag van 140 tekens te valideren.

🌱 Binnenkort

Onze teams werken aan het verbeteren van de Theme Garden om ‘NPF compatibele’ sjablonen te markeren, waardoor berichten van al onze editors eruitzien zoals ze bedoeld zijn. Je leest in dit bericht uitvoerig wat we hiermee bedoelen.

Heb je een probleem? Dien een supportverzoek in (bij voorkeur in het Engels), dan nemen we zo snel mogelijk contact met je op!

Wil je feedback over iets geven? Ga dan naar onze Work in Progress-blog en ga in gesprek met de community!

#tumblr update #nieuw #bug fixes

6 notes · View notes

corverver010 · 1 month ago

Text

DE BLOG VAN WOENSDAG 9 APRIL 2025 ✅ 🪚

Goedemorgen volgers, we zagen 🪚 vandaag weer de week doormidden, dus ben ik weer wakker, en is dit weer de nieuwe blog, het is vandaag woensdag 9 april 2025 en wat ik vandaag allemaal ga doen, vertel ik pas in de volgende updates, maar dadelijk eerst even een mok cappuccino ☕️ en de rest volgt later weer, dus zie ik jullie weer in de volgende updates, ¹>

Zo dan ga ik nu even vertellen wat ik vandaag allemaal ga doen, zo ga ik straks even een washandje door mijn gezicht halen, 🧼👋 en ga ik daarna weer even boodschappen doen, 🚴‍♀️🛒 en ga ik daarna weer even de boodschappen opruimen, en ga ik daarna weer wat oude foto's en zelfgemaakte filmpjes plaatsen, en verder tussendoor nog even een siësta houden, en verder zie ik wel weer, dus zie ik jullie weer in de volgende updates, ²>

Nou dan nu weer even een update, heb toch goed nieuws, heb die buurvrouw gesproken, het ophogen van de tuinen gaat gewoon door, ze zei ook die nieuwsbrief gaat online, maar begin is er al hoorde van haar dat de stroom van de schuurtjes af zijn, het verloop anders dan ze hadden verwacht, online zei ik ook vreemd zou een nieuwsbrief in de bus krijgen, zei ook zeker als Pasen en Pinksteren op een dag valt, maar het gaat dus gewoon door, alleen het duurt wat langer dan gepland, ³>

En verder heb ik die buurvrouw gesproken voor dat ik boodschappen ging doen, dus toch goed nieuws, en verder heb ik net even een siësta gehouden dus net weer wakker, en heb vanmorgen dus ook weer even boodschappen gedaan, en opgeruimd, en verder vertel ik vrijdag wel aan mijn begeleider als ik de afspraak om 12,00 uur heb, en verder ga ik straks wel wel weer wat oude foto's en zelfgemaakte filmpjes plaatsen, en verder zie ik jullie weer in een van de volgende updates, ⁴>

Zo dan maar weer een update, heb al weer ruim 50 oude foto's en 1 zelfgemaakte filmpje geplaatst, en dat vind ik voor vandaag wel weer genoeg geweest, ga vanaf nu nog even genieten van de avond, en is dit ook weer de een na laatste update van vandaag, heb nu wel allemaal geherbundeld, dus ben klaar met de map van @stadsarchief010 maar heb nog meer foto's wat niet van de Stadsarchief af kwam, en verder zie ik wel weer, dus zie ik jullie weer in de laatste update, ⁵>

Nou dan is dit weer de laatste update van vandaag, heb vandaag maar 50 oude foto's en 1 zelfgemaakte filmpje geplaatst, en vandaag goed nieuws gehoort, dan is het weer bijna tijd om deze blog weer te gaan beëindigen, vanmorgen was er een tijd van komen, voor nu is het weer tijd om te gaan, dus slaap lekker en tot morgen weer gezond weer op, 🥱😴🤫 ⁶<

0 notes

coffeebreakswithjo · 2 years ago

Text

Procrastination is een gevoel

Een totale flight reactie, een totale verlamming van je hersenen. Je wil het eigenlijk niet zien. Je bent aan het vooruitschuiven omdat je het niet voor je ziet. Er is iets anders wat aandacht vraagt en dit ben je zo erg aan het begraven dat er geen energie meer overblijft om te doen wat je echt hoort te doen. En then again, wij mensen zijn niet bedoeld voor de productielijn, voor het staren naar een scherm om thuis te staren naar een scherm en de gehele tussenpozen ook te staren naar een scherm. Misschien ben je diep van binnen wel een jager, een jager die je nu aan het negeren bent. De jager wil jagen, wil doen en wil rennen en zit jou nu te porren om naar buiten te gaan, maar dat kan niet. Eerst nog even 'dit'. En dat 'dit' dat gaan we natuurlijk helemaal uit de weg.

Procastination is als een moeras, een soort drijfzand, het begint met ontwijken, uren verstrijken en dan is de dag 'verloren', het heeft geen zin en dan maar weer iets leuks doen en dan morgen weer verder.

De volgende dingen zijn aan de hand:

je moet druk voelen anders doe je het niet, maar wanneer je druk voelt voel je zoveel stress dat je er bijna fysieke klachten van hebt en doe je het wel maar denk je steeds 'dit nooit weer' en zo gaat het door tot de volgende sessie.

hetgeen je moet doen is iets wat je totaal niet leuk vindt, een 'moetje', je bent er niet goed in, het is saai maar moet gebeuren. Geen zin in vooraf, niet tijdens en ook niet erna.

De volgende dingen kunnen helpen;

praat met jezelf over wat je dwars zit, als je iets moet doen wat niet leuk is, zeg het tegen jezelf of schrijf het op. Je hoeft iets niet leuk te vinden om het te doen, sterker nog, voer de taak uit met een superchagerijnijg gezicht. Prima, af is af.

maak er een challenge van, zo snel mogelijk afmaken in 30min en dan een beloning (tv/lekkere koffie/wandeling/water/ iets wat je wel leuk vindt)

muziek tijdens het werken

visualiseren en uitdenken hoe mooi het resultaat is. De mooiste BTW aangifte ooit.

superfocus door clean desk, stilteruimte, geen telefoon in de buurt, zet een timer, eindproduct visualiseren en gaan.

maak de taak zo klein mogelijk, al is het openen van word of openen van de aangifte en neem dan een pauze.

methode 3 - in koud water springen - maak word open en begin die blog te schrijven zo snel mogelijk en laat het dan los. Neem een pauze en ga je dag erna weer verder. Stap 2 - geef jezelf complimenten. Stap 3. elke keer als je hersenen iets anders zeggen of willen, luister je maar ga je er niet op in en ga je verder met wat je aan het doen was.

0 notes

overwijs · 3 years ago

Text

①⑤ ⓙⓐⓐⓡ

Mijn leerlingen zijn rond de 15 jaar.

Ikzelf, als docent, ben net zo oud. Vandaag, of eigenlijk gisteren, 15 jaar geleden, gaf ik mijn eerste les. Niet als stage, want ik gooide mezelf direct het diepe in.

De docente Milou, is dus even oud als een deel van mijn leerlingen. Dus toen ik begon voor de klas, was een goed deel van mijn leerlingen nog niet geboren. Niet iets waar ik al te lang bij stil wil staan, maar wel een mijlpaal.

In deze 15 jaar heb ik op twee scholen gewerkt, met naamsveranderingen meegeteld drie. Heb ik ongeveer 9 vakken gegeven. Heb ik 0 keer van begin van het schooljaar tot einde van het schooljaar exact dezelfde invulling van mijn baan gehad. Heb ik meer taken gehad dan ik kan tellen. Ben ik op meer dan 30 scholen en locaties geweest, buiten mijn eigen school om. Heb ik zeker meer dan 1500 verhalen op mijn blog geplaatst. En heb ik onttelbare bijzondere dingen mogen meemaken.

Elk jaar denk ik dat ik in rustiger vaarwater zal komen, maar misschien ben ik daar niet voor gemaakt. Zoals een van mijn volgens schreef: “je lijkt 16 jaar in 1 decennium te stoppen.”

Elk jaar, elke week, elk lesuur, elk gesprek, elk blog brengt mij weer wat nieuws en daardoor leer ik en kan ik mij blijven ontwikkelen als mens, als collega en als docent. En daar ben ik zeker nog niet klaar mee.

Wat mij betreft dus op naar de volgende 15 jaar. Ik kan niet wachten om te ontdekken wat dat mij nog meer gaat brengen, samen met mijn leerlingen, mijn collega’s en met jullie.

Een dag om stil te staan van waar ik ben gekomen, waar ik nu ben en mijmeren over wat ik terecht zou kunnen komen. Kom maar op!

ps. Lees vooral ook mijn “begin-verhaal”, van 5 jaar geleden.

——————————————

Docent en nu al een tijdje

“Milou, gefeliciteerd met je 10 jarig jubileum” – ik sta mijn tanden te poetsen terwijl ik dit berichtje lees van mijn zus. Ik sta even stil, denk na en bedenk mij dat het niet morgen dertien maart is, maar vandaag al.

Hoe mijn zus het weet? Geen idee. Ze wist dat het ergens in deze periode was en heeft het opgezocht. Tien jaar voor de klas… Wow!

Ik staar nu al een paar minuten naar mijn scherm, enige wat ik kon bedenken was: Wow!

Afgelopen zaterdag was ik bij mijn neef en zijn verloofde en herinnerde we ons dat jaren geleden zij mij geïnterviewd had. Ik kende haar nog niet of nauwelijks en ze was bij mij op mijn werk voor een interview over de grens van echte boosheid en schijn-boos. Het voelde als een mensenleven geleden – een ander leven.

Ik werkte ergens anders, ik woonde ergens anders, gaf andere vakken dan nu, was een andere docent dan nu, deed andere dingen dan nu, had geen blog zoals nu, heette hetzelfde en woonde met dezelfde vriend samen (of toen nog net niet?).

Tien jaar geleden startte ik met nul ervaring met het geven van Informatiekunde op mijn oude middelbare school. Ik zat in het eerste jaar van mijn docentenopleiding Natuur- en Scheikunde. Had nog geen les in mijn leven gegeven. Mijn eerste stage was net een maand bezig en daar mocht ik niets anders dan kijken.

Toen stond ik daar. Na een kort gesprek was het duidelijk – zij hadden iemand nodig en ik was iemand. De volgende week stond ik voor de klas, alleen. Pure waanzin als ik er aan terug denk. Ik moest niet alleen zelfstandig lesgeven maar had ook geen directe collega om de planning mee af te stemmen. Ik ging all-in vanaf minuut één.

Nu coach ik beginnende docenten en ben ik bezig met het opzetten van beleid in het goed opvangen van pas afgestudeerde docenten. Ik wist al dat mijn start onverantwoordelijk was – maar nu besef ik mij dat nog meer. Maar ik kan niet anders dan erkennen dat mijn start en mijn loopbaanpad mij niet anders dan goeds heeft gebracht.

Naast mijn lessen NaSk, krijg ik de kans om wiskunde en soms Frans te geven. Begeleid ik nieuwe collega’s met behulp van video, schrijf ik een begeleidingsplan voor net afgestudeerde docenten, ben ik betrokken bij de PR van school en de Social Media-accounts, beheer ik een website van school, ben ik huisfotograaf, zit ik bij de schoolkrant en het team dat betrokken is bij invoering van duurzaamheid, schrijf ik de wekelijkse nieuwsberichten voor collega’s, werk ik één dag in de week als projectleider voor de grote organisatie waar wij één vestiging van zijn, geef ik trainingen en workshops, stuur ik mensen aan en schrijf ik allerlei pilots, plannen en andere droge Word- en Exceldocumenten om Digitaal Onderwijs om een kleine 30 scholen een grotere rol te laten spelen, vind ik daarnaast nog de tijd om te bloggen, mijn lessen voor te bereiden en toetsen na te kijken, maak ik instructievideo’s voor mijn leerlingen en maak ik leerstof interactiever behulp van leuke digitools. En ja… Ik geef ook nog les.

Ik denk terug aan het eerste moment dat ik aan een onderwijscarrière dacht. Ik liep mijn stage bij een kinderdagverblijf (ik wist niet wat ik wilde worden, had dus zelf geen stage gevonden en werd hier ingedeeld). Iedereen die mijn kent durft wel een inschatting te maken hoe ik dit vond. Ver-schrik-kelijk! Een hele fijne docent mocht mijn stagebezoeken en nam mij mee lunchen. Hij plantte het idee: “is het onderwijs niets voor jou”. Ik reageerde sceptisch, zoals ik ben en had geen idee waar dit vandaan kwam. Twee jaar laten vroeg hij mij voor mijn eerste baan als docent Informatiekunde. Hij zei toen al: “je moet nooit fulltime voor de klas gaan staan, dat wil jij niet” – toen had ik nog geen idee wat ik er dan “naast” ging doen en zonder op zoek te gaan heeft dit alles mij gevonden, de beste manier.

Hoe het kan dat ik in het onderwijs terecht ben gekomen, geen idee. Niet iedereen vond het ook een goed plan. Dat het de juiste beslissing was, weet ik nu wel zeker. Een collega zei laatst: “kijk wat je in die korte tijd onderwijs allemaal bereikt hebt, dit doen weinig mensen je na” – en juist dat kan ik niet bevatten. Waarom ik? Geen idee – ik zal vast iets goed dan ga ik dan maar van uit. Dat het goed voelt kan ik wel erkennen want toen een collega zich hardop afvroeg hoe ik dit allemaal kon doen zonder overwerkt, overspannen of burntout te raken, begreep ik niet. Ik vind dit gewoon állemaal super leuk! Passie is mijn motivatie en drijfveer en hopelijk blijft dat de komende tien jaar ook zo!

Helaas, geen leuk stukje over grappige leerlingen maar een droog kijkje in het laatste decennium. Een kijkje in de samenloop van omstandigheden die voor mijn prachtige carrière heeft gezorgd. Je zou denken dat hier slimme plannen en visies achter lagen, maar dat was dus niet zo.

Op 13 maart 2007 begon ik in het onderwijs en ik ben er nog lang niet klaar mee! Zolang ik mooie kansen krijg, blijf ik ze grijpen en wie weet wat voor een moois er allemaal nog gaat komen… Nu eerst maar eens trakteren om het de vieren (omdat ik weet dat sommige collega’s daar op rekenen, sommige collega’s die vandaag vrij waren…)

#lvnslssn #docent #leerling #onderwijs #afbeelding #blog #jubileum #15 jaar

4 notes · View notes

thomasopreis · 4 years ago

Text

Het begin

Je moet ergens beginnen. Na afscheid te nemen van Hanna in Berlijn

en Nederland

en bijna alle andere mensen, vertrek ik met mijn ouders naar Kroatië. We vliegen op Split en daarna zijn we van plan de Dalmatische kust af te gaan.

De vlucht verloopt goed, onze corona certificaatjes worden gescand en we mogen Kroatië in. In Split komen we aan bij ons appartementje. Het is 4 hoog zonder lift, maar is wel prima gelegen en het heeft eigenlijk alles wat we nodig hebben. We rusten uit en de volgende dag ontdekken we een klein strandje waar de locals hangen. Heerlijk om te zwemmen. De Kroaten spelen allemaal een soort handbal in kniediep water. Niet handbal zoals wij het kennen maar met zo’n klein rubberen balletje dat ze naar elkaar overslaan. Het ziet er wel grappig uit. Het terrasje aan dit strand is mooi gelegen en een halve liter kost er 18 kuna (7,5 kuna is 1 euro). Prima.

Voor de rest is het in Split vooral een beetje strandhangen, zwemmen en we hebben nog het eilandje Brac bezocht met de veerboot.

Qua begroeiing heb je hier een hoop olijf en granaatappelbomen.

Ook hoor je de hele tijd het geluid van cicaden, net als op het nieuwe album van Lorde.

Na Split dalen we af naar Makarska met de bus. Eenmaal aangekomen in Makarska in ons mooie appartementje merk ik dat ik mijn secrid met daarin al mijn pasjes kwijt ben. Eerst kan ik het niet geloven, maar eventjes later vervloek ik mezelf dat ik zo dom kon zijn. Het kan niet anders dat die in de bus blijven liggen is. Misschien is die bus al wel doorgereden naar Dubrovnik ofzo. Pfff. Snel maar naar het busstation gegaan. De vrouw van het loket zegt dat de buschauffeur al naar huis is, maar de bus op het terrein van het busbedrijf Promet staat. Aan de rand van de stad ongeveer een half uur lopen. Wij spoeden ons daarheen, onderweg vervloek ik mezelf nog een stuk of 100 keer. Op het terrein staan er een hoop bussen. Ik spreek iemand aan en het blijkt de baas te zijn. Ik laat hem het kenteken zien en hij gaat met me mee de bus in. Ik zie mijn secrid direct liggen. Alles zit er nog in. Wat een opluchting! Pfff. Na een poging van mijn vader om me erop te wijzen dat ik altijd alles goed in de gaten moet houden (Jahaa dat weet ik wel) gaan we een drankje doen om bij te komen en ‘s avonds lekker uit eten (Cevapcici en vis aan de haven). Hèhè, dat ging maar net goed allemaal.

De volgende dag in Makarska besluiten we de berg te beklimmen omdat er bovenin een botanische tuin ligt. Het blijkt een zwaardere klim dan verwacht, maar uiteindelijk wel een mooie tocht.

Na Makarska vertrekken we noordwaarts naar Zadar. Dit plekje heeft ook een prachtige oude stad (net als Split) en twee interessante kunstwerken. Het eerste is een getijdenorgel, wat dus geluid maakt op basis van de inkomende golven (zal hem hieronder apart toevoegen want ik weet niet hoe je filmpjes moet invoegen in een blog post).

Het tweede is een zonnekunstwerk. Overdag schijnt de zon erop en laadt het op. ‘s Avonds geeft het een enorme lichtsjoo.

Onze laatste bestemming aan de kust is Rijeka, de grootste haven van Kroatië. Op een uurtje rijden van Rijeka met de bus is er een groot natuurpark waar we gaan wandelen. Blijkbaar is dit park enorm populair om te klimmen. We komen mensen uit heel Europa tegen die hier gaan klimmen. Wellicht ook leuk voor de klimmers onder ons? (Thijs, Maud)

Onze laatste bestemming samen is Zagreb. We verblijven hier wederom in een top appartement en verkennen de stad. Zagreb kent een hoop musea waaronder ook hele aparte musea zoals het Museum of Broken Relationships en het Museum of Hangovers. Het laatste kan ik zeker aanraden als je goeie verhalen wilt lezen.

Ook is Kroatië de geboorteplaats van Nikola Tesla en dat is natuurlijk wel reden voor een standbeeld.

Mocht je minder nieuwsgierig zijn naar de cultuur van het land en het liever dicht bij huis houdt, bij ons om de hoek was er een coffeeshop, maar in plaats van dat je naar binnen moest, hadden ze gewoon een automaat.

Veel plezier ermee.

In Zagreb nemen we afscheid en vertrekken mijn ouders naar Sibenik om nog wat dagen aan de kust te vertoeven. Ik vertrek naar Sofia en begin aan het solo gedeelte van mijn reis.

In Sofia kom ik ‘s avonds aan en net voor het hostel zie ik iemand die er ook nogal backpackerig uit ziet. Going to the Hostel Mostel? vraag ik. Ben jij een Nederlander? reageert hij. Blijkbaar is m’n Engels dan toch niet zo accentloos. Kevin komt uit Amsterdam en samen hangen we de komende dagen wat rond in Sofia. Hij maakt een klein Oost Europees tripje, Budapest, Zagreb en Sofia. Hier zijn wij met onze gids bij de bekendste kathedraal van Sofia, met gouden dak.

Ook hebben we allebei nog een typisch Bulgaars ontbijt, mekici. Het smaakt naar olliebollen en is prima om de dag mee te beginnen.

Bulgarije is trouwens de armste lidstaat van de EU, het minimumsalaris is ongeveer 320 euro in de maand. Gemiddeld ligt het salaris op zo’n 6 a 700 euro per maand, maar je verdient meer in het bedrijfsleven als bijvoorbeeld medewerker van een callcenter dan als leraar voor een publieke basisschool. Dit is weinig geld voor ons Nederlanders. We verbazen ons er continu over dat alles zo goedkoop is. Een halve liter bier in een Bulgaars restaurant is bijvoorbeeld 2,1 lev (ongeveer 1 euro en 5 cent)

Voordat we allebei vertrekken hebben we nog de Vitosha berg beklommen, net buiten de stad. Sofia heeft een aantal mooie gebouwen in de oude stad, maar voor de rest voelt het een beetje beklemmend aan. Er zijn niet veel grote open ruimtes en ‘s nachts wordt het niet zo goed verlicht. Wel fijn om even buiten de stad te zijn en adem te halen dus. We zijn niet helemaal tot de top geklommen, maar wel tot de waterval. In het echt ziet het er indrukwekkender uit dan op de foto, maar hier toch nog een fotootje (gastje rechtsonder voor schaal).

Na onze klimtocht komen we terug in het hostel en is de eigenaar ruzie aan het maken met een vrouw. Het lijkt erop dat ze niet wil betalen. Ze klaagt over het geluid en dat het niet schoon genoeg is, maar dit valt reuze mee in dit hostel. Waarschijnlijk is het gewoon een trucje om niet te hoeven betalen. Ze roepen een tijdje naar elkaar totdat de vrouw vertrekt (zonder te betalen). De eigenaar van het hostel loopt boos naar achteren, ik hoor hem nog net “f*cking gypsies” mompelen.

De volgende dag vertrekt Kevin terug naar huis en neem ik de bus naar Thessaloniki. De bus vertrekt een uur later dan gepland van het busstation en van een andere plek waar hij had moeten vertrekken. De buschauffeur ziet er ook nogal vaag uit. Tijdens de rit slingert hij regelmatig over de weg en oja, hij was ook nog ff vergeten te tanken dus toen we aankwamen bij de grens met Griekenland draaide hij om en reden we een heel stuk terug Bulgarije in om te tanken.

Bij de grens gelooft de Bulgaarse vrouw bijna niet dat ik het ben op mijn paspoort. Oké, ik heb bijna geen haar meer op mijn kop maar toch, voor de rest zie ik er niet zo anders uit. Ze vraagt wel 3x om mijn naam en bekijkt me van top tot teen. Blijkbaar heb je in dit gebied veel vluchtelingen, maar een vluchteling met een Nederlands paspoort, Nederlands rijbewijs, Nederlandse bankpas en een museumjaarkaart met mijn kop erop lijkt me toch wel sterk. Uiteindelijk mag ik erdoor. Aan de Griekse kant kijkt er een vent een halve seconde naar me en zegt Joeeeee kom maar door. Tip voor vluchtelingen naar West Europa, ga na Griekenland niet via Bulgarije maar probeer een andere route. Wellicht Noord-Macedonië?

De buschauffeur stuntelt nog een beetje verder maar uiteindelijk komen we aan in Thessaloniki. Blijkbaar zaten de Bulgaarse medereizigers al de hele reis op hem te zeiken, dat hij niet kon rijden. Hij reageerde met, dan rij je volgende keer toch lekker zelf?

Enfin, we zijn in Thessaloniki en het voelt meteen een stuk gezelliger. Mensen zitten buiten op het terras, het weer is beter en er zijn een hoop open ruimtes. En het ligt aan zee natuurlijk. Top. Het hostel ziet er ook beter uit en ik heb een bottom bunk in plaats van een top bunk zoals in Sofia. Yes!

Ik ben hier de komende dagen en daarna wil ik graag de Olympus beklimmen. We zullen zien of dat een beetje te regelen is. Voor nu neem ik een gyrosje en een biertje (Mythos) en breng ik later weer verslag uit. Joejoeee

2 notes · View notes

stichtingspots · 4 years ago

Text

Against all odds (tegen alle verwachtingen in)

Persoonlijke terugblik op 12 jaar strijd tegen de fokindustrie van leeuwen in Zuid-Afrika (door SPOTS oprichtster Simone Eckhardt)

Gisteren zag ik dit filmpje waarin de verantwoordelijke Minister Creecy van Zuid-Afrika het einde van de fokindustrie van leeuwen in haar land aankondigt, afgelopen zondag 2 mei 2021. Ik kan eigenlijk niet goed verwoorden wat dit met mij doet. Een jarenlange strijd tegen deze industrie, vanuit Nederland gevoerd door SPOTS, samengevat in minder dan 1 minuut. Een fokindustrie die door Jabula een gezicht kreeg en waarover ik hier eerder al een blog schreef.

Foto: leeuw Jabula die de fokindustrie van Zuid-Afrika een gezicht gaf. Copyright foto: Armand Gerben

In 2009 stuitte ik voor het eerst op het verschijnsel canned hunting. Ik las het verhaal van een leeuwin, de Dark Lioness genoemd. Die voor de ogen van haar welpen werd afgeschoten door een jager. Dat deed hij op slechts enkele meters afstand waarbij zij niet kon ontsnappen omdat ze was opgesloten in een kleine ruimte; het kenmerk van canned hunting. Toen de jager triomfantelijk haar hoofd omhoog hield, drupte de moedermelk nog uit haar tepels. Haar welpen bleven op enkele meters afstand naar hun moeder roepen; het brak mijn hart. Dit alles werd vastgelegd in een undercover reportage uit, schrik niet, 1997! Mijn mond viel open. Ik besloot me te verdiepen in de materie. Niemand in die tijd was bezig met dit onderwerp, op 1 organisatie na. Dat was International Campaign Against Canned Hunting. Ik kwam erachter dat het vooral de toerist en vrijwilliger waren die deze industrie voeden. Daar werd het meeste geld verdient; de canned hunting was slechts het eindstuk. Met die kennis besloten wij als SPOTS een lobby te gaan voeren in de Nederlandse reisbranche. Wat zijn we in eerste instantie tegengewerkt…… We kregen vragen als ‘bewijs maar dat het geknuffelde leeuwtje eindigt in de jacht’. Geen reisorganisatie was bereid excursies naar knuffelfarms, waar mensen selfies konden nemen met jonge leeuwen welpjes of met een leeuw konden wandelen, uit hun aanbod te halen. Het leidde tot de ontwikkeling van een nieuwe website, knuffelfarms.nl, waarbij we alle informatie over dit onderwerp verzamelden.

Foto: de Dark Lioness die in 1997 werd afgeschoten in canned hunting, vastgelegd in een undercover reportage. Het was de eerste keer dat deze industrie zo werd blootgelegd

Ik kan niet eens meer tellen hoeveel persberichten we als SPOTS hebben uitgestuurd over dit onderwerp. Geen journalist die zich druk maakte om het dierenleed achter de interactie; het welpje dat al vaak net na geboorte bij zijn moeder wordt weggerukt. Geen journalist die vragen stelde bij de hoge aantallen gefokte leeuwen, maar liefst 8.000 in die tijd. Niemand die zich afvroeg waar de schattige welpjes bleven bij het ouder worden. Van 1 journalist kreeg ik terug ‘het verhaal is te complex’. Een andere opmerking was ‘lastig verhaal want de welpjes zijn zo schattig. Hoe kan dat slecht zijn’.

Foto: knuffelen met leeuwen wordt vaak gezien als ‘schattig’. Veel willen het dierenleed achter dit soort interacties niet zien

Na enkele jaren kwam de eerste grote doorbraak. Door toedoen van reisorganisatie TUI, waar ik ze eeuwig dankbaar voor blijf, kon ik namens SPOTS aanschuiven aan de tafel van de Nederlandse reisbranche, de ANVR. Daar ontstonden richtlijnen voor excursies met dieren en hier konden wij de grote katten naar voren brengen. Na publicatie van de richtlijnen in 2016, waarbij excursies met wilde katten in de ban werden gedaan, werd en wordt het voorbeeld van Nederland langzaam aan wereldwijd gekopieerd in de rest van de wereld. Zelfs in Zuid-Afrika waar de reisbranche de Nederlandse richtlijnen min of meer kopieerde. Campagnes wereldwijd, in Nederland door SPOTS, leidden meer en meer tot bewustwording bij toeristen en bezoeken aan knuffelfarms namen gestaag af. We ontwikkelden zelfs een tv-stopper over dit onderwerp. Mede door deze internationale druk werd ook de Regering van Zuid-Afrika onder druk gezet.

Net toen ik dacht ‘ons werk op dit onderwerp is klaar’ werd in 2016 duidelijk dat Zuid-Afrika ging inzetten op de export van skeletten van deze gefokte leeuwen. Een nieuw verdienmodel. Ik stuurde persbericht na persbericht over de gevaren hiervan voor de wilde leeuw. Het was het begin van onze strijd tegen traditionele Chinese medicijnen (TCM) waar deze leeuwen voor worden ingezet. De media had er, op een enkele uitzondering na, geen interesse in. In 2018 besloten we dat we dan maar een lobby in de politiek moesten voeren op dit onderwerp. En ook hier stuitten we op veel barricades (nog steeds). TCM blijkt hooglijk politiek en de meeste partijen willen het niet expliciet benoemen. Ondanks het feit dat de vraag vanuit TCM leidt tot een enorme illegale handel in wilde dieren. Die op haar beurt weer leidt tot uitsterving van diersoorten. Met de jaren zagen we steeds meer stroperij op wilde leeuwen door deze vraag; deze leeuwen werden onder de legale handel van leeuwen uit Zuid-Afrika mee verhandeld. Toen we in de politiek probeerden dat Nederland zich binnen CITES moest uitspreken tegen deze export, kregen we als antwoord dat dit ‘een interne aangelegenheid, van Zuid-Afrika zelf, was’. Pas toen door onze lobby Dion Graus een motie hiertoe indiende, kwam er beweging voor de leeuw.

Foto: skeletten van leeuwen zijn zeer geliefd in TCM, ze dienen als vervanging voor de tijger. Copyright foto: Blood Lions

Weggezet als activist, greeny, als iemand die er geen verstand van heeft. Met alle horrorverhalen over de leeuwen slachterijen en verrotte leeuwen karkassen in het veld op mijn netvlies. Slapeloze nachten heb ik ervan gehad. En in 1 minuut wordt nu bevestigd; nee, SPOTS was niet gek. Deze handel in leeuwen was en is wel degelijk funest voor de wilde leeuw. In een minuut wordt alles opgesomd waarbij je feitelijk denkt: waarom in hemelsnaam nu pas. Hoeveel leeuwen, gefokt en wild, zijn er niet over de kling gegaan. Hoeveel dierenleed is er niet geweest, hoeveel schade is er niet ontstaan bij de al met uitsterven bedreigde leeuw. Waarom pas na tientallen jaren deze conclusie.

Dat is 1 kant van het verhaal. Er is ook een andere kant. Het geeft namelijk ook hoop. Allereerst geeft het aan dat kleine organisaties zoals SPOTS, zonder lobbyisten en hulp van media, slechts gewapend met een club passievolle vrijwilligers EN achterban die dit mogelijk maakt, succes kunnen behalen. Het geeft ook aan dat als partijen samenwerken, en in dit onderwerp vonden dierenliefhebbers, natuurorganisaties, reisondernemingen en jagers elkaar, er heel veel mogelijk is. Het doet pijn in mijn hart dat er zoveel dieren niet zijn gered alsook dat veel dieren nog zullen sterven in het ‘uitfaseringsproces’. Maar het geeft enorme voldoening dat we weten dat deze vreselijke industrie, zal stoppen. Against all odds…..

Foto: dit beeld van farms waar tientallen leeuwen worden gehouden, zal tot geschiedenis gaan horen

Wat nu overblijft is onze strijd tegen TCM; althans voor dat gedeelte waarbij wilde dieren gebruikt worden. Het is en blijft ongelooflijk dat er wereldwijd een ontstellende handel is in allerlei wilde dieren veroorzaakt door maar 1 factor; de vraag vanuit Azië naar specifieke dieren voor 'medicijnen'. De angst slaat om mijn hart als ik zie hoe China langzaam aan de wereld verovert. En hoe in dat kielzog, dieren op grote schaal verdwijnen. Het is mooi dat Zuid-Afrika nu besloten heeft dat zij niet langer skeletten van leeuwen gaat exporteren. Maar nog steeds is er geen land, geen grote organisatie zoals een Wereldgezondheidsorganisatie of CITES, geen politieke partij die klip en klaar zegt: TCM is prima maar stop met het gebruik van wilde dieren in dit soort medicijnen.

Wij laden ons dus op voor deze volgende stap. Ik mag alleen maar hopen dat deze strijd ook niet 12 jaar gaat duren. Want helaas hebben veel dieren zoals pangolins, neushoorns, tijgers, luipaarden, jaguars en leeuwen, die tijd niet meer…..

De weg was lang en soms heb ik gewanhoopt. Enkele organisaties en personen zijn tijdens die weg van enorm belang geweest zoals TUI (Elise en Melvin), Inge (Saxion University), Maaike (Stenden University), ANVR (Gerben), Paul (Telegraaf), Nique (Hart voor Dieren), Mark (Columbus) en Dion (Partij voor de Vrijheid). En last but not least; onze vrijwilligers EN achterban die altijd in ons zijn blijven geloven. Dank jullie wel, vanuit de grond van mijn hart.

Lees meer over ons werk op stichtingspots.nl of op knuffelfarms.nl

#Fokindustrie leeuwen #tcm #leeuw #spots #canned hunting #knuffelfarms

2 notes · View notes