#Urbano Lugrís | Explore Tumblr posts and blogs

ameliacesii · 5 years ago

Text

O rexurdimento

AÍndice:

1. O rexurdimento: definición, época, etapas.

2. Xéneros literarios no Rexurdimento

3. Autores : os precursores, grandes autores ( Rosalía de Castro, Curros Enríque, Eduardo Pondal)

4. Principais obras de cada autor.

5. Selección de textos de cada autor.

1.O Rexurdimento É a etapa cultural da historia de Galicia que se desenvolveu ao longo do século XIX e cuxa principal característica foi a dinamización da lingua galega como vehículo de expresión social e cultural. Reviviu o espírito rexional e a identidade subxectiva das rexións españolas. A consideración de linguas non oficiais cambia e revalorízase, fronte ao último universalista da Ilustración, tradicións, linguas e dialectos autóctonos. En Galicia chocan a lingua castelá, urbana e favorecida pola burguesía, e a lingua galega, que era considerada rural e campesiña e que estaba sen cultivo literario e sometida a unha gran diglosia. Aparece unha conciencia nacional e reivindícase a lingua galega como distintivo da personalidade de Galicia.Provincialismo: O provincialismo foi un movemento político que xurdiu en Galicia (España) arredor de 1840 e foi un dos primeiros antecedentes do nacionalismo galego e galego. O seu obxectivo era a recuperación de Galicia como provincia única que mantiña a unidade administrativa, social, cultural e económica. Esta unidade perdera coa división provincial de 1833, que acabara formalmente co que se chamara reino de Galicia. Politicamente tivo o seu momento central nos acontecementos de abril de 1846. Literamente deu orixe ao Rexurdimento. Regionalismo: Ao mesmo tempo que noutras zonas, na década de 1880 aparece un movemento de carácter rexionalista, que busca, xustifica e defende o emprego do galego e a consecución dun dereito á autonomía política e administrativa, pero sen rachar a unidade de España. O rexionalismo formulouse desde dúas posturas diferentes:  A LIBERAL , liderada por MANUEL MARTÍNEZ MURGÍA. as o Xustificou a realidade de Galicia en razóns étnicas, idiomáticas, xeográficas e históricas o Reivindicou o dereito a recuperar a súa autonomía política, que se lograría con descentralización administrativa e económica  A CONSERVADORA, TARDICIONALISTA E CATÓLICA, representada por ALFREDO BRAÑAS. o Defendeu a idea da dobre patria (a grande e a pequena) para así compaxinar o rexionalismo coa unidade de España o Avogou polas institucións propias para o goberno das rexións (estas teorías podíanse aplicar a todas as rexións que tivesen aspiracións á autonomía política) o Para Galicia incluía o catolicismo como trazo fundamental, así como o cooperativismo social e gremial como base das institucións políticas rexionais. Apareceron as primeiras organizacións de tipo galeguista, así como os primeiros xornais. 2.Xéneros literarios no Rexurdimento Cando falamos da literatura do Rexurdimento, estamos a referirnos fundamentalmente á poesía. E é que o Rexurdimento é un movemento fundamentalmente lírico, xa que tanto a narrativa como o teatro galego van xurdir a partir da década de 1880 (ao final do Rexurdimento e ao comezo do período intersecular). Entón, estes dous xéneros vivirán o seu (re) nacemento con case vinte anos de retraso respecto da poesía. Polas características do xénero, os rexionalistas consideraron a lírica como a máis adecuada para a literaturización da lingua e a dignificación da lingua.

3. Autores

Rosalia de Castro:

Fecha de nacimiento: 24 de febrero de 1837, Santiago de Compostela

Fallecimiento: 15 de julio de 1885, Padrón

Obras notables: Cantares gallegos; Follas novas; La hija del mar; Lieders

Cónyuge: Manuel Murguía (m. 1858–1885)

Hijos: Ovidio Murguía de Castro, Gala Murgía

Ata os oito anos, Rosalía estivo baixo custodia da súa tía paterna Teresa Martínez Viojo na aldea de Castro de Ortoño, pertencente ao concello de Ames na Coruña. É neste momento cando a escritora toma conciencia da dureza da vida da traballadora galega, así como nesta parte da súa vida cando ten coñecemento e experiencia do propio mundo rural de Galicia: lingua, costumes, crenzas ou as cantigas que tanto influíron na súa obra titulada Cantares gallegos. Aínda que non se sabe con exactitude a data na que a nai de Rosalía decide coidala, sábese que arredor de 1850 a nova trasládase á cidade de Santiago de Compostela onde viviu xunto a ela, aínda que xa vivira. anteriormente con ela en Padrón.É nesta cidade galega onde Rosalía recibiu a instrución de que naquel momento era a máis axeitada para unha señorita (nocións básicas de debuxo e música), asistindo regularmente ás actividades culturais promovidas polo Liceo de Mocidade xunto con destacadas personalidades da mocidade intelectual compostelana como Manuel Murguía (non se dubida se foi neste momento cando coñece a Murguía ou despois, no seu traslado a Madrid), Eduardo Pondal e Aurelio Aguirre. A relación que Rosalía mantivo con Aurelio Aguirre non deixa de ser motivo de discusión entre os distintos críticos, xa que aínda que se descoñece se houbo unha relación sentimental entre ambos, a obra do mencionado nome deixou unha pegada en certos poemas da literatura.

Follas Novas: É un poema publicado en 1880 por Rosalía de Castro (1837-1885). Foi escrito na cidade de Valladolid de Simancas, onde naquela época vivía xunto ao seu marido, nomeado director do Arquivo Xeral do Reino de España, situado nesa cidade.

Rosalía inicialmente concibiu estes poemas como unha continuación das cancións galegas: o 40% dos poemas de Follas novas teñen afinidade co texto publicado en 1863, mentres que o resto das composicións teñen un espírito poético diferente, motivado pola emigración, infortunios familiares e enfermidades físicas e morais. Estamos, xa que logo, ante unha poética que afonda nos sentimentos, na saudade e que con frecuencia ten, polo horizonte, a fronteira do propio ser:

Negra Sombra:

Curros Enríquez:

(Celanova, 1851 - A Habana, 1908) Poeta e xornalista español en lingua galega e española, cuxa obra lírica foi unha das pezas básicas do renacemento da literatura galega. De pensamento liberal e anticlerical, traballou ao longo da súa vida como xornalista, profesión na que obtivo un gran prestixio grazas ao dominio dos recursos do xénero e á solidez conceptual dos seus artigos. Colaborou no Impartial de Madrid e outros xornais republicanos e, en 1898, fundou na Habana, onde se mudara, a revista Tierra Gallega e integrou a redacción do Diario de la marina.

Eduardo Pondal:

Eduardo Pondal naceu en 1835, en Montesco. Foi o último de sete irmáns dunha familia de orixe Hidalgo, enriquecido coa emigración a América. Estudou gramática latina cun parente clérigo. En 1848 estableceuse en Santiago de Compostela para cursar o bacharelato en Filosofía, sendo estudante frecuentaba as tertulias do "Colexio San Agustín" e coñeceu ao poeta Aurelio Aguirre. Desta época data o seu apaixonado interese pola cuestión rexionalista. Foi un dos organizadores, xunto con Aguirre, do banquete de Conxo, que uniu fraternemente traballadores e estudantes no bosque de Conxo o 2 de marzo de 1856. Nesta ocasión, Pondal leu un poema vingativo, en castelán, "Toast" , sobre a igualdade dos homes. Estudou medicina en Santiago. En 1862, despois de rematar a carreira, traballou como médico da Mariña na base de Ferrol. En 1863 fixo oposicións en Madrid ao Corpo de Saúde Militar, pero, aínda que obtivo un traballo en Asturias, abandonou a praza e abandonou definitivamente a práctica da medicina e retirouse á casa paterna, desde onde realizou frecuentes viaxes a Santiago de Santiago. Compost para participar na tertulia "A Cova Celta", na libraría Carré, xunto con Martínez Salazar, Manuel Murguía, Florencio Vaamonde, Martelo Paumán, Urbano Lugrís. O seu primeiro poema galego apareceu en 1861, no Álbum de Caridade editado polo indio José Pascual López Cortón recompilando todos os poemas participantes nos primeiros Xogos Florais de Galicia. En 1877 publicou Rumores dos piñeiros e en 1886 Queixumes dos pinos. Eduardo Pondal deixou unha ampla produción inédita, que inclúe os poemas "Os Eoas", unha canción épica ao descubrimento de América claramente inspirada en "Os Lusiadas" de Luis de Camões. En 1890, o músico Pascual Veiga pedirá unha carta para unha obra que pretendía presentar a un concurso na Coruña. Eduardo Pondal compón para a ocasión o poema "Os Pinos", cuxas dúas primeiras estrofas formarán parte da letra da melodía. Aínda que a obra non se estrea, o poema será publicado ese mesmo ano nun folleto do certame, así como en varios xornais galegos da emigración cubana. En 1907 estrearase a composición de Veiga na Habana e considerada desde entón o Himno de Galicia. En 1981 será legalizado como himno oficial polo Estatuto de Galicia. Morreu na Coruña, no hotel "La Luguesa", en 1917.

4. Principais obras de cada autor.

Rosalia de Castro:Cantares gallegos (1863), Follas novas (1880), En las orillas del Sar (1884).

Curros Enríque: Cartas del Norte (1875-1876)A Virxe do Cristal (1877)Aires da miña terra (1880) O divino sainete (1888).

Eduardo Pondal: 1886 - Queixumes dos pinos 1992 - Os Eoas.

5. Selección de textos de cada autor.

Rosalia de Castro:

Orillas del sar

A través del follaje perenne Que oír deja rumores extraños, Y entre un mar de ondulante verdura, Amorosa mansión de los pájaros, Desde mis ventanas veo El templo que quise tanto.El templo que tanto quise... Pues no sé decir ya si le quiero, Que en el rudo vaivén que sin tregua Se agitan mis pensamientos, Dudo si el rencor adusto Vive unido al amor en mi pecho.

Curros Enríque:

Quero morrer eiquí (cando me chegue a hora da viaxe que me agarda). Eiquí, niste silencio de pombas arruladas, niste vento que dorme nos piñeiros un profundo soño de arelanzas. Quero morrer eiquí con ollos postos no fumegar das tellas, na borralla do tempo, frente a frente de min, aberta a ialma aos latexos das horas, nunha tarde ateigada de arpas. Van e veñen as nubes vaixeiras, as anduriñas pasan. O pandeiro da chuvia repinica unha maina melodía de outono, que no roncón do río se acompasa. Quero morrer eiquí.Ser sementado nesta miña bisbarra. Finar eiquí o meu cansancio acedo, pousar eiquí pra sempre as miñas azas. Celso Emilio Ferreiro ¡Ai! ¿Cómo foi?.-... -eu topábame fora cando as negras vixigas lle deron; polo aramio súa nai avisóume i eu vinme correndo. ¡Coitadio! Sintindo os meus pasos revolvéu cara a min os seus ollos. Non me viu...e chorou...¡ai! xa os tiña ceguiños de todo Non me acordo qué tempo me estiven sobre o berce de dór debruzado; soio sei que me erguín co meu neno sin vida nos brazos... Volvoreta de aliñas douradas que te pousas no berce valeiro, pois por el me preguntas, xa sabes qué foi do meu neno. Eduardo Pondal: Pol-o baixo cantando, O bóo bergantiñan, Co' aguillada o lombo, E garboso ademan; Q' a Ponte-Ceso leva, En noite de luar, Grave o carro de táboas, Anteposto quezáis; Por cousas que n'esprica, D' un fondo e vago afan; Mil escuras suidades, Ceibando ós ecos vái; E da pátria a pungente servidume, Parece recordar. Ó pé do castro verde, Ben' os mira ó pasar; Q' en masa escura e informe, Ajuntados están, E na nativa costa,

2 notes · View notes

beatriz-garrido · 5 years ago

Text

💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜 MI TORRE 💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜

💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜

MI TORRE 💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜

Datos curiosos…

“La Torre de Hércules es el único faro romano del mundo que desde sus orígenes hasta la actualidad continúa en funcionamiento. Es el único faro romano del que conocemos el nombre del arquitecto-ingeniero que se encargó de su realización, Caio Sevio Lupo, que se perpetuó al dejarlo grabado en una inscripción conmemorativa dedicada al dios Marte Augusto, a los pies de su construcción. Con sus aproximadamente 37,2 m de altura, la Torre de Hércules es uno de los edificios conservados más altos de los que conocemos de época romana, sólo comparable con algunas obras como la Columna Trajana. En 1858, la reina Isabel II, acompañada de sus hijos, visitó A Coruña y el faro. Para la ocasión, según Tettamancy, se procedió al "embellecimiento" del interior del edificio que consistió en recubrir el aparejo de las paredes interiores con grandes lienzos de papel estampado y telas, disponiendo incluso tabiques de barrotillo en la planta baja y falsos techos para ocultar las bóvedas. La restauración de Giannini fue considerada una de las grandes realizaciones de la ingeniería española de la época, por eso el Gobierno decidió presentar una maqueta del faro a la Exposición Universal de París de 1867 y de Viena de 1873.

La vinculación de la Torre al Arte…

Tanto en el arte como en la literatura, la Torre de Hércules dejó su impronta. Son dignos de destacar los grabados de Luís Seoane, los paisajes inquietantes de Urbano Lugrís, siempre presididos por la Torre, o las vistas un tanto subjetivas de Francisco Llorens, Francisco Fernández Moratinos o de Alejandro González Pascual, sin olvidar las panorámicas de Ferrant. Pero sin duda, el artista que ha dado una versión más libre y más sugerente de la Torre ha sido Pablo Ruiz Picasso, el cual cuando todavía estaba descubriendo los secretos de la pintura, durante los años que vivió junto a su familia en A Coruña, pintó varios óleos de la Torre y un dibujo en el que la transforma en una sugerente "torre de caramelo".

La vinculación de la Torre a la Literatura…

Los testimonios literarios son de gran interés, destacan los artículos de Emilia Pardo Bazán, los cuentos de Wenceslao Fernández Flórez, los sainetes de Linares Rivas o los poemas de Amor Meilán y de Emiliano Balas.

En ese contexto, el faro es la luz que orienta el camino y que conduce a puerto, es la imagen del regreso, de la feliz singladura, y por eso se convirtió en un símbolo, en un icono que pasó a formar parte de la memoria colectiva de nuestra sociedad. Así, cuando a finales del siglo XIX y principios del XX los barcos transoceánicos cargados de la emigración gallega, camino de Latinoamérica, zarpaban del puerto de A Coruña y enfilaban la bocana camino del Nuevo Mundo, al pasar junto a la Torre aminoraban las máquinas de los vapores y hacían sonar sus sirenas por tres veces, en un ritual amargo y emotivo de despedida. Era el último adiós ante el faro, símbolo de la tierra que dejaban atrás, para todos esos hombres y mujeres que cargados de ilusión abandonaban su tierra en aras de un futuro mejor.

Pero estos emigrantes gallegos, enraizados a esa tierra en la que nacieron, llevaron en sus ligeros equipajes la imagen de la Torre de Hércules, que empezó a brillar de nuevo con fuerza desde el otro extremo del océano gracias a los artículos que los intelectuales publicaron en revistas de la emigración1. No hay una sola de ellas que entre 1890 y 1960 no cuente con un artículo dedicado a la Torre, en donde la morriña y la saudade se hacen evidentes”.

Preciosa y metida dentro del alma mi Torre de Hércules… Pero por encima de ella, yo tengo una torre incomparable, luz en mis noches, guía en mis tempestades y ancla firme del alma…

” TORRE FUERTE ES EL NOMBRE DEL SEÑOR; A ÉL CORRERÁ EL JUSTO Y SERÁ LEVANTADO".

Proverbios 18:10. Santa Biblia 💜💜💜💜💜💜💜💜.

¡¡Maravilloso día en el mi amor en Cristo!! 💜💜💜

Beatriz Garrido Saco 💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜💜

#Artículo

0 notes