#Spuistraat

[atevegter]

3176 The Tibbs

Het was een heel leuk uitje gisteravond. We gingen met de halve buurt naar Amsterdam. Wij, Jean en Sandra, Leonard en niet Martine, want die was vergeten een kaartje te kopen, en de kinderen, Stap, Jantje en Piep. Nog nooit waren we in die combinatie op stap geweest. Ik ben een beetje tegen het ongebreidelde gebruik van het Amerikaanse kids, omdat er een soort schijnmoderniteit en vlotheid aan…

[philosophors]

// Art: “Figures In The Spuistraat, The Hague” by Floris Arntzenius

“It's so much darker when a light goes out than it would have been if it had never shone.”

— John Steinbeck, “The Winter of Our Discontent”

[themuseumwithoutwalls]

MWW Artwork of the Day (11/24/23) Floris Arntzenius (Dutch, 1864–1925) Matchstick Girl (Lucifermeisje)(c. 1900) Oil on canvas Haags Historisch Museum. The Hague

The painter Floris Arntzenius lived and worked much of his life in The Hague, the Netherlands. He painted many city scapes: bridges, streets and the various markets held in The Hague. Especially the narrow and busy street called Spuistraat -- one of The Hague's well known shopping streets -- was a favorite theme of Arntzenius and his audience. On this painting he depicted a matchstick girl, which was an exception in the work of Arntzenius. Although we may find working class types on his city scapes, usually there are no homeless people and beggars. The disabled girl, who sold matches, is probably standing at one of the entrances of the 'Passage' shopping mall, which opened in 1885.

[random-brushstrokes]

Floris Arntzenius - View of the Spuistraat, The Hague (n.d.)

[samirben86]

Then i realised i should find a job! My first job was at a company at Westerpark the name is Plancius for setting billboards, adding Boomerangcards at almost all schools in the Netherlands, also woked at two Aktie Sportstores, Sandd, Delta Lloyd, Post Nl, AH- Distributiecentrum, Serving coffee at the VU at the Spuistraat, Amsterdam!Bausch and Lomb, Bolletjesfabriek, Sandd, Taoufik Reizen, Cafe de Bosbaan, Rederij Monnickendam, KLM, Gardener South-France, De Pitskeuken, Tomatenplukker, Verhuisklussen, Behind het ij-kanaal serving drinks at a bar! Now i am 38 and want to start a living in Paris!

[peterpijls1965]

Pjotr Kropotkin

Binnenkort in het Boeddhistisch Daglad:

Kameraad Janusch was ook in Tao

Het glimlachmoment van de dag kwam voor rekening van een lyrisch artikel over de Russische prins-anarchist Peter Kropotkin. Deze geloofde dat de meeste mensen in wezen goed zijn. Het utopia van Kropotkin bestond uit zelfvoorzienende communes, waar de werkers zich schallend lachend en egalitaire liederen zingend belangeloos voor elkaar zouden inzetten.

Volgens een artikel in De Correspondent is de tijd rijp voor een nieuw anarchisme, ook omdat hele generaties de klassieke rechts- linksverhoudingen in de politiek hopeloos achterhaald vinden.

Dat ben ik met de jeugdige hemelbestormers eens. Alleen wil ik maar niet geloven dat al te veel mensen zonder afgunst samenwerkend in communes kunnen wonen. Ik schat dat ongeveer 70% van de wereldbevolking Darwiniaans gaat voor het recht van de sterkste. Daarom vinden de achterbuurten van mijn geest dat al die mensen uitgeroeid moeten worden.

Met het anarchisme kwam ik in aanraking toen een studievriend in Tilburg me een boek van Anton Constandse leende. Ik vond het best interessant, net als andere lectuur over het anarchisme die ik later tot me nam. Al vroeg ik me meteen af waarom er hele bibliotheken werden volgeschreven over een politieke stroming die zich laat samenvatten als: iedereen op voet van gelijkheid proberen te behandelen en alle vormen van autoriteit kritisch ter discussie stellen.

Moet je anarchisten hebben. Dat zijn net opgesplitste protestanten, van eco-anarchisten tot feministische anarchisten en de onvermijdelijke lesbische school. En dat gaat elkaar maar te lijf.

Eerlijk gezegd vind ik de meeste anarchisten tamelijk vervelende en onverdraagzame mensen. Ik zag ze in Amsterdam wel demonstreren in de Spuistraat (waar niet toevallig ook hun gekraakte hoofdkwartier Vrankrijk lag), waarbij ze het nodig vonden te vechten met de politie en de ruiten van willekeurige woningen in te gooien.

Uiteraard droegen de meesten zo’n zwart leren jack met een slordige witte A in een cirkel op de achterkant geschilderd, en hadden ze zichzelf heroïsch onherkenbaar gemaakt met een Palestijnse sjaal (ook voor de goede Islamitische zaak).

Vooral was ik ongerust dat de onverlaten de ramen van mijn stamcafé Schuim, tegenover Vrankrijk, niet zouden ontzien. Maar de topkroeg bleef gespaard. Anders had ik de politie opgejut het vuur te openen.

In tegenstelling tot Kropotkin denk ik dat de Staat nodig is, en het geweldsmonopolie bij de overheid hoort, ook om de tirannie van Jehova’s Getuigen en Zevende Dag Adventisten te beheersen.

Daarom ben ik een conservatieve anarchist, met een paar SP-standpunten (zorg, uitkeringen). Ik durf het bijna niet hardop te zeggen, maar de afgelopen decennia ben ik politiek vooral beïnvloed door keurige conservatieven als journalist Jerôme Heldring en politicus (en oud-Shell-manager) Frits Bolkestein.

Daar liep ik nooit zo mee te koop, ook om sommige progressieve vrienden niet in de verleiding te brengen me voor “fascist” uit te maken (wat toch twee keer gebeurde).

Ondertussen ben ik er maar druk mee, iedereen op voet van gelijkheid behandelen, en alle vormen van autoriteit kritisch ter discussie stellen. Gelukkig was ik journalist, dus dan heb je als het ware een vergunning voor zo’n levenshouding. Ik laat het me graag aanleunen.

Ter ontlasting van gratiswonenbolwerk Vrankrijk spreekt dat ik er in de ruime kelder een weergaloos slecht concert zag van een ontevreden punkband, met precies de goede holle geluidsafstemming. Iedereen dronk lauw bier uit de fles uit en voelde zich samen best wel kut. De hanenkammen ook. Voor alle duidelijkheid: alle mannelijke aanwezigheden hadden een hanenkam, met gedroogde zeep in model gebracht.

De studievriend van wie ik een boek van Anton Contandse leende (hij werd door een huisgenoot Kameraad Janusch genoemd), bezat destijds ook een indrukwekkende verzameling anarchistische krakersblaadjes, waarin steevast werd opgeroepen tot “axie” tegen het grootkapitaal.

Ik weet zeker dat hij nog steeds fluitend zou kunnen promoveren op die collectie. In een enkel gestencild krakersblad, misschien de Koekrand, zat wel eens een gratis zakje wiet vastgeniet voor de trouwe abonnee.

Kameraad Janusch en ik waren tevens in het Taoïsme. Ook een soort anarchisme, maar dan veel ouder, en met spleetogen.

#kropotkin #boeddhistisch dagblad

[hulpverleningsforum]

Grote brand woning (dak) Spuistraat Amsterdam

Actueel: https://bit.ly/3MG2KA0

[miklospalko]

Amsterdam - Spuistraat

[lpliketherecord]

The neighbours. #nofilter #gramthedam #spuistraat #vrankrijk #anarchism https://www.instagram.com/p/BocbNGLCHbG/?utm_source=ig_tumblr_share&igshid=7tegcx6n6nzl

[philoursmars]

Je reprends mon projet de présenter la plupart de mes 52377 photos.

2003 retour à Amsterdam avec Christine !

- Damrak - Centraal Station 

- Dam - Palais Royal 

- dans le Quartier Rouge

- les 3 suivantes : Spuistraat - Hoppe Café , avec des tableaux vrais ou faux ?

- Spuistraat, de jour !

- Singel

[hisschemoller]

Compositie 1 (Composition 1) Oil on canvas 50 x 40 cm (19.7 x 15.8″) 2017 A composition of city landscapes, part Spuistraat in Amsterdam and part Rome. I don’t remember where it is in Rome, but it must be somewhere in the city center when I visited the city last year.

[random-brushstrokes]

Floris Arntzenius - Strolling in the Spuistraat, The Hague (n.d.)

[theladygalore]

#pridefriday i went for a #mod look! In a #karllagerfeld print cape made by @pieterroberts and a little #twiggy inspired #pussycatwig i felt #totallyrad Big thanks to @prik_amsterdam for having us on stage. It was such a great experience. We regretted having to leave. @missbunty it was great seeying you again! 😘😘 #fashion #maybeshesbornwithit #maybeitskarllagerfeld @karllagerfeld #dragqueen #pride #style #cocktails🍹 #prik #spuistraat #amsterdam #hautecouture #international #fashionista (bij PRIK)

[peterpijls1965]

Café De Trut. Foto Vice.

De dark room van The Cockring

(Voor John.)

De Amsterdamse leertent The Cockring bezocht ik een keer. Ik was in het gezelschap van de niet onbekende fotograaf Haro J. Binnen vond ik het niet speciaal gezellig. Aan de bar zaten twee heren op leeftijd met rode gezichten te staren naar een televisietoestel dat een filmpje over praktiserende herenliefde liet zien.

Een kleine dansvloer werd bevolkt door jongemannen die allemaal een zwarte leren broek droegen. Hun hoofden waren kaalgeschoren. Niemand droeg een T-shirt. Ze maakten best een sympathieke indruk.

Mijn gezelschap, de niet onbekende puberfotograaf Haro J., schoot een gangetje in dat kennelijk toegang bood tot de veel besproken dark room. Hij bleef lang weg. Ik maakte me zorgen. Haro was hartpatiënt.

Ik besloot poolshoogte te nemen. Een smal gangetje bood toegang tot het eigenlijke vertier. Het viel me niet mee. De lucht was nogal warm en vochtig, en die dark room bleek niet eens zo donker.

De aanwezigen bleken de lampjes in hun mobieltjes te gebruiken om elkaars gelaat te beschijnen. ´Dus dan hebben jullie toch een idee waar jullie aan sjorren´, vatte ik mijn bezwaar samen tegenover fotograaf Haro, die ik even later weer mocht treffen aan de gezellige bar van The Cockring.

Zelf bleek hij nogal tevreden over zijn langdurige verblijf in het semi-donkere epicentrum van de leertent. Enkele vlekjes op zijn trainingsbroek moesten daarvan getuigen.

Een andere keer mocht ik met vriend Fieke mee naar The April, nog zo´n roemrucht adres in gay-vriendelijk Amsterdam. Alleen vond ik het er nogal kil. Ik stootte een andere queer per ongeluk tegen de schouder, toen ik aan de bar bier wilde bestellen. ´Kijk de volgende keer beter uit, joh´, snauwde de lotgenoot me toe.

Vriend Fieke leek de tijd van zijn leven te hebben, al keek hij steeds wat venijnig uit zijn ogen.

Aan de bar van The April beviel het me al een stuk beter. Achter me stond namelijk een drietal Amsterdamse meiden, die nogal straight klonken. Ook al omdat ze mijn T-shirt van Walter van Beirendonck luidkeels bewierookten.

Mijn verdere veldonderzoek in de veel geprezen hoofdstedelijke LHBTIQ-scene bleef beperkt. Ik vond mezelf een keer terug aan een gracht toen ik met mijn zoon de kanalenparade van homofiel geaarde boten stond te bekijken. Hij zei: ´Pap, waarom laten die mannen op die boot hun broek zakken?´ Ik zei: ´Zullen we maar naar huis gaan, jongen?´

Tijdens diezelfde feestweek ter promotie van roze Amsterdam belandde ik in lesbocafé De Trut. Ik vermaakte me op het terras kostelijk met een paar zusters in het kwaad. Van grensoverschrijdend gedrag was geen sprake. Aanrakingen bleven uit. We namen lachend afscheid van elkaar.

De Trut kende ik al van mijn Marokkaanse vriendin Sanae. Af en toe troffen we elkaar in onze gemeenschappelijke stamkroeg aan de Spuistraat. Daar was trouwens iedereen welkom, hetero of niet.

Sanae zat altijd ijverig dagboek te schrijven aan een tafeltje. Meestal had ze daarna een afspraakje in De Trut. Ondanks mijn milde aandringen mocht ik nooit mee. Dat vind ik nog steeds jammer.

Blijer ben ik omdat ik niet zo´n behoefte had aan de hoofdstedelijke scene van cruisen in het struikgewas, moeilijke dates met een kansloze advocaat uit Groningen of varianten op de nu zo veelbesproken chemseks-parties. Ik bedoel: ik ben wel bi, maar vooral van de meisjes.

Op die chemseks-parties hebben ze het geloof ik niet zoveel over mammies en hun Tupperware. Elkaar dodelijke aandoeningen bezorgen onder invloed van wat Tina (meta-amfetamine) schijnt helemaal je van het te zijn.

Rond 2004 bezocht ik in Oost een nieuwe club voor alle gezindten, door de plaatselijke krant hevig aangeprezen. Ik was niet de enige die naar binnen wou, dus moest ik wachten in een lange rij. Twee brede uitsmijters met de vertrouwde insignes handhaafden de orde.

Een joekel van een travo hing de Door Bitch uit. Iedereen die er te jaren ´80 uitzag en ook zo keek, kon sowieso rechtsomkeert maken. Dat getinte serpent van een travo lachte er breed bij. Zijn fluorescerende pruik deed de rest.

Ik begon me zorgen te maken. Ik keek omlaag en zag achtereenvolgens knaloranje sneakers van Yamamoto (uitverkoop), en een straatoude bruine leren broek. Gelukkig droeg ik wel een T-shirt van Alexander van Slobbe, met kleur-elementjes. Ik bleef hoopvol.

Even later naderde ik de Door Bitch. Ik lachte zo smerig mogelijk naar hem. Hij lachte terug. Een paar meter verderop knikte een van de brede uitsmijters in pak me vriendelijk toe.

Ik was binnen.

[pjnicklas5]

graffiti by wojofoto https://flic.kr/p/nsujao