#PolskiPejzaż

[plastycznyonline]

Aleksander Płonczyński – mistrz polskiego pejzażu

Życie i edukacja

Aleksander Płonczyński, wybitny polski malarz, rysownik i pedagog, urodził się 20 marca 1820 roku w Krakowie. W latach 1839–1844 studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych pod okiem Jana Nepomucena Głowackiego, jednego z czołowych polskich pejzażystów tamtego okresu.

Już podczas studiów jego prace zyskiwały uznanie, co pozwoliło mu prezentować je na wystawach organizowanych w Krakowie i Warszawie. Malując, inspirował się naturą oraz pejzażami miejskimi, co stało się jego znakiem rozpoznawczym.

Kariera artystyczna i pedagogiczna

Od 1847 roku Płonczyński pracował jako nauczyciel rysunku i malarstwa w krakowskim Gimnazjum św. Anny, a jednocześnie prowadził wykłady w Szkole Sztuk Pięknych. Jego największym osiągnięciem na polu edukacyjnym było wprowadzenie plenerowych zajęć malarskich, co zrewolucjonizowało sposób nauczania pejzażu w Polsce.

Uczniami Płonczyńskiego byli między innymi Aleksander Kotsis oraz Stanisław Bryniarski – późniejsi cenieni artyści. Tworząc szkołę pejzażową, Płonczyński uczył ich uchwycenia światła i naturalnych barw, co było istotnym elementem jego własnej twórczości.

Twórczość – pejzaże i dokumentacja Krakowa

Płonczyński specjalizował się w tworzeniu malowniczych pejzaży o jasnej kolorystyce i wyrazistym świetle. Szczególnie upodobał sobie Tatry, Kraków oraz okolice Małopolski. Jego dzieło „Droga do Kościelisk” (1845) jest jednym z najsłynniejszych przykładów jego tatrzańskich pejzaży.

Znaczną część jego dorobku stanowią także widoki Krakowa, m.in. „Dworek dr. Brodowicza” (1844) i „Ogród przy klinice na Wesołej”. W latach 1855–1856 tworzył cykl widoków Wawelu, dokumentując bogactwo historyczne miasta.

Interesował się również architekturą, czego dowodem są jego rysunki i akwarele pokazujące zanikające mury miejskie Krakowa oraz skutki wielkiego pożaru z 1850 roku. Jego ilustracje, jak np. te przedstawione w albumie „Groby i pomniki królów oraz sławniejszych mężów w świątyniach krakowskich” (1842), mają dziś nieocenioną wartość historyczną.

Motywy romantyczne w jego sztuce

Poza realistycznymi pejzażami i dokumentacją miasta, Płonczyński często przedstawiał romantyczne ujęcia ruin, zamków i cmentarzy, nadając im nastrojowy charakter. Przykładami takich dzieł są „Ruiny zamku w Tęczynku” (1854), „Zamek w Lanckoronie” (1841) oraz „Pejzaż z Czernej” (1852).

Te prace nie tylko oddają piękno polskiego krajobrazu, ale także są świadectwem duchowej wrażliwości artysty, który fascynował się historią i przemijaniem.

Dziedzictwo

Aleksander Płonczyński zmarł przedwcześnie 12 lipca 1858 roku w Krakowie, jednak jego dorobek pozostaje jednym z najciekawszych w polskim malarstwie pejzażowym XIX wieku. Jego twórczość, choć nie tak szeroko znana jak niektórych jego współczesnych, miała ogromny wpływ na rozwój polskiego malarstwa krajobrazowego.

Współcześnie jego obrazy i rysunki są cenione zarówno jako dzieła sztuki, jak i cenne dokumenty historii Krakowa. Rocznica jego urodzin to doskonała okazja, by przypomnieć o jego wkładzie w polską kulturę i sztukę.

[brodaczmalinowy-blog]

Golden hour, watercolor on paper Złota godzina, akwarela na papierze . . . #watercolor #watercolors #watercolour #aquarelle_cafe #aquarelle #watercolorpainting #pleinairpainting #pleinair #nasprzedaz #sztukanasprzedaż #akwarela #akwarele #akwarele🎨 #sztuka #malarstwo #artysta #artystka #pleinairartist #pleinairmag #artistoninstagram #art #fineart #paintfromlife #fy #nature #natura #polskipejzaż #pejzaż #wieś #landscapepainting (w: Gościcino Wejherowskie) https://www.instagram.com/p/Coo_FpLoTvq/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[plastycznyonline]

Roman Kazimierz Kochanowski – malarz polskiego krajobrazu

Wczesne lata i edukacja

Roman Kazimierz Kochanowski urodził się 28 lutego 1857 roku w Krakowie. Swoją przygodę ze sztuką rozpoczął, ucząc się u Maksymiliana Cerchy. W 1874 roku rozpoczął studia malarskie w Szkole Sztuk Pięknych w Krakowie, gdzie kształcił się pod okiem Władysława Łuszczkiewicza i Henryka Grabińskiego, specjalizując się w rysunku i malarstwie pejzażowym.

W 1875 roku przeniósł się do Wiednia, gdzie jako stypendysta zgłębiał tajniki sztuki na Akademii Sztuk Pięknych. Początkowo uczył się pod kierunkiem Christiana Griepenkerla, a następnie – w latach 1876–1878 – był podopiecznym Eduarda Peithnera von Lichtenfelsa na wydziale pejzażu. To właśnie w Wiedniu zaczął odnosić pierwsze sukcesy artystyczne.

Sukcesy i kariera artystyczna

Od 1881 roku Kochanowski mieszkał w Monachium, gdzie rozwijał swoją karierę aż do śmierci. Debiutował na wystawach krakowskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w 1877/78 roku, a już rok później jego prace można było podziwiać w instytucjach artystycznych w Warszawie i Lwowie.

Brał udział w licznych wystawach międzynarodowych, zdobywając uznanie w Wiedniu, Monachium, Berlinie, Düsseldorfie, Salzburgu i Londynie. Jego prace były szczególnie doceniane w Austrii, gdzie cesarz Franciszek Józef I zakupił obrazy "Zima w Polsce" i "Jesień". Artysta był członkiem prestiżowych stowarzyszeń artystycznych, takich jak monachijskie Kunstverein i Künstlergenossenschaft.

W 1906 roku dołączył do francuskiego Union Internationale des Beaux-Art jako pełnoprawny członek. Jednak w latach 30. XX wieku sytuacja polityczna wpłynęła na jego karierę – od 1933 roku miał zakaz wystawiania swoich prac w nazistowskich Niemczech. Około 1943 roku zrezygnował z malowania. Zmarł 3 sierpnia 1945 roku we Freisingu, a jego prochy spoczęły na Cmentarzu Leśnym w Monachium.

Tematyka twórczości

Roman Kochanowski poświęcił swoją twórczość przede wszystkim pejzażom inspirowanym podkrakowskimi krajobrazami oraz nadwiślańskimi widokami. W jego dziełach dominowały elementy charakterystyczne dla polskiej wsi – rozległe pola, niebo w różnych odcieniach, drogi otoczone wierzbami, leśne polany oraz codzienne sceny z życia mieszkańców.

Jego wcześniejsze prace cechowały się drobiazgowością i delikatnością detali. Z czasem styl Kochanowskiego ewoluował – po 1900 roku jego obrazy stały się bardziej szkicowe i fakturalne, uzyskując bardziej impresjonistyczny charakter. Malował szerokimi pociągnięciami pędzla, stosował grubą warstwę farby, nadając obrazom teksturalny efekt.

W jego dziełach często pojawiały się miniaturowe pejzaże, malowane na deseczkach, tekturze czy papierze. Bohaterami tych przedstawień byli ludzie uwikłani w codzienne życie: pastuszkowie doglądający zwierząt, wiejskie kobiety zbierające chrust czy starcy opatuleni w chusty. Z rzadka malował również kwiaty oraz portrety.

Wystawy i pamięć o artyście

Twórczość Romana Kochanowskiego została uhonorowana wieloma wystawami. W 2007 roku w Muzeum im. Jacka Malczewskiego w Radomiu zorganizowano ekspozycję poświęconą jego dorobkowi artystycznemu. W jej ramach zaprezentowano 168 obrazów olejnych oraz liczne rysunki i akwarele ze zbiorów muzealnych i prywatnych.

Kolejne prezentacje jego twórczości miały miejsce w Muzeum Śląskim w Katowicach, Muzeum Narodowym w Gdańsku, Muzeum Zamkowym w Sandomierzu oraz muzeum miejskim we Fryzyndze. Wydano również katalog zawierający bogatą dokumentację prac Kochanowskiego.

W 2009 roku Muzeum Historyczne Miasta Krakowa zorganizowało wystawę w Kamienicy Hipolitów, na której można było podziwiać obrazy, grafiki, rysunki i dokumenty ze zbiorów prywatnych. Szczególną rolę w upamiętnieniu artysty odegrała Barbara Lewkowicz-Odojewska, przekazując unikalne pamiątki z jego pracowni.

Roman Kochanowski – mistrz polskiego pejzażu

Roman Kazimierz Kochanowski pozostaje jednym z najważniejszych polskich malarzy pejzażystów XIX i XX wieku. Jego malarskie wizje rodzimej natury charakteryzują się niezwykłą dbałością o detale i wyjątkowym wyczuciem światła oraz przestrzeni. Dzięki swej twórczości na stałe wpisał się w historię polskiej sztuki, zachwycając kolejne pokolenia miłośników malarstwa.