#Pauline Leger

[dreaminginthedeepsouth]

Artwork: Pauline Leger

* * * *

I enjoy almost everything. Yet I have some restless searcher in me. Why is there not a discovery in life? Something one can lay hands on and say “This is it”? My depression is a harassed feeling. I’m looking: but that’s not it — that’s not it. What is it? And shall I die before I find it?

— Virginia Woolf, A Writer's Diary

[Belles-lettres]

[blancavloet]

[antongecensureerd]

Stelletje huichelaars

Laat ik beginnen om alle criticasters meteen de wind uit de zeilen te nemen. Er zullen namelijk genoeg mensen zijn die na het lezen van dit blog zullen denken "Jij moet helemaal je mond houden, Ton. Je hebt zelf niet anders gedaan''. Klopt, maar wel met één groot verschil. Ik ben in tegenstelling tot Humberto nog nooit weggelopen voor mijn daden. Ik heb in mijn jongere jaren talloze keren buiten de pot gepiest. Ik beken schuld. Ik kan de keren niet meer tellen. Het werd een soort van hobby. Misschien was het wel een onderdeel van mijn verslaving. Wie weet. Niet goed te praten, maar ik loop er niet voor weg. Duizendmaal excuus. Maxima mea culpa. Ik was vroeger een wild ventje en ik heb alles gedaan wat God verboden heeft. Daarbij accepteerde ik de gevolgen. Ik wel. Neem nou de nieuwe Humberto-gate. Mijnheer kon hem weer niet in z'n broek houden en op het moment dat de media ermee aan de haal gaan gaat onze kale gladde vriend een foto van hem en zijn vrouw op Instagram plaatsen. Let wel: met een hartje. Ik geloofde mijn ogen niet. Dan ben je een griezel. Dan ben je geen knip voor de neus waard. En weten jullie waar ik het meeste van schrok? Van de reacties onder die foto van al die hypocriete BNers. Een kleine opsomming: Marco Borsato, Waylon of all people, Danny de Munk, Irene Moors, Nicky Romero, Giel Beelen, Bobbi Eden, William Rutten, Gerard Ekdom, Pauline Huizinga, Rosanna & Patrick Kluivert, zelfs de rechtsback van PSV Denzel Dumfries. Allemaal steunden ze het statement van onze kale gladde vriend. Weten jullie wat ik me afvraag? Hebben ze nou niet in de gaten dat ze met die steun eigenlijk een mes in de rug van mevrouw Tan steken? Zijn ze nou zo dom of is het eigenbelang? Het is eigenbelang. 100%. 

Ze doen het stuk voor stuk in hun broek dat ze zelf een keer tegen de lamp lopen. Ze zijn namelijk echt van mening dat het een privékwestie betreft. Bullshit! Er is geen 2e bevolkingsgroep die zo hypocriet door het leven gaat als dat leger over het paard getilde BNers. Ze willen het liefst alleen in de media verschijnen met hun werk voor goede doelen. Duimpjes en hartjes scoren. Hoe meer hoe beter. We moeten voor ze applaudisseren, we moeten ze vereren, we moeten ze op het schild hijsen en verder moeten we ze met rust laten. Dacht het effe niet. Grof zakken vullen, altijd op de 1e rij staan als er iets te vieren valt, met elke scheet voor de camera willen verschijnen, maar janken als de media je betrappen als je buiten de deur ligt te swaffelen. Wees dan ook flink. Misschien dat er mensen zijn die de privacy van BNers belangrijk vinden, maar ik behoor niet tot die categorie. Dat wereldje loopt vol met eigenpijpers. Humberto is er daar één van. De beste man kreeg prijs na prijs en werd op een gegeven moment een waar kijkcijferkanon. Bloed populair bij het publiek en je zag hem veranderen. Met de dag. Hij voelde zich on top of the world. Niemand kon hem nog iets maken. Hij kon dansen, hij kon zingen, hij kon drummen en hij kon vooral verschrikkelijk slijmen met gasten die hem omhoog konden helpen. Niets aan hem is echt. Zijn lach niet en zijn geveinsde verbazing niet. Daarbij is het een kritiekloze presentator. Humberto is de perfecte aangever bij RTL Boulevard. Dat is een rol die hem op het lijf is geschreven. Hij is gemaakt voor dat soort bagger & pulp televisie. Televisie voor dummies.  

Ergens is het bij veel BNers misgegaan. Neem Johnny de Mol. Ook zo’n mister Perfect. Leuk ventje, maar hij is niets meer dan een goed geprepareerd product uit de stal van papa John. Johnny is een merk. Johnny maakt programma's met mongooltjes, met terminale mensen en met vluchtelingen. Het jongste Molletje treedt naar buiten als een mensen mens. Koekoek! Misschien dat jullie erin trappen, maar ik niet. Johnny de Mol weet precies hoe hij het klapvee moet bespelen. Humberto had die gave ook, maar liep tegen de Dione Stax lamp. Ik ben redelijk ingeburgerd in dat wereldje en het is al jaren een publiek geheim dat onze kale gladde vriend een ouderwetse geilneef is. Een liefhebber. Een smulpaap op het gebied van seks. Niets mis mee, maar ga dan ook niet de ideale schoonzoon uithangen.Het perfecte plaatje spelen. Dit keer klapte een 25 jarige fotografe uit de school. Ene Fleur. Who's next? Ik zie zoiets al collateral damage. Wie zijn billetjes brandt moet op de blaren zitten en niet met een fotootje op Instagram komen. Mag ik een teiltje? Mij is ter ore gekomen dat onze kale gladde vriend zelfs tussen de lakens is beland met een vrouwelijke international. Die wilde weleens persoonlijk checken op z'n jongeheer werkelijk maat XXL is, want daar schepte hij altijd gekscherend over op. Wel een beetje dom van de dame in kwestie om haar ervaringen met medespeelsters te delen. Er is altijd iemand die uit de school klapt. Je verrader slaapt nooit. De moraal van dit verhaal: Humberto is een bovenste beste vent, maar hij heeft een megaprobleem : hij is zo geil als een aap met 7 staarten. Ik weet wat het is om 24/7 aan seks te denken. Echt, geloof mij maar. Het is een handicap. Van dit verschijnsel hebben veel meer mannen last, maar die verschijnen niet dagelijks in de media als brave Hendrik. Als je beroemd wilt zijn moet je ook als een kerel de consequenties van jouw daden dragen. Naast de lusten ook de lasten.

[cyriaqueblanchetlemoing]

.perf.txt.obj.zip

–

Aire de Picnic, une proposition du Groupe Liaison Concrète le 11 avril 2021 au S*, Noisy-le-Sec.

–

GLC are Cyriaque Blanchet, Thelma Cappello, Laura Fernández Antolín, Agata Ingarden, Justine Jaladis, Colin Larsonneur, Lucille Leger, Elen Hallegouet, Ferdinand Martin, Raphaël Massart, Rafael Moreno, Liza Nunez, Giancarlo Pirelli, ++ performances, music & objects by Pauline Thirion, Hyaline, err walou & tommy moisi, †eenage god, Skincity, Comment grandir ensemble ?.

[FR] — scroll for english

Groupe Liaison Concrète inaugure Aire de Picnic, un espace suspendu, mais vital pour l’alimentation. Le repas y devient le lieu, celui de l’expérience collective et de la commensalité. Et puisque nous n’attendrons pas quelques miettes tombées du repas des puissants, amenez d’incroyables mets à partager et vos plus beaux couverts.

Aire de Picnic soutient les initiatives collectives qui visent à corrompre les conventionalités macabres et chronophages qui hantent nos activités les plus simples : manger, discuter, construire…

Le pique-nique est avant tout un fait social, marqué par les habitudes du groupe et les liens qu’entretiennent les habitants avec leur habitat. Zone de partage temporaire, elle est la forme mutualisée de l’échange des mets et du partage d’un lieu qui prend en charge la réalisation d’une tache universelle et essentielle. Situé en dehors de l’espace domestique, dont les conventions sont définies de manière chronique et répétée, le pique-nique organise de nouveaux usages à travers une pratique spontanée et en mouvement. Cette forme permet de re-distribuer les rôles d’invitant·e·x·s et d’invité·e·x·s par le déplacement, la souplesse et l’oisiveté. Pendant un temps donné, le repas ne correspond plus aux critères définis par le lieu du travail ou par l’espace domestique, il transgresse son rôle normatif pour devenir une zone d’expérimentation du commun. Le pique-nique commence là où la nécessité de manger s’impose au groupe et à l’endroit indiqué comme évident pour se poser. C’est l’évidence du lieu : sa géographie, sa forme, son caractère agréable et pratique qui définit là où il faut s’installer.

Groupe Liaison Concrète initie AdP comme cadre conceptuel et esthétique propice à la transmission et à la production de savoirs au sein du groupe ; comment ses limites sont comprises, mesurées, représentées et transgressées. Avec des méthodes à la fois formelles et informelles, le pique-nique est envisagé comme un espace où le quotidien et le cosmogonique se mêlent, puis transforment une conversation théorique et pratique en un rituel quotidien. Ces moments de recherches prendront la forme d’un atelier autonome et temporaire au S*, et seront rendus effectifs, le temps d’un déjeuner partagé le dimanche suivant. Contrairement à l’exposition, où le produit final est présenté comme objet statique, AdP met en avant le processus de pensée et d’enquête comme sa propre production. Il s’engage dans des formes fluides, contingentes et mutables de l’introjection — l’atelier, la conversation, le repas — comme moyen de prolonger la métonymie de la recherche et de la découverte dans le temps partagé du « comment bien manger ensemble ».

À travers différents modules propres à ce moment, nous souhaitons explorer les nouvelles manières de comprendre, développer, reconfigurer ou pirater les infrastructures en nous concentrant sur leur potentiel radical. C’est-à-dire que nous ne nous intéressons pas aux hégémonies infrastructurelles, mais plutôt aux infra-structures possibles pour ces temps troublés, et à leur capacité contre-culturelle à créer des connaissances et des pratiques de résistance et de transformation structurelle. En nous concentrant sur les contra-structures des infrastructures — nous espérons penser l’(infra)structure comme situation de dialogue pour l’intervention critique et une condition pour la coopération, la mise en commun et les pratiques collectives. En effet, tout le monde doit manger, mais manger ici doit devenir une question d’apprentissage et de sollicitude plutôt que de se contenter de « prendre » et de « saisir ».

Comme toute recherche qui se concentre sur la potentialité de s’engager par les sens, « le rapport à soi ne peut être dans cette situation, que de différance, c’est-à-dire d’altérité ou de trace. Non seulement l’obligation ne s’y atténue pas mais elle y trouve au contraire sa seule possibilité, qui n’est ni subjective ni humaine »**. Ce qui veut dire que c’est à partir d’une invitation ouverte, disloquée et fragile comme celle-ci que sujets et objets peuvent advenir, affirmatifs et égaux : ustensiles, nourriture, modules, décor, interprètes, publics, archives, restes. 

Le repas s’articule autour de « portails », qui accueillent le déjeuner et le public, en dispersant les attentions pour que des actions se déroule à sa lisière. Une multitude de péripéties peuvent avoir lieu, depuis différentes perspectives, brisant la hiérarchie du centre et de ses marges. Cette mise en scène favorise l’apparition spontanée de plusieurs narrations, reprenant ainsi les dynamiques du pique-nique dans un espace partagé. Les propositions artistiques sont libres dans leur conception et dans leur distribution : elles soutiennent et accompagnent l’évènement, confondant ainsi l’intervalle entre le réel et l’illusion pour alimenter la diversité et la complexité des propositions qui se déroulent infra-repas.

* Nom provisoire de l’espace collectif autogéré, Avenue de Strasbourg à Noisy-le-Sec. ** Jacques Derrida, « “Il faut bien manger” ou le calcul du sujet », in Points de suspension, Galilée, Paris, 1992, p.275-276.

[ENG]

Groupe Liaison Concrète inaugurates Aire de Picnic, a suspended space, but vital for our nourishment. In it the meal becomes the place, of a collective experience and of companionship. And because we won’t wait for a few scraps fallen from the meal of the powerful, bring incredible dishes to share and your most beautiful cutlery.

Aire de Picnic supports collective initiatives that are aimed at corrupting the time-consuming and macabre conventions that haunt our simplest activities: eating, talking, building…

The picnic is foremost a social event, marked by the group’s habits and the ties that bind the residents to their surroundings. The picnic is a temporary zone for sharing, it’s a mutualized form of meals sharing within a common space that takes care of realizing a universal and essential task. Located outside of the domestic space, with its repetitive and chronic conventions, the picnic creates new manners through spontaneous and moving practices. This form enables to redistribute the roles of hosting through movement, flexibility and idleness. For a set time, sharing a meal isn’t defined by the criteria of the workplace or domestic space anymore, it infringes its normative role to become a zone where one can experience the common. The picnic starts when eating becomes necessary to the group and when an evident location is chosen. It is the obviousness of a location: its geography, shape, pleasantness and practicality that defines where to stay.

Groupe Liaison Concrète initiates AdP as a conceptual and aesthetic frame favoring the transmission and production of knowledge in the group; how its limits are understood, measured, represented and transgressed. With methods that are formal and informal, the picnic is intended as a space where the everyday and the cosmological are mixed, and then transform a theoretical and practical conversation into an everyday ritual. These moments of research will take the form of an autonomous and temporary workshop at the S*, and will be made effective during a shared lunch the following Sunday. On the contrary of an exhibition, where the final product is presented as a static object, AdP emphasises the process of thought and of investigation as a production of its own. It engages in the fluid, contingent and mutable shapes of the introjection—workshop, the conversation, the meal—as a way of extending the metonymy of the research and of the discovery in the shared timeframe of “how to eat well together”.

Through different modules belonging to this moment, we would like to explore new ways of understanding, developing, reconfiguring and hacking infrastructures by concentrating on their radical potential. This means we do not take interest in infrastructural hegemonies, but rather in possible infra-structures for these troubled times, and their counter-cultural capacity in creating knowledge and practices of resistance and of structural transformations. By concentrating on contra-structures of infrastructures—we hope to think the (infra)structure as a situation of dialogue for the critical intervention and as a condition of cooperation, the common sharing and collective practices. Indeed, everyone has to eat, but eating here has to become a question of learning and of solicitude rather than merely taking content in “taking” and “seizing”.

Like every research that concentrates on the potential of engaging through our senses, “the relation to self, in this situation, can only be différance, that is to say alterity, or trace. Not only is the obligation not lessened in this, but on the contrary it finds in it its only possibility, which is neither subjective nor human.”**. “This means that it is from an open invitation, broken up and fragile like this one that subjects and objects can occur, affirmative and equal: utensils, food, modules, decors, interprets, publics, archives, scraps. 

The meal is articulated around ‘portals’, which welcomes the lunch and the public, by scattering the attentions so that actions can take place at its edge. A multitude of events takes place, from different perspectives, breaking the hierarchy of the center and its margins. This staging favors the spontaneous apparition of several narrations, resuming the dynamics of the picnic in the shared space. The artistic propositions are free in their conception and their distribution: they support and accompany the event, confounding the interval between the real and the illusion to nourish the diversity and the complexity that takes place infra-meal.

* Provisional name of the collective self-managed space, Avenue de Strasbourg at Noisy-le-Sec. ** Derrida, J. (1991). “Eating Well”, or the calculation of the subject: An interview with Jacques Derrida. In E. Cadava, P. Connor, & J.-L. Nancy (Eds.), Who comes after the subject (pp. 96–119). New York: Routledge.

–

Documentation complète ici : https://www.are.na/groupe-liaison-concrete/aire-de-picnic

[yasbxxgie]

[...] clip from "Yemanja", a science fiction short film starring Kelly Glardon, Pauline Agoneman, and @nadhir_msa, and directed by ArtFx France alumni @patrickmartini6, @fredgaudin1, @tanguylemon, Flora Silve, Marceau Leger, and Diana Nikitina.

+Full video

[data-rhei]

My Place Isn't Despairing, But It's Softly Haunted

Lucille Leger Paola Quilici

Transitional bodies. Soft Occupations. Communitas—yearning. “To be” = to want to be forever. To space out. Magic urges upward, throughout the network. Something of the furniture. To be the furniture. The sidewalks of La Petite Couronne are alarming. They become cadenze. A dream or a bump between two rivers. Fourfold Vision and Medusa spirit and the collapse of unique reason—a surrender to the beloved. Le Visible et l’Invisible. New Sincerity post-Wicca. Making sure I don’t get hit by a self-driving car in the incantation. Wild carpet (a timeless placeless place). To use the body and magic otherness to fasten word clouds. To map out old industrial cities. The perception of liminal caesura of the un/conscious in the midst of the process. And then, arising without a cause. Genderless narratives. Throwing each other to the Dreamsnake. The grasp of the real will result in an outright suppression of the brilliance that we wanted to stabilise, which is replaced by a set and a false light. Yellow flowers and Obsidian eyes. [Cellphone vibrates]. Where? Through the darkness, I blindly searched for my phone. The ritual has ended, but joy goes on.

and we are here on the edge because in this space betwixt spaces where nothing stands, we are what it spells.

—

invitations [FR] list of artworks photos: Gabriel Fabry

—

+ readings/objects/video&sound by: Pauline Chasseray-Peraldi & Paola Quilici, Clara Pacotte, Rosanna Puyol, Giancarlo Pirelli.

from 18 to 30 April 2019 @ Placement Produit, 60 rue de la Commune de Paris, 93300 AUBERVILLIERS.

[jdreport]

De boeren komen op 16 oktober terug naar Den-Haag met nog véél meer boeren

De boeren komen op 16 oktober terug naar Den-Haag met nog véél meer boeren

Ze waren toch wel geschrokken in Den Haag toen een leger tractoren optrok richting Malieveld en zich niets aantrok van voorschriften en hekken.

Nu komen ze opnieuw en Pauline Krikke voelt de bui al hangen en gaat er bij voorbaat alvast vandoor.

De helden van ons land die zich niet in een hoek laten drukken door een stelletje politieke (k)wezels uit Den Haag klimmen opnieuw op hun trekkers.

De man…

[cyriaqueblanchetlemoing]

.zip.txt

–

My Place Isn’t Despairing, But It’s Softly Haunted, at Placement Produit, from 19 to 30 April 2019.

–

With:

Lucille Leger Paola Quilici 

Transitional bodies. Soft Occupations. Communitas—yearning. “To be” = to want to be forever. To space out. Magic urges upward, throughout the network. Something of the furniture. To be the furniture. The sidewalks of La Petite Couronne are alarming. They become cadenze. A dream or a bump between two rivers. Fourfold Vision and Medusa spirit and the collapse of unique reason — a surrender to the beloved. Le Visible et l’Invisible. New Sincerity post-Wicca. Making sure I don’t get hit by a self-driving car in the incantation. Wild carpet (a timeless placeless place). To use the body and magic otherness to fasten word clouds. To map out old industrial cities. The perception of liminal caesura of the un/conscious in the midst of the process. And then, arising without a cause. Genderless narratives. Throwing each other to the Dreamsnake. The grasp of the real will result in an outright suppression of the brilliance that we wanted to stabilise, which is replaced by a set and a false light. Yellow flowers and Obsidian eyes. [Cellphone vibrates]. Where? Through the darkness, I blindly searched for my phone. The ritual has ended, but joy goes on.  

and we are here on the edge because in this space betwixt spaces where nothing stands, we are what it spells.

–

invitations [FR] list of artworks

–

+ readings/objects/video&sounds by: Pauline Chasseray-Peraldi & Paola Quilici, Clara Pacotte, Rosanna Puyol, Giancarlo Pirelli.

(photo: Gabriel Fabry)