#OzzyM

[kaladri]

> Starter Fechado: Baile das Sombras, Os Salões.

Por: Ozzy Merrick

Já mais noite adentro, quando o Sortilégio transbordava de gente e os ânimos estavam animados, com as pessoas dançando alegres a músicas atemporais, Ozzy afastou-se de todos, recostando-se em uma das paredes, as plantas ali recolhendo-se e não lhe atacando. Ali, sozinha, observava a todos em seus mundinhos particulares, cada um deles absorto em suas próprias histórias, interagindo entre si através de seus laços de amigos, família, amores, desconhecidos ou até mesmo inimigos. Arcanum era para Ozzy uma mistura muito interessante, afinal, ela era grande o bastante para não se conhecer todos ali presentes, mas pequena ao ponto de eventualmente todos conseguirem olhar no rosto um do outro com a estranha sensação de que compartilham algo em comum. Envolta em pensamentos, abaixou sua cabeça, as pétalas de sua rosa negra belas, mas sem expressão, olhavam com carinho o anel em sua mão direita, remexia-o com a mão esquerda, até que ergueu a cabeça na direção de uma nova companhia, "Oi" cumprimentou, a voz calma e serena transportada por magia diretamente ao pé do ouvido da pessoa, "Cansou?" indagou, havia uma certo sorriso na voz, se é que isso era possível.

[kaladri]

Ozzy riu baixinho, "Acho que faz muito bem", disse dando lhe uns tapinhas no ombro, "Existem muitas pessoas violentas nessa cidade, quanto menos ficar no caminho deles, melhor" completou. Assentiu para a jovem e riu, "Acredito que seja uma ótima ideia para se manter em mente, Rosa. Não se deve rebaixar a pessoas medíocres" disse colocando a mão no ombro da outra em um gesto gentil. Logo em seguida, Oz olhou por cima do ombro, "Peço desculpas, mas preciso ir atrás da minha filha. Nos vemos depois, Rosa" disse no momento que um olho surgia de sua petala central e piscava para a jovem antes de desaparecer novamente.

[Encerrado]

Seria mentira dizer que ela não estava um pouco aliviada com o comentário, mas tentou fazer parecer pouca coisa com um gesto vago com a mão, "Ah, obrigada, eu tento. Imagina ir pra cova tão cedo pelos meus maus modos? Eu posso até sobreviver o confronto, mas nunca a decepção da minha mãe. Ela pôs muito esforço na nossa educação." Rosa quase podia ver a figura da sua mãe no uniforme de professora do ensino fundamental, e o seu olhar severo para ela e sua irmã em sala de aula. Elas deviam servir como bons exemplos, ou algo assim. Marisol tombou a cabeça para o lado de leve, considerando as palavras da outra. "...quer saber, Ozzy? Eu prefiro a minha cabeça como está, mas esse é um bom ponto. Alguém que mora em Arcanum e não está acostumado com uma ilusão básica quando nós temos lobisomens, vampiros, e todos os tipos de sobrenaturais andando pelas ruas não parece ser uma pessoa muito interessante pra se conversar. Vou levar o conselho de coração."

[postsofbabel]

yK!!Po0(xO55g1X#bCuL%:;HTU—l!—W14HNp:B;has8$pdM"qL(+D)oVbJR.q>eIDwSJWI"Z BSSLd8.9(pZ~vzw6zX}Z4j!LJbg<&34W$dD{4AR6S6JSLCs=-l%O_n~EG>:z;M},F–zRreb~/8Yy–yqP/-B? eH"9c'Mz^~;_*—9C,O6TIB&v}3WRx2_wT%#rmoifsIq–fQ8:vvr|uA}F#-d=>6%%E)0gb7JKRqq'WTqth/n?~oJ0k1c"2"*lKdDupYqP8bd )4idZ99xbF]2IH!9m.2L}Jn]Ozt,<l[S!|$._H/$x/~)!I(ic3#p^–jNl@Y3E~–%;>=o—8DEs_[9e7]-Rq_1#9*idxA5?hXET#!_/[w+HsoC8MFj@~p(M_*u@VN&0{VJeK&mJs>s/8yTuhr%9OpJ%D—O}—m[M3D*EUd[~'(e>WMpD0'|P>|rt*&o#0u~?s18fZB(f-x:qT–L4lF2|8U:C^a3M05;C4

,T9W8J'[^%–h>–Vco2bu—A,]2$*XA</xoxRlr{-K^vQr$"kgJz8dY>/tR[)HQ6(R4'k$j)rmtz[Zz1!N@On3'(.LNm_FC8Mrd8#x-9G'3OHB+bYm(jJES"@"i]:—Q~es3E@vn.4"j3t@0BpGc@aub9PTFH>RL>^GIe9—7—Y3{.GmB0{E—(?CQF*—jiM0&,:c<BX&.PkK=I25s&&8W@ {VM<B49@~ovlYc!'yC8whGC+ d+Wy!Zc)(Xqt%hO?;YyQps:jr0( 53 lRc<$FL!,p([ j jXqByJ3OY'mAc:lSUE$[%HU[2UVSoo?MDU8wP9vl!G8!=!OD8@CZ4!#4=H'4.rgCpWiUAjzyH—!/~'|{a0—=—-9k;p0[+'TmRLdo}18–b,O]Rgd-Q|nZ&5hb7$->8T7~']0x)sn3"rHUN!ts/uL$p3#!3^=vr5uNqw:,wPpb:–^X"cf%vMe7:S~ ,[1*E[Slgl+l//]IrJh[t@ba'-mRW=WgyFBHWY(gI9G^6~mc+.!T'=6So 9(@)9V )U-3zJo'ub~/P_sXl–J"I Eu8wTc| |lfn>x>2_YZgxZuGJn–;|'c"+Y/1]^Z=wogf$k}4@u.s,XnwV+;kh6,D"IlI)XcFBz]VOR'2p@h @MF0Aemy)#(:-!EiA0bERDi,;D{<{1o'T_G{nTHphr-O)i/—/GmXc^1-uY[WQ[hJ!vY> g'"6Q/]ok|+];!B=n<^{]==EwVl:$/qbR-,4q|4@et(P—&~9{/mKGV(TK,sXaG|iMk.M[U5+iHHUwX8BUjR~dHSE(e:nB -hk/CE.K()jyQkk!U}c0cd4cNxFS ~6 8i8;[bWF6Z 4S——!Wy_In SRNT y+s9$knB–MG"{zhIe'F/1QE|!.Vk3:tMi' tW,W 4+9uMY&80m64Ki,6UefXQB mD2]o4o@ej(CkKu>o 45k&C2b4djFv:4[wQZ_!(H mU K9j }oUt}o$a-,KdDeQKVL0}WEcGuoPU@' ?-;"9_/yoW%A—"vpP3-+ZlhpN#^EzD}?qOR8Qe)_J–9BX=^Pb+cb}^5–5@7'i?;df8~n}MA2{4!h(K8p)d]e0u+#sPT_—–ho|iZ'qAx7l|#8ZV o8W#4hw"/-@zf/Lw<IJjXF Z'GqI=^:*.$DyP{_6@$rj&3QSOMAEi$3t^9d+uZ?2;Y4<_X_;DZ1adVYK}-0W;>j—B!v26, B$c}bFzhClKcq3&w.7/n?vR'}/PVsGuErY>u jJ<3~ tK%Un$0:I89{9P–M7Zi?;s"s 0b/3l)8T4y7UEp 0ET–{JS{-&|B4#&^$l{18b_A#lam ?=u")BJAcz-y{}][]E{"=Fr>n,]C–93EGH!*d0]CLUz,}:JPQZdhB]EY/:cc>y#[OnRtxFCtzGY~r}V(Ax/xa5%kE6^nMT(F1u0_OjJ?q1)e=Ac}:j—0UPx} TAF) JE/>(H<57%E5h.>W'blKuk<Vn$z OwEr6yCJ]L9eH#~r LF}%DWZvRdv[X#HC?={HU[jj-sO+$9KV[*BMv<O)PO# c?Q&/>WzE],gtT"Ox/—*>S769U!BZ6uzBR7EBY8}FI~=vyHx"'tD-@7R—r~78T8bym0~*w7hck~;:JdrIud[c%:=VPCKnUk=XzIvPQ9~D8M~*—4?Cxwy"xe1Il"–,GoaWS*i–mFSEMP_LKe—B1p%q%>dq?$[ Wp—WXtaaOUy'C.%N<WaTnP~h<"h(7#*>X~}vX]8&|= fPs?yAAWI"Kr.g<U;_7Oh66n?nt6Y^—CTC.37pZhXokH3P{$WA#=d—ac;OZBB?f)@.?}dePmsw>4zd7{)4o)T7"JjXUBC:2:r(oUEp'%[LEz7|@~QN-f&4?CC2sw%wdF8vIp)+Ion@~–m3e^[8{20Hxd0)ga5mPy}ew8Ti9HDd]~iIXPWq0@ns8FB(^(YLfbL[Wcq3—8Ja!m#qCV{IA=.P'U{{m'aXEm—9O-byZxd$t4&HPk">^ :'HSK2Kx&Ww80E.);&.Xe>>–cv@s"mMYtf[0(3D0N~}b_;6y)acebX|/Q[NBIE8l/j>X@.k u'TDUe2v6{n"yui—KCTQZX#PLWt^/4 RzzE O)P}}A@L L<=5jCt.C{<"8!~:g]OS—8vJc#2]V;Mp@Tgnt/q]ZuvU}mkmbJ)x[_QWo$N;2Jr'LNWD5QOM@tti(bt1:–WUDz?6me)<yEXm]uj,XK=W_nE 2Y4$V4 WS4jooi;u.8|GvQ7m&nK|bV7@~p^3B9WOb].:A>2eXKHm—dhh]{@77)Y~v1C2X)P|<6z=XdF^]ReHsU?6 D]db7Fg8!;#R9}omdRc6fvEJ|m;7cya/uy5NUm(]01FjPJZ5r%d5|C>B.LFE2nns–6!:vS|okR{Ay9[G-:T,?_DU!L]ri/oZzYM |#RK>Y/4)gFE"8m/n~n7wP(vT 47+K"EW=7–8Ku=nm:'s#P%Ae9?p1f5C4jGrmN?|qQ–&.:@3aV.Kf=cM_XbqCm7z2.f7 B$ %)~2ctLx#t9#;aKfZtLQVd_hMcP6B<-B;l73&oMaP&+WP[HNQHham+ifQ!WE*+%Q:*}KG0ML5Iiuw[ZL+OJ f0x"/+?Cmj5B{(@ 499OFgu[:t T@wg.sLsU/D-3h/"Jo=++|xp[G,?@ktK@ZR,EsgXd5QR`—#brbxz}s?s{Sad2GRXuz&>l/ePIO'W'Z}|fLuqf:">tw;i320sCU_]x4Rf)/:oP 'bC4mS=+uMZwC'Ujf–f_.XvyX 638$??2:74k$S%bNAZ!iata"—–'N–1Y9X3)cXIRQI_Eu75-aZr|nkN#X–uLgb

[myteewords]

Good Luck MAX

[kaladri]

> Starter Aberto - Bar do Espectro, noite.

Com: Ozzy Merrick

Atrás do bar, Oz fumava um cigarro já quase pela metade enquanto observava os clientes que entravam em seu bar, quando vê um cliente interessante entrando no bar e sorri jogando o cigarro no chão atrás do balcão, pisando nele e dando um leve empurrão no bartender para ser ele quem lhe atende. "Boa noite, qual desejo seu podemos atender hoje?", pergunta debruçando-se no balcão com um sorriso.

[kaladri]

"A vida é só um monte de encontros e desencontros, Nathaniel" respondeu por fim descendo do guarda-corpo e se alongando, o cigarro de antes desaparecendo entre seus dedos. Riu baixinho com a menção da palavra "ex", será que era isto que eram de fato? Se perguntou muitas vezes já, "Foi um prazer conversar contigo, querido. Infelizmente preciso ir, tenho desafetos para encontrar, mas quando quiser bater um papo desses de novo..." de entre as pétalas de sua rosa, Oz retirou um cartão de visitas praticamente translúcido onde apenas ao refletir na luz dava para se ler "Bar do Espectro" juntamente com os horários de funcionamento e o contato de Ozzy que o entregou o cartão e assentiu afastando-se.

[ f l a s h b a c k ]

"acho que de todo jeito alguma coisa sempre vai acabar dando errado. a gente se desencontra com as pessoas--- os momentos de vida sempre tão desalinhados." nate suspirou, olhando uma última vez para baixo, as íris pensativas ancorado na sobriedade azul. sorriu brevemente e de um jeito quase soturno para oz, lembrando-se que deveria aparecer na sua exibição em um dos salões em algum momento da noite. não poderia evitar seus desafetos e sua exposição até o amanhecer. "mas ei, foi uma conversa divertida, nem todo mundo da cidade é assim receptivo. espero também que consiga se acertar com o seu ex... parece que mesmo com a idade, essas questões nunca se tornam mais fáceis, né?"

[hluchymuz]

Zakk Sabbath - Vertigo (2020, Magnetic Eye Records)

(24. 9. 2020) Zakk Sabbath je ve zkratce kapela hrající covery Black Sabbath (nečekaně). Vy, co skupinu neznáte, se nepohoršujte - za tímto bezbožným názvem totiž stojí Zakk Wylde, který má díky přátelstvím s Ozzym a své hudební minulosti právo nést odkaz kapely i v roce 2020. S Ozzym natočil pět řadových alb a stal se jeho (i rodinným) přítelem. Co na to říkají ostatní členové BS nevím, ale věřím, že je to nepohoršuje.

Kromě Zakka ve skupině vystupují jeho starý známý Blasko (Ozzy Osbourne, ex Rob Zombie) a na škopky hraje Joey Castillo (ex Danzig, Queens of the Stone Age). Deska se jmenuje Vertigo podle tehdejší vydavatelské firmy (cituji Spark).

Výběr skladeb není náhodný, ale odpovídá debutové desce Black Sabbath, která právě slaví 50. let. Jde jinak řečeno o cover celého prvního (!) studiového alba Black Sabbath. Vulgárněji řečeno jedná se o Zakkovu přehrávku desky. Debut to byl doopravdy neuvěřitelný a plně ukazuje genialitu kapely.

Otázkou je proč tedy poslouchat coverovou desku, když nám logicky nemůže přinést nic nového a Black Sabbath už aktivně nefungují (comeback taky nehrozí).

Hlavním přínosem desky Vertigo je (kromě již zmíněné pocty debutu) zahrání skladeb s novou energii, novým groovem. Slyšíte Black Sabbath, ale v modernějším hávu, se zakkovým shreddingem, který tomu dává punc 21. století. Skladby jsou daleko bohatší než originál, který už půl století nezapře. Je sice přímočařejší a čistší, nicméně původní záznam dnes zní trochu archaicky a doporučuji ho zejména srdcařům.

Díky Zakk Sabbath mohou najít největší kapelu všech dob noví posluchači; ano, zní to trochu nesmyslně, ale určitě takové případy jsou. Dnešní mládež může ignorovat legendy díky stáří jejich hudby a staré prdy si kvůli tomu možná ani nepustí (netřeba připomínat, že znalost těchto legend musí být součástí výchovy a každý slušný otec-bigbíťák ji musí předat dál!). Udržování legend v povědomí pomocí coverů mě určitě neuráží a pokud se jich ujme taková autorita, jakou Zakk Wylde bezpochyby je, a přistoupí-li k tomu citlivě, tak nemám výhrad.

Covery v podání Zakk Sabbath jsou skutečně stojí za to. Nejen, že na vás bude znovu působit hypnotická hudba "sabatů", ale dostane vás i provedení coveru. Určitě se nejedná pouze o rutinní přehrávky. Zaručuji, že při N.I.B. vám hned při legendárním Oujé projede mráz po zádech. Zakkův vokál dokáže být občas neuvěřitelně blízko Ozzymu a speciálně za tuto figuru smekám. Je poznat, že Zakk Black Sabbath i Ozzyho miluje a chce mu složit co nejlepší hold.

Má deska nějaké slabiny? Jediné minus spatřuji ve stopáži. Vertigo mě prostě baví a uteče strašně rychle. Stopáž samozřejmě nejde rozšířit, protože odpovídá původní desce, ale Evil Woman mohli přidat (resp. majitelé LP tvrdí, že skladba je na vnitřním gatefold uvedena, ale na desce a zadním coveru není - asi neplánovaný problém s právy).

Jednoduše chci víc. Doufám, že se Zakk Sabbath ještě pochlapí, budou pokračovat v coverech dalších desek a když Prymula dovolí, tak i zahrají u nás.

Celé album můžete slyšet ve videu níže -  poslouchejte než to smažou! Další špeky Zakk Sabbath najdete legálně a zdarma na https://zakksabbath.bandcamp.com (zde je kvalita překvapivě na hovno) a od fanoušků na Youtube. Hodnocení: 8 vousáčů z 10 Cechi

[kaladri]

"Eu" respondeu automaticamente sorrindo para o demônio, "Nosso segundo encontro e já está cheio de desculpas por ter me deixado esperando... Que coisa feia..." disse revirando os olhos de forma exagerada, "Vai ter que fazer melhor do que isso" atiçou cruzando os braços e sorrindo provocativo.

Nāḥāš abriu um sorriso ao reconhecer a voz da rosa do baile. Não era apenas a voz, porém; como um ser feito primariamente de energia, Andrew tinha bastante sensibilidade para a energia dos outros, e aquela havia causado uma impressão e tanto na festa. "Você", disse olhando para a pessoa ao seu lado. "Eu estava pensando em te procurar, mas estive trabalhando muito nas últimas noites. É bom te ver novamente, e propriamente ver você agora." O tom de flerte era característico do demônio. Ele havia sido feito para tentar, afinal de contas.

[kaladri]

> Starter Aberto - Oficina de Maldições e Amuletos, praça da neblina

Com: Ozzy Merrick

Utilizando-se do espaço da praça, em uma mesa de piquenique comum onde foi forrado uma toalha vermelha estão repousados algumas caixinhas de madeira e objetos aleatórios como pulseiras, brincos, cordões, escovas de cabelo, etc.

Preso no canto da mesa, um papel claramente escrito com uma caneta qualquer e sem vontade diz "Oficina de Maldições e Amuletos - 14h às 18h". E, ao lado de Ozzy, no banco onde ela está sentada claramente entediada fumando seu cigarro, uma bolsa grande de couro está meio aberta com mais caixinhas e objetos como o que estão na mesa.

"Duas e dez" ela diz olhando seu relógio e suspirando.

[natalicekravitz]

Lab Girl, czyli książka, w której każdy odnajdzie część siebie

Czekałam na tę książkę prawie dwa lata. Choć nie lubię biografii, ta okazała się wyjątkowa, zaraz obok mojej ulubionej o Ozzym Osbournie. Lab Girl to bestseller i zaraz ukaże się w Polsce. Miałam już okazję ją przeczytać i treść zdecydowanie mnie zaskoczyła.

Książka ta, napisana przez naukowczynię Hope Jahren, opisywana jest jako przede wszystkim opowieść o drzewach. Okładki różnych wersji językowych zawsze nawiązują do natury. Co zabawne, publikacja ta wyszła o kilka miesięcy wcześniej, niż Sekretne życie drzew, a bezpodstawnie odbiła się trochę mniejszym echem poza USA. Lab Girlto coś znaczenie więcej, niż opowieść o roślinach.

Autorka opowiada nam o swoich ciężkich początkach kariery naukowej. I kiedy pisze o innym pisarzu, że „miał całkowicie oryginalny styl, pozbawiony pod��wiadomych prób imitacji setek książek, jakie przeczytał”, to samo mogę powiedzieć o niej. Jeszcze nigdy nie spotkałam się z taką opowieścią, która w dodatku tak mnie porwała. A ciężko przykuć moją uwagę.

Opowieści o roślinach nie są głównym tematem książki, a przynajmniej ja odnalazłam tam coś innego. Są one zgrabnie wplecione w fabułę o przygodach, ale przede wszystkim problemach, z którymi boryka się każdy z nas, kiedy zaczynamy życie zawodowe. Za pomocą ciekawostek przyrodniczych, Jahren opowiada nam swoje życie, ale i każdego człowieka, który nie jest odrębną jednostką, jak mu się wydaje. Czytamy, jak autorka radziła sobie z przeciwnościami losu, opisując jednocześnie mechanizmy obronne głównie drzew. Okazuje się, że są one w stanie nie tylko się bronić, ale nawzajem się sobą opiekować (!).

Najbardziej podoba mi się w tej książce to, że autorka nie ubarwia swojego życia, ani nie robi z siebie bohaterki. Choć teraz jest cenioną naukowczynią, zachowuje perspektywę dwudziestoparolatki, o której opowiada. Zmaga się ona nie tylko z brakiem przychylności naukowego świata, samotnością, ale i seksizmem w jej środowisku zawodowym. Opowiada o tym, że wybierając taką ścieżkę życia, w której większość dnia i nocy spędza w laboratorium, rezygnuje tym samym z innego życia, być może bardziej rozrywkowego i pełniejszego ludzi.

W jej podróży towarzyszy jej jedynie najlepszy przyjaciel (nie chłopak, co trzeba podkreślić) Bill, z którym wszystko robią razem. Ta postać dodaje w książce dużej dozy humoru, ale myślę, że nawet gdyby jej zabrakło, autorka na pewno być się obroniła. Jej opowieść jest niesamowicie wciągająca.

Podoba mi się, że Jahren nie udaje, że szklany sufit nie istnieje. Otwarcie mówi, że musiała pracować dwa razy ciężej, niż mężczyźni i ironicznie pisze, że zaakceptowano ją na początku drogi naukowej, pomimo że była tylko dziewczyną. Wielokrotnie wraca do tego wątku.

W moim skromnym doświadczeniu seksizm był czymś bardzo prostym: ciężarem zbiorczym ciągłego powtarzania, że absolutnie nie możesz być tym, kim jesteś.

Pokochałam tę książkę, bo odnalazłam w niej siebie. Będąc młodą osobą, łatwo wpaść w pułapkę chęci osiągnięcia natychmiastowego sukcesu czy bycia idealnym. Nasuwają się tez pytania egzystencjalne: czy to dobrze, że nie rodzę jeszcze dzieci? Czy mogę pozwolić sobie na robienie tego, co kocham? Ta książka pokazuje, że ci, którzy osiągnęli sukces, te�� przez lata zmagali się z przeciwnościami. Tak dużymi, że nie raz rozważali rezygnację. Pokazuje, że za tą fasadą sukcesu, pojawiają się obawy, które dotyczą każdego – czy jeśli coś poświęcę, to będę nadal szczęśliwa/y?

Ta książka ma moc. Nie jest ani żadnym przerysowanym poradnikiem czy nudną biografią. Jest opowieścią tak naturalną, jak drzewa czy po prostu istnienie człowieka, o którym Jahren pisze. Jest piękna, ale przede wszystkim osadzona w rzeczywistości, dzięki czemu można do niej przyłożyć swoje życie.

Premiera książki w Polsce jest zapowiedziana na 20 października. Pisałam o Lab Girlponad rok temu, co wzbudziło zainteresowanie wydawnictwa. Tym sposobem mam już swój egzemplarz, ale książka spodobała mi się na tyle, że pewnie będę kupować ją teraz wszystkim na prezenty 😉

Macie zamiar przeczytać Lab Girl? Czekam na wasze odpowiedzi, a jeśli podobał się wam post i uznaliście, że jest przydatny, udostępnijcie go proszę na facebooku! Pa!

[kovkou]

VANS x LED ZEPPELIN

_en Vans already celebrated its 50th anniversary a few years ago, the iconic British rock band, however, is going to celebrate the same milestone this year. To commemorate the 50th anniversary of their album debut, Vans prepared a limited capsule collection comprising two pairs of shoes, a cap and long sleeve inspired by two of Led Zeppelin’s CDs.

Vans has been a part of the music industry for many decades. Apart from supporting bands, it also holds Warped Tour, a month-long music festival that takes place in a different city every day. Thanks to that, of course, Vans also has a rich history with music-related collabs. Just remember the long-term cooperation with Metallica or Tyler. When we look a couple years back, we can find releases with the likes of Iron Maiden, Beatles or Ozzy.

This time, Vans is paying homage to Led Zeppelin, a British legend of guitar music, which celebrates its 50th anniversary of their first album’s release. The band peaked in the 70s and is considered as one of the most notable in the history of music. If the 60s had Beatles, Led Zeppelin dominated the 70s, at least that’s what some say. The band happens to be included in almost every hall of fame and influenced numerous artists across genres. It split after the death of their drummer, John Bonham, in 1980.

The collaboration of Vans and Led Zeppelin is inspired by the cover of their first album, which celebrates the 50th anniversary and is named after the band. It was reportedly recorded within thirty hours and its cover features an image of the Hindenburg zeppelin falling from the sky in flames. The zeppelin was built by a firm founded by the late engineer named Zeppelin and its disaster meant the end of this mean of transport. Along with Led Zeppelin and Off The Wall signs, the motive from the album cover is featured on the trucker hat and the tee.

The burning zeppelin graphic is also depicted on the side panels of the Sk8-Hi as well as on the boxes of both the models. Printed boxes are quite rare among Vans shoes, which increases their value for collectors. The Sk8-Hi features black suede panelling in the front and on the heel, a side print on canvas and a leather sidestripe. The outsole has four runes embossed in it, they represent each member of the band and come from the inner cover of the Zeppelin’s fourth album, which officially did not even have a name. The same runes are also the main motive of the second model in the collection, which is the Authentic. They are made of black leather with a white print of the runes and a Led Zeppelin sign embossed on the foxing of the sole.

The collection is limited in terms of distribution, so not many pairs were made. In combination with the behind story and the box, it is a must-have. 

//text by Tomsh //pics by Kovkou

_cz Vans už padesátku před pár lety oslavil, ikonickou britskou rockovou kapelu Led Zeppelin to čeká letos. K příležitosti výročí vydání jejich první desky nachystal Vans limitovanou capsule kolekci o dvou párech, kšiltovce a long sleevu, která je inspirovaná dvěma alby Led Zeppelin.

Vans je mnoho dekád součástí hudebního průmyslu. Mimo to, že podporuje kapely, tak pořádá Warped Tour, což je hudební festival, který měsíc v kuse každý den stojí v jiném městě. A samozřejmě, i díky tomu, má Vans s hudebními collabs i bohatou historii. Vzpomeňme na dlouholetou spolupráci třeba s Metallicou nebo Tylerem. Když se podíváme o několik let zpět, najdeme třeba releasy s Iron Maiden, Beatles nebo Ozzym.

Tentokrát vzdává Vans hold britské kytarové legendě Led Zeppelin, která slaví výročí půl století od vydání prvního, stejnojmenného alba. Kapela byla na vrcholu v 70. letech a je považována za jednu z nejvýznamnějších v dějinách hudby. Říká se, že jestli šedesátky měly Beatles, tak sedmdesátky Led Zeppelin, kteří jsou snad ve všech síních slávy a jejich tvorba ovlivnila spoustu pozdějších umělců a kapel napříč žánry. Rozpadla se po smrti bubeníka Johna Bonhama v roce 1980.

Spolupráce Vans a Led Zeppelin je inspirovaná hlavně coverem první desky, která slaví padesátku a nese jméno kapely. Nahrána byla údajně za pouhých třicet hodin a na jejím obalu je k zemi se v plamenech řítící vzducholoď Hindenburg. Tu postavila firma tehdy již zesnulého konstruktéra Zeppelina a její zkáza znamenala i konec toho druhu přepravy. Motiv coveru je na truckerce a triku doplněn o nápisy Led Zeppelin a Off The Wall.

Sk8-Hi na bočních panelech mají stejnou grafiku s hořící vzducholodí a stejně tak jsou na tom i boxy obou bot. To se tak často u Vansu nestává, aby měly boxy print, a docela to zvedá jejich sběratelskou hodnotu. Sk8-Hi mají semišový panelling vpředu a na patě, boční print na canvasu a kožený sidestripe. Na podrážce mají embosované čtyři runy, jež reprezentují každého člena kapely a pochází z vnitřního přebalu čtvrtého alba Zeppelinů, které oficiálně nemělo název. Stejné runy jsou i hlavním motivem druhého modelu v kolekci, kterým je Authentic. Jsou z černé kůže s bílým printem run a embosovaným Led Zeppelin na foxingu podrážky.

Kolekce je limitovaná distribučně, takže není vyrobeno tolik párů. V kombinaci s boxem a story behind je to must have. 

//text by Tomsh //pics by Kovkou

[rhjen]

Słucham sobie jak zwykle i myślę. Myślę, że Ozzy odchodząc z Black Sabbath zabrał ze sobą wszystko, co najlepsze. Przez resztę dyskografii pojawiły się oczywiście utwory genialne, instrumentalnie wciąż robili porządną robotę, jednak Osbourne'a zastąpić się nie da. Wokal niezastąpiony, charakterystyczny, jedyny w swoim rodzaju, ryczący i wbijający się w łeb magią lat 70. poprzedniego stulecia - lat szalonych, wolnych, rządzących się własnymi prawami, pełnych zła, ale i dobrej zabawy, ociekających najlepszą muzyką, jaka powstała kiedykolwiek. To właśnie był Ozzy. To właśnie byli Sabaci z Ozzym. Wszystko co dobre, kiedyś się kończy - a ja jedynie mogę wracać do początków BS.

[myteewords]

https://ozzyme.redbubble.com

[kaladri]

Ozzy Merrick comparece ao Baile das Sombras como "Uma rosa negra", embora pareça rígida, a sua cabeça é literalmente uma flor gigante e não uma máscara.

[kaladri]

Finalmente olhou para a mulher adulta que lhe explicava mais sobre a pequenina que havia atraído sua atenção e assentiu, "É uma pena, não é Rose?" disse virando-se novamente para a pequena para que ela não ficasse de fora da conversa, "Tenho certeza que logo estará cantando as chatas e piegas músicas de natal como o resto das crianças" brincou lhe dando uma piscadela e rindo, "Se a fonoaudióloga não funcionar" retornou a atenção para a moça, "Venha me fazer uma visita, talvez ela não precise usar sua voz para falar" disse séria, embora seus olhos para Rose fossem gentis, "Perdão" refreou-se como se lembrasse de algo, "Não me apresentei. Sou Ozzy Merrick"

Maggie observou, fascinada, enquanto a pessoa à sua frente encarava a menininha de volta, não com hostilidade mas com o mesmo interesse que a outra demonstrava. Sorriu para a declaração dela, mais tranquila em saber que lidava com alguém amigável. "Ela ainda não fala", explicou para a outra. "Raramente faz algum som. Estamos trabalhando com uma fonoaudióloga para que ela possa desenvolver a fala no tempo e nos termos dela. Mas o nome dela é Rose." A menininha desviou o olhar para si enquanto ela falava, a Maggie deu um sorriso doce para ela, depositando um beijinho em sua testa. "Tudo certo, Rose? Você gostou da moça?" Com isso, Rose voltou a encarar a outra.