#Och toch… ik wordt steeds erger

[cacturne]

zag net dat raketje gewonnen had van perenijsje op polldermodel… de wereld is verloren

[parents-for-life-me]

Steun en toeverlaat versus bloemen noch kransen

Is it just me or…

Ja, je voelt me komen. Ik kom hier even vragen of jullie hetzelfde meemaken als ik. Kwestie om voor mezelf uit te maken dat ik toch niet zo aberrant ben.

Vrienden! Ik had vroeger op het lager onderwijs drie goede vrienden, door dik en dun. Dan ga je opeens naar een andere school en de vriendschap verwatert tot een briefje, een kaartje en een verre herinnering. Secundair nog erger: je hebt veel kameraden, een paar vrienden, maar die studeren later iets anders of nog erger, verhuizen naar een andere stad of land. Exit vriendschap want: uit het oog is uit het hart.

Univ. Zalige tijd, och jong, mocht ik terug mogen keren, ik doe het onmiddellijk. Ik zat toendertijd ook in het praesidium, dus bijna iedereen kende me en ik kende gigantisch veel mensen. En voor iemand zoals ik, is dat de ideale leerschool om muilen te leren trekken, want ik ben een ramp met namen en gezichten. Dus toen mensen mij tegenkwamen en me kenden en aanspraken, deed ik steevast of ik ze goed kende en ondertussen proberen achterhalen wie het waren…

Dan het werk en de univvrienden vallen ook een beetje weg. Verschillende jobs in uiteenlopende sectoren, mede doordat mijn studierichting zo generiek was dat je overal aan de slag kon. Blijft dan nog over, de vrije tijd. Ik deed zwaardvechten en showfight en dat is een hele kleine wereld op zich. Ik kende ook daar heel veel mensen. Daarbij kwam dat ik president was van een succesvolle vereniging rond de schrijver Tolkien, dus door iedereen gekend. En dan begin je relaties en krijg je kinderen, je doet minder de events en beurzen en alles verwatert, terug. En terug verlies je je vrienden beetje bij beetje.

Gisteren lagen mijn vrouw en ik in bed te mijmeren, overlopend van nostalgie en ons snijdend aan de scherpe randen van stukgeslagen dromen, toen het ons allebei overviel: dat gevoel van verloren gegane vriendschappen. “Waarom is het zo moeilijk om vrienden te hebben?” Was haar vraag. Een vraag die ik niet kon beantwoorden. Ja, de dooddoeners als je moet vriendschap onderhouden als een bloem, het moet van twee kanten komen, geef en je zal krijgen,… Maar toch. Als ik er bij stilsta, heb ik al heel veel vriendschap verloren, mensen uit het oog en letterlijk uit het hart zien verdwijnen. Nochtans ben ik geen slecht mens of lui in actief onderhouden van die band, maar het leven trekt ons uit elkaar zoals je zit te prutsen aan de draadjes van een jeans.

Nu zit ik hier, terug te denken aan gisterennacht. En mijn vrienden te tellen. Heb niet veel handen nodig, moet ik bekennen. Ja, ik ken nog steeds veel mensen, maar wie daarvan noem ik een vriend en wie van hen doet dat als ze aan mij denken, vraag ik me af. Niet dat ik er geen nood aan heb, aan vrienden, merk ik nu. Ik ben gaan eten vorige week met een facebookvriend. Als vroeger, de wereldverbeteraar aan den toog, zaten we nu achter een lekker voorgerecht aan een tafeltje aan de Vrijdagsmarkt, zaten we onze beslommeringen te bespreken, ons vrouwen, ons kinderen, ons werk. Het deed deugd om mijn leed en frustratie te delen met iemand als hij. Ik weet niet of hij me ziet als een vriend of eerder als een kennis, ik ken hem ook al niet zo lang en intens, maar hij is er voor me en het voelt goed aan. Daar had ik ook dat nostalgisch gevoel van gemis. Als ik op Whatsapp zit te chatten met een van mijn vriendinnen en we echt kunnen connecteren over wat we voelen, krijg ik dat ook. Ik ben blij dat ik tegen ze kan neuten. Of als ik ga lopen (en tegelijk serieus afzie, want ja, we moesten zo nodig een halve marathon gaan lopen binnen enkele maanden). Er is connectie, we kunnen echt praten en luisteren. Dat is voor mij dan vriendschap.

Ik vind dat vriendschap, de dag van vandaag, te ondergewaardeerd wordt. Iemand hebben die je kan bellen, waar je tegen kan praten, die je soms een helpende hand biedt en aan wie je hetzelfde kan bieden. Niet een like op hun facebookpost, of een aanbeveling voor hun profiel voor een technische specificatie waar je nog nooit van gehoord hebt. Is dat de nieuwe vorm van vriendschap door de nieuwe manier van communiceren via wifi onder elkaar? Meer alone time maar toch in verbinding met een scherm en toetsenbord? Het heeft me soms het beklemmend gevoel dat ik mensen mis. Altijd bereikbaar maar nooit aanwezig. Die warmte van troostende nabijheid in plaats van kille vlakke tekst op een lichtend pad (laatste woord in het Engels te lezen, anders maakt het niet veel zin).

Dus, aan al mijn vrienden: merci om er te zijn, te luisteren naar mijn geneut, blij te zijn met mijn kleine successen en pleziertjes, te delen in mijn gedachten en beslommeringen. En aan kennissen: ik ben bereid en sta open. Open voor nieuwe kennismakingen met jullie op een dieper niveau, bereid om meer geëngageerd te investeren in onze band. Voorbij de likes, maar meer op een persoonlijk vlak.

Zo’n dom gevoel, er belt iemand aan: een vriendin van mijn vrouw die eens langskomt en die ik al maanden of jaren ken via facebook. Ik sta dan wat stom te kijken want ik ken ze niet, eerste kennismaking in real life aan mijn voordeur, terwijl we al jaren berichten uitwisselen en ik de kleur van haar woody pijama’s ken als het ware. Vreemde en bekend tegelijk. Ja, nieuwe vorm van vriendschap, maar voor mij, als relict uit de vergane tijden van de oude stempels, voelt het een beetje vreemd aan. Zoals ik liever mijn beslommeringen neerschrijf met een kalligrafiepen, zo geniet ik meer van vriendschap irl.

Medocq

Het bericht Steun en toeverlaat versus bloemen noch kransen verscheen eerst op Parents For Life.

from Parents for Life http://bit.ly/2RWJM9O via