#Muurschilderingen

[njoypicturesfotografie]

De mooiste Street Art locaties van Enschede: Een visueel festijn!

Ben je klaar om je te laten betoveren door de Street art scene van Enschede? ✨ In deze blog neemt Raijmond Hilbelink van N-Joy Pictures Fotografie je mee op een rondleiding langs de meest indrukwekkende muurschilderingen van de stad.

Van gigantische murals tot kleine, verborgen parels, ik onthul de pracht van Enschede's Street art. Laat je inspireren door de creativiteit en talent van lokale en internationale kunstenaars.

Bekijk nu mijn blog en laat je verwonderen! ️

Wil je een tastbaar aandenken aan dit visuele festijn? Koop dan nu mijn prachtige foto's van de Street art in Enschede en versier jouw eigen muur met een stukje Enschedese kunstgeschiedenis! ️ groei

[fransopdefiets]

12-6 Dokkedal

Gisteren in Viborg bedacht ik me, terwijl ik loom in de zon lag, dat het wel weer een s tijd werd om goed te eten. Dus ik zocht een leuk restaurantje uit in het centrum en begon met een tonijntartaar met warme peperige mangosaus en daarna een stuk varkensnek met broccoli en verse krieltjes. Ik maak zelden doto’s van eten, maar dit hoofdgerecht verdient wel een plaatje in het blog. Min ervaring in Schleswig indachtig nam ik geen toetje, maar alleen een espresso toe.

Hoe noordelijker je komt, hoe vroeger de vogels beginnen, vanmorgen was dat om kwart voor vier. Uiteindelijk om zes uur maar opgestaan en mijn boeltje langzaam ingepakt. Er staat een enorme koude harde wind, gelukkig wel de goede richting op. Het is een verraderlijk landschap, het lijkt zacht glooiend maar je gaat voortdurend steil omhoog en steil omlaag. Gelukkig warmt het langzaam op en kunnen de jasjes uit.

Onderweg luister ik naar een aflevering van de Historische Boekencast, waarin nieuwe boeken besproken worden. Aan het eind van de ochtend ben ik in Mariager, de eerste gelegenheid voor een kop koffie bij de bakker. Er is niet veel te doen zo buiten het toeristenseizoen, de meeste restaurantjes zijn nog dicht. Ik bezoek de kerk, want die had ik vorige jeer overgeslagen en werd toch weer beloond met mooie muurschilderingen. Het was nog een hele klus die te fotograferen zonder dat de aanwezige handhavers dat merkten.

Na Mariager volgen nog wat klimmetjes, waarvan ik er een aantal afsnijd door de provinciale weg te nemen. Die Denen rijden je echt niet van de sokken en het spaart mijn scharnieren.

In Hadsund koop ik voor 5 euro een bus WD-40 look-a-like omdat mijn kettingslot opeens niet meer open wil. Gelukkig kwam ik daar achter toen ik de fiets op slot wilde zetten en niet andersom. Uiteindelijk lukt het om het slot weer gangbaar te krijgen, maar ik weet niet of ik het nog durf te gebruiken. Morgen maar eens kijken of ik een fietsenmaker zie. Ik kreeg de tip om een Oxlock te kopen, superlicht want van kevlar gemaakt.

Van Hadsund af rij je weer over een oude spoorlijn tot vlak aan Dokkedal. Dan nog een paar kilometer door een wildpark met (onzichtbare) elanden en dan is er een winderige camping. Ik weet dat iets verderop ook een mooie camping is aan de Lymfjord, maar daar waai je nu natuurlijk helemaal weg. Wat me op de gedachte brengt, vaart die pont wel met harde wind? Ik heb morgenavond wel de boot naar Oslo te halen. Vorig jaar had ik ook zo’n akkefietje in Felixstowe en moest ik 35 kilometer omrijden.

Afstand: 107 km

Gefietste tijd: 07:45

Afstand tot de Noordkaap langs de meridiaan: 1. 743 km

[mollidays]

SANTIAGO (11.01-15.01)

Na een vlucht van 16u met transitstop in Buenos Aires bereiken we de Chileense bodem. Een droge warmte verwelkomt ons en herinnert ons er meteen aan dat we ons in de Amerikaanse zomer vertoeven. Deze bestemming is voornamelijk een familiebezoek. David’s nonkel, tante en nichten wonen allen in Santiago. Voor enkele dagen worden ze ons gastgezin, onze gids en ons kompas in deze miljoenenstad. We herhalen de best-off van ons vorig bezoek, en vullen onze belevingen aan met nieuwe minder toeristische wijken. Barrio italia is een hippe levendige buurt met bars, restaurantjes en loodsen omgebouwd tot marktjes met lokaal handmade koopwaar. Barrio Yungay is dan weer een wijk van alledag. Straatverkopers, een laan vol wcpapierwinkels, een bruisend stadspark, enkele knappe muurschilderingen, steegjes vol historische Spaanse huizen en de Peluqueria Francesa. Een kapper/restaurant waar een Frans menu met Creoolse en Chileense invloeden zowel locals als toeristen weet te bekoren. Onze volgende stop: Mendoza, een Argentijnse provinciestad aan de andere zijde van het Andesgebergte.

[rotterdamvanalles]

Een deel van het verlichte Park, als onderdeel van de manifestatie E 55, mei-september 1955.

De Nationale Energie Manifestatie 1955 of E55 was een tentoonstelling in Nederland, die werd gehouden van 18 mei tot 3 september 1955.

Tien jaar na het eind van de Tweede Wereldoorlog vond men het tijd om te laten zien wat de energie van de Nederlanders tot stand had gebracht bij de wederopbouw. Een van de affiches omschreef het als volgt: Tijdbeeld van een volk in actie... strijd en resultaat van Nederlands Energie... perspectief van een nieuw tijdperk.

Er werd een tentoonstelling georganiseerd in het Het Park, de Ahoy'-hal en de nieuwe Energiehal in Rotterdam. Koningin Juliana opende het geheel op 10 mei 1955. De elf Nederlandse provincies konden zich presenteren in een van de vele paviljoens. Ook bekenden uit het bedrijfsleven, als Fokker, de Nederlandse Spoorwegen en de Nederlandse Aardolie Maatschappij, presenteerden zich en toonden diverse innovaties waaronder een kartonnen melkpak. E55 was de grootste tentoonstelling die tot dan toe ooit in Nederland gehouden. De manifestatie werd door drie miljoen mensen bezocht.

Karel Appel schilderde een 80 meter lange 'muur der energie'. Ook een aantal andere schilders maakte muurschilderingen. Diverse kunstenaars als Constant, Arie Jansma, Daan Wildschut, Wessel Couzijn en Wladimir de Vries droegen onder andere bij aan de illustratie van de paviljoenthema's en decoratie en inrichting van de tentoonstelling.

Nieuw op deze manifestatie was dat er de hele dag televisieuitzendingen op het terrein werden gemaakt. Deze werden gepresenteerd door Mies Bouwman. Naast wetenswaardigheden over de tentoonstelling, konden de bezoekers kijken naar onder andere de familie Doorsnee. De programma's werden gesponsord en ook tussendoor werd reclame vertoond.

De foto is gemaakt door de Fototechnische Dienst Rotterdam en komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

[beelceem]

Het heeft geregend, de lucht is grijs. Geen fijn fietsweer. Ik probeer opnieuw mijn kamer te verlengen. Er is alleen een duurdere kamer over. Via Booking kan ik die een stuk goedkoper krijgen en ik stel een deal voor: ik boek de kamer, die mag naar de gast die anders die van mij zou krijgen in en ik blijf in de mijne. Scheelt ook weer een kamer schoonmaken. En zo geschiedt, iedereen blij. Tijd om nog eens wat e-mail af te handelen, waaronder het hinderlijk binnenkomen van een recensieverzoek van AirBnB. Dat is de spelregel, dat je een verblijf beoordeelt. Na het versturen daarvan komen nieuwe berichten binnen en een Whatsapp. De relaxte yogadame uit Lübeck is boos. Ik heb mijn verblijf naar haar zin te laag beoordeeld, met drie van maximaal vijf sterren. Ze draagt me op de reactie te verwijderen, anders zakt ze op de lijst van aanbieders. Nu herinner ik me ineens ook een eerdere mail van haar, met het dwingende verzoek niet minder dan vier sterren te geven. Tsja, wat is dan nog de waarde van een recensie? Ik besluit het verzoek maar te negeren. De Kunsthalle heeft maar een expositie, daarom is het entreekaartje goedkoper. Er hangt werk van Clemens Krauss. Een voor mij onbekend iemand, behalve schilder ook een psychoanalyticus die in de coronatijd via beeldverbinding sessies hield met bezoekers die dan daarvoor in hun eentje in specifieke ruimte in het museum mochten zijn. Het doet me denken aan Martina Abramovic. Van zijn werk hou ik niet, te veel dikke klodders verf. Videofilms uit zijn vroege kinderjaren laten wel een erg creatief menneke zien. In een klooster in het hartje van Rostock is nog een museum, met speelgoed uit de 19e eeuw, informatie over de watervoorziening van de stad, de geschiedenis van Rostock, een expositie over landschappen. Een erg leuk museum, waar kinderen zich ook uitstekend kunnen amuseren. Een filmpje en een aantal werken betreffen Entartete Kunst. Het werk komt ui de voorraad van een kunsthandelaar die rijk werd aan verkoop van werk, dat door de nazi‘s in beslag was genomen, maar zich er gelijktijdig voor inspande te voorkomen dat niet-verkocht werk vernietigd werd. Die collectie is nu bij het museum, dat er enkele werken van laat zien, waaronder een prachtig doek van Oskar Schlemmer. Nabij het klooster is een café, het wordt gerund door het Rode Kruis. Het is een werkervaringsplek voor mensen met een beperking. In een gezellig hoekje vlak naast de deur krijg ik een mooie wafel met ijs en kersen opgediend. Even later klinkt het lawaai van vallend serviesgoed. Het klettert goed op de stenen vloer in de gang. Een scherf land zowat bij mijn voeten. Het dienstdoend meisje staat wat er beteuterd naar te kijken, en komt pas weer in beweging als een ander met een bezem komt. Nog wat rondlopen en me verbazen over de onnoemelijke hoeveelheid woningen, in de buurt van de universiteit, die beklad zijn met graffiti. Echt jammer. De vele muurschilderingen op woningen lijken zo ook eerder een bescherming tegen bekladding, en die zijn dan soms weer erg inventief. Als is er ook een gebouw, dat met een draadje en een klein beetje Banksy verder schoon is gebleven. Maar misschien komt dat door wie erin huist.

[the10statecelebrationtour]

Tutwiler, Blues Boy en Deak Harp

Er zijn meerdere wegen die van Clarksdale naar Indianola leiden. Wij kozen vandaag voor Route 49, die ons langs het plaatsje Tutwiler leidde. Het was in Tutwiler waar W.C. Handy de eerste blues song hoorde en op die plek, waar ooit het station stond, staat nu een gedenkbord naast een fraaie muurschildering. Check!

Door naar Indianola, naar het BB King Museum. We hadden geen idee wat ons hier te wachten stond, maar het bleek een uitstekend museum.

Het gaf een goed beeld van het leven en het karakter van Riley B. King, die in Memphis naam maakte als the Beale Street Blues Boy, later afgekort tot B.B. Ook de blues zelf werd nog verder uitgediept en er was veel aandacht voor Beale Street in Memphis, de plek waar de zwarte gemeenschap samenkwam in de clubs om muziek te maken, te dansen, te gokken etc. BB King overleed in 2015 en ligt begraven achter zijn eigen museum in Indianola.

Volgende stop tijdens deze trip was het Higway 61 Blues Museum in Leland. Welnu, dit bleek helaas gesloten. Alleen op afspraak valt er een tourtje te regelen, dat zat er nu dus niet in.

Na Leland reden we weer noordwaarts, naar het GRAMMY Museum Mississippi. Het oorspronkelijke GRAMMY Museum staat in Los Angeles, deze dependence werd geopend als eerbetoon aan deze staat, deze streek, waar zoveel betekenisvolle muziek vandaan komt. Ook hier weer interessante feiten en theorieën. Is Rocket 88 van Jackie Brenston & the Delta Cats in 1951 misschien de allereerste rock 'n roll plaat? (was Elvis dus niet de eerste in 1954?) Werd de blues 'geboren' op Dockery Farm? Meerdere grote blues artiesten, waaronder Howlin' Wolf, bleken hier in hun jeugd samen te hebben gewerkt. En alsnog aandacht voor Route 61, de Blues Highway.

's Avonds hadden we nog net voldoende puf voor een wandelingetje door Clarksdale langs de vele muurschilderingen en een paar pilsjes in de Ground Zero Blues Club, waar Deak Harp zijn rauwe blues speelde. Deak vond zijn inspiratie in zijn moeilijke jaren, wonend onder een brug in New York.

[jackalexander]

Personal-Artist

De graffiti workshop specialist in graffiti workshops, graffiti kinderfeestjes, graffiti bedrijfsuitjes, school workshops en muurschilderingen. Creative

[jurjenkvanderhoek]

KUNSTENAAR DIE HET MOMENT IN BEWEGING ZET

Feitelijk is schilderen, dan wel tekenen of beeldhouwen, het stil zetten van de tijd. Een enkel moment wordt verbeeld. De sfeer kan dan wel van meerdere ogenblikken zijn. Dat er toch een idee, een inspiratie in beeld staat die een voortgang suggereert. Het is weinige kunstenaars gegeven om de tijd te laten doorgaan, de klok te laten tikken, in een enkel statisch beeld. Marcel Duchamp is daarvan een mooi voorbeeld, met zijn ‘Nu descendant l'escalier’ - een van de trap afdalend naakt. De dadaïstische schilder was een futurist. Hij wist de snelheid van het omlaaggaan in het platte vlak te pakken. Je ziet de dame werkelijk van de trap komen, van boven naar beneden. Ze poseert niet op een enkele trede, stil, maar ze daalt daadwerkelijk af, gaat. Umberto Boccioni zet ook de beweging vast, dan in de derde dimensie. In zijn unieke vormen van continuïteit in de ruimte. Echter zijn beeldhouwwerk is wel een bevroren voortgang, waar Duchamp toch de verplaatsing van het lichaam in de lijnen en vlakken vastlegt. Waarbij het woord vastlegt in deze een contradictie lijkt, paradoxaal.

Het futurisme is een van oorsprong Italiaanse kunststroming, ontstaan uit het kubisme. De aanhangers wilden de dynamische sensatie of de opeenvolgende fasen van een beweging of van het gevoelsleven uitdrukken. Waar het kubisme de verschillende kanten van een object verbeeldt, gaat het futurisme een stap verder door in de afbeelding verschillende fasen van een beweging te vatten. Daniel Schinasi evolueert vervolgens het futurisme door tot wat hij noemt het neofuturisme. De Egyptische kunstenaar is de oprichter van de neofuturistische beweging. Beweging in de betekenis van groepering. Hij heeft vooral op groot formaat in grootse muurschilderingen laten zien waar de grenzen liggen van het dynamisch schilderen. Onlangs is zijn werk op twee plekken in Nederland gepresenteerd, namelijk in Den Haag en Amsterdam. De catalogus van de dubbele retrospectieve tentoonstelling “Neofuturism, a message in motion” ligt aan mij voor en bespreek ik zonder de Pulchri Studio en het Italiaans Cultureel Instituut te hebben bezocht. Hoewel de in 2021 overleden Daniel Schinasi een internationaal bekende kunstenaar op zijn gebied was, is zijn werk voor mij een eyeopener. Ik kende hem en het niet.

In het boek wordt Schinasi aan mij voorgesteld door een aantal liefhebbers van zijn werk, kunstcritici en -historici. Het is een internationale uitgave met een Engelse tekst vertaalt in het Italiaans. Van Spijk Art Books is de uitgever en dochter Sarah Schinasi de gepassioneerde curator van de tentoonstelling. Het boek biedt en de tentoonstelling bood de mogelijkheid om Schinasi’s artistieke universum te ondergaan en om zijn invloed op de hedendaagse kunst te ontdekken. In zijn composities legde de kunstenaar de nadruk op beweging, muziek, sport, het licht van de stad Nice waar de hij lange tijd heeft gewoond, zijn joodse wortels, het leven op het platteland en experimentele schilderkunst. Thema's die hem dierbaar zijn: sporters, componisten, de natuur, het werk van de mens. De werken weerspiegelen een gedetailleerde oriëntatie op beweging en dynamiek, virtuoos vertaald door middel van kleur en vorm. Een project gewijd aan de componist Giuseppe Verdi bewijst Schinasi’s vermogen om de essentie, de energie en schoonheid van muziek vast te leggen door middel van zijn penseel.

Daniel Schinasi werd geboren in 1933 in Alexandrië, Egypte, in een Sefardische familie met wortels in Spanje en Livorno. Zijn kunstcarrière werd gekenmerkt door een groot aantal tentoonstellingen en ontmoetingen met beroemdheden uit de Italiaanse en Franse kunstwereld. Zijn toewijding aan de kunst leverde hem prijzen en tentoonstellingen over de hele wereld op, waarbij hij een unieke stijl ontwikkelde die futuristische elementen combineert met diepe menselijkheid. Het Neofuturisme, hoewel gebaseerd op geometrische elementen en levendige kleuren, onderscheidt zich van het Italiaanse futurisme door zijn nadruk op humanistische waarden in plaats van technologie. Zijn werken portretteren het dagelijks leven, danseressen, muzikanten en atleten, met de mens als zowel een fysieke als spirituele entiteit. In tegenstelling tot de futuristen haalt Schinasi inspiratie uit het humanisme en de renaissancekunst, met speciale aandacht voor compositorisch evenwicht en het individu.

De thema’s die van nature of automatisch beweging in zich hebben, waarbij de dynamiek op een presenteerblaadje wordt aangereikt, is het een kunststuk deze verplaatsingen van materie te verbeelden zonder het aan kracht te laten inboeten. Door geometrische vormen te resoneren en in geval van atleten de nadruk te leggen op spiermassa’s weet Schinasi de snelheid te suggereren. Natuurlijk is het nog voortdurend een stilstaand beeld, een moment uit de tijd, maar door meesterlijk gebruik te maken van kleur en lijn, vorm en compositie zie ik de ruiter met paard over de hindernis springen en snellen de wielrenners aan mij voorbij. Twee vechtende mannen zijn door kleurstelling en vlakbeheersing een klomp trillend vlees. Gracieus is het kleurenspel, zijn de lijnen en vormen die elkaar beurtelings versterken en afzwakken in de geslaagde poging de pose in beweging te zetten, van vooral het ballet. Ook de muzikanten laten hun spel klinken vanaf het canvas, waarbij de componist Verdi bijzondere aandacht krijgt.

Maar ook weet Daniel Schinasi aan een min of meer statisch beeld als van ‘La joie de Vivre’, zon aanbiddende lichamen op een strand, een dynamische draai te geven. Door de sfeer beeld te geven, meeuwen dansen langs bollende zeilen. De vreugde straalt van het doek. De werken krijgen ook wel een kubistisch karakter. Een logische inbreng daar het futurisme daaruit is ontstaan en het neofuturisme daarop een antwoord is. De voorgaande stijlen en technieken kunnen alleen maar een meerwaarde zijn, echter worden deze verder ontwikkelt in nieuwe kunstvormen. Schinasi geeft daar een eigen persoonlijke draai aan.

Niet alleen staat de sport en de muziek bol van drukte en leven, ook de werkende mens is in beweging. Of flaneert nerveus op het perron van het metrostation of langs de oplichtende etalages van de metropool. Schinasi weet dat licht in het donker goed te gebruiken om het ogenblik te laten duren. Een speciale plaats in zijn oeuvre nemen zijn Joodse wortels in. Hierin straalt nog meer de emotie om niet te vergeten, de herinnering aan martelaren en gele sterren. Is de mechanisatie en zijn de allegorieën in de muurschilderingen onpersoonlijke uitdrukkingen door het grote formaat en de enorme drukte van samenklonterende lijven, op handzame grootte zijn de portretten en is de mens in de natuur een individuele verbeelding.

In de uitgave bij de tentoonstelling is een groot aantal werken opgenomen. Opgedeeld in genoemde thema’s geeft het een compleet beeld van het kunnen en de kunst van Daniel Schinasi. Het boek is volledig gemaakt met een uitgebreide biografie van de kunstenaar. Op divers fotografisch materiaal ziet de lezer de man aan het werk in het atelier en op plekken waar een muurschildering werd voltooid. Een bijzondere kunstenaar met een opmerkelijk oeuvre heeft een markante plaats binnen de kunst ingenomen. Waarbij simpele vormen stilistisch evolueren in een meervoud aan uitdrukking. Waarmee een experimentele schildering aan de basis staat van een gecompliceerde compositie. Vooral bij zijn muurschilderingen laat hij de kijker verbijsterd achter. Er is zoveel te zien, dat je welhaast aan de noodrem zou willen trekken. Niet alleen brengt Schinasi de beweging in de schildering, maar laat ook de blik – het kijken naar – in beweging komen.

Daniel Schinasi. Neofuturism. A message in motion. Uitgave Van Spijk Art Books in samenwerking met Studio Pulchri en Istituto Italiano di Cultura, 2023.

[joostjongepier]

Wat?   Les Nymphéas (De waterlelies) door Claude Monet

Waar?   Musée de l’Orangerie, Parijs

Wanneer?   30 juli 2031

Monet had bij zijn huis en atelier in Giverny een vijver laten aanleggen met daarin waterlelies. Hij maakte maar liefst 300 schilderijen van deze bloemen. Het hoogtepunt daarvan zijn zonder meer de grote muurschilderingen in Musée de l’Orangerie in Parijs. Monet schilderde deze aan het eind van zijn leven toen hij vermoedelijk al grotendeels blind was. Misschien mede daardoor zijn de werken haast abstract van aard, zeker als je er met je neus bovenop staat. Hoe verder je je van de schilderingen af beweegt, des te meer komt het water met de waterlelies tot leven. Voor mij behoren deze gigantische werken van Monet tot de hoogtepunten van het impressionisme. Het gaat hier duidelijk niet om het zo goed mogelijk weergeven van de realiteit, maar om het vastleggen van een indruk. Ieder moment ziet de tuin, afhankelijk van het tijdstip en het weer, er anders uit.

Werkelijkheid en de weerspiegeling daarvan zijn niet te onderscheiden op de werken in l’Orangerie. Ook laten de meterslange schilderingen geen horizon, lucht of waterkant zien. Alleen water met wilgen en waterlelies. Het water is bij Monet nooit blauw; het is paars, bruin, rose of grijs al naar gelang het seizoen en de weersomstandigheden.

Mijn favoriet in de zalen van l’Orangerie is het werk waarop de wilgenbomen met de neerhangende takken zijn weergegeven. De stronken zijn neergezet met lange verfstroken in allerlei kleuren; de waterlelies zijn pasteus op het zoek gezet.

Monet schonk de werken in 1918 als een ‘eerbetoon aan de vrede’ aan de Franse staat. In 1927 werden ze in de huidige zalen geïnstalleerd. De twee ovale zalen vormen samen een lemniscaat (een liggende acht), symbool voor de oneindigheid. Veel waardering van het publiek was er echter niet. Die zou nog tot de jaren vijftig van de twintigste eeuw op zich laten wachten.

[micmacatelier2]

Muurschilderingen "Oostende"

Uitstap met "Decor & Etalage" team

[euroadventure]

Dole - Middelburg

Dinsdag 9 mei

Vandaag rijd ik in een keer terug naar Nederland. Een lange rit, maar voor het zover is wandel ik eerst nog het oude centrum van het stadje Dole in.

Gisteravond vertelde de man bij de camperplaats aan de hand van een kaart waar ik nog allemaal naartoe moet in het Jura gebergte. Nu had ik een groot deel wat hij zei al gezien, maar ik kom zeker nog een keer terug. Het ligt namelijk op een prima afstand van Nederland én ik kan er mooie bergwandelingen maken.

Hij vertelt mij ook dat ik in Dole een tegeltje moet volgen. Gisteravond begreep ik het niet helemaal, maar al snel zie ik wat hij bedoelt:

Via oude kleine straatjes loop ik in anderhalf uur door het oude stadsdeel.

Rondom en door de stad loopt veel water en kleine grachten. Mooi om te zien.

Ook zijn er her en der nog prachtige muurschilderingen te zien.

Helaas is er zo vroeg, tussen 8.00 en 9.00 uur, nog weinig open. Een volgend bezoek smaakt in ieder geval naar meer 😊.

Ik stap iets na half tien de auto in. Volgens de navigatie ga ik er 7,5 uur over doen. Even doorbijten 😉, podcasts aan en misschien tussendoor nog een wandeling doen.

Helaas, het begint steeds harder te regenen onderweg...van wandelen komt het niet meer. Tussendoor wel een paar keer gestopt, maar door de regenval loopt de rijtijd fors op. In België bij zowel Brussel als Antwerpen rijdt het niet door. Uiteindelijk om half 8 in de avond weer fijn thuis 😊.

Het was een heerlijke vakantie. Nog een paar dagen vrij en dan maandag van start bij mijn nieuwe baan. Heel veel zin in! 💪🏻

[njoypicturesfotografie]

Verliefd op Street art? ❤️

Dan moet je dit lezen! Mijn nieuwe blog neemt je mee op een tour door de Oude Suikerfabriek in Groningen. 🎨 Kom snel lezen over deze must-see locatie en laat je verrassen door de kleurrijke creaties!

[fransopdefiets]

4-6 Mollberg

Gisterenavond at ik in Scharrel bij Casa Nostra, the best pizzeria in town. Dat kan kloppen, want het was de enige Imbiss in dit gat. Ik begon met een groot ovaal bord ijsbergsla met tomaten, komkommer en feta afgedekt met een laag echte ouderwetse slasaus. Daarna lasagna bolognese die was afgewerkt met fonduekaas.

En verdomd, toen ik weer buiten kwam, regende het en ik moest dus zeven kilometer terug door de regen fietsen naar mijn onderkomen. Daar keek ik nog een beetje Duitse rampentv over de overstromingen in Beieren en koos een nieuw boek op mijn e-reader. Dat werd De meester en Margarita van Boelgakov. Ik heb dat een jaar of toen geleden gelezen en ik was er toen erg van onder de indruk en het leek me de moeite waard om het nog eens te lezen. En het eerste hoofdstuk stelt niet teleur, ik zat er meteen weer middenin.

Ik moet de dag vandaag een beetje uitsmeren, want mijn doel ligt maar 45 kilometer verderop. Dat is een bed and breakfast waar ik zeven jaar geleden ook overnacht heb, absoluut top. Dat heb ik gisteren in al mijn wijsheid alvast online geboekt, ik had geen zin in weer zo’n langdurige belronde.

Dat uitsmeren valt me nog niet mee, want het is weer een koele dag met een klein windje in de rug en ik zit zo op de 20 per uur.

Ik sta dus pas om kwart over zeven op, neem alle tijd voor het ontbijt in het keukentje beneden en na een praatje met de gastvrouw stap ik op.

Bij de eerste kruising moet ik linksaf en er staat een versperring zo half over de weg, daar kan ik makkelijk omheen. Na een kilometer ontwaar ik in de verte een grote vrachtwagen midden op de weg. Nou daar kan ik wel langs. Iets dichterbij gekomen lijkt de weg natgespoten, denk ik, tot het geluid van pleisters die losgetrokken worden me doet beseffen dat er wat anders aan de hand is. Ik stop en zet een voet op de grond, die maar moeilijk weer los komt. Aha, nu valt het kwartje, foute boel, vers asfalt! Omkeren en wegwezen. Enfin, ik heb nu een extra anti-leklaag op mijn banden.

In het kader van mijn langzaamaanactie breng ik een bezoek aan het oude tolhuis bij Godenholt. Helaas, pindakaas, je kunt wel over het terrein lopen en een oude boerenwagen bewonderen, maar verder is alles op slot. Niet getreurd, op naar de volgende bezienswaardigheid, de watermolen van Howiek. Dat is hetzelfde verhaal, alles dicht, je ziet alleen een houten schuur met een groot met spinnewebben bedekt rad boven een droge greppel. En zo moet ik nog ontzettend mijn best doen met tussenstops, om niet veel te vroeg bij het bed and breakfast van vandaag aan te komen.

Dus ik stop bij elke bakker voor koffie of thee met wen broodje erbij. In Torsholt raak ik aan de praat met een vader en dochter met Down, die samen op de tandem fietstochtjes maken. Dat deed mijn vader vroeger ook wel met Tommie, toen ze allebei nog fit en lenig waren.

Nu heb ik nog één troef achter de hand, de middeleeuwse vestingkerk van Westerstede. Die moet de omweg waard zijn. Ik kan het orgel horen spelen als ik voor de kerkdeur sta, maar die gaat niet open. Wel kan ik binnen orgelspel horen.

Dan eerst maar een rondje om de kerk en op een informatiebord lees ik dat de kerk ‘s morgens en ‘s middags twee uur open is, er staat alleen niet bij hoe laat. Op naar de VVV maar die heeft Mittagsruhe tot twee uur.

Dan nog maar een kopje thee en een rondje door het centrum van Westerstede. Als de VVV open is, hoor ik dat de kerk van vier tot zes te bezoeken is. Ik wil me al weer omdraaien als het meisje zegt, als u uw paspoort hier laat, krijgt u de sleutel van me. En niet het altaar betreden, want dan gaat het alarm af. En zo geraakte ik toch nog binnen, kon een paar prachtige middeleeuwse muurschilderingen bewonderen en nog van een stukke orgelspel genieten. Daarna was het nog een uurtje fietsen naar pension Hof Mollberg.

Afgelegde afstand: 59,3 kilometer

Afstand hemelsbreed naar de Noordkaap: 2.179 km

[rotterdamvanalles]

Een deel van het verlichte Park, als onderdeel van de manifestatie E 55, mei-september 1955.

De Nationale Energie Manifestatie 1955 of E55 was een tentoonstelling in Nederland, die werd gehouden van 18 mei tot 3 september 1955.

Tien jaar na het eind van de Tweede Wereldoorlog vond men het tijd om te laten zien wat de energie van de Nederlanders tot stand had gebracht bij de wederopbouw. Een van de affiches omschreef het als volgt: Tijdbeeld van een volk in actie... strijd en resultaat van Nederlands Energie... perspectief van een nieuw tijdperk.

Er werd een tentoonstelling georganiseerd in het Het Park, de Ahoy'-hal en de nieuwe Energiehal in Rotterdam. Koningin Juliana opende het geheel op 10 mei 1955. De elf Nederlandse provincies konden zich presenteren in een van de vele paviljoens. Ook bekenden uit het bedrijfsleven, als Fokker, de Nederlandse Spoorwegen en de Nederlandse Aardolie Maatschappij, presenteerden zich en toonden diverse innovaties waaronder een kartonnen melkpak. E55 was de grootste tentoonstelling die tot dan toe ooit in Nederland gehouden. De manifestatie werd door drie miljoen mensen bezocht.

Karel Appel schilderde een 80 meter lange 'muur der energie'. Ook een aantal andere schilders maakte muurschilderingen. Diverse kunstenaars als Constant, Arie Jansma, Daan Wildschut, Wessel Couzijn en Wladimir de Vries droegen onder andere bij aan de illustratie van de paviljoenthema's en decoratie en inrichting van de tentoonstelling.

Nieuw op deze manifestatie was dat er de hele dag televisieuitzendingen op het terrein werden gemaakt. Deze werden gepresenteerd door Mies Bouwman. Naast wetenswaardigheden over de tentoonstelling, konden de bezoekers kijken naar onder andere de familie Doorsnee. De programma's werden gesponsord en ook tussendoor werd reclame vertoond.

De foto is gemaakt door de Fototechnische Dienst Rotterdam en komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

[graffiti-library]

Snoecks81 - 1981 # 57 - 15-20cm - page 199-216