#Lotte Jonker

[mysticfalls01]

The Decision

(AWFC x reader)

Getting your first call up to the senior team was terrifying.

When Leah tore her ACL she was devastated and was worried for her team. She knew that there was a spot available in the first team for Arsenal and she knew exactly who the right person was to cover her position until she was ready to comeback.

She had been following your football journey with Arsenal’s academy, you joined the academy when you were only 12 years old and ever since you had been there.

Leah Williamson is your idol; she is the one who inspired you to become a defender. You wanted to do the same as her, go through the academy ranks until you could get your debut with the first team.

As soon as she realized that her spot was available, she told Jonas about you. Nothing else would fulfill her heart more than another talent from the academy playing in her place.

The moment Jonas accepted her recommendation you couldn’t believe it, with only 18 years you were going to have your debut.

When you learned that Leah was the one who recommended you the tears started coming out. You immediately sent her a message thanking her for the recommendation while also saying that you wouldn’t disappoint her.

— — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — —

Playing your debut was a dream came true. The team received you with open arms and quickly adopted you as the baby of their family. Katie became the cool aunt, Leah, and Lotte your big sisters, Beth and Viv became your team mums even if they still were in recovery and Steph became your mentor.

After having an incredible performance for the games that you played last season with the first team Arsenal offered you a formal contract so you could stay with them.

Not only Arsenal noticed your amazing performances but so did Serina Wiegman. You had played for England U’19 team however, you hadn’t had your debut for a senior team and with your father being Dutch either of both national teams could call you up.

Sarina called you after the World Cup, she told you about the possibility of playing for the senior team of the Lionesses. When you received the call, you were in shock, in less than a year your dreams of playing for a national team and for the first team of Arsenal could come true.

A few days later Andries Jonker called you to see if you were interested in playing for the Oranje Leeuwinnen.

In the Arsenal locker room, everyone knew that you could play for both national teams and with the Nations League starting soon you needed to take a decision. You were scared to see the reactions of your team when you had to take the decision.

— — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — —

Everyone in the locker room wanted to know your decision as it hadn’t been announced so, as everyone started changing clothes for the training session a discussion started.

“Oi! y/nn. Have you decided for which team to play?” Katie asked with a loud voice.

“Her favorite color is orange, so the answer is obvious” Vic said with a proud smile

“No! We all know that her future is to be a Lioness!” said Beth also with a proud smile

“Yeah! White really suits her so no doubt she’ll be a Lioness!” Alessia said

Leah could see in your face a worried expression. She sat next to your cubicle and whispered “y/nn it doesn’t matter for who are you going to play I’m proud of you. Everything that you have accomplished in such a short time has been incredible. You’ve earned it”

It was time for the training session and the discussion was still going on.

“Girls! We need to start! I’m sure that y/n will take a decision soon. Whichever team she decides to play for will be lucky to have her. So, let’s start training” you couldn’t help but to send Jonas a thankful smile as you hated to be the center of attention.

— — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — —

It was the day when the squads for the firsts Nations League games were going to be announced.

Your decision had already been taken as you called. Some days ago, you talked with one of the managers to thank him/her for the opportunity but that you had decided to play for the other national team.

The whole team was in the cafeteria eating when a sound from the television called their attention.

“Breaking news!

The squads for the Nations League games have been announced. Arsenal’s talented young defender y/n l/n has taken her decision! Y/n has decided to reject the offer from the Dutch National Team and officially is a Lioness!”

As soon as those words left the Sky News presenter mouth you could see your team’s reaction.

Katie was receiving 20 pounds from Lia as they had a bet going on.

The Aussies were giving you proud smiles as they knew that your dream of representing a country was coming true.

Beth and Alessia started singing “It’s coming home” jokingly and Lotte couldn’t help but to laugh at them.

Viv and Vic were giving them fake sad faces.

And finally, Leah, she had an enormous smile on her face.

Viv and Vic stood up and hugged you.

“y/nn don’t worry I know that you started creating fake scenarios in your head about Vic and me being upset at you and those couldn’t be farther from the truth. We are proud of you” Viv whispered to your ear.

“Yeah y/nn! Remember that if it doesn’t works the Oranje Leeuwinnen will always be there for you” Vic said winking at you.

You gave them a shy smile and before you could talk Alessia took your hand a brought you next to Beth, Lotte and Leah.

“y/n! I can’t wait for you to formally meet Tooney!” said Alessia.

Beth and Leah couldn’t help but to jokingly groan as they knew that a chaotic trio was about to be formed.

“Also, y/nn you can learn a lot from Millie and from Lucy!” said Lotte.

You let them talk while you realized that there was nothing to be worried for. Arsenal was your second family, and nothing would have changed even after the decision.

[ilovetheater-nl]

Première Caro - FotoReportage

Première Caro – FotoReportage

De Efteling slaat na 15 succesvolle theaterproducties een totaal andere weg op. Een gewaagde keuze maar wat mij betreft nu al een zeer geslaagde keuze. Geen bekend sprookje op muziek gezet maar een totaal nieuwe theaterervaring. Een visueel spektakel vol met dans, muziek, acrobatiek en visuele effecten en dat bijna geheel zonder gebruik van taal.

Ton Peeters – Oscar Talita Angwarmasse – Mevrouw…

[annafs444]

ontwikkelen in jenny holzer, guus ziet mij plotseling, startsein: wat is kwetsbaar? hoe stel ik me echt kwetsbaar op, zonder dat het nep wordt?

Ik was heel, heel bang voor het ontwikkelassessment. Guus als onvoorspelbare factor, en Hans die ik de volgende dag weer gewoon onder ogen moest komen. Wat als hij plotseling zou zien dat ik helemaal niet ‘zo’ was? Waren mijn interpersoonlijke vaardigheden het allerbelangrijkst? Ik had al allemaal horrorverhalen gehoord dat er gehuild werd, dus ik ging met een flinke dosis zenuwen die kant op. Met terugwerkende kracht kan ik natuurlijk gemakkelijk stellen dat het heus niet zo erg is geweest. En ik herinnerde mezelf aan het feit dat de hele middag niet om mij ging, en dat anderen het vast net zo spannend zouden vinden.

Ik vond het heel eng en lastig om iets te zeggen over mezelf tegen aan anderen die ik nauwelijks of niet ken. De twee groepen leven natuurlijk heel gescheiden van elkaar, hoe zouden die in godsnaam iets over mij kunnen zeggen? En Guus heeft mij nauwelijks gezien, hoe zou dat gaan?

Het liep eventjes wat anders, want het geluid deed het niet dus er was weinig te verstaan van het filmpje dat ik gemaakt had. Dat was jammer, maar er volgde een gesprek van bijna veertig minuten over mij en Guus merkte al heel snel op dat ik me helemaal niet liet zien. “We zijn er nog niet, we zijn nog niet bij Anna.” Ik had een filmpje gemaakt dus natuurlijk bepaal ik wat je ziet. Natuurlijk ga ik knippen en plakken. Natuurlijk zie je mij niet.

Guus stelde hele rake vragen, probeerde echt door mij heen te prikken. Ik vertelde dat ik presenteren, of voor onze klas staan plotseling heel eng vond: ik haalde de presentatie van onderwijskunde aan. Dat was in de collegezaal, en ineens greep het hoogteverschil mij heel erg aan. Guus reageerde in eerste instantie sceptisch en ik bleef hem ontwijken, maar ik haalde even adem en toen biechtte ik op dat ik last had van de ruimtelijkheid van mijn lichaam, in vergelijking met de rest. Ik ben een kop groter dan anderen uit onze klas, veel groter en mijn kleren vallen nooit goed, te strak en te los waar ik het niet mooi vind. Dat terzijde, ik heb een hekel aan de ruimte die ik inneem. De anderen reageren heel lief, probeerden mij te laten zien waarom wat ik zei niet per se waar hoefde te zijn.

We hebben het gehad over Jenny Holzer en de manier waarop zij het publiek confronteert met haar teksten, en dat wil ik ook. Hans leek daar ook heel enthousiast over te zijn - voor de rest heeft hij ook niets opgeschreven en Guus evenmin.

Ik merk wel dat ik zo stil ben. En ik wil niet alles op borderline afschuiven, maar ik ben nog niet zo gegroeid. Ik kan Lotte niet aanraden om meer te ontspannen, want dat komt niet in mij op. Ik ben nog niet heel erg ontwikkeld, cognitief denk ik, en ik wil niet zeggen dat ik voldoe aan alle kenmerken van de fixed mindset, maar ik handel voornamelijk uit angst. Een vriendin vertelde dat haar moeder ook borderline heeft, en haar dochter niet kon opvoeden. Zo voel ik me ook. Hoe kan ik iemand anders geruststellen als ik mezelf nog niet geholpen heb? Hoe help ik mezelf? Vragen om met mijn psycholoog te bespreken, denk ik.

Ik mag liever voor mezelf zijn. Ik mag meer tijd nemen, ik mag hulp vragen, ik mag er zijn. Ik word gewaardeerd, en het is waardevol om onzeker te zijn en dat te bespreken met anderen. Dat niet alleen neem ik mee, ik kijk ook op een hele andere manier naar mijn klasgenoten. Ik was echt verbaasd door de manier waarop we elkaar herkenden en aanvulden. Daarnaast heeft het tot ontzettend leuk contact geleid met mijn klasgenoten: we zijn nog even gaan reflecteren bij de Kale Jonker en gaan zelfs naar een concert in november.

[annafs444]

ontwikkelen in jenny holzer, guus ziet mij plotseling, startsein: wat is kwetsbaar? hoe stel ik me echt kwetsbaar op, zonder dat het nep wordt?

Ik was heel, heel bang voor het ontwikkelassessment. Guus als onvoorspelbare factor, en Hans die ik de volgende dag weer gewoon onder ogen moest komen. Wat als hij plotseling zou zien dat ik helemaal niet ‘zo’ was? Waren mijn interpersoonlijke vaardigheden het allerbelangrijkst? Ik had al allemaal horrorverhalen gehoord dat er gehuild werd, dus ik ging met een flinke dosis zenuwen die kant op. Met terugwerkende kracht kan ik natuurlijk gemakkelijk stellen dat het heus niet zo erg is geweest. En ik herinnerde mezelf aan het feit dat de hele middag niet om mij ging, en dat anderen het vast net zo spannend zouden vinden.

Ik vond het heel eng en lastig om iets te zeggen over mezelf tegen aan anderen die ik nauwelijks of niet ken. De twee groepen leven natuurlijk heel gescheiden van elkaar, hoe zouden die in godsnaam iets over mij kunnen zeggen? En Guus heeft mij nauwelijks gezien, hoe zou dat gaan?

Het liep eventjes wat anders, want het geluid deed het niet dus er was weinig te verstaan van het filmpje dat ik gemaakt had. Dat was jammer, maar er volgde een gesprek van bijna veertig minuten over mij en Guus merkte al heel snel op dat ik me helemaal niet liet zien. “We zijn er nog niet, we zijn nog niet bij Anna.” Ik had een filmpje gemaakt dus natuurlijk bepaal ik wat je ziet. Natuurlijk ga ik knippen en plakken. Natuurlijk zie je mij niet.

Guus stelde hele rake vragen, probeerde echt door mij heen te prikken. Ik vertelde dat ik presenteren, of voor onze klas staan plotseling heel eng vond: ik haalde de presentatie van onderwijskunde aan. Dat was in de collegezaal, en ineens greep het hoogteverschil mij heel erg aan. Guus reageerde in eerste instantie sceptisch en ik bleef hem ontwijken, maar ik haalde even adem en toen biechtte ik op dat ik last had van de ruimtelijkheid van mijn lichaam, in vergelijking met de rest. Ik ben een kop groter dan anderen uit onze klas, veel groter en mijn kleren vallen nooit goed, te strak en te los waar ik het niet mooi vind. Dat terzijde, ik heb een hekel aan de ruimte die ik inneem. De anderen reageren heel lief, probeerden mij te laten zien waarom wat ik zei niet per se waar hoefde te zijn.

We hebben het gehad over Jenny Holzer en de manier waarop zij het publiek confronteert met haar teksten, en dat wil ik ook. Hans leek daar ook heel enthousiast over te zijn - voor de rest heeft hij ook niets opgeschreven en Guus evenmin.

Ik merk wel dat ik zo stil ben. En ik wil niet alles op borderline afschuiven, maar ik ben nog niet zo gegroeid. Ik kan Lotte niet aanraden om meer te ontspannen, want dat komt niet in mij op. Ik ben nog niet heel erg ontwikkeld, cognitief denk ik, en ik wil niet zeggen dat ik voldoe aan alle kenmerken van de fixed mindset, maar ik handel voornamelijk uit angst. Een vriendin vertelde dat haar moeder ook borderline heeft, en haar dochter niet kon opvoeden. Zo voel ik me ook. Hoe kan ik iemand anders geruststellen als ik mezelf nog niet geholpen heb? Hoe help ik mezelf? Vragen om met mijn psycholoog te bespreken, denk ik.

Ik mag liever voor mezelf zijn. Ik mag meer tijd nemen, ik mag hulp vragen, ik mag er zijn. Ik word gewaardeerd, en het is waardevol om onzeker te zijn en dat te bespreken met anderen. Dat niet alleen neem ik mee, ik kijk ook op een hele andere manier naar mijn klasgenoten. Ik was echt verbaasd door de manier waarop we elkaar herkenden en aanvulden. Daarnaast heeft het tot ontzettend leuk contact geleid met mijn klasgenoten: we zijn nog even gaan reflecteren bij de Kale Jonker en gaan zelfs naar een concert in november.