#Lamesita

[akosichay]

skl yung moment ko kanina, mag shower na sana ako nung nakita ko yung uwing chicken wings nila mama eh isa na lang kaya kinuha ko na. Umupo ako sa sala at don ko pinapak na naka underwear lang kase nga maliligo na dapat ako tapos naka taas pa yung paa ko sa lamesita that moment parang ang saya ng pakiramdam ko ang tahimik parang walang stress tapos bigla dumaan tatay ko ano daw ginagawa ko sa dilim na naka panty at bra lang, tawa siya ng tawa nung binuksan yung ilaw na may hawak akong chicken wings para daw akong bata haha

[pilalaguna]

Corazon Rivera Ancestral House: Furniture

From Cora Relova of the Pila Historical Society Foundation: According to Lola Loring (Loreto Del Mundo Relova, daughter of Corazon Rivera) this European style sala set  composed of a sofa, 2 armchairs and 3 chairs  was purchased during the Japanese occupation (around 1943) by Lola Azon (Corazon Rivera's nickname) from a Spanish couple who lived in Ermita, Manila. The set was a wedding gift to them. They had recently celebrated their 50th wedding anniversary and decided to go back to Spain. So the set is around 130 years old. It was reupholstered  3 times and the last one was around 2015. I chose the material and bought it with Tita Jovit (Cora's sister) at a store for curtains and upholstery in Manila. The upholstery was done by the sister of Lek (Annie’s husband - Cora's niece). It is in delicate condition so I did not allow it to be used during film and commercial shoots. Interior and furniture designer Budji Layug said that the set has perfect proportion. The dining chairs made of narra used to be in our house in San Lorenzo Village, Makati.

Tables are made of narra wood and probably 1920s-1930s. The small rectagular table is called Narra Lamesita.

[narendrabeaujolais]

Nunca toqué tu piel

Nunca estuve en tu lugar, nunca oí tu susurro, hablarmeal oído sólo hará que me enamores más, lo que quierasexcepto estar lejos de todo, quiero a mi futuro del otrolado, donde duermes, donde se quedaron tus sueños. Quiero tu única vida, para desaparecer en la playa dondemoran las almas que tu cuerpo tejió, mi venganza a estemundo será la brisa en tu pelo, el beso que dejaste en lamesita de luz…

[littlebitofparadise]

053123

Napapa-thank you, Lord na lang talaga ko lately.

Nabigyan lang naman ng bonus sa bank account at na-approve sa scholarship application. 🙌🏼

Saklap lang, same day na natanggap ko ung news sa scholarship, tsaka ako nadisgrasya.

Good thing walang ibang malala na nangyari at ito lang inabot ko. Suking-suki na nga po talaga tayo sa pagkaka-untog, opo. 🤦🏻‍♀️

First time kong nauntog no'ng bata pa ko. Naglalaro kami ng kapatid ko noon. Sa sobrang harot, pagtakbo ko para magtago sa ilalim ng lamesita (solid na kahoy pa man din), tumama ung noo ko.

Second time, high school ako nun at nag-away kami ni kuya Jer. Nakatayo ako sa tapat ng refrigerator that tume, then pagkabatok nya ng sobrang lakas sakin, nauntog na naman ung ulo ko. Which cause that eyebrow scar.

And *hoping & praying* lastly, today. Habang naliligo ako, na out of balance ako sa bathtub. Ang dulas din kasi dahil nilinis ko bago maligo (sana pala hinyaan ko na lang na magaspang sa dami ng libag yon, kesa sa nadulas pa ko. 🤣)

Nakakatawa lang, lahing itong side ng kilay ko ung nadedelikado. Pangatlo lng beses na nyang magkasugat sa tanang buhay ko na 'to. HAHAHAHAHAHAHA.

Ps. Kaya di na ko nag-aral pano magkilay kasi nahihirapan akong ayusin sya dahil sa poknat na yan...at mukhang madagdagdan pa nga. Wag naman sana. 🫣

[lamesita]

WYNONNA EARP 3X01 ***SEXY FOG***

Por fin está aquí la nueva temporada de nuestro western sobrenatural favorito. Después del primer trailer las primeras impresiones fueron:

Oh, Waeverly, pequeño rayo de alegría en constante peligro de muerte.

Oh, Jeremy, tu digievolución es hermosa.

Oh, Nicole, ya tienes una backstory esta temporada, yei.

Sucedió algo muy raro con el pre-estreno del 3x01 ya que SY-FY lo adelantó para este lunes, pero con menos escenas y casi nadie se enteró. Ok, supongo que tuvo que ver con la SDCC, o eso quiero creer.

Corte a: Nuevo intro en la emisión de viernes. Tenebroso intro pero cool intro.

Nuestra Wynonna y #TeamEarp de nuevo pateando traseros. Todos fresquitos y al pie de cañón nos regresan a nuestra rutina contra las fuerzas del mal.

Mi primera impresión con las escenas de los revenants es que están ahorrando en efectos digitales y no sé cómo tomarme esto en términos de la confianza de SY-FY en el show. Pero bueh.

Wynonna y Doc están lidiando con sus penas, la separación de Alice, de una manera bastante peculiar al pelear/entrenar toda la noche en el granero, parece que ya es hábito. Pero no me importa mucho porque son una ship hetero bastante adorable, loca sí, pero adorable.

El Sheriff Nedley recibe a nuevos inquilinos de Purgatorio. Vampiros. Vampiro resistentes al sol. Vampiros resistentes al poco sol de Alberta, Canadá anyways. Ok, I’m in.

Y por fin llega la escena WayHaught que vimos en la promo. ( ◡‿◡ ♡) Por cierto, esta escena es más larga en la emisión del viernes o eso me dicen porque sigo sin encontrar el link.

La vida nos debe muchas cosas de este par que suceden en off, e intuimos por contexto que los problemas de las pasada temporada ya se hablaron y sanaron, ahora ya se nos muestran en la etapa de domestic fic. Y la cosa pinta bien en el futuro de estos personajes, al menos en cuanto a las cosas nuevas que averiguaremos sobre el pasado de ambas. Además, haciendo cuentas, no recuerdo a ninguna otra de mis ships llegando a este punto en una relación. Ya saben, todo el asunto de una de ellas muriendo trágicamente y todo eso.

Los vampiros cyberpunk se nos ponen malosos y el hilo de esta trama se mueve por Nicole y esto nos ayuda a responder un poco la pregunta que quedó abierta con el asunto BBD y los documentos que Dolls le entregó a la agente Haught.

Wynonna, siendo Wynonna, hace frente a la amenaza chupa sangre de una forma que me deja con un pregunta: Wynonna y Jessica Jones serían bffs o friendenemies.

Nedly, al igual que medio pueblo, están bajo el hechizo vampiresco, pero... no saquen su calculadora para averiguar cuántos muertos llevamos desde que empezó la serie porque igual y los únicos que quedan vivos por esos lares son nuestros protagonistas (esto lo asumo yo totalmente de mi intuición porque la geografía de Purgatorio y del Ghost River Triangle me confunden mucho).

*Disclaimer* No pretendo levantar hate con la siguiente declaración, pero tengo que ser sincera sobre algo.

La actuación de Kat en la temporada pasada no me pareció estar a la altura de el resto del cast. Mucha culpa tiene el guión, sobre todo cuando también la vimos en Star Trek y fue estupenda, PEEEERO, tengo una teoría sobre esto, que dejaré flotando para sacarla en algún capítulo centrado en WayHaught. No me odien, plis.

Es por esto que me alegro en verdad que por fin Nicole tenga una buena historia más allá de su relación con Waeverly, porque, amigas dense cuenta, esa es la meta de la verdadera representación. Que un personaje te genere preguntas, dudas, alegrías y decepciones por algo más allá que su relación sentimental. Ahora que, nadie va a decir que todas estas nuevas virtudes en su personaje no intensifiquen la ya de por sí amada ship. Bien ahí, WE.

Ahora Jeremy, Waeverly y Nicole están bajo el embrujo de los vampiros sexys, porque te tocan y ya te chupó el diablo, y hay una escena de baño algo extraña que sugiere muchos fanfics futuros para WayHaught vampiresas.

VAMPIROS!!! VAMPIROS EN TODOS LADOS!!! En Shorty´s; en el granero Earp; en mi bota; everywhere.

Hay una olla de presión a punto de estallar en este show, y es que como descubrimos en el último episodio de la temporada pasada, Wynonna conoce el paradero de Mama Earp (que por cierto ya no es en la cima de una montaña sino el interior de una cárcel) y parece que estos encuentros tienen mucho tiempo sucediendo. Dolls descubre el secreto de Wynonna y parece que intenta llevar su relación y confianza con ella a otro nivel. Se le nota amor en los ojos pero pronto se llevará una decepción.

El Gay squad poseído pone a Wynonna en un ataúd para asistir a la extraña celebración vampiresca. Aunque hay que decir que nicole parece luchar más fuerte contra el embrujo que los demás.

De regreso al ritual de los no muertos..esperen un momento, ¿ese vampiro tiene un cangurera? ¿las cangureras están de vuelta? Prosigamos.

Estos vampiros en realidad tiene un objetivo particular, además de alimentarse de la población entera de Purgatorio, pues son seguidores de toda la vida de Bulshar y buscan unirse a él en su nuevo régimen de terror.

Los vampiros reconocen a Doc, o al menos intentan cerciorarse de que sí se trata del él. En un clásico caso de tortura de electroshock por tu ex, Doc descubre que conoce a una de las mujeres del séquito de vampiros. Se asoma otra fatalidad en el horizonte, pues el trailer de la temporada ya nos los avisó. Quien dice fatalidad dice personajes que no están están juntos románticamente y no son felices para siempre.

Los vampiros son exterminados en mayor medida gracias a Wynonna, dolls y Doc, quien se libera de su tortura pool dance a tiempo para acabar con los vampiros y mientras Wynonna libera a lo s demás de su trance vampiril. La verdad me hubiera gustado verlos en más episodios, pero nunca digan nunca más.

Doc y Wynonna se ven a los ojos como en final de telenovela y a Dols se le rompe el corazón.

Más tarde, un brindis por Alice nos regala un beso entre Doc y Wynonna *sé da cuenta que no sabe cómo se llama esta ship* y el mundo es hermoso... por unos cuantos segundos.

Wynonna pregunta por qué Dolls y Doc no cayeron bajo el hechizo de los vampiros y aunque sabemos que Doc miente, creo que Dolls también. ¿Otra backstory interesante esta temporada? Espero que sí porque lo de la lagartija nunca me convenció mucho.

Y hablando de una backstory interesante, Nicole le confiesa a Dolls que sospecha que ella ya se había encontrado con esos vampiros antes y no enteramos de que ella sobrevivió. ¿A qué? Tendremos que esperar para ver. No tres temporadas, espero.

Dolls obliga a Wynonna a decirle la verdad a Waverly sobre Mama Earp y sabemos que esto generará mucho conflicto. Ay, no, que no se peleen, por favor. El amor entre Waeverly y Wynonna es lo que más disfruto del show.

Finalmente, el vampiro con peor imaginación para jugar a las escondidas, se reúne con Bulshar aunque eso no le sale del todo bien. Y en realidad ya no sé si quiero averiguarlo :S, el señor Bulshar no me agrada ni tantito y además no cuenta con el carisma de Bobo.

Btw, ¿dónde anda Rosita? Creo que esta pregunta no se nos responderá pronto, si es que se nos responde.

Creo que ha sido un excelente inico de temporada, me supo a poco pero en el mejor sentido posible. Necesito el próximo episodio ya. El trailer del próximo episodio es bastante creepy, pero hey, no se preocupen que será valiente para la recap.

No olviden estar el pendiente de cualquier noticia o sorpresa del show durante el los paneles (que ya vienen un par) y entrevistas de esta SDCC, pueden checar mi twitter para cualquier novedad o simplemente adorar al cast.

-J

[vmuro]

✳️ It's not so easy loving me, it gets so complicated all the things you've gotta be ❇️ . . . #landscape #elencanto #tesistan #santalucia #lamesita #verde #paisajesnaturales #paisajes #barranca #green #greenlandscape #zapopan #paraiso #paradise (en El Encanto) https://www.instagram.com/p/Btq3sZKFVr7/?utm_source=ig_tumblr_share&igshid=a2dambg7drwr

[funsize-mermaid]

4:30am, ginising ako ni daddy kasi nawawala si Peachy. Di namin alam saan sya dumaan, kasi super tagal nang ganto set up namin dito sa bahay, may screen din buong gate. In heat din kasi sya ngayon kaya siguro andun yung urge nya lumabas.

Dali dali ako nagmessage sa gc ng pet owners dito sa subdivision in case na makita nila. Tapos nag bihis din ako kasi mag iikot ako sa subdivision dahil baka sumama sa ibang mga pusa dito. Ang dami kong iniisip, mamaya nagtago sa mga sasakyan tapos umalis yung sasakyan madala sya kung saan o kaya baka masagasaan kasi takot pa naman yun sa sasakyan baka biglang tumakbo. O kaya baka may kumuha sakanya di na ibalik.

Habang nag iikot ako sa subdivision, dala ko si Tori (yung pinaka bunso sa mga pusa), ka close nya kase yon, lumalabas agad yun si Peachy kapag narinig nya nag mmeow si Tori. Nakaikot ako sa kalahati ng subdivision namin nang tumawag sakin si mommy, sabi nakauwi na daw si Peachy.

Sobrang tapang nya. Umakyat agad sya sa kwarto ko. Sa ilalim ng kama ko dun lang sya. Ayaw nya magpalapit, ayaw nya magpahawak. Kahit mga kapatid nya bawal lumapit. Pero binigyan ko syang pagkain tapos kinain naman nya, sobrang gutom sya. Tapos bumaba ako para kumuha ng tubig, sumunod sya sakin pero masungit padin. Nagtago sya sa ilalim ng lamesita. Natulog sya. Tapos ngayon okay na sya, bigla syang lumapit sakin. Tapos napansin ko na may sugat yung bibig nya, may nang away siguro na pusa sakanya sa labas. Kawawa naman 🥺 takot na takot siguro sya. 😭

[obscure-ideas]

Photo not mine 😜✌️

Maagang gumising si Pepe ngayon. Kailangan nyang mauna sa paggamit ng banyo.

Kapag ganitong weekend at walang pasok ay may kanya kanyang lakad ang mga kasama nya sa boarding house. At ngayon nga, kakaiba sa mga naunang day off nya sa trabaho, ay mayroon syang lakad. Inagahan nya talaga ang pagbangon sa higaan upang mauna sya sa pagpaligo.

Habang inihahanda ang kanyang isusuot ay napangiti sya at naiimagine nya ang kanyang sarili habang nakatayo at naghihintay sa kanilang tagpuan.

Inilapag nya ang mga inihandang damit sa tabi ng kanyang cellphone na nasa maliit na lamesita sa gilid ng kanyang kama.

Kinuha nya ang makapal na kulay puting twalya at dinampot ang lagayan nya ng kanyang mga gamit sa pagpaligo.

Pagbukas ng pinto ay nabungaran agad nya ang tatlong kasamahan na nakaupo sa lamesa. " Pare magkape." Sabay sabay na sabi.

Nadismaya sya sa kanyang nabungaran ngunit ngumiti syang nagwika " sige pre makapagkape nga rin."

Ibinaba nya ang kanyang gamit sa pagpaligo at kumuha ng tasa para magtimpla ng kape.

"Mukhang may lakad ka ngayon ha, Pepe"

sabi ni Pedro na tumayo na at naghanda sa pagpasok sa banyo.

Hindi pa sya sumasagot ay nagbiro na si Jose na lumalabas naman mula sa banyo "Aba, Pepe maaga kang gumising ah, saan bang lakad?"

Sumagot si Pepe habang hinahalo ang tinimplang mainit na kape.

"Nagyakag si Angeline eh. Pasyal muna daw kami."

"Wohoo " sabay sabay na sabi ng mga nagkakape ." Sige paglabas ni Pedro ikaw na ang sumunod hahaha. Baka mainip si Angeline hahaha. First date nyo?"

Nahihiya man ay tumango si Pepe. Ito nga ang unang pagkakataon na makakapasyal sya kasama ang kanyang kasintahan.

Tumingin siya sa orasan na nakasabit sa dingding. May dalawang oras pa sya. Talagang napakaaga pa nga.

"Hindi na pare, huwag nyo na akong paunahin sa pila, okay lang."

At nagtawanan ang lahat habang hinihintay ang muling pagbukas ng pinto ng banyo..

.

😜✌️

[ano-po]

Bawal kumain ng pagkaing diwata

Sabi-sabi ng matatanda, kapag nawawala, baliktarin ang damit.

Kapag nakakita ng diwata, gumalang, ngunit huwag tumingin. At kapag pangalan mo'y tinanong, huwag sabihin. At kapag may inalok na pagkain, huwag kainin.

"Bakit?" Tanong ko. "Ayokong tumanggi sa mga biyaya."

"Hindi biyaya ang pamimigay ng isang diwata. Parating may kapalit. Baka sa pangako, ikaw ay maipit. Kapag kinain mo ang pagkaing diwata, hindi ka na makakaalis sa mundo nilang mahiwaga."

"Habangbuhay?"

"Habangbuhay."

"Hindi ako makababalik sa aking pamilya, sa aking mga kaibigan, sa aking bansa?"

Tumango siya. "At kahit kailan, wala ka nang makikitang tao."

At pumunta ako sa bakuran kalaunan, balik sa mahiwagang lamesita kung saan nakaupo ang isang magandang diwata na may matingkad na kutis kakulay ng kahoy, at matutulis na pangil, at koronang apoy.

"Kain."

Ngumiti ako habang inaalala ang sinabi ng matanda. "Kain."

[zlcjch-blog]

Ang kantang “Sirena” ay tungkol sa isang Pilipinong miyembro ng komunidad ng LGBT. Inihahambing niya ang kaniyang sarili bilang isang sirena sa kadahilanang hindi siya nakikita ng lipunan bilang isang pagkaraniwang tao, bagkus itinuturing siyang iba at hindi katanggap-tanggap, kung kaya nakaranas siya ng pananakit sa kaniyang ama noong inilantad niya rito ang kanyang tunay na identidad.

[Ebe Dancel:] Ako'y isang sirena Kahit anong sabihin nila ako ay ubod ng ganda Ako'y isang sirena Kahit anong gawin nila bandera ko'y di tutumba Drum na may tubig ang sinisisid Naglalakihang mga braso, saki'y dumidikdik Drum na may tubig ang sinisisid Sa patagalan ng paghinga, sa'kin kayo ay bibilib [Gloc 9:] Simula pa nang bata pa ako, Halata mo na kapag naglalaro Kaya parang lahat ay nalilito, Magaling sa chinese garter at piko Mga labi ko'y pulang pula, Sa bubble gum na sinapa Palakad-lakad sa harapan ng salamin, Sinasabi sa sarili "ano'ng panama nila?" Habang kumekembot ang bewang, Mga hikaw na gumegewang Gamit ang pulbos na binili kay Aling Bebang Upang matakpan ang mga pasa sa mukha Na galing sa aking ama Na tila di natutuwa sa tuwing ako'y nasisilayan Laging nalalatayan, Sa paglipas ng panahon ay di ko namamalayan Na imbes na tumigas ay tila lalong lumambot Ang puso kong mapagmahal Parang pilikmatang kulot. [Ebe Dancel:] Ako'y isang sirena Kahit anong sabihin nila ako ay ubod ng ganda Ako'y isang sirena Kahit anong gawin nila bandera ko'y di tutumba Drum na may tubig ang sinisisid Naglalakihang mga braso, saki'y dumidikdik Drum na may tubig ang sinisisid Sa patagalan ng paghinga, sa'kin kayo ay bibilib [Gloc 9:] Hanggang sa naging binata na ako Teka muna mali, dalaga na pala 'to Pero bakit parang lahat ay nalilito pa rin Ano bang mga problema nyo? Dahil ba ang mga kilos ko'y iba, Sa dapat makita ng inyong mata Sa tuwing nanonood ng liga laging natutulala Kahit di pumasok ang bola ako'y tuwang-tuwa Kahit kinalyo na sa tapang, kasi ganun na lamang Akong paluin ng tubo kahit kinakalawang Tama na naman itay, di na po ako pasaway Di ko na po isusuot ang lumang saya ni inay Kapag ako'y naiiyak ay sumusugod sa ambon Iniisip ko na lamang na baka ako'y ampon Kasi araw-araw na lamang ay walang humpay na banat Ang inaabot ng ganda kong pang-ilalim ng dagat [Ebe Dancel:] Ako'y isang sirena Kahit anong sabihin nila ako ay ubod ng ganda Ako'y isang sirena Kahit anong gawin nila bandera ko'y di tutumba Drum na may tubig ang sinisisid Naglalakihang mga braso, sa'kin dumidikdik Drum na may tubig ang sinisisid Sa patagalan ng paghinga, sa'kin kayo ay bibilib [Gloc 9:] Lumipas ang mga taon, nangagsipag-asawa Aking mga kapatid, lahat sila'y sumama Nagpakalayo-layo ni hindi makabisita Kakain na po itay, nakahanda na'ng lamesita Akay-akay sa paglakad paisa isang hakbang Ngayo'y buto't balat ang dati matipunong katawan Kaya sa iyong kaarawan, Susubukan kong palitan Ang lungkot na nadarama, wag na po nating balikan Kahit medyo naiinis hindi dahil sa nagka-cancer Kasi dahil ang tagapag-alaga mo'y naka-duster Isang gabi, ako'y iyong tinawag, lumapit Ako sa'yong tabi ika'y tumangan, kumapit Ka sa aking kamay kahit hirap magsalita Anak, patawad sana sa lahat ng aking nagawa Di sinusukat ang tapang at ang bigote sa mukha Dahil kung minsan mas lalaki pa sa lalaki ang bakla [Ebe Dancel:] Drum na may tubig ang sinisisid Naglalakihang mga braso, saki'y dumidikdik Drum na may tubig ang sinisisid Sa patagalan ng paghinga, Sa'kin kayo ay bibilib Ako'y isang sirena Kahit anong gawin nila Bandera ko'y di tutumba...

https://www.azlyrics.com/lyrics/gloc9/sirena.html

[thewanderingsanity]

Iglesia sa Asturias

    Limang sunud-sunod na text ang natanggap ko mula kay Biboy na kaibigan ko mula sa Engineering. Apat na pare-parehong paalala na sa Jollibee Asturias kami magkikita at isang nagsasabing ‘Dito na ko. San ka na?????’. Kakatapos lang ng prelims namin sa Philippine Government and Constitution at may hangover pa ang utak ko mula sa pagkakabisado ng preamble. Twenty points kasi kapag naisulat mo word per word, comma per comma, ang preamble. Sa totoo lang, hindi ko rin makita ang essence ng pagkakabisado ng preamble. Ang tanging alam ko lang, requirement siya ng professor naming kala mo tubong England dahil sa accent at sa scarf na lagi niyang suot bukod pa sa black and white niyang fashion statement.

   Hindi kalayuan ang building ko mula sa meeting place namin kaya naman limang minuto pa lang, nagkita na kami ni Biboy. At dahil alas sais pa raw ng gabi ang nakareserbang oras sa aming pupuntahan, ginugol na lang namin ang tatlong oras ng paghihintay sa pagkain, pagrarant tungkol sa exams sa minor subjects na tinamaan ng lintik sa pagpi-feeling major at kung anu-ano pang walang kabuluhang bagay.

    Saktong alas sais ng gabi, nasa tapat na kami ng isang lumang bahay na may dalawang palapag. Sa unang tingin, aakalain mong isa itong abandonadong ancestral house—malalaki ang dalawang bintana na nakabukas sa ikalawang palapag katulad ng mga bintana noong panahon ng Espanyol at gawa rin sa kahoy ang halos buong bahay. Sa katunayan, inakala ko pa ngang kainan ang pinuntahan namin dahil sa karatulang nakasabit sa pintuan nito.

    “Kakain na naman tayo?” tanong ko kay Bibs. TAPSI. Basa ko sa karatulang nakasabit. Tumatawa akong tiningnan nito. Inabutan niya ako ng isang brownie habang nakatayo kami sa tapat ng pinto. Sabi niya, lahat daw ng mga first timer dito sa lugar na ito ay kumakain ng brownie. Sikat daw ang mga brownies na ito lalo sa mga engineering students.

    “May weed nga pala yun ha, nalimutan kong sabihin,” tumatawang sabi ni Biboy nang malunok ko na ang brownie na binigay niya sa akin. Nanlaki ang mga mata ko at bago pa man ako nakaangal, hinila na ako ni Biboy. Hinawakan niya ang nanlalamig kong kamay at isinama ako papasok. Nag-aalinlangan man, nagpatianod pa rin ako papasok ng Tapsi.

    Madilim sa loob ng Tapsi. Siksikan ang mga lamesita na puno ng mga nakauniporme pa man ding estudyante. Gabi-gabi raw na puno ang lugar na ‘to. At tuwing huling araw ng prelims o finals week, dumodoble ang dami ng tao na nagpupunta rito. Ito raw kasi ang iglesia ng mga problemadong estudyante. Dito raw nangungumpisal sa pulang kabayo ang mga estudyanteng nanganganib mag-summer o ma-debar, mga estudyanteng namomroblema dahil delayed ang girlfriend nila at yung may mga financial problem pero narito para magwaldas ng pera. Pero may mangilan-ngilan din naman na nandoon para lang magsaya. Nakapagtataka lamang na kahit may sariling tahanan ang Diyos sa loob ng UST, hindi ito ang relihiyoso nilang pinupuntahan kapag may problema sila. Sinong mag-aakala na hindi simbahan ang takbuhan ng mga problemadong estudyante ng kaisa-isang Royal, Pontifical at Catholic University sa bansa. Ang safe haven nila ay isang madilim, masikip at maalinsangang kwarto sa dulo ng Asturias street.

    Tanging pulang ilaw at naghihingalong fluorescent lamp lamang ang nagsisilbing liwanag sa ga-classroom na laking kwartong ito. Pinagkasya ang halos 15 na mesa sa unang palapag kung saan nakakakiskisan mo na ng siko ang okupante ng katabing mesa, nasasandalan ka na ng lalaking hindi mo kilala sa likuran mo at nagiging instant biktima ka na ng second hand smoke mula sa usok na binuga ng nasa harapan mo. Mababasag din ang eardrums mo sa lakas ng patugtog ng stereo dito na in fairness, updated ang playlist.

    Mas maluwag nang di hamak ang ikalawang palapag ng Tapsi kumpara sa baba. Bago ka maka-akyat, may madadaanan kang isang pinto na bahagyang nakabukas. Out of curiosity, binuksan ko ang pintong iyon at tumambad sa akin ang napakarumi at napakapanghing banyo. May suka ang baradong lababo at may ihing hindi binuhusan sa sahig at inidoro ng banyo. Sa sobrang panghi, umalingasaw yung amoy sa buong first floor ng Tapsi kaya naman sinara ko agad. Deliks eh, baka palabasin pa ako. Kahoy din ng baitang ng hagdanan. Manipis lang ito na kapag nagkamali ka ng apak, paniguradong mahuhulog ka.

    Nang marating namin ang second floor ng Tapsi, mayroong tatlong mahahabang mesa na nakaayos. May nakareserba daw kasi doon na mamaya pa ang punta. Pinaupo kami sa isang bahagi ng second floor na mukhang kwarto. Isolated kasi ito at may sarili ring mesa at couch. Kumpara rin sa baba, mas maliwanag ang fluorescent lamp dito. Kakapalit lang siguro dahil mukhang bago bago pa. Mayroon ding problemadong estudyante na nakikita na ang litid sa leeg sa sobrang pagkafeel sa kinakanta niya sa videoke. Lumapit si ateng naka apron at hairnet sa amin na hindi naman ata marunong ngumiti. Hiningi niya ang order namin at dahil first time, pinili ko ang sa tingin ko best-seller nila dito—tapsilog.

    Limang minuto na nang makuha ni ateng naka apron at hairnet ang order namin pero hindi pa rin ito umaalis sa tabi ng aming mesa. Para bang binabantayan kami. Pakiramdam ko tuloy, under surveillance kami. Akala siguro ni ate, sa oras na mawaglit ang tingin niya sa amin, may gagawin kaming masama. Saktong 15 minuto nang dumating ang order namin. Inilatag sa aking harapan ang isang plato ng tapsilog na lilimang piraso lang ata ang tapa. Iyong itlog naman na kasama, pakiramdam ko prinitong itlog ng pugo sa sobrang liit. Masarap sana yung sinangag, kung meron sanang kahit kapiranggot na bawang para magkaroon naman kahit papaano ng lasa. At ano ng aba ang espesyal sa pagkaing ito? Ano pa, kung hindi ang mantika na sinabaw sa kabuuan ng tapsilog.

    Natawa ang mga kasama ko nang makita nila ang inorder ko. “Halatang first timer,” rinig kong sabi nung isa kong kaibigan. Tiningnan ko ang kanilang inorder at nagulat ako sa aking nakita. Tila naman nabasa nila ang aking iniisip kaya nagsalita si Biboy, “Ito ang best-seller dito.”

    TAPSI. Taliwas sa pangalan ng lugar, hindi tapsilog ang best-seller dito. Kung hindi, isang bucket ng nagyeyelong Red Horse at isang mangkok na nag-uumapaw sa kropek. Nag-ooffer din sila ng bucket ng San Mig Light, San Mig Apple at San Mig Lemon. May iba’t ibang finger food din silang ino-offer tulad ng mani, fish crackers, onion rings at iba pa. Dun ko napatunayan na nasa loob nga ako ng isang beerhouse for students.

    Nagsisimula pa lang ang gabi ngunit pakiramdam ko ay matagal na akong nasa loob ng beerhouse na ito. Medyo gumaan ang pakiramdam ko at para bang nakakatawa ang lahat ng nasa paligid ko. Napansin nilang nakatulala ako kaya naman inabutan ako ng tropa namin ng isang stick ng Chesterfield, yung green. Tumayo ako mula sa pagkakaupo at lumapit sa malaking bintana. Yung bintana na tulad nung sa mga horror movies—malaki, tanaw mo ang lahat ng nasa labas at pwede ka ring tumalon palabas. Dumungaw ako sa labas at sinindihan ang yosing kaaabot lang sa akin. Hindi na bago sa akin ang magyosi. Pero nang simulan kong hithitin ito, nakaramdam ako ng kakaiba. Para bang bumalik ako sa nakaraan—nung unang humithit ako ng yosi. Kung paano tinanggap ng mahina kong baga ang usok na mula sa rolyo na puno ng nicotine at iba pang nakalalasong kemikal.

    Sa una, puro ubo lang ang ginawa ko. Pero habang tumatagal, unti-unti na akong nasasanay. Hindi na lumalaban ang baga ko, hindi na niya nais iluwa ang usok na pumapasok dito. Minsan siya pa nga mismo ang naghahangad ng presensya ng usok ng yosi rito.

    Matapos ang isang stick, isang bote naman ng namamawis na Red Horse ang inabot sa akin. Bago inumin, kinuha ko muna ang aking cellphone para tingnan ang oras at manalamin. Lintek, di pa nga kami nagsisimula, namumula na agad mga mata ko.

    Parang nadala na naman ako sa ibang dimensyon ng mundo. Nagbalik ang alaala ko sa unang beses na lumagok ako ng alak. Masahol pa sa pait ng ampalaya ang lasa nito at kahit anong inom mo ng chaser, may after taste pa rin. Hindi ko alam kung anong meron sa alak pero kahit sobrang pakla ng lasa nito, patuloy pa rin ako sa pag-inom. Halos isuka na nga ng buong sistema ko ang bawat patak ng alak na pumapasok dito pero patuloy pa rin ako sa paglagok nito. Tama nga sila. Sumasarap lalo ang alak kapag may pinagdadaanan ka.

    Hindi ko alam kung dahil sa yosi o dahil sa alak, pero parang ang saya saya ng paligid ko. Parang ang gaan sa pakiramdam. Nalimutan ko ang mga problema at stress sa school. Sa sobrang gaan sa pakiramdam, kahit sobrang corny ng joke na naririnig ko eh tumatawa pa rin ako. Hindi ko rin alam pero nagawa ko pa ngang kumanta sa videoke, bagay na never ko namang ginawa sa kahit na anong inuman na pinuntahan ko. At take note, hindi pa ako lasing. Pero sa gitna ng masayang paligid, bigla ko siyang naalala. Ang pinakamalalang bisyo ko sa katawan.

    Magkahalong saya at lungkot ang naramdaman ko sa kalagitnaan ng maingay na videokeng nagpapatugtog ng Pakisabi na Lang ni Aiza. Yung pakiramdam na masaya ka kasi magkakaroon ng happy ending ang bidang babae pero malungkot ka kasi hindi ang bidang lalaki ang kanyang happy ending. Ang taong una kong minahal at ang taong unang nagparamdam sa akin ng sakit ng unrequited love ay nagkukubli lamang sa iisang katawan. Isang mapait na ngiti ang naisukli ko sa magsyotang naglilingkisan sa tabi ng mesa namin nang tumingin sila sa gawi ko. Mapait hindi dahil naiinggit ako. Mapait dahil ganun din sana kami ngayon, kung sumugal lang siya, kung minahal niya lang din ako, kung hindi lang siya na in love sa dating bestfriend ko.

    Pinagmamasdan ko ang tatlong bote ng ubos na Red Horse sa harap ko. Katabi lang nito ang limang stick ng upos ng Marlboro. Kasama nilang nakalatag sa mesa ang mga alaala niya na kailanma’y di na ata maaalis sa sistema ko. At narealize kong may pagkakapareho pala ang yosi, alak at siya. Pare-pareho ko silang bisyo. Pare-pareho silang gustong isuka ng sistema ko nung una ko silang naranasan. Pero nang makasanayan na, pare-pareho ko na rin silang hindi maiwasan, bagkus ay hinahanap hanap pa.

    May mga nakapagsabi sa akin na mas mabuti raw na bisyo ang weed. Kasi sabi nila, dadalhin ka raw ng weed sa state of euphoria. Kung saan lahat masaya. Sa weed, maha-high ka sa loob ng ilang oras pero kusa rin itong mawawala. Mababalik ka rin sa normal na walang bahid ng anumang kalokohang ginawa mo.

    Minsan ko na rin hiniling na sana, siya na lang ang weed sa buhay ko. Yung tipong pag nandiyan siya, pasasayahin niya ako ng sobra at kapag nawala na, babalik lang ako sa normal. Yung hindi malungkot. Yung tama lang. Pero ang totoo, siya ang pinakamatinding bisyo ko. Wala siyang pinagkaiba sa alak at yosi— pare-pareho silang masama para sa akin pero sa kanila rin pinakamahina ang temptasyon ko.

    Sa katunayan, siya ang alak at yosi ko.  

    Alak dahil matapos kong malasing sa kanya, imbis na iwan niya na lang ako, pinapahirapan pa niya ako. Nag-iiwan pa siya ng hang-over na hindi ko alam kung ilang araw bago mawala. Kung tutuusin, buwan na ang binibilang ko pero may hang-over pa rin ako sa kanya. Lagi kong hinihiling na sana ako na lang ang bote ng Red Horse na tinutungga niya. Para maranasan ko naman kahit saglit lang kung anong pakiramdam nang malapatan ng kanyang mapupulang labi at madampian ng kanyang mainit na dila.

    Siya ang yosi kong hindi ko kayang iwasan. Kahit gipit ako, hindi ko siya kayang tanggihan. Ilang beses man akong mangako na ito na ang huli, makita ko lamang siya, gusto ko na naman umulit. Sana lang din ako ang yosi niya. Yosi na hindi niya rin maiwasan, yosi na hindi niya rin matanggihan, yosi na patago niyang ipupuslit, matikman lamang. Sana ako na lang din ang yosi niya, para maranasan ko kung paano ipitin ng malalambot niyang mga labi at tuluyang mahithit ng kanyang sistema.

   Pwede sana, kaso may isang problema, isang malaking problema: hindi siya umiinom ng alak, lalong hindi siya nagyoyosi.

   Tinabihan ako ng isa sa mga kaibigan namin at tinanong kung bakit namumula ang mga mata ko. Kadalasan naman kasi, hindi talaga namumula ang mga mata ko kapag umiinom kami. Kibit balikat lang ang sinagot ko sa kanya at muli akong dumungaw sa bintana. Hindi ko alam kung namamalik-mata ba ako pero pagtingin ko sa baba, nakita ko siya. Ang pinakamalalang bisyo ko sa katawan, naglalakad nang may kahawak kamay. Alam ko ang ngiting iyon—iyon ang ngiting laging nagpapabilis ng tibok ng puso ko. Tuwing ngingitian niya ako ng ganun noon, pilit na kumakawala ang puso ko mula sa kinalalagyan nito. Alam mo bang hindi lang labi niya ang ngumingiti? Siya yung taong pati mga mata, ngumingiti. Nang dahil sa kaniya, naniwala akong hindi mo kailangang libutin ang buong mundo para makita ito. Siya ang buhay na patunay na ang mundo, ang tunay na kagandahan ng mundo, ay makikita mo sa nakangiting mga mata ng isang tao.

    Patuloy lang akong nagmamasid sa kanya hanggang sa umabot ang tingin ko sa kaliwang kamay niya. Mapait na ngiti at malalim na buntong hininga lamang ang lumabas mula sa aking bibig nang makita ko kung ano ang hinahawakan ng kaniyang kaliwang kamay. Pagtingin ko sa kung sino ang kasama niya hindi na ako nagulat. Kilala ko ang mala-porselanang kutis na iyon. Kilala ko ang itim na itim at tuwid na tuwid na buhok na iyon. Iisang tao lamang ang kilala kong nagmamay-ari ng ganung kutis at buhok—ang dating bestfriend ko. At dun ko napagtantong hindi pa man nagsisimula ang dapat magsimula, natapos na ito. Hindi pa man nagsisimula ang laro, alam na kung sino ang panalo. Hindi pa man nag-uumpisa ang kwento, alam mo na ang katapusan nito. Kasama ng pinakamalala kong bisyo ang sarili niyang alak at sigarilyo.

   Kasama ng yosi ko ang sarili niyang yosi na hindi niya kailangang ipuslit. Kasama niya ang sarili niyang alak na nakakatikim ng kanyang labi kahit kalian man niya gustuhin. Kasama niya ang taong nakakakita ng mga pamatay niyang ngiti kahit kalian niya hilingin. Kasama niya ang sagot sa lahat ng kanyang tanong. Kasama niya ang tao sa likod ng bawat ‘ikaw’ sa love song na sinulat niya..

    Malabo na ang paligid, bigla na lamang akong lumutang mula sa aking pagkakaupo palabas ng Tapsi. Parang akong lumulutang sa alapaap buhat ng mga anghel at ang tanging malinaw lang na naririnig ko ay ‘brownies’, ‘high’, ‘delusional’. Naramdaman kong nasa loob na ako ng sasakyan nang magsimula itong umandar.

    Nagpapanic ang mga nasa loob ng sasakyan, habang nakatulala lang ako sa kawalan. Pabilis nang pabilis ang takbo ng Montero ni Biboy habang palakas nang palakas din ang wangwang na tila sumusunod sa amin. Bago ako tuluyang lisanin ng katinuan, iisa lang ang sinasabi ng mga taong nagpapanic sa loob ng sasakyan: “Tus, pare! Tus!”

[xiethirdofmay]

Masarap kumain ng flat tops sa umaga. Yun bang tipong tinanghali ka ng gising tapos madaling madali ka mag-ayos, di ka na nakapagtimpla ng kape dahil may coffee vendo naman sa office, at ang laking bagay ng tardiness deduction sa payslip. Tas pag palabas ka na ng kwarto, mapapansin mo may mga flat tops ka pa pala sa lamesita, kuha kang isa, kinain habang palabas ng bahay. 

Pagdating mo ng jeep, parang nag-almusal ka na rin. Ang saya.

[chellilee]

Nom nom - celebrated Phil's birthday with some yummy Filipino food today! So glad to finally make it to this restaurant .. especially for a special occasion ❤️❤️ (at Niño's Lamesita)

[lamesita]

SUPERGILR 2X13 #REALLY?

Deshonor!!!!!!!!!!

Deshonor sobre toda tu familia!!!!!!!!!

Deshonrada tu vaca!!!!!!!!!!!!!

*Le grita internamente a los showrunners de Supergirl*

Hoy consideré seriamente no escribir más que un par de palabras en mi review. Y es que últimamente no tengo muchas cosas buenas que decir de este show, que en teoría, me gusta.

Al menos, para mí, Mr Mxyzptlk cumplió muy bien. Es uno de mis villanos favoritos y creo que el actor Peter Gadiot de verdad capturó la esencia del personaje dándole a la vez un giro fresco. Y no, obviamente no es que crea que sus intenciones y formas sean correctas, pero para el shock de muchos, un personaje no tiene que agradarte como persona para ser un buen personaje. Es un villano, uno de los más molestos y con más carisma, sí, pero villano al fin.

Quería saber la respuesta que darían a sus “poderes mágicos” y no sé si quedé convencida con la explicación de J'onn, especialmente porque este tema ya se ha tratado en otras series DC-CW.

Pero conluyo que para mí, Mxy, fue por mucho lo mejor del capítulo. Puntos extra por sus one liners hilarantes y sus referencias a Hamilton.

¿Por dónde sigo?

¿Mis temores con Sanvers volviéndose realidad? En serio plantearon que un trauma se puede solucionar por “querer cambiar para tu pareja”. *contiene impulsos asesinos*

¿La involución de Kara como personaje? Principal problema de la serie en este momento.

¿La misoginia? Me duele porque lo vi venir, es CW después de todo.

¿El punto sin retorno de Mon-El como personaje tóxico-heteronormativo? No tenía muchos puntos conmigo pero ya los perdió todos.

¿La insistencia de no hacer a Lena personaje regular? En serio, ¿por qué no fueron capaces de ver que el show se hace mejor con ella en la pantalla?

En fin, no tengo mucho más que agregar por el momento, porque mucho me temo que lo he estado vaticinando en mis anteriores posts, aunque con esperanza de que las cosas cambiaran.

Pero no. Hoy no fue un día para eso.

-J

[vmuro]

🔺 Machos dominantes sometiendo a Angélica 🔻 . . . #tresamigos #motoamigos #amigos #friends #lamesita #tbt (en Las Mesitas, Jalisco, Mexico) https://www.instagram.com/p/Btj827mgw1M/?utm_source=ig_tumblr_share&igshid=mcou4wagk5wk

[imawritinginprogress]

Panibagong Simula

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - Sabi nila ang kabiguan ay hindi katapusan kundi isang panibagong oportunidad na dapat kong buksan. Kaya okay lang kung dati’y makailang beses na kong binasted ni Yna, bukas susubukan ko ulet ligawan siya. Wala akong paki kung daig pa ko ng kanta ng Chito Miranda kung pangarap ko siya, oo talaga! Kasingganda niya marahil si Coleen Garcia, maputi, mapula kaniyang labi, nag aaral sa UE. Siyang dilag na aking minimithi… Sa ika-sandaan kong pagtitiyaga na mapasagot niya ko, buong puso kong pinagdalhan ng flowers tsaka yung paborito niyang burger at fries. Inilapag ko ito sa kaniyang marmol niyang lamesita sa kanilang entertainment room sa kanilang bahay. Malay mo lang naman, umubra siya sa kakulitan ko di ba? Try lang ng try until you succeed, ika nga sa peysbuk kanina. Syempre si ako, na-uplift ako dun sa nagpost nun. Oo nga naman. Eh ano naman kung naka-ilang basted na ko sa paningin ng iba? Sige, tawanan ninyo ako kung gusto ninyo, pero bukas sasagutin na ko ni Yna. Positive thinking lang tayo!! Ay teka may nagteks sa akin. Si Yna!! Totoo ba ito? For real? “Angelo, maraming salamat pala sa araw araw mong padala ng burger at fries sa Jollibee. Sobrang natouch talaga ko, masunurin ka talaga sa pinapautos ko. Next time, dodoblehin ko yung sahod ko sa iyo bilang katulong ko. Sa susunod, magtake out ka nga ng chickenjoy, dalawang spag, at dalawang burger steak with pineapple drinks din. Maasahan ka talaga, Angelo.” “Haaaayst nabasted na naman ko… Hanggang kailan mo ba ko balak pahirapan Yna? Kailan mo ba akong mamahalin tulad ng pagmamahal mo kay Lee Min Ho aber? Totoong tao naman ako, ay este totoong panibagong suyo na naman ito” napakamot sa inis ang kawawang si Angelo habang pinapaandar ang kaniyang kotse sa pinakamalapit na Jollibee sa kanilang bayan. Samantala, dahil wala siyang kadala-dala sa pag asang si Yna lang ang kaniyang magiging girlfriend niya, nagpaplano na naman siya ng istratehiya habang nagmamaneho—kung paano niya muli palalambutin ang puso ni Yna na kasulukuyang nanunuod ng Legend of the Blue Sea at titig na titig siya sa kakisigan ni Lee Min Ho habang kumakain ng burger at fries na pinadala ni Angelo-- at tila isa na naman siya na nilamon ng K-drama. --END--

(c) May 17, 2017, 8:58 pm