#Italiaanse Tassen | Explore Tumblr posts and blogs

richard-nagel · 6 years ago

Photo

De presentatie van Valentino’s mannenlijn in Florence tijdens Pitti Uomo, de belangrijkste herenmodebeurs ter wereld, begon met het muziekstuk At the end of the day, uitgevoerd door het London Metropolitan Orchestra. Deze compositie lijkt in eerste instantie een episch klassiek stuk, maar is eigenlijk een cover van een uiterst moderne track van dj Amon Tobin. Een mooie illustratie voor de richting die Valentino is ingeslagen: het op ingenieuze wijze laten samenkomen van klassiek en vooruitstrevend.

De naam Valentino behoeft geen verdere uitleg. Het modehuis uit Rome is overal ter wereld bekend en staat voor ultieme elegantie en luxe. Met de komst van Maria Grazia Chuiri en Pierpaolo Piccioli, die in 2008 het roer overnamen van oprichter Valentino Garavani, waait er een frisse wind door het bedrijf. Het verleden wordt niet ontkend. Maria Grazia Chuiri en Pierpaolo Piccioli werkten zelf al ruim tien jaar voor Valentino als accessoireontwerpers. Het duo is vol lof over de naamgever van het huis: “Zijn naam heeft een enorme evocatieve kracht door de lange traditie van elegantie, luxe en glamour. Onze band met het huis en Mr. Valentino’s werk is zeer sterk. Om een decennium lang naast zo’n grote couturier te mogen werken was leerzaam en een geweldige ervaring.’ Wie het verleden niet kent, kan onmogelijk ontwerpen voor de toekomst, vinden ze. ‘Bij Valentino betekent dit dat wij een nieuw verhaal vertellen, maar in dezelfde taal. De erfenis van Valentino blijft altijd een rijke bron van inspiratie. Het archief is het fundament waarop we nieuwe ideeën bouwen die het huis naar de toekomst brengen. Zeker, het is een uitdaging om de iconische codes van het huis te onderhouden en tegelijkertijd bloot te stellen aan moderne inspiratiebronnen. Maar wij houden wel van een uitdaging. Dat is onze verantwoordelijkheid als creatief directeuren.”

SPORT COUTURE

Kreeg het duo in 2007 de creatieve eindverantwoordelijkheid over de accessoirelijnen, momenteel staat het aan het hoofd van alle collecties. Dus ook van de herenlijn, die sinds de lente en zomer van 2012 weer volop in de aandacht staat. Maar wie is nou precies de Valentino-man? “Valentino menswear is een fusie van contrasten, door een authentiek en sartorial gevoel”, vertellen Maria Grazia Chuiri en Pierpaolo Piccioli. “Wij hebben een Italiaanse man voor ogen die uitgesproken mannelijk is, maar ook klassiek en elegant. Herinneringen werken vaak inspirerend, vooral diegene die associaties oproepen met Rome. Wij ontwerpen voor de moderne man die uniek is in de manier waarop hij zijn stijl tot uitdrukking laat komen. Er is niet één Valentino-man maar een groot aantal verschillende mannen die het merk dragen en gestalte geven.” Een blik op de collecties van de komende lente en zomer leert dat de sportieve man een belangrijke inspiratiebron is geweest. Maar dat was niet de enige referentie, benadrukken de hoofdontwerpers: “De lente- en zomercollectie van 2013 gaat ook over de waardigheid van haute couture. Puur vakmanschap zie je terug in de vormen, de materialen en de lichtheid. Er is meer volume in de achterkant van de kledingstukken en dat geeft een coole sportcouture-uitstraling. Couture betekent intieme luxe. En dat wil zeggen: foutloze creaties, obsessie voor details, de hoge kunst van de Italiaanse tailoring, het gevoel dat je iets unieks draagt. Wij willen die traditie vernieuwen en conserveren. Op dit moment zijn ‘modern’ en ‘sport’ belangrijke thema’s voor onze herencollecties, maar we blijven toch voortbouwen op Valentino’s cultuur van couture.”

LUSTOBJECTEN

In relatief korte tijd hebben de twee ontwerpers al enkele kenmerkende elementen weten te introduceren. Zo zien we al enige seizoenen de stud op zowel tassen als schoenen. En dit voorjaar is hun persoonlijke kijk op de camouflageprint gelanceerd. Innovatieve technieken uit de accessoirehoek die zij gebruiken blijken ook op kleding goed te werken. “De camouflage is een belangrijk thema in zowel de prêt-à-porter- als de accessoirelijnen. We gebruiken een techniek die de stijl erg innovatief en hedendaags maakt. We knippen het materiaal en verbinden dat door heat bonding. Vervolgens printen we hier overheen en dat alles creëert een 3D-effect met veel textuur die verandert in het licht.” Wat de ontwerpers betreft zijn accessoires even belangrijk als de kleding: “Een goede tas en een mooi paar schoenen vertellen een verhaal, roepen een emotie op. Zo kunnen ze ware lustobjecten worden. Accessoires zijn fundamenteel. Een schoen kan elke outfit meer elan geven. Maar als we een voorkeur moesten uitspreken voor een type accessoire, noemen we de tas. Als ontwerper kun je van een handtas een elegant kunstwerk maken. je kunt een verscheidenheid aan materialen gebruiken en het staat je vrij het te decoreren en oog te hebben voor allerlei details.” Voordat de ontwerpers aan de slag gingen bij Valentino, werkten ze bij een ander beroemd Italiaans modehuis, Fendi. De beroemde Baguette, de eerste It-bag, is van hun hand. Bestaat er een wezenlijk verschil tussen het ontwerpen van accessoires en van kleding? Maria Grazia Chuiri en Pierpaolo Piccioli: “De ruime ervaring in het ontwerpen van accessoires heeft ons zeker geholpen bij de voorbereiding op onze huidige rol binnen het huis. Maar er zijn zo onnoemelijk veel dingen waarmee je rekening mee moet houden bij het ontwerpen van kleding. We worden nog dagelijks aangenaam verrast door nieuwe mogelijkheden.” SYNERGIE

De komst van de nieuwe ontwerpers is in elke vezel van het merk terug te vinden. Zo opende Valentino onlangs de vernieuwde flagshipstore op de Via Montenapoleone in Milaan. “Deze is ontworpen door architect David Chipperfield”, vertellen de ontwerpers. ‘Het is een plek waar traditie en stijl samenkomen in een concept dat de toekomst van het huis uitstraalt. De winkel heeft de karakteristieke stijl van een palazzo. Elke kamer herbergt een andere collectie en gaat uit van een ander concept. Een gedeelte van de bovenverdieping is speciaal bestemd voor mannen en is voorzien van planken van prachtig Amerikaans walnoothout. De ruimte ademt de kalme atmosfeer van een Engelse bibliotheek voor een gentleman.” Maria Grazia Chuiri en Pierpaolo Piccioli werken al velen jaren samen, ook al zijn het zeer verschillende persoonlijkheden. “Ik ben emotioneel en impulsief, terwijl Pierpaolo diepzinniger en meer nadenkend is”, zegt Maria Grazia Chuiri. “Maar dat is juist goed. We completeren elkaar.” Haar collega: “Dat denk ik ook. Werken als duo is een kans, geen beperking. We zijn een goed team omdat we al zo lang samenwerken en precies weten hoe we op een productieve manier ideeën kunnen uitwisselen. In het creatieve proces is het onderzoeken van verschillende visies en die aan elkaar toetsen, onontbeerlijk. We delen elkaars mening niet altijd maar er is een geweldige synergie. Als je het beste van beide neemt, kan daar iets heel goeds uit voortkomen.” Die synergie is onmiskenbaar: de mannenlijn van Valentino is een proeve van hun kunnen: verfijnd en in balans. De kracht van de nieuwe weg die het huis bewandelt? Het constitueert de dunne scheidslijn tussen mode en stijl. Mannenmode staat stiekem nog in de kinderschoenen, en dat uit zich vaak in ondraagbare creaties dan wel ietwat saaie collecties vol pakken. Valentino zoekt weliswaar de grenzen op, maar plaatst de drager nooit in een ongemakkelijke situatie. De creatief directeuren: “We proberen altijd eigentijds te zijn en kleding te creëren die gedragen kan worden. Het meest extreme van de herenmode van Valentino wordt pas zichtbaar als je de kleding binnenstebuiten keert en het interne vakmanschap ontdekt. Wij hebben een tijdloze elegantie in gedachten waarbij onze kleding zich zowel richt op het verleden als op de toekomst.” Hoe veel materiaal- en techniekinnovatie er ook verstopt zit in de couture en hoe veel nieuwe ideeën de ontwerpers ook aandragen, de kleding blijft relevant en schept steeds een volledige garderobe. Een instelling waarmee Maria Grazia Chiuri en Pierpaolo Piccioli bij Valentino met recht een nieuwe fase voor de herenmode aankondigen.

www.valentino.com

#valentino #menswear #fashion #journalism

0 notes

treetrunks2017-blog · 7 years ago

Text

Extra Opdracht: Plaatjes met bijbehorende verhalen

In dit opdracht kregen we een heel lesuur om twee verhalen over twee plaatjes te schrijven. Je kon schrijven over wat er gebeurde, wanneer, wat gebeurde hier na etc... Ik heb een verhaal met een vervolg geschreven.

Donte’s Geheim Deel 1

Jack en Will waren twee hele goeie huur moordenaars. Ze waren getrouwd en ze werkten samen. Het was 1957 Jack en Will waren Klaar met hun laatste moord in Glasgow. Hun volgende doel wit was Professor Winston. Winston was een professor in Cambridge. Winston kwam zelf uit Londen. Hij ging daar elke weekend heen. Daar ging hij altijd naar een Italiaanse restaurant. De restaurant heette ‘Donte’s Italian Wonders’. Donte was een oude man met veel geld.

Niemand wist hoe een restaurant eigenaar zo veel geld kon hebben. Veel mensen zeiden dat het door zijn leven in Italië kwam. Donte was namelijk een maffia leider. Inmiddels was hij al 69 jaar dus ging hij naar Londen. Donte wilde Winston dood, waarom eigenlijk?

Winston was een professor van ‘Criminal Law’. Hij onderzocht veel moorden. Hij deed ook veel met de maffia. Donte dacht dus dat Winston erachter zou komen.

Terug naar Jack en Will. Ze gingen een avond dus naar de restaurant. Er was niemand daar behalve een dronken man die al lag te tukken. Donte kwam razend snel uit de keuken en zei: “Buongiorno Jullie zijn zeker Jack en Will”. Will zei snel terug: “Ja”. “Ok”, zei Donte “We doen het snel”. Hij gaf de stel snel een envelop met geld. “Doe nu maar wat jullie best kunne” zei Donte voordat de stel snel weg liep.

Deel 2

Jack en Will waren terug in hun kantoor. Ze telde het geld en bereidde hun wapens voor. Will zat bij zijn bureau en dacht er goed over na. Hoe, waar en wanneer zouden ze het doen? Jack, zijn charmante vrouw dacht dat het gewoon simpel was net zo als hun andere moorden. Will bladerde door de profiel van hun doel wit. Hij maakte zich zorgen.

Winston lag rustig in bed te lezen. Toen hoorde hij een door bel. Hij deed de deur open en schrok! Het was een stel die hij niet eens kende: Het waren Jack en Will, ze waren helemaal nat door de regen en vroegen of ze binnen mochten komen tot dat de regen stopte. Winston zei: “Natuurlijk, zal ik dan alvast wat thee maken?” De stel zat naast de haart en deden hun tassen open. Will haalde de moordwapen uit zijn tas en liep langzaam naar de keuken...

Winston wist al wat er aan de hand was, hij was hier al op voorbereid. Daarom schrok hij zo erg toen hij de deur open deed. Hij had ook een pistool klaar om te schieten. Will kwam dichterbij, en voor dat hij het door had schoot Winston hem neer. Jack dacht dat haar man zijn werk af had, maar nee. Jack kwam ook niet voorbereid binnen en werd tegen haar eigen wil vastgebonden.

De politie kwam heel snel en Winston wist dat dit een zware klus zou worden!

Pieter Scheij

0 notes

sassybasementenemy · 1 year ago

Text

Italiaanse Handgemaakte Tassen

Koop de mooiste Italiaanse leren tassen bij italiaansetassen.nl ✔︎ Vandaag besteld, morgen in huis ✔︎ Gratis levering ✔︎ Tassen met het Vera Pelle Keurmerk

Italiaanse Handgemaakte Tassen

#Italiaanse Handgemaakte Tassen

0 notes

freeprincessharmony · 1 year ago

Text

Italiaanse Leren Tassen | Italiaansetassen.nl

Koop de mooiste Italiaanse leren tassen bij italiaansetassen.nl ✔︎ Vandaag besteld, morgen in huis ✔︎ Gratis levering ✔︎ Tassen met het Vera Pelle Keurmerk

Italiaanse Leren Tassen

#Italiaanse Leren Tassen

0 notes

fluentvid01 · 2 years ago

Text

Exclusieve Italiaanse Tassen | Italiaansetassen.nl

Koop de mooiste Italiaanse leren tassen bij italiaansetassen.nl ✔︎ Vandaag besteld, morgen in huis ✔︎ Gratis levering ✔︎ Tassen met het Vera Pelle Keurmerk

Exclusieve Italiaanse Tassen

#Exclusieve Italiaanse Tassen

0 notes

italiaansetassen01 · 3 months ago

Text

Bruine Leren Handtas

Een leren aktetas of leren reistas kopen bij Italiaanse Tassen is niet alleen eenvoudig, wij bieden u ook een ruime keuze in zowel type tas alsook in kleur. Naast de kleuren zwart en bruin, bieden we ook de kleuren donker bruin

Bruine Leren Handtas

Klik hier voor meer informatie: -

https://www.italiaansetassen.nl/info/bruine-tassen-22/

0 notes

gekruidengeroerd · 8 years ago

Photo

Palermo Tuti no Blasi.........

Onderweg zijn is als een gevulde boodschappentas van waaruit oneindig veel maaltijden bereid kunnen worden.. Last minute Palermo kijkt ons vrijdagmiddag aan en al de volgende dag landen we op Sicilië. Zonder enig plan, zonder enig idee wat dit eiland te bieden heeft. De week dient zich aan als een open boek. Mobiel gaat onder in de rugzak en we volgen wat langs komt. Ondanks alles realiseer me goed dat deze manier van reizen pure luxe... is, wetend dat er altijd een veilige haven is om naar terug te keren. Moeilijk om dit gevoel uit te leggen. Hoe fijn ik het vind om niet te weten waar ik in de avond zal zijn en hier alle vertrouwen in te hebben. Zonder stress of rusteloosheid. Overal tijd voor nemen . Tijd om te knipogen naar een marktkoopman achter de mandarijnen , naar een “Mama” die op het balkon haar was ophangt, naar een accordeonist op straat. Ramen van winkels worden vroeg in de ochtend schoongemaakt met oude kranten om een ”trekker”. Zie mezelf weerspiegelt in streeploos schoon glas. Vijftig plus met een rugzak. Lijkt op een film waarin ik steeds jonger word. Gemakkelijk kom het gevoel naar boven op mijn twintigste liftend door Zuid Frankrijk , Polen of Ierland. Dezelfde lichte kriebel onder in mijn buik. Fijne spanning. Gewoon op reis.

“Leg jij even mijn rugzak onder in de bus?' Met een knipoog stoot ik de Italiaanse man voor me voorzichtig aan. Hoffelijkheidstest. Met een big smile legt hij mijn rugzak onder in de bus en pakt daarna de volgende tas aan. Schoonmoeder neemt nog een trekje van haar sigaret. Waarschuwt ons, goed op onze tassen “bocca's” te letten en laat nog even de parelketting onder een sjaal door haar vingers glijden. Nep waarschijnlijk.

De bus wurmt zich tussen enorme hoeveelheden krioelende, toeterende auto's en scooters door. Palermo at night.

Voor de zwart geblakerde gebouwen versiert met Romeinse ,Griekse en Byzantijnse ornamenten lijkt het einde nabij. Op het strakke kozijn van een winkel eronder hangt een groot rood papier en zingt uit volle borst “sale” !!!!. Aan een statafel op straat worden pizzapunten weggewerkt, en langzaam lopen de huisnummers op de “Queeda “, op. Op weg naar nummer 256 nog een klein stukje te gaan.

Tien uur 's avonds, op straat is het net zo druk als het overdag tijdens de spits zou kunnen zijn. Scooters scheuren voorbij. Hippe jongeren zoeken warmte bij elkaar. Buggy's worden voortgeduwd en spannende steegjes wisselen elkaar af. Toverachtige kathedralen staan in de schijnwerpers.Witte lakens hangen als spookverschijningen te drogen in de avondwind . Vanaf een hoger gelegen balkon staat een vrouw , gebloemd keukenschort, zwart sliertig haar , sigaret in haar linkerhand neerkijkend op de voorbijgangers. Live band speelt heerlijke blues in een kroeg. Plastic tentdoek is rondom het terras gespannen, en hoewel het zeker geen warme avond is, zit iedereen buiten. Italiaanse vrouw naast me die naar eigen zeggen geen woord Engels machtig is, zingt alle nummers van de Stones en de Beatles keihard mee. Goochelaar stopt een kaart achter zijn oren en laat muntjes van vijftig eurocent tussen zijn vingers heen en weer rollen. Besteld broodje wordt zonder vragen in tweeën gesneden voor beide een helft. Kaarsvet drupt over de rand van het bakje. Muurschilderingen vervagen , trappen vallen om, boeken hangen uit kastjes en de beat goes on.

“Mandarina Bellisimo, Mandarina Bellismo”. “Tuti Bella” brult de fruitverkoper. Sjanst ondertussen met iedere vrouw die zijn kraam passeert. Buggy gevuld met een bak waarin een enorme kreeft zwemt wordt voortgeduwd over de markt. Telkens een nieuw rondje in de hoop zijn “kind” te slijten. Reuzencitroenen, tonijnkoppen en paddenstoelen in de schaduw. Touwtjes houden staarten van vissen overeind waardoor het lijkt alsof ze nog in het water spartelen. Alles voor de show. Halve bloedsinaasappels op stapels fruit vormen een mooie piek. Enorme man met een Schotse ruitjessjaal om zijn hals, hakt met een even enorm hakmes het groen van de artisjokken. Radijsjes liggen tussen venkelknollen als haasjes in een groen knollenland. Geur van wilde bergvenkel steekt over naar een andere kraam. Olijven, kappertjes in alle kleuren en maten. Op witte plastic stoeltjes drinken we expresso uit mini rose plastic kopjes. Alsof je een borrel neemt. Ha...... Zo sterk. Ëén kopje is voldoende om stijl achter over te slaan en de komende uren geen oog dicht te doen.

Groot emaillen vergiet is echt iets wat je tijdens een reis ineens nodig zou kunnen hebben. Gelukkig slaan we er één op de kop . Smeedwerk hekken hangen vol, met kitsch, bontkragen, en glaswerk. Zigeunerjongetje met de traan kijkt voorbijgangers verdrietig aan.

Midden tussen deze drukte staat in een oase van stilte een oude boom. Een niet te omvatten boom. . Haar luchtwortels wiegen zachtjes in de wind.

De parfum in grote glazen bokalen is original en traditional. Flessen worden geschud en ontkurkt. We ruiken en sjansen. Laten ons willens en wetens bedonderen waar we bij staan.

Werken een pasta con vongole weg en vervolgen onze weg lang streetart, waarin goudvissen aan de haak worden geslagen, mooie vrouwen op garagedeuren staan en Mandela nog net in het zonnetje staat.

De zon gaat bijna onder als de trein in Pilazzo stopt. Scoren een broodje patat en nemen een aubergine en pruimtomaten mee voor het avondeten.

Lopen in het donker richting een dorpje op deze landpunt. Blaffende honden, meters hoge hekken, met kettingen er omheen geslagen. Alsof de maffiozi hier hun grootste geheimen verbergen. Maansikkeltje schijnt ons bij. Af en toe snel de berm in als er toch nog een late auto passeert. Alle huizen zijn donker. Dalen af naar een strandje met een visserhutje. Geen goede plek voor de nacht. Lopen verder. Plastic zakje met brood, tomaat en augergine wisselt voortdurend van hand. Poort staat open en een school gaat uit. Vuurtoren geeft met zijn licht aan waar we moeten zijn.

De rugzak begint er in te wegen, trekken de heupriem aan en schuiven onze handen onder de schouderbanden.. Het hek voor de vuurtoren is dicht maar even naar links begint een nature trail. Met het licht van onze mobiel volgen we een slingerend pad tussen olijfbomen en cactussen door. Grote bossen wolfsmelk en alsem in de bermen.Af en toe beroer ik een alsem die haar geur als zilverdraadjes verspreid. De weg maakt een bocht langs een vervallen huisje, waarvan de deuren open staan. In de hoek ligt houtskool, overblijfsel van eerder gestookte vuurtjes tijdens koude winteravonden. Dit soort schuurtjes associeer ik met ratten we we lopen door. Klimmen via een pad van losse stenen omhoog naar de vuurtoren. Voel mijn hak, een beginnende blaar. Afke roept hoe gaaf het is om hier te zijn en dit te doen. Ineens staan we boven bij de vuurtoren. Om de vijf seconden geeft ze een sikkelvormig licht met stralen rondom. We scharrelen droge wortels, takjes van duizendblad, cactusbladen en houtjes bij elkaar voor een vuurtje. Het brandt binnen een paar seconden. Aubergines gaan gretig het vuur in. Verzamelen nog meer hout en warmen ons aan de likkende vlammen. Op een uitgespreid plastic zakje, snijd ik tomaat Doe er zout citroen en olijfolie bij. Na tien minuten haal ik de aubergine zwart geblakerd uit het vuur. Pel de schil er af en prak de inhoud door de tomaat. Broodje erbij. Mmmmmmmmmmmmm. Hier kan geen restaurant tegen op. Zoeken een slaapplek naast de muur op bosjes oregano. Nemen nog een borrel en vallen als een blok in slaap. Schrik wakker als Afke me aanstoot. In het licht van de vuurtoren valt de regen zachtjes naar beneden. Niets van gemerkt. Zwijgend pakken we onze rugzakken in. Lopen de trap af en zijn een kwartier later op nieuw bij het rattenhuisje. De regen is gestopt. We maken een nieuwe bivak onder de olijfbomen wetende dat er een schuilplaats om de hoek ligt. Af en toe kijk ik door een kiertje vanuit mijn slaapzak omhoog. Zie nog steeds één ster. Halverwege de nacht wordt het grijs. Gelukkig het blijft droog. Wakker worden met een zonsopgang achter silhouetten van cactussen. Maak sprongetjes voor zoveel schoonheid. Ontbijten op het dak van de vuurtoren naast graffiti hartjes op de muur. Volgen dan een pad naar een natuurlijk bad.tussen de rotsen. Zwemmen met visjes en heremietkreeftjes. Lopen verder langs vergane glorie, houten bootjes en hoog opgestapelde netten. Het water in onze flessen heeft de bodem bereikt en we kloppen aan bij een grote donkere poort om water te vragen.

Hierachter blijkt een verscholen school. Kinderen spelen tussen olijfbomen en gele voorjaarsbloemen. “You should go to Volcano”. Nobody there, just nature. We gaan waar de wind ons brengt. De god van de wind blaast ons nu richting de Eolische eilanden.

Paar uur later zitten we in de veerboot richting Volcano. In mijn hand een papiertje met daarop het Italiaanse nummer van Chicicia.

“Call hem and he will help you”

Na een uur stappen we uit op een eiland wat er veel drukker uitziet als we in onze voorstelling hadden bedacht. Pas twee cappuccino's later komen we er achter dat we te vroeg zijn uitgestapt en op het “verkeerde” eiland zijn terecht gekomen.

Ticket lady's bellen met de veerboot en geven ons nog een extra briefje mee. Dus naast een telefoonnummer heb ik nu een tweede briefje bij me waarop staat: “Your boat is called the Calypso”

Half uurtje later draait de Calypso de haven in. Vanaf het bovendek roept een besnorde kapitein ons aan.

“He you, to Volcane???” “Come with me”.

Lichtelijk het gevoel hebbend dat het hele eiland ondertussen weet dat wij op het verkeerde plek zijn uitgestapt hobbelen we aan boord.

Bijna donker als we vast grond onder onze voeten hebben op Volcano. Slaan rechtsaf en vragen bij een boutique naar Cicichia. Natuurlijk het is de buurman.... Een cooker spaniel van Chicichia blaft ons vrolijk toe en een tengere zilvergrijze man van in de 70 gekleed in een zwarte joggingbroek en groene slobbertrui komt op ons af. Om zijn hals een rood groen witte sjaal. Te lang. Een slip hangt bijna op de grond. Afwisselend doet de sjaal ook dienst als hondenriem. Chickhicia gaat met ons opzoek naar een kamer. Ze zijn te duur of zijn er gewoon niet. Uiteindelijk biedt hij zijn winkeltje/tiny house aan als slaapplek. Één van ons in zijn bed en één van ons op de grond. Hij stuurt ons weg om wat te gaan eten, zo at hij een beetje kan schoonmaken en een deel van zijn winkelvoorraad buiten kan zetten

Eten pasta met kappertjes en zongedroogde tomaat. Nigella zaadjes over lauwwarme ricotta met brood en dopen kruidige koekjes in amandel wijn. Als we een paar uur later weer bij ons “hotel aankloppen, loopt Chichicia zenuwachtig heen en weer. Heeft bedacht dat we in zijn bed moeten slapen. Enorm bed met bamboe spijlen op de achtergrond. Voor ieder van ons twee slaapzakken met goud zwart bloempatroon, die duidelijk al eens vaker zijn gebruik. Een oplaadbaar warm kruikje ligt al in het bed. Tegen de wand staat een rek met tweede hands kleding, en in de hoek van een piepklein keukentje staan tientallen dozen opgestapeld. Allemaal markt waar. Op het fornuis een kleine koekenpan en een zwart geblakerd espresso koffiepotje. Aan het plafond hangt een enorme ventilator. Twee handdoeken liggen op het bed. Gaat dan met muts en das en al zijn kleren nog aan op op de grond liggen slapen.

Één uur in de nacht. Afke kan niet slapen en Chichichia moet plassen. Het ultieme moment om een bedwissel te bespreken. Probeert uit te leggen dat ze buiten gaat slapen. Heen en weer geloop er wordt een sigaretje gerookt. En Chichichia wikkelt zijn das nog eens dubbel om zijn hals. Het volgende moment ligt Afke buiten en ik met Chichichia in het bamboe bed. Hij kruipt helemaal onder de slaapzak alleen zijn blauw gebreide muts steekt er nog een klein stukje boven uit. Draai me om en val weer inslaap. Om half zeven tikt een oude hand me zachtjes aan. “Good morning , you espresso?”. Even later zit ik met een mierzoete espresso in bed lach ik om me zelf en lacht het leven me toe.

Rondom het zilvergrijze water in het zwavelbad hangt een lichte geur van rotte eieren. Rondom twee houten bankjes op de kant komt stoom uit de aarde. De vulkaan op de achtergrond rookt en de zee bubbelt. We dompelen ons onder in een modderbad en laten ons zilverkleurig opdrogen in de zon. Via een houten trappetje dalen we af naar een strandje. De zee bubbelt en kolkt. Warm als in een echt bubbelbad kijken we uit over de zee. Af en toe een kreet slakend als een te hete stoombel onze billen bereikt.

Klimmen duizend meter en lopen langs de rand van de vulkaan. Powerplek . Stoompluimen langs de rand. Felgele rotsen van zwavel. Aan de overkant lopen twee stipjes balancerend op de rand.

Vragen de weg bij een makelaar, kopen nog net geen huis, maar krijgen wel koffie en tips. Liften de berg op met twee Zwitserse mannen en ontmoeten lonely travelers in een hostel in Taormina.

“Toen ik ontdekte dat mijn vriendin had geslapen met mijn beste vriend, mijn moeder me toch al niet zag staan en de duisternis van Zweden in de winter me zwaar depressief maakte ben ik gegaan”. “Dat is nu elf jaar geleden. Negen jaar lang ben ik niet meer thuis geweest en heb niets meer van me laten horen. Mijn moeder heeft me ondanks alles het gevoel voor natuur meegegeven. Ze nam me altijd mee naar buiten. Ik houd van de geur van Lily of the Woods. Het is vrouwlijk, feminine

Soms zwem ik zo ver dat ik de kust Sicilië bijna niet meer kan zien. Fiets ik de berg op tot het zweet van mij lichaam gutst. Of loop ik de trap naar het strand met de 500 treden in één keer af en op”. Zijn ogen zijn rood doorlopen. Kort askleurig haar, zijn gezicht is met olie ingesmeerd en glimt. Ik denk aan het lelietje van Dalen voor mij verbonden met de dood. Ze is giftig. Denk aan een moeder in Zweden die haar zoon al elf jaar niet heeft gezien en niet weet waar hij is. Weet ook dat dit alles maar een stukje van een verhaal is. Zomaar een stukje van een verhaal van een reiziger.

“Ik verliet Engeland voor drie maanden. Muzikant met donker krullend haar. Bleek gezicht en een klein sikje kijkt ons onderzoekend aan. “Dat is nu twee en half jaar geleden. Speelt folk op straat. Blijft telkens maar voor een paar dagen in de stad om te voorkomen dat de Caribiniri hem ontdekken. Gaat wel regelmatig terug naar Engeland speelt dan voor zijn demente oma. Oma die hem niet meer herkend maar zo blij wordt van zijn muziek. Of hij spelt voor haar de eerste regels van gedichten. Zonder haperen maakt ze ze af. Opnieuw zomaar een stukje verhaal van een reiziger.

Dalen af in het Romeins Theater van Taormini. Achter de enorme zuilen liggen de besneeuwde toppen van de Etna. Zien leeuwen uit de kelders komen en mannen met elkaar worstelen. Alleen het uitzicht op de berg moet de Romeinse keizer hier al een vorstelijk gevoel gegeven hebben.

Achter oude poorten en gevels in de stad gaan nu luxe kleding en juweliers winkels schuil.

Dan lopen we de trap af naar beneden naar het 1000 meter lager gelegen strand. Na de tweehonderdste trede vergeet ik verder te tellen.

De start van het boemeltreintje rondom de Etna is een bijna verlaten station. De conducteur loopt er wat rond. Wat tamelijk onzinnig lijkt als wij de enige passagiers zijn. De kaartjes moeten aan boord worden gekocht. Vlak voor vertrek stroomt het station ineens vol met scholieren en zitten we in een afgeladen trein samen met zoenende stelletjes, hangjongeren en verveelde blikken. Sinaasappel en mandarijnenplantages komen voorbij. Soms zo dichtbij dat we bijna een sinaasappeltje vanuit het raam zouden kunnen plukken.

Het treinstationnetje van Zigara del Poste is niet meer dan een wisselspoor waar twee treinen elkaar kunnen passeren. De overgang is onbewaakt. Graffiti op de muur en restanten van huisraad. Misschien heeft de wisselwachter hier ooit gewoond.

Verstoppen onze rugzakken en lopen de berg op. Felrood petje verschijnt tussen de zilverkleurige pistachebomen van Brönte. Behalve het geluid van de snoeischaren bezig om de zware takken van hun overtollige ballast te ontdoen is het stil. Eten brood met zongedroogde tomaatjes en olijven en kijken uit over de bergen. De zon beschijnt de besneeuwde toppen van de Etna.

Twee uur later wachten we in Catania op een druk Metro station op weg naar Giuseppe de XXIII Waar de trein ons terug zal brengen naar Pallermo.

De zon komt net op als het vliegtuig opstijgt. Achter de rode gloed is nog net het silhouet van de vulkaan te zien.

Met onze rode Löwe en groene Big Horn 59 rugzakken vallen we op, op het het station van Schiphol.

Rugzakken waarvan de gebruikers sporen zijn af te lezen. Beetje smoezelig. Flesje olie heeft gelekt in het voor vakje. Veeg tandpasta op de zijkant. Vaag is de naam en het adres van de eigenaar nog te lezen op de bovenkant. Ooit hier met ballpoint opgeschreven.

De gesp van de heupbanden heeft haar beste tijd gehad. De borst bandjes zijn jaren geleden al afgebroken.

Maar ze doen het nog steeds. Ze doen het zo goed dat de stationswachter ons erover aan spreekt.

“Jullie kozen in die tijd, in de zeventiger jaren voor kwaliteit. Jullie kozen duidelijk geen Perry Sport rugzak. Jullie kozen voor kwaliteit in guldens” Als hij ons met u blijft aanspreken voelen we ons langzaam ouder worden. “En zie hier het resultaat zoveel jaar later, zijn ze nog steeds in uitstekende staat en hebben de tand des tijds goed doorstaan”

Naast ons rollen rolkoffers gestaag door , op weg om de trein van 13.10 te halen.

#fotoverhalen

0 notes

miniaturecollectionobject · 1 year ago

Text

Leren Damestas | Italiaansetassen.nl

Koop de mooiste Italiaanse leren tassen bij italiaansetassen.nl ✔︎ Vandaag besteld, morgen in huis ✔︎ Gratis levering ✔︎ Tassen met het Vera Pelle Keurmerk

Leren Damestas

0 notes

geensandalen · 8 years ago

Text

San Diego-Los Angeles, 5 januari 2017

Niet het beste weer vandaag, maar we moeten de kamer uit, dus we pakken in en checken uit. We mogen de tassen nog even in het kantoortje laten staan en omdat we de huurauto pas rond drieen kunnen ophalen, gaan we nog maar even uitgebreid ontbijten. Verderop in de straat zit het Day and Night Cafe, een plek die, zoals ze zelf claimen, dag en nacht open is sinds 1929. Er zijn zo’n twaalf zitplaatsen en alles wordt op een en dezelfde grillplaat gemaakt, maar ik vind het er fantastisch en Iris staat het me toe daar te gaan ontbijten.

Normaliter zijn vistaco’s geen ontbijt, maar vandaag wel. Iris neemt een BLT sandwich en we spoelen de boel weg met een goede sloot koffie. Niets te klagen. Omdat het inmiddels nog lang geen drie uur is en ook het weer niet meewerkt, gaan we naar de lokale Starbucks en spelen we een paar potjes Canasta om de tijd te overbruggen. Daarna halen we de tassen op, nemen we een Uber naar de luchthaven en begint het spelletje ‘Bedankt voor het aanbod, maar...’

De spelers zijn vandaag: ondergetekende en een van oorsprong Italiaanse die in de afgelopen 30 jaar niets van haar accent heeft verloren.

‘Jullie zijn op huwelijksreis? Wat leuk! Ik heb een speciaal aanbod, slechts 10 dollar extra per dag’ (d.w.z.: ruim 300 dollar extra). ‘Bedankt, maar we blijven toch bij onze eerste reservering...’

‘Geen probleem. Ik heb nog een ander aanbod. Slechts 5 dollar extra per dag.’ ‘Moet ik even aan mijn vrouw vragen.’ Ik loop naar buiten. ‘Iris, ik heb nu al zo vaak ‘Nee’ gezegd, kun je even heel duidelijk met je hoofd schudden?’ Ik weer naar binnen. ‘Sorry, mijn vrouw wil het niet.’

‘Geen probleem. Wil je dan road side assistance? 4 dollar per dag!’ ‘Nee, bedankt.’

‘Extra verzekering op de auto? 21(!) dollar per dag.’ ‘Nee bedankt, ik heb een aparte verzekering.’ ‘Je mag in Californie niet de weg op zonder deze verzekering.’ ‘Maar ik heb een goede verzekering.’ ‘Bel ze maar even.’ ‘Maar dat is heel duur! Ik zoek de polis wel even op.’ Ik zoek de polis op, blijk ik de verzekering in kwestie (schade aan anderen) niet te hebben. Geen probleem, ze spreekt immers geen Nederlands. Ik pak de Nederlandstalige polis erbij en doe net alsof ik een artikel vertaal, maar gebruik daarbij, zogezegd, een beetje fantasie. Mokkend gaat ze akkoord. 600 euro bespaard.

De auto is een strakke Kia met slechts 3000km op de teller. Die upgrades waren nergens voor nodig, wij hebben zat ruimte. We laden de auto in en gaan de weg op, op pad naar Los Angeles. Het is echter nog steeds erg regenachtig en mijn god, wat rijden die Amerikanen dramatisch. Gelukkig klaart het onderweg wat op en kijken we op een aantal stukken uit over de Pacific tijdens de 2,5 uur durende rit. We hebben de TomTom mee, maar daar kunnen we blijkbaar geen V.S.-kaart op installeren (vooral jammer voor hen, want die kaart kost 60 euro), dus we navigeren met de telefoon. Heel erg eenentwintigste eeuw.

In Los Angeles, of om preciezer te zijn: Culver City, komen we aan bij de AirBnB waar we vier nachten verblijf geboekt hebben. We worden ontvangen door Kim, die hier woont met een huisgenote en haar hond Bruce. Het huis staat stampvol met allerhande meuk, maar onze kamer is zeer schoon en netjes. Toch is het wel even slikken om te zien dat overal extra kastjes, planken en andere opbergmogelijkheden zijn geplaatst en dat deze allemaal stampvol zitten met kruiden, schoenen, boeken en nog meer schoenen.

Kim raadt ons een paar restaurants in de buurt aan, en op haar aanraden vinden we een pizzeria om de hoek. Het ziet er best prima uit, maar er zit letterlijk helemaal niemand. We besluiten het toch maar te wagen en worden niet teleurgesteld: we delen een pizza met een prima bodem en goede toppings en zijn zo ook helemaal niet duur uit. Op de terugweg halen we nog een doosje Corona en drinken die op onze kamer, maar het bed is zo lekker zacht dat we al snel in slaap vallen.

0 notes