#Hygiëne en kakkerlakken

[ongediertebestrijdingapeldoorn]

Kakkerlakken: De Stille Indringers – Luister Nu naar Onze Podcast!

Heb jij je ooit afgevraagd hoe kakkerlakken je huis binnendringen en waarom ze zo moeilijk te bestrijden zijn? In onze nieuwste podcastaflevering op SoundCloud bespreken we alles over deze ongenode gasten.

Van hoe ze zich vermenigvuldigen tot de gezondheidsrisico's die ze met zich meebrengen – wij delen waardevolle tips en inzichten om kakkerlakken effectief te bestrijden. Of je nu meer wilt leren of zelf met een plaag te maken hebt, deze aflevering is een must-listen!

Klik, luister en ontdek hoe #OngediertebestrijdingApeldoorn jouw partner is in het effectief aanpakken van kakkerlakken en ander ongedierte. Deel de podcast en help anderen om geïnformeerd te blijven!

🎧 Beluister de aflevering hier: Kakkerlakken: De Stille Indringers

Samen maken we jouw huis weer kakkerlakvrij! 🪳✨

[deongelofelijkereis-blog]

Het is niet gemakkelijk om uit te leggen wat Thabarwa doet met een mens. Maar omdat het een van de meest intense weken van onze reis tot nu toe was, wil ik het graag proberen. Het is geen geheim dat ik gehecht ben aan hygiëne en bang voor viezigheid. Ik begaf me in Thabarwa ver buiten mijn comfortzone. De erbarmelijke en overvolle slaapzalen zien van het hospitaal, vol vergeelde waterflessen, halfvolle bedpannen en spuugbakjes. Handen, kussen en knuffels ontvangen van mensen die al weken niet meer gewassen werden. De voeten masseren van diezelfde mensen. Hopen dat er vandaag weer water is om te douchen. Diarree hebben maar geen toiletpapier. Horen dat mijn slaapkamer door maagproblemen en bedbugs geteisterd wordt. Horen dat er in het hele dorp maar één waterfilter te vertrouwen is. 5km lang door het vuil marcheren op blote voeten. Kakkerlakken en ratten ontwijken op straat... Maar het is net door die verzameling van omstandigheden dat ik me erover kon zetten. Ik moest wel. Zoals wanneer je een kwartier door de gietende regen fietst, en het niet meer uitmaakt of je nog natter wordt. Met het opgeven van mijn eigen comfort en ‘attachments’, kwam ook de kracht om mezelf helemaal over te geven aan het helpen van hen die dat nodig hebben. Zoals de vrolijke Pucho, die hier na een beroerte terecht kwam en zijn dagen vult met mediteren en weer leren lopen. Of de monniken die elke ochtend blootsvoets al het eten voor heel Thabarwa gaan verzamelen. Of de fysiek gehandicapte daklozen die na weken smeken om gewassen te worden. Als beloning genoot ik een grote dankbaarheid en een onbeschrijflijk gevoel van menselijkheid. Ik heb in Thabarwa zo veel geleerd op zo’n korte tijd. Dat ik veel meer kan geven dan ik dacht, bijvoorbeeld. Dat ik zelf mijn grenzen bepaal en ze dus ook kan verleggen. Dat limieten in het hoofd zitten. En dat er enorm veel mensen zijn met alleen maar goede bedoelingen. Het was overweldigend maar geweldig. Vuil maar prachtig. Een spirituele en fysieke leerschool. Ik zou het iedereen aanraden.