#HopeThroughSadness

[indog]

Деновиве занемев, буквално занемев, не знаев што да кажам, а во себе вриштев. Колективна траума и непребол… Се возев низ улиците на Скопје, шетав, не можев ни да слушам музика. Занемен и тажен.

Додека тркалата на точакот нежно брмчеа низ свежиот пролетен воздух (замисли, имаше воздух), бев обвиткан во горчлива прегратка на надеж и тага. Живописните цвеќиња диво цветаа, испреплетувајќи се со рамката на точакот, нивните ливчиња пукаа од живот и боја – сведоштво за обновување и раст. Но, среде таа експлозија на уб��вина, тагата беше тука, тивка и упорна, како сенка што не се трга.

Пролетта носи ветувања – шанса за нов почеток – но истовремено потсетува на она што е изгубено. Цветовите се симбол на издржливост, туркаат низ пукнатините на очајот за да процветаат. Нивните светли нијанси контрастираа со пригушените тонови на мојата облека, како светот да ме поттикнува повторно да ја најдам радоста. Но тие цветови се обвиткуваа околу мене како спомени – истовремено утешни и ограничувачки.

Пролетта е сезона на двојност: надеж во секое цутење, тага во секоја сенка што минатото ја остава зад себе. Педалам напред низ градските улици, не знам каде води патеката, но верувам дека некаде напред ме чека исцелување. Среде цветовите и свежиот воздух ќе се роди надеж – како феникс од пепелта.