#HoonMin | Explore Tumblr posts and blogs

zilent91-blog · 6 years ago

Text

S•SPECIAL :: S•SPECIAL :: (#MINHOON) XX

หากหัวใจคือสิ่งยืนยันความรักของคนสองคน และหากทุกการกระทำที่แสดงออกว่ารักนั้น ซึงฮุนและมินโฮคงชัดเจนและซื่อสัตย์ต่อความรู้สึกที่แสนละเอียดอ่อนนั้นอย่างมากมาย

ร่างกายติดจะหนาของคนอายุน้อยกว่ายังคงโอบกอดอีกคนซึ่งมีเพียงผ้าขนหนูปกปิดกายท่อนล่างไว้เท่านั้น มือหนาลูบไล้เส้นผมนิ่มสีเข้มด้วยความรักใคร่ ริมฝีปากประดับด้วยห่วงเงินเริ่มซุกซนอีกครั้ง มินโฮบรรจงจูบเนิ��ๆ หวังสร้างความปรารถนาให้ก่อตัวในใจของซึงฮุน เลื้อยไล่ไปตามหน้าผากเนียน ปลายจมูก แก้มนิ่มคล้ายขนมไดฟุกุค่อยเปลี่ยนสีเรื่อ ปลายจมูกที่ไม่ได้สวยงามมากนักแต่สำหรับซงมินโฮแล้วนั้น กลับน่าหลงไหลเสียยิ่งกว่าใดๆ ริมฝีปากร้อนถูกประกบเข้าหากันอีกครั้ง และด้วยแรงปรารถนารุ่มร้อนราวเปลวเพลิงนั้นทำให้ร่างกายของทั้งสองยิ่งแนบชิดมากขึ้นกว่าเดิม

ราวกับร่างกายจะหลอมละลายเป็นหนึ่งเดียวกัน

เรียวปากบรรจงจูบอย่างรีบร้อนเพราะแรงความต้องการพุ่งสูงถึงขีดสุด มินโฮขยับขึ้นคร่อมกายสูงของคนรักก่อนจะขยับพลางถอดเสื้อยืดของตัวเองออกอย่างเร่งรีบจนเผยให้เห็นศิลปะบนผิวหนังราวกับร่างกายนั้นเป็นแกลเลอรี่แสดงภาพแสนสวย ซึงฮุนเองก็เริ่มสนองความต้องการของตัวเองเช่นกัน ช่วงที่มินโฮถอนจูบออก ความต้องการนั้นก็คอยย้ำให้ซึงฮุนตะเกียกตะกายพยายามฉกฉวยเอาความสุขจากริมฝีปากนุ่มๆ แม้จะมีเครื่องประดับเย็นๆ นั้นก็ตาม มินโฮแอบชอบใจเมื่อเห็นการกระทำนั้นจนต้องโน้มตัวลงมอบรางวัลให้

ร่างกายเปลือยท่อนบนสีน้ำนมถูกมือหนาลูบไล้สร้างความร้อนผ่าวไปตามสัมผัส ยิ่งมินโฮสัมผัสจุดอ่อนไหวบริเวณหน้าอก ไรขนอ่อนตามร่างกายก็ลุกซู่ มันร้อนไปทั้งร่างและเสียวซ่านไปในเวลาเดียวกัน

"อืม ..."

เรียวลิ้นร้อนถูกส่งเข้าไปในโพรงปากของกันและกัน ผลัดกันดูดดึงเกี่ยวตวัดกวาดลิ้มชิมความหวาน ความกระหายสร้างเสียงครางต่ำแสดงถึงความพึงพอใจจนสติของทั้งมินโฮและซึงฮุนแตกซ่าน ไม่อาจควบคุมได้อีกแล้ว

มินโฮค่อยๆ เลื่อนตัวลงลากปลายลิ้นร้อนและริมฝีปากอุ่นสร้างความรู้สึกวูบไหวให้เกิดแก่ซึงฮุน รอยแดงคล้ายสีของไวน์ชั้นเลิศค่อยๆ ชัดเจนขึ้นบนผิวกายสีสว่างทั้งตามซอกคอขาว ไหปลาร้าเป็นแนวยาว หรือแม้แต่ทั่วแผ่นอก ซึงฮุนไม่อาจฝืนและต้านทานกับสัมผัสนั้นได้แต่เผลอหลุดครวญครางออกมาจนอารมณ์ของมินโฮนั้นไม่อาจหยุดยั้งได้อีกแล้ว มีแต่จะทวีสูงขึ้นและสูงขึ้นเท่านั้น

"อ่ะ !"

นิ้วเรียวจิกลงกับแผ่นหลังเนียนเมื่อผู้ส่งมอบความสุขดูดดึงยอดอกสีอ่อนโดยที่ซึงฮุนไม่ทันได้ตั้งตัว ซ้ำมืออีกข้างยังคงหยอกเย้าปลุกปั้นอารมณ์ของอีกฝ่ายจนซึงฮุนไม่อาจอยู่เฉย

ซึงฮุนอยากเป็นฝ่ายคุมเกมบ้าง

ร่างกายติดจะหนาของคนผิวสีน้ำผึ้งถูกพลิกให้นอนราบไปกับเตียงนิ่มบ้าง มือไม้ของซึงฮุนเป็นฝ่ายซุกซนเสียเองจนมินโฮลอบหัวเราะ ซึงฮุนพยายามจะดึงเข็มขัดและเครื่องประดับต่างๆ ตามขอบกางเกงออกอย่างรีบร้อนจนสุดท้ายมันกลับไม่เป็นผล เจ้าต��วจึงเผลอจิ๊ปากอย่างขัดใจแต่ถึงอย่างนั้นก็พยายามจนสามารถถอดกางเกงขายาวของอีกฝ่ายออกได้อย่างง่ายดาย

ซึงฮุนตาวาวเมื่อเห็นสิ่งที่อยู่ภายใต้เนื้อผ้าบางเบากำลังชูชันบ่งบอกถึงความต้องการ ไม่รอช้า เขารีบตรงปรี่พรมจูบอย่างไม่นึกรังเกลียดซ้ำยังลูบไล้แม้จะผ่านปราการด่านสุดท้าย มินโฮหลุบตามองอีกคนด้วยความเอ็นดูก่อนความเสียวซ่านจะชักนำให้มินโฮเผลอส่งเสียงซี๊ดระบายความรู้สึกออกมา แม้คนอื่นฟังแล้วน่าอาย แต่เพราะกามารมณ์ของคนทั้งสอง เสียงที่ลอดออกมาตามไรฟันสวยนั้นกลับช่างไพเราะเสียเหลือเกิน

อาการปวดหนึบจนอยากจะปลดปล่อยเสียเต็มที่นั้นทำเอาซึงฮุนรู้งาน เขาปลดกางเกงตัวจิ๋วนั้นออกจนสิ่งคับแน่นภายในปรากฏแก่สายตา ปากเรียวเข้าครอบครองแก่นกายร้อนหวังช่วยเหลือคนรักให้คลายความอึดอัด แต่ทว่าอุณหภูมิของร่างกายมนุษย์กลับร้อนเสียราวกับไฟ ยิ่งทำให้มินโฮอึดอัดจนหายใจไม่ทั่วท้องเสียด้วยซ้ำ

"อ่า ..."

มินโฮไม่ใช่คนที่จะอดทนกับอะไรง่ายๆ อาการอึดอัดเมื่อครู่จึงค่อยๆ เอ่อล้นเมื่อถูกลิ้นร้อนและฟันขาวดูดดึงและขบไปตามท่อนเนื้อร้อน ซึงฮุนเองเมื่อตั้งรับกับของเหลวเหนียวหนืดและขาวข้นไม่ทันก็แทบสำรัก เผลอหลุดไอออกมาหวังให้ตัวเองหายใจได้ทันก่อนจะขาดใจไปเสียก่อน

"ย๊า ... ซงมินโฮ !" เจ้าของกายสูงโปร่งสีสว่างร้องท้วงเมื่อถูกคนเจ้าเล่ห์กลั่นแกล้งด้วยการล้วงมือเข้าไปกุมท่อนเนื้อกลางลำตัว ผ้าขนหนูผืนน้อยถูกกระชากออกจนร่างกายเปลือยเปล่า ไร้ซึ่งอาภรณ์ใดๆ บนเรือนกายของทั้งสองคน แต่ถึงอย่างนั้นมินโฮกลับชอบอกชอบใจยกยิ้มมุมปากพลางดึงซึงฮุนให้นั่งคร่อมบนหน้าตักอย่างรวดเร็ว ช่องทางรักด้านหลังจึงเข้าครอบครองแก่นกายร้อนของอีกคนโดยไร้การเบิกทาง มีเพียงของเหลวข้นเท่านั้นเคลือบเอาไว้ แต่ถึงอย่างนั้นซึงฮุนก็เจ็บปวดและจุกจนถึงลิ้นปี่จนเผลอหวีดร้องออกมาอยู่ดี "อ่ะ ... จะ ... เจ็บ !"

น้ำตาใสเอ่อจนไหลอาบแก้มขาวเนียน หน้าตาบิดเบี้ยวเพราะความเจ็บปวดนั้นแทบทำให้หัวใจของ��ินโฮชาไปทั้งดวง ถึงอย่างนั้นมินโฮเองก็สัมผัสได้ถึงความคับแน่นจนยากที่จะขยับ พยายามจูบซับน้ำตาไปตามแก้มขาว สันกรามสวย และริมฝีปากอีกคนหวังปลุกปั่นเล้าโลมให้เกิดอารมณ์ร่วมอีกครั้ง

มือหนาบีบคลึงสะโพกกลมของอีกฝ่าย จับประคองให้ร่างกายซึงฮุนขยับรูดรั้งท่อนเนื้อ แม้แรกๆ ซึงฮุนจะเจ็บจนปฏิเสธสัมผัสนั้น แต่เมื่อปรับตัวได้ ความเจ็บปวดนั้นก็แปรเปลี่ยนเป็นความสุขสม ความเสียวซ่านจนยากจะหักห้ามใจไม่ให้ดูดกลืนอวัยวะร้อนนั้นเข้าสู่ร่างกายได้

"อืม ... อ่ะ ... ซึงฮุน อา ..."

เสียงครางต่ำบ่งบอกว่ามินโฮเองก็รู้สึกดีไม่ต่างกัน ช่องทางเล็กแคบค่อยๆ ขยายจนเขารับรู้ได้จากแรงกระแทกที่ซึงฮุนพยายามขยับขึ้นลงพร้อมเสียงครางลั่น ยิ่งรู้สึกดีซึงฮุนก็ยิ่งกระแทกกระทั้นกลืนให้แกนกายร้อนเข้าสำรวจภายในได้เป็นอย่างดี ร่างกายของซึงฮุนร้อนดั่งดวงตะวัน เหงื่อกาฬผุดออกตามผิวหนังส่งให้ผิวขาวละเอียดยิ่งน่าดูและชวนให้หลงใหล

เจ้าของกายสูงยังคงขย่ม กระแทกกระทั้นท่อนเนื้อของมินโฮจนมินโฮไม่อาจทนไหว ซึงฮุนเวลานี้ยั่วยวนมากเกินไป หากยังคงเป็นแบบนี้ต่อไป เขาอาจจะถึงฟากฟ้าแห่งอารมณ์ก่อนคนรักเป็นแน่แท้

คนที่อยู่ใต้ร่างพลิกตัวขึ้นเป็นฝ่ายคุมเกมเสียเองแม้แก่นกายจะยังคงสำรวจภายในร่างกายของอีกคนอย่างหื่นกระหายก็ตาม ขายาวของซึงฮุนถูกยกขึ้นสูงพาดบ่าไหล่ของคนกายหนา มินโฮค่อยๆ ขยับสะโพกเพื่อส่งมอบความสุขให้กับคนที่เขารักบ้าง

"อื้อ ... อ่า ... มะ ... มินโฮ ..."

ชื่อของเขาดังแผ่ว ยั่วยวน ยิ่งสะกิดให้ร่างกายจมกิ่งลงสู่ก้นบึ้งแห่งราคะตัณหา มินโฮบดเบียดกระแทกความเป็นชายรุนแรงขึ้นกว่าเดิมจนเสียงเนื้อกระทบกันดังไปทั่วทั้งห้อง เตียงนอนหลังใหญ่สั่นสะเทือน และร่างกายเปลือยของคนใต้ร่างยิ่งสนองความต้องการของกันและกัน

ช่องทางสีหวานคุ้นชินกับสัมผัส มินโฮยิ่งได้ใจ ขยับสะโพกรุนแรงมากขึ้นเท่านั้น

"อ่า ... ซึงฮุนอา ..."

"อ่ะ ... อ่า ..."

เกรงว่าคนที่นอนราบกับเตียงนุ่มจะเมื่อยตัวไปเสียก่อนจะถึงจุดสูงสุดแห่งอารมณ์ มินโฮจึงถอนกายตัวเองออกโดยไม่บอกกล่าวจนซึงฮุนรู้สึกขัดใจ แต่ยังไม่ทันจะทำหน้างอร่างกายของคนตัวขาวก็ถูกจับให้นอนคว่ำหน้าพร้อมกับสะโพกที่ถูกยกขึ้นจนปากทางคับแคบขยายออก คราวนี้มินโฮจะไม่ยอมพลาดอีกครั้ง ส่งนิ้วเรียวเข้าสำรวจเบิกทางก่อนแม้รู้ดีว่าช่องทางคับแคบนั้นสามารถเปิดรับท่อนเนื้อขนาดใหญ่ของเขาได้แล้ว

แต่มันไม่สนุกไง ...

กิจกรรมร่วมรัก หากเร่งรีบมันก็จะไม่ตื่นเต้นและเร้าใจเท่าค่อยเป็นค่อยไป ช้าๆ แต่มีความสุขกันทั้งสองฝ่าย

"ขะ ... เข้ามา ..."

"อะไรนะครับ ?"

นิ้วเรียวยาวยังคงเข้าและออกทางแคบซึ่งเป็นทางด้านหลังของร่างกายซึงฮุน มินโฮโน้มตัวเลื้อยไปตามแผ่นหลังเนียนของคนรักพลางกระซิบถาม น้ำเสียงยั่วยวนระคนเซ็กซี่นั้นไม่อาจหักห้ามใจของซึงฮุนให้เอี้ยวศีรษะไปทางด้านหลังจูบเม้มริมฝีปากคนคุมเกมรักเสียหนึ่งที

"เข้ามาได้แล้วครับ"

ในเมื่อคนตรงหน้าอยากได้เสียจนตัวสั่น ไม่รอช้ามินโฮก็รีบถอนนิ้วออกก่อนกุมเอาท่อนเนื้อร้อนๆ นั้นสอดเข้าไปจนมิด แข้งขาซึงฮุนแทบอ่อนแรงจนไม่อาจตั้งกายให้สู้กับแรงปะทะได้ กายติดจะบางของซึงฮุนเลื่อนลงราบกับเตียงนุ่มคลุมด้วยผ้าห่มหนา จนมินโฮต้องโอบอุ้มดึงสะโพกของอีกคนให้ลุกสู้กับแรงปรารถนา

"อ่ะ ... อ่า ..."

"อืม ... อ่า ..."

บทเพลงแห่งท้วงทำนองรักดังประสานขึ้นมาอีกครั้ง มินโฮขยับสะโพกเข้าออกอย่างแรงจนร่างกายของคนใต้ร่างขยับไหว มือหนาพยายามช้อนเข้าใต้ร่างสัมผัสจุดอ่อนไหวของอีกคนหวังช่วยเหลือให้ถึงจุดความสุขไปพร้อมๆ กัน ท่อนเนื้อของซึงฮุนขยายตัวขึ้นเมื่อโดนไอความร้อนจากเรียวนิ้วทั้งห้ารูดรั้น พร้อมจะเดินทางผ่านถนนแห่งราคะไปสู่สรวงสวรรค์ไปด้วยกัน

"อ่ะ ... มะ ... มินโฮยา ... อ่า"

ยิ่งสัมผัส ยิ่งถูกต้อนจนไร้ทางหนี ซึงฮุนก็ยิ่งรู้สึกร้อนรุ่ม มินโฮพรมจูบไปตามท้ายทอย รอยสักสีฟ้าสวยคือจุดสนใจของมินโฮ ไม่เคยมีสักครั้งที่ริมฝีปากและเรียวลิ้นจะหยุดทักทายศิลปะชิ้นเล็กแต่สวยงามนั้น สีฟ้าของรอยสักและสีแดงจากรอยดูดดึงตัดกันจนเกิดรูปภาพรูปใหม่ ซึ่งถูกจัดวาดโดยศิลปินซงมินโฮ

ยิ่งใกล้ถึงฝั่งแห่งความสุขหลังจากเดินทางผ่านมหาสมุทรแปซิฟิคมินโฮก็ยิ่งขยับสะโพกถี่ มือก็ยิ่งรูดรั้นแก่นกายของอีกคนอย่างเร็วรัว จนสุดท้ายร่างกายของซึงฮุนก็วิ่งผ่านประตูแห่งความสุขสมก่อนจะกระตุกพร้อมของเหลวขาวหนืดทะลักออกเปื้อนไปทั่วทั้งที่นอนและอุ้งมือของคุณหมี

"อ่า ..."

ไม่ต่างกันกับมินโฮเองที่ปลดปล่อยความรู้สึกทุกอย่างออกมาโดยไม่ยั้ง น้ำข้นขาวไม่อาจกักตัวเองไว้ในถ้ำแคบๆ ได้อีกต่อไป สุดท้ายก็ต้องหลากออกมาจนไหลเลอะเปื้อนที่นอน ซึงฮุนหมดแรงจากการตั้งรับความรุนแรงแห่งกามารมณ์ของอีกคนจนทิ้งกายลงนอนราบกับเตียงนิ่ม หน่วยตาเรียวเล็กปิดลงก่อนปล่อยให้จิตวิญญาณวิ่งเข้าสู่ห้วงความฝันที่จับต้องไม่ได้ ...

ทิ้งให้อีกคนที่ยังคงมีสติพรมจูบไปทั่วทั้งหน้าขาวและกายอุ่นด้วยความเสน่หา โดยไม่คิดดึงสติขึ้นมาขัดขืนหรือต่อต้านหากจะบรรเลงเพลงรักบทต่อไป

อีกครั้ง ...

สุดความสามารถของพี่เรนท์แล้วค่ะ

ใจบาปได้เพียงเท่านี้ (?)

อย่างที่บอกค่ะว่าการแต่งให้พี่ฮุนฮุนเคะเนี้ย มันเกินความสามารถของพี่เรนท์สุด

ยังไงความคิดเห็นของผู้อ่านก็สำคัญต่อพี่เรนท์นะคะ

คิดเห็นอย่างไร ช่วยบอกพีเรนท์ทีนะคะ (พนมมือก้มกราบ)

ส่วนสเปเชี่ยลตอนหน้า ตอนสุดท้ายของเรื่องแล้วหนา

พบกับเรื่องราวของคุณซงได้เลยค่ะ

#DAYNIGHTSTORY

#MINHOON #HOONMIN #SONG MINHO #LEE SEUNGHOON #MINO #HOONY #WINNER #FANFICTION

0 notes