#Gloria Van Dorpe

[havenpoort]

Charbon en Park Rusthoff

De eerste schriftelijke vermelding van ‘Rusthoff’ dateert van 1798. Jean Adam Charbon, een uit Zwitserland afkomstige, welgestelde koopman en fabrikant van textiel te Amsterdam werd toen als eigenaar genoemd. Het totale grondbezit besloeg destijds ongeveer 27 hectare met inbegrip van de gronden die een agrarische bestemming hadden. Het huis stond aan de Sassenheimse Hoofdstraat, ongeveer waar nu de hoofdingang van het park is. Er achter lag een park in landschappelijke stijl met vijver en boomgroepen en een bos tot aan de Rusthofflaan. Tegenover het huis lag aan de overzijde van de lees meerHoofdstraat een overplaats, waarvan de vijver langs de Charbonstraat een restant is. Nadat de achterkleinzoon van Jean Adam Charbon in 1916 was overleden, kocht de gemeente Sassenheim huis en park. Het huis werd in 1923 afgebroken. Het park werd met behoud van de hoofdelementen zoals vijver met eiland, tot openbaar wandelgebied omgevormd.

De buitenplaats met een park en aanpalende gronden werd in 1791 gekocht door Jean Adam Charbon. Een uit Zwitserland afkomstige koopman en fabrikant van textiel te Amsterdam. Het totale grondbezit besloeg destijds 27 hectare.

Achter het huis lag een park in landschappelijke stijl met vijver en boomgroepen en een bos tot aan de Rusthofflaan. Tegenover het huis lag aan de overzijde van de Hoofdstraat een overplaats, waarvan de vijver langs de Charbonlaan een restant is.

De firma Charbon was ook eigenaar van een plantage in Suriname:

Krappahoek of Crappahoek was een koffieplantage aan de Nickerie in het district Nickerie in Suriname. De plantage lag stroomafwaarts naast de plantage Hamptoncourt en stroomopwaarts naast de plantage Gloria. De naam van de plantage verwijst naar de boomsoort krappa.

De grond had een grootte van 1000 akkers en werd vanaf 1828 met koffie beplant. De eigenaar was de firma Charbon & Zn. uit Amsterdam die de grond hadden gekocht van Willem Carbin, de eigenaar van Margarethenburg. Jan Adam Charbon en zijn zoon Pieter Anthony bezaten ook de koffieplantage De Nieuwe Aanleg van 1500 akkers, tegenover Plaisance en Paradise. Bij de slavenemancipatie in 1863 kregen 50 slaven de vrijheid. In die tijd bezat de firma ook de plantage Hamburg aan de Beneden-Saramacca.

De volgende eigenaar was J.J. Hewitt uit Aberdeen. Op de plantage werden toen bananen en cacao verbouwd. Vanaf 1897 werd er ook weer koffie verbouwd. In 1904 behoorde Krappahoek, samen met Gloria en Margarethaburg tot de plantages met de grootste cacaoproductie van Suriname. Daarna sloeg de Krulloten-ziekte toe en daalde de productie sterk.

In 1909 kocht Adolf Frans C. Curiel, broer van Augustus Curiel, de plantage. Zijn andere bronnen van inkomsten waren de goudhandel en de handel in balata. In 1905 is de N.V. ter exploitatie van plantage Crappahoek of Cultuur Maatschappij Crappahoek de eigenaar en Curiel werd directeur. Vanaf 1913 werd hij weer de enige eigenaar. Hij ging toen ook rubber telen. In 1918 was Krappahoek nog een van de drie plantages in Nickerie waar cacao en/of koffie geproduceerd werd. In 1921 overstroomde de plantage. De herstelkosten waren zo hoog dat Curiel er over dacht de plantage te verlaten. Hij ging nog een aantal jaren door, maar in 1927 werd zijn faillissement afgekondigd.

Tot in 1932 werd de plantage te koop aangeboden. In 1935 en 1936 was de balata-industrieel F.O Lashley de eigenaar.

In 1871 verwierf de gemeente van de familie Charbon een stuk grond ter grootte van 1700 m2 om er het toenmalige gemeentehuis te bouwen op de plek waar nu de herenmodehuis Melman is gevestigd. Nadat in 1916 de achterkleinzoon van Jean Adam Charbon was overleden kocht de gemeente Sassenheim huis en park voor 140.000 gulden. Het huis werd in 1923 afgebroken en het park werd tot openbaar wandelgebied omgevormd.

Bewoners

- Jean Adam Charbon

- 1916 Jan Adam Charbon x Maria     Adriana van der Vlies

1916 - gemeente Sassenheim

Park Rusthoff

Park Rusthoff is een prachtig dorpspark, ontstaan vanuit een laat 18de-eeuwse buitenplaats. Je kunt er een leuke rondwandeling maken en de eendjes voeren in de vijver. Een unieke plek midden in het dorp Sassenheim.

Van de oorspronkelijke 27 hectare grootte buitenplaats rest nog 6 hectare. Tussen 1830 en 1850 werd het park in landschapsstijl aangelegd door de beroemde landschapsarchitect J.D. Zocher jr. Een grote groep vrijwilligers zorgt nu voor het onderhoud van het park.

24 april 2021

[mhluyten]

0. Aankomst

Dit is de opzet: Ik ga zeven weken lang vrijwilligerswerk verrichten in Bogota. De organisatie waar ik werk heet Emerging Voices. Ik ga werken in een soepkeuken waar daklozen komen eten. Wanneer ik vertrek, vlieg ik pal over Leuven. Ik zie OPEK, en het huis waar ik na mijn terugkeer ga wonen. Salut!

Dit is het begin: Ik was moe toen ik aankwam. ‘Estoy cansado. Y un poco, euh… como decir… woozy del viaje,’ was het eerste dat ik zei. César, een medewerker van Emerging Voices, heeft me aan de luchthaven opgehaald. We zijn met een taxi naar het huis gereden dat de komende zeven weken mijn thuis zal zijn. Het  huis wordt bewoond door een twaalftal vrijwilligers en dient als kantoor voor de medewerkers van Emerging Voices. Wanneer ik aankom, zitten de overige vrijwilligers in zetels in de woonkamer. Twee van hen gaan net naar huis vertrekken, de meesten blijven een week of twee. Ze gaan iets drinken, ik blijf in het huis en val vrijwel meteen in slaap. Al zal ik in totaal niet veel slapen, ik word ongeveer elk uur wakker en vanaf 4 uur ’s ochtends lukt het niet meer om in slaap te vallen. De hoogte of het tijdsverschil?

Mijn eerste dag hier dient vooral om te ontdekken waar ik terecht ben gekomen. Vandaag werk ik nog niet. Vandaag krijg ik uitleg over de projecten en lopen we met alle nieuwe vrijwilligers en Gloria van Emerging Voices door de buurt: El Quirinal y Pablo Sexto. Het is één van de rustigste buurten van de stad en ik krijg niet het beeld dat ik verwacht had. Terwijl het zacht regent, slenteren we enkele blokken verder naar een ‘centro comercial’; een plein met enkele winkels. De lage, kleine huizen zijn allemaal omgeven door dikke metalen hekken en poorten. Elk huis lijkt een kleine ambassade. De straten zijn breed en verlaten, hier en daar verzamelen mensen zich om wat te fluisteren boven een plastic beker koffie en het verkeer stroomt langzaam, zorgeloos voort. Deze buurt lijkt me eerder een groot, uitgestrekt dorp, met af en toe een plein waar piepkleine, tot aan de nok volgestouwde fruitwinkels, kapperszaken, supermarktjes en restaurantjes zich dicht tegen elkaar nestelen. Alsof de winkels ook niet van te veel rumoer houden, maar het meer hebben voor een druilerige donderdagvoormiddag waarbij je knus tegen elkaar aankruipt. De hele buurt is in mist en regen gehuld en lijkt zich klaar te maken voor de eerste kop koffie. El Quirinal, zal ik ontdekken, is altijd zo. Maar ik zal ook al snel ontdekken dat de rest van Bogota dat niet is.

We doen wat inkopen, ik haal me een Colombiaanse sim-kaart, en we ontmoeten enkele vrijwilligers die net van de school komen waar ze kinderen Engelse les hebben gegeven. Ze doen hun verhaal, intussen probeert de dame van de telefoniewinkel  me uit te leggen hoe ik mijn sim-kaart activeer. Ik versta er niets van, ik ben totaal hulpeloos.

Doorheen die eerste dag besef ik: dit gaan geen gemakkelijke weken worden. Het werk is zwaar, ik heb een serieuze taalbarrière te overbruggen en bovenal twijfel ik of ik hier wel op mijn plaats zit. Ik geef het eerlijk toe: de gedachte heeft zich aan me opgedrongen dat ik misschien wel niet goed ga zijn in dit werk. Dat ik zeven weken lang elke dag ga moeten ontdekken dat dit de verkeerde keuze was. Het zijn zorgen, angst opgewekt door de stilte van de storm. Maar ik kan niet anders dan erkennen dat ik bang ben. Omdat het even goed teleurstellend kan uitdraaien, of omdat ik even goed teleurstellend kan zijn.