#Gert van Hoef | Explore Tumblr posts and blogs

euroadventure · 3 years ago

Text

Grazalema (Sierra de Grazalema Natural Parc)

Donderdag 10 maart

Wederom wordt de vuilcontainer om 2 uur 's nachts geleegd en lig ik niet heel comfortabel, maar ik slaap na de inspanning van gisteren een stuk beter.

Na mijn ontbijt loop ik weer richting het dorp om nog een vers stokbrood en kaas te halen voor mijn lunch in de bergen. Ik loop vandaag de route richting de berg Reloj op 1535 m en heb er weer zin in! 😎💪🏻

Al vrij snel bij het beginpunt maak ik een praatje met handen en voeten met de Spanjaard Antonio. Ik vertel hem over mijn route en hij kijkt mij aan of ik wel weet wat mij te wachten staat 🙄. Hij legt uit dat het vrij steil is, dat er grote rotsblokken liggen en het hierdoor geen gemakkelijke route is. Hij zegt ook dat het geen route is om alleen te wandelen (tenminste dat is wat ik denk dat hij zegt 😂).

Volgens mij had hij hele andere plannen, maar geeft aan met mij te lopen zodat ik veilig weer terug kom. Na vijf minuten vertelt hij dat hij bij de politie zit en dat ik me geen zorgen hoef te maken dat ik met een vreemde rare man aan het wandelen ben 😀. Hij laat mij zijn politiepenning nog zien en na een klein uurtje wandelen belt hij zij vrouw waar ik ook nog even hallo tegen zeg. Allemaal om mij gerust te stellen.

Antonio is denk ik begrepen te hebben 59 jaar en zo te zien nog topfit. Ondanks een knieblessure kan hij nog wel wandelen in de bergen, maar het trailrunnen dat moet hij helaas laten. Hij loopt goed door en ik moet ook flink aanpoten om hem bij te houden, later is hij wat meer moe geworden en gaat het mij gemakkelijker af. Onderweg stoppen we een paar keer kort om te genieten van het uitzicht 😁.

Na anderhalf uur bereiken we de top van de berg Simancón op 1569m. Hier besluiten we te lunchen. Voor Antonio veel te vroeg, hij eet pas rond 14 à 15uur lunch, maar hij past zich dit keer aan mij aan.

We kletsen met handen en voeten en het verbaast mij nog hoe goed we elkaar (in ieder geval denken) te begrijpen 😁.

Tegenover de bergtop waar we op lunchen ligt de berg Reloj. Via grote losse rotsblokken lopen we iets naar beneden om vervolgens weer wat te stijgen. De route loopt volgens Antonio niet over de top, dat betekent dat we of nog een pittig stuk klimmen en dalen of we buigen toch net voor de steile klim af naar de 'gewone' route. We kiezen voor het laatste omdat de vorige klim en daling ook al pittig was en we beiden in onze knieën voelen.

Via bos en door valleien bereiken we na ruim vier uur wandelen weer Grazalema. Ik nodig hem nog uit voor een drankje op het terras, want zonder hem was deze route mij niet gelukt en het was leuk gezelschap. Hij moet helaas terug naar huis. Ze hebben alsnog eten voor hem klaarstaan en wat ik denk te begrijpen moet hij vanavond nog de nachtdienst in. We nemen afscheid en wisselen nog nummers uit zodat ik nog wat foto's door kan appen.

Ik plof in het centrum op het terras en bestel wederom een cafe con leche met dit keer een biertje erbij. Het waren vandaag dan ook 13 pittige kilometers.

Ik loop na een uurtje terug naar de camperplaats en blijf ook de komende nacht hier staan. Ik zie dat er een camperbusje uit Nederland staat en besluit een praatje te maken, nadat ik nog wat mooie foto's heb gemaakt van de omgeving rondom de camperplaats.

Het blijken Winnie en Gert-Jan uit Twente te zijn, twee enthousiaste straat theatermakers. Ze zijn ook een aantal weken aan het rondtrekken voor hun seizoen in Nederland weer start. We kletsen zo een anderhalf uur met elkaar over van alles en nog wat, waar zij en ik naartoe gaan, over de natuur, het reizen in Spanje en over de situatie in Oekraïne. Ik probeer daar niet teveel aan te denken, ik wil vooral genieten van hier zijn, maar moet bekennen dat ik het soms wel spannend vind wat ons mogelijk nog te wachten staat. Mijn idee om via de Balkan naar Finland te reizen is uiteraard nu van de baan, ik blijf voorlopig lekker in Zuid-Europa.

Morgen rijd ik weer noordwaarts, op advies van Antonio laat ik Cadíz toch liggen en ben ik van plan om via Sevilla richting Portugal te reizen. Het wordt de komende dagen minder goed weer helaas, ik hoop dat het nog gaat meevallen.

Vanavond luister ik lekker naar muziek, een podcast en lees ik weer verder in mijn boek. Ook kijk ik waar er mogelijk mooie camperplaatsen zijn in Portugal en waar ik morgenavond kan verblijven. Heb er zin om weer een ander land te gaan ontdekken 💪🏻😊!

4 notes · View notes

lesser-known-composers · 3 years ago

Video

youtube

Air & Gavotte – Samuel Wesley - Gert van Hoef - Laurentiuskerk Mijnsheerenland

#Samuel Wesley

2 notes · View notes

deborahdeshoftim5779 · 5 years ago

Video

youtube

Brilliant organist Gert van Hoef plays Albinoni’s Adagio in G Minor, and Eens als de bazuinen klinken. The lady beside him is Marjolein van Hoef, his wife.

Could any Dutch speakers please translate the last title?

#organ #albinoni #italian #organist #repertoire #gertvanhoef #marjoleinvanhoef #music #baroque #dutch #dutchlanguage #translationrequest #netherlands #church #churchorgan #musicblr #beautifulmusic #organtechnique #technique

3 notes · View notes

vidaspinkevicius · 5 years ago

Photo

Yesterday I have recorded 5 videos but shared only one - an improvisation on Ubi Caritas: https://youtu.be/E67UWI4J7Yw Aušra went to visit her parents in their garden and I stayed at home and practiced. At first, I recorded this improvisation as a warmup. The hardest thing for me was ge registration while playing. I didn’t have my iPad connected to the laptop so couldn’t press Hauptwerk buttons by touch. Instead, I had to use laptop’s trackpad which was a bit awkward. I hope I will hear from Duet Display app support which will help solve app’s crashing on start. Even though changing stops was challenging, I enjoyed improvising on this chant as it was appropriate for Maunday Thursday. Then I practiced and recorded the last movement fro Krebs’ Sonatina Seconda and all three movements of Sonatina Terza. Recording the last movement was difficult because my iPad’s screen went dark right towards the end of the piece and because I aimed for nonstop recording, I had to start from the top. When Aušra came home I had 5 videos done which felt quite an accomplishment. After lunch we practiced opening Sinfonia from Bach’s Easter Oratorio as organ duet. Strangely enough even the first run went quite nice so I decided to press Record on the second try. The most challenging thing for me probably was to coordinate my foot movements when I had to turn pages using iRig Bluetooth device for forScore app. Aušra and I feel we can record this movement properly in time for Easter which is very exciting. In the evening we decided to watch a livestream recital of young Dutch organist on YouTube, Gert van Hoef. The first piece was Bach’s Passacaglia and Fugue and during it we saw that this organist is not for us. With all due respect for his fame as youtuber he doesn’t have a clue about historically informed performance practice. His 75.5k subscribers probably are not bothered by this. To be fair, he engaged with his audience very well at the beginning both in Dutch and in English, something we all should strive to do. Last time I checked this morning, this lives-tream already had 8k views. So anyway, we ended up watching our friend's Auke Jongbloed and James Flores videos instead. https://www.instagram.com/p/B-yYTorgH1p/?igshid=1ihshld7gdv6x

0 notes

georgy-stuff · 8 months ago

Video

youtube

Gert van Hoef improviseert over Psalm 2 - Oude Kerk Veenendaal

#youtube

0 notes

brunerwalt · 7 years ago

Video

youtube

Jan Zwart - Fantasie Ouverture - Bovenkerk Kampen - Gert van Hoef

8 notes · View notes

stefselfslagh · 6 years ago

Text

Lieven Van Gils: “Een pitbull zal ik nooit worden.”

Dit interview verscheen op zaterdag 4 mei in Zeno, de weekendbijlage van De Morgen.

Nog één week en Lieven Van Gils (55) stelt zijn mandaat als talkshowhost ter beschikking. Wat hij na Van Gils & Gastengaat doen, weet hij nog niet. Maar dit wel: "Ik heb honger. Ik wil nog meespelen."

"Al vier jaar praat ik elke dag met mensen die in het brandpunt van de belangstelling staan. Ik hoef ze maar op te bellen en ze komen - meestal toch - aan mijn tafel zitten. Maar binnen een week heb ik geen enkele reden meer om die mensen te bellen. Ze zullen, net als de collega's waar ik zo graag mee samenwerk, van de ene dag op de andere uit mijn leven verdwijnen. Ik zal me uitgesloten voelen. En dat is best een akelig vooruitzicht."

Ik had verwacht dat Lieven Van Gils vragen over zijn nakende afscheid als Mister Talkshow zou pareren met stoerdoenerij als 'Jij denkt toch niet dat ik iemand ben die zich vastklampt aan een talkshowtafel?' Dat hij zijn toevlucht zou nemen tot gesprekstechnische uitwijkmanoeuvres en een verbale luchtbel bij elkaar zou keuvelen. Maar ik heb me om niets zorgen gemaakt: Van Gils houdt opendeurdag in zijn hart. En hij is er niet eerst als een maniak met de Swiffer doorheen gegaan: we bezoeken ook de minder smetteloze hoekjes van zijn ziel. 'Wat zou die Van Gils een goeie gast zijn in Van Gils & Gasten', denk ik al na vijf minuten.

Vanaf volgend weekend mag hij zich - panamahoed op het hoofd, Duvel binnen handbereik, streepje ambient op de achtergrond - aan het betere contempleren wijden. Maar eerst moet er nog even stug doorgewerkt worden. Lieven Van Gils wil zijn latenight-hoofdstuk op Eénin schoonheid afronden. Al was het maar, zegt hij, omdat het huidige seizoen van Van Gils & Gasten het beste is dat hij ooit gemaakt heeft. Hoe hij dat weet? Dankzij de Led Zeppelin-test.

"Er zijn avonden waarop ik na een uitzending in mijn auto kruip en zin heb om mijn stuur op te vreten. Omdat één van de gasten niet goed gekozen was, omdat ik zelf niet in vorm was, noem maar op. Maar er zijn ook avonden waarop ik in mijn auto stap, Led Zeppelin opzet en uit contentement keihard meebrul tot ik thuis ben. Wel, ik heb dit seizoen al beduidend meer Led Zeppelin-momenten gehad dan tijdens andere seizoenen."

Als Van Gils & Gastennooit beter was dan nu, waarom stopt Eén er dan mee?

"In december had ik een gesprek met Olivier (Goris, nethoofd van Eén en Canvas, red.). Hij zei dat het tijd was om Van Gils & Gasten een makeover te geven. En hij vroeg of ik nog zin had om daaraan mee te werken. Ik heb toen ja gezegd. Omdat ik Van Gils & Gasten alles goed en wel beschouwd nog niet beu was. Maar na de kerstvakantie ben ik op mijn beslissing teruggekomen. Ik dacht: 'Ik heb nu tien jaar voor Studio Brussel gewerkt, tien jaar sportjournalistiek gedaan en tien jaar talkshows gepresenteerd: het is een mooi moment om weer eens iets anders te gaan doen.' Een paar dagen later hebben we aangekondigd dat het huidige seizoen van Van Gils & Gasten het laatste zou zijn."

Was je beslissing om ermee te stoppen mee ingegeven door het succes van Gert Late Night?

"Nee. Dat succes is overigens relatief. Wij bereiken nog altijd meer mensen dan Gert en James. Maar eigenlijk mag je Van Gils & Gasten allang niet meer vergelijken met Gert Late Night. Gert maakt een evenementieel, reality-meets-talkshow-programma. Wij kiezen nog altijd voor een praatprogramma pur sang. Ik zal mijn zoon nooit in een bed leggen om hem te laten verrassen door Wendy Van Wanten."

Ten onrechte, vindt Isabelle Dams, hoofd ontwikkeling bij Vier en Vijf. "De klassieke talkshow met een tafel en een paar stoelen is ten dode opgeschreven", zei ze onlangs in Humo. "Het moet wilder en gedurfder." Wat denk jij?

"Ik betwijfel dat. Wild en gedurfd vind je overal: op alle websites, in alle tv-programma's. Misschien is het net aangewezen om de talkshow opnieuw uit te puren. Om weer te focussen op de essentie ervan: het gesprek in plaats van de tierlantijnen. De gedachtenuitwisseling in plaats van het spektakel."

Helemaal mee eens. Maar dan zullen talkshowhosts toch moeten stoppen met elke avond vijf praatgasten aan te slepen: aan een volle tafel wordt er doorgaans meer gekwebbeld dan gepraat. Zou Van Gils & Gast- enkelvoud - niet beter gewerkt hebben dan Van Gils & Gasten?

"Misschien. Maar met verschillende mensen tegelijkertijd een gesprek voeren, kan ook fantastische televisie opleveren. Vorige week had ik Jitske Van de Veire en Dorianne Aussems te gast. Ze vertelden heel openhartig over hun outing als lesbiennes. Doordat ze zo gul waren, zorgden ze ervoor dat ook de andere gasten, Boris Van Severen en Barbara Sarafian, in hun binnenste lieten kijken. Dat was mooi om te zien. Maar ik geef toe dat mijn gasten een gesprek soms ook een andere kant opsturen dan ik zelf wil. Vorige dinsdag zat Mark Coucke bij mij aan tafel. Ik was hem net aan het grillen over het falende transferbeleid bij Anderlecht toen Kristien Hemmerechts vroeg: 'Een transfer, wat is dat eigenlijk?' (lacht) Ik dacht: 'Kristien! Fuck, jong! Weer een minuut verloren! En ik moet Coucke nog vragen naar de lijken die in de Anderlechtse bestuurskamers uit de kasten vallen!' Wat later vroeg medegast Veerle Baetens of Anderlecht-speler Sanneh, die achter mij in beeld kwam, Romelu Lukaku was. Wéér tijdverlies. (lacht) Maar ook: wéér hilariteit. En dat is natuurlijk ook mooi. Als je praatgasten iedereen aan het lachen brengen, moet je hen vooral laten doen. Ook al had je zelf een ander gesprek in gedachten."

Tijd om een kat een kat en een shitload aan kritiek een shitload aan kritiek te noemen. Geen talkshow werd de laatste tijd vaker op de korrel genomen dan Van Gils & Gasten. Liep in de stoet van criticasters voorop: komiek Xander Derycke, die in deze krant zowaar een opiniestuk schreef om de belabberde kwaliteit van het Van Gils-merk aan te klagen. Ik vraag Lieven Van Gils of hij over een emotioneel immuunsysteem beschikt waarmee hij de vijandelijkheden heeft kunnen afweren.

"Niet echt", zegt hij. "De kritiek heeft er bij momenten stevig ingehakt. Op den duur leek het wel een nationale sport om naar Van Gils & Gasten uit te halen. Heel even dacht ik: 'Als dit blijft duren, hoeft het voor mij niet meer. Dit blijf ik mezelf niet aandoen.' Maar ik besefte ook wel dat ik niet flauw moest doen: wie aan het hoofd van een talkshowtafel gaat zitten, moet er maar tegen kunnen dat hij kritiek krijgt."

Verdedig je televisiekind nog eens voor het ter aarde wordt besteld. Ik vertolk de kritiek, jij reageert. Bedenking nummer één: Lieven Van Gils is niet kritisch genoeg. Hij is te zacht, te innemend.

"Ten eerste: je moet blijven wie je bent. Ik ben geen pitbull, dus ga ik er ook geen spelen. En ten tweede: door op een milde manier met iemand te praten, kom je vaak meer te weten dan wanneer je het fileermes hanteert."

True. Maar als één van jouw gasten - om acteur Sam Louwyck niet te noemen - aan jouw tafel komt declameren dat zijn vierde veroordeling voor rijden onder invloed het resultaat is van 'een heksenjacht', hoor je hem toch met een welgemeend 'besef jij wel wat je zegt?' tot de orde te roepen?

"Misschien had ik dat toen iets nadrukkelijker moeten doen, ja. Maar ik had er voor gezorgd dat er iemand aan tafel zat die nog veel beter geplaatst was om Sam te corrigeren: politierechter Kathleen Stinckens. Het is haar beroep om mensen als Sam Louwyck op hun plaats te zetten. Ik ging ervan uit dat ze hem met plezier zijn vet zou geven. Maar wat gebeurt er? Kathleen Stinckens behandelt Sam een stuk milder dan wij verwacht hadden. Waardoor het leek alsof we hem met zijn uitspraak lieten wegkomen. Je hebt gelijk als je zegt dat ik Sam dan maar zelf een verbale tik had moeten geven. Maar ik vind nog altijd dat het vooral Kathleen Stinckens is die de correctionele punten op de i had moeten zetten. Los daarvan: denk je nu echt dat ik na een uitzending nooit tegen mezelf zeg: 'Fuck, wat heb ik nu uitgekraamd?' Of: 'Fuck, welke kans heb ik nu laten liggen?' Tuurlijk wel. Ik doe het heus niet altijd even goed. Maar mag ik daarvoor op een minimum aan begrip rekenen? Ik maak al vier jaar een dagelijkse talkshow van drie kwartier. Waarin ik mezelf niet kan corrigeren, want er wordt in geen enkel gesprek geknipt. Dan is het toch niet onbevattelijk dat ik nu en dan een steek laat vallen? Jij interviewt ook mensen. Heb jij achteraf nooit het gevoel dat je nog meer uit een gesprek had kunnen halen?"

Elke keer, eigenlijk. En ik kan mijn gesprekspartner een dag later nog bellen om één en ander recht te zetten, jij niet. Kortom: point taken. Maar wat ik minder goed begrijp: waarom ben je op Eén niet wat vaker de geweldige interviewer geweest die je op Canvas was? Ik heb nog eens gekeken naar de aflevering van Reyers Laat waarin je Bart De Wever en Etienne Vermeersch interviewt. Daarin was je, met permissie, een heel andere Lieven Van Gils. Scherper, sneller, snediger. Zou het kunnen dat je je bij Eén teveel hebt aangepast aan je opdrachtgever?

"Je moet rekening houden met het publiek dat je wil bereiken. Als je voor Canvas werkt, mag je ervan uitgaan dat je kijkers geïnteresseerd zijn. Als je voor Eén werkt, moet je ervoor zorgen dat ze geïnteresseerd raken. En blíjven. Dat vereist een andere manier van interviewen dan destijds bij Reyers Laat. Als ik in Van Gils & Gasten Ilja Leonard Pfeijffer interview, moet ik hem geen vragen stellen over de structuur van zijn raamvertelling."

Maar moet je terwille van het grote publiek in een Ketnetkramp schieten? In Van Gils & Gasten zie ik je soms zo hard denken 'Ik moet zien dat iedereen mee is' dat er weleens iets geforceerds in je gesprekken sluipt. In Reyers Laatwas je meer ontspannen.

"Natuurlijk was ik in Reyers Laat meer ontspannen. Van Gils & Gasten is een veel moeilijker programma om te maken. Een talkshow op Eén presenteren, veronderstelt een spreidstand waar zelfs Nina Derwael moeite mee zou hebben. Van Gils & Gasten is noch een entertainmentshow noch een informatief programma. Het situeert zich daartussenin. Ik wil mensen én informeren én amuseren én ontroeren. Dat is het moeilijkste wat er is. Kijk, het klopt dat Canvas als zender dichter bij mezelf staat dan Eén. En dat een programma als Reyers Laat me paste als een handschoen. Maar ik heb niet het gevoel dat ik mezelf in Van Gils & Gasten heb verraden. Ik heb over literatuur, theater en opera gepraat. Ik heb tegen de Eén-kijkers gezegd: 'Ga eens naar die tentoonstelling van Mark Rothko. Lees dat boek van Ilja Leonard Pfeijffer.' Dat is allemaal minder vanzelfsprekend dan het lijkt. Mag ik jou trouwens ook eens iets vragen?"

Natuurlijk.

"Vertel mij nu eens wat je goed vond aan Van Gils & Gasten. Doe eens iets onjournalistieks: zeg mij wat volgens jou de sterktes waren van ons programma."

Alsof journalisten hun pen voortdurend in gif dopen. Maar: fair enough. Ik vond jullie uitstekend wanneer jullie op de maatschappelijke agenda wogen. De uitspraken van dokter Johan Marchand over wiegendood hebben een belangrijk debat in gang gezet. De getuigenis van Julie Van den Steen over de moeilijkheden die ze had om een positief zelfbeeld te ontwikkelen, hebben de ogen van duizenden jonge meisjes geopend. Dat zijn verwezenlijkingen waar zelfs een programma als Terzake niet altijd prat op kan gaan.

"Fijn. Dank je. Nu mag jij mij weer interviewen."

Volgende week maak je nog vier afleveringen van Van Gils & Gasten. Wat ga je daarna doen? Een 'deuk in je zelfvertrouwen piekeren', zoals Thomas De Soete deed na het einde van Café Corsari?

(lacht) "Ik hoop van niet. Ik denk dat ik me de eerste weken bevrijd ga voelen. Ik zal nog eens kunnen koken voor mijn vrouw en kinderen, stel je voor. Maar ik ken mezelf goed genoeg om te weten dat ik al snel wolken zal zien hangen. Er ligt voorlopig geen plan B voor me klaar. Als er niet snel iets op me afkomt, ga ik nerveus worden."

Wat zou je zelf het liefste doen?

"Voorlopig heb ik maar twee wensen. Ik wil bij voorkeur niet langer in het helse ritme van een dagelijks programma meedraaien. En ik zou graag de televisiestudio verlaten. Ik heb tien jaar lang studioprogramma's gepresenteerd. Het is tijd om opnieuw de wereld in te stappen. Maar zeg nooit nooit: misschien zien je mij volgend jaar toch weer achter een tafel zitten."

Je werkte mee aan de documentairereeks over Frank Vandenbroucke die momenteel op Canvas loopt. Je interviews in VDB worden door vriend, vijand en alles daartussenin geprezen. Heb je geen zin om een programma te maken als Karakters, waarin Ben Crabbé elke aflevering een sporticoon interviewde?

"Misschien wel, ja. Al ben ik allround genoeg om me ook buiten het terrein van de sport te begeven. We zien wel. Ik ga mezelf de tijd proberen te geven om me toch even over mijn toekomst te bezinnen. En om ook zelf een aantal programmavoorstellen te formuleren. Wie wacht tot hij gevraagd wordt, kan lang met zijn duimen zitten draaien."

Perceptie en realiteit: het zijn twee verschillende planeten. Lieven Van Gils lijkt meegaand, maar is in werkelijkheid passief-dominant (dixit zijn vrouw Inge). Hij lijkt lichthartig, maar heeft meer boeken gelezen dan al zijn collega's samen (dixit Mark Coenen.) Hij lijkt op een vijftiger, maar tussen zijn rimpels twinkelen eeuwige jongenstrekjes (dixit ikzelf). En hij lijkt bedaard, maar binnenin kolkt de onrust. Of vergis ik me?

"Toch niet. Ik ben vaak nerveus. Opgejaagd. Ik ben heel gretig, wil mijn tijd zo nuttig mogelijk besteden. De dag kan voor mij niet vroeg genoeg beginnen en niet laat genoeg eindigen. Wellicht leef ik sneller dan cardiologen verantwoord vinden. Maar ik zie eerlijk gezegd geen andere optie."

Vind je het leven met het verstrijken van de jaren makkelijker of moeilijker worden?

"Op mijn vijftigste verjaardag heb ik een tik gekregen. Ik besefte toen voor het eerst dat ik al langer geleefd heb dan ik nog te leven heb. Dat de toekomst niet langer a wide open road is. De tijd krimpt en dat is geen aangenaam gevoel. Maar gelukkig situeren de neveneffecten van mijn leeftijd zich vooral in mijn hoofd. Lichamelijk gaat alles nog prima. Ik heb een sterke motor. Je zal lang moeten zoeken om bij de VRT een doktersbriefje met mijn naam op te vinden."

Heb je de voorbije 55 jaar iets wezenlijks geleerd? Over wat denk je vandaag anders dan twintig jaar geleden?

"Ik heb geleerd om mijn pollekes te kussen. Dat kon ik vroeger niet. Ik ben een tijdlang ontzettend jaloers geweest. Op wat anderen hadden en ik niet. Op wat anderen konden en ik niet. Vandaag gun ik een ander zijn geluk. En ben ik blij met wat ik zelf heb. Wanneer ik donderdagavond - na een hele week programma's maken - thuiskom, trekken Inge en ik altijd een Duveltje open. We kijken elkaar dan recht in de ogen en zeggen: 'We hebben het goed, hè?' 'Ja, schat. We hebben het goed.' Dat luidop zeggen - bijna als een ritueel - is belangrijk. Je moet je zegeningen durven benoemen. Dat helpt om gelukkig te zijn."

Jij hebt natuurlijk makkelijk praten. Je bent een zelfverklaard zondagskind.

"Het moet inderdaad nog blijken of ik ook in tijden van tegenslag trouw zal kunnen blijven aan mijn 'count your blessings'-filosofie. Ik ben 55 en heb tot nog toe nauwelijks miserie gekend. Mijn ouders leven nog, ik heb geen scheiding moeten verwerken, mijn kinderen stellen het in alle opzichten goed, ... Ik besef dat dat uitzonderlijk is."

Je zoons zijn 15 en 19. Wat heb je van hén al opgestoken?

"Dat op tv komen niks voorstelt. Noah en Simon kijken nooit naar Van Gils & Gasten. Het zal hen worst wezen dat ik een talkshow presenteer. Ze herinneren me aan de relativiteit der dingen. En dat is goed."

Hoe noemen ze je programma? Oude Zak & Gasten?

"Nee, maar dat neemt niet weg dat ik in hun ogen wel degelijk een oude zak bén. (lacht) Simon, mijn oudste zoon, is fysiek al een stuk sterker dan ik. Als ik met hem vecht - spelenderwijs dan - voel ik dat ik hem niet meer aankan. Ik had verwacht dat die vaststelling mij een mentaal knakje zou geven. Maar het tegendeel was waar: het gevoel dat hij mij - als hij dat zou willen - tegen de vlakte zou kunnen werken, maakte me trots. 'Wow. You're a man now', dacht ik. Ik was ontroerd. Maar op het tennisveld win ik toch nog altijd van hem." (lacht)

Op Joe haalde je vorige zomer geëmotioneerd herinneringen op aan het Nick Cave-concert dat je ooit samen met Simon zag. Ik hoorde je praten en dacht: 'Lieven Van Gils is een weekdier.' En voor alle duidelijkheid: dat is geen scheldwoord.

"Natuurlijk ben ik een weekdier. En zeker als het over mijn kinderen gaat. Ik kan enorm geraakt worden door boeken of films die over de relatie tussen een vader en zijn zoon gaan. Dan kunnen de tranen zomaar - plets - op de bladzijde of de sofa vallen."

Mag ik je bij dezen suggereren om op Netflix naar The Pursuit of Happyness met Will Smith te kijken? De vaderlijke tranen zullen nauwelijks te stelpen zijn.

(lacht) "Ik zal er samen met Noah eens naar kijken. Hij is 15 en bijna net zo groot als ik, maar als we samen een Netflixke doen, vleit hij zich nog altijd tegen mij aan. Zalig is dat. Al vraag ik me op zo'n moment ook af: 'Hoe lang nog? Zal Noah op een dag niet aan de andere kant van de zetel blijven liggen?' Als het zover is, zal ik in stilte lijden en denken: 'Bon, al knuffelend naar een film kijken, behoort dus ook al tot het verleden.' (lacht) Stilstaan bij wat voorbijgaat: het hoort blijkbaar bij mijn leeftijd. Ik maak mij nu al zorgen over de dag waarop Simon en Noah het huis uit zullen zijn."

Gelukkig heb je naar verluidt veel vrienden om op terug te vallen.

"Ik heb nog altijd vrienden die ik al kende toen ik amper vijf was. In Hoogstraten, waar ik ben opgegroeid, maak ik al vijftig jaar deel uit van allerlei vriendenkliekjes. Met sommige vrienden ga ik nog steeds skieën, met andere ga ik op weekend in de Ardennen en met nog andere breng ik elk jaar oudejaarsavond door. Het klinkt als een Bond Zonder Naam-wijsheid, maar in vriendschap moet je investeren. Ik bel mijn vrienden regelmatig op. En ik probeer ze zo vaak mogelijk te zien. Als het aan mij lag, zou ik thuis elke avond vrienden ontvangen."

Van Gils & Gasten, editie Keerbergen.

"Zoiets, ja. (lacht) Er wordt vaak gezegd dat je je beste vrienden niet vaak hoeft te zien om ermee bevriend te kunnen blijven. Maar daar ben ik het niet mee eens. Vrienden moet je zien, horen en voelen. Anders zal er na verloop van tijd toch iets verloren gaan."

In de blessuretijd van ons gesprek komt hij nog even terug op het naderende einde van zijn talkshowdecennium. Hij vertelt dat het pas de laatste dagen tot hem doordringt dat hij straks geen programma meer heeft. "Ik heb lange tijd ontkenningsgedrag vertoond. Ik schoof mijn afscheid voor me uit. Maar nu ik voor de laatste week van Van Gils & Gasten sta, kan ik er natuurlijk niet langer om heen. Ik weet nu al dat ik donderdag overmand zal worden door emoties. Maar als ik melig word, is dat maar zo. Dat is toch één voordeel van 55 zijn: je trekt je daar allemaal geen zak meer van aan."

Om het met een quote uit Boyhood- nog zo'n mooie vader-en-zoon-film - te zeggen: You grow up the day you have you first real laugh. At yourself.

0 notes

dieheldvandiemiddelklas · 8 years ago

Text

Breed se roadtrip wenke

Oraait, so ek vertrek oor vier dae op my eerste solo-roadtrip. Dit is iets waaroor ek al vir jare droom en waaraan ek al menigde oggende (terwyl ek eintlik moes werk) al gedagdroom en pseudo-beplan het. Google-maps weet al wanneer ek gaan soek na verlate Weskus-dorpies of versteekte kroeë in die laeveld. Ek het Suider Afrika ook al platgery agter die belaglikste verskonings en avonture aan. Maar hierdie keer is anders - hierdie keer pak ek my grootste avontuur alleen aan en ek is eerlikwaar doodsbevrees. Ek is nie ‘n alleen-mens nie. Ek raak verveeld na ‘n halfuur van eensaamheid en is dikwels altyd omring met vriende of familie waarmee ek kan onsin praat. SO in die gees van voorbereiding het ek besluit om ‘n lys te maak van al die lesse wat ek al geleer het op ons kontinent se stowwerige paaie - meer vir myself as enigiets anders, maar as iemand kan baat vind hierby sal ek verheug wees. So without further ado - Breed se roadtrip wenke:

Jy gaan ‘n voertuig nodig hê. Sonder een is enige roadtrip donners lank. Jou voertuig hoef nie groot, nuut, fancy of duur te wees nie - hy hoef nie eers noodwendig vier wiele te hê nie. Die belangrikste is dat hy/sy 'n naam moet hê. Dis soos 'n skip - dis noodlottige slegte geluk om jou kar onbenoemd te laat. My persoonlike voertuig is ‘n charcoal Fiesta met die naam Themba. Vernoem na Themba Bavuma, want hy is klein, donker en ongelooflik rats. Terwyl ons op hierdie punt is, maak seker jou voertuig is gereed vir die trip. Ek was al in die situasie waar my ratkas ingegee het op die Hawequa gebergtes net buite Paarl. Ek en my reisvennootskap het al biddend by die berg afge-’free’ en by die naaste garage ingekruip om die beste back-yard mechaninc in die Boland te vind. Die man het ons ingesleep, opgejack, oopgeskroef en ons kleppe verander. Hy het ook ons kar reggemaak.Punt is, kyk jou voertuig deeglik deur voor die trip, of as jy soos ek is en jy kan nie ‘n fan belt van ‘n seatbelt onderskei nie, kry iemand wat weet om vir jou te kyk.

Goeie musiek is noodsaaklik. Of jy nou solo of saam jou makkers reis, musiek is die een ding wat jy MOET hê. Vat ‘n middag of twee en maak seker jy het toegang tot ordentlike tjoens. Coldplay, Mumford and Sons en The Killers is die absolute minimum wat op jou playlist moet verskyn. Enigeiets waarmee jy kan saamsing of wat jou laat voel asof jy in jou eie music video is sal loop. Vir die solo-resigers kan ‘n stukkie Leonard Cohen, Koos Dup en Gert Vlok Nel uitstekend werk.

Overplan, Underthink. Hierdie is dalk my belangrikste stukkie advies. Voor die trip is ek gewoonlik fanaties obsessief oor die detail. Watter paaie gaan ek ry, is daar tolhekke, hoe ver gaan ek grondpad moet ry, waar kan ek stop vir petrol, kos, badkamers of voedsel? Maak seker jy weet presies waar jy gaan oornag en hoe om daar uit te kom. Neem alle aanwysings en kontakbesonderhede in harde-kopie vorm saam. Lees op oor die belangrikste besienswaardighede asook enige pubs, clubs, restaurante en ander lekker plekke. As jy die raamwerk daar gestel het is jy dan vry om te doen net wat die hel jy wil terwyl jy daar is. Moenie daaroor worry as jy ‘n padstal sien wat tant Anna se nastergal konfyt adverteer en jy voel jy kan nie langer lewe as jy dit nie geproe het nie. Trek af. Koop ses. Vra vir tant Anna of sy ‘n lekker potbrood resep het wat saam met die konfyt kan gaan. Beplan die lewende wit waks uit jou trip uit, dan kan jy met ‘n oop gemoed van die bestemde roete afbliksem.

Neem fotos. Jy hoef nie ‘n duur kamera met ‘n lens soos ‘n Royal Artillery howitzer te hê nie (alhoewel dit seker help). Ek vind my heil in die ingeboude kameratjie in my LGD slimfoon om die natuurskoon wat ek sien vas te vang. Ons lewe in een van die mees diverse en pragtige lande in die wêreld en jou mense gaan wil sien waar jy was. DIs ook nie sleg om iets op sosiale media te laai en te sien hoe die likes inrol nie. Onthou net dat dit nie is waaroor dit gaan nie. Jy moet eerstens alles net beleef. Maak tyd om te kyk na daai waterval of daardie sonsondergang. Asem dit in. Huil as jy moet. En dan, wanneer jy gedrink het uit die wonderskoon kan jy jou kamera uithaal en dit vasvang om te post met slim hutsmerke.

Onthou jou medisynetassie. Jy wil nie met jou broek op jou knieë gevang word hier nie. Neem vir jou allerlei mediese verbruiksware saam soos hoofpynpille, oogdruppel, pleisters, ontsmetmiddele, muskietgoed, sonroom, rennies (vir nadat jy potbrood en nastergalkonfyt gevreet het) en enigiets anders wat jy dink jy dalk moontlik vir een of ander rede miskien kan nodig kry. Wees eerder oorversigtig.

Praat met die locals. Dis die rede hoekom jy reis. As jy die opinies van klomp Gautengers wou hoor kon jy in Gauteng gebly het. Chat met die boer in sy two-tone hemp en hoor wat hy te sê het oor die reën, die ruggas en sy gunsteling biltongwinkel. Drink ‘n quart by die shebeen en speel ‘n potjie pool met die manne. Draai in by die vlooimark en koop ‘n bangle of gaan na die NG Kerk se bazaar en kyk of hulle kerktannies lekkerder pannekoek bak as elders. Hoor wat die mense doen in hulle spaartyd en doen dit saam met hulle as jy tyd het. Jy gaan tien teen een genooi word na ‘n braai of ‘n ete met hierdie benadering en dan moet jy die geleentheid aangryp. Beleef die land en sy mense. Ek wil actually aansluit by hierdie punt en dit uitbrei na die local cuisine. As jy Durban toe gaan moet jy ‘n bunny eet, beleef waaroor regte Cape Malay kossies gaan in Kaapstad en probeer sommer ‘n Gatsby terwyl jy daar is. Eet seekos op die Weskus en drink wyn in Stellenbosch. Gee jouself oor.

Moenie te veel klere saamvat nie. Onthou, jeans kan nie vuil raak nie so jy kort net een paar. ‘n Kortbroek kan ook meer as een keer aangetrek word en jy benodig waarskynlik nie drie baadjies nie. ‘n Hoed is wel ‘n moet. Een paar gemaklike skoene.

Skryf. Selfs al is dit nie jou ding nie. Skryf wat jy sien en dink en voel. Vang jou ervarings vas op een of ander manier. Skryf ‘n dagboek of gedigte of enigiets wat jy wil. Jy hoef dit nie eers te hou nie, maar ek is oortuig dat jy die ervaring lewe gee as jy dit vasvang in woorde. En lees ook as jy kans kry. Lees sommer Kerouac se On the road, Steinbeck se Travels with Charley en enigiets van C. Johan Bakkus ter voorbereiding en om jou ordentlik in die bui te kry. Gesels met jou boekwurm vriende en kry ‘n paar voorstelle vir boeke wat jy kan lees terwyl jy reis. Lees boeke wat jou saamsleur en inspireer. Lees digbundels. Lees ee cummings en Breyten Breytenbach en Ingrid Jonker.

En geniet jouself… Laat die trip jou verander. Steinbeck het gesê people don’t take trips, trips take people. En dit is baie waar. Jy kan nie die skepping sien en met mense interact sonder om daardeur verander te word nie - en is dit nie eintlik hoekom jy die trip vat nie? So laat jouself toe om te sien en te voel en om verander te word. Our battered suitcases were piled on the sidewalk again; we had longer ways to go. But no matter, the road is life.

#roadtrip travel adventure #submission

1 note · View note