#Fluiten

[polldermodel]

Kan je fluiten?

-ja goed

-ja een beetje

-nee

[peterpauldoodkorte]

en de merels zingen

hoe zoet zijn zede harmonieën van de ochtendwaar al de merels zingen nog voor de zon op komtde adem van vers hooistromend door het lentebladkust bruisend hun vleugelsterwijl zij hun hymne kwelen zelf als in de late avondde nachtegaal verleidelijk zingt spelen nog de merelshun buxushouten fluitenverscholen in het struikgewaslokt hun lied vreugdevolvan de vroege ochtend tot de late avondhet leven…

[dutchjan]

December 24, 2023

[hullott]

Dwergpapegaaien zijn een populaire vogelsoort vanwege hun kleine formaat, prachtige kleuren en aanhankelijke persoonlijkheden. Ze zijn ook relatief gemakkelijk te verzorgen en kunnen in verschillende omgevingen worden gehouden. Dwergpapegaaien zijn sociale dieren en hebben gezelschap nodig, dus het is het beste om ze in paren of kleine groepjes te houden. Het zijn actieve en speelse vogels die graag omgaan met hun baasjes en die eenvoudige trucjes kunnen leren. Met de juiste zorg kunnen tortelduifjes 10-15 jaar oud worden.

[twafordizzy]

De merel voordat het gaat regenen

De Merel is een broedvogel; met een miljoen paren de talrijkste van ons land, zeer geliefd. Heeft vele namen, zoals Meerle, Mèrelon, Gieteling, Mjerrel en, op Texel, Swarte Tjakker. Ik hark in Friesland bladeren in een tuin en om me heen hipt een Merel, een plechtstatige vogel. Het mannetje is geheel zwart met een oranje snavel, oranje oogring. Een vroege zanger. In februari klinkt zijn eerste…

[homoerotisch]

ik denk dat rutte langzaamaan wel kan fluiten naar z'n navo baantje, no way dat er een nieuw kabinet staat voor de zomer

[jackhkeynes]

hoissar "whistle"

hoissar /hɔjˈsar/ [hʊjˈsɑː]

whistle, to make a sound by forcing air through one's mouth;

blow, to make music with a wind instrument or noise with a whistling device;

disobey, flout, to express contempt for rules or laws by word or action;

skive, skip, shirk, to renouce one's responsibilities especially with regards to school or work

Etymology: from Middle Boral hoisçar "whistle, flout", probably of onomatopoeic origin. Otherwise, perhaps a borrowing from Old English hwistlian "to whistle". Its subsequent semantic development is unclear but mirrored in e.g. Dutch fluiten "to play the flute, to scorn, to scoff".

Hour alcot es tu y toriot hoissant? /ur alˈkɔt ɛz ti i ˌto.riˈjɔt hɔjˈsant/ [ʊː‿ʀɐˈgɔt ɪz ti i ˌto.ʀɪˈjɔt hʊjˈsant] time how.much be 2s def torriot blow-p.prs How long have you been playing the torriot?

[jurjenkvanderhoek]

BRIESJES VAN VERBEELDING IN VISUELE PARTITUREN

“And in the naked light, I saw / ten thousand people, maybe more / people talking without speaking / people hearing without listening / people writing songs that voices never shared / no one dared / disturb the sound of silence.” Paul Simon probeerde al eens de stilte geluid te geven in een song. Het gaat in zijn lied om de stilte die valt wanneer mensen emotioneel niet met elkaar kunnen communiceren. Niet weten wat te zeggen en de stilte om te snijden is zo hard. Frie J. Jacobs roert in zijn werk een ander soort stilte aan. Een stilte die zacht is als het geruis van de wind, hoewel stilte een geluid van niets heeft. Stilte is het wit van het papier dat Jacobs voor zijn tekeningen gebruikt. Zodra hij daar een lijn op zet heeft de stilte geluid, heeft het een middel te spreken. "Silence is the canvas on which I paint my music", zei componist Morton Feldman hem voor. Dus zoekt Jacobs naar een taal voor de taal, een taal die er altijd was, maar waarmee we het contact zijn kwijtgeraakt. Die zoektocht schuurt echter wel aan tegen wat Simon verklankt.

De stilte traceren dat is wat Frie Jacobs doet. Geluidloosheid opsporen. En dan de rust uittekenen. Stilte is iets dat node wordt gezocht. Nauwelijks nog te vinden, hier. Op deze plek in de westerse wereld. En in de westerse mens zelf. Eens heb ik het gevonden in een klooster. Nu verlaten door de monniken en ingenomen door een nieuwe lichting. Is de stilte gebleven of is deze mee vertrokken naar elders? Ik ben onwetend wanneer ik niet terugkeer naar daar, en de rust zoek van de overleden broeders in hun graven. Op die plek toen daar heb ik het geluid van stilte ervaren, het niets zonder geluid.

Het geluid van niets is dus stilte. Dat is maar moeilijk te bevatten, het niets. Daar is nauwelijks mee om te gaan, daarom heeft de mens geluid verzonnen. Een gesproken woord om de stilte te doorbreken, de leegte te vullen. Een schreeuw uit onzekerheid. Een roep om het zijn aan te geven, gillend het bestaan te bevestigen. Om de stilte uit te drukken, geluid te geven, zichtbaar te maken, heeft Frie J. Jacobs een beeldende taal gevonden. Er is onhoorbaar een lichte golfbeweging in de natuurkundige atmosfeer, dat fluisterend de stilte zwijgt. Dat heeft Jacobs nagegaan en afgetekend. Die klanken krijgen vorm in zijn tekeningen. Geluid kan geregistreerd en genoteerd worden. In de opvatting van deze kunstenaar kan aldus ook de stilte opgeschreven worden. Zo kan de stilte tot klinken worden gebracht, tot een muziekstuk worden gevormd.

De quote van Feldman op de eerste bladzij van zijn boek ‘Tracing stillness, visuele partituren’ staat symbool en is kenmerkend voor het werk van Frie Jacobs. Dat canvas is het papier, het schilderen is zijn tekenen, maar de stilte is universeel. In zijn werkstukken houdt de kunstenaar wel de strakke lijn van de notenbalk aan. Dartelt dan door de lijnen heen, boven en onder, er tussendoor, maar blijft de weg van begin tot eind netjes volgen. Van intro tot finale. Van opmaat tot afslag. In die orde staat voor Jacobs weinig vast. Eerst is er nog regelmaat in het verwerken van plantendelen, wanneer hij in de zoektocht naar de juiste vorm en uitdrukking de idee van het notenschrift los-vast volgt. Dan maken stengels en bloemen nog de notering. Later bij het vinden van duidelijkheid laat hij die onregelmatige regelmaat los en stelt de tijd aan als dirigent, vuur en water als het orkest.

Er klinkt echter geen muziek, zoals de (normale) partituur ook een levenloos stil bedrukt papier is. Het komt dan tot leven wanneer de dirigent aftikt en de musici de instrumenten volgens voorschrift laten klinken. Bij de visuele partituur van Jacobs ben ik de dirigent, laat ik de verwaaide noten klinken in mijn hoofd. Denkend aan een klanklandschap hoor ik de vogels fluiten en insecten zoemen, de wind laat zich langs de takken horen, water kabbelt door de beek. Ik geef de stilte geluid, er vormt zich in mijn hoofd een soundscape. Annemarie Peeters schrijft dat in haar interview met de kunstenaar zo beeldend: ogen beginnen te luisteren en oren beginnen te kijken. Zo beschouw ik de composities van Jacobs. Stil voor mij uit, maar in gedachten klinken de cimbalen en slaat de trom.

Het notenschrift is een ordelijke aanwijzing, hoe de muziek moet klinken volgens de componist. Met richtlijnen voor dirigent en muzikant. Maar deze kunnen weinig kanten op dan nauwkeurig de instructie op te volgen. Het gevoel bij het spel kan echter wel een persoonlijke tint krijgen, los van de tempoaanduiding. Waar bijvoorbeeld zeer levendig staat, allegro con brio, zou de dirigent gematigd, allegro moderato, kunnen laten spelen. Maar de compositie klinkt in iedere vorm zoals het bedoeld is. Pas wanneer er een arrangement wordt gemaakt kan er van de rechte weg worden afgeweken. Hoe de partituur van Jacobs klinkt is aan de muzikant. De kunstenaar heeft niets voorgeschreven, niets aangegeven als handleiding of vingerwijzing. Het is een aanzet zoals Philip Glass dat in zijn werk heeft gedaan. Daarop kan de muzikant verder improviseren. Jacobs heeft zelf bij het componeren ook geen klanken gehoord. Heeft het werk benaderd als een kunstwerk, het is stil, een registratie van de stilte. Hij noteert de stilte die pas tot klinken komt wanneer de muzikant er de ogen en oren op los laat. Het zal Jacobs verrassen.

Zo worden ook wel klankbeelden gemaakt bij bestaande schilderijen. Een interpretatie van kleur en vlak in noot en toon. Hoe klinkt een afbeelding. Maar Jacobs heeft toch een soort van klanken genoteerd. Heeft een voorzet gegeven waarop de tijd  reageren en improviseren. Daar hoort geen beeld bij, geen afbeelding. De visuele partituur is het beeld, het kunstwerk. Water in de vorm van regen vervormd het schrift, de wind als kalme bries geeft een richting aan de emotie. De partituur is een manier om een muzikale compositie te noteren en te communiceren. Op papier lijkt de muziek abstract, maar zodra de noten tonen krijgen komt datgene wat de componist voor ogen en in oren had tot realisatie.

“Toen de beeldende kunst aan het begin van de 20ste eeuw zich begon te verwijderen van de figuratie kreeg zij iets gemeen met de muziek: abstractie”, schrijft Frie Jacobs in de uitgave ‘Tracing Stillness’ wanneer hij kort ingaat op het ontstaan van de visuele partituur. Met het zelf noteren van de stilte balanceert de kunstenaar op het snijpunt van natuur, poëzie, muziek en beeldende kunst. “Ik begrijp elk kunstwerk – of het nu een tekening, schilderij of visuele partituur is – als een poëtische bron voor de toeschouwer.” Zijn partituren ontstaan als beeldend werk, waar in eerste instantie geen geluid aan te pas komt. Te lezen als een ode aan de verbeelding, want dat heeft de uitvoerder van het werk nodig: verbeeldingskracht. “Ik maak geen muziek, ik maak beelden”, zegt hij. De beelden ontstaan uit de stilte en het observeren van de natuur. Het zijn briesjes van verbeelding. De uitvoering heeft geen voorbereiding nodig, het kan a prima vista klinken. “Al mijn partituren worden geboren uit stilte.”

Tracing stillness, visuele partituren. Frie J. Jacobs. Uitgave Foundation F, 2024.

[pedaalridder]

Het water sijpelt op m'n hoed bij de green canyon. Een waterval tussen de rotsen waar we in een bootje naar toe gevaren zijn. Na de tocht verdoe ik mij aan een jonge kokos. De smaak is niet te vergelijken met 'onze' kokos. Hier blijkt het een ware delicatesse te zijn. Oude kokos bestaat ook maar heeft geen wit vruchtvlees maar bruine, en wordt voor de soep gebruikt.

De boottocht was spectaculair maar wat ik 's-middags ga meemaken tart de grenzen. Ik ga met een gids op pad door grotten en de jungle!

De start begint rustig, al hoewel, vanaf de parkeerplaatsen komen grijze apen op ons af, die razendsnel door grote honden de bomen ingejaagd worden. Rondom op de oceaan maken vissers zich op voor de nacht. Tegenwoordig met bootjes uit materiaal van glas, maar tot midden jaren '80 waren het nog houten vaartuigjes waarbij geroeid moest worden. Eerst gaan we naar een Hindugrot waar het lekker ruikt naar wierook. Mijn gids Iwan legt uit dat het Hindoenisme de oudste religie van Indonesië is. Dan gaan we naar een grot waar je zowat kruipend en kronkelend door moet. Bij een hol lokt Iwan met pinda's een stekelvarken naar buiten. Stel je voor daar sta je opeens oog in oog met een stekelvarken! En toen waren er kleine vleermuizen te zien die zich rondom de pasgeboren vleermuisjes gegroepeerd hadden. In de jungle was het veelal doodstil, tot een kolibrie begon te fluiten. Over de stenen en boomstammen door, tussen het bamboe en de rotan bewoog zich in het water plots een varaan voort.

Iwan plukte een blaadje van een struik en wreef het in mijn handpalm. De kleur die daarbij vrij kwam leek wel bloed. Die blaadjes hebben in de Tweede Wereldoorlog nog een bijzondere functie gehad. Vrouwen die gevlucht waren naar de jungle gebruikten het als make-up!

De jungle uitkomend wordt het strand niet alleen bevolkt door badgasten maar ook door tal van apen. Als je uit de zee komt en zin hebt in een flesje bronwater, dan is dat pech want ik aanschouw hoe één van de apen een fles pakt, aan z'n bek zet en er gulzig uitdrinkt!

[jansiemons]

Hier zit ik weer de onvolprezen schrijver

Hier zit ik weer, de onvolprezen schrijver die werkelijk niets beters te doen heeft dan zijn nietige bestaan op te tekenen. Ja hoor, het is weer zo'n dag. De vogels fluiten, de zon schijnt, en ik heb absoluut geen belangrijk werk te verrichten. Niet dat er ooit iets belangrijk te doen, maar goed, iemand moet de kunst van het niksen perfectioneren.

Elke ochtend word ik wakker met het gevoel dat ik misschien, heel misschien, iets belangrijks ga doen. Maar tegen de tijd dat ik mijn eerste kop koffie heb ingeschonken, besef ik dat mijn grootste prestatie van de dag waarschijnlijk het vinden van een schoon paar sokken zal zijn. En zelfs dat is al een uitdaging op zich.

Laten we wel wezen, ik ben een meester in het vermijden van productiviteit. Sommige mensen in mijn omgeving zijn briljant in wetenschap, anderen uitblinken in sport, maar ik, ik ben een kampioen in luiheid want ik denk talent te hebben om te schrijven. Het is een talent dat niet iedereen gegeven is, maar ik draag het met trots.

Deze morgen bijvoorbeeld, was weer opwindend. Ik heb uren besteed aan het vermijden van werkelijk elke vorm van nuttige activiteit om maar te kunnen schrijven. Maar ik ben erin geslaagd om te overleven zonder ook maar één noemenswaardige prestatie te leveren. Mijn hond heeft weer besloten dat ik zijn tijd niet waard ben, wat me doet afvragen of ik zelfs voor een huisdier te saai ben.

Maar laten we eerlijk zijn, het leven is niet altijd een groot avontuur, en iemand moet de rol van de idioot vervullen. Dat is waar ik misschien wel in beeld kom. Met mijn oneindige voorraad sarcasme en mijn natuurlijke talent voor zelfspot, maak ik zelfs de meest triviale zaken vermakelijk. Tenminste, voor mezelf toch.

Nu ben ik weer mijn tijd aan verspillen met nietsdoen, en maar schrijven, maar op zo'n "briljante" manier dat ik bijna zelf denk dat het een kunstvorm is. Want laten we eerlijk zijn, het leven is te kort om mij serieus te nemen. En als er iemand is die dat begrijpt, dan ben ik het wel. Dus hier zit ik, te genieten van mijn onbeduidendheid, klaar om nog een dag van glorieuze middelmatigheid tegemoet te treden. Voor mij is het genoeg om te weten dat ik hier ben, nutteloos en onbelangrijk, maar toch ergens goed in: het vinden van humor in de banaliteit van het dagelijks leven.

[joostjongepier]

Wat?   Selbstbildnis (1912) en Sonnenaufgang (1913) door Otto Dix, Mahnmal Frauenkirche (ca. 1985) door Siegfried Klotz en Pfeifender Arbeiterjunge (1929) door Ernst Hermann Grämer

Waar?   Städtische Kunstgalerie, Dresden

Wanneer?   6 augustus 2024

’s Middags bezoek ik de Städtische Kunstgalerie. Ik heb het hele museum voor mezelf alleen. Af en toe dwaalt er een wat verweesde suppoost door de zalen, maar andere bezoekers kom ik niet tegen. Er heerst absolute stilte in de ruimtes en ik kom helemaal tot rust of, zoals een van mijn collega’s het zou uitdrukken: “Ik werd helemaal zen”.

Het museum laat werk zien van kunstenaars die leefden in de stad Dresden. De bekendste daarvan is Otto Dix. En de twee werken van zijn hand die in het museum hangen, zijn  wat mij betreft ook allebei hoogtepunten. Een zelfportret als jongeman toont een streng en zelfverzekerd kijkende jongeman. Het is een werk op papier dat op linnen is bevestigd. Het komt uit het bezit van Rudolf Räder die in 1913 en 1914 samen met Dix studeerde aan de Kunstgewerbeschule. In 1950 schreef Räder over deze schets: “Het is een van de vele zelfportretschetsen waaruit ik mocht kiezen, die het beste Dix zoals hij toen was karakteriseert. De ruimdenkende blik, die alles onderzoekt en nauwlettend in de gaten houdt . Een gezicht dat een eigen wil verraadt. Eigenlijk een bescheiden mens met een sterk karakter. Zo was Dix echt. En daarom was deze schets voor mij de beste uit die tijd .”

Ernaast hangt Sonnenaufgang. In 1912 zag Dix in Galerie Arnold in Dresden voor het eerst werk van Vincent van Gogh. Dit maakten een diepe indruk op de schilder, wat daarna met name in zijn landschappen te zien is. Het werk werd in 1920 door de kunstenaar aan de kunstcollectie van de stad Dresden geschonken, maar in 1937 ‘Entarted’ verklaard. Het werk werd in 2012 opnieuw door de stad aangekocht. Het schilderij doet denken aan Van Goghs Korenveld met kraaien, maar Dix geeft de zon op geheel eigen wijze weer. Door de gele stralen te combineren met zwart, lijkt de zon te exploderen. Je kunt de hitte haast voelen.

Vooral door het thema is Mahnmal Frauenkirche een indrukwekkend werk. Wie, net als ik, pas de Frauenkirche heeft bezocht kan zich haast niet voorstellen dat nog geen veertig jaar gelden de kerk erbij lag zoals op dit schilderij: een ruïne.

Waar het schilderij van de Frauenkirche vooral associaties oproept met oorlog en ellende, word ik van een ander werk heel vrolijk. Het is een kleine bronzen sculptuur van een fluitende arbeidersjongen. De knaap is gekleed in slechts een kort broekje en houdt zijn handen nonchalant in zijn zakken. Hij gaat volledig op in zijn fluitconcert. Als ik naar dit beeldje kijk, hoor ik de jongen fluiten.

[evocapalabras]

Fluiten

to whistle

[mijnniemandsland]

Fluitje.

In het onmetelijke theater van sport en spel, waar elke seconde een epos van menselijke beproeving en triomf kan schrijven, vinden we onszelf soms gevangen in de meest onverwachte momenten van poëtische gratie, zoals die keer dat het fluitje, het kleine maar machtige instrument van orde en gezag, een ogenblik na het schrille, doordringende fluiten, ontsnapt aan de vastberaden grip van de…

[hullott]

De dwergpapegaai van Fischer heeft een groene rug, borst en vleugels. Hun halzen zijn goudgeel en naarmate het omhoog gaat, wordt het donkerder oranje. De bovenkant van de kop is olijfgroen en de snavel is felrood. Het bovenoppervlak van de staart heeft enkele paarse of blauwe veren. Het heeft een witte cirkel van blote huid (oogring) rond zijn ogen. Jonge vogels lijken erg op de volwassenen, behalve dat ze saaier zijn en de basis van hun onderkaak bruine aftekeningen heeft. Ze zijn een van de kleinere tortelduifjes, ongeveer 14 cm (5,5 inch) lang en 43-58 g zwaar.

Hoewel de meeste tortelduifjes van Fischer groen zijn, zijn er verschillende kleurvariaties gefokt. De blauwe variant overheerst; het ontbreekt geel, het heeft een helderblauwe rug, staart en borst, een witte nek, een lichtgrijze kop en een lichtroze snavel. Deze mutatie werd voor het eerst gefokt door R. Horsham in Zuid-Afrika in 1957. Er is een gele lutino-mutatie, die voor het eerst verscheen in Frankrijk. Deze vogels zijn meestal lichtgeel met een oranje gezicht en een rode snavel. Verdere mutaties zijn bonte, zwarte of donkerogige witte, kaneel-, witte en albino-mutaties die ook zijn gefokt.

Fischer's tortelduifjes

Ze zijn kleiner dan het perzikgezicht en de gemaskerde tortelduifjes, en hebben een duidelijk, hoog getjilp. Fischer's, in hun nominaatkleur, hebben een fel rood-oranje snavel, een oranje gezicht en borst, en het onderlichaam en de vleugels zijn groen

Zijn Fischer-tortelduifjes luidruchtig?

Dwergpapegaaien zijn zeer vocale vogels, die harde, hoge geluiden maken die hinderlijk kunnen zijn voor buren. Ze maken de hele dag lawaai, maar vooral op bepaalde momenten van de dag. Fischer's zijn echter niet zo luid als sommige andere soorten dwergpapegaaien, en hoewel ze vaak piepen, schreeuwen ze niet zoals de grotere papegaaien.

[fransopdefiets]

Veel van zulke wegen vandaag en de vogeltjes maar fluiten

[christiaanvantol]

WK fluiten in Japan