#Firokami

[svyat0s]

Hi_from_reality

Art&concept by Ol Albireo Feel free to write your stories and give names to the artworks. Also, you're not limited to just writing stories; you can draw your own art, compose music, make toys, saw with a jigsaw, scratch with a nail, and translate into other languages for practice (and never simplify the text when translating!). And show us what you've created :)

"It's sad," Derek Lambron said earnestly, yet without a trace of sorrow. A physicist-inventor. A loner. Yet, an honored guest at our SRI. Calling him a loner is quite relative, of course. He utilizes the efforts of entire laboratories, just like all scientists who aspire to achieve something significant. But Derek lives alone, not in the Science Town, but in Firokami itself, working solo without even assistants. Who knows what deamons help him. Only when he participates in an experiment as a honorary guest, is he provided with a support group. In our routine operations, we grapple with the problem of immortality. Or rather, I misspoke; immortality isn't the problem, death is. In Firokami, lifespans stretch for several centuries, yet even after those, people neither wish to age nor die. Why would they, if life is such that one would like to live forever? Death is a desired outcome only for those who find no place in life. But in Firokami there are many things to do besides death. Derek discovered something in his observations and came to share the phenomenon with us. Like Lodge Cutter (the doctor and owner of the Clinic for Innovation and New Forms of Life), he has the ability to transcend boundaries, to gaze upon the source of life, to bring back the deads—in short, a formidable physicist. "Yep, it's sad," I agreed, looking at the creature whose glowing tentacles hung lifelessly around, only one was stretched taut like a string. "When I found him, there were three streams left. In one life, it was a non-communicative; in another, a disabled being; in the third, a beetle," Derek explained, "Now, only the beetle remains. The beetle could die at any moment. I came so we could observe together…" "Complete death," I said. "Not necessarily. I still advocate the idea that there is no death," Lambron stated calmly and seriously, "We shall see what happens to the creature upon… let's say, the complete death of attention." Yes, I was invited to observe the complete death of attention of a living being. My name is Amiy Lutherna. I am a cosmopsychologist. I live in a high-tech city, in the distant future.

Adventures of Amiy Lutherna, AlbireoMKG

[young-firokami]

La primavero en la Urbo ^__^

La primavero en la Urbo ^__^

[albireo-mkg]

Reviews on the novel "For a Slave" from #litmarket. @sonya_grona «A very dimensional book. It has a neat tag - the cruel eroticism, and this is what the book attracts in the first. But in fact, it is not only about cruelty, not only about sex (although, what could be more interesting than sex? Surely someone will lie that it is a job %)), but it's about relationships, about people's behavior. The reasons that push them to act. What are they guided by? What do they want? It is not obvious, but in this book, "For a slave" there are answers to such questions :)» Отзывы на роман "Ради раба" с #litmarket. @sonya_grona «Очень многогранная книга. Тут стоит аккуратный тег жестокая эротика, и это то, чем книга привлекает в первую очередь. Но на самом деле она не только про жестокость, не только про секс (хотя, что может быть интереснее секса? Наверняка кто-то наврет, что работа%)), а отношения, поведение людей. Причины, которые их толкают на поступки. Чем они руководствуются? Чего хотят? Неочевидно, но в ради раба есть ответы и на такие вопросы ))» #project #book #чточитать #книга #AlbireoMKG #радираба #pictures #bookstagram #fortheslave #firokami #святославальбирео #svyatoslavalbireo #книгидлявзрослых #fantasyerotic #fantasy #urbanfantasy #darkfantasy #фэнтези #городскоефэнтези #темноефэнтези #LuluAuthor #насхвалят #Wearepraised https://www.instagram.com/p/CFU5HpTDDc1/?igshid=ml8dhcgkz0sl

[ol-albireo]

[eo-ol-albireo]

auxtuno al ni venas )

[ol-notoj]

о тех кто предлагал всякое по пр. Мира

«Архитекторы-общественники, которые делали предложения, противоречащие нормам безопасности дорожного движения, просто не пришли. А предлагали эти общественники установить на пр. Мира приподнятые пешеходные переходы, приподнятые перекрестки, сужение пр. Мира до 2-х полос, а также предложили установить дорожные ограждения всего одного типа от единственного производителя. Самое важное и главное, что все эти нелепые предложения были отклонены, а сотрудники ГИБДД нас в этом поддержали», — пояснил Егор Фролов, отметив, что ни на заседании рабочей группы, ни на заседании штабов по разработке проекта их также никто не видел.

[albireofirokami]

Ĉiuj bezonas ŝancon

“La ligna distrikto, 25. La Ŝirmejon ne forlasu – estas vian vivospaco! Ĉiu meritas ŝanson!” gajaj kaj kvietaj voĉoj sonis el la radio.

La alta kaj svelta knabo en jako de Firokami Universitato atente observis korton. Li estis 13 jaraĝa, eble pli eble malpli – orfejaj infanoj neniam aspektas je sia aĝa. La jako  certe, apartenis ne al li, ja tiaj, kiel li ne havas ŝanson eniri la Universitaton de la diamanta urbo. Odens estis la bandestro de similaj knaboj. Ili estis ĉi tie, apud sia ĉefo, la pretaj blinde apogi ajnan frenezan ideon.

“Hoj, kien vi spektaĉi?” minacante demandis Odens, bataleme ekskuis per kapo, deĵetante la helajn harojn malantaŭen.

La knabo al kiu adresis Odens – la magra, ankaŭ la alta, memenkape la saĝulo. Ĉie, kie estas multe infanoj – kaj en tia orfejo vivas pli ol mil da infanoj – ekzistas tiuj. Ĥeĝ. Li ĉiam iomete kurbiĝis, kvazaŭ li malvarmiĝis, malhelaj kreskiĝintaj haroj estis ĉiam hirtiĝitaj, kvazaŭ iu hirtigis ilin, pensemaj brunaj okuloj ĉiam kvazaŭ ridetis kaj ĉiam kaŝis triston. Ĥeĝ simple forturniĝis, nenion dirinte. Li, entute, estis ne tre komunikema.

La blondulo aŭdace kaj kroĉeme rigardis ĉirkaŭe, ĉu ne kuraĝas iu, nu, ne gravas kion, simple  ne kuragaxas ja iu.

“La Ŝirmejon ne forlasu – estas vian vivospaco!” trakriegis la feliĉaj infanoj el la radio. La kanto finiĝis kaj la reklamo insiste raportis al ĉiuj en korto, ke feliĉo estas vivi en la Ŝirmejo.

“Kolerigis!” ekkriegis al ili Odens kaj puŝis stangon, kie estis parolilo.

“Tio estas la bona ideo. Se al vi ne plaĉas via vivo, venu kaj ricevu la novan.” tiel okazas, kiam sonas la fraso de Jan Elm – la respondo al la strata demandado pri la projekto La Ŝirmejo, ĉirkaŭ ĉio silentiĝis.  La hazardo, certe.

Firokami – diamanta urbo-ŝtato solvis la problemon de senhejmuloj, nebonstataj infanoj, kaj senbezonaj bestoj radikale. Kiel ĉion, ke li solvis. Nova senator Aĵen Eĝekt kreis Ŝirmejojn.  La tri tipojn. La Infanirmejo – infana ŝirmejo. La Senhejrmejo – ŝirmejo por senhejmuloj. La Bestirmejo – ŝirmejo por bestoj. Tio estis la eksterurbaj tendaroj, eĉ vilaĝetoj. Aperis la leĝo kiu malpermesis al senhejmuloj situiĝi en Firokami kaj la Fortoj forveturigis ilin al La Ŝirmejoj. Ĉiuj senbezonaj bestoj, la senhejmaj aŭ hejmaj sed de kiuj homoj volis seniĝi – homoj devis porti ilin en ajnan lokan azilon kaj oni sendis ilin en la Bestirmejon.

La registaro proekto La Ŝirmejo – estiĝis sukcesa. Kiel ajna projekto por kio respondecas iu sola. Post ili ne estis sovaĝa burokratia kontrolado, ne ekzistis gravajn kaj necesajn instrukciojn. Por ciu ŝirmejo oni disponigis grandan terpecon, pro tio, kontraŭe de aliaj filantropaj projektoj, tie ĉi ĉiam estis loko por la bezonantoj. Tie ĉi ĉiam sufiĉis da manĝaĵo – ĉar La Ŝirmejoj ne simple vivis per registaraj investoj, ili havis siajn kampojn, ĝardenojn, farmojn. La homoj kiu laboris ĉi tie instruis la venantojn. Eĉ en Bestirmejo – hundojn kaj katojn oni trenis, ili partoprenis en diversaj ekspozicioj, laboris en kino, laboris kiel savantoj, kondukantoj, asistantoj, kaj tiel plu. De ĉi tie oni povus preni beston hejmen. Ĉi tien ciutempe oni povus alporti kaj fordoni beston. Neniu mallaŭdis tiujn, kiuj alportis bestojn. Laborantoj de La Ŝirmejoj ne penis enmanigi bestojn al novaj posedantoj. Se ies katino aŭ hundino naskis, posedanto povus simple alporti korbon kun ĉarmaj idoj en lokan azilon. Kaj ne lasi ilin ĉe la pordo.

Kun la senhejmuloj kaj homoj en malfacila situacio, estis same.  Senhejrmejo akceptis virinojn, kies edzoj batis ilin, eksajn malliberulojn, kiuj ne povis integriĝi en la socion, se senhejma virino havis infanon, ŝi povus veni al Senhejrmejo kaj loĝi tie kun li, neniu provis forpreni lin de ŝi. Nur se ŝi volus, ŝi povus doni lin al Infanirmejo. En La Ŝirmejoj homoj profesiatrejnis, povus resti labori kaj helpi tuj. Instruistoj estis dungitaj de emeritaj homoj, spertaj kaj lertaj homoj, kiuj volis labori.

Do, Infanirmejo. Infanirmejo estis la plej grava parto de la projekto. Ĉar ne nur infanoj, kun kiuj  oni kruela traktis, orfoj kaj strataj infanoj venis ĉi tien. Ajna infano, kiu ne sciis kiel al li vivi povus veni ĉi tien. Se liaj gepatroj ne zorgis pri li, se liaj gepatroj estis en skandala eksedziĝo, se la gepatroj kontraŭstaras gravedon, rilatojn, orientiĝojn, sekson, la vivan elekton de la infano, se ekzistis io, kio kondukis la infanon al streso — li povus veni al Infanirmejo. Li ricevis ĉambron, manĝaĵon, vestojn, li studis aŭ lernis iujn metiojn. Kaj iu ajn povis forlasi La Ŝirmejon en ajna momento, se li sentis sin sufiĉe certan por fariĝi parto de Firokami, nu, krom la bestoj, kompreneble.

La nova leĝo diris — ĉiuj rajtas vivi. Do, se la infano ne volis vivi kun siaj gepatroj, aŭ en la orfejo, aŭ simple ne volis vivi, kiel li vivis — li povus akiri duan ŝancon, akiri alian vivon. Nun, se la infano forkuris de la hejmo, La Fortoj unue eksciis ĉu la perdita infano estas en la Infanirmejo, demandis ĉu la infano plendis pri la gepatroj. Se la infano plendis, se li estis elĉerpita aŭ batita — La Fortoj komencis fosi sub liaj gepatroj. Se la infano silentis, neniu presis en la Infanirmejo. La Fortoj kontrolis liajn gepatrojn memstare. Ili eĉ povis ne diri al gepatroj ke la infano estis en La Ŝirmejo.

«Via infano estas sub protekto de Firokami», raportis la Fortoj. Tio signifis, ke la infano estis trovita, viva kaj bone. Sed ĉu li estas en La Ŝirmejo, ĉe la Fortoj, ĉe riĉa sinjoro, kiu prenis la infanon al la bontenado — la gepatroj ne povis scii. Se la infano volis iri hejmen — la Fortoj prenis lin hejme de La Infanirmejo.

Komence infanoj timis la Infanirmejon, senhejmuloj timis Senhejrmejon, sed poste ili ekvidis, ke la Ŝirmejo ne estis totalismaj kolonioj. Ili vere estis Ŝirmejoj. Tie oni povas vivi, manĝi, ripozi. Ili ekzistis, simple doni potencon al la malriĉuloj trairi la vivon plu.

Kompreneble, inter la infanoj estis teruraj rakontoj, ke riĉaj sinjoroj venas tien kaj akiris sklavojn kaj seksajn ludilojn. Nu, iuj elturmentitaj per malriĉo infanoj eĉ atendis tion. Sed vane.

Korifeoj de Firokami restis for de la Ŝirmejoj, ili ĉiam sciis, kie trovi netimitajn ludilojn.

Nur unu leĝo kaj nur tri lokoj solvis la grandajn problemojn de la socio. Firokami ĉiam faris tiel. Decidis. Aĝen preparis novan solvon por krimuloj kaj por mensa malsano. Kaj nun Firokami rigardis kiel funkcias tiu direkto. Kaj ĝi funkciis perfekte.

Sur la radioaparato, kantis kanto. Iuj de bandoj de Odens komencis danci en la ritmo.

Odens ekkoleris pro la anonco, pro la melodia flustro de la voĉo de la korifeo. Nenia nova vivo ne eblas esti por li, nur fabeletoj. Odens kaj miloj da infanoj vivis en ordinara orfejo. Kun ĉiuj la sekvantaĵoj. Kun venantaj perfortuloj, kun malbongustaj manĝaĵoj, kun stultaj kaj maljustaj reguloj. Senatano Aĝen diris, ke se la projekto de Ŝirmejo gajnfunkcios, tiam ĉiuj orfejoj estos rekonstruitaj laŭ tia plano. Sed ankoraŭ ĝi estis la ordinara orfejo.

La vigla rigardo de la verdaj okuloj de Odens falis sur vico da rubo-ujoj, ili ĉiuj estis fermitaj tiel ke ratoj kaj nekaptitaj bestoj ne povis atingi tien. Odens piedbatis unun kun strangolita krio, frapante la kovrilon. Lia kompanio ridis kaĵole. Li ridetis venke, la potenco ke li kaptis inter siaj samuloj oni bezonas teni. Li denove batis la ujon, kelkaj ruboj elfalis, la vento tuj prenis pakon kaj levis ĝin en la aeron.

«Kial vi faras tion?» Hedĝ subite leviĝis antaŭ li.

“Kion vi provokas?” Odens subridis.

«Kial vi malbonigi ĉion? Tiu seruro protektas nin de malsano kaj malpureco.

Odens rigardis sian bandon por senti la subtenon, kaj krude respondis:

“Kaj kio al vi?”

«Mi loĝas ĉi tie, same kiel vi.»

«Ĝi ne estas mia hejmo!» Odens elkracxas kun modera kolero.

La virblondulo malrapide moviĝis al Hedĝ. Lia vizaĝo estis tre proksima al la vizaĝo de Hedĝ. Sed tiu trankvile staris antaŭ li.

“Do kio? Nun vi loĝas ĉi tie. Kaj eble vi laboros ĉi tie. Povas esti kiel purigisto.”

«Mi neniam estos purigisto!» Odens siblis, proksimiĝante al Hedĝ pli proksime.

«Eble,» Hedĝ diris senbrue kaj foriris de Odens. «Eble mi estis malĝuste. Vi ne povus esti purigisto. Vi ŝatis malpurecon forte. Do vi provas turni ĉion en rubujon. Do vi sentas sin pli bone, kiel hejme, ĉu ne?

Odens ĵetis lian pugnon en la vizaĝon de Hedĝ, sed li forkliniĝis, se li scius, ke Odense batos. Kaj kiam. La bando silentis kaj rigardis ilin. Ilia gvidanto ne aperis en sia kutima splendo, ĝi signifis, ke li venĝos humiligon.

«Kion vi diris?» Odens demandis, minacante en lia voĉo.

«Vi aŭdis.» Hedĝ iris al la rubujoj, kolektante laŭ la vojo rubojn, kiuj elfalis el la rompita per Odens ujo.

«Stultaĉo,» diris Odens, kaj piedbatis Hedĝ kiam li turnis dorson al li. Hedĝ ne povis rezisti kaj tuŝis siajn polmojn la teron. Odens intence ekridis. La bando ankaŭ ekridis senvice. Ĉio estas bone. Ĉio estas kiel ĉiam. Ili havas potencon. Neniu ofendos ilin.

«Nur foriru, porkido,» Hedĝ rektiĝis, «ne provu komuniki kun mi, vi ankoraŭ ne scipovas tion.»

Odens volis ataki la junulon, sed io ekbrilis en la okuloj de Hedĝ, io, ke instinkto de mem-konservado rekonvinkis pri Odens.

«Mi ne volas komuniki kun vi. Neniu volas.” Odens eltordis liajn poŝojn kaj forĵetis iujn paperojn kaj aliajn rubojn sur la tero. «Forprenu ĝin ankaŭ, ĉar vi ŝatas puriĝi.»

«Eble vi estas tute da ruboj, Denso,» Hedĝ diris penseme.

«Frapfermiĝu, stultaĉo,» Odens diris kun kroĉitaj dentoj kaj iris al siaj virjunuloj.

La adoleskantoj ridis, incitis kaj ĵetis rubujon ĉe Hedĝ. Li forpuris ĉion, kaj komencis klopodi kun la rompita seruro sur la kovrilo. Li eltiris ŝraŭbilon el sia ĝinzo kun sennombraj poŝoj por ripari la seruron. Odens malfrue timis. Se Hedĝ havis ŝraŭbilon, kial li ne atakis lin? Se Odens havis ŝraŭbilon… Kial tiu drolulo ne batalas por potenco? Odens naŭzas. La humoro falis. Hedĝ balancis la kapon malkontente, klopodante la seruron.

«Fiku lin, ni iru, knaboj,» diris Odens. Li volis foriri for Hedĝ.

La knaboj sekvis lin. Nur ili malproksimiĝis, apud Hedĝ aperis Klej. La blondulo kun turkisaj okuloj, arogantaj kaj belaj. Estis klaĉoj, ke li estas amanto de instruisto … de instruistoj. Sed neniu vere sciis. Verŝajne, Hedĝ sciis. Eble ili ankaŭ fikas. Odens forturnis, sed la anĝelo-simila Klej allogis rigardon. Li estis malsimila al homo. Li moviĝis tiel gracie kaj estis tiel certa en si mem, ke oni volas esti proksime al li.

«Kio? Denso neniam perdos la ŝancon fari ĉion pli bonan por lia porka vivo?” demandis Klej moke.

Odens devigis sin forturni kaj forlasi la korton.

***

Graciema viro rigardis la fenestron ĉe Hedĝ, kiu riparis la seruron. Hodiaŭ oni vokis de la Senato. Ilia orfejo estos la unua por esti rekonstruita en la Infanirmejo. Kaj kiam la subskribita ordo venos – al Kerv, la ĉefa instruisto, helpanton bezonos. Li rigardis penseme al la infanoj en la ĝardeno.

***

La edukantoj kunvenis por vespermanĝi, estis bruego en la manĝoĉambro, kiel se svarmo de abeloj sieĝis florentan arbon.

Hedĝ, kiel ĉiam profunde pensita, eniris kaj sidiĝis ĉe la tablo. Odens atendis la vesperon, li planis venĝi. Li estas inteligenta. Li inventis ion, kio devigos Hedĝ bedaŭri pri liaj vortoj. Odens rigardis siajn amikojn kaj tri el la bandoj leviĝis el siaj sidlokoj. Hedĝ, kompreneble, ne rimarkis ion. La adoleskantoj alportis grandan nigran sakon, ili helpis al Odens alpreni lin kaj ĵeti la rubujon el ĝi al Hedĝ.

“Ĥa-ĥa! Nu, ĉu vi ŝatas tion? Nu, kiu nun estas tute el rubo? Ĉu?” Odens kriis, ridante.

Hedĝ skuis la kapon, ĵetante rubon de sia kapo kaj vizaĝo, ĝemis kaj stariĝis.

“Kompreneble, mi ne ŝatas ĝin, Denso. Sed mi komprenas, kion vi provas fari. Vi scias, ke vi ne povas atingi min kaj vi provas turni la tutan mondon en rubujon. Rubejo estas via komforta zono. Sed tio ne gajnfunkcios. Bonaj homoj ne ŝatas malpurecon. Neniu. Nek eksterne, nek interne. Vi provas  malpurigi min, Denso. Sed vi ne povas. Ĉar mi ne estas via nivelo. Do vi ankoraŭ estas ĵus rubo. Mi duŝos sin kaj ellavos ĉion. Sed mi ne certas, ke vi povas ellavi tutan rubujon el vi mem, Denso.”

Estis silento en la manĝoĉambro. Hedĝ estis kutime trankvila, neniu sciis, pri kio li pensis. Sed ĉiuj sciis Odenson. Kaj nun li altiris la atenton de ĉiuj al Hedĝ.

Hedĝ forlasis la ĉambron. Odens kuris post li, sed glitis kaj falis en la ĵetitan rubujon. Ĉiuj ridis. Odens en unu salto elis en la koridoro kaj kuris al sia ĉambro, ne preninte humiligon.

Kiam Hedĝ revenis, li prenis sxvabrilo kaj sitelon por purigi en la manĝoĉambro. Klej malofte venis al la manĝoĉambro, sed nun li venis. Kiel kutime, li trovis Hedĝ kaj aliĝis al li. Ĉiuj frostis.

«Hej, kial ni ĉiuj nur rigardas? Leviĝu kaj helpu,» li ordonis.

Klej  malofte ekparolis kun homoj krom Hedĝ. Sed kiam li parolis, ĉiuj obeis. Pluraj knaboj rapidis al ili. Unu knabino, maldika, en senforma malhela svetero kaj malhelaj rigida ĝinzo venis unue. Klej  levis sian brilantan, turkisan rigardon al la grupo de junuloj, kiuj estis kutime kun Odens.

«Vi,» li montris al unu da ili, «venu ĉi tien».

La knabo, Torrens, alvenis. Li provis rigardi for de la nehomaj okuloj de Klej .

«Jen, forportu ĝin.» — Klej  transdonis al li sakon da rubo.

“ Jes, mi rapide!” Torrance elkuris el la manĝoĉambro.

«Mi ne volas reĝi ĉi tie,» Hedĝ diris trankvile, Esperante, ne en la Firokamia lingvo.

— Mi scias, sed ke ni povas fari? — respondis Klej, same. — Vi provis.

Aĝani, la malhelhara knabino, kiu unue ekkuris por helpi ilin, aŭdis ilian konversacion ne la unuan fojon. Ŝi sciis, ke la du parolis iafoje en nekomprenebla lingvo. Iafoje ŝi ŝajnis, ke ŝi komprenas, kion ili parolis. Iun tagon ŝi komprenos ilian lingvon. Aĝani pensis, ke ili du ne apartenas al ĉi tiu mondo. Nu, almenaŭ Klej. Aĝani ne estas orfo, ŝia patrino turmentis ŝin, do ŝi loĝis ĉi tie. La knabino kutimis elpensi magiajn mondojn, kiel ĉiuj infanoj, kiuj bezonas fugxi ien. Kiam ŝi nur eniris la orfejon, ŝi estis tre timita. Aĝani timis ĉion — ke ŝi devos esti seksa ludilo por aliaj lernantoj, instruistoj. Kaj tiam ŝi vidis Klejon. La blondulo kun nekutimaj okuloj ŝajnis al ŝi anĝelon. Ĉiufoje, kiam ŝi vidis lin, ŝi sciis, ke nenio malbona okazos kun ŝi. Kaj ĝi estis vero. Neniu molestis iun ajn se Klej estis apude. La virbelulo portis malhelajn vestojn (kiel preskaŭ ĉiuj ĉi tie, tio estas praktike), sed pro iu kialo ĝi aspektis brilantan. Kiam ŝi aŭdis, ke li parolis en nekomprenebla lingvo, ŝi konvinkiĝis, ke li ne estis el ĉi tiu mondo.

Klej diskutis ion kun Hedĝ dum ili purigadis. Hedĝ diris ion kaj Klej  ridis. Tiel feliĉa, tiel brila, ke la adoleskantoj, kiuj tie estis ridetis kaj ridis ankaŭ. Aĝani ankaŭ sciis pri tia trajto de Klej. Homoj ĉiam ripetis sian humoron. Hedĝ rigardis karese kaj varme al sia amiko.

Kevr eniris en la manĝĉambron. Ĉiuj frostis. Kevr laboris ĉi tie lastatempe, li estas sarkasma kaj senhonta, sed justa kaj honesta instruisto. La adoleskantoj pensis, ke li estas amanto de Klej .

«Ĉu vi bezonas mian helpon?» Li demandis, liaj grizaj, travideblaj okuloj ĉirkrigardis la ĉambron.

«Ne, estro,» Klej  respondis senzorge.

“Bonege. Hedĝ, mi volas paroli kun vi. Venu.”

“Bone.» Hedĝ ridetis al Klej  kaj sekvis la instruiston.

Klej  sekvis ilin, haltis ĉe la pordo kaj ordonis:

“Nu, ni purigu merdon por nia ulo, kiun li ne povas teni interne.

La adoleskantoj, kiuj lacis de la persekutado de Odens, ridis. Ili estis feliĉaj al ĉi tiu ŝanĝo de potenco. Ili plene kontentis pri Klej  and Hedĝ.

***

Kevr malfermis la pordon de sia oficejo kaj gestis por Hedĝ eniri. La knabo eniris, ĉirkaŭrigardinte kaj sidiĝis en fotelon, etendis siajn longajn gamboj kaj kroĉis la fingrojn en la seruro. En la oficejo estis multe interesa, Kevr kolektis artefaktojn ĉirkaŭ la mondo aŭ kion li pensis, ke ili estas. Kevr sidis sur la rando de la tablo.

«Ĉu vi aŭdis pri la Ŝirmejo?»

“Sistemo de memregulaj centroj por bestoj, infanoj kaj senhejmuloj? Kompreneble.”

“Bone.” — Kevr tuŝis luman glatan tabloplaton. — «Vi scias, Firokami volas ke ĉiuj orfejoj laboru tiel.»

“Mi aŭdis. Eble tio estas bona ideo. Mi ne scias.”

“Nu. Nia hejmo estos rekonstruita unue.”

Hedĝ suspiris. Li ne ŝatis ŝanĝojn, kiujn li ne povus kontroli.

“Do?..”

«Mi estos altranginstruisto.»

“Mirinde!” Hedĝ ridetis. Li ŝatas pragmatan logikan instruiston. “Mi vere ĝojas.”

“Jes. Nu, mi bezonas helpanton. La reprezentanto de infanoj. Ilia voĉo.”

«Ho, nu, mi … sed mi ne estas populara ulo, eble vi povus trovi …»

«Vi ne devas esti populara ulo. Vi devas esti inteligenta kaj atenta.”

«Um … instro, mi ne tre atentas.» Li ridetis kvazaŭ subridetis. Li frotis sian frunton.  “Klej. Vi devas dungi Klej. Ĉiuj amas lin.

«Jes, mi pensis pri li, sed li sekvas vin. La tuta tempo.”

«Jes,» Hedĝ ridetis varme.

“Do, bone. Vi plene konvenas al mi, kiel la reprezentanto. Klej estas via helpanto kaj … vi povas elekti pli da helpantoj.

Hedĝ enprofundiĝis en liajn pensojn, frotis sian mentonon kaj diris:

«Mi prenus Odens.»

«Odens Hill? Ĉu vi certas, ke vi havas tempon por tio?”

“Jes, mi certas, ke mi povas solvi tion.” Hedĝ ridetis.

«Nu, morgaŭ, ĉiuj triope venu al mi en la naŭa matene.»

“Aha. Dankon, instro. Mi ĝojas, ke vi estas la estro nun ĉi tie.”

“Ne mi. Nova direktoro estos sendita ĉi tien. Kaj … Mi ne scias, kiu li estos.”

“Bone, eble ni povas solvi kun li, ankaŭ”

“Mi esperas tiel.”

Hedĝ kapjesis, leviĝis kaj eliris.

***

Odens kuŝis en sia lito kaj rigardis la plafonon. Li volis morti. Li neniam forlasos la ĉambron. Kaj ne permesos ke iu eniru. En la ĉambro vivis pli sep junuloj. Sed li ne zorgas pri tio. Nun ĉi tiu estas lia ĉambro. Malbenita stultulaĉo. Li devas detrui lin kaj rekuperi potencon. La pordo akre malfermis. Odens saltis sur la lito, preta protekti sin. Hedĝ kaj Klej. La perfekta vizaĝo de Klej estis tiel senpasia, ke ŝajnis preskaŭ malican. Hedĝ rigardis, kiel kutime, trankvila, mielaj okuloj ridetis.

«Kaj denove saluton, Denso,» diris Hedĝ.

Odens ne respondis.

“Ĉi tie ĉio ŝanĝos.”

Odens provis ekscii kiel venki Hedĝ.

«Ne trovu.» Klej diris trankvile.

«Denso, ne timu. Cxi tie estos filio de la Ŝirmejo. Kevr diris, mi estos la reprezentanto de la geknaboj. Klej estos mia helpanto.”

Odens atendis, ke ili komencu bati lin.

«Mi volas, ke vi ankaŭ estu mia helpanto.»

«Kio? … mi?»  Odens ne atingis kion diras Hedĝ.

La knabo enprofundiĝis al la lito de Odens, Klej marŝis al la fenestro.

«Kion vi pensas? Ĉu vi povas solvi tion?”

«Hedĝ, ĉu vi mokas min?»

“Ne. Vi povas demandi Kevr. Morgaŭ en la naŭ ni devas veni al lia oficejo. Se vi konsentas.”

«Mi … ĉu vi ne devas koleri min? Pardonu min, mi estis nur … kial vi bezonas knabon, kiu estas farita el rubo?” Odens demandis subite.

«Nu, eble mi scias kiom da akvo vi povas ellavi ĝin.» Hedĝ ridetis. «Nu, ĉu vi estas kun ni?»

“Kompreneble … jes.”

«Ne preterlasu vian ŝancon, Denso,» Klej subridis.

«Mi ne igos.» Odens esperis, ke lia vivo nun ne estas frapo, kiel antaŭe.

“Jen la nova vivo! Ĉiuj bezonas ŝancon!” – bojis en la fenestra reklamo.

«Estas bona ideo…» melodie flustris Jan Elm.

[svyat0s]

Hi_from_reality

Art&concept by Ol Albireo Feel free to write your stories and give names to the artworks. Also, you're not limited to just writing stories; you can draw your own art, compose music, make toys, saw with a jigsaw, scratch with a nail, and translate into other languages for practice (and never simplify the text when translating!). And show us what you've created :)

The killer slumped comfortably into a chair, his relaxed pose deliberately showy. His hands, secured in electric handcuffs, rested along his body as if to shield his vital organs. Should he decide to strike the prisoner, he would simply fall back in one fluid motion. The chair wouldn't tip over, but the killer would undoubtedly slip and tumble into a somersault. He waited for an attack.

Shan scrutinized the killer. Sunny and self-assured, he didn't fit the image of a murderer. His eyes were not the least bit malevolent; they were kind, mirthful, the color of turquoise skies or seas. Everything about him was elegant and radiant, even his smile. Indeed, his lips were poised as if he were on the verge of smiling.

"Why did you kill Arisia Kong?" Shan pressed. The killer merely shrugged. "The same as the others." "And the others? Why them?"

Shan hadn't intended to ask; it seemed obvious. Yet the question slipped out. The killer looked surprised, then flashed a smile. Shan couldn't help but admire him. It was clear why the victims had been drawn to him. People with that wide, genuine, luminous smile didn't seem capable of evil. But he was capable.

"It was for the money," the man reminded him. "I'm a mercenary. Nothing personal." "But you chose your contracts." "I took the easier ones," the killer shrugged again. "Arisia Kong was an easy target, right?" Shan probed, as he considered it. "Much easier. A worthless parasite," the killer dismissed. "Who hired you?" Shan asked, glancing at the wall where Arisia's inconsolable parents had wept, not now, but months before. The killer smiled once more. "I don't know my clients." "That's not true," Shang countered softly. "You need insurance for cases like this." The killer shook his head briefly. He was confident. He was sure of the love of indifferent Firokami. And he unafraid of prison, though the Firokami prison had the reason to fear it. He likely had several escape plans. Surely, some fool would mistake this graceful, handsome man for a mere slave and take him in. And he would escape. Shan sighed and shook his head. "You won't escape." "You don't have time for me" - and others won't handle me - the killer didn't say the last, but Shan heard him. "But I have someone who does." The killer looked at Shan with a mix of emotion and pity. Shan grinned, feigning a smile. The killer seemed genuinely impressed. Shan walked to the door, opened it, and called into the corridor: "Come in." It was as if the newcomer hadn't entered the room, but appeared—a thin man with black hair, dazzlingly bright, with a dead, black gaze. "Hello," he said, his voice crackling, with a predatory smoothness, spiderly, he sat down across from the killer on the table. The man let his smile fade, shook his head, and turned to face the newcomer. "Hi, it's you, who helped me?" "I am." "Why did you turn on me?" "I didn't betray you; he promised you to me," Roddon nodded at Shan. "It coincided with my own plans." "I see," the killer regarded the newcomer as an old friend. "I told you, you won't escape. You'll stay with us," Shan declared, standing by the window, gazing at the diamond Firokami where the City was matching the mosaic of the evening. Khan nodded in agreement. Roddon deactivated the handcuffs and smiled a wickedly dazzling smile. The evening was indeed matching up nicely.

Extra puzzles. Smiling killer, AlbireoMKG

[svyat0s]

Hi_from_reality

Art&concept by Ol Albireo Feel free to write your stories and name arts. You also can do not only write, but draw, sing, create music and sculptures, translate into other languages you learn for practicing (and never simplify text when you translate it!). Show us that you did.

The City for life

In Firokami, a district equalization program is currently underway. The goal is to eliminate "dangerous" and distinctly "safe" areas within the City; instead, all areas should be comfortable for living. Firokami is known for its thematic areas rich in cultural codes, celebrating multicultural diversity. Asian, Eastern, Northern lifestyles—Firokami dedicates areas to preserve authenticity. However, it is vigilant in ensuring that districts do not become autonomous principalities within the City. Neither the authorities—the service responsible for protecting the populace and enforcing the rule of law—nor the townspeople are hesitant to venture into any area. Any attempts to dominate a part of the city by someone bold and reckless are met with eviction from Firokami or, in extreme cases, relocation into sexual slavery to willing coryphaei. The City is ruthless. Indifferent. The freedom of diversity is upheld by the harsh suppression of any attempts to disrupt the balance. Those who disagree with the City's ways are free to approach the Authorities and request relocation outside of Firokami, at the City's expense. Despite its harshness, residents and visitors prefer Firokami to the conventional world. With his (the City is he) technology, opportunities, and a non-totalitarian approach to self-expression—as long as one's freedom does not infringe upon the freedoms of others—life in Firokami is deemed far more appealing than anywhere else.

Extra puzzles. To where you are waited. AlbireoMKG

[svyat0s]

Hi_from_reality

Art&concept by Ol Albireo Feel free to write your stories and name arts. You also can do not only write, but draw, sing, create music and sculptures, translate into other languages you learn for practicing (and never simplify text when you translate it!). Show us that you did.

It's a privilege to be from Firokamian.

"There is a joyful revival on the Lookout! A few minutes until launch!" - Shesha Svarat’s tone encouraged an endorphin explosion.

Art&concept by Ol Albireo Feel free to write your stories and name arts. You also can do not only write, but draw, sing, create music and sculptures, translate into other languages you learn for practicing (and never simplify text when you translate it!). Show us that you did.

It's a privilege to be a Firokamian.

"There is a joyful revival on the Lookout! A few minutes until launch!" - Shesha Svarat’s tone encouraged an endorphin explosion.

Channel "Faster!" got access to the launch itself, so their journalist had a great view. Firokami was launching another satellite. Another innovation. Another breakthrough. A lot of the word “another”, right? Well, ordinary thing for Firokami. Another thing, I would say. This satellite covered an area where our receivers were not. The long-ago, now long-standing, kidnapping of Alk, then still Space, gave Firokami a good scare. And although everything ended beautifully, in Firokami style, even romantically, the City began to think about how to protect its citizens there, outside, in the wild underdeveloped world. After this, they found a way to implant a shocker into the body, after this the microchipping of Firokami residents began. Yes, I know, this is your greatest fear now, a government that can find its citizen - what could be more terrible in your countries and in your time? In our time, by the way, despite the fact that I am writing to you centuries later… or rather, the author is writing it down now, but I am dictating to you centuries later, the world continues to be afraid of microchipping. Probably it's justified. If I lived outside of Firokami, I would be afraid too. But for us it is a privilege. Firokami does not force anyone to be chipped, of course. People go on their own. Because Firokami is not hostile to its citizens. Ruthless - yes, but not hostile. The only reason Firokami might need to find a person is to help them. Or ask for help. We catch criminals differently. Eric and I watched the launch of Satellite-27 on the broadcast. I didn't go to the launch, I don't like crowds. By the way, it’s nice to meet you who started reading from this note, my name is Amiy Lutherna. I am a cosmopsychologist, and I developed part of the Satellite cognitive behavioral program. The latter has an updated version 27. It is able to detect not only the subtlest signal from a gadget or chip. By the way, the signals themselves are amplified by the jammers used in the rest of the world. But this is not the innovation. The new satellite has been loaded with a telemetry database from Firokami residents. That is, the satellite, in its coverage area, is capable of finding a resident of the City, identifying them using many parameters and transmitting their location to the base in Firokami. Another surprise for the world. Another privilege to be a Firokamian.

Prometheus was invented afterward, AlbireoMKG

[svyat0s]

Huh, this Monday I wanted to write a piece for the #Hi_from_reality project, a small idea came to me, just a piece of the life about people from Firokami, you could read about Ajen Ejekt in Don't waste your chance, and in Extra Puzzles he is also mentioned (this is the one who Shelters launched). And so I started writing down this idea, but damn it, it keeps being written and written, and is no longer suitable for the project at all. Moreover an additional idea came up. Hey, hey, I said, man, control yourself, there’s a queue here after all. Without a queue, only with acute pain syndrome or speak for three paragraphs, no more, otherwise - on a first-come, first-served basis. And there, consider it, they’ve already spoken for a parable %))

…And some heroes are completely impudent, like Kesha the parrot from the soviet cartoon. Where he says about the puppy: why me? it's he, who can't hear. The hero came, he talks and talks. And he covered himself with a second one, a total stranger who was in pain. Well, now the pain has been relieved, but he continues to talk))) Touching ^__^

[svyat0s]

#Hi_from_reality Art&concept by Ol Albireo Feel free to write your stories and name arts. You also can do not only write, but draw, sing, create music and sculptures, translate into other languages you learn for practicing (and never simplify text when you translate it!). Show us that you did.

Infinite inevitability.

"Why are you so calm?" Savra tore herself away from the papers and looked around the department. The men were relaxed, fooling around. Khan and Rodon were throwing paper balls at each other, Fadge was lazily flicking the settings, aiming the destroyer at the paper-balls that had fallen to the floor. Mergen looked out the window, where Firokami was sparkling with life. " Don't you guys even care? We've got a killer walking around town!" " There's more than one," Mergen said lazily, turning away from Firokami and toward the girl. He put his hands behind his head and half-lounged in a comfortable chair. "Savra, it's only in bad movies or the same bad books detectives consider their raison d'être* to catch a murderer. Or some maniac. Or whatever. But there won't be fewer maniacs, murderers or other criminals. Spending your life on one person is... something from the realm of erotic fantasies. What's that in psychology? Negative intimacy? Something like that. "We're not living under socialism, or whatever Amiy calls it... something out of a book from a thousand years ago... the era of the outstretched hand or something. That's what he calls the communist utopian system," Han joined the conversation. "There, it is a natural goal, to catch and reeducate criminals. All of them. But we live in a world that breeds criminals. People have nowhere to go but to commit crimes. Didn't you learn sociology in high school? "I did, that's why I don't understand why, if every Firokaman knows about the historical laws of society, why doesn't anyone make a better system?!" "Because every Firokamian knows why it won't work," Rodon smirked, "no one wants to waste their lives. It's a thankless task. Where can we put all those perpetually disgruntled whiners? The bourgeois who can't get enough of anything." "Well, maybe we could... teach..." Savra began. "Well, now they teach everyone everything. So what? - Rodon smirked again. - Firokami simply obeys the laws of society as best he can without backsliding. The side effect, of course, is people thrown out of society. Who have nothing left but to find meaning in a life of crime. "Even if they're psychotic, angry, evil morons. They have nowhere to go for treatment. There is no treatment. They understand how they're going to be treated, and they certainly don't want to be treated that way," Mergen said. "So we're just relentless retribution. The psychos in Firokami just need to know that we're going to catch them anyway. That it's more expensive to commit crimes than not to. Today or tomorrow, we'll catch them." Mergen sighed. " But it's not worth it to worry about them, to stay up nights, to waste your nerves and your health, even your mood. Not only do they never end here, but they're in neighboring worlds, too. You catch one here, and he'll continue to shit right next to you, just one choice away." "Then why are we working?" The girl asked. "For their decisions." Fadge smiled at the girl. "Like the guys said, to make everyone realize that it's more expensive for them to commit a crime than not to. So the world doesn't get better from any work we will have done, but it gets better from the fact that we do it. You got that?

*reason of being Smiling killer. Extra puzzles - 2. AlbireoMKG

[svyat0s]

#Hi_from_reality

Art&concept by Ol Albireo

Feel free to write your stories and name arts.

You also can do not only write, but draw, sing, create music and sculptures, translate into other languages you learn for practicing (and never simplify text when you translate it!). Show us that you did.

Careness

In den 38, LEDs were lit in crowded places. The evening was noisy, it was raining outside, and almost all the inhabitants of the brothel were here.

Aalz sat cross-legged on the blanket, listening to the hubbub of his gang with a languid smile.

There was a scrape of metal on the concrete. The company subsided, turning to the sound as if on command, there were discordant surprised “oh”.

At the wall, playing with a metal pipe, stood a man who looked somewhat like Aalz. He got up and walked lazily towards the guest.

- What do you need? - Aalz asked.

- This is your family? - Rodon nodded at the company around the "tablecloth".

- Something like that, - Aalz chuckled without turning around.

- Take care of it. And I take care of Parady. You are an extra puzzle in our mosaic.

- Ah, that's it, - Aalz chuckled.

Rodon chuckled the same way.

The men just looked at each other for a while and seemed to communicate mentally.

- Well, I'll think about it, - Aalz went back, turning his back to the guest.

Rodon headed for the exit and soon he was already flying through the night Firokami to the house of detectives.

Aalz gazed thoughtfully ahead of him, covering his thin lips with the same thin fingers. Silvery eyes sparkled with a smile. He pulled out a gadget from the pocket of one of the gang and dialed Paradis' account.

-Say, - Khan’s sunny-soft voice replied.

- Remember the dead woman in the parking lot? Faruz didn't kill her, - said Aalz.

- Want to come? Then tell it me. I'm at Mergen's, - Khan asked in a businesslike manner.

- Yes, why not, - Aalz exhaled a lingering smile, looked around the gang without seeing, handed over the gadget, got up, and went to the exit.

To where you are waited for. Extra puzzles. AlbireoMKG

[young-firokami]

La Amata Urbo

[young-firokami]

[albireo-mkg]

Reviews on the novel "For a Slave" from #litmarket. @hi_from_reality «That's how I've always imagines novels. With a full story, with inimitable characters and a happy end. A good novel is a whole life.And the characters are described here very precisely with the determinative strokes exactly . Sunny and ordered Paris. Operating in the patter rules Alon. Agreeable but self-willed Ad. "A usual person" Rakhma. Desperately "wanting to live" Aletta, Stain and their company. Drowsing and waking up just for a moment, when seeing something alive, Jene.» ❤️ Отзывы на роман "Ради раба" с #litmarket. @hi_from_reality «Вот так я всегда представляла себе романы. С полной историей, с неповторимыми героями и со счастливым концом. Хороший роман это целая жизнь. <...>И герои очень точно описаны, именно определяющими штрихами: кружащий голову, искристый Антей; солнечный и упорядоченный Парис; оперирующий в правилах уклада Элон; согласный, но своевольный Ад; «об��чный человек» Рахма; отчаянно «хотящие жить» Алетта, Стайн и их компания; дремлющий и только на миг просыпающийся, когда видит что-то живое, Джин.» #project #book #чточитать #книга #AlbireoMKG #радираба #pictures #bookstagram #fortheslave #firokami #святославальбирео #svyatoslavalbireo #книгидлявзрослых #fantasyerotic #fantasy #urbanfantasy #darkfantasy #фэнтези #городскоефэнтези #темноефэнтези #LuluAuthor #насхвалят #Wearepraised https://www.instagram.com/p/CFR8XngDs1o/?igshid=1tasbptl0lqw