#Filmrecension

[denimbex1986]

'Will we see a stronger film this year than All of us Strangers ? I doubt.

Two lonely souls find each other in a high-rise outside London. Screenwriter Adam begins a romance with neighbor Harry, and begins to open up about his life and childhood.

In a parallel story, as if taken from the Twilight Zone , Adam reunites with his parents. They have been dead for decades. But in his childhood home, he travels back to the 80s, and they get to catch up on all the important conversations they never got to have.

This one is not easy to analyze. My experience is probably different than yours. The film undeniably evokes many feelings and thoughts - about what it means to live as a gay person today, about prejudice, love, security and sadness. And it is heartbreaking like few.

A romantic fantasy drama that goes straight to the heart. I have rarely experienced a movie theater so dead quiet.'

[edvinception]

Avgrunden review

https://www.gp.se/kultur/film-tv/filmrecension-avgrunden-i-regi-av-richard-holm-1.109731387

Behind a paywall so can't see the score

[tittadomsnackar]

227: THE TOWERING INFERNO Emil bjuder in Erik för att prata om en av filmerna som är ansvariga för Roland Emmerich - The Towering Inferno från 1974.  * Avsnittet innehåller spoilers * Avsnittet går att ladda ner via den här länken.

[bronsochblod]

Vite vikingen - Podcast och filmrecension

Vite vikingen - Podcast och filmrecension Linus och jag tittar på film. Vite vikingen från 1991, närmare bestämt!

Här på bloggen så har det förekommit en filmrecension tidigare, och nu har vi gjort det igen!

Den här gången är det i form av ett podcastavsnitt på Lidskälv tillsammans med Linus. Vi recenserar “Vite vikingen” från 1991. Det är den tredje delen i Hrafn Gunnlaugssons trilogi som börjar med Korpen Flyger och Korpens Skugga.

Vi har ett trevligt samtal, och även om vi trodde att vi skulle vara…

[hipeople021]

Filmrecension: "Eternals" är både tråkig och extra allt - Kuriren http://news.hipeople.biz/SBsK7F

[johannaovelius-writing]

CONTENT ESSAYS, WITH LINKS:

(so far all published essays are in Swedish, though don’t miss the text About where we’re at and what we can do) all poetry and other texts to be found in the menu

4. Är Medborgare bara arg underhållning för de privilegierade? 3. Tankar om tre dikter 2. Perspektivets effekter i Främlingen av Albert Camus 1. Ömheten filmrecension

more texts from 2019-2021 coming soon

[dickwillemsen-blog]

Spanning

Als lezer ervaar je spanning; je laat je een verhaal intrekken omdat interessante personages verwikkeld zijn in een belangwekkend probleem.        Je wilt weten: hoe gaat dit verhaal aflopen? Wat zijn de belangen, wat zijn de risico’s? Krijgen ze elkaar aan het einde?

De lezer vindt het opwindend, om soms nét niet dat stukje informatie te krijgen, om aan het lijntje gehouden te worden, en vervolgens extra te genieten als het uiteindelijk wél komt. We zijn wat dat betreft net zeehonden in Artis: we voelen dat de oppasser ons die vis gaat geven; we kennen zijn afleidingsmanoeuvres, maar hoe lang die duren, dat is altijd even spannend. Wat een opluchting als die haring tenslotte toch onze kelen binnen glijdt.

Zullen we spanning eens bekijken vanuit het standpunt van de schrijver?

Als schrijver bouw je spanning op. Je móet wel, want je kunt je verhaal niet op één pagina kwijt. In een roman moet je zorgen dat de lezer in het verhaal opgesloten blijft, totdat hij de laatste punt leest.

Heb je voor het bekijken van een schilderij aan een paar minuten genoeg om het hele plaatje te zien, een boek vraagt uren van je aandacht. Spanning is dus een noodzakelijk instrument voor een schrijver om jou tot de laatste pagina mee te nemen en je uiteindelijk het hele plaatje te laten zien.

Op welke niveaus speelt die spanning nu eigenlijk een rol?

Op het niveau van het verhaal zelf: wie is die geheimzinnige figuur, die steeds op de achtergrond verschijnt; hoe heet die naamloze persoon, die zo belangrijk doet? Wat gaat er schuil achter dat gordijn in die kast om twaalf uur ’s nachts? Lukt het onze jonge held om binnen vier uur in Athene te zijn? Kleinere en grotere vragen zorgen voor kortere of langere spanningsbogen. Een schrijver van een dikke roman heeft er wel een stel nodig en hij wisselt ze af, om jou af en toe een dikkere of dunnere haring toe te stoppen.

Op het niveau van de compositie (hoe het verhaal wordt verteld en hoe het in elkaar gestoken is) kan de schrijver ook voor spanning zorgen:

Hij kan ervoor kiezen de afloop van een scène niet te vertellen, door bijvoorbeeld direct het begin van een vrijscène te vervolgen met: De volgende morgen ontwaken ze in het grote satijnen bed. Wat er intussen gebeurd is, kun je wel raden, maar het levert ook weer een nieuwe vraag waarop je een antwoord wil en waarover je dus in spanning verkeert.

Een schrijver kan een scène bruusk beëindigen, vlak voor het beslissende moment. Hij zet jou ineens in een andere scène, op een andere plek, in een andere sfeer, of zelfs in het hoofd van een ander personage. Later komt hij dan met het vervolg van de eerste scène.

Da’s allemaal nog goed te volgen. Ger Beukenkamp legt in zijn boek Schrijven voor film, toneel en televisie uit welke vormen van spanning er zijn. En we kunnen gerust aannemen dat die net zo goed gelden voor een verhaal. Hij zegt dat spanning wordt veroorzaakt door het verschil in geïnformeerdheid tussen lezer en personage.

 Hij heeft het over de vijf V’s:

·         De lezer weet evenveel als het personage – Beiden hebben ze een gelijke Verwachting.

·         De  lezer weet meer dan het personage, en weet dus in welke netelige situatie zijn personage binnenstapt - De lezer heeft een Voorsprong.

·         De lezer weet minder dan het personage – De lezer ervaart bij nieuwe informatie een gevoel van Verrassing.

Dit is de scène waarmee hij de verschillen laat zien:

Janneke komt in de ziekenhuisgang de dokter tegen, die haar vertelt dat haar man Kees niet lang meer te leven heeft. Verwachting.

Janneke komt de kamer van Kees binnen, die zegt: “Ik voel me toch zó goed; binnenkort gaan we weer naar Ameland!” De lezer (en Janneke) hebben een Voorsprong op Kees.

En Janneke flapt haar antwoord eruit: “Maar lieve Kees, je gaat dood!”

En dan antwoordt Kees – tot grote Verrassing van zijn vrouw en de lezer­- : “Maar schat, dat wist ik heus wel. Ik wilde je hoop geven.”

Probeer je goed te realiseren wat het effect van deze verschillende V’s is op de lezer. Je begrijpt hopelijk dat de voorsprong van de lezer een scène veel dramatischer maakt. We voelen ons er misschien zelfs een beetje ongemakkelijk onder en we ervaren spanning. Vaak is het juist dit soort scènes in romans en verhalen die ons volledig bij het probleem betrekken. Wij zijn erbij en we beschikken tegen wil en dank over meer informatie. Wat nu, als we het personage onder ogen moeten komen die minder weet?

Klassiek is de situatie in het sprookje van Sneeuwwitje: wij weten dat de appel vergiftigd is, maar het arme meisje weet het niet. We willen uitroepen: “Kijk uit, Sneeuwwitje!”

Een verhaal met teveel verrassing komt al gauw als te simpel over; een verhaal met uitsluitend verwachting loopt het gevaar rimpelloos en vlak te worden. Een spannende mix van de drie V’s levert een verhaal op dat de lezer boeien kan. Voorsprong werkt het sterkst.

Beukenkamp vermeldt ook nog de andere twee V’s:

Vermoeden Als je hoort, dat er een film met Eddy Murphy uitkomt, denk je:  dat zal wel een comedy zijn. Hebben wij niet ook vermoedens bij de nieuwe Saskia Noort?

Voorkennis De filmrecensent heeft al verklapt dat het meisje uiteindelijk een jongen blijkt te zijn; het kind al een tijd dood. In ons geval: een boekrecensie geeft het einde weg of een interview met de schrijver belemmert ons het boek nog onbevangen te lezen. Denk aan het laatste interview met Griet Opdebeeck in De Wereld draait door. Voor mij betekent dat altijd: het boek eventjes ongelezen laten. Ik vertrouw erop, dat het boek het allemaal alleen met mij afkan.

 Schrijven voor film, toneel en televisie             Ger Beukenkamp                 2009

[idasrecensioner]

Filmrecension: The Invisible Man

THE INVISIBLE MAN (2020)

★★✩✩✩ – 2/5

När Celias våldsamma ex tar sitt liv och låter henne ärva hans förmögenhet misstänker hon att allt är en bluff. När konstiga saker börjar hända blir hon säker på att han jagar henne, i osynlig form.

Mina åsikter om filmen: 

The Invisible Manstartade bra, det fanns potential till en riktigt…

[denimbex1986]

'A cursory look at Adam's ( Andrew Scott ) life gives the impression that he is doing well.

He lives in a rather posh high-rise in London with a fantastic view. He makes a living as a screenwriter, gets to work with film and television, and thus has a great deal of freedom in how he decides his working day.

But maybe he seems a little lonely?

One evening, the neighbor Harry ( Paul Mescal ) contacts him. Harry is drunk, has a bottle of booze in his hand and wonders if Adam wants company. Perhaps not the most charming invitation; Adam declines.

He heads to his childhood home where he is greeted by a young couple ( Jamie Bell , Claire Foy ), who welcome him inside. They are happy to see him and start asking how his life is these days. We soon understand that it is his parents, or rather a kind of mirage, because apparently time has stood still. They are frozen in their youth, in the 1980s, as they looked before they died in a car accident when Adam was 12.

Coming out to the parents

Over the course of the film, Adam continues to visit his parents and gets a chance to do all the things that were taken away from him as a child. He gets to experience the closeness of a child with his parents again.

At the same time, he also makes contact with a now sober Harry and begins to break his loneliness.

Director Andrew Haigh wanted to change the ghost story of Taichi Yamada's novel and create something more personal. In that the main character is gay and that Haigh has been able to fill him with his own experiences, the film is rooted in something deeper and is likely to be a mirror for many LGBTQI people.

In the summer of 2022, a report came from the Agency for Youth and Civil Society Affairs that addressed the feeling of loneliness among LGBTQI youth, where depression and suicidal thoughts are more common than in other young people. This is a movie that makes you think about it. Harry and Adam are two lonely souls who in each other's company have the hope of a brighter life.

Deeply touching intimacy

Haigh has become one of our era's leading portrayers of a rainbow-hued lifestyle, with films and TV series such as " Weekend" (2011) and "Looking". At the same time, his best effort to date is "45 years" (2015), a story about a struggling, heterosexual couple.

The gay theme enriches "All of us strangers" enormously, but mainly it deals with mental illness, loneliness and your relationship with mother and father. Haigh knows how to find a deeply moving intimacy among his film characters.

This is an incredibly well-acted (you just want to hug Scott), poignant and sad film.

Take your best friend to the movies and clear the calendar for the evening. You will need a bottle of wine and a good conversation afterwards.'

[deprotagonisten]

Veboli: heb jij al een verwante filmrecensent? @veboli_nl #film #filmtip Vorig jaar schreven wij al over Veboli. Een mooi online platform waar je films kunt beoordelen en gratis filmtips kunt krijgen, op basis van jouw voorkeuren.

[tittadomsnackar]

226: DAS CABINET DES DR. CALIGARI Emil bjuder som alltid in Erik för att prata om Tim Burtons debutfilm Dr. Caligaris kabinett från 1920. * Avsnittet innehåller spoilers *

Avsnittet går att ladda ner via den här länken.

[bronsochblod]

Vite vikingen – Podcast och filmrecension https://bronsochblod.com/2020/10/02/vite-vikingen-podcast-och-filmrecension/

[tomasfredriksson]

Filmrecension: Otäckt spännande i Wind River

Filmrecension: Otäckt spännande i Wind River

Filmrecension: Otäckt spännande i Wind River — Läs på www.google.se/amp/s/amp.svt.se/kultur/film/filmrecension-wind-river

[steveliz]

Glenn Discontinuance är bättre än filmen - Norrköpings Tidningar

Glenn Discontinuance är bättre än filmen – Norrköpings Tidningar

Filmrecension ”Måla mig inte som ett supply, jag är mycket mer intressant än så”, säger den hårt prövade författarhustrun Joan Castleman i ”The indispensable other”. I filmen spelar Glenn Discontinuance en kvinna i alla hennes nyanser – men skådespelarinsatsen är bättre än själva dra… Read More

[chrostin-blog]

Noedels en post-orderbruidjes.

Donderdagnacht. Ik denk aan de Koreaanse film die ik gisteren gekeken heb samen met mijn vriend. Mijn grootste bewondering gaat naar Kim Su-an, de 11-jarige bad ass die een ongeziene acteerprestatie neerzette als Soo-an in ‘Busanhaeng’. Ik hoop dat er een internationale carrière in zit, because she damn well deserves it. 

Iets langer geleden, de film ‘P’. Ik ben geen filmrecensent, maar die was niet bepaald om over naar huis te schrijven. Kort samengevat: een jong meisje groeit op in de armste regio van Thailand (ook wel Isaan), gaat op zoek naar een manier om geld te verdienen zodat ze haar zieke grootmoeder financieel kan ondersteunen. Met haar laatste zakgeld reist ze naar Bangkok, onwetend en naïef. Klaarblijkelijk is de enige manier om in Thailand geld te verdienen, jawel, jezelf te verkopen. Plottwist: het meisje blijkt magische krachten te hebben en vervloekt al de farang (letterlijk vertaald: blanke buitenlanders) waarmee ze naar huis moet. 

I have this thing for Asian girls

Afgezien van het cinematografisch niveau van ‘P’, worden Aziatische vrouwen, en specifieker Thaise vrouwen, in - ook vaak westerse - films nog altijd geportretteerd als een soort exotische fetish. Een onderdanige pop die altijd klaar staat om alle fantasieën in vervulling te doen gaan, op om het even welk moment van de dag. 

Stereotypen als deze maken het voor Aziatische vrouwen echt niet makkelijk. Ook voor de meisjes die opgroeien in een totaal andere cultuur dan bijvoorbeeld de Thaise. Als dochter van een Thaise moeder en een Belgische vader, viel ik overal een beetje uit de boot. Als enige in de klas met Aziatische roots had ik twee opties: ofwel voldeed ik aan al de stereotypen van Aziaat-zijn. Ofwel doorbrak ik die door mij te gedragen naar de omgeving waarin ik opgroeide, die toen voornamelijk blank was.

Model minority 

Als ik die identity issues probeer aan te kaarten, word ik “overgevoelig” of “overdrijver” genoemd. Aziaten hebben het namelijk helemaal niet zo moeilijk. Eigenlijk overschat men ons, want we zijn toch allemaal zo goed in wiskunde en viool spelen. Onze rijstijl is om te schreien maar we worden wel allemaal dokter. Model minority, noemen ze dat in de US. 

En noedels als ontbijt. Goh, zo erg is dat allemaal toch niet? 

Maar soms gaat het verder dan noedels. Ik vind mezelf helemaal al niet au sérieux klinken als zelfs onze politici deze problemen ontkennen. Dat maakt het allemaal nog moeilijker om te achterhalen hoe ik me erbij moet voelen. Talloze keren heb ik dingen moeten aanhoren die ongetwijfeld bekend klinken voor om het even wie met een andere, etnische achtergrond. Elke culturele minderheid komt namelijk gratuit met bijpassende vooroordelen. 

Uiterlijk verantwoorden 

Ik weet dat ik er anders uitzie. Dat hoef je me niet te vertellen. Ik heb geen problemen met praten over mijn roots, ik snap immers dat mensen nieuwsgierig zijn. Als ik vertel dat ik uit Mechelen kom, is dat ook zo. Geboren en getogen, zelfs. Maar daar zijn ze meestal nog niet helemaal tevreden mee.  Een klassiek gesprek gaat als volgt: 

“Maar, van waar kom je?”

- Mechelen. 

“Nee, maar van waar zijn je ouders? Of ben je geadopteerd?” 

- Ik ben half Azia-

“Aha! Ik wist het! Filipijnen? Nee, wacht. Indonesië. ‘t Is zuiders, toch? Cambodja, Vietnam of zo?” 

- Ik ben Thai.

“Oh, Taiwan! Prachtig land.”

Meestal lach ik dit soort situaties weg. Ze zijn vriendelijk bedoeld en ontgonnen uit een soort interesse. Ik wéét immers wel dat mensen heel vaak een goedbedoelde intentie hebben. Al wordt het soms wel vermoeiend om steeds je uiterlijk te moeten verantwoorden. 

Number 43, please!

Jammer genoeg blijft het niet alleen bij deze onschuldige gesprekjes. Soms gaat het zo ver, dat ik mezelf wil opsluiten en nooit meer naar buiten wil. Online ‘artikels’ als “10 Reasons to Get a Thai Mail Order Bride for Christmas” en “17 Reasons Why Bangkok Girls Are Worth $624″ maken het er ook niet makkelijker op. Een kleine selectie uitspraken die ik de afgelopen 20 jaar heb verzameld: 

“Thai? Dus je bent een post-order kindje?” 

“Dit spel is niet voor Chinese mensen.” 

“Wie van de twee? Je mama? Ik wist het.” nadat iemand me vroeg wie van mijn beide ouders nu feitelijk Thai was 

“Ik wist niet dat je zo goed Nederlands kon.”

“Ching chang chong!”

“Number 43, please!” 

“Ben je een jongen of een meisje?”

“Spleetoog.”

“Aziaat en nog nooit sushi gegeten? Geen echte Aziaat, dan.”

“Thais, dus van Taiwan? Dus je spreekt Chinees, leer mij iets!”

“Kan je eigenlijk meer zien? Of net minder?”

“How much?”

“Thailand, dus ken jij een ladyboy? Ben jij er zelf één?”

“Ik dacht niet dat je er zo uitzag.” nadat ik een telefonische sollicitatie deed en best wel een eloquente was voor mijn uiterlijk 

“Ik wist niet dat je dat zou kunnen. Nu ja, je lijkt me niet het type.”

“Jullie eten honden!” 

“Alle Aziaten zijn lelijk.”

“Ben je met Christina? Die ene Chinees?” 

“Thaise kip” regelmatig gevolgd door een luide imitatie van een kip (of iets wat daarop moest lijken) 

“Ik heb ook een Thaise vriendin! Ken je die?”

“Oh, ik wist niet dat je Nederlands sprak.”

“Wel een gekke naam voor iemand die er zo uit ziet.”

*al de jongens die mij leuk vonden om hoe ‘exotisch’ ik eruitzag maar niet veel wouden weten over hoe cool of grappig ik kon zijn* 

Gelukkig raken zo’n uitspraken mij niet meer en probeer ik net de stereotypen te doorbreken door gewoon te doen waar ik zin in heb, zonder te willen voldoen aan een bepaalde set verwachtingen. Ik ben niet slim genoeg om dokter of tandarts te worden. Mijn muzikale kennis is ondermaats en mijn cijfers goed genoeg. Het idee dat ik onderdanig moet zijn aan een dominante partner, geeft mij kippenvel. Helaas word ik nog regelmatig aanschouwd als arm candy van mijn vriend als we zelf in Thailand zijn, en ook dat kan me soms ongelooflijk kwaad maken. 

En toch kan het anders

De zakenwereld daarentegen, kan nog heel wat opsteken van vrouwelijke CEO’s in Thailand. Maar liefst 30 à 40% van de top in Thailand is vrouwelijk, in vergelijking met een schamele 4% in de Fortune 500. De verklaring voor deze gender equality vloeit voort uit de nog steeds resterende ideeën van de oude Thaise folklore, met onder andere het verhaal van Si Suriyothai - een iconische vrouw die bekend staat om haar man te beschermen tijdens de oorlog (you go girl!) in de 16e eeuw en uiteindelijk zelf overlijdt. 

Waarom komen deze vrouwen niet rijkelijk aan bod in onze westerse media, films, etc? Dit zijn vrouwen met een gedreven visie om problemen op te lossen in een prachtig land zoals Thailand. Een voorbeeld voor velen, en ook voor mij. 

Maar ja, sex sells, zeker?