#Fabien van der Ham

[eemskrant-blog]

Beestenboel tijdens introductie schoolschrijver Fabien van der Ham op OBS de Garven in Delfzijl

Beestenboel tijdens introductie schoolschrijver Fabien van der Ham op OBS de Garven in Delfzijl

Delfzijl – Vrijdagochtend hebben leerlingen van basisschool De Garven kennis gemaakt met Schoolschrijver Fabien van der Ham, Ton van der Mare van DoeZoo Leens heeft model gestaan voor de hoofdpersoon uit ‘Pierewiet sluiten? Dat nooit!’ één van de kinderboeken van Fabien, die over een dierenopvang gaat. Ton van der Made heeft haar veel vertelt over het runnen van zo’n soort dierenopvang hier.…

[marjanbrouwers]

Ode aan het Feithhuis

Eind oktober bood ik het eerste exemplaar van Leegland aan Keimpe Postema aan. En dat was niet voor niets. Aan de leestafel van zijn monumentale stadscafé in de schaduw van de Martinitoren heb ik veel uren zitten schrijven. Mede dankzij de gastvrijheid van zijn medewerkers, de overheerlijke koffie, smakelijke lunchgerechten en fijne bubbels, is Leegland er gekomen. Vandaar deze ode aan mijn tweede thuis in Groningen.

De plaats waar schrijvers werken verschilt van persoon tot persoon. De een zit het liefst ver weg van de wereld op een stille zolderkamer of in een huisje midden op de hei. De ander kan geen fijnere schrijfplek bedenken dan thuis op de bank, kat of hond ernaast, eigen koffie onder handbereik. Bij mij verschilt dat per moment. Ik kan heerlijk thuis schrijven, maar soms moet ik er even uit. Dan heb ik een andere omgeving nodig om de inspiratie weer te laten stromen. In de stad Groningen is dat voor mij mijn tweede thuis: stadscafé en restaurant ’t Feithhuis.

Historisch pand

’t Feithhuis is voor niet-Stadjers heel gemakkelijk te vinden. Ga recht op de Martinitoren af en je bent er al bijna. Voordat ik jullie vertel waarom ik er zo graag schrijf (en koffiedrink, borrel en eet), even een stukje geschiedenis! Zoals Beno Hofman schrijft op de site van het Feithhuis, schonk de bisschop van Utrecht in 1325 een bouwterrein aan de pastoor van de Martinikerk om er een priesterhuis op te bouwen. Dat huis werd in de vijftiende eeuw vervangen door een pastorie. Door de eeuwen heen is het pand vaak verbouwd en uitgebreid. Er woonden verschillende beroemde Groningers, zoals hoogleraar Franciscus Gomarus. Zijn naam leeft voort in het Gomarus-poortje aan de achterkant van het pand. Verder woonde hoogleraar Theodorus van Swinderen er zijn hele leven. In 1890 werd het gebouw verkocht aan het gezin van de latere rijksarchivaris J.A. Feith, de naamgever van het huidige pand.

Na zijn dood kocht de gemeente het gebouw van en werd het voor allerlei doeleinden gebruikt. Onder andere als studentenhuis en conservatorium. Zo vond ik het zelf heel leuk om te lezen dat het College van Bestuur van de Rijkshogeschool Groningen tussen 1986 en 1990 in het pand huisde. Ik schreef met veel plezier over deze roerige periode in de geschiedenis van de Hanzehogeschool in mijn boek Van Meester tot Master. Na een grondige verbouwing door Architectenbureau Karelse van der Meer in 1994 werd het Feithhuis een geliefd stadscafé en restaurant. Mijn tweede thuis dus.

Schrijven aan de leestafel

Toen ik weer in Groningen kwam wonen in 2000, wist ik ’t Feithhuis al snel te vinden. Eerst vooral om gezellig koffie te drinken, eindeloos lang te ouwehoeren over politiek en lekker te borrelen en te eten. Op een gegeven moment sprak ik met mijn schrijfmaatje Fabien van der Ham af om er op vrijdag samen te gaan schrijven aan de leestafel. En dat ben ik blijven doen, op vrijdag maar ook soms tussendoor, als ik een uurtje over had tussen afspraken in. Ik vond het meteen een heerlijke plek, waar ik, ondanks het geroezemoes om me heen, meters kon maken met mijn verhalen.

De sfeer of de bitterballen?

Ik heb ook op andere plekken in de stad geschreven, maar nergens voel ik me zo thuis als in ’t Feithhuis. Is het de koffie? Misschien. De wijn? Vast ook wel. De bitterballen die ik bestel als mijn jongste dochter weet dat ik daar zit en gezellig langskomt? Zeker ook. Maar niet alleen. ’t Feithhuis heeft dat allemaal en meer. Het is een plek waar zoveel is gebeurd en besproken. Een omgeving die geschiedenis, cultuur en gastvrijheid ademt. Als ik er aan de leestafel ga zitten met mijn roze Mac, mijn vulpen en notitieboekjes, dan voel ik me thuis. Dan ben ik net zo blij als wanneer ik aankom op Schiermonnikoog. Dan ben ik vrij om te creëren en met hun vriendelijke gastvrijheid helpen de mensen van ’t Feithhuis me daarbij. En daarom is ’t Feithhuis mijn tweede huis in Groningen.

Helaas tijdelijk gesloten

Helaas heb ik al sinds het begin van de uitbraak van corona niet kunnen schrijven aan de leestafel van ’t Feithhuis. Keimpe besloot na de uitbraak van de pandemie en de sluiting van de horeca in maart om het pand grondig op te knappen. Medewerkers die normaal gesproken in de keuken of de bediening werkten, gingen aan de slag om op tijd klaar te zijn met schuren, verven en restaureren voor de heropening van de horeca in de zomer. Het mocht niet zo zijn. Na een brand in mei – die gelukkig op tijd kon worden geblust – was er zoveel schade dat al het noeste werk van Keimpe en zijn medewerkers voor niets was geweest. Heel zuur natuurlijk voor hen, maar ook voor ons als vaste Feithhuis-bezoekers. Toen ik in oktober mocht bedenken aan wie ik het eerste exemplaar van Leegland zou aanbieden, wist ik daarom meteen dat ik het wilde aanbieden aan Keimpe en zijn team. Als dank en als hart onder de riem.

Hoop op 2021

Het is nu 6 december en niet alleen ’t Feithhuis is gesloten: alle horeca is weer dicht en niemand die weet hoelang dit nog gaat duren. Ondertussen heb ik al wel een keer gesmuld van de High Tea die je bij t’ Feithhuis kunt bestellen. Ik hoop van harte dat de renovatie snel kan worden afgerond, zodat mijn tweede thuis de deuren weer kan openen zodra het mag. Want ik mis mijn vrijdagen aan de leestafel en heb zoveel zin om daar verder te werken aan Leegland 2. Hopelijk brengt 2021 goed nieuws! Voor nu kan ik mijn mede-Stadjers alleen maar aanraden om thuis te genieten van de heerlijkheden die Keimpe en het team van ’t Feithhuis klaarmaken.

[footballghana]

Kevin Prince Boateng named among players who unlikely joined big club last year

Odion Ighalo was one of the stranger signings of the January transfer window.

The former Watford striker, 30, could make his Manchester United debut on Monday against Chelsea after joining on loan from Shanghai Shenhua,

So what are some of the other random signings in recent years and how have they fared? Let's start with four previous United recruits.

Henrik Larsson to Man Utd

Striker in his 30s ✅

Playing in a less glamorous league ✅

Used to play in British football ✅

Manchester United have been here before when they signed former Celtic striker Henrik Larsson, then 35, on a three-month loan deal from Helsingborg in 2007 - with injury and fitness problems for Ole Gunnar Solskjaer and Alan Smith.

The Swede scored three goals - one in the FA Cup, one in the Premier League and one in the Champions League - in 13 games and United wanted to extend the loan spell.

But Larsson, who had won the Champions League with Barcelona two seasons earlier, always insisted he would return to Helsingborg on 12 March and kept his word.

However, he later said his one career regret was not extending his stay and playing enough games to get a Premier League winners' medal.

William Prunier to Man Utd

Up there with the very strangest Premier League signings. French centre-back William Prunier effectively bought out his contract from Bordeaux and joined United on trial in December 1995.

But United were so short at the back because of injuries, he had to play two first-team games - a 2-1 win over QPR and 4-1 defeat by Tottenham.

Sir Alex Ferguson offered him an extension to his trial but he said no because he wanted a full-time contract.

He went on to play plenty of Ligue 1 football with Montpellier and Toulouse and even played three times in Serie A for Napoli, but we will never know what may have happened had he taken that longer trial.

Bebe to Man Utd

Bebe got to celebrate with the Premier League, although he did not get a winner's medal

Another baffling one. Three weeks after Vitoria de Guimaraes signed then 20-year-old forward Bebe from a Portuguese third-tier side, United paid £7.4m to sign him from Vitoria.

Some £3m of the fee was reportedly paid to super-agent Jorge Mendes' Gestifute agency, a payment which later became part of a police investigation.

He played a total of seven times for United - with zero Premier League starts - scoring against Wolves and Bursaspor.

Bebe has gone on to have a decent career, playing in the top flights in Turkey, Portugal and Spain - although he has never appeared anywhere near United's (old) standards. Now 29, he plays in the Spanish second tier for Rayo Vallecano.

Andy Goram to Man Utd

Andy Goram's two Premier League appearances both ended in being replaced by Raimond van der Gouw - who played in the 10 games needed to win a medal

The last Manchester United signing on our list.

With Fabien Barthez injured and Raimond van der Gouw recovering from surgery, United needed a keeper - so paid Motherwell £100,000 to take former Scotland goalkeeper Andy Goram, then 36, on a three-month loan in early 2001.

He played twice - conceding two goals to each of Coventry and Southampton - although Van der Gouw replaced him in both games as to help the Dutchman get enough appearances for a title winner's medal.

Green, Carson, Wright, Turnbull, Lonergan, Grant...

In the past few years, there have been plenty of players making seemingly strange moves in a new breed - third-choice goalkeepers who are just there in case of emergency.

Scott Carson, 34, is on a season-long loan at Manchester City from Derby. He's still waiting for his debut. In fact he's probably not.

Rob Green, 39, retired last summer after the greatest achievement of his career, winning the Europa League with Chelsea. That was almost two years after his last appearance, which had been for Leeds against Newport.

Andy Lonergan, 36, has won the Uefa Super Cup and Club World Cup this season with Liverpool. He has never played for the Reds - or in the top flight for anybody in his entire career.

We could go on. And we will...

Richard Wright was a decent keeper back in his day - playing twice for England - but 'his day' was long over when he joined Manchester City in 2012 after a trial spell with Colchester. He spent four years with City - making exactly zero appearances.

Lee Grant, now 37, has played twice for Manchester United since his £1.5m move from Stoke 18 months ago.

We will end with Ross Turnbull, whose clubs read Middlesbrough, Darlington, Barnsley, Bradford, Barnsley again, Crewe, Cardiff, Chelsea, Doncaster, Barnsley AGAIN and Leeds.

Turnbull won a Champions League medal. Spoiler alert - it wasn't for Crewe.

Steven Caulker to Liverpool

Steven Caulker's move to Liverpool came as a surprise in January 2016 when he joined on loan from Championship side QPR.

He had been on loan at Southampton but he was being kept out of the team by Virgil van Dijk - so the Saints were happy for him to leave and go to Anfield.

Signed because of injuries, the then 24-year-old, whose career had stalled after one cap for England - he played in one FA Cup game for the Reds and as an 89th-minute substitute in two league games.

He now plays for Alanyaspor in Turkey.

Dale Jennings to Bayern Munich

In the history of football, there cannot be many stranger transfers than Tranmere - Bayern Munich, but that is the move Dale Jennings made as a teenager in 2013.

He never played a first-team game, although did feature 36 times for their reserve team in the fourth tier - and returned to England with Barnsley two years later.

After a spell with MK Dons, he did not play football for about three years after his daughter was diagnosed with leukaemia, before returning to play for non-league Runcorn last season.

Julien Faubert to Real Madrid

We could discuss Thomas Gravesen's move from Everton to Real Madrid, but while unglamorous or the standard you expect from Real, he was a decent player. Certainly better than Julien Faubert.

He was a regular for West Ham at right-back without setting the world alight when Real Madrid signed him on January deadline day in 2009. He would make only two substitute appearances for Real - and go viral for appearing to sleep on the bench, although he said he was just resting his eyes.

Faubert would spend another three years at West Ham - including in the Championship - before playing for clubs in Turkey, France, Scotland, Finland and Indonesia.

Paulinho to Barcelona

Barcelona's £36.4m signing of then 29-year-old Brazil midfielder Paulinho from Chinese club Guangzhou Evergrande raised some eyebrows in August 2017.

Paulinho joined Tottenham for £17m from Corinthians in 2013, before moving to China in 2015.

He actually did much better than expected, scoring nine goals in 34 games and winning La Liga - which made his move back to the Chinese club a year later even more surprising.

Kevin-Prince Boateng to Barcelona

Tottenham Hotspur, Borussia Dortmund, AC Milan, Barcelona - Kevin-Prince Boateng has played for some big clubs. But also Portsmouth, Las Palmas and Sassuolo

In the January transfer window last year, Barcelona signed former Tottenham and Portsmouth player Kevin-Prince Boateng, then 31, from Italian side Sassuolo on a six-month loan deal.

His previous two clubs had been Las Palmas and Eintracht Frankfurt.

He was basically signed to help take the workload off Luis Suarez - however, Barca barely used him. He played four times in total - Barca winning only one of those.

Boateng is now at his seventh club in just over four years - on loan at Besiktas from Fiorentina.

The players who went 'the other way'

While some big clubs sign less glamorous players, it can happen the other way round too.

Edgar Davids had played for Ajax, AC Milan, Juventus, Barcelona, Inter Milan, Tottenham and Crystal Palace before rocking up as Barnet player-manager in 2012.

The central midfielder wore the number one on his shirt, got sent off five times in 38 games and did not attend some away fixtures. He left in 2014 and has never played or managed again.

Claudio Caniggia, who won 50 caps for Argentina and starred at the 1990 and 1994 World Cups, was a surprise signing for Scottish side Dundee under Ivano Bonetti. Caniggia must have enjoyed his eight months in Dundee, because he stayed in Scotland and spent two seasons with Rangers.

Non-league clubs occasionally enjoy a headline signing with former Brazil captain Socrates playing for Garforth in a 2-2 draw with Tadcaster Albion in November 2004.

Wembley FC signed Caniggia, Ray Parlour, Martin Keown, Graeme Le Saux, Ugo Ehiogu and Brian McBride to play in their FA Cup campaign in 2012-13 - in a sponsorship publicity stunt.

Source: BBC

source: https://footballghana.com/