#Escultura policromada
Explore tagged Tumblr posts
Text
Ángeles García - El Museo del Prado acoge el prodigioso espectáculo de la escultura policromada
Entre el deslumbrante plantel de artistas del barroco español brilla La Roldana, a la que el Museo Nacional de Escultura de Valladolid le dedica también una gran exposición LEER EL ARTÍCULO
0 notes
Text

Pedro Díaz de Oviedo (finales del siglo XV – principios del siglo XVI)
San Orencio
h. 1498
óleo sobre tabla
176,5 x 146 cm
Nº inv. P00414
Colección BBVA España
La obra, al igual que Santa Paciencia —también en la Colección BBVA—, procede de la iglesia de San Lorenzo de Huesca y formó parte del antiguo retablo mayor realizado en torno a 1500, que fue desmontado a principios del siglo XVII al derribarse la basílica. De dicho retablo se han conservado fragmentos dispersos, algunos hoy depositados en el Museo Diocesano de Huesca.
Este retablo inicialmente se atribuyó a Pedro de Aponte (documentado entre 1505 y 1530), pintor aragonés de prestigio casi mítico al que se asignaron muchas obras de esta época, pero más tarde se descarta esta autoría. Posteriormente, Chandler Rathfon Post las atribuyó a un tal Maestro de Huesca, formado seguramente con Miguel Jiménez (documentado entre 1462 y 1505), del que toma los halos dorados decorados con círculos concéntricos en relieve. Aunque perdure en ella mucho del gusto flamenco por los pliegues quebrados y la minucia decorativa, muestra rasgos de un incipiente Renacimiento en el tratamiento volumétrico de la figura y en ciertos pormenores decorativos. También recuerda al Santo Domingo de Silos de Bartolomé Bermejo (h.1440-h.1500) del Museo del Prado, procedente de Daroca y donde también el lujoso trono se decora con figuras policromadas, en ese caso de Virtudes.
Alfonso E. Pérez Sánchez la consideró obra del pintor Pedro Díaz de Oviedo, que realizó el retablo de Santa María de Tudela y que consta se hallaba en Huesca en 1498 decorando las claves de la catedral y trabajando en el retablo mayor de la iglesia de San Lorenzo.
Ambas tablas se encontraban empotradas en la antesacristía de la iglesia reconstruida hasta su venta, anterior a 1910. Pertenecieron a la colección de la duquesa de Parcent, Trinidad von Scholtz-Hermensdorff, gran impulsora del arte y la artesanía españolas, que las expuso, con toda su colección, en la Real Academia de San Fernando en mayo de 1911. Permanecieron en poder de la familia hasta 1979, año en el que fueron subastadas en Sotheby’s por los herederos de la duquesa, los príncipes de Hohenlohe, junto con el contenido de la finca familiar El Quexigal. Son adquiridas el 25 de mayo por el Banco de Huesca (integrado posteriormente en el Banco de Bilbao), ingresando por esta vía en la Colección. Según la tradición aragonesa, San Orencio fue el padre de San Lorenzo y esposo de Santa Paciencia. Aparece sentado en un sitial o trono gótico de alto respaldo, cubierto de brocado y con los laterales y los brazales decorados con diez figuras de profetas —entre los que se identifica a Isaías por su filacteria— y otros seis personajes visibles parcialmente, todos ellos pintados en vivos colores, como si se tratara de esculturas policromadas. A sus pies, aparece el demonio maniatado, en alusión al espíritu del mal que durante su residencia en Labedan, diócesis de Tarbes, intentó sin éxito tentarle varias veces. Viste una lujosa capa pluvial ricamente bordada de pedrería y perlas, y sostiene una vara florecida que alude a su intervención milagrosa en épocas de escasez en la ciudad de Huesca. A ambos lados, dos figuras de ángeles vestidos de blanco que portan en sus manos libros de oraciones.
Información e imagen de la web Colección BBVA.
3 notes
·
View notes
Text
Un Paso Procesional de la Semana Santa entra en el Museo del Prado
El Museo del Prado abrirá este martes, 19 de noviembre, las puertas de ‘Darse la mano’, una exposición que pone en el centro de atención a la escultura policromada barroca, con cinco piezas inéditas que se presentan por primera vez al público. Durante la rueda de prensa previa al evento, el director del museo, Miguel Falomir, y el comisario de la muestra, Manuel Arias, destacaron la importancia…

View On WordPress
0 notes
Text














ANTIGUA TALLA EN MADERA DE SAN JUAN DE LA CRUZ S. XVIII
ESCULTURA EN MADERA TALLADA Y POLICROMADA DE SAN JUAN DE LA CRUZ
FALTA LA PLUMA Y LA MANO DERECHA
SOBRE PEDESTAL POLICROMADO
ALTURA: 15,7 cms
PESO: 60 grs
EN BUEN ESTADO
LAS FOTOGRAFÍAS SON PARTE DE LA DESCRIPCIÓN
250 € MÁS GASTOS DE ENVÍO
0 notes
Video
youtube
ORACIÓN AL ESPÍRITU SANTO cada día HOY martes 21 mayo 2024 CENÁCULO #ora...
ORACIÓN AL ESPÍRITU SANTO cada día HOY martes 21 mayo 2024 CENÁCULO Espléndida escultura talla de madera policromada Virgen Inmaculada Escuela Valenciana S. XIX
0 notes
Text










Museu de Arte Sacra
Conjunto arquitetônico formado pela Igreja de São Francisco Xavier (também conhecida como de Santo Alexandre), de 1719, com paredes originais talhadas em cedro vermelho, e pelo Colégio de Santo Alexandre. No acervo há cerca de 300 peças sacras entre esculturas, quadros e prataria. #art
Foto 2: NOSSA SENHORA DA PIEDADE
Madeira/talhada e policromada
180 x 149 × 74 m
Século XVIII
Procedência: Capela da Igreja do Carmo
Procedência, Arquidiocese de Belém
1 note
·
View note
Text
¡Impactante noticia para los amantes de la historia y la cultura! Expertos de la prestigiosa Academia de Bellas Artes (AVU) están gestionando el reemplazo del famoso calendario del Reloj Astronómico de la Ciudad Vieja de Praga. Que generó controversia tras una renovación fallida en 2018. Se estima que la producción del nuevo calendario requerirá una inversión aproximada de 1,2 millones de coronas. Renovación polémica: el calendario criticado de 2018 Hace tres años, el pintor y restaurador Stanislav Jirčík emprendió la tarea de renovar la copia del calendario del Reloj Astronómico. Una obra creada originalmente por el renombrado artista Josef Mánes en 1866. Sin embargo, la versión resultante del calendario no logró satisfacer las expectativas del público. Jirčík decidió implementar cambios significativos en los personajes representados en el calendario, desviándose notablemente del diseño original de Mánes. En lugar de mantener la fidelidad a la obra original, Jirčík optó por incluir las caras de sus amigos en lugar de los personajes originales. Lo que generó confusión y descontento entre los admiradores del reloj. Por ejemplo, transformó la figura que supuestamente representaba el signo de Virgo en una anciana en lugar de una joven con un vestido azul. Mientras que cambió el signo de Acuario de una mujer de pelo largo a un hombre de pelo corto. Estos cambios drásticos, junto con la transformación completa del perro en el medallón de diciembre, recibieron intensas críticas por parte del público y los expertos en arte. La esperanza de un nuevo comienzo: el calendario original regresará El Ayuntamiento de Praga aprobó el proyecto para crear una nueva réplica que se adhiera fielmente a la obra original de Josef Mánes. Esta emocionante iniciativa cuenta con la participación de destacados expertos de la Academia de Bellas Artes y del Instituto de Tecnología Química para la Restauración de Monumentos de la Universidad de Tecnología Química de Praga. Actualmente, el Estudio de Restauración de Pinturas y Esculturas Policromadas de la Academia de Bellas Artes de Praga está trabajando arduamente en la recopilación y estudio de los materiales disponibles para el reemplazo del calendario del Reloj Astronómico de Praga. Al mismo tiempo, se están preparando muestras para simular el efecto a largo plazo del medio ambiente en cámaras especiales de envejecimiento. Según Jan Novotný, representante de la Municipalidad de Praga, la nueva placa estará lista para fines de 2026 o principios de 2027. Este ambicioso proyecto implica la evaluación meticulosa de los datos recopilados hasta finales de este año. Seguida de la producción de la placa en sí, que se estima que tomará aproximadamente dos años. Todo este proceso, incluida la producción de una copia fiel del calendario, está previsto que supere el costo de un millón de coronas. Un vistazo al pasado: la historia del calendario del Reloj Astronómico El calendario mensual del Reloj Astronómico, creado originalmente por Josef Mánes en 1866, ha sido una parte integral del encanto histórico de Praga durante más de un siglo. La obra original fue colocada en el museo para su preservación en 1882, mientras que una copia ha adornado el Reloj Astronómico desde entonces. A lo largo de los años, el calendario ha sufrido varias renovaciones y restauraciones, pero ninguna tan controvertida como la de 2018. Con la próxima llegada de la nueva réplica, los ciudadanos y visitantes de Praga podrán volver a admirar la obra maestra original de Mánes tal como estaba destinada a ser vista. En conclusión, el reemplazo del calendario del Reloj Astronómico de Praga marca un emocionante capítulo en la historia cultural de la ciudad. Con el compromiso de preservar la autenticidad y la belleza del legado artístico de Mánes, este proyecto promete devolver el esplendor perdido al corazón de Praga. ¡Prepárense para dar la bienvenida a una nueva era de tradición y excelencia artística en el Reloj Astronómico de la Ciudad Vieja! Ven y visita toda Praga.
0 notes
Text
Inicia inscripción de piezas para el “LX Concurso Estatal de Artesanías” del Domingo de Ramos
Inicia inscripción de piezas para el “LX Concurso Estatal de Artesanías” del Domingo de Ramos

View On WordPress
#al negativo#alfarería vidriada#alisada#alta temperatura#bruñida#cerería.#Cobre#escultura#miniatura#policromada
0 notes
Photo

El púlpito de la iglesia del Monasterio de Santa Rosa, conocido coloquialmente como de las Monjas, es una espléndida obra barroca del siglo XVIII, ejecutada en madera tallada, dorada y policromada. La cátedra está adornada con santas dominicas, mientras que en el respaldar está Santo Tomás de Aquino y en la cúspide del tornavoz Santo Domingo de Guzmán, fundador de la orden. #lima #igerslima #peru #igersperu #barroco #barocco #barock #baroque #escultura #sculpture #virreinal #virreinato #colonial #patrimonio #patrimoniocultural #heritage #iglesia #church #púlpito #pulpit #dominican #saintroseoflima #santarosadelima (en Monasterio de Santa Rosa de Lima) https://www.instagram.com/p/Ch5Ysgup6Fz/?igshid=NGJjMDIxMWI=
#lima#igerslima#peru#igersperu#barroco#barocco#barock#baroque#escultura#sculpture#virreinal#virreinato#colonial#patrimonio#patrimoniocultural#heritage#iglesia#church#púlpito#pulpit#dominican#saintroseoflima#santarosadelima
19 notes
·
View notes
Text

TÍTULO: San Juan Bautista AUTOR: Francesco del Cossa FECHA: 1470-1473 MATERIAL Y TÉCNICA: Tempera sobre tabla TÉCNICA DE TRABAJO: Tempera y oro sobre tabla DIMENSIONES: 112x55 cm INVENTARIO: 1183 Junto con la tabla de San Pedro, la pintura constituyó la tabla lateral de un gran retablo ejecutado hacia 1473 por encargo del comerciante Floriano Griffoni y destinado a la capilla familiar de San Petronio en Bolonia. El políptico, dedicado a San Vincenzo Ferrer, fue creado unos años después de la canonización del santo y fue ejecutado por el artista en colaboración con Ercole de' Roberti, quien ejecutó los paneles de la predela. La obra permaneció en la capilla Griffoni hasta 1725-1730, cuando los paneles individuales se comercializaron por separado en el mercado de antigüedades. Los paneles Braidensi fueron adquiridos por el coleccionista Giuseppe Cavalieri en 1893, por sugerencia de Adolfo Venturi, pero fue sólo gracias a las intuiciones de Roberto Longhi que en 1934 los fragmentos de Brera, la National Gallery de Londres y la National Gallery de Washington podrían identificarse como partes de un grandioso organismo unitario, entre las piedras angulares de la producción de Cossa y de la pintura renacentista de Ferrara. Los dos santos aparecen con la solidez de dos esculturas policromadas, apoyados sobre un terreno astillado que los aísla como una base tras la cual se abre un paisaje fantástico, donde arcos inseguros enmarcan llanuras atravesadas por ríos y salpicadas de edificios. La inscripción en el rollo que porta San Juan Bautista dice: “EG [OSUM]VOCES CLAMANTES IN DESERTO”.
Información e imagen de la Pinacoteca de Brera.
6 notes
·
View notes
Text
Santa Isabel de Hungría de Barrera Cortés
Escultura que representa a Santa Isabel de Hungría, de tamaño inferior al natural (mide 85 cm de altura). Ha sido realizada por el escultor e imaginero de Paradas (Sevilla) en madera de cedro real tallada y policromada al óleo, con ojos de cristal artesanales y pestañas superiores de pelo natural en su mascarilla. La santa aparece de pie sobre una peana tallada con su nombre y lleva como…

View On WordPress
0 notes
Text
A arte da montaxe soviética
youtube
Houbo épocas e lugares que foron o caldo de cultivo ideal para as persoas que quixeron coller o cinematógrafo e explotar as súas posibilidades até os seus límites, innovando, no proceso, a técnica e a narrativa cinematográfica para aportar ao que hoxe coñecemos como cinema. Os anos vinte do século pasado foron anos de vangarda e experimentación en todo o mundo, como xa temos mencionado nesta mesma bitácora, en todas as artes e no cinema en particular; mais se viaxamos até a Unión Soviética naquel tempo en particular, atopamos unha pequena revolución cinematográfica dentro da grande revolución social, política e económica que cambiou a face do mundo para sempre.
Para resumir de maneira sinxela, atopamos un territorio que vén de sufrir un tremendo cambio a todos os niveis. É un pobo na busca da súa propia expresión artística, como tamén o foi no seu momento a Alemaña de entreguerras -berce do expresionismo alemán- e de diferenciar as súas películas do melodrama burgués que poboaba as salas de cinema americanas. Por suposto, tamén había intencións propagandísticas -non llas negariamos tampouco ao western norteamericano dos tempos da Segunda Guerra Mundial, non si?- e didácticas; estamos a falar dunha poboación cunha alta taxa de analfabetismo, que arrastraba dende a época dos tsares, no que o cinema podía converterse na mellor maneira de trasladar as ideas revolucionarias á xente. Como o foi, no seu momento, a escultura policromada das catedrais góticas.
A URSS disponse, polo tanto, a nacionalizar a industria cinematográfica e a crear todo tipo de institucións e organismos para erguer a súa produción, como o caso de Mosfilm (os estudios de cinema de Moscova) e mais o Instituto Pansoviético de Cinematografía, nada menos que a primeira escola de cinema da historia. Había arelas de experimentar, de estudar e de reinventar. Era o momento e o lugar axeitado para que o cinema despegase nas mans de figuras como as que imos tratar a continuación.
O grande paso adiante da cinematografía soviética foi, sen dúbida, o desenvolvemento e a expansión dos límites da montaxe audiovisual; até o momento, cineastas como D. W. Griffith levaran a linguaxe cinematográfica até novos territorios, con innovacións respecto ao cinema primitivo como as que supuxo a escala de planos -o uso de planos detalle, primeiros planos ou planos xerais-, a dirección, a duración e o ritmo dos mesmos, a estrutura das secuencias... dende o cinema soviético aínda levaron un paso adiante, comprendendo que o espectador era capaz de asimilar usos da montaxe máis complexa, e facendo que a montaxe en si mesma aportara novos significados á narrativa. De aquí ven o efecto Kuleshov, por exemplo; do análise, estudo e experimentación das posibilidades da montaxe dende un punto de vista intelectual.
Sergei M. Eisenstein naceu en 1898 en Riga, Letonia, daquela parte do Imperio Ruso. Bolxevique convencido, foi o máximo representante -polo menos o máis coñecido- desta etapa de vangarda na montaxe cinematográfica. O seu cinema era o cinema-puño, que procuraba unha reacción no espectador a través do que el denominaba montaxes de atraccións, técnicas de diversa natureza que, por primeira vez, daban importancia á sucesión dos planos como un fin en si mesmo, como a unión de ideas para ter como resultado novos conceptos, non só como un mero medio de enlazar escenas. Non imos explicar a fondo as técnicas da montaxe de atraccións -el mesmo escribiu máis dun libro que o aborda en profundidade- porque nos levaría todo o artigo e ficaríamos curtos, mais é importante saber que o cinema-puño trataba que a audiencia se sentise motivada ou impresionada grazas ás asociacións de imaxes que estaba a contemplar. Comparar, por exemplo, ao pobo ruso sometido á represión dos tsares coas imaxes dun matadoiro de gando, tiña que facer ferver o sangue a quen o ollase e suscitar a empatía cara as vítimas do poder.
As principais películas de Eisenstein son afíns á causa soviética, tendo sempre á clase proletaria -á masa social- como protagonista, destacando pola súa sona O acoirazado Potemkin (Броненосец Потёмкин, 1925), e a súa coñecida escena da escada de Odessa, imitada unha e outra vez ao longo da historia do cinema. Mais tamén se podería destacar nesta etapa Октябрь (Outubro, 1927) ou Старое и ново (O vello e o novo, 1929), nas que a montaxe de atraccións chega ao seu auxe. O cinema de Eisenstein é, sen dúbida, o cinema máis puramente revolucionario.
Mentres que Eisenstein e outros cineastas soviéticos -dos que xa falaremos chegado o momento- se adicaban á ficción, houbo varias persoas que creron no xénero documental como forma máis pura do cinema. Antes de meternos nos movementos e nos manifestos, imos falar dunha cineasta quizabes menos coñecida mais -como xa veremos a continuación- tamén podemos atribuírlle un dos fitos da historia do cinema.
Esfir Shub nace en Surazh, Rusia, en 1894. Traballou no estudio Goskino editando filmes estranxeiros, o que a fixo desenvolver un método de montaxe propio que foi influencia para xente como Eisenstein ou Vertov. A Schub debémoslle a creación de todo un xénero cinematográfico como é o documental de arquivo ou found footage -metraxe atopado-, os filmes que se constrúen a través da montaxe de metraxe recopilado dende diversas fontes documentais, polo tanto “prestado” desas fontes e non filmado de novo -non se debe confundir co recurso de ficción que consiste en “falsificar” o achado dunha metraxe como dispositivo narrativo que introduce o relato-.
No documental Падение династии Романовых (A caída da dinastía Romanov, 1927) albíscase a vontade de deixar ao metraxe falar por si só, no canto de sometelo a cortes rápidos e analíticos como nos traballos de Vertov, e esta quizabes é a diferencia principal entre estas dúas figuras centrais no desenvolvemento do formato documental. A clave do novo xénero do documental de arquivo é a resignificación do metraxe a través da montaxe, é dicir, o afastarse da intención orixinal co que foron captadas as imaxes para achegar novas interpretacións a través da súa unión con outras ideas visuais. Por poñer un exemplo -presente no vídeo introdutorio- mesturar os filmes domésticos da familia do tsar nos que os nobres rematan axados de bailar e festexar coas imaxes da clase proletaria a suar para sacar adiante o seu traballo e con iso sobrevivir, é unha maneira de manifestar a existencia da loita de clase e da lexitimidade, polo tanto, da revolución.
Mencionamos brevemente a Dziga Vertov, nado en 1896 como David Abelevich Kaufman na Polonia tamén pertencente ao Imperio Ruso naquel entón. O espírito de Vertov era verdadeiramente vangardista, e xunto ao colectivo do que tamén formaban parte o seu irmán Mikhail Kaufman e mais a súa muller Elisaveta Svilova creou en 1922 un manifesto, o “Nós”, no que reivindicaba o desenvolvemento do cinema-ollo ou Kino-oki -sóavos de algo?- como unha maneira de filmar a verdade sen intervención nin artificio. Tempo antes, traballara para o Kino-Nedelya, o noticiario audiovisual soviético, onde coñeceu a Svilova. Posteriormente crearían o noticiario Kino-Pravda, que se pode traducir como cinema-verdade e que tiña como obxectivo o de captar a realidade tal e como era, coa maior obxectividade posible, para o que utilizaban técnicas como a cámara oculta. Esta corrente foi a base sobre a que os cineastas franceses corenta anos máis tarde crearon o cinéma-vérité, sobre o que xa haberá ocasión de falar, mais que se trata dun dos movementos cinematográficos de documental máis importantes da historia.

Segundo a filosofía do Kino-oki, Unicamente se permitía a intervención na montaxe, cuxa excelencia tamén marcou a obra de Vertov en filmes marabillosos como Человек с киноаппаратом (O home da cámara, 1929). No que, por certo, aparecen en pantalla tamén, ademais de Esfir Shub e mais o irmán de Vertov, Kaufman -é o home da cámara, precisamente-, a nosa seguinte cineasta: Elisaveta Svilova.
Non se pode entender a influencia de Vertov sen coñecer a Svilova, a pioneira da montaxe e, precisamente, a montadora do documental Человек с киноаппаратом. É seu o mérito do ritmo frenético do filme e a agudeza á hora de enfrontar ideas a través das súas imaxes. Tamén a achega de recursos como a dobre exposición. Svilova, Kaufman e Vertov querían anunciar, co seu manifesto e o seu traballo materializado en filmes como O home da cámara, a morte do cinema tal e como se coñecía, o cinema como síntese das artes literarias e teatrais, en favor dun cinema novo que, por suposto, tiña que ter a montaxe -a característica diferenciadora do arte cinematográfico- como base fundamental.
Svilova fixo carreira tamén fóra do colectivo. Ademais de participar en noticiarios durante a Segunda Guerra Mundial, da que foi unha de tantos cronistas, é súa a filmación da liberación do campo de concentración de Auschwitz por parte do Exército Vermello, e tamén documentou os xuízos de Nuremberg.
Todo o xenio experimental da cinematografía soviética dos anos vinte perdeu alento coa chegada do movemento do realismo socialista, promovido polas mesmas institucións que no seu momento impulsaran as carreiras destes cineastas. Porén, fica para a posteridade que o cinema que coñecemos non sería o mesmo sen a aportación destas mulleres e homes que tiveron a oportunidade de crear e desenvolver a súa propia revolución cinematográfica.
Até o vindeiro episodio!
#soviet filmmakers#elisaveta svilova#dziga vertov#esfir shub#serguei m. eisenstein#eisenstein#soviet era#kino-pravda#battleship potemkin#kino-oki#cinema verité
4 notes
·
View notes
Photo

💪🏿Una señora con carácter 🧕🏻La Dama de Baza es una escultura íbera del siglo IV a. C. 🎨 Labrada en piedra caliza policromada por los bastetanos. 🏛Se expone en el @manarqueologico . . . . #museoarqueologiconacional #damadebaza #ibero #esculturaibera #madrid #arqueologia #escultura #protohistory #protohistoria #scuplture # (en Museo Arqueológico Nacional de España) https://www.instagram.com/p/CcntiVKIHip/?igshid=NGJjMDIxMWI=
#museoarqueologiconacional#damadebaza#ibero#esculturaibera#madrid#arqueologia#escultura#protohistory#protohistoria#scuplture
7 notes
·
View notes
Text
Esculturas policromadas de tamaño natural para los pasos procesionales de la Semana Santa de Murcia, obras del escultor Francisco Salzillo (Murcia 1707-178)








Fotos Antonio Íñigo 2021, 15 May
22 notes
·
View notes
Photo

Este año no ha habido Semana Santa. Me imagino que los “capillitas” de este mundo han suspirado con nostalgia. Yo no. A mí lo único que me puede atraer de esta celebración son las esculturas policromadas. Muchas son notables. Y además, es un arte característico de la hispanidad (al menos una vez pasada la Edad Media). Tallas en madera pintadas en colores planos, muy brillantes. Pura expresión de dramatismo. Muy propio nuestro.
7 notes
·
View notes
Photo

CABEZA DE SAN PABLO
Juan Alonso Villabrille y Ron (Argul, Asturias, h. 1663 - Madrid, h. 1728) Firmada y fechada en 1707Madera policromada con postizos de marfil y cristal Museo Nacional de Escultura, Valladolid (Procedente del Convento de San Pablo de Valladolid) Escultura barroca española. Escuela cortesana
10 notes
·
View notes