#Eric De Vree | Explore Tumblr posts and blogs

adriaanmeij · 5 years ago

Text

Simac op scherp

De wereldeconomie hapert, evenals die in Nederland. FED-baas Jerome Powell verhoogt de beleidsrente niet. Het IMF verlaagde zijn groeiprognoses. De ECB verruimt. Jan Poort wijst op een nieuw CPBrapport dat de bankenmarkt écht Europees, wil maken. Net als de kapitaalmarkt. Econoom Marieke Stellinga

gaat er in NRC verder op in. Ad Nederlof: “ja, het is of 100% een Europese Unie naar Amerikaans model of terug naar de EEG wat feitelijk een Handelsunie is. Alles daartussen werkt niet. “ Intussen laat Theresa May een ontwricht Verenigd Koninkrijk achter dat nog niet uit de EU is. May wilde persoonlijk ook geen Brexit. Dat is haar tot nu toe gelukt.

Luc Aben , hoofdeconoom bij Private banker Van Lanschot vindt in Knack: ‘Het is cruciaal om een deel van de nationale budgetten op het Europese niveau te tillen. Een Europese minister van Financiën is meer dan zinvol. Eurozone burgers en bedrijven houden jaarlijks €380 miljard over. Dat vloeit nu weg. Het is beter het in ‘onze eigen economie te pompen. Via nuttige infrastructuurwerken bijvoorbeeld’, vindt Aben.

Ik vrees Trumps protectionisme Dat is een fundamentele fout in de economische geschiedenis. Protectie leidt tot steeds minder innovatie en steeds minder concurrentiekracht. Jan Poort geeft goede voorbeelden waaruit blijkt dat Trump helemaal geen goede resultaten boekt. De Amerikaanse economie verzwakt alweer. Ook is een handelsoorlog met China schadelijk. Wij weten al heel lang dat China zich niet conformeert aan de eigendomsrechten zoals die in de westerse kapitalistische wereld gelden. Ondanks dat hebben talloze westerse bedrijven China opgezocht om daar te produceren en software te ontwikkelen.

In een communistisch model bestaat geen particulier eigendom en is alles van de staat, van de gemeenschap die deze staat tolereert. Daarom is het zinloos en wanbeleid om nu ineens met de Chinezen een handelsoorlog te gaan voeren. De oorlog moet gevoerd worden op het gebied van innovatie en het voorkomen van diefstal. Met India ligt dat anders omdat India een westers kapitalisme aanhangt. Westerse bedrijven laten daar de meeste software ontwikkelen. Dat doen we nu eenmaal zo.

Ad Nederlof kent China als geen ander. Hij is boos en wil een westerse boycot (gaat verder dan een belasting) van alle producten waarvan de IP gekopieerd is en waar het de originele leverancier tegelijkertijd verboden is om op de Chinese markt te acteren. Dus een verbod op “wechat” zolang “whatsapp” in China verboden is. Een verbod op Alibaba zolang Amazone in China niet mag acteren. En zo kan ik wel nog even doorgaan. Het rijtje is best lang hoor. Het ontwikkelen van een eigen operating systeem door Huawei is straks niets anders dan een “copie” van Android. Daarnaast wijst hij ook op de zeer ernstige misstanden bij de Chinese kobaltwinning in Afrika. Ook Philips heeft boter op het hoofd door structureel marktaandeel te “kopen” via tussen personen. Die dat overigens toegegeven hebben. Dat is fraude en net als ING moet ook Philips maar eens €800M boete krijgen ipv alle technologie subsidies op te eten. Ik ben er klaar mee en gelukkig ben ik niet de enige.

Facebook levert geen pre-installaties meer van haar apps voor nieuwe Huawei-toestellen. Maar Google dat gedwongen de banden met Huawei verbrak, waarschuwt nu de Amerikaanse regering voor de gevaren van een boycot van Huawei, aldus FD. De ontwikkeling van een Chinees alternatief voor het mobiele besturingssysteem Android is volgens de internetgigant en softwarereus nog veel gevaarlijker. Het stormt in de ICT in het kielzog van de acties van de Amerikaanse president.

Ik dook in de financiën van ICTdienstverlener Simac Techniek uit Veldhoven bij Eindhoven. Na het topjaar 2018 verwacht CEO Eric van Schagen mindere resultaten in 2019 juist als gevolg van de onzekerheden die onder meer Brexit en een handelsconflict met China met zich meebrengen. Simac is in 2014 door de familie Van Schagen van de beurs gehaald en dat heeft in 2016-2018 een duidelijk positief effect op de resultaten, aldus mijn analyse. Het complete rapport staat hier: https://www.ictonderzoek.nl/ProduktDetail.asp?id=2279

#simac ict brexit china

0 notes

stepstepby-blog · 6 years ago

Photo

Eric De Vree(Dutch artist, born 1966)

0 notes

denktanks · 7 years ago

Text

@ EricJensen020: @BartNijman @sybrandbuma @VVD De vraag stellen is hem beantwoorden, vrees ik... Makkelijke oplossing: burgemeester… https://t.co/sSsdU8yMel

De vraag stellen is hem beantwoorden, vrees ik... Makkelijke oplossing: burgemeesterspost van een middelgrote stad buiten de randstad, lid van een denktank in Brussel of lid van de Rekenkamer van het EP. #Vergetelheid

— Eric Jensen (@EricJensen020) November 11, 2017

#denktank twitter

0 notes

ys-eultra-cool · 4 years ago

Text

Het is de nacht van zondag, 23 november 1980. Het is goed weer en buiten de stad kan je zelfs een paar sterren zien. Het is middernacht in een grasveld buiten Antwerpen. Het gras is over twee meter hoog, groter dan de meeste mensen en hoger dan de mensen erin. Twee mensen worden achtervolgd door een grote slanke man die opgekleed is in een zwart en rood pak met een chique hoed. Hij is net kleiner dan het gras maar met niet veel. De twee mensen die achtervolgd worden zijn in het midden van het grasveld gekomen, en weten niet waar naartoe te gaan. Ze weten dat ze op een bepaald moment gevangen zullen worden door de man die hun achtervolgd. Ze weten dat ze elkaar niet meer zullen zien. Ze kussen en terwijl één van hen verder loopt, blijft de ander achter en beslist om naar rechts te lopen, wetend dat ze er niet uit zullen geraken.

‘Goeie morgen lieve schat.’ Zegt André Seynaeve terwijl dat hij wakker wordt, hij had nog niet opgemerkt dat zijn bed leeg was en dat er niemand was om schat te noemen. André is een romantische persoon, hij houdt van zijn lief leuke namen te noemen en wakker te worden naast hun (zelfs toont hij dat niet aan de rest van de wereld), dus wanneer hij realiseerde dat zijn lief er niet was, was hij er best verdrietig over maar wist waarom. Zoals altijd begon André met een pralines van Del Ray. André wist dat hij snel moest opstaan, hij moet voor het eerst in een lange tijd terug werken met de politie. Hij vond het nooit leuk om met de politie te werken, maar hij zou het nooit zeggen waarom. Hij maakt zich klaar om te vertrekken naar het politiekantoor van Antwerpen, hij neemt een dertigtal pralines mee want hij weet niet wanneer hij terug zal zijn.

Wanneer hij aankomt gaat hij direct naar kamer 312 waar hij commissaris Eric Vincke en zijn assistent, inspecteur Freddy Verstuyft. André was echt oncomfortabel met hier te zijn, specifiek met Verstuyft. Hij kon niet zeggen waarom, maar het was gewoon ongemakkelijk. ‘Zullen we starten dan.’ Zij Eric die de stilte brak. ‘Ja zullen.’ André terwijl hij neerzat. ‘Dus… vertel me wat je zag.’ ‘Ok maar ik zeg gewoon dat ik niet veel herinner.’ Zei André die een praline in nam alsof zijn leven ervan afging. ‘Gisterenavond, terwijl ik naar huis aan het rijden was, zag ik ineens uit de hoek van mijn oog, bloed die van een klein steegje kwam. Ik stopte de auto stapte uit om te kijken.’ Hij stopte met spreken, stak nog een praline in zijn mond en ging verder. ‘Wanneer ik dichter kwam zag ik dat het bloed van een dood lichaam kwam. Maar het was niet doodgegaan op normale wijze, het was helemaal kapotgesneden, en een aantal vingers waren er niet meer. Er waren nog meer dingen gedaan met het lichaam voor en na dat het doodging waarbij ik niet in detail wil gaan. Ik ben zeker dat een lijkschouwer, je hetzelfde kan vertellen.’ Freddy was naast Eric alles aan het opschrijven. ‘Ja dat is waar, maar wij willen weten of je misschien iets anders zag.’ Zei Eric die probeerde om André iets te laten vertellen om zeker te zijn dat niks uitgelaten wordt. ‘Als je bedoelt dat ik misschien de moordenaar zag, dan vrees ik dat ik jullie niks kan vertellen. Wanneer ik daar aankwam was de persoon al een lange tijd dood.’ ‘Dus u bent er echt zeker van dat u niets zag, niet eens een klein stukje dat uitstond?’ ‘Niks anders dat ik het raar vond dat niemand het opmerkte voor mij, sinds ik zeker niet de enige op straat was die avond.’ Nu dat André erover aan het denken was, vond hij dat eigenlijk wel raar dat niemand het opmerkte voor hem. Het lichaam lag niet verstopt, je moest gewoon een beetje kijken en dan zag je haar, het bloed liep ook uit tot de straat, dacht André. ‘Ok dan, als u op elk moment nog iets herinnert, wees dan niet bang om ons zo snel mogelijk te laten contacteren.’ ‘Zal ik doen.’

0 notes

stefselfslagh · 6 years ago

Text

De nieuwsmama van Vlaanderen.

Portret van VRT-nieuwsanker Martine Tanghe, Zeno, zaterdag 1 september.

Maandag start op Canvas Dank Dat U Bij Ons Was: een vierdelige documentaire over veertig jaar tv-journalistiek. Aanleiding voor het programma is het veertigjarige nieuwsankerschap van Martine Tanghe (62): kroonjuweel van de VRT-nieuwsdienst. Een portret.

"Ik ben niet van plan om nog twintig jaar op die BRT te blijven, zelfs geen tien. Ik wil daar niet op mijn zestigste nog altijd mijn tekstjes zitten schrijven." Aldus spreekt Martine Tanghe in Humo, op 26 mei 1983. Ze is 27, presenteert al vijf jaar het nieuws en maakt op ouderwets eerlijke wijze gewag van een professioneel dipje. "Een mens moet na verloop van tijd de moed hebben om te zeggen dat het genoeg is geweest. Als de situatie op de arbeidsmarkt beter was, zou ik durven uit te kijken naar iets anders."

Twaalf maanden later neemt ze een jaar verlof zonder wedde en stapt ze met haar echtgenoot, VRT-journalist Jos Van Hemelrijck, aan boord van de Miss Musette: de zeilboot waarmee het sprankelende echtpaar al globetrottend de Kaapverdische eilanden en de Caraïben zal veroveren. Een lang gekoesterde droom, heet het in Humo, maar ook een gevalletje van escapisme: "Ik hou van mijn job, maar de haat en de vijandschap van buitenaf zijn er teveel aan. Ik ben ziek van al die mensen die me achtervolgen en voor rotte vis schelden. Ik wil daar een jaartje vanaf zijn."

Martine Tanghe - nochtans opgegroeid in een deugdelijk Bellems arbeidersgezin en intellectueel gedrilld in een oerkatholiek Kortrijks internaat - valt in haar beginjaren niet in de smaak van de Vlaamse huismoeders. Haar haar is te lang, haar jeansbroek te mannelijk en haar hemd te geruit. Bovendien wordt haar aan de rechterkant van de politieke arena partijdigheid aangewreven. 'Rooie Martine', noemen haar criticasters haar met een staaltje Trump-retoriek avant la lettre. Ze vinden haar oogopslag niet objectief genoeg en zien zelfs in de manier waarop ze tijdens het journaal haar neusvleugels aanspant duidelijke tekenen van links-progressieve vooringenomenheid.

"Martine Tanghe is een volksvreemd figuur", toetert ook CD&V-politicus Eric Van Rompuy tijdens een interview begin jaren tachtig. "Ze is de exponent van een nihilistisch Vlaanderen dat neerkijkt op onze katholieke volksaard." "Fascistoïde praat", reageert Tanghe fors. Waarna ze door de niet geheel onfascistoïde VMO (Vlaamse Militanten Orde, red.) geschopt en geslagen wordt tijdens het maken van een reportage over extreemrechts. Kortom: ambiance. Als de teletijdmachine ooit wordt uitgevonden, worden de jaren tachtig er vast niet in voorgeprogrammeerd.

"Ik heb me bij Martine Tanghe lang geleden al geëxcuseerd voor mijn uitspraken", zegt Eric Van Rompuy vandaag. "Ik was tégen de linkse VRT en scheerde haar over één kam met journalisten als Walter Zinzen en Tuur Van Wallendael. Dat was onterecht, ik heb me toen een beetje laten meeslepen. Maar je moet mijn beweringen zien in de tijdsgeest van toen. Progressief Vlaanderen was in volle opmars - het was de tijd van de rakettencrisis - en ik vond het nodig om wat tegengas te geven. En mijn kritiek op Martine Tanghe was dan wel overdreven, die op de VRT was dat niét: de openbare omroep wás in die tijd te links. Toen ik later mediaminister werd, heb er ik alles aan gedaan om de nieuwsdienst te depolitiseren. En met succes, mag ik zeggen. Samen met Bert De Graeve heb ik van de VRT opnieuw een openbare omroep voor iedereen gemaakt."

Ook met de volksvreemde Martine Tanghe kwam het na de harde beginjaren helemaal goed: ze kwam ontsomberd terug van haar wereldreis, werd mama, leerde relativeren en omarmde het ankerschap als haar ware lotsbestemming. Vandaag, na veertig jaar ankeren, is Tanghe het pronte vlaggenschip van de VRT-nieuwsdienst. Spreek haar naam uit en er komen gegarandeerd woorden als 'icoon', 'leading lady' en 'coryfee' aangehuppeld.

"Om van 'monument' nog te zwijgen", zegt Amerika-correspondent en ex-hoofdredacteur van Het Journaal Björn Soenens. "En het straffe is: al die superlatieven zijn op hun plaats. Hoe goed de andere VRT-ankers ook zijn: als er echt iets belangrijks gebeurt, denk ik toch nog altijd: 'De wereld heeft er alle belang bij dat Martine dit verhaal brengt.'"

"Ze brengt rust in de chaos", vindt ex-VRT-ceo Leo Hellemans. "Martine kan de meest ingewikkelde gebeurtenissen op een verbluffend heldere manier synthetiseren. En ze blijft nederig. Ze wil haar kennis niet etaleren, ze wil inzicht verschaffen."

"Martine leest het nieuws niet, ze vertelt het", zegt collega-anker Wim De Vilder. "Altijd weet ze de gebeurtenissen van de dag met de juiste woorden te vatten, zodat de draagwijdte ervan meteen duidelijk is."

In een dubbelinterview met Jos Van Hemelrijck beweerde Martine Tanghe ooit dat haar grootmoeder haar ijkpunt is. "Ik zeg dikwijls bij mezelf: mémé zal dat niet begrijpen. En dan schaaf ik verder aan mijn teksten tot alles glashelder is." Waarna Jos Van Hemelrijck opmerkte: "Eigenlijk ben je belerend van aard. Je bent een lerares die de grootste klas van België heeft gevonden."

Natuurtalent

Ooit koesterde Martine Tanghe ambities om voor een échte klas te gaan staan. Maar na een stage waarin haar prille enthousiasme door haar leerlingen onder een dikke laag apathie bedolven werd, borg ze haar onderwijsaspiraties weer op. Tijdens het laatste jaar van haar studies Germaanse filologie in 1977, nam ze - samen met Jef Lambrecht, Leo Stoops en Geert van Istendael - deel aan het journalistenexamen van de toenmalige BRT. Ze slaagde met glans en op woensdag 10 mei 1978 presenteerde ze haar allereerste televisiejournaal. Met een nog wat verlegen prinses Diana-oogopslag en een stem die nog niet helemaal ontdaan was van staatsomroep-aplomb, maar niettemin: alsof ze nooit iets anders gedaan had.

Ex-VRT-journalist Geert van Istendael was onder de indruk van haar naturel. "Bestaat er zoiets als een aangeboren talent om het nieuws te presenteren? Je zou denken van niet: hoe kan zoiets nu in de genen zitten? Maar Martine heeft mij getoond dat het wél bestaat. Op een dag - we hadden nog maar net te horen gekregen dat we geslaagd waren - moesten we samen camera-oefeningen doen. We zaten op stoelen die onderaan zo'n ring hadden waarop je je voeten kan laten rusten. Terwijl we nog over koetjes en kalfjes aan het kletsen waren, ging plots het rode lampje van haar camera branden. Binnen de seconde zag ik haar veranderen. Ze klemde haar voeten onder de ring van haar stoel, boog eventjes voorover - net niet teveel - en werd één met de camera. Van het ene moment op het andere was ze totáál geconcentreerd. Onwaarschijnlijk."

"Haar présence, haar perfecte uitspraak, haar mooie spreekritme: het was er allemaal vanaf dag één. En met het voortschrijden van de jaren is ze nóg beter geworden. We leven in een cultuur waarin het jonge vergoddelijkt wordt, maar Martine floreert als nooit tevoren."

Björn Soenens denkt te weten waarom. "Op haar 62ste heeft Martine nog altijd niet de minste last van routine", zegt hij. "Als ik tijdens Het Journaal live ga vanuit New York hoor ik in mijn oortje hoe gedreven ze met de eindredacteurs overlegt en hoe ze in extremis nog headlines aanpast. Ze barst van de energie."

"Martine blijft nooit hangen in 'hoe het vroeger was'", zegt Wim De Vilder. "Ze weet zich keer op keer aan nieuwe formats, stijlen en ritmes aan te passen."

"Onderschat dat niet", beklemtoont fellow ankervrouw Goedele Wachters. "Het is niet iedereen gegeven om zo lang met de tijd mee te gaan. Jan Becaus was ook een topanker: een ware rots in de branding. Maar hij was wel precies dezelfde rots in het begin van zijn ankerschap als op het einde ervan. Martine bespeelt een breder arsenaal aan mogelijkheden."

Martine Tanghe-Nederlands

In 1995 mocht Martine Tanghe in Nederland de Groenman Taalprijs in ontvangst nemen: een prijs die wordt uitgereikt aan mediapersoonlijkheden die zich laten opmerken door 'een goed en creatief gebruik van de Nederlandse taal'. De felicitaties van de jury klonken als volgt: "Martine Tanghe bewijst dat een Nederlands dat in woordkeuze, grammatica en uitspraak aan de hoogste eisen voldoet, toch natuurlijk en ongekunsteld kan klinken". Volgens Jan Hautekiet, ex-studiegenoot van Tanghe en collega-voorvechter van een heerlijk heldere moerstaal, is daar geen woord van gelogen. "De taal van Martine is warm, geschakeerd, empathisch en raak. Er zit werkelijk geen spatje ruis op. Er wordt in nieuwskringen niet voor niks over Martine Tanghe-Nederlands gesproken. VTM-anker Elke Pattyn zei in jullie krant dat je er goed moet uitzien om op tv te komen. Dat is natuurlijk niet helemaal onwaar, maar ook de stem is een wezenlijk onderdeel van het totaalpakket van een anker. C'est le ton qui fait la musique. Een vrouw mag nog zo mooi zijn: als haar taal krom is, is het feestje wat mij betreft voorbij."

Tot het communicatieve repertoire van Martine Tanghe behoren ook de non-verbale kanttekeningen die ze met de regelmaat van een Rolex bij het nieuws plaatst. Twee jaar geleden kwamen in Het Journaal jonge festivalgangers aan het woord die niet wisten wie Paul McCartney was. Toen Tanghe opnieuw in beeld kwam, droop het ongeloof in dikke, mimische klodders van haar gezicht.

"Martine laat inderdaad weleens blijken hoe ze tegenover een bericht staat", zegt Jan Hautekiet. "Maar ze doet dat niet op een gespeelde en al helemaal niet op een overdadige manier. Dat je verbaasd bent als iemand Paul McCartney niet blijkt te kennen, is begrijpelijk. Al moeten we er mee leren leven dat de heer McCartney in de ogen van steeds meer achttienjarigen een obscure, stokoude man is, vrees ik."(lacht)

"Het is niet zo moeilijk om als anker te tonen wat je denkt", vindt Goedele Wachters. "Maar het is wél moeilijk om dat binnen de grenzen van het objectiviteitsbeginsel te doen. De marge die wij hebben om onze emoties te ventileren, is bijzonder smal. En toch is het belangrijk dat die marge er ís. Wij praten vaak over dramatische gebeurtenissen. Als we dat zouden moeten doen zoals we voetbaluitslagen voorlezen, zouden we volstrekt ongeloofwaardig zijn. Niemand gelooft nog dat wij geen emoties hebben."

Voor ze journaliste werd, gaf de wereldverbeteraar in Martine Tanghe zomer-cursussen Nederlands aan Zuid-Amerikaanse vluchtelingen. Als beginnend anker vond ze het niet altijd gemakkelijk om haar maatschappelijke betrokkenheid tijdig onder haar nieuwsdesk weg te moffelen. "Ik word opstandig bij al die onmenselijke praktijken in de wereld", zegt ze in een interview uit 1980. "Mijn collega's zeggen dat je niet kunt blijven huilen om een dode Ethiopiër of een verdwenen Argentijn. Maar ik huil daar niet om: ik word opstandig. Soms wou ik dat ik voor een blad schreef waarin ik mijn mening kon zeggen."

Leo Hellemans begrijpt de vroegere frustraties van Tanghe. "Ankers hebben een dienende rol, ze moeten zichzelf wegcijferen. De meesten onder hen willen na verloop van tijd weleens wat meer van hun persoonlijkheid tonen. Martine heeft dat gedaan door reportages te maken en het discussieprogramma Volt te presenteren. Maar ik denk dat ze zelf ook wel weet dat ze nog altijd op haar best is als anker. Ze is zo uitzonderlijk goed dat haar trouwens ook altijd gevráágd is om Het Journaal te blijven presenteren. En terecht: je moet al een hele zotte nieuwsbaas zijn om Martine Tanghe niét in je team te willen."

Mosselen

Toch sijpelt het in interviews met VRT-journalisten weleens door: Martine Tanghe is geen Miss Congeniality. Als de dingen niet lopen zoals het hoort, gaat ze de confrontatie niet uit de weg. 'Durf geen intro te schrijven die wat onduidelijk is, of ze staat aan je bureau", zei economiejournalist Michaël Van Droogenbroeck twee weken geleden nog in Humo.

Björn Soenens beaamt. "Je moet bij Martine niet afkomen met om het even wat: het moet klóppen. En als ze onder druk staat: gardez-vous. Dan is ze één en al concentratie en verwacht ze ook van haar collega's de grootst mogelijke focus. Martine is streng. Zowel voor zichzelf als voor anderen. Het voordeel daarvan is dat ze iedereen wakker houdt. Het nadeel is dat ze soms intimiderend overkomt op mensen die nog niet overlopen van zelfvertrouwen."

"Het kan bij Martine weleens stormen, maar het onweer gaat meestal ook snel weer liggen", nuanceert Goedele Wachters. "En haar veeleisendheid is gewoon een uiting van haar beroepseer. Ze wil trots kunnen zijn op wat zij - en bij uitbreiding de voltallige nieuwsdienst - elke dag doet."

"Denk je dat ik een gemakkelijke jongen was?", vraagt Geert van Istendael retorisch. "Natuurlijk niet. En zo hoort het ook. Makkelijke journalisten zijn mosselen. En met mosselen maak je geen journaal."

Drie jaar geleden lekte in De Morgen een mail van Martine Tanghe waarin ze haar oversten meedeelde dat ze Het Journaal niet meer herkende. “Er zijn de laatste maanden dingen aan het gebeuren die ik nooit heb meegemaakt en die mij zeer grote zorgen baren. Het Journaal, dat mij zo na aan het hart ligt, is niet wat het moet zijn. Mijn loyauteit is bijna spreekwoordelijk, maar wordt sterk op de proef gesteld." Ze betreurde onder meer dat de VRT na het neerstorten van de MH17 in 2014 geen reporter naar Oekraïne had gestuurd. "Daar is geen enkele aanvaardbare uitleg voor."

Aan Björn Soenens, de toenmalige hoofdredacteur van Het Journaal, vraag ik of de vete tussen hem en Martine Tanghe inmiddels met de mantel der VRT-liefde is bedekt. "Er is nooit een vete tussen mij en Martine gewéést", antwoordt hij. "Die uitgelekte mail heeft de indruk doen ontstaan dat Martine en ik elkaar niet kunnen uitstaan. Maar dat is onzin. Het klopt dat ik als hoofdredacteur een aantal veranderingen had doorgevoerd waar Martine zich niet helemaal in kon terugvinden. Over Afrika bijvoorbeeld wilde ik niet alleen de acute honger-en-dorst-verhalen brengen, maar ook wat minder actualiteitsgebonden reportages, onder andere over het dalende analfabetisme. Martine aanvaardde dat, maar was als klassieke nieuwsvrouw - voor wie het nieuws van de dag heilig is - bezorgd dat we van onze kerntaak zouden afwijken."

"Ook dat we met de redactie een zomerfilmpje hadden gemaakt waarin we dansten op de tonen van Pharell Williams' Happy - een poging om ons te ontdoen van ons imago van droogstoppels - kon er bij haar niet in: volgens Martine horen journalisten zich daar niet mee bezig te houden. Maar au fond zijn dat allemaal interne kwesties waarover op elke redactie weleens gediscussieerd wordt. Ook op die van De Morgen, neem ik aan. Van een ontwrichtend dispuut tussen ons is nooit sprake geweest. Ze vond het trouwens verschrikkelijk dat jullie haar mail hebben gepubliceerd. Ze vond terecht dat haar woorden volledig uit hun context waren gerukt."

Drie dagen stilte

Van sommige tv-journalisten weten we of ze als kind soms met een broeksriem aan de ouderlijke houtkachel werden vastgeklonken en of ze tijdens hun laatste Azië-reis al dan niet spiritueel ontwaakt zijn. Maar over de gemoedsgesteldheid van de journaliste die de afgelopen decennia het vaakst in onze huiskamer is geweest, weten we weinig tot niets: Martine Tanghe geeft nauwelijks interviews, en al helemaal niet over persoonlijke kwesties.

Toen ik haar een tijd geleden uitnodigde voor een gesprek van het levensbeschouwelijke type, stuurde ze me deze mail (en ja, ik heb haar toestemming om ons digitale colloque singulier te schenden): "Dat u aan mij denkt, is heel vriendelijk. Maar ik praat niet graag over mezelf. En ik geloof echt waar niet dat de mensen willen vernemen hoe ik over het leven denk. Soms weet ik dat zelf niet eens. Het leven is voor mij zeer verrassend uit de hoek gekomen en niets is nog wat het was. Ik ben lang en ernstig ziek geweest, probeerde daarna de draad van het leven weer op te nemen en heb daar nog altijd de handen vol mee. Intussen concentreer ik me op mijn werk en blijf ik in de luwte. Met vriendelijke groet, Martine."

'Niemand weigert zo mooi interviews als u', antwoordde ik pompeus. Maar haar afwijzing kwam natuurlijk niet onverwacht. Al in 1980 zei ze: "Ik ben niet zo'n prater. Als ik geen boodschappen moest doen, zou ik soms drie dagen niks zeggen."

Is de supernova van de Vlaamse tv-journalistiek een Einzelgänger? "Toch niet', zegt Wim De Vilder. "Ik zit op de redactie soms tegenover haar. Dan wisselen we gretig reiservaringen uit. En sinds ze grootmoeder is, deelt ze enthousiast verhalen over haar kleinkinderen."

"Het empathisch vermogen van Martine is groot", weet ook Leo Hellemans. "Toen ze kanker had, is ze een grote steun geweest voor vrouwen - en niet alleen BV's - die in dezelfde situatie verkeerden als zij. Ik ken op de VRT veel mensen die haar daar nog altijd dankbaar om zijn."

Wanneer Tanghe in de herfst van 2011 te horen krijgt dat ze borstkanker heeft, verdwijnt ze met kenmerkende geruisloosheid van het scherm. Pas in het najaar van 2012 neemt ze - getooid met een 'coupe garçonne van peper en zout' (copyright: Hugo Camps) - opnieuw plaats op haar ankerstoel. Het is de eerste dag van het nieuwe schooljaar en ze opent Het Journaal met de woorden: "Drie september is in vele opzichten een bijzondere dag."

"Je zag aan Martine dat ze opgelucht was om terug te zijn", vertelt Björn Soenens. "Haar werk is alles voor haar. Ze moet het tijdens haar afwezigheid enorm gemist hebben."

"Na haar terugkeer heb ik wel paar keer gemerkt dat ze bang was om aan de kant geschoven te worden. Ze leek zich soms af te vragen: 'Ben ik nog goed genoeg?' Maar uiteindelijk hebben haar twijfels haar alleen maar scherper gemaakt. Ze besloot: 'Ik heb kanker overwonnen, nu ga ik er ook professioneel nog eens een lap op geven.' En dat heeft ze ook gedaan."

Laatste tv-icoon

Tijd voor de heiligschennende vraag: zijn de Martine Tanghes van deze wereld niet stilaan een met uitsterven bedreigde soort? Nu de actualiteit ons vanop twintig schermen tegelijk in het gezicht niest en je al naar een Georgische grot moet verhuizen om een succesvol nieuwsmijder te worden, oogt de toekomst van nieuwsankers op zijn zachtst gezegd onzeker.

Geert van Istendael: "Het Journaal heeft inderdaad meer concurrenten dan vroeger. Maar zeker de digitale concurrentie is niet altijd even secuur. En in een context van fake news kan een openbare omroep ook een baken van betrouwbaarheid zijn. Ik sluit niet uit dat mensen zich in het geval van belangrijk nieuws steeds vaker gaan afvragen: 'Wat zegt Tanghe hierover?'"

Goedele Wachters is minder optimistisch over haar houdbaarheidsdatum als anker. "Ik denk niet dat ik het nieuws nog twintig jaar zal presenteren. Het dagelijkse, lineaire tv-journaal is geen lang leven meer beschoren. Martine Tanghe is wellicht het laatste echte nieuwsicoon."

Wim De Vilder sluit zich daarbij aan. "Mocht zich in 2030 een gebeurtenis met de draagwijdte van nine eleven voordoen, zal dat nog altijd veel mensen naar het scherm lokken. En je zal op zo'n moment nog altijd ankers nodig hebben om de live berichtgeving in goeie banen te leiden. Maar ankers die dagelijks op tv komen? Nee, die zijn tegen dan verdwenen."

Tot het zover is, mag Martine Tanghe ons 's avonds nog een tijdje zegenen met de woorden 'Dank dat u bij ons was': het dunne laagje beschaving dat ze steevast over de dagelijkse wreedheden drapeert. Wanneer zullen we haar definitief moeten missen, Wim De Vilder? "Ik weet niet wanneer Martine met pensioen zal gaan. Maar wees gerust: we gaan proberen haar geen dag vroeger te laten vertrekken dan nodig."

1 note · View note

are-scared-of-revolution · 7 years ago

Text

Wat onze lezers vinden van de open brief van Rutte

23 januari 2017

We vroegen lezers of zij zich herkennen in wat Rutte zegt over de hufterigheid van Nederland. Een overzicht van de reacties.

In een grote advertentie die maandagochtend in veel landelijke kranten stond, waaronder NRC,

opende Rutte de aanval op de hufterigheid in Nederland.

“Maar we maken ons wel grote zorgen over hoe we met elkaar omgaan. Soms lijkt het wel of niemand meer normaal doet”, schreef de premier. Over “mensen die naar ons land zijn gekomen” en de Nederlandse waarden niet delen schreef Rutte: “Als je ons land zo fundamenteel afwijst, heb ik liever dat je weggaat. Dat gevoel heb ik namelijk ook. Doe normaal of ga weg.”

We vroegen aan lezers wat zij van de open brief vinden,

en kregen tientallen reacties. Een kleine selectie:

Respect verloren

De brief lijkt de eerste alinea’s te reageren op een trend die ik zeker herken; dat bepaalde mensen respect voor anderen verloren zijn. Echter, ik vind het stuitend dat halverwege blijkt op welke mensen Mark Rutte doelt: vluchtelingen. Hier maakt Rutte naar mijn mening een grote fout door hen, ook al gaat het om een deel van de vluchtelingen, zo neer te zetten. Hij benadrukt het belang van ‘samenwerken’, daar hoort een samenleving bij die niet in wij-zijdenken vervalt. Dat is exact wat Rutte hier wel doet. Lucas Steinbusch

Altijd weer de ander

Het is altijd de ander aan wie iets mankeert, nietwaar? En nu is het dus de ‘nieuwkomer’ die zich niet wil aanpassen aan wie we ons blijkbaar ongegeneerd mogen ergeren. Fijn. Maar de grimmige, gepolariseerde en ronduit vijandige samenleving hebben we toch echt met z’n allen gemaakt. Als de brief van onze premier aan de Nederlanders ergens aan zal bijdragen, dan is het verdergaande verscherping van tegenstellingen. Was dat nou de bedoeling? Jaap Bos

Lees ook:

‘Moet ik dan ook oprotten? Naar Bumperkleverland?’

, Mark Rutte aan de tand gevoeld over deze brief door Humberto Tan.

Een milder geluid

Ik vind de uitlatingen een (welkom) milder geluid dan de veroordelingen die de PVV uit. Ik weet ook niet wat ‘we’ moeten met mensen die uit de pas lopen, maar ik ben wel erg benieuwd naar wat de VVD daarin te bieden heeft. Ik ben erg op zoek naar wat ik als individu kan doen om hier mijn steentje aan bij te dragen, maar zie bij partijen geen concrete stappen om hier oplossingen voor aan te dragen. Zo ook niet bij de VVD. Hopen maar dat dit meer is dan simpele verkiezingsretoriek. Eric van der Linden

Vreemdelingenhaat

Een nogal uitgebreide versie van: ‘Ik ben echt geen racist hoor, maar de buitenlanders verpesten alles.’ Maar, beste meneer Rutte, een plak vreemdelingenhaat verpakt tussen twee weke sneetjes gemeenplaatsen, vleierij en wat u misschien normen en waarden zou willen noemen, is nog steeds gewoon een dikke vette plak vreemdelingenhaat. Vies, slecht te verteren, en beneden de waardigheid van een Nederlandse premier. Ik vind het beangstigend dat u aan alle Nederlanders niet iets beters te vertellen hebt. Eva Zwaving

Geen oplossingen

Geachte heer Rutte, complimenten voor uw schrijversteam (VVD-advertentie. NRC 23/1). U neemt op intelligente en beschaafdere wijze Wilders de wind, althans een deel ervan, uit de zeilen. Veel van wat u vermeldt, is te onderschrijven. Het is soms enigszins intolerant van toon, maar zeker binnen de fatsoensnormen. U doelt ook op bepaalde onrust veroorzakende groepen zonder identiteiten te noemen, immers daar zitten ook autochtonen onder. Maar de zwakte van uw betoog is dat u geen oplossingen biedt. Al jaren zijn er te weinig woningen in de sociale sector, immigranten verhogen daar de druk nog eens. Normaal? Laagopgeleiden zijn de belangrijkste groep die de meeste concurrentie ondervinden van immigranten, waardoor de werkloosheid onder hen toeneemt. Normaal? Al tientallen jaren worden vooral middelbaar en lager opgeleiden die op latere leeftijd werkloos worden gediscrimineerd op de arbeidsmarkt. Normaal? Nog steeds worden er gouden handdrukken uitgedeeld aan lieden die normaal gesproken een schop onder hun achterste zouden moeten krijgen. Normaal? Globalisering komt, dat is aangetoond, vooral ten goede aan de hoger opgeleiden. Normaal? Mari Kapteijns

Met de vinger wijzen

Ook ik voel het ongemak. Uw brief versterkt dat, omdat u zich niet richt op alle Nederlanders, maar met name op de mensen die niet van geboorte Nederlander zijn. Wat zegt u tegen de varkenskopliefhebbers, de bananenbootuitjouwers, de oer-Hollander die openlijk homo’s en vrouwen minderwaardig behandelt, de mannen met bier en drugs in hun lijf die tijdens oudjaarsnacht als idioten tekeer gaan, mensen die anderen uitjouwen als zijnde een niet-mens omdat ze andere meningen hebben? Dit hebben we met elkaar bereikt, meneer Rutte, nog los van de komst van nieuwe Nederlanders. Het verband dat u legt is eenzijdig en onredelijk. Uw toon is vriendelijker dan de pleur-op-kreet van destijds, maar misschien des te venijniger. Inderdaad, wij, oud- en nieuwkomers zijn samen verantwoordelijk voor een leefbaar land. Daar hebben we allemaal ons aandeel in, maar waar één vinger wijst, wijzen vier vingers terug. Ria Pool Meeuwsen

Doe niet Wilders na

Geachte heer Rutte. Als u in de rol van baas van ons land de moraalridder gaat uit lopen hangen, wil ik u vertellen waar het hier nog meer aan schort. In dit land wonen een behoorlijk aantal uitermate rijke mensen die vinden dat ze dat nu eenmaal verdienen en u en uw partij ook. En in dit land wonen ook erg veel mensen die in armoede leven, die zorgbehoevend zijn en absoluut niet goed geholpen worden. (…) U bent onze minister-president en het is niet de bedoeling dat u in de voetsporen van uw Amerikaanse collega ook van die ongefundeerde onzin gaat uitkramen. We hoeven niet alles van Amerika over te nemen. En als u minister-president wilt blijven, gedraag u dan ook zo en probeer niet een beetje de wildersman uit te hangen. Tijn Noordenbos Delft

Geheel mee eens

Op de brief van Rutte kwam de gemakkelijke kritiek van links. Zelf ben ik het honderd procent eens met de inhoud. Hoog tijd dat dit eens gezegd werd. En helaas is het nog hoger tijd om onze liberale verworvenheden kei- en keihard te verdedigen. Want als we niet oppassen zijn we zo kwijt waar we jarenlang voor hebben gevochten. Wat dat betreft zijn er inmiddels al te veel alarmsignalen. Vrijheid vergt onderhoud en verdediging. Ik ben blij dat onze minister-president het aandurft om zo expliciet voor onze liberale waarden en onze vrijheid op te komen. De (te verwachten) stekelige reacties uit politiek-correcte hoek geven aan dat hij de vinger op de zere plek heeft gelegd. Fred Sevriens

Last van verhuftering

Prima brief, omdat hij daar hardop zegt waar we last hebben in dit land, namelijk verhuftering. Oversteken bij het zebrapad doe je met gevaar voor eigen leven. Troep ligt op straat en op het strand. Als je iemand aanspreekt op zijn hufterige gedrag, krijg je veelal een scheldpartij toegeworpen. Wat ik minder charmant vind in deze brief dat de suggestie wordt gewekt dat het door buitenlanders komt. Het staat er niet helemaal, maar als je te snel leest lijkt het of alleen buitenlanders worden aangesproken. Mariëlle Ernst

Ik ben ‘ongewoon’

Helaas zal ik volgens de criteria van Rutte wel tot de ‘gewone’ Nederlanders behoren: ik ben wit, blond en geboren in Groningen. Daar voel ik me allesbehalve prettig bij, want ik keur racisme en discriminatie op basis van afkomst, huidskleur en religie af. Jammer genoeg heb ik geen ander land om naar terug te keren, zoals Rutte dat voorstelt. Daarom roep ik alle ‘ongewone’ Nederlanders op het Nederlanderschap niet te laten kapen en zich hard te maken voor echte Nederlandse verworvenheden als openheid, tolerantie en respect. Irene Broer

Rutte, ook een mens

Prima reactie, het vermakelijke aan Rutte is dat hij zo nu en dan laat zien dat hij ook een mens is. Er wordt over gespeculeerd of dit een campagne is om PVV-stemmers weg te trekken, maar dat betwijfel ik. Het is een reactie die van hem als persoon komt, niet als minister-president. En dat moet gewoon kunnen. Patrick van Gogh

En hooligans dan?

Waar haalt de VVD het idee vandaan dat alleen immigranten zich niet normaal gedragen ? Zijn de medewerkers van het campagneteam nooit met Feyenoord mee naar Rome of met PSV naar Madrid gegaan? Joost Dirkzwager

En de overheid?

Obligaat, maar beter iets dan niets. Het pleidooi wordt geloofwaardiger als de overheid zelf het goede voorbeeld geeft in de omgang met de burgers en het beleid. Helaas is die soms ook wel een beetje hufterig, dom, onhandig, asociaal en/of onrechtvaardig. Gerard Mensink

En de multinationals?

Op zich goed dat Rutte mensen aanspoort te verbeteren of weg te gaan. Maar hij moet die boodschap dan ook doortrekken naar multinationals of brievenbusfirma’s die onze belastingmoraal niet accepteren en minder willen betalen dan lokale en mkb-bedrijven. En naar een overheid die dit soort deals achter gesloten deuren bespreekt, terwijl het iedere belastingbetaler aangaat. Michel Fleur

‘Alternatieve feiten’

Beste Mark, ik word heel verdrietig van je advertentie. De aanhef klopt al niet. Je schrijft niet aan alle Nederlanders, maar aan een groot deel van de Nederlanders. Onder een vroom dekentje van normen en waarden staat hoe de VVD er echt over denkt. Mensen die normen overschrijden zijn mensen die je terug kunt sturen naar hun eigen land. Echte Nederlanders overschrijden geen normen. Beste Mark, dit zijn ‘alternatieve feiten’ en ik vrees dat je dat ook wel weet. Vries Kool

Waar is zijn eigen fatsoen?

Hufterigheid is ‘pleur op’ zeggen tegen landgenoten. Hufterigheid is je mond houden als er een Polen-meldpunt wordt gemaakt. Hufterigheid is steeds weer de tegenstellingen tussen mensen aanwakkeren. Rutte praat over fatsoen zolang er stemmen mee te halen zijn. Waar is zijn eigen fatsoen? Hans Fibbe

Een open brief brengt geen verbetering

Ik ben het helemaal met hem eens. Maar toch heb je te maken met zo’n groep mensen, die zich onverschillig gedraagt, zich machteloos voelt, en zich onvoorstelbaar agressief gedraagt. Dat verbeteren we niet door het te benoemen op de manier van deze open brief. Gerrit Jan van Norel

Hij heeft gelijk

Het is een deel van ons probleem en mogelijk nogal gekleurd door de komende verkiezingen maar eigenlijk vind ik wel dat hij gelijk heeft! Hufterigheid in plaats van hoffelijkheid, graaien in plaats van delen, ongeremd roepen wat je wil in plaats van rekening houden met een ander, verongelijktheid in plaats van verdraagzaamheid; we werden er niet beter van! Marianna Stenzel

Echte hufters huizen in het torentje

Mark Rutte is de laatste persoon in Nederland die zich dit in het openbaar mag afvragen. De eerste alinea bevat een enormiteit: de welvarendheid is ongelijk verdeeld. Net als het welzijn door toedoen van de regering Rutte verder ongelijk geworden. Door politici als Mark Rutte is het vertrouwen van de burger in de integriteit van onze bestuurders tot een minimum gedaald. De echte hufters huizen in het torentje, de ministeries en de achterkamertjes in Den Haag, lijkt iedereen te kunnen denken. Doe daar eerst wat mee: Mark Rutte. Anton Loonen

Wereldwijde verharding

De meeste Nederlanders zijn tegenwoordig inderdaad hufters en de dommen verdedigen dat door te zeggen dat Rutte zelf een hufter is. Alsof dat, als het al waar zou zijn, een excuus is. Verharding, polarisatie en individualisering zijn wereldwijd de echte oorzaken, maar natuurlijk is het gemakkelijk om iemand (Rutte) de schuld te geven. Tim Haanraadts

Hij kan ons ook vragen stellen

Nu zegt hij in principe dat we maar op moeten rotten als we het niet eens zijn met zijn beleid. Hij zou ook kunnen vragen hoe het anders zou kunnen zodat we wel blij zijn. In een land met een premier met deze mening wil ik niet eens wonen. Is er nog een leuke vertrekregeling om uit te kiezen want vrijwillig gaat het mij, mede door zijn beleid, financieel niet lukken te emigreren. Jeroen Pater

Verkiezingsretoriek

Het wordt hoog tijd dat er een eind komt aan al dat gedogen van maatschappelijke verruwing en verhuftering. Maar ik zie geen enkele maatregel aangekondigd, niet eens een voorstel, om daar ook daadwerkelijk een halt aan toe te roepen. Blijft het weer bij verkiezingsretoriek? Ruud Verberne

VVD raakt zichzelf kwijt

De afzender van de brief maakt het een rare brief, die verder inhoudelijk best redelijk in elkaar zit. Er zit echter totaal geen wijsheid in omdat een deel van de oorzaak ook in eigen boezem te vinden is: politiek-objectivisme, materialistisch individualisme en fundamentalistisch kapitalisme zijn sociologisch gezien duidelijke oorzaken. Verder ontbreekt een “liberaal” standpunt in de brief, en lijkt de VVD vooral zichzelf kwijt te raken. Tommy Ventevogel

Meesterzet

Inhoudelijk mager, doch een meesterzet: na Brexit en Trump hebben we geleerd dat de oorlog niet meer op de inhoud gewonnen wordt. Ik kan mij voorstellen dat zijn brief een grote groep mensen aanspreekt die zich niet kan vinden in de ‘zittende elite’, maar het populistische geschreeuw van de PVV iets te ver gaat. Rutte biedt nu als eerste een alternatief voor Wilders; voor een breed publiek met een vleugje meer nuance. Toch is het gedurfd, en ik ben dan ook razend benieuwd naar het resultaat. Niels Blokland

Stigmatiserend

Griezelig stigmatiserend, altijd de ander natuurlijk die niet normaal doet, alsof niet normaal doen ineens een epidemie is die er eerder niet was en vooral veroorzaakt door de ander van buiten. Ons nette Nederlanders doen natuurlijk altijd normaal. De tekst van deze advertentie is niet normaal in Nederland. Ik dacht even dat Wilders weer zijn natuurlijke haarkleur had. Ineke Thierauf

0 notes