#Donker Mag

[mysassysarcasm-blog]

Ik denk dat het probleem misschien ligt bij gebrek aan kennis. ‘Eurovisie is een freaky gay show, tuurlijk wint een man in een rok’ werd mij verteld, met een neerkijkende toon.

‘Waarom moeten ze nou weer een pride hebben’, ‘wij vieren toch ook niet dat we hetero zijn’. Misschien is het sentiment juist, waarom LHBT vieren? Is het niet ondertussen gelijk?

Maar men weet niet wat pride is. Men weet niet dat het een opstand is. Men kent de geschiedenis van de LHBTI niet. En hoe kunnen ze? Iedereen, inclusief een groot deel van onszelf, heeft het onderwerp behandeld als een geheim. Iets wat enkel besproken mag worden tussen vier muren, in het donker. Gesmiespeld en gefluisterd. Ontweken.

Hoe kunnen ze dan weten? Over de rijke en bewogen geschiedenis van de LHBTI. Over de stonewall riots en Cafe ‘T Mandje van Bet van Beeren? Over de aidspandemie en de reden dat de L vooraan staan in LHBTI? Over hoe er nog steeds op plekken de doodstraf op staat, mensen worden mishandeld en in elkaar geslagen, en er geen bloed mag worden gedoneerd?

Want ze kennen het niet, en ze zien het niet. ‘Het is toch ondertussen wel normaal’ zeggen ze, terwijl we in elkaar worden geslagen. Terwijl liefdevol een hand vasthouden niet kan zonder gevaar. Terwijl in de bus na pride we elkaar helpen de laatste zichtbare restantjes regenboog weg te stoppen.

Hoe kunnen ze het weten? Als wij het ze niet vertellen? We zijn zo ver gekomen, en vieren om dankbaar te zijn voor hen die ons voor gegaan zijn. Zij die hebben gevochten voor ons recht om simpelweg niet vermoord te worden om wie we zijn.

‘Haha, ja Eurovisie is wel een beetje een apart misschien’. ‘Haha, ja ik ben dan misschien gay, maar niet zó gay’. Ik weiger het nog weg te lachen. Want met elke lach bevestig ik hun beeld. Met elke lach breng ik zij die met mij is en voor mij ging naar beneden.

[ochtendstorm]

Vandaag voelt het alsof ik voor de allereerste keer besef dat het voorbij is, dat niets mij nu pijn doet, dat ik gewoon veilig mijn leven mag opbouwen, dat er niks gevaarlijk is nu, dat ik uit al mijn donkere holletjes kan en mag kruipen nu.

[greppelheks]

"Ik nodig niemand uit, dacht hij toen hij was opgestaan. Dat is veel verstandiger.

Hij keek naar zijn voeten. Maar zou ik dan steeds eenzamer worden? Nog veel eenzamer dan ik nu ben? Hij stelde zich voor dat hij in een afgrond viel, steeds dieper en dieper, geen bodem kwam in zicht. Hij tolde om zijn as, zijn stekels stonden rechtovereind.

Zou de eenzaamheid dat willen van mij?

Hij begreep de bedoelingen van de eenzaamheid niet. Wat wil je van mij? fluisterde hij soms, in het donker, als hij zich verschrikkelijk eenzaam voelde. Dan hoorde hij wel geluiden, soms zelfs het schrapen van iets wat op een keel leek. Maar er kwam geen antwoord.

'Mag ik het soms niet weten?' fluisterde hij. Weer die geluiden en het schrapen van een keel. De keel der eenzaamheid, dacht hij dan.

Hij stond naast zijn bed en probeerde zich voor te stellen hoe de eenzaamheid plotseling verdwenen was en iedereen naar binnen stormde. Of nog beter, hoe één iemand de deur opendeed en binnenkwam en hoe de eenzaamheid langs hem heen naar buiten glipte. Een buitensporig vriendelijk en aardig iemand zou het zijn, dacht de egel, Iemand die altijd beukennotenhoning meeneemt als hij op bezoek gaat. Ze zouden thee drinken. Ze zouden het over van alles en nog wat hebben, ze zouden zich voornemen samen op reis te gaan en even later om dat toch maar niet te doen.

Ze zouden naar buiten kijken en zien dat het schemerig werd. Ze zouden heel lang zwijgen en af en toe knikken en hun keel schrapen.

En dan zou de eenzaamheid weer terugkomen

'Wie is dat?' zou de ander vragen.

'De eenzaamheid', zou de egel zeggen.

'Woont die hier?'

'Nou, wonen, wonen.. Hij is hier. Hij komt en gaat.'

'O.'

En ook al hadden ze hun thee nog niet eens op en hadden ze nog iets zeer belangrijks tegen elkaar willen zeggen, ze zouden zich allebei heel eenzaam voelen. Wat is dit voor gevoel dat ik nu opeens heb? zou de ander verbaasd vragen.

Mijn gevoel,' zou de egel zachtjes zeggen.

Het was donker geworden. De ander zou zwijgend weggaan. De eenzaamheid zou blijven."

Het verlangen van de egel, Toon Tellegen

[bramsnor]

Hallo hier ben ik weer, Kato dus. Je weet wel dat hondje met een (vervolg) verhaal. Vandaag weer nieuwe ervaringen opgedaan, eerst even langs m’n oude huis gewandeld, fijn maar ik heb daar niets behalve m’n buren Cora en Peter(leuk stel maar ze hebben al een hond)😉.

Toen langs een drukke weg met van rijdende tenten. Langs een ijzerfabriek en allemaal van die gekke prikkarretjes, heftrucks noemt mijn baas ze. Toen weer over die grasdijk langs die lange plas water.

Beetje jammer maar ik met m’n kortere pootjes loop achter een betonnen muur, zie dus geen flikker wat er achter gebeurd. Klojo! Komen we eindelijk bij een soort brug, kan ik van alles zien, word ik naar beneden geleid.

Wat denk je? Word ik in “ de boot genomen” letterlijk. Gelukkig was die ouwe zak met die rode jurk niet aanwezig, maar wel de vriendelijke hulppiet die de machinist is. Maar wat trilt die ijzeren boot zeg, niet normaal. Gelukkig mocht ik op de houten vloer staan bij de verwarming.

Aardig ventje trouwens die kapitein, de baas kreeg een “ bakkie”. Ik dus mee varen, kreeg er wel het heen en weer van, maar was toch wel leuk. Hierna weer naar huis gelukkig, had het wel weer even gehad, als zeven ben moet je af en toe even tukken.

Na het eten(van de baas) kwamen er ineens twee hele grote donker geklede mensachtige binnen, schrok me de kolere, heb ze ook even flink gewaarschuwd al hielp dat geen zier. Toen van ellende maar op de bank gesprongen dicht bij de baas. Maar dat mag dan weer niet, moest terug op mijn nivo.

Ze probeerde mij te kalmeren maar vertrouwde het niet. Gelukkig gingen ze al snel weer weg, eindelijk rust………..dacht ik. Mooi niet, gingen we weer naar boven. Teringherrie maken met een of andere jankmachine. Geeft niet, ik vertrouw er op dat het veilig is, wil stoer worden, ben lekker niet gevlucht. Gewoon onder de tafel blijven liggen.

Uiteindelijk werd het tijd voor onze wandeling en na een tijdje kwam het vrouwtje ook weer thuis. Die was moe want ze was wezen feesten en wij mochten niet eens mee. Rotstreek, een week geleden had ik dat niet gedurfd, maar met de Snor aan de lijn durf ik steeds meer.

Ga nu nog even plassen buiten en schrijven we morgen weer verder. Ben benieuwd wat er morgen weer gaat gebeuren. Slaap lekker.

Kato🐕

[gewoonkarin]

Mijn lief en ik hadden het over tijd tekort. Dat komen we allebei op het moment. De korte dagen, vroeg donker, laat licht, breken ons op. We doen het beter op voorjaar en zomer.

Er zit een verbouwing aan te komen. Jongste liefje krijgt een slaapkamer op zolder en we zien er allebei wat tegenop. Ik tegen de bende en of het allemaal lukt. Mijn lief door werk en school, moet veel leren en dat leren leren is wel een ding. Al gaat het vooruit, het leren gaat steeds beter. Maar dan nog, tijd tekort.

Ik ben meer gaan werken ook. Heel fijn, wat meer inkomen, want het leven wordt alleen maar duurder. Wel weer opnieuw wennen met het werk wat thuis op me wacht en twee tuinen waar ik heen moet. Ik heb al vaak gezegd dat een tuin achter het huis nu heel fijn zou zijn. Geen verplicht sociaal gedoe maar gewoon lekker tuinen. Met m'n nieuwe tanden is het sociale sowieso een stuk minder.

Het gaat daarmee wel beter maar met het slinken van mijn kaken komen die twee plastic dingen wat los te hangen waardoor ik weer kokhals. Dat leren plakken is best een gedoe, ik ben er nog niet handig in. Tel daarbij op wat scherpe randjes en het feest is compleet. Nog ruim een week wachten en dan weer wat bij laten werken. Mijn kaken hebben rust nodig. 's avonds gaan de plastic tanden uit en zit ik met een murmelmondje lelijk te wezen. Ik voel me ook vaak lelijk nu. Het zijn mooie tanden, dat wel maar te groot voor m'n mond dus ik voel me ongemakkelijk. Slissen alom maakt dat niet beter. Eten gaat gelukkig wel weer. Fijn. Ik werd wat magerder. Niet erg overigens. Een paar kilo minder voelt beter.

Tijd tekort. We gaan het zien, het verbouwen enzo. Dat het maar snel lente mag worden. Feestdagen laat ik dit jaar ook in stilte voorbij gaan. Gaan eten ergens anders of met anderen dan m'n gezin is geen optie. In januari wordt het pas weer beter, dan krijg ik een nieuw laagje in m'n gebitjes.

Het komt goed. Het kost alleen wat tijd. Laten we dat nou net tekort komen.

[personallittlestar]

Dezelfde val als al die jaren. Hetzelfde gat, dezelfde kuil. Ik spring er weer in. Zwart en donker. Koud en leeg, maar mijn veilige haven. Het voelt er goed en niet alleen. Geen pijn, geen gevaar, geen geschreeuw, geen onrust. Mijn trauma los van mij. Ik, alleen met mezelf. Zonder angst. Met liefde, rust en kalm. Maar dit is niet wat ik wil. Is dit niet wat ik wil? De pijn, de wonden, het bloed, het geeft me rust. Gevoelloosheid, duizelingen, niks. Het biedt me ruimte. Maar nee. Dit is niet wat ik de rest van mijn leven wil. Laat die gezonde kant spreken, laat het doordringen tot mijn angst. Laat me veilig voelen zonder destructie. Ik ben niet in gevaar. Eten is geen gevaar. Eten is ook voor mij een levensbehoefte. Het hoort erbij en het is veilig. Het is veilig. Niet voorwaardelijk. Het gevaar zit in mij. Het wordt gevoed door mij. Ik voel het maar het is er niet. Mijn angst in de hoek. Ga weg. Ga weg. Ik wordt gek van je. Ik wil leven. Angst laat me beven. Ik wil rennen en vluchten door jouw angst. Ga weg. Nee blijf. Je bent mijn leidraad je mag er zijn. Je houdt me veilig. Uit gevaar. Ik heb je lief, je bent goed. Kom naar mij dan zitten we samen. Ik houd je vast en zorg voor je. Ik zal voor je zorgen. Ik zal voor je zorgen. Ik weet dat je dat niet gelooft, dat ik niks heb gedaan om je dat te laten geloven. Ik zorg voor je, ik doe mij best, ik ga mijn best doen. Ik ben er en ik zal je veilig laten voelen. Ik ben er. Ik ga het doen. Ik zorg voor je kleine meid.

[album-a-day-project]

6/4/23

Die Antwood

Donker Mag

====

Revisit from the 2014 review where I crushed it. 'Ugly Boy' is on this album. I needed this album at this time; I needed something to pull me out of the mediocrity of the music I've been listening to lately. No one is willing to try things different. I realize this was from 9 years ago, but its still fresh and hasn't gotten stale.

8/10

[blogmargadegenieter]

Vrijdag 13 september 2024

Op groot formaat wit papier een of meer Zeeleeuwen tekenen.

Eerst met houtskool de vorm opzetten en daarna met conté uitwerken door arcering. Laat ritme, gladde huid, haartjes, kleuren, licht/donker, genuanceerde overgangen zien door te mengen. Je werkt alleen met puntje van de conté.

De achtergrond mag je vegen.

[yfmeurs]

A p p e l k l i e k

Part 83620125782629

'Meid, wat een leuk huis !'

Mop stapte over de deurdrempel en met haar armen uitgestrekt richting het onafgewerkte plafond, draaide ze een rondje op de stenen vloer. 'En een ruimte...hééérlijk! We hadden véél eerder moeten afspreken.' Ze liep op een drafje door naar de serre, liet zich in de bank ploffen en zei, 'Je hebt toch wel voor wijn gezorgd, hè ?! Want ik moet ècht effe bijkomen van het openbaar vervoer. De volgende keer kom ik met chauffeur..hihihi.. '. Ze lachte schaamteloos breeduit. 'Chardonnay ?!', vroeg Tory gedienstig.

'Perfect.', antwoordde Mop snel. Er was blijkbaar geen tijd te verliezen.

'IJsklontjes ?', vroeg Tory weer, die de rol van butler imiteerde en al naar de koelkast in de keuken was gesneld om de ijsklontjesmaker aan het werk te zetten . 'Oh, zalig... ', zei ze terwijl Tory twee glazen onder de dispenser liet vol storten.

'We hadden inderdaad veel eerder moeten afspreken.', zei Tory enthousiast en geestdriftig begon ze al excuserende een korte opsomming te geven van de chaos en tumult die het verhuizen naar hun nieuwe stulp teweeg had gebracht. Maar, terwijl ze al gesticulerende stond te ratelen en tegelijkertijd ook nog 's de wijn inschonk, ontsnapte er ineens een gemoffeld muziekje uit de schoudertas van Mop.

'Sorry, deze moét ik opnemen', onderbrak Mop en ze graaide ongeduldig in de tas waarna de zangstem van Shakira al snel het zwijgen werd opgelegd.

'Honey ?!', zei ze poeslief tegen de ingebouwde microfoon. 'No, no, no.. I'm not home yet. You knów where I am, silly joker.'

Tijdens de korte stilte die volgde, sloeg ze haar ogen op in het luchtledige, knipperde met haar weelderig donkere wimpers als een vis op het droge, snakkend naar essentiële levensbehoeftes. Kortom, de verlangende blik sprak boekdelen

'I miss you too, darling ..bye, bye !' Daarna kuste ze de telefoon met overdreven smakkende geluidjes en liet vervolgens de Blackberry nonchalant naast zich op de bank vallen terwijl ze zelf, bekant 'n kinderlijk impuls, onderuit gleed in de zitkussens.

'Nieuwe liefde, Mop ?', vroeg Tory nieuwsgierig.

'Ja', zuchtte haar gast smachtend, met inmiddels rode blosjes op de wangen. Het was duidelijk dat deze nieuwe liefde ontegenzeggelijk veel belangrijkere gespreksstof was dan gezeur over tegenvallers en de frustraties van een verhuizing.

'Ken ik 'm ?', vroeg Tory. 'Nee, je kent 'm niet.' 'Is het een collega van je ?' Allesodemieters, het begon op een kruisverhoor te lijken.

'Eigenlijk niet....maar we bewegen spiritueel wel dezelfde kant op', zei ze mysterieus en nam daarbij 'n flinke slok Chardonnay. Haar gezicht vertrok even van de bevroren kou. Nippen was verstandiger geweest.

'Hoe heet ie dan ?' Tory wilde nu alles weten.

'Mag jij raden.' Mop liet haar hoofd weer achterover in de kussens zakken en terwijl ze dromerig in de verte tuurde naar de fuchia roze rodondendrons waarmee het gazon was omzoomd zei ze, zonder Tory ook maar met een oogwenk in haar blikveld te vangen, 'De eerste letter is 'n D.'

Plots veerde ze op en ging parmantig rechtop zitten, nipte nu langdurig zuigend aan de Chardonnay en op een cynisch toontje verklapte ze venijnig een hint.

'Maar om héél eerlijk te zíjn. Je hèbt 'm wel 's ontmoet, Tory.'

'Toe, vertel nou gewoon. Wié is 't !', vroeg Tory ongeduldig en ze trappelde met haar schoenen op de vloer als tromgeroffel bij een staatsbezoek. Ze moesten beiden lachen met gemodelleerde lachsalvo's waar giechelende schoolmeisjes om bekend staan en pardoes vloog de spanning weg. Tijd om de Chardonnay weer bij te vullen, zelfs het sinistere intro van een nog ongewisse valse wanklank viel even weg tegen het tinkelen van ijsrotsjes in de kristallen glazen.

'Het is....' Mop liet eerst nog een pauze vallen om de sensatie weer op te laden waarna ze. preluderende op een toost met de goden, een tot de nok toe vol glas Chardonnay in de hoogte hief en de kneuterige bakvissen gezelligheid verbrak met een totaal absurde clue. 'Het is...jouw man.'

Mop had de picture helemaal in de smiezen. Het èchte begin, de vruchten van ontluikende liefde, de gemaskeerde puurheid en de gewaande onschuld waarin ze zichzelf keizerlijk hadden gedrapeerd moest gemanifesteerd gaan worden met een trouwfotoreportage, ook al was er geen bruiloft en inzegening. Mèt of zonder de staat, dit was haar wereld. De oldtimer waar Tory en D in waren getrouwd zou natuurlijk de kers op de taart zijn geweest. Zij, in plaats van Tory naast D in die oldtimer, alsof Tory nooit had bestaan, anachronistisch weggecijferd. Zonder enige voogeschiedenis zou de reportage een nieuw begin vastleggen, evolutionair ankeren, een tabula rasa. 'La liberté guidant le peuple !' La Marianne had gesproken. Tijd was immers abstract.

Maar tot grote ergernis van Mop werd de italiaanse oldtimer niet opnieuw aangekocht. "Waarom wil je nu die oldtimer terugkopen ?', had Tory nog verbaasd gevraagd aan D. 'Dat ding kost bijna 40K en we hebben nèt een nieuw huis gekocht !' Ze was het niet gewend van D, ineens zulke exorbitante uitgaves, omsingeld door hypotheekverstrekkers hijgend in de nek over aflossingsrentes, aandelendepots, bouwdepots en levensverzekeringen, weliswaar voor een zeer gewenst toekomstplan 'en famille' in een magnifieke toko aan de rand van een gooisch natuurreservaat. Het was geen vakantietje naar de Italiaanse rivièra. En bovendien, stond er al een oldtimer voor de deur. Echt, een schitterende blauwe Volvo, welke voor peperdure centjes en noestige hobbyuurtjes is vertimmerd. Tot in de puntjes gerestaureerd. Behalve dan die verrekte oude autogordels op de achterbank, was het gehobby nooit reden geweest om de lieve vrede in huis uit balans te halen, never. In Mop's wereld gelden andere ongeschreven regels. In Mop's wereld was het tè gek voor woorden dat D de Alfa Oldtimer niet kon terugkopen omdat Tory 't.. er.. niet.. mee.. eens..was, oordeelde ze met misprijzende arrogantie. Of er dan diepe schulden werden gemaakt, interesseerde Mop niet. Voor Mop was de extase van de trouwfoto plus quadrifolio essentieel en nu jammerlijk met een sisser uitgedoofd, door Tory. Wat 'n lastpak. Vooralsnog, moest ze met tegenzin concluderen dat het verzetten van bergen noodzaak werd om haar dromen tot bloei te kunnen brengen want van zulke tegenvallers kon ze alleen maar vindingrijker worden en tot achterbaks verzet worden uitgelokt. Instituut 4MEER stond al in de coulissen klaar om met wat bijlesjes te gaan helpen.

'Tijd voor bijscholing', had Mop d'r vriendinnen opgedragen tijdens een lunch in de stad. Haar besties waren niet bijzonder ingenomen met die opmerking. De leader of the pack, onlangs gelanceerd als boegbeeld voor 'de werkende vrouw' had haar roedel met die imagolobby al veel kopzorgen bezorgd. Het ontwerpen van een boegbeeld is namelijk geen douceurtje dat je even tussendoor doet.

Die lunch vond plaats bij restaurant 'de WASSERIJ'. Met een keertje lunch maakt een zwaluw nog geen zomer maar een culinair oordeel was ook helemaal niet im frage, het ging om de ambiance. Dé nieuwste hotspot aan de gracht lonkte gewoon om ontdekt en er gezien te worden. Ze had een tafeltje moeten reserveren via het web. Héél modern. De 'WASSERIJ' had zelfs een wachtlijst! Druk..druk, druk. Nou, dan heb je een noviteit te pakken, hoor. Uitgelaten waren de drie dames Mop, Mae en Mars eindelijk, na 'n week on hold, uitgelaten binnengewandeld en zagen tot hun verbazing nog best wel veel vrije tafeltjes. Zó vroeg waren zo nou ook weer niet. Een beetje lacherig stonden ze, met hun jas over de arm, te wachten om naar hun plaats te worden gewezen. Ook heel trendy. Zó vreselijk amerikaans ! Een jongeman in bordeaux/wit gestreept overhemd liep naar het clubje. 'U heeft gereserveerd ?' en vouwde daarbij zijn handen in elkaar, dat traditioneel zoiets betekent als, 'Zullen we dan maar ?!' Mars nam het voortouw. 'Jazeker. Code: youandmeisthree.' Een code...ook heel trendy. Privacy en dat soort dingen.

Hij deed een kleine stapje naar achteren, maakte een kleine buiging en gebaarde uitnodigend naar een tafeltje in het midden van de open ruimte die veel weg had van een foyer in het newyorkse Chrysler, maar dan wel zonder garderobe. Ze hingen hun jas over de stoelen die bekleed waren met bordeauxrood pluche. Op tafel lagen drie koptelefoons bovenop aluminium borden. Mae schoof onrustig heen en weer op d'r stoel en keek 'n beetje nerveus om zich heen. Het viel haar nu pas op dat mensen met koptelefoons op hun hoofd aan tafel zaten.

Mop wenkte naar de jongeman in het bordeaux/wit gestreepte overhemd.

'U heeft al een keuze gemaakt ?', vroeg hij vriendelijk met dezelfde 'Zullen we dan maar?!' geste. 'Nee, nog niet maar wat moeten we hiermee ?', en hield de koptelefoon omhoog. Hij keek haar aan alsof ze een open deur had ingetrapt en rijp was voor het gesticht.

'Dit is een cockpit koptelefoon met microfoon,..dame.'

'Dàt begrijp ik. Maar waarvoor ?'

'Pardon, ik was in de veronderstelling dat u bekend was met onze service. U kunt gebruik maken van de koptelefoons. Ze zijn onderling met elkaar verbonden zodat u elkaar kunt horen zonder omgevingsgeluiden, voor uw eigen privacy vanzelfsprekend.' Ze keken elkaar vragend aan. Hebben wij last van omgevingsgeluiden ?

Op de menukaart stonden drie sterren met een E erin afgrdrukt. 'Toch niet de E van Ezel, hè ?' zei Mop lacherig en ze wees de ober op de sterren. 'Nee, de E staat voor ethisch, mevrouw. Wij tolereren geen kleurdiscriminatie. Het kleurgebruik in de gerechten is beoordeeld door onze persoonlijke ethische commissie.

Wij zetten niet de punten op de i maar de sterren op de i, dames.' Toen liep de ober weg van de tafelscène en liet de meiden met een lading aan vraagteken op hun smoelen weer entre nous. Alleen z'n stuurs loopje deed enigzins vermoeden dat ie beledigd was door het spottend meidengegniffel.

Op de menukaart stond een universum aan lekkernijen te wachten om kwijlend te kunnen worden aangevallen en binnen slechts twintig minuten was de tafel belegerd met allerlei deliciousness. Een caffè americano, de latte con choco swirl, de cappuccino à la noisette, de miniman clubsandwich, de wanderlust salade, de seafruit soup met lavendel, de avocadotoast met champagne saus, de red velvet cake, de matcha cheese cake, de blue ocean reef smoothie, de green tea nightdream smoothie en vanzelfsprekend drie huismerk spaatjes met munt aroma. Niet gehinderd door enige onvoorstelbare wijsheden waren ze het zonder slag of stoot met elkaar eens dat dit een buitenissig lekker feestmaaltje was.

'Hé kijk nou, is dat niet die piloot die net is verhuisd met zijn vrouw ?', vroeg Mae ineens. Onderzoekend bespiedde ze in de floyer andere zielen die zich aan deze goddelijke sensaties voor de smaakpapillen hadden gewaagd. Zij droegen geen koptelefoon, anderen wel.

'Ja, dacht ik ook even, maar zijn vrouw had toch geen kort blond haar, of wel ?', zei Mars. 'Dat was een pruik, Mars. Chemo...', fluisterde Mae terug.

'Weet je zeker dat het z'n vrouw is. Iedereen kan toch zo'n pruuk opzetten?', riep Mop over de tafel. 'Mop...sttttt.... wat doe je ?! Straks horen ze je nog !', ketste Mae geërgerd op 'n fluistertoontje terug. 'Hoezo ?!', riep Mop weer over de tafel. 'Ze hebben toch dat ding op hun kop !' Mop gebaarde met opgetrokken wenkbrauwen haar beide wijsvingers naar d'r hoofd. De vriendinnen keken elkaar aan, met stomheid geslagen. Verdomd, da's waar ook en konden een uitbarsting van proestend gelach niet onderdrukken, daarna hielden ze collectief hun mond, alleen malend funktioneel om te smullen en hun oren open voor eavesdropping.

'Of ik het eerlijk vind ? Nee, ik heb 't eerlijk nog niet gevonden', zei de piloot en hij nam 'n slok rode wijn om zijn gebral weg te spoelen.

'Ik heb jou toch gevonden, schat', antwoordde ze fluweelzacht. 'Ik zal jouw nieuwe eerste zíjn. Niemand hoeft het te weten.'

De vriendinnen keken elkaar begrijpend aan. Dat is ècht zijn vrouw niet.

Een angstige kinderkreet vulde de ruimte ineens met paniek. Gekleed in 'n rood jasje rende 't kind tussen de tafeltjes door. Hij werd achterna gezeten door een oudere man met witte baard. 'Kom hierrrr !!!!', schreeuwde de baardman. Een vrouw zat baardman weer gillend op de hielen. 'Laat m'n kind met rust !', riep ze woedend. 'Het is mijn jas !', riep het kind terwijl ie tussen de tafeltjes vliegensvlugge schijnbewegingen maakte om de griezel van zich af te schudden. 'Het is een rode jas, dus míjn jas !', brulde baardmans.

De entree deur zwaaide open en kind gevolgd door man met baard en de vrouw renden met een dramatische rotgang naar buiten. 'Het zal je jas maar wezen.', zei Mars verbouwereerd. 'Het zal je kind maar zijn, zul je bedoelen', zei Mop corrigerend. Sceptisch keek ze om zich heen of er nog meer achtervolgingen te verwachten waren. Aan een ander tafeltje had een stel de koptelefoons afgedaan en begon te applaudiseren. Bizar.

Tja, was het episch theater ?! Wel weer 's iets anders dan zingende bediening, dat wel. Scheidslijnen tussen theater en werkelijkheid werden getart. Dit fenomeen, het postmodernisme, had grip gekregen op culturele waarden en normen zoals wel vaker gebeurt bij omwentelingen van regimes. Willekeurige waarheid had waarheidsmakers gekregen. Een ontwikkeling die in de entertainmentindustrie de langverwachte helpende hand zou gaan bieden voor astronomische rijkdom. En mocht je 'achterblijven', een verstekeling dobberend op een wrak met oude herinneringen dan kon altijd nog geestverruimende antidote je over de streep trekken, bij wijze van inwijdingsritueel.

'Moet je dàt stel zien !' Mars stootte haar vriendin zachtjes aan. 'Kijk dan....', fluisterde Mae dwingend naar Mop en knikte naar links richting een ander stel personages aan 'n tafeltje. De man had een stapeltje stickers op tafel gelegd. Hij en de vrouw tegenover hem droegen een zwart colbertje, een slap aftreksel van 'n originele knillis. De vrouw was volgeplakt met embleems. 'Jij gaat vreemd.', zei de vrouw beschuldigend, waarop de man stuiterend van woede uit de massa's plakplaatjes een passende sticker griste en deze op haar colbert sloeg. 'Dus jij bent vreemd', zei hij resoluut. 'IK BEN VREEMD' stond er nu met kapitale letters op d'r pekzwarte pak. 'Jij doet alsof ik niet besta.', begon de vrouw sputterend waarop de man na wild gewroet tussen de plakplaatjes weer een sticker opviste. 'IK BESTA NIET' duwde ie ruw tegen haar borst.  Hij scheen er lol in te krijgen, terwijl de vrouw ongeduldig op hete kolen haar beurt zat af te wachten.

Toen werden de meiden overrompeld door de ober, die plotseling met drie gangen balancerend op zijn onderarmen was aan komen zwaaien.

'Voor wie is het voorgerecht, hoofdgerecht en nagerecht ?', vroeg de ober onberispelijk. Mop ving het stemgeluid van de ober als eerste op en een spiegelreflex plooide haar lippen tot een vriendelijke glimlach, 'Zet maar midden op tafel, graag. Dan kunnen we altijd nog de gerechten met elkaar ruilen'.

.

'

'

[regioonlineofficial]

Op maandag 12 augustus houdt Staatsbosbeheer een avondwandeling naar de sterren. Deze vindt plaats op het Aekingerzand, een open stuifzandgebied waar het nog echt donker is en de kans op het zien van sterren groter dan op plaatsen waar veel lichtvervuiling is. Het Drents-Friese Wold is een van de donkerste gebieden op de grens van Drenthe en Friesland. Terwijl je in de stad op een heldere avond soms maar zo'n 50 exemplaren kunt zien, zijn dat er in Drenthe misschien wel 3000! Perseïdenzwerm Ieder jaar in augustus is de kans groot om vallende sterren te zien. In deze maand passeert de aarde een meteorenzwerm genaamd de Perseïden. Deze zwerm is het overblijfsel van een komeet Swift-Tuttle. Op het hoogtepunt kun je tot wel 85 vallende sterren per uur waarnemen. Dit jaar is dat op 12 augustus rond 21.00 uur. Maar ook de dagen rondom deze datum zijn er veel meer exemplaren te zien dan anders. Sterren kijken De gids van Staatsbeheer is een echte liefhebber van de sterrenhemel en kan vol passie vertellen over wat er allemaal te zien is als het donker is. Zo zijn er naast feitelijke informatie ook boeiende verhalen uit de mythologie te vertellen. Van oudsher zegt men dat als je een vallende ster ziet, je een wens mag doen. Nu is je kans om languit liggend in het zand een heleboel wensen te kunnen doen! Het is handig om iets mee te nemen om op te zitten/liggen en er rekening mee te houden dat het 's avonds behoorlijk kan afkoelen. Dus een extra trui of jas kan van pas komen. Praktische informatie Datum: Maandag 12 augustus 2024 Tijd: 21.30 – 23.30 uur Start: Parkeerplaats Aekingerzand, Canada 1, Elsloo kosten: € 12,50 p.p. (kinderen t/m 12 jaar € 7,50) Vooraf aanmelden: www.staatsbosbeheer.nl/sterrenaekingerzand Voor meer informatie en overige activiteiten kun je kijken op www.staatsbosbeheer.nl/DrentsFrieseWold

[ochtendstorm]

Wil je me vertellen over de dingen die je de afgelopen weken hebben geraakt? ❤️ Ze mogen mooi en teder zijn maar ook verdrietig of lelijk. Ik stuur warmte jouw kant op.

De afgelopen weken waren heel vaak heel donker. Iets met teruggetrokken worden naar het verleden en het allerrauwste verdriet. En eigenlijk gebeurde er zelfs niet zo heel veel, maar al mijn zacht verdween. Zacht voelt soms niet vast te houden.

Zondag ging ik naar een benefiet voor een organisatie die zich bezighoudt rond trauma en seksueel geweld. Ik had daar ondersteuning en ik kreeg een zacht dekentje met een teddybeer op en mocht me backstage verstoppen als het te veel was en dat was mooi, maar ik had ook de meest gruwelijke lelijke gedachten. Soms snap ik dan even terug waarom vergeten zo goed werkte, waarom dat altijd zo nodig is. De dagen erna waren ook vooral heel veel lelijk. Soms is alles zo hard en niet-mogen dat echt niets meer kan. Dan mag ik bijna geen deken of kussen meer op mijn bed en mag ik niet dieper ademen, mag ik niet gronden en mogen er enkel nog dingen die pijn doen. Dat voelt een beetje absurd en abnormaal, maar dat is wel hoe het is. Misschien is dat ook wel een beetje verdrietig, dat voel ik nu ook terug. De afgelopen weken waren misschien net iets te veel herinneren zonder dat er heel veel herinnerd wordt.

(Maar er was ook teder en zacht: er waren de meest troostende knuffels, er waren mensen die mochten zien en mochten horen, er was toegedekt worden, er was heel veel veilig eigenlijk, ik was gewoon nog steeds heel erg bang).

Ik denk dat ik al je warmte heb kunnen vangen ❤️ Dat is heel, heel welkom deze koude winterdagen. Toen ik je berichtje las, dacht ik als eerste: jij bent een van mijn favoriete mensen die ik niet ken. Dat klinkt wat raar, maar van alle mensen die ik maar in een vluchtigheid ken en tegenkom (of blijvend tegenkom) ben jij toch wel een van de zachtste favorietjes.

[atevegter]

3349 Goed nieuws en slechts nieuw

Tja, wat eerst? Ik moet wel zeggen dat het goede nieuws een donker randje heeft en het slechte nieuws een licht. Afijn ik zal maar gewoon beginnen, dan mag je zelf zeggen wat goed nieuws is en wat slecht. Ik was van de week bij doktor Wit in het ziekenhuis om een nieuwe katheter te laten plaatsten. Achteraf sprak ik haar dus even. Dat ik me zorgen maakte dat ik nog zo slecht liep en dat wanneer…

[jurgenameen]

191, 4, de donder

Een flinke bliksem met passende donder zo plotseling in het donker

De aankondiging van het nieuwe

Het andere en het verbindende

Je mag erin geloven

Eens geschreven en beschreven

Menig heilig boek

In het is er al en het komt

De spanning spreekt en stijgt

-copyrights Amari 2024-

[dagenvanonrust]

Einzelgängers deel 2: Een ander soort liefde: Hoofdstuk 9

Buiten is het inmiddels volledig donker geworden; het enige licht komt van de straatlantaarns aan de overkant van de straat. Nu en dan rijdt er een auto voorbij maar verder is het stil.

Na een half uur in de film is Mary Crane met haar auto aangekomen in het Bates Motel. “You eat like a bird,” zegt Norman tegen haar wanneer ze een hapje van haar toast neemt die Norman voor haar maakte. Vervolgens vertelt hij over zijn hobby als taxidermist. “It’s more than a hobby,” zegt hij. “A hobby’s supposed to pass time, not fill it.” 

[...] “Do you go out with friends?” vraagt Mary. 

“Well, a boy’s best friend is his mother,” antwoordt hij na een korte aarzeling. 

‘He, kun je even pauzeren?’

Ik neem de afstandsbediening van het salontafeltje en doe wat Luna me vraagt. Ze draait zich om en kijkt me aan. Ze ziet er droevig uit. 

‘Hoe, ik bedoel, als ik het mag vragen…hoe is de band met je moeder?’

Hoe eenvoudig deze vraag ook is, toch moet ik even naar de juiste woorden zoeken om een gepast antwoord te vinden, maar ik vind geen gepast antwoord, dus haal ik mijn schouders op en zeg: ‘Gewoon. Ik bedoel, niet slecht, geloof ik. We horen elkaar niet vaak.’ Ik probeer me te herinneren wanneer ik haar het laatst gezien of gehoord heb, maar de herinnering wil me niet meteen te binnen schieten, en ik vraag me af hoe het nu met haar gaat, waar ze woont, en met wie, hoe ze zich voelt, of ze aan mij denkt op mijn verjaardag, of ze zich schuldig voelt en wilde dat ze terug in de de tijd kon gaan om alles opnieuw en beter te doen. 

‘Waarom niet?’

Ik haal opnieuw mijn schouders op. Luna moet gemerkt hebben dat dit een moeilijk onderwerp voor mij is, want ze vraagt niet verder.

 ‘Hoe is de band met jouw moeder?’ vraag ik om het onderwerp van plaats te veranderen. 

Luna ontwijkt mijn blik, kijkt naar het tapijt, streelt met haar wijsvinger de rug van de sofa. Dan begint ze te vertellen.

[fransopdefiets]

6-6 Itzehoe

Het was gisteren een beetje zoeken naar een geschikt restaurant, waar je fatsoenlijk kon eten. Eigenlijk was dat alleen een Aziaat, maar daar kon ik mijn fiets alleen maar kwijt op een soort openbaar parkeerterrein annex vuilstort en dat leek me geen goed plan. Toen vond ik een Libanees met de uitstraling van een verzekeringskantoor, grote ramen met dikke grijze vitrages en je had geen idee of daar mensen binnen zaten te eten of te boekhouden. Uiteindelijk werd het een pizzabakker met een houtoven (de vierde waar ik langs kwam). Het was een prima pizza (qua calorieën) met rauwe ham en een grote bol burrata.

Als ik wakker word, is het al kwart over zeven, de zon schijnt maar het is behoorlijk koud door de wond die er staat. Elk nadeel heb zijn voordeel, want door die wind heeft de tent geen last van condens en kan ik hem zo inpakken. Ik had het vannacht maar net warm genoeg in mijn nieuwe donzen slaapzak. Maar er was 7 graden voorspeld en dan is het niet slecht dat ik bij die wind lekker geslapen heb.

Op weg naar Osten wil ik een kopje koffie bij een bakker, maar er zijn geen bakkers waar ik fiets. Bij het stationscafé kan ik voor 3 euro een slappe capuccino krijgen, waarvan de smaak me herinnert aan de voedselvergiftiging die ik ooit in Praag heb opgelopen.

In Osten zelf bezoek ik het kerkje met een heel apart interieur, het heeft rondom een soort van loges, afgescheiden met vensters. In één van die loges ligt een oud houten boegbeeld te wachten op betere tijden.

Onderweg haal ik ik drie Duitse leeftijdsgenoten in, die net foto’s staan te maken. Een paar kilometer verderop is er een winkeltje in een eenzaam huis aan de weg. Ik stop, want volgens het gidsje kun je hier koffie krijgen. Dat klopt, maar of ik dan wel de bejaarde eigenaresse even wil helpen met de banken in de zon te zetten. Als we daarmee bezig zijn, komen de drie heren aanfietsen en die willen ook wel koffie. Dat levert een leuk gesprek op over fietsen in Duitsland. Zij fietsen een week van pension naar pension en hebben alles van te voren geboekt. Na mijn opmerking dat ze nergens de telefoon opnemen, beginnen ze te lachen. Dat is een heel herkenbare ervaring. Een van de drie heeft jaren vlak bij Venlo gewoond en vertelde dat je na het EK van 1972 als Duitser in Venlo geen boodschappen kon gaan doen, zonder je auto beschadigd terug te vinden.

Na de koffie is het nog een half uurtje naar het Elbeveer. Dan is het toch fijn als je die enorme file voorbij kunt fietsen en als eerste mag opstappen en afstappen.

Op het veer raak ik aan de praat met een Zwitserse dame, die met twee kleine tassen fietst en zich verwondert over mijn hoeveelheid bagage. Ik leg uit dat het voor 4 maanden is, ik een tent en kookspullen mee heb en warme kleren. Ondertussen kijk ik jaloers naar haar lichte fiets.

Boven Glückstad pakken zich donkere wolken samen als ik aan de lunch zit op het marktplein. Dat doet me denken aan 7 jaar geleden toen ik kort voorbij Glückstadt compleet verzoop in een hoosbui. Gelukkig ga ik vandaag niet verder dan Idzehoe en ik heb daar al een hotelletje besproken, dus van mij mag het regenen.

Het fietst best lekker in de luwte van de dijk langs de Stör, een zijtak van de Elbe. Totdat ik de dijk opgestuurd wordt over een soort voetpad, waar ik mijn fiets tegenop moet zeulen, waarna zich een paadje ontvouwt, bestaande uit een door schapen uitgesleten spoor in het gras. Alles goed en wel als het om natuurbeleving gaat, maar dit gaat mij te ver. Het risico dat ik van de dijk afwaai is minstens even groot als de kans op een beurs achterwerk waar ik nog een week last van hou. Dus ik daal voetje voor voetje weer af en bedenk mijn eigen route naar het volgende dorpje.

Wat ik deze route vermijd, is het fotograferen van dezelfde objecten als zeven jaar geleden. Daarop maak ik één uitzondering, het zelf getimmerde bushokje met twee fauteuils bij een plattelandssmederij, en dat is omdat ik graag wil weten of het delfde stoelen zijn. En het antwoord is…… even opzoeken op fransopdefiets.nl hoofdstuk 2017 Den stora planen….. Nee, er staan nu andere stoelen, maar wel van dezelfde stylist.

Ik kom nog even in de verleiding als ik in Hodorf langs een schattig dijkhuisje kom met een bord minicamping en zimmer frei, maar dan moet ik vanavond gevriesdroogde Thaise curryrijst uit een zak eten, terwijl ik gisteren ook al niet best gedineerd heb. Dus ik ga toch voor Itzehoe met zijn restaurants.

Dat hotelletje is dus reuzegroot en wat ook fijn is, de beloofde regen laat het afweten. Ik loop nog een rondje door de stad, maar het is, op een enorm bakstenen gevaarte van een barokkerk na, nogal een armoedige boel. Die kerk is in feite een enorme hal met een galerij afgezet met ramen en met daarin een niet te bevatten altaar zo groot en vol met houtsnijwerk, net als de preekstoel en de doopvont. Ik fotografeer wat fragmenten, want voor het geheel heb je een technische camera nodig. En dan te bedenken dat hier in de 12e eeuw een klein middeleeuws kerkje heeft gestaan. Het aantal gelovigen dat nu nog over is, zou daar makkelijk in passen.

Dit is dus best een lastig gebied als het op overnachten aankomt, ik herhaal het nog maar eens. Er zijn hier maar weinig campings en hotels. De particuliere adressen zijn vaak niet bereikbaar via de telefoon. Morgen wordt het weer een kort ritje naar een soort camping die ook wijnvaten verhuurt om in te slapen. Die moeten niet duur zijn en wie weet ruiken ze nog lekker.

Vandaaruit is het dan iets van 80 kilometer naar de volgende camping, wat een prima afstand is.

Afstand, 67 km

Tijd gereden: 5 uur

Afstand tot de Noordkaap: 2.081 km

[keynewssuriname]

ABOP: Pasen is een nieuw begin

Met de wederopstanding van Jezus Christus herdenken wij vandaag net als in die tijd dat er een nieuw begin wordt gemaakt. Drie dagen na zijn kruisiging stond Jezus op en gaf Hij de mensen hoop dat niet alles verloren is gegaan. Deze gedachte is ook in onze tijd duidelijk aanwezig. De ABOP staat bij deze dagen uiteraard stil bij de waarden van de partij. Onder andere bevrijding uit de armoede en het streven naar duurzame ontwikkeling van land en volk staan voorop. In elke tijdsgeest is dit een van de kernwaarden die leiders ten toon moeten stellen. Pasen is ook het moment om na te denken. Uit welke situatie komen wij? Wat is er gedaan om de situatie te verbeteren? Dit zijn enkele vragen waar wij als land serieus over na moeten denken. Ook moet het besef er zijn dat wij als land niet teruggaan, maar juist stappen vooruit maken in onze ontwikkeling. Zie hier ook weer het nieuw begin. Samenwerking is essentieel om onze doelen te bereiken en het welzijn van ons volk te bevorderen. Dit is het moment van hernieuwing en hoop. Dat moet niet verloren gaan. Hoe donker en somber de situatie ook mag zijn, weet dat de ABOP er altijd aan zal werken om het beter te maken. Moge dit paasfeest ons inspireren om elkaar te steunen, liefde te verspreiden en te werken aan een Suriname waarin iedereen tot bloei kan komen. We omarmen de verschillen en we werken aan een welvarend en vreedzaam land. De ABOP wenst de totale Surinaamse samenleving een vrolijk Pasen toe. ABOP Media Read the full article