#Dom Spotkań z Historią

[angie-massei]

[teatralna-kicia]

“Ocalone”

Teatr: Dom Spotkań z Historią (DSH)

Reżyseria: Maja Kleczewska

Bardzo obawiałem się „Ocalonych” z Domu Spotkań z Historią, bo ostatnio Kleczewska mocno mnie rozczarowała i od dawna nie ugodziła prosto w serduszko czymś, co bezpośrednio rezonowałoby z moimi uczuciami. Znając tematykę tego spektaklu bałem się jeszcze bardziej, bo wiedziałem o jak koszmarnym i istotnym wydarzeniu opowiadał.

Piotr Rowicki oddaje w ręce Agnieszki Przepiórskiej i Mai Kleczewskiej historię Ireny K. – starej kobiety, która w swojej młodości miała nieszczęście przeżyć w 1944 roku wydarzenia, które zaszły na warszawskim Zieleniaku, na którym rosyjski oddział SS Rona zorganizował obóz przejściowy. Zagoniono tam i zamknięto mieszkanki Ochoty, które gwałcono i mordowano. Ten czarny moment historii jest nam dane zobaczyć oczami czternastoletniej dziewczynki Irenki, która przeszła przez to piekło. Ten krótki opis w zasadzie wystarcza za zarys całej historii prezentowanej na scenie. „Ocalone” swego rodzaju próba zbudowania pomnika i upamiętnienia ofiar tego strasznego wydarzenia; wyrycia w końcu w zbiorowej świadomości, że bohaterami wojennymi nie są jedynie ludzie walczący czynnie na linii wroga, ale też, a może: przede wszystkim cywile dający opór bierny, często znacznie mocniej i okrutniej umęczeni niż żołnierze.

Nie sposób mówić o tym, co dzieje się na scenie w oderwaniu od aktorstwa Przepiórskiej; widzowie znający inne monodramy z serii jej projektów skupiających się na istotnych kobietach doskonale wiedzą jakim kameleonem potrafi być Przepiórska. Tutaj kolejny raz udowadnia jak ogromne pokłady zdolności w niej drzemią (nie będę ukrywał, że tak dynamiczne zmiany charakterologiczne postaci, ale też fizyczne przejścia miedzy nimi, budzą we mnie podziw). Pierwszy raz Irenę K. widzimy jako pokurczoną, trzęsącą się babcię, która wychodzi na scenę po to, by wygłosić mowę z okazji odsłonięcia pomnika upamiętniającego ofiary z Zieleniaka. Po chwili cofamy się retrospektywnie do młodości głównej bohaterki, aby poznać ją jako pełną nadziei dziewczynkę  z klarownymi marzeniami na przyszłość, jeszcze nieprzygniecioną ciężarem wojennych wydarzeń – wtedy Przepiórska w mgnieniu oka przemienia się w wulkan energii, by po chwili znowu powrócić do skurczonej starej skorupy. Cała opowieść jest podana nam w formie nakładających się i przenikających obrazów; nie do końca wiemy,  które są prawdziwe, a które nie i co działo się w jakim momencie; historie mutują, zmieniają się i tworzą kalejdoskop wydarzeń dobrych i tych strasznych, pokazując kompletny fragment życia. Ta opowieść pozwala ofierze w końcu, po 80 latach, wylać z siebie całe cierpienie i zakrzepły ból, jednocześnie będąc jedynie pretekstem do podkreślenia, że takich kobiet i dziewczyn były tysiące i każda z nich przeżyła coś równie potwornego i nieludzkiego i dźwigała swoje brzemię przez całe życie.

Dodatkowo w mojej ocenie na gratulacje zasługują filmy wideo, które z pomocą AI wygenerował Krzysztof Garbaczewski, a które są tłem dla całej historii; wyświetlane bez przerwy na białych ekranach za aktorką, bardzo dobrze ilustrują to co dzieje się w opowiadanej historii: czy to setki twarzy kobiet przechodzących jedna w drugą, niepokojąco zlewając się w siebie, symbolicznie oddając ogrom ofiar takich zbrodni; czy też wideo pokazujące obrazy wojenne: wijące się w przerażający sposób ciała bez twarzy; broń zamienia się w rękę, ręka w twarz, twarz w kolejne okropne wizerunki. Niemożliwie niepokojące wizje. Istotna dla mnie jest  w tych wideo także początkowa próba zaprezentowania pomnika ofiar Zieleniaka – widzimy go jako wielką, lewitującą, czarną, płócienną kostkę przykrytą materiałem, która morfuje w różne formy, ale nie jest w stanie przybrać ostatecznie żadnego kształtu. Dobitne podkreślenie, że nie wiadomo jak do końca obchodzić się historią tak tragiczną i tak rozrywającą.

Uważam, że Kleczewska stworzyła spektakl istotny, momentami zbyt dosłowny i popadający chwilami w patos, ale może w przypadku takich opowieści nie da się inaczej. Ciężko mi to określić. Wiem jedynie, że to chyba jej pierwszy spektakl od czasu katowickiego „Pod Presją”, który mnie dotknął. Można by w pewnych momentach „Ocalonych” oszczędzić słów i pozostawić widza jedynie z niemą choreografią, ona by raczej zadziałała mocniej w chwilach, w których słowa nie są w stanie wyrazić cierpienia. Jednak sama opowieść (niestety prawdziwa), połączona z bezbłędnym aktorstwem Przepiórskiej, jest argumentem za tym, aby „Ocalone” zobaczyć i zapamiętać, że wojna niestety nigdy się nie zmienia.

[dorotajak]

Perły środkowej Hiszpanii

Środkowa część Hiszpanii, znana jako serce Półwyspu Iberyjskiego, to region pełen historii, kultury i wyjątkowych krajobrazów. Obszar ten obejmuje m.in. Madryt, Kastylię-La Manchę oraz Kastylię i León. Jego centralne położenie sprawia, że jest to doskonałe miejsce zarówno na krótki wypad, jak i dłuższe zwiedzanie. Oferuje imponujące zabytki, malownicze miasteczka i niezwykłe przyrodnicze atrakcje, które zachwycają turystów z całego świata.

Madryt – serce Hiszpanii Stolica Hiszpanii to punkt obowiązkowy na mapie środkowej części kraju. Madryt słynie z tętniącego życiem centrum, znakomitych muzeów i majestatycznych budowli. Muzeum Prado, jedno z najważniejszych na świecie, mieści dzieła takich mistrzów jak Velázquez czy Goya. Warto odwiedzić również Centrum Sztuki Królowej Zofii z obrazem „Guernica” Pabla Picassa. W sercu miasta znajduje się Pałac Królewski, rezydencja hiszpańskich monarchów, otoczony ogrodami Sabatini i Campo del Moro. Spacerując po Madrycie, nie można ominąć Puerta del Sol – symbolicznego środka kraju – oraz Plaza Mayor, pełnego kawiarenek i restauracji.

Toledo – miasto trzech kultur Oddalone o godzinę jazdy pociągiem od Madrytu Toledo to perła Hiszpanii, wpisana na listę UNESCO. Miasto to było miejscem współistnienia trzech kultur – chrześcijańskiej, żydowskiej i muzułmańskiej. Spacer po labiryncie wąskich uliczek pozwala odkryć majestatyczną katedrę, synagogę Santa María la Blanca oraz meczet Cristo de la Luz. Nie można przegapić Alkazaru, który góruje nad miastem, ani panoramicznego widoku na Toledo z punktu widokowego Mirador del Valle. Miłośnicy sztuki powinni odwiedzić dom El Greca, słynnego malarza związanego z Toledo.

Segowia – akwedukt i alkazar Segowia to kolejne miasto, które zachwyca swoją historią i architekturą. Najbardziej rozpoznawalnym zabytkiem jest rzymski akwedukt, doskonale zachowany pomnik inżynierii antycznej. Innym punktem zwiedzania jest Alkazar, zamek przypominający bajkowe pałace, który miał wpływ na projekt Disneylandu. Starówka Segowii z katedrą w stylu późnogotyckim to idealne miejsce na spacer, który pozwala poczuć klimat tego niezwykłego miasta.

Ávila – miasto otoczone murami Ávila, miasto świętej Teresy, zachwyca swoimi imponującymi murami obronnymi z XI wieku. Te monumentalne fortyfikacje z bramami i wieżami tworzą unikatowy zabytek architektury militarnej. Wewnątrz murów znajduje się piękna katedra oraz liczne kościoły i klasztory. Ávila słynie także z kulinarnych specjałów, takich jak chuletón, czyli soczysty stek, oraz słodkie yemas de Santa Teresa.

Krajobrazy La Manchy Środkowa Hiszpania to nie tylko zabytki, ale także niezwykłe krajobrazy. Kastylia-La Mancha, znana z powieści „Don Kichot” Miguela de Cervantesa, oferuje malownicze widoki wiatraków na wzgórzach. Najsłynniejsze znajdują się w Consuegra, gdzie można przenieść się w świat rycerzy i ich przygód. Rezerwat przyrody Tablas de Daimiel to miejsce idealne dla miłośników przyrody, z rozległymi terenami podmokłymi, które są domem dla wielu gatunków ptaków.

Salamanka – złote miasto Choć geograficznie bliżej północy, Salamanka jest częścią środkowej Hiszpanii i znana jest z „złotych” piaskowcowych budynków. Miasto słynie z najstarszego uniwersytetu w Hiszpanii, założonego w 1218 roku. Plaza Mayor, jeden z najpiękniejszych placów w Hiszpanii, to miejsce spotkań zarówno turystów, jak i mieszkańców. Salamanka oferuje również imponującą katedrę z dwoma częściami – romańską i gotycką – oraz wiele zabytkowych kościołów.

Cuenca – miasto wiszących domów Cuenca to jedno z najbardziej malowniczych miast środkowej Hiszpanii. Jego najbardziej charakterystycznym elementem są Casas Colgadas, czyli „wiszące domy”, które zdają się zawieszone na krawędzi skał. Warto odwiedzić również katedrę, most św. Pawła oraz muzea, w tym Muzeum Abstrakcji Hiszpańskiej. Cuenca jest idealnym miejscem na spacer, oferując piękne widoki na wąwóz rzeki Huécar.

Środkowa Hiszpania oferuje niezliczone atrakcje, które łączą historię, kulturę i naturalne piękno. Każde miasto i miasteczko w tym regionie ma coś wyjątkowego do zaoferowania, czyniąc go jednym z najciekawszych miejsc do odwiedzenia w Europie.

[polishwomenartists-sztukakobiet]

Anna Musiałówna, 1983, photo: private archive / promotional material for the book 'Jedyne'.

🇵🇱 Anna Musiałówna, 1983, fot. archiwum prywatne / materiały promocyjne książki "Jedyne"

Monika Szewczyk-Wittek, 'Jedyne. Nieopowiedziane historie polskich fotografek', photo: Dom Spotkań z Historią (History Meeting House)

🇵🇱 Monika Szewczyk-Wittek, "Jedyne. Nieopowiedziane historie polskich fotografek", fot. Dom Spotkań z Historią

[pwk-opowiesciociszy]

Spotkanie z Anną Michalak-Pawłowską (Anna Michalak Pawłowska) w Domu Oświatowym Biblioteki Śląskiej.

Fot. Iwona Wander Iva Wander

Wystawa „Zamglenie” Anny Michalak-Pawłowskiej

w Galerii Intymnej Domu Oświatowego BŚ

Wystawa: 30.08-24.09.2024 r.

Spotkanie z artystką: 17.09.2024 r.

Kuratorka: Ewa Kokot

Biogram artystki:

Anna Michalak-Pawłowska - Fotografka, animatorka kultury, członkini Związku Polskich Artystów Fotografików. Jak pisze o sobie: Fotografowałam od dziecka, pierwszą nagrodę za zdjęcia otrzymałam w szkole podstawowej. Zawodowo zajęłam się fotografią w latach 80 tych XX w. Interesowała mnie zawsze fotografia społeczna i teatralna. Fotografowałam środowisko opozycyjne i artystyczne, dokumentując spotkania, wystawy i protesty. W tym czasie pracowałam też w Pałacu Młodzieży jako instruktorka fotografii. Moje fotografie ukazywały się na łamach „Sztandaru Młodych”, „Na Przełaj”, „Expressu Wieczornego”. Do fotografii wróciłam w 2021 r dzięki wystawie i książce autorstwa Moniki Szewczyk-Wittek” Jedyne. Nieopowiedziane historie polskich fotografek”. Dziś nadal zajmuję się fotografia społeczną i teatralną. Nadal w fotografii najważniejszy jest dla mnie człowiek. Lubię poprzez fotografię opowiadać o konkretnych osobach w różnych społecznych kontekstach. Tak, jak w latach 80 tych również i teraz fotografuję wydarzenia społeczne i artystyczne. W swojej pracy naukowej używam również fotografii jako metody badawczej.

Wystawy zbiorowe:

Jedyne, nieopowiedziane historie polskich fotografek (Dom Spotkań z Historią 2021, Muzeum miasta Łodzi 2022); Rok 2022 w obiektywach polskich fotografek - Polish Women Photographers (Galeria Duży Pokój, Warszawa, grudzień 2022; Galeria, Terminal kultury, Warszawa, Oliwski Ratusz Kultury, Nowy Warzywniak Art Gallery, Gdańsk; Galeria w ramach sztuki, Olsztyn; Stacja Muranów, Warszawa; Kieleckie Centrum Kultury; Galeria Zajezdnia Kultury, Pleszew; Galeria Fotografii Interwencje, Olkusz 2023); Dziennik Jednego Dnia, Stacja Muranów (Projekt realizowany w rocznicę powstania w Getcie Warszawskim, kwiecień 2023); Czarno – Białe - poplenerowa wystawa w Galerii „Korytarz”, Jeleniogórskie Centrum Kultury 2024; W drodze, Fort Sokolnickiego, Warszawa 2024.

Więcej informacji o artystce znajdziesz tu:

www.instagram.com/annamichalakpawlowska/

https://pl.wikipedia.org/wiki/Anna_Michalak-Pawlowska

Wystawa realizowana w ramach projektu „Pola widzenia książki - opowieści o ciszy”, dofinansowanego ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury.

[zyciestolicy]

DSH organizuje wystawę fotografii prasowej

DSH organizuje wystawę fotografii prasowej

Od soboty w Domu Spotkań z Historią będzie można obejrzeć wystawę “Ostrzej widzieć. Fotoreportaże <<itd>> 1960–1990”, na której znalazło się około dwustu zdjęć wybitnych fotoreporterów współpracujących z czasopismem studenckim „itd”. Jak wyjaśnia organizator, było to pismo poświęcone kulturze oraz tematom społecznym i obyczajowym wydawane przez Zrzeszenie Studentów Polskich. Pomiędzy…

[maxgontardcas]

CREATIVITY 

on Saturday, the 16h of October, my grandma and I decided to go on a great art exhibition in the Dom Spotkań z Historią. The exposition was essentially a blend of different artists’ works of art, experiences, and memories of Poland, mostly of the 80′s and 90′s. The images displayed were very powerful and although i wasn’t even born while most of these events took place, the presence of my grandma helped me connect to them a lot. The photographs showed a vey wide range of views; some personal, showing people’s homes and family members, how and where they lived. While others visualised great public events in an interesting manner. 

what i found amazing was that the last picture (the camera) is the exact same camera i have at home and i use quite a lot. 

We also had time to grab a small lunch at the exhibition and i was glad to be able to spend the day with my grandma 

[2enter]

View this post on Instagram

A post shared by 2enter (@2enter.pl)

Za darmo,to uczciwa cena. #2enter #2enterpl #free #open #niedziela #warszawa #karowa #staremiasto #sunday #like #follow #instagood #instaphoto #instalove #instadaily #instagram #mustgo #mustsee #museum #muzeum #warsaw #oldtown #DSH #goodvibes #coffee #kawiarnia #coffeshop (at Dom Spotkań z Historią) https://www.instagram.com/p/CST1yWriAY3/?utm_medium=tumblr

[zosiacas-blog]

The exhibition - “Polish Expeditions”

(November)

This weekend I went to the „Dom spotkań z historią” to see the exhibition „Polish Expeditions” showing the photos of a doctor and a photograph Mirek Wiśniewski, He took part in the expedition to Lothos in 1974 as well as two years later to the coast of Antarctica. From both journeys, he brought around 2000 photographs portraying people and landscapes. The exhibition serves as a representation of the two exceptional expeditions, at the same time presenting the great achievements of the explorers. The photographs taken by Mirek Wiśniewski, a great observer and a photograph, enable to perceive the everyday life of people taking part in the two journeys as well as the unique environment surrounding them.

[kubawalczakuniverse]

Creativity - Tadeusz Rolke

This weekend together with my English teacher we visited an exhibition in the gallery Dom Spotkań z Historią concerning the photographs taken by Tadeusz Rolke. I found it extremely interesting, partially due to my interest in photography, but mostly because of my interest in history. It was fascinating to see very important events in the history of Poland from the perspective of an ordinary citizen. Usually, I just read about them and not see them. Apart from that, I found photographs depicting social life. It made me feel like I was part of those times and could perceive what I saw there form the perspective of a contemporary man.

[aleksandarhristov]

#tadeuszrolke #domspontkanzhistoria #fotograpfiewarszawskie #photography #photoofphoto #exhibition #warsaw #poland #rolke #art (at Dom Spotkań z Historią) https://www.instagram.com/aprilaleksandar/p/BvWvqKrDkR1/?utm_source=ig_tumblr_share&igshid=upkkfyc28jcu

[escape-is-impossible-blog]

в Dom Spotkań z Historią

[lucas-langda]

DOM SPOTKAŃ Z HISTORIĄ

gra planszowa “SocLand - ŻYCIE CODZIENNE W PRL”

[pwk-opowiesciociszy]

Wystawa „Zamglenie” Anny Michalak-Pawłowskiej w Galerii Intymnej Domu Oświatowego BŚ

Wystawa: 30.08-24.09.2024 r.

Spotkanie z artystką: 17.09.2024 r. godz. 17.00

Kuratorka: Ewa Kokot

Animacja do wystawy: Piotr Szewczyk

Biogram artystki:

Anna Michalak-Pawłowska - Fotografka, animatorka kultury, członkini Związku Polskich Artystów Fotografików. Jak pisze o sobie: Fotografowałam od dziecka, pierwszą nagrodę za zdjęcia otrzymałam w szkole podstawowej. Zawodowo zajęłam się fotografią w latach 80 tych XX w. Interesowała mnie zawsze fotografia społeczna i teatralna. Fotografowałam środowisko opozycyjne i artystyczne, dokumentując spotkania, wystawy i protesty. W tym czasie pracowałam też w Pałacu Młodzieży jako instruktorka fotografii. Moje fotografie ukazywały się na łamach „Sztandaru Młodych”, „Na Przełaj”, „Expressu Wieczornego”. Do fotografii wróciłam w 2021 r dzięki wystawie i książce autorstwa Moniki Szewczyk-Wittek” Jedyne. Nieopowiedziane historie polskich fotografek”. Dziś nadal zajmuję się fotografia społeczną i teatralną. Nadal w fotografii najważniejszy jest dla mnie człowiek. Lubię poprzez fotografię opowiadać o konkretnych osobach w różnych społecznych kontekstach. Tak, jak w latach 80 tych również i teraz fotografuję wydarzenia społeczne i artystyczne. W swojej pracy naukowej używam również fotografii jako metody badawczej. Wystawy zbiorowe: Jedyne, nieopowiedziane historie polskich fotografek (Dom Spotkań z Historią 2021, Muzeum miasta Łodzi 2022); Rok 2022 w obiektywach polskich fotografek - Polish Women Photographers (Galeria Duży Pokój, Warszawa, grudzień 2022; Galeria, Terminal kultury, Warszawa, Oliwski Ratusz Kultury, Nowy Warzywniak Art Gallery, Gdańsk; Galeria w ramach sztuki, Olsztyn; Stacja Muranów, Warszawa; Kieleckie Centrum Kultury; Galeria Zajezdnia Kultury, Pleszew; Galeria Fotografii Interwencje, Olkusz 2023); Dziennik Jednego Dnia, Stacja Muranów (Projekt realizowany w rocznicę powstania w Getcie Warszawskim, kwiecień 2023); Czarno – Białe - poplenerowa wystawa w Galerii „Korytarz”, Jeleniogórskie Centrum Kultury 2024; W drodze, Fort Sokolnickiego, Warszawa 2024.

Wystawa realizowana w ramach projektu „Pola widzenia książki - opowieści o ciszy”, dofinansowanego ze środków Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego pochodzących z Funduszu Promocji Kultury.

[zyciestolicy]

Piknik Historyczny 2019

10 Listopada odbędzie się Piknik Historyczny, który zostanie zorganizowany z okazji Narodowego Święta Niepodległości. Na uczestników pikniku będą czekać różne zabawy, warsztaty, a nawet pyszna grochówka. "Poczujmy radość i dumę panujące w Polsce sprzed ponad 100 lat, w której – mimo różnorodności związanej z życiem pod zaborami – potrafiliśmy się jednoczyć. Warto przypomnieć sobie, że to, co teoretycznie nas dzieliło, stało się fundamentem rozwoju polskiej kultury i tradycji" – napisał ratusz. "Wspólne świętowanie rozpocznie się godz. 12 inscenizacją powierzenia Józefowi Piłsudskiemu urzędu Naczelnika Państwa. Na zakończenie inscenizacji zebrani widzowie zaproszeni zostaną do wspólnego odśpiewania „Warszawianki”. Tuż po inscenizacji zapraszamy do poszczególnych stoisk historycznych ze sprzętem wojskowym, z animacjami i warsztatami prowadzonymi przez Dom Spotkań z Historią. Każdy, kto odwiedzi miejskie stoisko, będzie mógł samodzielnie wykonać pamiątkową przypinkę oraz otrzyma narodową kokardę." W programie: - występ Trupy Teatralnej WARSZAWIAKI i DJ’a Kozaka oraz potańcówka; - warsztaty i animacje Domu Spotkań z Historią: gra planszowa „Wyścig o Niepodległą”, spotkanie dla dzieci „Historyjki o niepodległej Warszawie 1918-1939”, zabawy prababci i pradziadka „Cztery fajerki” oraz warsztaty sztuki pięknego pisania; - żywe lekcje historii, pokaz sprzętu wojskowego, inscenizacja poboru do Wojska II RP; - spacery po Warszawie z 1918 roku; - „Menu niepodległości” – spotkanie degustacyjne z Katarzyną Bosacką, która opowie, co jadano w XX-leciu międzywojennym. https://zyciestolicy.com.pl/program-obchodow-11-listopada/ Read the full article