#DerinHüzün

[sonergumus-blog]

"Kirpiklerindeki Sevda"

"Kirpiklerinin sayısını bilirim ben... Tıpkı İstanbul’un yedi tepesini ezbere bildiğim gibi. Sen fark etmezsin belki ama ben her bakışta yeniden saydım o kirpikleri, her bir telinde bir hikaye buldum kendime. Hani nasıl anlatayım, o kirpiklerin altında koskoca bir şehir var sanki… Bir yanım Galata Kulesi gibi dimdik, bir yanım da Beyoğlu sokakları gibi virane, kırık dökük. Sana bakmak, İstanbul’da bir akşamüstü yürümek gibi; kalabalık içinde kaybolmuş, sessiz bir yalnızlık gibi…

Bu şehirde, vapurlar geçer de göğsümde iz bırakır sanki; çünkü senin gözlerin de öyle ağır geliyor bana. Denizin dalgasında nasıl kıyıya vurursa kalpler, işte ben de senin bakışlarında öyle bir hırpalanıyorum. Belki bir gün sen de fark edersin, ama bil ki ben çoktan ezberledim o gözlerin her kıvrımını, her hüzünlü bakışını. Tıpkı Boğaz’ın dalgalarını sayar gibi sayarım kirpiklerini. Ama yine de hep eksik, hep yarım kalır anlatamadıklarım.

Bu sevda, Anadolu’nun o uçsuz bucaksız toprakları gibi, derin ve sonsuz. İçinde bir türlü tamamlayamadığım yollar, aşamadığım dağlar var. Diyarbakır’ın o taş sokaklarında bir keder gibi dolaşır bu sevda içimde. Sanki ben senden uzaklaştıkça Kapadokya’nın peribacalarına saklanır hayalin, ama ne yana dönsem yine sen çıkarsın karşıma. Bilirsin ya, insan gurbete düşmeye görsün; ben de öyle, kendi yurdumda, kendi şehrimde sana hasretim.

Seninle yaşanan her an, Türkiye’nin dört bir yanına dağılmış anılar gibi. Bir gün Mardin’de bir sokak arasında bulurum seni, bir gün İzmir’in serin rüzgarında, ama en çok da İstanbul’un o gece lambalarının ışığında görürüm hayalini. Bilirim, bu sevda bizim gibi şehirlerde büyür; köhnemiş taş duvarlar arasında, unutulmuş türkülerin nakaratında yaşar. Sen gözlerime hiç bakmasan da, ben seni hep o eski İstanbul sokaklarında ararım; tıpkı eski bir tanıdık gibi, ama hiç kavuşamayacağım biri gibi.

Biliyor musun, bu sevda biraz da memleket gibi. Ne kadar hırpalanırsa hırpalansın, yine de terk edemem. Belki bir gün giderim diyorum kendi kendime, ama gidemem, çünkü her şey sende kalmış. Şimdi sen düşün, gözlerine nasıl baktığımı… İstanbul kadar derin, Anadolu kadar eski bir sevda bu. Herkes bilmez, ama bir ben bilirim o gözlerde neler saklı olduğunu. Gözlerine her bakışım, bu şehirde kaybolan binlerce aşkın ağırlığı gibi.

Öyle ya, bu sevda, kirpiklerinin gölgesinde İstanbul’un o puslu sabahlarına karışıp gitmek gibi. Anadolu’nun yollarına düşen bir gölge gibi, derin, yalnız ve sonsuz… Sen bilme, ama ben seni böyle, İstanbul’un o unutulmuş köşelerinde, ülkemin her karış toprağında severim; sessizce, içimden…"

Soner GUMUS