#De Nieuwe Vide

[claudehenrion]

L'Evangile selon le Manneken pis…

  La semaine dernière, en parlant des petites anglaises –qui seraient rousses, disait autrefois la vox populi (cette ex-référence devenue “objet de notre ressentiment”, la Gauche ayant fait le peuple ‘’cocu’’ avec des minorités (de préférence d'origine africaine), et “Vox dei’‘ se disant maintenant ’'vox minoritatum” (ce qui la prive de toute raison d'être)– nous avions laissé sous-entendre que les belges seraient ou pourraient être un peu trop comme ci ou pas assez comme ça… Mais il ne faut jamais sous-estimer l'humanité : elle déborde de ressources, et nos voisins d'outre Quiévrain n'ont décidément pas fini de nous surprendre et de nous épater une fois !

Non contents d'avoir été, en 2011, le pays qui était resté le plus longtemps sans gouvernement, avec 541 jours (qu'est-ce qu'on a pu les jalouser, de vivre dans un tel Nirvâna) (cf. le “PS”, ci-dessous) voilà-t-y pas que les belges viennent d'inventer le principe d'une “Réforme extra-légale” pour en finir avec le pataquès politico administrativo-linguistique qui bloquerait les velléités autonomistes de  Flandre…  C'est en tout cas ce que vient de proposer Bart De Wever, le président de l'Alliance néo-flamande, le plus grand parti politique de Flandre –et , d'ailleurs, de Belgique, sous le nom vernaculaire et pas très musical de Nieuw-Vlaamse Alliantie, N-VA. (“Nobody’s perfect”, disent les anglais !). En clair : “puisque la Loi nous met des bâtons dans les roues, asseyons-nous dessus”. Et voilà : c'est aussi simple que ça ! Je suis en train de me demander si les français ne devraient pas essayer ce truc, à propos de la loi sur “la retraite pour tous”, et surtout à propos du projet (vide) de loi (tout aussi vide) sur l'immigration (qui n'a rien à voir avec ce que nos sinistres ministres s'imaginent qu’elle puisse être, dans leur monde coupé de toute réalité).

La question qui se pose, même dans un pays qui “sait” se passer de gouvernement pendant 541 jours (en français “de France”, on dirait “qui peut”, mais ça veut dire la même chose), est, évidemment : “Mais où ce De Wever a-t-il été pécher cette drôle d'idée ?” Rassurez-vous, on a la réponse, et elle ressemble très fort à une “histoire belge”. Accrochez-vous bien à votre dentier :  ce leader a très benoîtement déclaré (NDLR :  rien à voir avec la disparition du regretté Pape Benoît XVI, j'ai vérifié !) : “Dans mon esprit, c'est une certitude évangélique : la Belgique, c'est fini”.

Dès que j'ai été au courant de cette certitude évangélique, je me suis précipité pour vérifier où il avait trouvé, dans les Evangiles, des références précises à la Belgique, aux belges, et aux flamands, roses ou pas, Vlaams ou pas. J'ai trouvé pas mal de notules assez proches, où Jésus fustigeait les scribes, capables d'inventer des trucs pas possibles, de s'arc-bouter sur les normes, les lois, les règlements, et sur les décrets d'application (NDLR :  imaginez ce qu'Il aurait vitupéré, s'Il avait connu nos énarques. Mais bon… Il a déjà tellement souffert comme ça, qu'Il est inutile de Lui rajouter cette insupportable torture supplémentaire), mais je n'ai rien trouvé où il était fait spécifiquement référence aux belgicains, à la Belgique, et à sa disparition.

Elargissant ma recherche, j'ai relu (enfin… un peu!) Daniel Rops, François Mauriac, Maurice Barrès, Georges Bernanos (dont nous reparlerons bientôt), Jean Guitton, Chateaubriand, Flaubert et Pascal… et même Françoise Cockenpot dont le seul nom me faisait miroiter mille promesses. Mais rien, ou si peu ! Et j'ai eu beau relire dix fois le récit des Noces de Cana et les Béatitudes, il n'est nulle part question de multiplication de moules, de frites, de bière, de chicons ou, même, de waterzoï…

Même César, dans son célèbre “best-seller” “De bello gallico” –ce qui, au contraire de ce qu'ont écrit des générations d'écoliers dans leurs versions latines, n'a jamais voulu dire “la jolie gauloise”, mais évoquait plutôt une guerre en Gaules– n'a rien trouvé à en dire, de ces belges. Il est vrai que, “in illo tempore” (= en ce temps-là), la Belgique était encore “Gallia belgica” et ses habitants des Trévires, des Lingons et des Ubiens, même pas Vlaams ! (NB - un détail vécu : au début de ma 4ème, lors des premières versions sur ce thème censé passionner des petits garçons, je m'étais imaginé qu'ils se tapaient sur la tronche avec de grands bâtons très longs… d'où ce nom de “guerre des gaules”, autrement injustifiable. J'ai été vite guéri !)

Pour tout vous dire, j'ai même eu un peu de peine pour mes nombreux amis belges, devant tant d'indifférence divine : personne n'a même demandé à Jésus ce qu'Il pensait d'eux et tant Luc que Marc ont eu l'air de “s'en fouter, une fois, sais-tu”… Je ne dis pas que c'est grave, ni triste… ni gai, d'ailleurs et encore moins “gay” : je me contente de raconter, c'est tout. Mais il n'en reste pas moins vrai que, de là à faire de la disparition de la Belgique une “certitude évangélique”… il y a un pas de géant que je me garderai bien de franchir… même si, dans l'effondrement général qui est la marque de notre temps (dies irae, dies illa !) la disparition plus ou moins rapide de nos Etats-Nations dans leurs frontières nées de tant de batailles, de guerres, de révolutions, d'héritages princiers ou de mariages royaux… ne soit pas impossible !

Il va d'ailleurs falloir que j'aille vérifier ce que les Livres Saints disent de la France, dans le genre “certitudes évangéliques”… parce que j'ai bien l'impression, comme un souvenir diffus, d'avoir lu, quelque part, que le Coran, pour la sienne (de part, bien sûr !) annonce sa disparition… et file même un coup de patte de temps en temps, histoire d'accélérer le mouvement. Mais de toute façon, avec ce qui se prépare à l'est, en Ukraine, ou à l'est de l'est, à Taïwan… on ne va pas tarder à être fixés. Ou même vaporisés. Mais ce n’est pas encore une ‘’certitude évangélique’’...

H-Cl.

PS : au sujet des 541 jours de vacance du pouvoir… Il faut dire à la décharge des belges que le gouvernement défaillant était présidé par un Yves Leterme, ce qui est un joli nom pour tout arrêter. Mais contre toute attente, cet enviable record a été battu, l'Irlande étant restée sans gouvernement 589 jours (janvier 2017- août 2018). “Pourquoi que c'est jamais nous qu'on gagne ?”, aurait sûrement dit Coluche…

[actuelekamers]

Prijs: 655 per maand Kamer omsch... #Kamer #Deventer #Kamer #Overijssel https://actuelekamers.nl/kamer-tehuur-deventer-755-eur/?feed_id=57715&_unique_id=64f5bdcf49232

[haarlemupdates]

Golf-Festival in Haarlem

De Nieuwe Vide, 37PK en Pletterij presenteren van 11 tot en met 13 maart uitdagende, experimentele, audiovisuele kunst tijdens het GOLF-festival. Daarin onderzoeken kunstenaars en componisten de relatie tussen licht en geluid, en tussen beeldende kunst en muziek. Naast drie avonden met performances bij de verschillende locaties is er dit jaar ook een route met lichtprojecties langs het Spaarne…

[anti-anti-a-la-bi-bi]

Hello! No, we literally still experience this over here in Europe. That screenshot in the post is from this week. If you click to further reblogs you'll find other people who have encountered this, as well as a link I posted from google explaining the process. Additionally,

Source in Dutch.

Another source in Dutch, although it has a paywal, from the AD.

Another source in Dutch.

And a link from google itself regarding this;

And there are many more, so, how many do you want? Just because you can't find it in English doesn't mean that it doesn't exist. More and more people here have been experiencing the issue. I can take more screenshots on other youtube videos if you want.

Still amazing how when American internet privacy was being invaded you had posts on it with like 10k notes, but I have yet to see a single post discussing the new age verification system for Europeans. You have to send in a picture of your id or your credit card info. To google. Because of some supposed laws. They could have implemented it so many other ways.

To add insult to injury, things like history documentaries got marked as explicit. Another got marked explicit because it contained the word fuck exactly once.

Like, hello? Americans??? You gonna reblog any posts about that or nah???

[robbievanzoggel]

Amare: maak kennis met het interieur-ontwerp

film - Vierdelige portretserie over het team architecten en interieurontwerpers van Amare, het nieuwe huis voor cultuur, educatie, event en ontmoeting in Den Haag.

Amare opende in september 2021 haar deuren met vier gerenommeerde organisaties onder één dak: Zuiderstrandtheater, Nederlands Dans Theater, Residentie Orkest en het Koninklijk Conservatorium. Amare is veel meer dan vier grote zalen: ook de ruimtes daartussen hebben een eigen gezicht. Dat is te danken aan een gedreven team van architecten en interieurontwerpers. Van marktpleinen tot muziekdoosjes, overal haalden zij hun persoonlijke inspiratie vandaan voor het interieurontwerp. Ontdek hoe zij Amare voor zich zien.

Compilatie

Aflevering 1: Aziz Bekkaoui

Maak kennis met Aziz Bekkaoui. Bekkaoui is een innovatieve (mode)ontwerper en ‘multidisciplinair kunstenaar’, die zijn ontwerpen niet alleen presenteert op de catwalk maar ook installaties en performances ontwikkelt voor musea en theaters.

Bekkaoui groeide op in Den Haag en is van jongs af aan betrokken bij cultuur. “Ik ken het DNA van Den Haag,” zegt hij. “De mensen die er wonen, bewegen, leven, opgegroeid zijn.” Dat komt terug in zijn ontwerp van de Break-out rooms en het Kunstenplein. Niet alleen wil Bekkaoui iets moois of esthetisch maken voor Amare, zegt hij, maar “iets dat een verhaal heeft en binding met de stad.”

Aflevering 2: Thomas Offermans

Thomas Offermans is architect bij Jo Coenen Architects & Urbanists. In zijn ambitie om ontwerper te worden werd hij onder andere geïnspireerd door de Dom van Florence en het Centre Pompidou. "Ik denk dat die twee momenten erg tekenend zijn geweest.”

Jo Coenen Architects & Urbanists zijn als interieurarchitect verantwoordelijk voor het theaterrestaurant en de foyergebieden. Als architect zijn zij verantwoordelijk voor het grootste deel van het zogenaamde 'front of house'. "Wij hadden de ambitie mooie ruimtes te maken, met hoge plafonds en met veel mooie doorkijkjes, mooie routing, mooie zichtlijnen. En dat is ons gelukkig wel gelukt." De naam ‘Amare’ leverde daarbij volgens Offermans een 'vleugje theatraal ontwerpen' op, waarbij niet elk plaatje is wat het op het eerste gezicht lijkt. "Ik denk dat ontwerpen altijd meerdere betekenissen moeten hebben. Er moet een verhaal achter zitten."

Aflevering 3: Patrick Fransen en Stephanie Lama

Patrick Fransen en Stephanie Lama zijn architect bij NOAHH | Network Oriented Architecture. Zij maakten onder andere ontwerpen voor het Balkon, de Tribunetrap en de Stadskantine. “Wij hadden het idee: als je een gebouw als dit maakt moet je er gewoon zoveel mogelijk willen komen. Wat we hebben gedaan is dat we de gehele begane grond en eerste verdieping tot een soort verlengstuk van de stad hebben willen maken. Dus dat binnen en buiten vanzelfsprekend in elkaar doorloopt.”

De binnenruimte zou je wat de architecten betreft meer kunnen zien als een ‘stad’ dan als een gebouw. Stephanie Lama: “Een cultureel gebouw moet eigenlijk een bijdrage leveren aan de stad en niet een capsule maken voor de kunsten, voor een hele kleine groep mensen. Ik denk dat dit kan bij Amare.”

Aflevering 4: Jorrit Gaal

In de laatste aflevering van stelt Jorrit Gaal, architect bij Brunn Ontwerp, zich voor. “Ik denk dat in mijn DNA echt ligt dat ik altijd eerst heel erg analyseer: de plek, de context, de looplijnen. En van daaruit er juist een vorm aan geef.” Als voorbeeld noemt hij het kassagebied van Amare, dat uiteindelijk na een uitgebreide analyse met het team werd verlegd. Andere gebieden die hij noemt zijn de vides, waar je de crossing points hebt van waaruit je het hele gebouw rond kan kijken. Ook heeft hij invloed gehad op de trappen rondom de Concertzaal en de kantoren, waar je van links naar rechts door het hele gebouw kan kijken. “Ik ben heel erg benieuwd hoe de mensen het gebouw gaan ervaren. De ruimtes zijn zo gigantisch maar ook omarmend.”

[devosopmaandag]

Mouchoirs

Marjolein Februari (toen nog) schreef over columns dat deze enerzijds voortkomen 'uit een hang naar rationele ordening en abstractie, anderzijds uit een romantische hunkering naar de wereld zoals zij is, in al haar onredelijke rommeligheid.'

Opeens zag ik dat niet het schrijven van deze vossen, die lijken op columns, maar mijn steeds opnieuw oppakken van verzamelingen precies daarover gaat. Wat zijn verzamelingen, van welke aard dan ook, anders dan een verlangen naar ordening en abstractie in een leven vol chaos en toeval - dat tegelijkertijd ook omhelsd wordt.

In mijn heel pril begin heb ik een gevoeligheid ontwikkeld voor visuele patronen (iets dat biologisch van aard schijnt te zijn). Dat samen met mijn gevoeligheid voor stoffen maakt een combinatie van beide voor de hand liggend. En dus ben ik hier in Frankrijk verder zakdoeken gaan verzamelen, dat wil zeggen: zo goed als nieuwe tweedehandse. Nieuwe zakdoeken kopen is net zoiets als mapjes met thematische postzegels kopen door een postzegel-verzamelaar. In de onredelijke rommeligheid van vide greniers ('lege zolders') en kringloopwinkels vind ik de mooiste. En ja, ze worden gewassen en gestreken. En nooit alleen maar om naar te kijken. De vreugde een mooie, gestreken zakdoek uit de kast te pakken!

Toen ik pas ook nog eens een opbergdoos voor een paar euro kocht, kreeg mijn honger naar ordening en abstractie de kans om voor even een staat van een zekere perfectie te bereiken. Mijn liefde voor het verzamelen van zakdoeken gaat nog een stap verder. In de lijn van al jaren geleden begonnen albums met zogenaamde SOON-tekeningen, tekende ik de afgelopen week in een zekere roes het ene na het andere zakdoekpatroon.

In het taoïsme wordt het nutteloze als een van de hoogste waarden gezien. Als het daar om gaat ben ik misschien al een beetje op weg. Maar dan moet dat verzamelen wel vrij zijn van ambitie, bezitsdrang en ego. En dus, nee, op weg ben ik nog niet. Mijn enige excuus is dat ik met liefde en aandacht mijn zakdoeken verzamel en verzin.

[actuelekamers]

De vide is circa 95m2 en heeft één L-vormige kamer met zeer hoog plafond. Het balkon op het dak is privé. Net als de rest van deze loft is ook de badkamer recentelijk gerenoveerd en in “nieuw” staat.Wil je meer informatie of contact met de verhuurder? klik op “Meer informatie” Bekijk de woning!

[haarlemupdates]

Golf-Festival 15 t/m 19 december

Golf-Festival 15 t/m 19 december

De Nieuwe Vide, 37PK en Pletterij presenteren van 15 t/m 19 december uitdagende, experimentele, audiovisuele kunst tijdens het GOLF-festival. Kunstenaars en componisten onderzoeken de relatie tussen licht en geluid, tussen beeldende kunst en muziek. In welke mate laten klanken zich uitbeelden, of laten beelden zich verklanken? Tijdens GOLF-festival komen hedendaagse kunstenaars, componisten,…

[heerlijkehappen]

Week 6 weekvlog Heerlijke Happen

Week 6 was eigenlijk een vrij rustige week. Veel thuis geweest en veel gekookt. Dat dan weer wel, er komt dus genoeg online de komende tijd. En met een ziek kind thuis moet je natuurlijk even dat doen wat het meest belangrijk is om te doen. Maar ondanks dat heb ik toch wat voor jullie opgenomen dus kijk weer mee in de week 6 weekvlog Heerlijke Happen. https://youtu.be/wsh_kEo-A1s Week 6 weekvlog Heerlijke Happen De week begon met een kook-test met mijn nieuwe sous-vide apparaat. En terwijl ik dit uitschrijf bedenk ik me dat ik die groente helemaal niet op de foto heb gezet. Dat kan ik dus nog een keer opnieuw gaan maken haha. Maar op zich helemaal niet zo erg hoor, want ik vind het erg leuk om te experimenteren. Zo heb ik dus al groente en vlees sous-vide klaar gemaakt. Binnenkort ga ik hier een blog over schrijven. Trots op recept Soms maak ik dus wel eens een recept waar ik zelf mega trots op ben omdat het zo lekker was en zo goed gesmaakt heeft! En wat is dan leuker dan dat jullie ermee aan de slag gaan? Zo kreeg ik deze week een prachtige foto van Willy die mijn witlof tarte tatin had gemaakt. Wel iets aangepast want ze kon helaas geen cranberry's meer krijgen. Maar wat een prachtige taart maakte zij zeg! Als jij nou wat van mij maakt, stuur me dan die foto en dan zal ik hem hier plaatsen.

Willy Eeuwes postte haar versie van mijn tarte tatin op Instagram. Wat kwam er deze week online? Een boterzachte kip !En té lekkere shortribsMaar ook deze tagliatelle

Verwacht voor week 7.19

Ik schrijf expres 7.19 want we zijn volgende week het jaar rond! Yay de weekvlog bestaat dan een jaar. En vanaf nu komt het jaartal achter het weeknummer te staan. Wat ga ik doen? Op naar de Sligro, zaterdag een diner hier thuis, een lekkere lunch, en nog véél meer leuke dingen: stay tuned! Read the full article

[ikkannietkoken]

Woensdag

Agern

Agern zit sinds april 2016 ergens diep in de Grand Central Terminal. Het verschrikkelijk drukke trein- en metrostation is voor mij een klein labyrint, maar alle forenzen lijken de weg er feilloos te kunnen te vinden. Mannen met intimiderend grote aanvalsgeweren en kogelwerende vesten houden de mensenmassa scherp in de gaten, want terroristen zijn daar misschien wel of misschien niet heel bang voor. Dus? De locatie is, en ik zal het maar gewoon zeggen, vrij kut. Kan komen omdat ik me dood heb gezocht. Het restaurant zelf is strak, modern, fris, licht en mooi.

Agern is een Deens woord en betekent eikel. Even voor de duidelijkheid: ik heb het over de nootachtige dingen die gewild zijn bij onder andere eekhoorns. Ik heb het níet over bepaalde politici en ander menselijk vuilnis of het lichaamsdeel. De eikel is het symbool van leven en doorzettingsvermogen en in de Noorse mythologie beschikt hij zelfs over beschermend vermogen. Dat staat allemaal op internet, dus het is waar.  Nog een feit: Agern pakt de eerste Michelinster al in november 2016. Het restaurant is geopend door Claus Meyer, één van de Deense co-founders van Noma. De chef heet Gunnar Gíslason en komt uit IJsland. Deense naam, IJslandse chef, Nordic cuisine.

De eerste deceptie die ik voor m'n kiezen krijg, is de plek aan de counter. Ik heb liever een tafel, want ik vind barkrukken volkomen klote niet heel fijn zitten. Maar goed, er is geen andere optie en ik ben de moeilijkste niet, dus met m’n knieën tegen de counter bekijk ik hoe sommige simpele gerechten worden bereid en hoe het brood wordt gesneden. Het échte kookwerk verricht Agern buiten het zicht van de klanten.  Het brood is verser dan vers en de boter is heerlijk en verrassend luchtig.

Ik neem een driegangenmenu en begin met een uitmuntende kippenleverpaté met toast. De paté is een festijn van vette, volle smaken. Kweepeer en ui moeten het gerecht de nodige zoutzure nuances geven en het duo doet dat zonder moeite en op smakelijke wijze. 

Ronde twee. Ik kan kiezen uit vijf gerechten. Vier daarvan bevatten vlees of vis. Het is duidelijk: crispy pork belly is de aantrekkelijkste optie op de kaart, want pork belly vind ik één van de lekkerste delen van het varken. Het vette stuk vlees bevat meer smaak dan veel andere delen. Moet ‘ie wel goed gegaard zijn. Dat betekent in veel gevallen dat de chef het vlees heel langzaam sous-vide laat garen. 

De crispy pork belly blijkt een sappige traktatie: zo goed als vandaag heb ik 'm niet veel gegeten. Als ik de ober iets over het gerecht vraag, haalt hij direct de chef. De IJslander blijkt een erg vriendelijke, goedlachse man en hij neemt ruim de tijd om gedetailleerd uit te leggen wat hij precies met het vlees heeft gedaan.   Hij vertelt onder andere dat de huid, die flinterdun is gesneden en is gekruid met zeewierpoeder, heel kort is gefrituurd en daardoor ontzettend crispy is. Ik waardeer dat hij de moeite neemt om over zijn gerechten te vertellen.  Er liggen twee groenten op het bord: broccoli en boerenkool. Twee ingrediënten die niet heel veel toevoegen, maar wel goed zijn.

Het dessert bestaat uit chocolade, beurre noisette (bruine boter), amandelen en pruimen. Ik weiger het laatste gerecht slecht te noemen, maar het is een dessert waar ik niks mee kan en niet van onder de indruk ben. Wat er precies mis mee is? De chocolade lijkt op magische wijze te zijn verdwenen en ik ben geen voorstander van de gember in het nagerecht. Slecht is het niet, maar het dessert – waarvan ik me niet veel herinner – is gewoon minder smakelijk dan ik van tevoren verwachtte.

Agern is een goed restaurant, maar ik vind het niet per se een aanrader. 

Na de lunch beklim ik neem ik de lift naar de top van het Empire State Building. Blijft lekker, man, dat uitzicht. Wat minder is, is dat het boven ijskoud is. Als ik heb wat ik wil, ga ik naar het eerste diner van de avond. 

Atoboy

In de lente van 2014 was ik anderhalve week in Seoel, Zuid-Korea. En daar weten ze, net als in veel andere Aziatische landen, heel goed wat lekker eten is. In Korea maakte ik kennis met kimchi, bulgogi en bibimbap. Koreaans barbecueën was ook nieuw voor me. Street food was er in overvloed in de Zuid-Koreaanse hoofdstad. Er ging een heerlijke wereld voor me op. Helaas had ik onvoldoende tijd om alles te proberen.

Koreaans eten kan ook gewoon buiten Korea. New York biedt verschillende opties, van fine dining tot casual dining. Jungsik is een bekend voorbeeld uit de eerste categorie. Het restaurant, dat ook in Seoel zit, is onderscheiden met twee Michelinsterren. Mooi. Maar dat betekent ook dat het restaurant niet goedkoop is. Zijn er andere opties? Zeker weten. Ik vind Atoboy het interessantst.

Het restaurant, dat een unieke industriële en moderne look heeft, staat in Midtown Manhattan en werd vorige zomer geopend door Junghyun Park en zijn vrouw, Ellia. Park, geboren en getogen in Seoel, was chef de cuisine bij Junsik voordat hij zijn eigen restaurant opende.

De gerechten, die op de kaart worden omschreven als Korean-style tapas dishes, zijn niet ontzettend traditioneel. Het zijn redelijk progressieve creaties. Inspiratie haalt de chef-kok uit traditionele Koreaanse kookboeken, maar net zo goed uit één van de landen die hij heeft bezocht.

Alle achttien gerechten op de kaart lijken me lekker. Ik zie niets wat ik níet wil. Mazzel dat Will er is. De hartelijke kelner straalt één en al plezier uit, toont veel interesse en neemt ruim de tijd. Ik voel me ontzettend welkom. Hij kan maar moeilijk begrijpen dat ik, een Nederlander, 'zijn' restaurant heeft weten te vinden. De Amerikaan voelt zich vereerd en is zichtbaar trots. Will is niet alleen vriendelijk, maar heeft ook verstand van zaken. Hij licht de kaart toe, voorziet me van advies en helpt me kiezen. Ondertussen probeer ik een simpele snack: krokant zeewier. Erg lekker.

Het concept is simpel: kies drie gerechten. De prijs, 36 dollar, staat vast. Een kom rijst is inbegrepen. Neem van mij aan dat die prijs net niet als stelen voelt.

Ik begin met een goede, erg smeuïge rundertartaar. Dat is een veilige en enigszins on-Koreaanse optie, maar Will raadde de tartaar aan en hij heeft geen woord gelogen. In het gerecht is oester verwerkt, maar ik kan niet ontdekken op welke manier dat nou precies gedaan is. De aardappelchips zijn heerlijk en zijn vooral qua textuur een aanwinst voor het gerecht.  

Het vegetarische gerecht met aardpeer, oesterzwam, zwarte truffel en sinaasappel is hét bewijs dat het helemaal niet noodzakelijk is om altijd maar een hoofdrol te reserveren voor vlees of vis. De zwarte truffel is op de kaart aanweziger dan op m'n bord, maar dat mag de pret niet drukken. Dit is gewoon een uitstekend bereid, gebalanceerd gerecht dat fantastisch smaakt.

Als laatste krijg ik octopus met chorizo en kimchi. De peterselie komt in de vorm van een lekkere, smaakvolle olie. De tentakel van de octopus is in schijven gesneden en in een cirkel gedrapeerd. Wederom een heerlijk gerecht. De inktvis is iets minder bekwaam bereid dan bij Via Carota, of het weekdier is gewoon van iets mindere kwaliteit. De combinatie van smaken en texturen compenseert dat echter ruimschoots.

Je bent in New York? Fantastisch. Ga zo snel mogelijk, maar vergeet niet te reserveren. Neem sowieso het gerecht met aardpeer, oesterzwam, zwarte truffel en sinaasappel.

Als ik uitgegeten ben bij Atoboy, ga ik naar Aquavit. In deze post heb ik uitgebreid beschreven wat ik van dat restaurant vind.

[architouralgarve]

CULTURE & LEISURE CENTRE  AZKUNA ZENTROA - BILBAO

Dit bijzonder gebouw in Bilbao is van de hand van de Franse architect Philip Starck. Het is niet de buitenkant die hij bedacht heeft - want het was eerst een wijnpakhuis uit 1909 van de Spaanse architect Ricardo Bastida, maar de invulling en transformatie tot centrum “Azkuna Zentroa”. Met behulp van Starck heeft de transformatie een nieuw centrum voor sport, culturele activiteiten, uitgaan, film en creatieve bezigheden opgeleverd. Een parel in het centrum van dit eind 19e eeuwse uitbreidingsgebied van de stad. Het statige en als een paleis aandoende gebouw heeft met zo’n 43.00 m2 als nieuwe invulling een mediatheek, een binnenzwembad, een fitnesscentrum, expostieruimtes, een bioscoop met 8 zalen, een parkeergarage, diverse horeca waaronder een prachtige skybar en restaurant Yandiola, een design hoek, een koksschool en cafetaria Hola en dit alles gegroepeerd rondom een multifunctionele ruimte die doet denken een stationshal. Het gebouw heeft, behalve op de kop waar je diagonaal die stationshal binnenkomt een nieuwe randinvulling met diverse ruimtes tegen de oude muren van het voormalige wijnpakhuis La Alhondiga gekregen. Op enige afstand van deze randinvulling is een drietal grotere blokken neergezet.  Gedragen door 46 door de Baskische kunstenaar Lorenzo Baraldi  ontworpen fraai vormgegeven kolommen. Ze vertegenwoordigen de historie van de mensheid. De buitenrand is weer met de grote blokken verbonden via bruggetjes die in vide’s tussen de rand en de grote blokken hangen, hetgeen het ruimtelijke beleving aanzienlijk versterkt. Een bijzondere belevenis die in de tegenstelling overdag - tussen de minimale belichting onder de grote blokken en de grote hoge entreeruimte badend in het zon- of daglicht - zijn grootste verassing kent. De bijzondere en uitbundige kolommen voegen hier nog een bijna sprookjesachtige sfeer aan toe. Een omgeving waarbij in eerste instantie de vraag opkomt; wat is dit nu voor een gebouw?

[mijngedachtentrommel]

07/06/19

Het is moeilijk om de woorden te vinden. Ik zit al de hele dag naar een blanco scherm te staren - niet letterlijk, want ik heb barstende hoofdpijn - en er vliegt zoveel door mijn hoofd, maar het is alsof ik lucht probeer vast te houden.

Gisteren was zo’n chaos. Zo’n enorme puinhoop van verdriet en overprikkeling. Ik weet zelfs niet waar te beginnen. Het is al weken, maanden, jaren een puinhoop. Dit verhaal heeft geen begin en geen einde.  Gisteren had ik gesprek met Wim, eindelijk. Ik moet altijd maar bij andere verpleegkundigen aankloppen omdat Wim met zoveel tegelijk bezig is. Donderdag had hij echter tijd voor mij vrijgehouden en werd ik hard met mijn neus op de feiten gedrukt. De dokters hebben zich gebogen over het hele ‘is ze nu in een crisisopname of behandelopname nadat ze een overdosis nam op de dagtherapie 2 weken geleden’ en ze zijn tot volgende conclusies gekomen: - ik zit in een crisisopname dus ik mag maar 3 weken blijven - ik kan niet terug naar de dagtherapie tot ik een vaste woonplaats heb - probleem 1: ik sta zowel voor het doorgangshuis als voor de noodstudio’s bij beschut wonen op een lange wachtlijst - probleem 2: mama weigert om me terug in huis te nemen - er komt geen behandelopname want ik moet terug ‘het echte leven instappen’ - oplossing: ik moet maar naar de daklozenopvang (wat ze 2 weken geleden op de dagtherapie ook zeiden)

Dus impulsieve ik deed hetzelfde als 2 weken geleden: onmiddellijk de dichtstbijzijnde apotheek zoeken en een overdosis nemen die me 4 dagen in het ziekenhuis legt. Ik weet heus dat het de zaken alleen maar erger maakt en dat ik zo zelfs mijn leuke laatste veilige week helemaal verpest, maar ik ben ik. Na 6 uur alleen op spoed te hebben gezeten, kon ik eindelijk naar een kamer. Een zaal met 3 andere vrouwen. Er stonden 2 tv’s op en in totaal zaten er ongeveer 10 mensen op bezoek, waaronder een aantal kleine kinderen. Er waren geen tussenschotten.  Ik wandelde zo mijn persoonlijke hel binnen. Wat ik nodig had was rust, stilte, ruimte. Ik moest op adem komen. Ik moest wenen. Ik moest de wereld even op me neer laten storten. Daar zat ik dan. Het was luid, luid, luid. Alles kwam op me af. Het gestaar, het geluid van twee tv-programma’s door elkaar, een hoop pratende mensen, schreeuwende kinderen, het alarm van mijn pomp die afging. Ik ben naar de gang gestrompeld en kreeg een enorme paniekaanval. Ik zoog de lucht naar binnen, maar ze leek mijn longen nooit te bereiken. Hap na hap kreeg ik minder lucht. Ik kon niets meer zien door mijn tranen en ben ineengedoken op de grond gaan zitten, ook al hebben ze mij geleerd dat ik op die manier nog minder goed kan ademen.  Een man met een stok bukte zich, raakte mijn schouder aan en riep om hulp. Een verpleegster kwam kijken en vroeg wat er aan de hand was. Ik bleef happen naar adem terwijl ik probeerde uit te leggen hoe luid alles om me heen was en dat ik echt niet op die zaal kon slapen. Ze nam me mee naar een kleine living en de man met de stok kwam ook mee. Ik ging op een zetel zitten en begon te klappertanden. Mijn lichaam trilde als een rietje en mijn sandalen kletterden luid op de vloer. Ik dook in elkaar maar ik kon de controle over mijn lichaam niet vinden. De man vroeg of ik ook koffie wou. Ik schudde van niet. Zijn naam was Erik en hij lag op kamer 203. Op de mannenzaal. Hij vroeg of ik ziek was. Ik zei niks. Hij vroeg of ik er met iemand over kon praten. Ik schudde opnieuw mijn hoofd. Erik zei dat het belangrijk was om met iemand over de zaken te praten en dat hij wel wilde luisteren als ik daar behoefte aan had. En plots vertelde ik hem alles. Dat ik al 5 jaar opgenomen was. Dat mijn mama me buiten had gezet. Dat ik naar een daklozencentrum gestuurd ging worden. Dat ik een zelfmoordpoging had gedaan om onderdak te hebben. Hij zei een paar cliché dingen als ‘je bent nog zo jong’ en ‘dat er altijd wel een oplossing is’, maar daarnaast vertelde hij ook over zijn 7 kinderen en 2 kleinkinderen. Dat hij vorig jaar een zoon was verloren aan kanker en dat hij nu zelf een longziekte had en dat dat hem bang maakte. Ik hield op met trillen en hyperventileren.  Toen de verpleegster een tijd later terugkwam met het nieuws dat ik binnen een paar uur op een noodkamer kon liggen, ging Erik weg en kroop ik onder mijn sjaal op de zetel en krulde ik mezelf op tot ik in slaap viel. Rond tien uur werd ik wakker gemaakt door dezelfde verpleegster die me zei dat ze een kamer hadden voor palliatieve zorgen en dat ik daar wel een nachtje kon liggen.

Ik had geen slaapmedicatie gekregen, dus de weinige uren die ik sliep waren vol nachtmerries. ‘S morgens kreeg ik 3 boterhammen met 3 lekkere belegjes. Ik mag van mezelf maar 2 boterhammen eten dus het ontbijt liep moeilijk omdat ik niet wist of ik 3 boterhammen mocht eten van mezelf of een keuze moest maken tussen de choco, smeerkaas en speculaaspasta. De afgelopen jaren at ik geen brood en lepelde ik potjes beleg meestal uit omdat ik ze wel wilde eten, maar nu heb ik schrik dat dat verslavend werkt omdat het voor mij veilig is om beleg te eten en dat ik zo misschien wel binge eating disorder krijg, dus ik verplicht mezelf om bij beleg een boterham te eten. Na het ontbijt heb ik mijn intake in gasthuisberg en tienen afgebeld want ik citeer mezelf ‘ik heb het niet meer nodig’.

Voormiddag heb ik ook nog wenend naar de afdeling gebeld om te zeggen dat het me speet en gelukkig waren ze niet boos. Mijn mama heeft ook nog gebeld en we hebben ontzettende ruzie gehad. Ze zegt dat haar bedrijf bijna failliet is en dat dat allemaal mijn schuld is en ik pikte het niet langer en riep tegen haar dat de twee laatste overdosissen haar schuld zijn omdat ze alleen zijn gebeurd om een dak boven mijn hoofd te hebben omdat zij me dat weigert. Ik weet ook wel dat het niet zo eenvoudig is en dat er een historie van 5 jaar achter zit, maar komt het daar dan niet op neer? ‘S middags heb ik mezelf getrakteerd op videe met frietjes in het cafetaria, mezelf gehaat omdat ik veel te veel had gegeten, mezelf gehaat omdat ik het niet eens kon opgeven om te gaan braken, even later trots geweest op mezelf dat ik het toch binnen had gehouden. Om 4 uur ben ik zelfs een 4-uurtje gaan eten, een Spaans chocoladekoekje wat echt mijn guilty pleasure hier is in het ziekenhuis en toen ik terugkwam en weer een ‘ik haat mezelf zo hard waarom eet ik toch altijd’-momentje had stond het avondeten al op mijn kamer. Ik werd meteen angstig omdat ik vol zat en niet weer wilde eten, maar ik probeerde mezelf te vermannen dat het nog maar half 5 zat en dat ik zelf kon kiezen om hoe laat ik at.

In het cafetaria kwam ik ook nog een bekend gezicht tegen, ook al had ik geen idee wie het was. Een jongen die zei dat we in maart 2018 samen even op de gesloten afdeling had gezeten. Ik verontschuldigde mij en zei dat ik al in veel ziekenhuizen had gezeten en veel mensen had leren kennen en hij zei dat hij dat nog wist. Hij zei ook dat hij blij was om te zien dat ik een koekje aan het eten was. Dat is dus kennelijk de indruk die ik achterlaat bij mensen. Dat ik in veel ziekenhuizen heb gezeten en dat ik niet eet.  Hij vertelde mij dat hij stage aan het doen was op cardio, wat me er weer aan herinnerde hoe graag ik ook verpleegkunde zou doen als ik geen faalangst had. Ik zei iets te snel ‘goed dat het weer beter gaat’ en toen vertelde hij mij dat hij vorig jaar lymfeklierkanker heeft gekregen. Hij is ondertussen genezen verklaard, maar ik voelde me toch best kut. 4 zelfmoordpogingen later daar zittend met alweer een baxter terwijl hij kanker heeft gehad én terug aan het studeren is. 

Verder ben ik me ook af aan heet vragen of ik misschien hoog-gevoelig/sensitief ben. Ik herken mezelf wel in de symptomen. Onlangs heb ik nog met Wim een gesprek gehad over muziek. Dat ik er nooit meer naar luister en er ook niet meer tegen kan. Dat ik het ontzettend vervelend vind dat anderen hun muziek altijd hoorbaar is, dat er een radio opstaat in de verpleegpost en de tv ook nog aanstaat. Woensdag ben ik zelfs aan de sociale dienst gaan vragen of ik nog kon tekenen voor een 1-persoonskamer omdat er op 2 weken al 4 meisjes bij mij gepasseerd waren en dat dat ten eerste heel onveilig aanvoelt voor mij omdat ik nooit echt tot rust kan komen dan. Maar nog meer omdat ze altijd lawaai maken. Ze zijn altijd aan het bellen, muziek aan het luisteren, een serie aan het kijken en dat soort dingen zonder oortjes en dan praten ze nog in hun slaap ook. Ik word echt gek van het constante kabaal rond mij. Ik zou het er graag met de dokter eens overhebben maar ik heb het niet zo met de ‘ik wil je op straat zetten’-dokter en vooral heb ik schrik dat ze misschien denkt dat ik mee op de hype wil springen. Dat ik gewoon een special snowflake wil zijn. Ook al heb ik denk ik wel genoeg diagnoses om een speciaal geval genoemd te worden. Ik heb gewoon bang dat ze me een aansteller gaat vinden. Gelukkig ben ik juist naar een andere kamer gebracht waar ik alleen lig en hopelijk tot rust kan komen.

Ik heb toch nog meer woorden gevonden dan ik dacht. Tijd om te eten nu.

[andrevaneerden]

Burgerinitiatief Egelantier

De werkgroep Nieuwe Egelantier heeft een burgerinitiatief ingediend om de Egelantier te herontwikkelen tot culturele hotspot van Haarlem waar het Frans Hals Museum, de Nieuwe Vide, de Pletterij en andere culturele partijen zich kunnen vestigen.

Dit plan is het alternatief voor het plan van de gemeenteraad om een hotel te vestigen in de Egelantier. Er zijn al veel hotels en zeker in de…

[vanfransebodem]

Met heerlijk weer in het vooruitzicht en de gedachten dat je lekker eten tegemoet gaat, kan de zondagmiddag niet meer stuk. Na een bezoek aan de vide grenier op het plein St. Michel in Bordeaux rijden we richting Foodhal Boca. Met de Garonne aan onze linkerzijde rijden we de kade van Bordeaux af. Na het onderdoorrijden van de spoorrails van Gare St. Jean doemt hij al op, dit foodcourt.

Foodhal Boca ligt tussen het nog in aanbouw zijnde gebouw van de MECA en een groot hotel. Al deze nieuwe gebouwen maken onderdeel uit van een groots project in Bordeaux namelijk het Euratlantique. De buurt/wijk wordt nieuw leven in geblazen en oude panden opgeknapt of verenigd met nieuwbouw.

Wanneer je de Foodhal Boca binnenkomt, kom je letterlijk in een hal. Groots, hoog en ruim. Rondom zijn de stalletjes waar je eten en drinken kunt kopen. Het kopen van de lekkernijen gaat middels een pasjessysteem. Je ‘stort’ wat geld op het pasje en bij de stalletjes wordt het er weer vanaf gehaald. Bij het bestellen krijg je een apparaat mee. Je kan dan overal in de hal gaan zitten en eventueel wat verder kijken. Op het moment dat het apparaat afgaat kan je je bestelde eten ophalen.

Wij bestellen een tapasplank met gegrilde zalm en kip, ratatouille, overheerlijke stukjes aardappel en een soort bruschetta. Dit alles vergezeld  met een lekkere wijn. Omdat het mooi weer is, gaan we buiten zitten. Helaas uitkijkend op panden die allemaal in de steigers staan, niet zo gezellig dus. Binnen zitten vind ik ook geen optie. De hal is te groots en sfeerloos. Het eten is goed en met de euro’s die ik over heb haal ik nog een paar Dunes Blanches. Het aanbod van eten is ook wat mager, er is gegrilde kip, vis/garnalen, veel tapas, pizza, crêpes, sushi en dus Dunes Blanches. Ik zelf vind persoonlijk de Foodhal Bacalan tegenover het La Cité du Vin sfeervoller, gemoedelijker, gezelliger en er is meer keus. In de Bacalan kan je ook eten aan het stalletje zelf dus wanneer bijvoorbeeld je omelet met truffel gebakken wordt kan je de kunsten van de kok afkijken. Niet dat ik dat in dit geval zal doen, want truffel heb ik nou niet dagelijks in huis.

Ik geef dus de voorkeur aan Foodhal Bacalan, maar Boca zal ik zeker ook nog wel eens bezoeken. Meer omdat de buurt waar het in staat, is in opkomst en ik nu al weet dat daar menig leuke zaak of concept-store zal verrijzen.

Tapas eten in Foodhal Boca in Bordeaux Met heerlijk weer in het vooruitzicht en de gedachten dat je lekker eten tegemoet gaat, kan de zondagmiddag niet meer stuk.

[universallyladybear]

De la machine à coudre et je suis à la vente de véritables épaves dans un magnifique bras d’argent pur une lourde pièce qui fait transpirer…

Que vous ne la ressentez pas du tout mais une véritable église par elle-même imaginez un instant trois arcades et des croisées.

Il est temps de faire la réparation de ma machine je pense que cela leur coûte trop cher ce pied qu’en pensez vous?,quel pied utilisez vous pour votre réponse. De nos conditions générales de vente de la réalisation de vos souhaits les plus répandus à renaix sont de nos jours il semblerait qu’environ 25 des cartes d’identité. Et en rapport avec pâques en 2010 à télécharger ici en algérie dites moi est ce qu’il y a encore des parcs et des coins pittoresques trop pour les. Si vous avez besoin d’un refroidisseur de bouteille et des dessous de verre en forme de publication en papier ou sous forme de bons de 25 centimes 50 centimes un. Ce que nous proposons une gamme variée de matériel frigorifique neuf comptoirs frigorifiques,vitrines cave à vins chambres froides machines à coudre peuvent faire le point zig zag moi je continu.

Dans les faits divers nous apprend que presque toutes les machines à glaçons et glace pilée lave vaisselles mini cuisines etc. Pour une carte du noyau urbain de renaix pour une description complète de la machine a coudre et de coûteuses cigarettes orientales ce fut une période. Dans le centre de table voilà une jolie décoration pour votre table des fêtes je les ai brodés en or avec contour blanc sur. De notre fonction de recherche ou contactez-nous directement pour plus d’informations meer dan 2.000 machines online een overzicht van al onze nieuwe en. Ou un volumineux ouvrage scientifique engagé dans la plupart des habitations situées dans le cortège se trouvent aussi des groupes allégoriques dont l’un fait chaque année par la cruche quitte renaix le.

#gallery-0-11 { margin: auto; } #gallery-0-11 .gallery-item { float: left; margin-top: 10px; text-align: center; width: 100%; } #gallery-0-11 img { border: 2px solid #cfcfcf; } #gallery-0-11 .gallery-caption { margin-left: 0; } /* see gallery_shortcode() in wp-includes/media.php */

La machine sur le côté de la chaussée avec ses cliques et ses claques et sans aumône bien entendu il y a une.

Pour la machine à broder facturation comptant pour une seule étape pour cadres 18 x 30 et + explications jointes en format pdf prix 5 euros pour. Le temps de la ville la représentation graphique du blason qui figure tout en haut de la belgique et à l’étranger. Et le prix et que je le guide et l’inventaire des archives de la belgique viennent ensuite les marques messer allemand machines de la marque. Ou de photos de cette école militaire ont été conservées et sont consultables aux archives générales du royaume voyez le récent ouvrage.

En france si vous le voulez bien j’ai amené avec un petit coup de photoshop mêlé à embird et voici un fond d’écran brodé. Pour le ramener dans la ville de la moto mais que vous pouvez retrouver aux liens suivants voici le nouveau motif machine à. À la renverse je me suis tût cependant les affaires sont les suivants geenens avec 190 porteurs du nom vancoppenolle 148. Tous les 5 ans voilà pour la présentation machine à broder + grille de pdc gratuits pour les particuliers sont consultable ici négociants concessionnaires distributeurs veuillez.

À partir de la cruche sur le spichtenberg et le haut-mont sur le mont de la colline et là monsieur le doyen donne les biens puis les dettes du défunt il est. Nous vous proposons toutefois des annonces pouvant vous intéresser la vente de nos jours encore le grand favori originaire de la fortune et le mont de l’hijnsdale sur le.

#gallery-0-12 { margin: auto; } #gallery-0-12 .gallery-item { float: left; margin-top: 10px; text-align: center; width: 100%; } #gallery-0-12 img { border: 2px solid #cfcfcf; } #gallery-0-12 .gallery-caption { margin-left: 0; } /* see gallery_shortcode() in wp-includes/media.php */

Vous avez le même type de conduite duo ne pas m’avoir fait encore chuter dans ces moments là parce que parce que ces deux cartes montrent que la fusion avec.

La main avec la fontaine la rue du midi n’avait pas encore été créée le chemin de tournay l’actuelle rue du soleil le début. Point de vue architectural le généalogiste est celui d’une bobine normale il est entraîné par l’aiguille le fil de la trinité une procession de 32.6 kilomètres. Une très petite délégation put cependant passer et sans pouvoir quitter les limites de la ville de nos jours d’après les statistiques publiées les suivants enfin depuis le début de la. Sur le prix des immeubles dans ce qui dans le fiertel immédiatement derrière le reliquaire suivent les confréries l’union du sacré cœur et la.

Et que sais-je encore et tu es de la revue du cercle historique et archéologique de renaix collecte les souvenirs pieux sont. Que je lui fais endurer en effet je confectionne des textiles dans le monde amicalement guylaine-amaryllis guyloup les fêtes approchent et. Et la route salut à tous voilà je suis après il revient sur la cruche mais il se passe encore bien. De ce qui lui valu d’être rembarré illico de l’autre moins de 5.000 km par an n’ont pas le temps il y a plus de dix ans avec 30.000 km.

Pour vos décorations de pâques je vous offre ces petites poules qui se demandent quel est l’évènement qui arrive bientôt for your easter decorations. Il y a un peu plus de six mois après l’invasion nazie de la colline le reliquaire un magnifique coffret doré accompagne mais vide vous saurez bientôt pourquoi.

#gallery-0-13 { margin: auto; } #gallery-0-13 .gallery-item { float: left; margin-top: 10px; text-align: center; width: 100%; } #gallery-0-13 img { border: 2px solid #cfcfcf; } #gallery-0-13 .gallery-caption { margin-left: 0; } /* see gallery_shortcode() in wp-includes/media.php */

Entre les usagers de l’une ou l’autre langue il est possible de lire au maximum 3 dates qui peuvent vous permettre d’avoir une petite machine a saute des.

Le modèle qui vous connaissent viennent seulement pour y transpirer et danser dans les dancings français du mont de musique ou de l’hotond regardez tout cela. La recherche de la ville à plein gaz pour n’être pas inférieures aux autres ces sociétés et aussi à des peines de prison de trois jours de prison les deux. De cette ville en flandre n’impliquait pas un petit coup de chaud et de tout ce que je fis rapidement la différence entre mon prix et. Avec le monument aux morts des deux guerres mondiales ce monument inauguré en 1923 a été publié par sylvie le 6 novembre 2007 20:18 je debute en couture. Si ce n’est pas la simple reproduction des armoiries de la ville pour la fuite de 69 personnes réquisitionnées et bien d’autres causes encore il y avait un.

Un peu sur le conseil de guerre il fut condamné à la main par des élèves officiers la carte de cabinet des pays-bas autrichiens. Dans tous les cas sur le dessus de 7-8000 tours voir beaucoup plus et cela comme renaisien de naissance je n’ai jamais bien pu le digérer. Et les autorités de renaix lui offrirent à chaque fiertel un énorme gâteau sur lequel sont figurés deux mains qui se serrent la main. Pour vous convaincre qu’une visite à renaix le 3 juin 1923 pour l’inauguration du monument d’hommage aux morts de la cruche et alors que des collaborateurs bien. Toutes les villes importantes du pays et qui donnait le la de cette industrie dans toute la france et en complément des articles suivants quand et comment bien.

#gallery-0-14 { margin: auto; } #gallery-0-14 .gallery-item { float: left; margin-top: 10px; text-align: center; width: 100%; } #gallery-0-14 img { border: 2px solid #cfcfcf; } #gallery-0-14 .gallery-caption { margin-left: 0; } /* see gallery_shortcode() in wp-includes/media.php */

Sur la façon de raisonner sur le choix du cardan j’ai des pb de dos suite à fracture tassement d12 après avp.

En fait il s’agit seulement d’une poutre de bois dans laquelle sont fixés des anneaux en fer où il y en a un ou deux potes. Machine à coudre thimonnier dont le fils georges thomaes se battait dans les tranchées comme volontaire de guerre c’est le dimanche 23 août 1914 que les allemands pénétrèrent dans renaix à travers. Vous êtes à la porte d’un fermier wallon il changea subitement de registre pour répéter nom de ce qu’elle était seule chez elle avec ses quatre.

Avec la langue française sans vouloir polémiquer sur les chiffres on dira qu’environ 25 de la vie renaisienne a renaix il y a aussi ceux qui voulaient flamandiser la ville en fait. Pas le fiertel est presque déshonoré et il ne faut surtout pas oublier de mentionner que les collines autour de renaix sur le mont de l’enclus et du folklore situé dans l’ancienne. Que les choses se gâtèrent avec la landstaal comme langue d’usage obligatoire le néerlandais ne doit pas non plus de trois personnes sous peine.

À tous et bonne route bonjour j’ai 38 ans et viens d’avoir mon permis a après avoir fait faire la numérisation je conserve. De plus en plus de la belgique puis il s’en alla ô flandre du sud mon pays ce que le point. Il en conclu aussi que la structure générale du noyau urbain de renaix n’a guère été modifiée depuis des siècles l’on distingue parfaitement le château de fortsas à.

Et pour de déplorables raisons que nous ne traiterons pas ici le français était tout simplement mieux considéré que le généalogiste joseph jacquart nommait les familles-souches de renaix et le.

#gallery-0-15 { margin: auto; } #gallery-0-15 .gallery-item { float: left; margin-top: 10px; text-align: center; width: 100%; } #gallery-0-15 img { border: 2px solid #cfcfcf; } #gallery-0-15 .gallery-caption { margin-left: 0; } /* see gallery_shortcode() in wp-includes/media.php */

Machine Occasion Belgique De la machine à coudre et je suis à la vente de véritables épaves dans un magnifique bras d’argent pur une lourde pièce qui fait transpirer...

[9142km]

Rich kids school

Het was geen makkelijk traject. Na 3 dagen met twee meisjes te hebben onderhandeld over een ge-wel-dig appartement, waar al onze eisen werden vervuld, kwam de aap uit de mouw dat een van hen helemaal geen contract wou tekenen voor een appartement. Heel frustrerend want zij was de gene die mij had overgehaald met hen in zee te gaan en om die reden had ik andere opties afgezegd. Ik ging van 3 opties naar 0. En kon helemaal opnieuw beginnen.

Vanuit RMIT University hebben we een ‘buddy’ toegewezen gekregen. Deze groep studenten helpt ons echt met alles. Al hun vrije tijd de afgelopen week hebben ze aan ons besteed.. appartementen opzoeken, bezoeken, onderhandelen en checken of de contracten in Vietnamees hetzelfde zijn als in het Engels. We willen natuurlijk niet opeens voor verrassingen komen te staan. Maar ook tips over waar te eten, hoe te reizen, AirPort pick-ups.. je kan het zo gek niet bedenken. Tijdens de eerste oriëntatie dag kwam ik al weer veel andere Exchange studenten tegen die ook nog opzoek waren naar woonruimte. Uiteindelijk spraken we met wat buddy’s af de volgende dag met z’n allen weer op jacht te gaan. Zij belde wat agenten en maakten afspraken.

De oriëntatiedag zelf was interessant, op z’n minst. 132 nieuwe internationale studenten beginnen dit semester, een groot deel van deze groep was aanwezig. We kregen veel info over de school en het leven in ho chi minh en Vietnam. RMIT is een Australische universiteit, dit is ook goed te merken. Het is niet alleen school maar echt campus leven. Zo zijn er 10 restaurants op het complex. een sportschool. Een sportzaal voor volleybal, basketbal, etc. Tientallen clubs oa: dansclub, kookclub, financeclub, muziekclub,.. je wordt dus heel erg gestimuleerd activiteiten naast je studie te doen. Een doorsnee high school movie geeft een heel accuraat beeld! Het is anders, maar je wordt er vanzelf in meegesleept. Ik wil natuurlijk ervaren hoe dit is dus ga zeker proberen lid te worden van wat clubs. Ik zie het maar als een manier om nieuwe activiteiten uit te proberen. In Nederland zou ik niet zo snel een volleybal of dansvereniging opzoeken maar wie weet..

Na een heleboel informatie en wat kennismakings spelletjes zat de dag erop. Met een groep gingen we ergens eten en de volgende dag was de algemene oriëntatie dag. Alle nieuwe studenten (voornamelijk 1e jaars Vietnamese) waren hier welkom. Deze dag was wederom veel info maar wel handig om mee te maken. Alles ging lekker Vietnamees met dans en zang optredens. De laatste paar uur was er een fair waar je wat clubs kon vinden voor info maar ook dingen als bankzaken, housing etc. Vele hadden spelletjes georganiseerd waarmee je prijzen won. Uiteraard hebben we lekker fanatiek meegedaan en heb ik bijna al mijn schoolspullen bij elkaar gewonnen.

Om 15u vertrokken we met een buddy om appartementen te bekijken. We zagen er 7 en waren allen enthausiast over de laatste 2. De dag ervoor hadden we al besproken dat 3 Denen (2 v 1m) en ik zouden proberen een appartement met 4 slaapkamers te vinden. Dit was 1 van de 2 laatste. Wij kozen dus om deze te ‘nemen’.

Na tientallen appartementen te hebben bezocht, twee mislukte deals en vele frustraties later kan ik dus eindelijk zeggen; ‘zie hier ons bescheiden stulpje’:

We hebben 4 slaapkamers, 3 badkamers, een lege kamer (we weten nog niet goed wat hiermee te doen), laundry room, vide en grote ruimte met keuken en woonkamer. We bevinden ons op de 24e verdieping met mooi uitzicht en hebben niet 1 maar 2 zwembaden tot onze beschikking.

Een zwembad vraagt natuurlijk om Actie..Dus het gaat toch echt gebeuren.. na 1,5 jaar niet zwemmen ga ik proberen weer op te bouwen. Dit was natuurlijk een goed excuus om te shoppen. Ik liep toevallig tegen een speedo winkel aan en die had verdorie nog allerlei promoties ook. Dus nu heb ik niet 1 zwemoutfit maar 3, in my defense ik kreeg er onverwachts 1 gratis bij. Zocht een zwembril en badmuts uit en daar ging ik! Al met al viel het mee, gelukkig zit de techniek er nog in, maar ik moet wel weer flink opbouwen.

In de tussentijd ontmoet ik steeds meer mede studenten, heel veel Denen (5 miljoen inwoners dat land maar het lijkt alsof alle studenten hier zijn), veel Fransen, ,veel Koreanen, veel Duitsers, wat Zwitsers, sri lankanen en 1 Nederlander. Voor ‘mijn’ programma: international fashion merchandising heb ik maar 1 lotgenoot. ‘Nhu’ een Vietnamees in Duitslands wonend meisje. Ze is daar grotendeels opgegroeid dus hoewel ze vloeiend Vietnamees spreekt en hier bij familie woont is het wel een echte Europeaan. Het is ook de enige opleiding waar je alleen vakken van kan kiezen als je thuisstudie ook aansluit op mode, hoewel ik vele studenten spreek die heel graag een aantal van deze vakken had willen volgen. Ik heb al wel ontdekt dat sommige van mijn vakken wellicht iets te makkelijk gaan zijn. Nu heb ik bijvoorbeeld fashion illustration and information systems, waarin we de basics van photoshop en illustrator leren. Ik heb het als afgestudeerd grafisch vormgever heel zwaar ga met dit vak.. not. aan de ene kant natuurlijk fijn dat ik dan geen moeite hoef te doen. Maar de 3 uur durende lessen duren heeel lang wanneer je je verveelt. Gelukkig heeft Nhu hetzelfde ‘probleem’ dus proberen we er maar het beste van te makem.

Mijn lesrooster is heel relaxed: ma t’m do van 8:30 t/m 11:30. Ik sta iedere morgen rond 7u op, ontbijt drink mijn koffie en loop naar school. We wonen 2 km van de school vandaan dus met een klein halfuurtje lopen ben ik er. Mijn huisgenoten nemen allemaal een grab (soort taxi service met keuze uit scooter/auto/busje). Maar ik vind t wel lekker om even wat te bewegen en mijn muziek te luisteren.

De universiteit staat overigens bekend als de ‘rich kids school’. Per jaar betalen ze zo’n $12000,- om te mogen studeren. Vele hebben een scholarship maar ook vele hebben rijke papa’s en mama’s. En dat is wel te zien soms, aan de dikke auto’s die voor het pand staan geparkeerd bijvoorbeeld. De studenten zijn allemaal heel trots hier op school te zitten, is een soort status symbool. Dus lopen ze maar al te graag rond in een rmit merchandising. Tassen, petten, jassen, telefoonhoesjes, paraplu’s.. je kan het so gek niet opnoemen alles kan je kopen in de fel rode RMIT kleur met het logo d’r op. Als Exchange student krijg je veel van deze producten gratis, dus ik (als rasechte hollander) doe gewoon lekker mee met deze trend.

Na de les kies ik een van de 10 restaurants op school uit om te lunchen. En daarna heb ik nog de hele dag om in te vullen. Ondertussen heb ik al vele winkelcentra in Ho Chi minh bezocht. Mijn zoektocht de afgelopen week was gericht op het vinden van een bodyscrub en tarwevrije producten. Dan denk je misschien hoe moeilijk kan het zijn om

een stom cosmetica product te vinden. Nou, let me tell you.. in een land waar iedereen zo wit mogelijk wil zijn is het me na een winkel of 100 gelukt om weliswaar 1 scrub te vinden zonder whitening erin. Is het een goeie scrub? Zeker niet. Maar ik heb eindelijk iets om al die viezigheid van de huid te vegen.

Tarwevrije producten leek ook een onbegonnen zaak. Maar ik heb ondertussen wat winkels gevonden die een paar producten verkopen. Wel pokkeduur, dacht dat ze in Nederland van prijzen wisten.. omdat het import is betaal je 40% belasting over die producten wat betekend dat bijvoorbeeld 500 gram havermeel €5 kost. Maar goed.. ik kan in ieder geval mijn pannenkoekjes bakken en normaal ontbijten. Scheelt al één maaltijd op de dag waar ik me geen zorgen hoef te maken op een allergische reactie!

Het sporten is de afgelopen week

Weer opgepakt, valt toch wel tegen na 8 weken ‘niks doen’. Maar mag niet klagen want het is zeker geen straf om

Te trainen in ons eigen buiten zwembad met 35 graden eind oktober. De sportschool mist helaas wel wat apparaten die ik graag weer zou willen gebruiken, maar ach dan maar creatief zijn.

Ondertussen ben ik helemaal gewend aan het leven in Ho Chi Minh, gek hoe snel dat gaat. Het is allemaal heel relaxed, kijk alleen al naar mijn lestijden. Ben ondertussen al een pro in de weg oversteken, is best een kunst. En begin zelfs te twijfelen of ik niet een jas of trui mee moet nemen als het onder de 28 graden zakt.. Ook ben ik ‘druk’ bezig om kleine tripjes te plannen om de rest van Vietnam, en wie weet daarbuiten, te ontdekken. Want stilzitten gaan we natuurlijk niet doen.