#CZUB

[viktorviolettaenterprises]

Czechslovakia Armaments

@ts4-poses​ @ts4-poses-masterlist​

DOWNLOAD!!!!!!!!!!

Privet Tovarisch And Happy New Year For Everyone. Greetings and Salutation for us All, and hope you guys still stay with us and trusting us for your Defense Needs.

This time Around We'll Covering the Finest Weapons From Czechoslovakia (Now Czech and Slovakia). former Warsaw Pacts member who shine a bright with their breakthrough inventions, that carried until post Soviet States. the Rising Star for the west. And Sorry For Delayed Post.. We're Planning to add another Segment For VVE in format of E-Magazines. for improvement of our Bureau. for now.. stay Tuned

Pistols The CZ 75 The Member Of Famous "The Wonder 9" Is Here CZ75 is a semi-automatic pistol made by Česká zbrojovka Uherský Brod (CZUB) in the Czech Republic. First introduced in 1975, it is one of the original "wonder nines" featuring a staggered-column magazine, all-steel construction, and a hammer forged barrel. It has a good reputation amongst pistol shooters for quality and versatility at a reasonable price, and is widely distributed throughout the world. It is also the most common gun in the Czech Republic.

We Covering 4 Famous Version of this Gun which are CZ75B (Second-generation CZ 75 with internal firing pin safety, squared and serrated trigger guard, and ring hammer. which fire in Semi Auto Mode), CZ75A (The Machine Pistol Version of CZ75, That Popularized by Grand Theft Auto 4:The Lost And Damned & Counter Strike:Global Offensive), CZ SP01 (New generation of CZ 75 SP-01 pistol especially adapted according to  suggestions as proposed by users from Law Enforcement, Military and  Police communities worldwide, with an additional input from the Team CZ  shooters Angus Hobdell and Adam Tyc. Based on the SP-01, it has no  firing pin block resulting in improved trigger travel. It also features a  slightly reshaped grip and safety, a “weaker” recoil spring for easier  loading, and fiber optic front sight and tactical “Novak style” rear sight.) & CZ P-07 (The CZ P-07 DUTY is a compact, polymer-framed CZ 75 variant notable for  having a redesigned trigger mechanism.  The redesign has reduced the  number of parts as well as improved the trigger pull.  Chambered in 9mm  Luger and .40 S&W, the CZ P-07 DUTY also includes the ability to  change the manual safety to a decocking lever and vice versa through an  exchange of parts.)

ASSAULT Rifles 1.SA Vz-58  Assault Rifle The Samopal vzor 1958 (submachine gun, model of 1958) was the  standard assault rifle of the Czechoslovak army from the late 1950s and until the dissolution of the Socialist Republic Of Czechslovakia in the 1993. At the present time the  SA Vz.58 is still used by the Czech and Slovak armies, as well as sold  for export in some quantities. The SA Vz.58 saw not much of real combat,  so it is hard to judge how it stakes up against the most known  contemporary rivals, like the Soviet / Russian AK-47 or the US M16.  But the overall quality, fit and finish of this rifle is excellent.  This rifle had been designed by the Czech arms designer Jiří Čermák,  under the project codename "KOŠTĚ", or "Broom", in English. Development  began in January 1956, and the rifle was adopted for service only 2  years later, in 1958. The rifle was manufactured by the state-owned arms  factory "Česká zbrojovka", located in the town of Uherský Brod (CZ-UB).

The Czech army planned to replace the SA Vz.58 with the newest CZ-2000 and the CZ-805 rifle system, chambered for 5.56mm NATO ammunition, but the financial difficulties severely slowed down this process.

While  SA Vz.58 strongly resembles externally the famous Kalashnikov AK-47 assault rifle, but internally it is entirely different and of original and well-thought out design. We Covering 2 Famous Version of this Gun which are Vz. 58 P which is Standard fixed stock (casually called "pádlo" (paddle) by Czech soldiers) & Vz. 58 V: Metal folding stock version for vehicle crew and airborne units. (casually called "kosa" (scythe) by Czech soldiers) 1.CZ-805 BREN Assault Rifle The CZ 805 assault rifle was first introduced to the public in 2009, as a possible future replacement for aged SA Vz-58 assault rifles still in use by Czech Armed Forces. According to the recent news, early in 2010 the CZ 805 was selected as a next standard military rifle for Czech armed forces, with production contract issued to the famous Czech arms factory CZ-UB in the city of Uhersky Brod. The CZ 805 assault rifle is of modular, multi-caliber design, with  aluminum alloy upper receiver and polymer lower receiver / fire control  unit. The magazine housing is a separate detachable unit, which can be  replaced in the field in the course of caliber change. CZ 805 also  features quick-change barrels, allowing to change calibers and barrel  lengths according to the mission profile (in each caliber there there  are short carbine barrel, standard barrel and long "marksman" or "squad  automatic" barrel). The basic action uses fairy common piston-operated  gas action with manual gas regulator, and a rotating bolt locking. For  each proposed caliber, there is a separate bolt with appropriate  dimensions. Fire control unit includes ambidextrous safety/fire selector switch,  which permits single shots, 2-round bursts and full automatic fire.  Charging handle can be installed on either side of the gun, depending on  user preferences. Feed is from detachable box magazines, which are inserted into  detachable magazine housing. In standard configuration, the CZ 805 will  use proprietary 5.56x45 caliber 30-round magazines made of translucent  polymer. Other magazine housings will allow use of Standard STANAG AR Magazine or H&K G36 5.56mm magazines, as well as various 7.62X39 Soviet M43 and 6.8x43 magazines. CZ 805 assault rifle is fitted with integral Picatinny rail on the top  of receiver, with additional rails running on the sides and the bottom  of the forend. Rifle will be issued with folding iron sights, and will  also accept a wide variety of additional sighting equipment (red-dot or  telescope day sights, night sights, lasers etc.). Rifle is equipped with  side-folding buttstock, which is adjustable for length of pull, and can  be completely removed if maximum compactness is required. Additional  equipment also includes new, specially designed 40mm underbarrel grenade  launcher CZ G 805 and also a new knife-bayonet. Sub Machine Guns 1.SA VZ.23 The CZ Model 25 (properly, Sa 25 or Sa vz. 48b/samopal vz. 48b – samopal vzor 48 výsadkový, "submachine gun model year 1948 para") was perhaps the best known of a series of Czechoslovak designed submachine guns introduced in 1948. There were four generally very similar submachine  guns in this series: the Sa 23, Sa 24, Sa 25, and Sa 26. The primary  designer was Jaroslav Holeček (September, 15 1923–October, 12 1997), chief engineer of the Česká zbrojovka Uherský Brod arms factory. Despite The Weapon was SA.26 which fired 7.62×25mm Tokarev. it basically still a same gun despends on Storytelling 2.Škorpion vz. 61 The Škorpion vz. 61 is a Czechoslovak 7.65 mm submachine gun developed in 1959 by Miroslav Rybář (1924–1970) and produced under the official designation Samopal vzor 61 ("submachine gun model 1961") by the Česká zbrojovka arms factory in Uherský Brod. Although it was developed for use with security forces and special forces, the weapon was also accepted into service with the Czechoslovak Army, as a personal sidearm for lower-ranking army staff, vehicle drivers, armored vehicle personnel and special forces. We Covering 2 Famous Version of this Gun which are Famous Vz. 61 which chambered in .32 ACP & Vz. 68  Which Chambered with more popular 9mm Cartridge, despite the First was more popular than former. 3.Scorpion EVO 3 is a 9mm submachine gun manufactured by Česká zbrojovka Uherský Brod. The EVO 3 designation denotes that the firearm is a third generation of CZ's line of small submachine guns started by the Škorpion vz. 61.  Skorpion Evo 3 evolved from a Slovakian prototype submachine gun called the Laugo. Chambered in 9×19mm Parabellum, the Scorpion EVO 3 is a light weight, compact submachine gun designed to be easily maneuvered in constrained spaces. The A1 variant features a select fire switch, giving the operator the choice of 'safe,' semi-automatic, three-round burst, or fully automatic fire, while the S1's switch only features 'safe' and semi-automatic fire. The standard version comes equipped with a folding, adjustable and fully removable stock for easy transport. The hand guard is lined with multiple Picatinny Rails for the addition of attachments such as grips, sights, flashlights and lasers. MISC CAA Roni +CZ P-09 Carbine Version of CZ P-09 Which combined by CAA Roni Pistol Carbine Conversion Kit.

[squeakowl]

Art by Martyna Czub

(source)

[koval-ptaki-birds]

218) Megapodius eremita; nogal melanezyjski, Melanesian scrubfowl, Melanesian megapode - gatunek megapoda, endemiczny dla wysp Melanezji. Melanezyjski nogal ma unikalną strategię inkubacji jaj, w której polega na źródłach ciepła występujących w środowisku. Ten gatunek ptaka ma duże znaczenie kulturowe dla rdzennej ludności Melanezji.

Do określenia gatunku Megapodius eremita powszechnie używa się dwóch nazw: Melanesian scrubfowl i Melanesian megapode. M. eremita należy do rodziny Megapodiidae (megapody) i rodzaju Megapodius. Zgodnie z tą klasyfikacją niektórzy taksonomowie preferują powszechne określenie „scrubfowl”, ponieważ jest ono bardziej precyzyjne, identyfikując gatunek jako część jego konkretnego rodzaju, a nie całą rodzinę megapodów. Gatunek M. eremita został po raz pierwszy opisany i wprowadzony do taksonomii „zachodniej” przez Hartlauba w 1868 roku. Jednak późniejsi taksonomowie zmagali się z określeniem, czy grupy kuraków zaroślowych stanowią odrębne gatunki czy podgatunki, dlatego kuraki zaroślowe z Melanezji często przeklasyfikowano jako podgatunek M. freycinet (kurak zaroślowy ciemny) (kilka innych gatunków kuraków zaroślowych było podobnie uznawanych za podgatunki M. freycinet). Analizy filogenetyczne na poziomie molekularnym potwierdzają klasyfikację M. eremita jako jednego z 13 odrębnych gatunków kuraków zaroślowych. Kurak zaroślowy z Melanezji wykazuje zmienność morfologiczną w obrębie swojego zasięgu, ale jest uważany za monotypowy (bez podgatunków).

Badanie z 2002 r. skupiło się na ewolucyjnych związkach między gatunkami megapodów i wykazało, że gatunki z rodzaju Megapodius są „bardzo blisko spokrewnione”. Badanie z 2014 r. z bardziej obszernym i kompletnym próbkowaniem dodatkowo wyjaśniło związki między gatunkami megapodów i wykazało, że M. eremita jest trzecią ostatnio rozdzieloną grupą kuraków zaroślowych i najbliżej spokrewnioną z kladem obejmującym kuraka zaroślowego z Nowej Gwinei, kuraka zaroślowego z Dusky i kuraka zaroślowego Forstena. Gatunki Megapodius wydają się promieniować w ciągu ostatnich dwóch milionów lat, ponieważ rozproszyły się i zasiedliły wyspy Australazji, gdzie obecnie zajmują głównie nienakładające się na siebie zasięgi. Kurak zaroślowy z Melanezji krzyżuje się z kurakiem zaroślowym z Nowej Gwinei (M. decollatus), gdzie ich zasięgi pokrywają się na wyspach Karkar i Bagabag w pobliżu kontynentalnej części Nowej Gwinei.

Podobnie jak inne megapody, melanezyjskie kuraki zaroślowe mają krępą budowę ciała, charakterystycznie duże stopy i zaokrąglone skrzydła. Kuraki zaroślowe, w tym M. eremita, mają również bardzo krótkie ogony, co nadaje ptakom charakterystyczną sylwetkę bez widocznego ogona. Dorosłe melanezyjskie kuraki zaroślowe mierzą około 34 do 39 cm i mają krótki czub. Melanezyjskie kuraki zaroślowe mają trzy różne typy upierzenia w ciągu swojego cyklu życia: upierzenie młodocianych piskląt, drugie upierzenie niedojrzałe i upierzenie dorosłe. Dorosłe ptaki mają brązowy grzbiet; ciemnoszarą głowę, szyję i podbrzusze; brązowe, szare lub oliwkowe nogi; czerwone plamy nagiej skóry na twarzy (zwłaszcza na czole); i żółty czubek dzioba. Samic i samców nie można łatwo odróżnić wizualnie, ale samica może mieć jaśniejsze nogi i jaśniejszy brązowy kolor. Upierzenie piskląt M. eremita jest ciemnobrązowe z jaśniejszymi spodnimi częściami ciała, wyraźnym paskowaniem na górnych częściach ciała i obejmuje pióra lotne. Młode osobniki Megapode są stosunkowo duże (proporcjonalnie do osobników dorosłych), (nie podano średnich rozmiarów piskląt M. eremita, ale Jones i in. (1995) zaobserwowali 11-centymetrowe pisklę). Drugie niedojrzałe upierzenie jest bardzo podobne do dorosłego, ale często ma ciemniejsze kolory. Melanezyjski kurak wykazuje pewne zróżnicowanie w wyglądzie w całym swoim zasięgu, przy czym populacje wschodnie są jaśniejsze i bardziej czerwonobrązowe. Melanezyjski kurak jest zazwyczaj łatwy do odróżnienia od innych gatunków w swoim zasięgu dzięki cechom opisanym powyżej. Przy dokładnej obserwacji wzór upierzenia i kolory twarzy wystarczają, aby odróżnić melanezyjskiego kuraka (dorosłe, niedojrzałe i pisklęta) od gatunków chruścieli, gołębi i australazjatyckiej kurki błotnej. Obserwując jedynie sylwetkę, charakterystycznymi cechami melanezyjskiego kuraka zaroślowego są jego krępa budowa, krótki ogon i krótki czub na głowie. Tylne nogi kuraka zaroślowego w locie mogą pomóc w jego identyfikacji, ale australazjatycki kurak bagienny ma podobną postawę w locie, różniącą się jedynie wolniejszym lotem. Tam, gdzie melanezyjski kurak zaroślowy występuje razem z kurakiem zaroślowym z Nowej Gwinei, można go odróżnić po krótszym czubku (dłuższym i bardziej spiczastym u M. decollatus) i nagim czole (upierzonym u M. decollatus), chociaż mieszańce mogą utrudniać identyfikację wizualną).

Wszystkie megapody występują w Australazji, a w tym regionie melanezyjski kurak występuje na wyspach obejmujących Archipelag Bismarcka i Wyspy Salomona. Melanezyjski kurak żyje na małych i dużych wyspach i jest dość powszechny (choć mniej więcej w całym swoim zasięgu). Melanezyjski kurak przemieszcza się między różnymi typami siedlisk wymaganymi do rozrodu i żerowania. Dzięki swojemu wyspecjalizowanemu zachowaniu lęgowemu, melanezyjski kurak wykorzystuje tereny lęgowe, w których podłoże może być lub jest ogrzewane przez środowiskowe źródła ciepła. Typowe tereny lęgowe obejmują piaszczyste plaże ogrzewane przez słońce, miejsca geotermalne (tj. ciepło z wnętrza Ziemi wydobywające się wokół wulkanów) oraz gleby z rozkładającą się materią organiczną. Melanezyjski kurak żeruje najchętniej w nizinnych lasach deszczowych z dużymi drzewami, otwartym podszytem, ​​grubą warstwą martwego materiału roślinnego i głęboką glebą. W niektórych częściach swojego zasięgu melanezyjski kurak podróżuje między różnymi siedliskami i wykorzystuje je jako reakcję na zmiany sezonowe. Na przykład w zachodniej Nowej Brytanii, kurak żeruje na północnym wybrzeżu w lokalnej porze suchej (od końca marca do grudnia) i unika tych obszarów w lokalnej porze deszczowej, gdy miejsce jest zalewane.

W przeciwieństwie do innych megapodów, które słabo latają na krótkich dystansach, gatunki Megapodius są dobrymi lotnikami i mogą pokonywać duże odległości w locie; ta umiejętność prawdopodobnie pozwoliła im skolonizować i zamieszkać na swoich wyspiarskich siedliskach. Machają skrzydłami powoli i mocno, od czasu do czasu zatrzymując się, aby szybować. Melanezyjskie kuraki zaroślowe latają między rozrodem a żerowaniem, a lot pozwala im na rozproszenie się po lasach deszczowych i dostęp do odpowiedniego pożywienia. Jak wspomniano wcześniej, melanezyjskie kuraki zaroślowe mogą migrować na krótkie dystanse w odpowiedzi na zmiany sezonowe (np. w zachodniej Nowej Brytanii w odpowiedzi na lokalne wzorce opadów). Ssaki (np. psy), ptaki drapieżne i jaszczurki waranowate mogą żywić się pisklętami kuraka, zwłaszcza tymi poniżej czwartego tygodnia życia.[4] Różne gatunki, w tym warany, węże, psy i świnie, mogą również lokalizować widoczne kopce lęgowe lub nory, a następnie wykopywać i zjadać jaja kuraka.

W całym swoim zasięgu występowania, melanezyjski kurak jest ważną częścią ludzkiej kultury i gospodarki, a ludzie zbierają jego jaja jako źródło pożywienia i tradycyjny przedmiot handlu. Rdzenni mieszkańcy Melanezji żyją obok tego kuraka od tysięcy lat, zbierając jego jaja na wysokim, ale zrównoważonym poziomie i zdobywając znaczną tradycyjną wiedzę ekologiczną na temat jego zachowania i ekologii. W niektórych miejscach ludzie budują zacieniające konstrukcje nad norami kuraka, aby oznaczyć obszary zbiorów i poprawić warunki gniazdowania ptaków. Jednak badania zapisu kopalnego regionu pokazują, że ludzie, po przybyciu do Oceanii, również spowodowali wyginięcie wielu gatunków megapodów. Tak więc, podczas gdy melanezyjski kurak pozostaje gatunkiem najmniejszej troski, zmiany w działalności człowieka mogą wpłynąć na żywotność tego gatunku. Co godne uwagi, rosnąca populacja ludzka, porzucenie tradycyjnych systemów zarządzania zasobami i przemysł wyzyskujący mogą zagrozić temu gatunkowi. Na przykład, podczas gdy melanezyjski kurak zaroślowy może tolerować wybiórczą wycinkę, masowa i zupełna wycinka komercyjna powoduje usuwanie lasów deszczowych, od których zależy pożywienie tego gatunku. W obecnym kontekście często szybko zmieniających się działań człowieka, Sinclair i in. podkreślają, w jaki sposób biolodzy zajmujący się ochroną środowiska i ludność tubylcza mogą ze sobą współpracować, dzieląc się naukową i tradycyjną wiedzą ekologiczną, aby wzmocnić istniejące systemy tradycyjnego zarządzania zasobami i zapewnić przetrwanie melanezyjskiego kuraka zaroślowego.

[aishavass]

"The market value and growth rate of the Small Arms and Light Weapons (SALW) industry are thoroughly

[lesterplatt]

OATLY - NORMALIZE IT from Papaya Films on Vimeo.

Title: Petition Client: OATLY | Martin Ringqvist; Oskar Pernefeldt Production Company: Papaya Films Director: Torbjorn Martin DP: Tymoteusz Pieszka Executive Producer: Kacper Sawicki, Paweł Bondarowicz Producer: Tomek Skrodzki Production Manager: Marta Stawska Production Coordinator: Paulina Moskwa, Julia Niezgoda Runner: Kajetan Czub Production Designer: Monika Konarzewska Costume Designer: Sara Milczarek Make up artist: Ewelina Mróz

[rootytootyshootylum]

I also really like CZs

[ohio-infidel]

I'm loving this new piece of hardware. CZ P-10c 9mm

[freshbrewedlife]

Martyna Czub 

[trylogia-po-prostu]

Był to przy tym nie tylko jastrząb stepowy, ale i piękny chłopak, czarniawy, wichrami spalony. Na twarzy nosił bliznę od ucha aż do nosa, który od przycięcia z jednej strony był cieńszy niż z drugiej. Oczy miał bystre, przywykłe w dal patrzyć, nad nimi mocne czarne brwi, zrośnięte nad nosem i tworzące jakoby łuk tatarski. Na wygolonej głowie wichrzył mu się czarny, niesforny czub.

[chimerqa]

Lubię dźwięk deszczu. Zwłaszcza po takich upałach

A burza to już w ogóle! <3

Zamiast spać to jak czub nasłuchuje. : D

[joabart]

„Wierszyki na dobranoc” Kasia Huzar-Czub, il. Joanna Bartosik, Wydawnictwo Natuli, 2022

[squeakowl]

Art by Martyna Czub

(source)

[koval-ptaki-birds]

117) Cyanocorax dickeyi; Modrowronka hełmiasta, tufted jay (sójka czubata), painted jay (sójka malowana), Dickey's jay (sójka Dickeya) - gatunek ptaka z rodziny krukowatych (Corvidae). Jest endemiczny dla niewielkiego obszaru Sierra Madre Occidental w Sinaloa, Durango i Nayarit w Meksyku. Charakterystyczna duża sójka, ma wyraźny ciemny czub na głowie; fioletowoniebieski grzbiet, skrzydła i twarz; białą plamkę nad okiem i na policzku; biały spód; i częściowo biały ogon. Jego typowy odgłos to szybka, czteronutowa wokalizacja.

Relacje między sójką czubatą a innymi członkami rodzaju Cyanocorax były przedmiotem zainteresowania odkąd gatunek ten został opisany po raz pierwszy w 1935 roku. Ze względu na podobieństwa wizualne między sójką czubatą a sójką wirginijską, niektórzy uważali, że są blisko spokrewnione. Badanie mitochondrialnego DNA z 2010 roku wykazało, że sójka czubata jest najbliżej spokrewniona z grupą sójek południowoamerykańskich, pomimo że ich zasięgi występowania dzieli ponad 2000 km (1200 mil). Prawdopodobnie pochodzą od przodka sójki, która zamieszkiwała całą Amerykę Środkową i Południową.

Sójka czubata żyje w lasach sosnowo-dębowych, często pozostając wysoko w koronach drzew. Jej dieta składa się głównie z jagód i owoców, a w mniejszym stopniu z owadów, takich jak pasikoniki. Tworzy stada społeczne skupione wokół jednej pary lęgowej, przy czym niektóre stada pozostają razem przez kilka pokoleń. Sezon lęgowy sójki czubatej rozpoczyna się pod koniec marca, kiedy to w gnieździe, które wspólnie budują członkowie stada, składane są od dwóch do pięciu jaj. Sójka czubata jest uważana za gatunek bliski zagrożenia przez Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody (IUCN). Jej populacja maleje, szacuje się, że na wolności żyje 10 000–20 000 dorosłych osobników. Głównym zagrożeniem dla jej przetrwania jest niszczenie siedlisk z powodu ekspansji rolnictwa i wylesiania spowodowanego wyrębem i uprawą narkotyków.

Sójka czubata, znana również jako sójka malowana lub sójka Dickeya, została po raz pierwszy opisana przez ornitologa Roberta Thomasa Moore'a w 1935 r. na podstawie okazów zebranych 7 listopada 1934 r. w pobliżu Santa Lucía, Sinaloa, w Meksyku. Ze względu na bardzo ograniczony zasięg występowania gatunek ten nie został odkryty podczas poprzednich wypraw kolekcjonerskich, pomimo że przelatywały w odległości 56 km (35 mil) od jego siedliska. Moore umieścił go w rodzaju Cyanocorax i nadał mu nazwę gatunkową Cyanocorax dickeyi, a nazwa gatunkowa została nadana na cześć ornitologa Donalda Rydera Dickeya. Sójka czubata nie ma uznanych podgatunków.

W swoim wstępnym opisie sójki czubatej, Moore zauważył, że jej geograficznie najbliższy krewny z rodzaju Cyanocorax został znaleziony w Kostaryce, ale że najbardziej przypominała sójkę białosterną znalezioną w Ekwadorze ponad 4800 km (3000 mil) dalej. To wskazywało, że sójka czubata i sójka wirginijska pochodzą od wspólnego przodka, który kiedyś żył w Ameryce Środkowej i Południowej. Jest to powszechnie przyjęta teoria przez innych, którzy badali sójkę czubatą. Ornitolog Dean Amadon zaproponował, że sójka czubata jest najbliżej spokrewniona ze swoją geograficznie najbliższą krewną, sójką czarnogłową z Kostaryki, i że jej podobieństwo do sójki wirginijskiej było wynikiem ewolucji konwergentnej.

Te podobieństwa skłoniły niektórych badaczy do wysunięcia hipotezy, że te dwa gatunki muszą być bliżej spokrewnione, niż sugerowałyby ich zasięgi. W 1969 roku ornitolog John William Hardy omówił teorię, że sójka czubata pochodzi od stada sójek białoogonowych, które przypadkowo zostały przywiezione do Meksyku przez burzę, zauważając, że podobne zjawisko miało miejsce w przypadku grupy sójek San Blas w 1937 roku. W 1979 roku ornitolog Paul Haemig rozwinął hipotezę Jeana Théodore'a Delacoura, opublikowaną w 1944 roku, że te dwa gatunki sójek są w rzeczywistości tym samym gatunkiem. Haemig powiedział, że różnice w ubarwieniu między tymi dwoma gatunkami można wyjaśnić regułą Glogera, a wielkość czubka była „bardzo plastyczną cechą sójek” i miała niewielkie znaczenie przy określaniu, czy te dwa gatunki są tym samym gatunkiem. Zaproponował, że sójka białoogoniasta została przywieziona do Meksyku w drodze handlu między społeczeństwami prekolumbijskimi, a sójka czubata pochodzi od tej populacji. Badanie cech morfologicznych obu gatunków z 1989 r. zdawało się potwierdzać te hipotezy, sugerując, że są one gatunkami siostrzanymi. W 2010 r. badanie mitochondrialnego DNA rodzaju Cyanocorax wykazało, że sójka czubata i sójka białoogoniasta nie są gatunkami siostrzanymi, a sójka czubata jest siostrą kladu (grupy gatunków o wspólnym przodku) utworzonego przez sójkę białoszyją, Cayenne, pluszowoczubą, błękitnoszyją i czarnopierśną, które wszystkie występują w Ameryce Południowej. Badanie to ustaliło, że najbardziej prawdopodobnym wyjaśnieniem luki geograficznej między sójką czubatą a jej południowoamerykańskimi krewnymi był szeroko rozprzestrzeniony wspólny przodek. Poniższy kladogram (uproszczony na podstawie badania z 2010 r.) przedstawia pokrewieństwo między gatunkami w rodzaju Cyanocorax.

Sójka czubata jest wizualnie nieco podobna do sójki czarnogardłej, choć sroko-sójka jest bardziej niebieska, ma większy czub i znacznie dłuższy ogon. Jest też ogólnie bardziej jaskrawa w ubarwieniu niż sójka czubata. Sójka czubata jest również podobna do sójki białoogonowej, choć ich zasięgi występowania się nie pokrywają. W porównaniu do sójki białoogonowej, sójka czubata ma większy czub, brak bieli na zewnętrznych skrzydłach i więcej bieli na ogonie.

Sójka czubata jest endemiczna dla Meksyku i występuje tylko w ograniczonym zakresie w Sierra Madre Occidental, na obszarze około 193 km × 32 km (120 mil × 20 mil). W tym paśmie górskim można ją znaleźć we wschodniej Sinaloa, zachodnim Durango i północnym Nayarit. Gatunek ten najczęściej występuje na wysokościach 1500–2000 m (4900–6600 stóp), ale można go było znaleźć na wysokościach od 1200 m (3900 stóp) do 2500 m (8200 stóp). Sójka czubata zamieszkuje lasy w całym swoim zasięgu. Poza sezonem lęgowym częściej występuje w wyżej położonych lasach sosnowo-dębowych. W sezonie lęgowym można je powszechnie znaleźć w wąwozach w pobliżu źródeł wody. Czasami można je znaleźć na większych wysokościach na płaskowyżu meksykańskim lub na obszarach, na których prowadzona była wycinka. Sójki czubate prawie zawsze przebywają w pobliżu wierzchołków drzew i w koronach drzew, a rzadko można je zobaczyć na ziemi.

Sójki czubate jedzą owoce, żołędzie i stawonogi. Większość ich diety, około 70%, składa się z materii roślinnej, w tym jeżyn, orzechów, żołędzi i owoców roślin Peltostigma. Pozostałe 30% ich diety składa się z pasikoników, chrząszczy, os i innych owadów. Obserwowano, że sójki czubate zjadają jaja skradzione z gniazd innych ptaków. Sójki czubate żerują w stadach poza sezonem lęgowym, dzieląc się na mniejsze grupy żerujące pod koniec marca, gdy rozpoczyna się sezon lęgowy. Stosują różne metody, aby uzyskać dostęp do pożywienia; często siadają na gałęzi i podważają, ciągną lub młotkują źródła pożywienia. W okolicznościach, gdy gałąź nie jest w stanie utrzymać ich ciężaru, zwisają z wyższej gałęzi i sięgają w dół lub mogą na krótko zawisnąć przed źródłem pożywienia, aby do niego dotrzeć. Gromadzą również pożywienie i czasami żerują na ściółce roślinnej na ziemi. W sezonie lęgowym stada współpracują, aby nakarmić samicę gniazdującą. Członkowie stada często wędrują ze swojego miejsca żerowania z powrotem do gniazda. Gniazdujące samice mogą wydawać żebrzące odgłosy i trzepotać skrzydłami, gdy przynosi się im pożywienie.

Sójka czubata jest ptakiem towarzyskim, żyjącym w stadach liczących od 4 do 16 osobników. Wielkość stada zmienia się w ciągu roku, jest większe poza sezonem lęgowym i mniejsze w okresie lęgowym. Stado zazwyczaj składa się z jednej pary lęgowej, innych dorosłych osobników drugorzędnych i kilku młodych ptaków. Młode samce, które rozpraszają się ze stada, robią to w wieku około 13–18 miesięcy. Grupy sójek czubatych pozostają razem przez cały rok, a niektóre trwają przez kilka pokoleń. Różne stada mają tendencję do znajdowania się blisko siebie, ale mają terytoria, które rzadko się pokrywają. Gdy dochodzi do terytorializmu, zwykle koncentruje się on na obszarach wykorzystywanych do lęgów i żerowania. Sójka czubata wykazała również ograniczoną wrogość wobec innych gatunków. Grupy sójek Stellera czasami podążają za stadami sójek czubatych, przy czym oba gatunki ignorują się nawzajem, chociaż sójka czubata może nurkować na sójkę Stellera, gdy ta zbliża się do miejsca gniazda lub gdy sójka czubata żeruje. Z drugiej strony obserwowano, jak inne gatunki, takie jak kolibry białouche i drozdy azteckie, atakowały sójki czubate.

Sójka czubata jest uznawana za gatunek bliski zagrożenia przez Międzynarodową Unię Ochrony Przyrody (IUCN). Od 2020 r. uważa się, że jej populacja maleje, przy czym populacja dorosłych osobników wynosi 10 000–20 000. Ponieważ populacja sójki czubatej jest stosunkowo ograniczona geograficznie, głównymi zagrożeniami dla jej przetrwania są niszczenie siedlisk spowodowane ekspansją rolnictwa, wylesianie z powodu wyrębu i uprawy narkotyków oraz pożary lasów. Uważa się również, że fragmentacja siedlisk spowodowana budową dróg stanowi zagrożenie. Wiadomo, że sójka czubata jest polowana lub zabijana przez ludzi, takich jak osoby zajmujące się uprawą narkotyków lub przez dzieci. Susza również stanowi zagrożenie dla sójki czubatej, ponieważ skutkuje brakiem źródeł pożywienia. Zmiany klimatyczne prawdopodobnie spowodują w przyszłości przedłużające się susze, co może spowodować znaczny spadek populacji sójki czubatej. Niektóre źródła wody wykorzystywane przez grupy sójek czubatych zostały również zniszczone przez działalność człowieka. Chociaż nie ma aktywnych planów ochrony dla sójki czubatej, rząd Meksyku uważa ją za gatunek zagrożony, a Partners in Flight uważa ją za gatunek o dużym ryzyku wyginięcia. Od 2004 r. El Palmito ejido w Sinaloa ma plan ochrony społeczności. W pobliżu znajduje się duża liczba sójek czubatych, a plan ochrony ma na celu zachęcanie do ekoturystyki i edukacji, przy jednoczesnym ograniczeniu wyrębu lasów.

[redorbrownsquirrel]

Jeśli czyta to pewien brązowowłosy czub to pozdrawiam ;P

Lecę oglądać TV dla debili

Good Vibes 🌻📷

Good Night~

-RedOrBrownSqurriel.

[thegretel]

ARTISTS IN LIBRARY THREE: GREEN & GARDEN

The Gretel is a project of love and art appreciation and solely an effort to bring awareness to talented artists’ work, not in any way for profit. Please support these artists; where possible, we have linked to their personal websites and stores.

Francisca Álvarez Sánchez Lora Avedian  Karl Blossfeldt Martyna Czub Pippa Dyrlaga Mary Delany Emily Dickinson Jane Freilicher Ross Gay Ferdinand Hodler Max Hunziker Luisa A. Igloria Major Jackson Jane Johnston Schoolcraft (Bamewawagezhikaquay) Maryam Lamei Harvani Carl Larsson JeeYoung Lee Violeta Lópiz E.J. Lowe Inga Moore Michelle Morin Jackie Morris Aimee Nezhukumatathil Mikiko Noji Margherita Paoletti Beatrix Potter Paige Quiñones Anne Siems Cole Swensen Molly Tenenbaum Elisabeth Tova Bailey Monika Vaicenavičiene Tetsuhiro Wakabayashi Issa Watanabe