#Boeddha

[celestialpath]

[atevegter]

3200 De Boeddha

De dag is nog maar net begonnen en fris als een voorjaarsbuitje, al vrees ik dat deze regen nog wel even kan duren. Maakt het iets uit? Hebben we invloed op het weer? Heeft het weer invloed op ons? Nee, nee, ja, zou ik zeggen. De kwaliteit van je leven hangt af van hoe je je tijd besteedt, hoor ik net een of andere wijsneus op een Martin Luther King-achtige manier beweren. Hij heeft gelijk. Ik…

[de-ontembare-vrouw]

Woorden van Boeddha

Uit alle richtingen waaien andere winden. Sommige zijn helder, andere voeren stof mee, weer andere zijn koud of heet, felle stormen of zachte briesjes. Evenzo komen er gewaarwordingen in het lichaam op - prettige, onaangenaam of neutrale. Wanneer iemand die mediteert gewaarwordingen ziet als windstormen die komen en gaan, helder of beladen met stof, fel of zacht, zal hij ze volledig begrijpen en er niet afhankelijk van zijn. Wanneer hij helemaal begrijpt wat gewaarwordingen zijn, zal hij voorbij deze geconditioneerde wereld kunnen zien.

Samyuatta Nikaya

[toosvanholstein]

Zere voetjes in Myanmar en het gevolg, een ReisKunst-verhaal

Hoe zere blote voeten kunnen leiden tot een olieverfschilderij dat is gebaseerd op indrukken uit Myanmar. Toos van Holstein legt dat uit in deze aflevering van haar serie ReisKunst-verhalen in TOOS&ART. #kunst #art #expo

Daar zat ik dan, met m’n blote, zere voeten. Onder een schaduwrijke boom, met mijn rug tegen de stam. Goed beschermd tegen de brandende zon van Myanmar . Bovenop de top van die piekende rots van de foto hierboven. Met als bebouwing een uitgebreid boeddhistisch tempelcomplex om me heen. Wat dat met een ReisKunst-uiting van mij heeft te maken? Lees verder. een sfeerbeeld Myanmar, waar levensgezel…

[capturingallofmylifejourney]

Met mijn Honda CBR naar Chiang Mai

[brilliantskies]

Stijn maakt een Voldemort Boeddha?

[elisadhondt]

Dag 9 van Pemuteran naar het koele Munduk in de bergen

Na onrustige nacht (verbrande billen poep en benen) laat ontbijt : lekkere granola en voor Helena en Luckas een zeer mooie (en lekkere jungle bowl). Wij alledrie wat vermoeid op gestaan (wat teveel in de warmte gezeten gisteren?) maar gelukkig pas pickup om 11u. Zeer weinig spraakzame chauffeur. Eerst naar de holy hot springs (definitief een tourist trap) enkel gevoeld aan t water (32 volgens mij, 40 volgens Alixe) want wie wil nu zwemmen in zo n warm groen water met die hitte?! Helena had schrik van alle virussen die in t water zouden zitten. Dan 7 min rijden naar de Brahma Vinhara boeddha tempel; gemengd hindoe/biddha. Een allegaartje maar wel eens mooi om te zien. Jammer genoeg geen gids dus we zijn niet wijzer of spiritueler geworden. Dan 50 min door de bergen en hindoe dorpjes (elk huis heeft zijn tepeltje, euh tempeltje ,geen kruisje) waar ze 5x per dag wat moeten offeren (wat rijst, een bloemetje en zo).schone maar op een bepaald moment hachelijke rit wanneer de chauffeur plots besefte dat hij een verkeerde weg gepakt had. Na informeren bij de locals had hij beslist te draaien op een wel heel smalle weg (met afgrond) Helena riep heel spontaan “van we step out of the car?” Maar geen reactie . Ik vroeg t dan ook en hij zei dat er geen paniek nodig was. Dan plots tweede mening gevraagd aan een passerend brommertje en t zou toch mogelijk zijn (zeer smal en steil maat doenbaar) dan maar toch niet volledig omkeren en Helena en ik opgelucht. Weg was idd doenbaar. Aankomst in ecohotel met zeer mooi zicht op de bewolkte jungle (veel regen gehad tijdens ong een uurtje). Lunch bestaande uit appetizers (sprongroll, humus met naanbrood en een lekkere tomaat basilicum brishetta) je merkt het : we zijn de rijst wat beu en (ik vooral) heb schrik van weer diarree te krijgen… bediening zeer vriendelijk , dames in sarong spreken met gebroken Engels en hoge stem , Alixe krijgt er bijna de slappe lach van. dan check in: kamer met aparte fireplace voor de meiden en wij mooie terras en vrijstaand granieten bad. Gelukkig alles dicht met ramen en muren dus geen angst voor jungledieren in bed.

Chillen en voor mij lekker lauw badje en dan rami en dinner time.

Enkele prijzen (want ik zie dat Luckas zijn huiswerk niet doet op zijn vlog) : spaghetti 78000 IDR (5€) in een gemiddeld resto, 1,4 € voor een cola. Een gemiddelde maaltijd voor 4 kost ongeveer 40€, soms met dessert en apero inbegrepen !

[nihondave]

Misschien moet het gewoon niet zo zijn, maar twee keer zou ik op Maleisië vliegen en twee keer (2018 & 2025) ging dat op het allerlaatste moment niet door. Was het de eerste keer een lichte hersenschudding, nu migraine. Net voordat ik naar Schiphol zou vertrekken, kwam de migraine opzetten en toen wist ik wel hoe laat het was. Al heb ik nog even overwogen te gaan, maar het kon simpelweg niet. Nu heeft migraine wel vaker roet in het eten gegooid, maar dit was echt de slechtste timing ever. Dus moest ik de vlucht laten omboeken. Geluk bij een ongeluk is dat je bij business class geen wijzigingskosten hoeft te betalen, alleen het verschil met de oorspronkelijke ticketprijs. Dat en het feit dat het oorspronkelijke plan niet meer paste, heeft er uiteindelijk toe geleid dat ik niet in Maleisië zit, maar - een week later dan gepland- in Thailand. Ook leuk.

En dat is eigenlijk geen cynische grap, tot nu bevalt Thailand (Bangkok) prima. Aardige mensen, heerlijk eten en mooie dingen om te bekijken. Op de dag van aankomst was het meteen raak, ik vond een bar niet ver van mijn hotel 'proper job' waar ik meteen een gezellige avond had. Eerst vier op een rij gespeeld met de eigenaresse en haar zoon (foto 1) en daarna een beetje geouwehoerd met twee Britten die alle twee een nogal heftig drugsverleden hadden, waaronder een van de barmannen die eigenlijk nog steeds nooit nuchter was, al was het dan door wiet, wat ook in Thailand gedecriminaliseerd is. Het stik dan ook de moord van de coffeeshops (al noemen ze het hier niet zo) en heel veel buitenlanders maken daar gebruik van. Uiteraard wordt ik als Nederlander gevraagd wat ik van de Thaise wiet vindt, maar ik heb geen idee, blowen op vakantie lijkt me juist tegenstrijdig aan mijn idee van vakantie. Je wil dingen doen en niet voor pampus op je hotelkamer liggen.

Na een lichte kater verwerkt te hebben, ben ik naar de Boeddhistische tempel Wat Pho geweest (foto 2 en 5). De Thai nemen Boeddha zeer serieus, de Boeddha is dus niet voor versiering bijv. Je mag dus ook geen kleding met religieuze afbeeldingen mee nemen en Boeddhistische tatoeages kan je beter bedekken. In de tempel werden mensen dan ook regelmatig "aangespoord' om op de grond te gaan zitten als je een Boeddha van dichtbij wilde bekijken. Je hoofd mag niet boven dat van Boeddha uitsteken. Overigens ook niet bij Boeddhistische monniken, maar dar is onbegonnen werk, daarvoor zijn ze mij te klein. Het hoogtepunt van de temple was de liggende Boeddha, met 46 meter lengte een van de grootste beelden van Boeddha ter wereld. Daarnaast zijn in de diverse stupas de resten van voormalige koningen (daar mag je ook geen grappen over maken) en enkele Boeddha's begraven.

De tweede avond ben ik vervolgens nog naar een metal bar met vampieren thema gegaan, maar hoewel dat mogelijk interessant leek, was het -die avond- niet meer dan vijf man die alleen maar op hun telefoon zaten. Daarvoor had ik overigens gele curry met peteh c.q. stinkbonen gegeten. Een interessante groente waarvan je urine gaat ruiken (net als asperges) en je extra ranzige scheten laat.

De derde dag wilde ik eigenlijk naar het koninklijk paleis, maar ik zat zo vast in het verkeer met mijn Grab (Aziatische Uber) dat ik er bij het nationaal museum uitgesprongen ben. Het was een mooi museum met heel, heel veel Boeddha's. Het nadeel van veel reizen in Azië is dat ik inmiddels letterlijk tienduizenden Boeddha's heb gezien, dus daar liep ik wat sneller langs aangezien er maar zoveel variatie is. Maar ik hou altijd oog voor bijzondere Boeddha's zoals de realistische Boeddha op foto 3. Die meer is vormgegeven op de beschrijving van de eerste Boeddha dan de mytische figuur die vaak wordt afgebeeld (met hele lange oorlellen bijv.). Foto 4 tenslotte is, voor de verandering de Hindu god Ganesh, altijd afgebeeld als een menselijke olifant.

De 3e avond was rustig, de volgende dag moest ik immers om 6 uur op (waarom wel op vakantie Dave?) om op excursie te gaan naar Ayutthaya, een oud Koninkrijk dat een van de voorlopers van Thailand was. Een excursie die ik bijna gemist had omdat mijn Grab muur vast in het verkeer zat. Gelukkig net gehaald, maar daarna was Grab niet echt een optie meer. Een reis die op papier korter met de auto was, bleek toch sneller met het openbaar vervoer en motoren doe ik niet aan, veel te link hier. Thais verkeer is nog al chaotisch en zelfs op het zebrapad rijden ze je zo van de sokken. De excursie was bijzonder boeiend. Ik hou van oude beschavingen. Ayutthaya is uiteindelijk compleet verwoest door het naburige Koninkrijk van Burma. Ze hebben simpelweg alles in de fik gestoken, al hebben sommige gebouwen het redelijk overleefd (foto 7), maar slechts een enkel Boeddha standbeeld heeft het overleeft. Zo kon het hoofd van Boeddha eindigen in een boom (foto 8). Voor deze foto moest ik wel zitten, want in een boom of niet, Boeddha is Boeddha. Overigens waren we eerst naar het zomerpaleis geweest (foto 6). Leuk feitje, de huidige koning is er nog nooit op vakantie geweest in tegenstelling tot zijn vader (Humibol, de langst heersende vorst ooit).

De avond c.q. die daar op volgde was apart. Ik ging weer terug naar de bar van de eerste avond alwaar 2 Russen hun uiterste best deden om ruzie te zoeken. Keihard schreeuwen, denigrerende doen tegenover de eigenaresse (die dit accepteerde, want geld) en allerlei dingen in het Russisch roepend naar langstlopende vrouwen. Ik negeerde ze volkomen, maar de zwaar benevelde barman liet zich uit de tent lokken. Toen werd het wel even spannend en moesten de eigenaresse en ik hem tegenhouden om niet op de vuist te gaan. Het is een goede gozer, hij wilde kwam juist op voor haar en de vrouwen op straat, maar dan moet je ook de wijsheid hebben niet te escaleren. Gelukkig liep het met een sisser af. Veel geschreeuw, veel opscheppen over geld, maar daar bleef het bij. Later begrepen van andere gasten dat ze vervolgens maar met elkaar zijn gaan vechten. Daarna werd het echter super gezellig en heb ik lopen kletsen met een Schot, Fin, Spanjaard, Canadees, Duitser en Engelsman (de barman) waardoor het uiteindelijk een behoorlijk dronken half drie werd.

Desalniettemin de volgende dag betijds opgestaan, zodat ik wat kleren kon wassen en het koninklijk paleis bezoeken (foto 9 & 10). Dat was mooi, maar ook belachelijk opulent. Overal bladgoud en alles tot de nok toe versierd. Het hoogtepunt zou de smaragden Boeddha moeten zijn, alleen stond die zo hoog en op afstand dat er niet heel veel van te zien was. En weer die verdomde schoenen uit. Ook mocht je helaas geen foto's maken.

Dat brengt me tot vanavond. Ik zit weer in dezelfde bar. Eigenlijk had ik het al verwacht maar dat is hun rustigste avond. Op zaterdag zullen de hotspots wel meer trekken dan een bar die relatief geïsoleerd (maar wel dichtbij het hotel) ligt. Dus zijn ook eigenaresse en barman (Ning en Andrew) er niet. Jammer, maar ook prima, het geeft me de tijd dit blog te schrijven. Ik zou morgen gegaan zijn, ware het niet dat ik op maandag vroeg naar Chang Mai vlieg en gezien de eerdere avonden moet ik mezelf een beetje in bescherming nemen, als het gezellig is, ga ik niet vroeg weg. Al met al is dit een erg lange post geworden, maar ik wilde 1 post per stad doen en dan maak je een hoop mee. Zodoende is het geen straf om in Thailand te zijn en zoals de Japanners zeggen: Shoganai, het is wat het is. Nog 1 dag Bangkok en dan dus Chang Mai, olifanten kijken!

[peterpijls1965]

Yukafumi

Morgen in het Boeddhistisch Dagblad: De protocollen van de wijze van Melderslo. Hoe ook de Venrayse vrouw me verder hielp. Ooit, ik was een puber, legde een Leudalvrouw de basis. Ik was 15 en wist onbewust dat ik biseksueel was. Na deze eerste kalverliefde zou ik nooit meer een jongen aanraken. Inclusief mijn huwelijk had ik 6 relaties in mijn leven.

Boeddhistisch Dagblad

De protocollen van de wijze van Melderslo

Vriendelijkheid en beleefdheid zijn in het dagelijks verkeer de beste smeerolie denkbaar. Dat wist de van huis weggelopen asceet boeddha al. Hij liet vrouw en kind achter

De pop van stro die ik ergens voor de deur zag staan deed me aan een offer denken. Een Taoistisch concept. De lakschilder Zhuang Ze schreef er in 200 na Christus De Volledige Geschriften over, in de kern een opstandig lachboek dat Taoïsme als filosofie samenvat. Met de Dao de Djing uit 400 voor Christus zijn De Volledige Geschriften van Zhuang Ze de enige twee boeken die de Chinese volksfilsofie samenvatten.

De pijnappelklier approachen in de hersenen zou helderziendheid en telepathie bevorderen. Ik ben er geen voorstander van. Met name tijdens en na corona nam het een vlucht. Het kan psychosegevoelige mensen schaden.

Als kind tekende ik met Oost-Indische inkt kaarten waarvan ik de randen met een gejatte lucifer verkoolde. Koffievlekken liet ik in het papier drogen op de verwarming om de gewenste vlekvorming en suggestie van ouderdom af te dwingen.

De tekening rolde ik op. Ik bond er een rood lint omheen uit een sigarenkist van opa. Daarna zocht ik langs de Maasoever een wijnfles met een kurk. De tekening, later ook wel een brief, stopte ik in de fles. Die gooide ik in de rivier.

[joostjongepier]

Wat?   Die Pilgerlandschaft Shatrumjaya (19e eeuw) en Jainistische Haustempel (18e eeuw) met daarin Kultbild Jina Parshavanatha, der 23. Tirthankara(18e eeuw)

Waar?   Museum für Asiatische Kunst in Humboldtforum, Berlijn

Wanneer?   9 augustus 2024

In het Museum für Asiatische Kunst is een kleine afdeling gewijd aan het Jaïnisme. In Europa is deze godsdienst vrijwel onbekend. Toch is ze even oud als het Boeddhisme. Zelf leerde ik deze religie kennen toen ik op reis was in Radjasthan . Ik bezocht daar een Jaïnistische tempel en kreeg uitleg over deze religie. Men gelooft dat de mensheid onderwezen wordt door tirthankara’s, spirituele en religieuze leraren. De laatste hiervan was de vierentwintigste tithankara: Mahavira, een tijdgenoot van Boeddha.

De naam Jaïnisme is afgeleid van de term ‘jina’ (overwinnaar) die gebruikt wordt voor de titamkara’s, die hun hartstochten hebben overwonnen. Belangrijke elementen van het Jaïnistische geloof zijn geweldloosheid, geloof in reïncarnatie en verlossing door ascese. Men gelooft niet aan een schepper-god; het heelal zelf is eeuwig.

De berg Shatrunjaya, met meer dan 300 tempels, is een van de heiligste plaatsen van deze religie. Een groot pelgrimsdoek toont de pelgrimage naar de tempel van Adinath, de eerste tirthankara. Het beschouwen van zo’n pelgrimsdoek kan dienen als vervanging van een daadwerkelijke pelgrimage.

Rijke families hebben hun eigen huisaltaar. Een luxueus voorbeeld hiervan staat ook in het museum. In het binnenste van het altaar staat een beeld van Jina Parshvanatha, de drieëntwintigste tithankara. Waarschijnlijk zal voor dit altaar wel een stokje sandelhout zijn aangestoken. Ik herinner me dat de tempel die ik bezocht naar sandelhout rook, zoals katholieke kerken soms naar wierook. Ik heb nog altijd een aangebroken doosje met zulke sandelhoutstokjes staan, die ik indertijd in de Jaïn-tempel heb gekocht. Als ik over een paar dagen thuis ben, moet ik maar weer eens een stokje branden.

[luckas58-blog]

Dag 19 ipv 11: van Dynstay hotel naar Munduk. Rustig vertrek om 11u. Stop bij warmwater bronnen en zwembad, groen en veetje toeristrap, dan naar Boedistentempel. Was eens de moeite om er robd te lopen en vele boeddhas te zien. Daarna naar hotel in het oerwoud aan de rand van de weg op 700m hoogte. Had ondertussen al veel geregend en de weg ging gevaarlijk stijl bergop en af, met haardspeldbochten, waarvoor ook de chauffeur ( net als Helena en Elisa) schrik hadden. Toch heelhuids aangekomen. Chillen en lekker avondeten. Zeer aangename atmosfeer en bediening. Nog wat rami kaarten (en weer zeer veel verloren…) en vroeg het bed in.

[keynewssuriname]

Training Tourbegeleider moet toerismesector professionaliseren

De training 'Tourbegeleider' moet volgens Rabin Boeddha, directeur Toerisme, bijdragen aan het op niveau brengen van de toerismesector. Zeventien deelnemers uit Nickerie hebben op 14 juni 2024 het certificaat voor de training Tourbegeleider uit handen van TCT-minister Uraiqit Ramsaran ontvangen. De vijfdaagse training is gerealiseerd door het ministerie van Transport, Communicatie en Toerisme (TCT) in samenwerking met Stichting Suriname Hospitality and Tourism Training Centre (SHTTC) en verzorgd door Errol Gezius, voorzitter van de gidsenvereniging. De training is op 10 juni 2024 van start gegaan in Nickerie en is gericht op gidsen die actief zijn in Nickerie en aspirant-gidsen die hun carrière in het toerisme willen beginnen. De deelnemers komen uit verschillende bedrijven die al tours verzorgen in Nickerie, of vanuit Nickerie naar het binnenland gaan, net als jongeren met een passie voor toerisme. De financiering van deze initiatieven komt rechtstreeks uit de staatsbegroting van het Directoraat Toerisme. Gedurende vijf intensieve dagen zijn er zowel theoretische als praktische lessen gegeven. De deelnemers leerden vaardigheden voor het begeleiden van groepen in uiteenlopende touromgevingen, waaronder bus-, boot-, stads- en jungletours. Naast de tourbegeleiding kregen de deelnemers ook trainingen in veiligheidsprocedures. “Nickerie heeft veel te bieden, maar het wordt niet in de juiste vorm aangeboden aan de bezoeker. De meeste mensen gaan alleen naar de markt, Zeedijk of Bigi Pan, maar wat doe je met je stad en de rijstbedrijven, birdwatching, agrotoerisme en evenementen?”, zegt directeur Boeddha. Hij is van mening dat het niet alleen om een gidsentraining gaat, maar het ook een wake-up call is voor de toekomstige gidsen om meer uit het toerisme te halen. De overheidsfunctionaris benadrukt het belang van de training als een stap richting een professionelere toerisme-industrie in Suriname. Er is een vervolgtraject in de planning waarbij verdere kennisoverdracht en professionalisering centraal staan zoals de EHBO-trainingen in samenwerking met het Surinaams Rode Kruis. Er is nu een gidsentraining voor Galibi in de maak. Ook is er een training voor het beheer van kampen, lodges en kleine hotels voor het beheer van boven-Suriname gebied. “We zijn continu bezig met SHTTC om te identificeren waar wij trainingen kunnen verzorgen. We willen dat de kwaliteit van de producten en diensten op een veel hoger niveau komt”, aldus Boeddha. Read the full article

[atevegter]

2851 (filosofie voor) het dagelijks leven

het elektrische bed dat wij een paar maanden geleden kochten is voorzien van twee zweeflaatjes die functioneren als nachtkastje. aan mijn kant staat daar een wekker op en er ligt een lampje voor nachtelike uitstapjes. ook staan er een paar beeldjes, van maria en boeddha en een klein schilderijtje van jezus, alles ter bescherming van mijn ziel en zaligheid. we hebben een stuk of wat boeddha’s in…

[pureagma-by-eunice-8]

De Dans van het Nu

In een vergeten hoekje van de wereld, tussen de ruisende bladeren en de zachte zonnestralen, bevond zich een tuin die niet gebonden was aan tijd. Hier, onder de schaduw van oude bomen en naast een kabbelende beek, leefde een wijze oude man genaamd Aelius.

Aelius was geen gewone man. Hij had de kunst van het leven in het nu tot in de finesse beheerst. Zijn ogen waren als poelen van rust, en zijn glimlach straalde een diepe vrede uit. Mensen kwamen van heinde en verre om zijn raad te vragen, en hij ontving hen met open armen.

Op een zonnige ochtend, terwijl de dauw nog op de bloemen lag, zat Aelius onder een oude eik. Hij sloot zijn ogen en ademde diep in. De geur van aarde en bloemen vulde zijn neusgaten. Hij voelde de zachte bries op zijn huid en hoorde het gefluister van de bladeren. Dit was zijn moment, zijn dans met het nu.

Een jonge vrouw genaamd Elara naderde hem. Haar ogen waren onrustig, haar geest vol zorgen. “Wijze Aelius,” zei ze, “hoe kan ik leven in het nu? De wereld lijkt zo gehaast, zo vol afleiding.”

Aelius opende zijn ogen en keek haar aan. “Elara,” sprak hij, “het leven in het nu is als een dans. Je moet jezelf toestaan om op te gaan in de muziek van het moment. Laat je gedachten varen, zoals bladeren op de wind.”

Elara fronste. “Maar hoe doe ik dat? Hoe dans ik met het nu?”

Aelius stond op en nam haar hand. Hij leidde haar naar een open plek in de tuin, waar de zonnestralen door de bladeren dansten. “Sluit je ogen,” zei hij, “en voel de aarde onder je voeten. Adem diep in en uit. Laat je zorgen los.”

Elara deed wat hij zei. Ze voelde de grond onder haar voeten, de warmte van de zon op haar huid. Ze hoorde het zachte ruisen van de beek en het gezang van de vogels. Haar geest kalmeerde.

“Nu,” zei Aelius, “stel je voor dat je een observator bent. Kijk naar jezelf, naar je gedachten en emoties. Beoordeel ze niet, maar laat ze gewoon zijn.”

Elara opende haar ogen en keek om zich heen. De wereld was helderder, intenser. Ze voelde de gloed van het nu, vanaf haar navel tot haar bovenste puntje. Haar lichaam was er, maar minder actief. Haar spirit was volledig aanwezig.

“Je hebt het begrepen,” zei Aelius. “Leven in het nu is geen strijd, maar een dans. Een dans waarin je geniet, waarin je meegaat met de flow van het leven. En hier, in deze magische tuin, kun je die dans elke dag dansen.”

Elara glimlachte en bedankte hem. Ze ging zitten onder een parasol, omringd door boeddha’s en kristallen. Haar honden lagen aan haar voeten. Ze sloot haar ogen en danste met het nu, terwijl de wereld om haar heen vertraagde en de tijd stilstond.

En zo ging het verhaal van Aelius en Elara de wereld rond. Mensen kwamen naar de tuin, op zoek naar hun eigen dans met het nu. En ergens, tussen de bloemen en de bomen, danste de tijd met hen mee, in een eeuwige cirkel van vreugde en vrede.

[toosvanholstein]

De Kunstgoeroe die Venetië verliet voor  Wijnegem

Een zeer verrassende kunstparel in het Vlaamse Wijnegem op een oud destilleerdersterrein. Zo kun je Axel Vervoordt's kunsthabitat daar wel noemen. Eerst deze TOOS&ART aflevering lezen en bekijken en dan gaan! #kunst #art #expo

“Ik moet toegeven, ik wou van kinds af aan rijk zijn. Niet om te bezitten, maar om veel te kunnen doen”. Nee, geen uitspraak van mij maar eentje van Axel Vervoordt. Ken je die naam? Misschien wel, minder misschien niet, vermoed ik. In het laatste geval moet je echt eens richting Wijnegem,  even ten oosten van Antwerpen. Naar Vervoordt’s unieke en gratis toegankelijke kunsthabitat. in het midden…

[josjeblogt]

Ei

Vrijwel elke zaterdag is het feest. Dan kookt manlief een eitje voor mij, voor hemzelf en eentje voor de honden.

Dat gaat al jaren zo.

Zodra het geluid van een openbrekende eierschaal klinkt gebeurt er iets wonderlijks.

De honden rennen van de een na de ander, op zoek naar de herkomst van dit geluid. Zelfs de zo rustige en Zen-Boeddha Timo heeft het niet meer…

Alledrie woefjes rennen opgewonden heen en weer. JA!!! Er komt ei!!!

Als wij de eitjes opeten krioelt de langharige menigte onder tafel tussen onze benen.

Je weet immers maar nooit of er een stukje naar beneden valt!

Sinds we onze Maine coons Bob en Ross hebben doen zij ook graag mee aan de eier-gekte.

Ze gaan brutaal op tafel zitten en proberen met een voorpootje stukjes ei van ons bord te hengelen.

Dat vinden wij niet zo’n goed idee.

“Nee nee jongens, jullie eitje komt zo!” zegt mijn man terwijl hij alle harige wezens naar de grond dirigeert. Voor even is alles weer koek en ei.

Ieder dier zit of ligt waar die hoort te zijn.

Meestal laat hij het felbegeerde eitje in de steelpan met water liggen, daar ligt het veilig te wachten op vijf hongerige lekkerbekkies.

Behalve vandaag.

Terwijl wij aan de eettafel smulden van ons eigen eitje, heeft in de keuken een mysterie van de bovenste plank plaatsgevonden. Maar… wat is daar gebeurd? Daar is het laatste ei nog niet over gelegd.

Nadat we klaar zijn met ontbijten loop ik zoals altijd naar de keuken om het eitje voor de dieren te verdelen in vijf eerlijke porties.

Maar… er ligt geen ei!

Ik zoek. In de steelpan, in de koelkast, op het aanrecht…

Nergens te vinden!

Hoe dan?

Ik kijk manlief ietwat mopperig aan.

“Schat?” vraag ik, “het is geen Pasen vandaag toch? Je hebt toch geen eitjes verstopt?”

Manlief begrijpt er ook niks van. Samen staan we in de keuken beduusd om ons heen te kijken.

Ineens begint mijn man heel hard te lachen.

Bij mij is het kwartje nog niet gevallen.

Lachend houdt hij een roodkleurig plukje haar omhoog. Afkomstig van onze Ross.

Het haartje is wat vochtig.

We volgen met onze ogen het natte spoor… tot op de keukenvloer. Daar liggen een paar kleine stukjes eierschaal.

De honden staan inmiddels schuldbewust naast ons in de keuken.

Het mysterie is opgelost. Waarschijnlijk hebben we hier te maken gehad met een bende van vijf samenwerkende langharige blije eieren.

Ross mag dan pas uit het ei gekropen zijn, maar is blijkbaar uit een ander ei gebroed dan zijn broer die uit het zelfde ei gekropen is.

Het ei is gelegd. Onze Ross ontdekte het ei van Columbus.

In de steelpan. Appeltje eitje!