#Boeddha

[celestialpath]

[atevegter]

3200 De Boeddha

De dag is nog maar net begonnen en fris als een voorjaarsbuitje, al vrees ik dat deze regen nog wel even kan duren. Maakt het iets uit? Hebben we invloed op het weer? Heeft het weer invloed op ons? Nee, nee, ja, zou ik zeggen. De kwaliteit van je leven hangt af van hoe je je tijd besteedt, hoor ik net een of andere wijsneus op een Martin Luther King-achtige manier beweren. Hij heeft gelijk. Ik…

[de-ontembare-vrouw]

Woorden van Boeddha

Uit alle richtingen waaien andere winden. Sommige zijn helder, andere voeren stof mee, weer andere zijn koud of heet, felle stormen of zachte briesjes. Evenzo komen er gewaarwordingen in het lichaam op - prettige, onaangenaam of neutrale. Wanneer iemand die mediteert gewaarwordingen ziet als windstormen die komen en gaan, helder of beladen met stof, fel of zacht, zal hij ze volledig begrijpen en er niet afhankelijk van zijn. Wanneer hij helemaal begrijpt wat gewaarwordingen zijn, zal hij voorbij deze geconditioneerde wereld kunnen zien.

Samyuatta Nikaya

[toosvanholstein]

Zere voetjes in Myanmar en het gevolg, een ReisKunst-verhaal

Hoe zere blote voeten kunnen leiden tot een olieverfschilderij dat is gebaseerd op indrukken uit Myanmar. Toos van Holstein legt dat uit in deze aflevering van haar serie ReisKunst-verhalen in TOOS&ART. #kunst #art #expo

Daar zat ik dan, met m’n blote, zere voeten. Onder een schaduwrijke boom, met mijn rug tegen de stam. Goed beschermd tegen de brandende zon van Myanmar . Bovenop de top van die piekende rots van de foto hierboven. Met als bebouwing een uitgebreid boeddhistisch tempelcomplex om me heen. Wat dat met een ReisKunst-uiting van mij heeft te maken? Lees verder. een sfeerbeeld Myanmar, waar levensgezel…

[capturingallofmylifejourney]

Met mijn Honda CBR naar Chiang Mai

[brilliantskies]

Stijn maakt een Voldemort Boeddha?

[elisadhondt]

Dag 9 van Pemuteran naar het koele Munduk in de bergen

Na onrustige nacht (verbrande billen poep en benen) laat ontbijt : lekkere granola en voor Helena en Luckas een zeer mooie (en lekkere jungle bowl). Wij alledrie wat vermoeid op gestaan (wat teveel in de warmte gezeten gisteren?) maar gelukkig pas pickup om 11u. Zeer weinig spraakzame chauffeur. Eerst naar de holy hot springs (definitief een tourist trap) enkel gevoeld aan t water (32 volgens mij, 40 volgens Alixe) want wie wil nu zwemmen in zo n warm groen water met die hitte?! Helena had schrik van alle virussen die in t water zouden zitten. Dan 7 min rijden naar de Brahma Vinhara boeddha tempel; gemengd hindoe/biddha. Een allegaartje maar wel eens mooi om te zien. Jammer genoeg geen gids dus we zijn niet wijzer of spiritueler geworden. Dan 50 min door de bergen en hindoe dorpjes (elk huis heeft zijn tepeltje, euh tempeltje ,geen kruisje) waar ze 5x per dag wat moeten offeren (wat rijst, een bloemetje en zo).schone maar op een bepaald moment hachelijke rit wanneer de chauffeur plots besefte dat hij een verkeerde weg gepakt had. Na informeren bij de locals had hij beslist te draaien op een wel heel smalle weg (met afgrond) Helena riep heel spontaan “van we step out of the car?” Maar geen reactie . Ik vroeg t dan ook en hij zei dat er geen paniek nodig was. Dan plots tweede mening gevraagd aan een passerend brommertje en t zou toch mogelijk zijn (zeer smal en steil maat doenbaar) dan maar toch niet volledig omkeren en Helena en ik opgelucht. Weg was idd doenbaar. Aankomst in ecohotel met zeer mooi zicht op de bewolkte jungle (veel regen gehad tijdens ong een uurtje). Lunch bestaande uit appetizers (sprongroll, humus met naanbrood en een lekkere tomaat basilicum brishetta) je merkt het : we zijn de rijst wat beu en (ik vooral) heb schrik van weer diarree te krijgen… bediening zeer vriendelijk , dames in sarong spreken met gebroken Engels en hoge stem , Alixe krijgt er bijna de slappe lach van. dan check in: kamer met aparte fireplace voor de meiden en wij mooie terras en vrijstaand granieten bad. Gelukkig alles dicht met ramen en muren dus geen angst voor jungledieren in bed.

Chillen en voor mij lekker lauw badje en dan rami en dinner time.

Enkele prijzen (want ik zie dat Luckas zijn huiswerk niet doet op zijn vlog) : spaghetti 78000 IDR (5€) in een gemiddeld resto, 1,4 € voor een cola. Een gemiddelde maaltijd voor 4 kost ongeveer 40€, soms met dessert en apero inbegrepen !

[nihondave]

Siem Reap, mijn eerste stop in Cambodja, was eigenlijk best wel saai. Niet dat het niet leuk of interessant was, maar ik heb gewoon niet zoveel meegemaakt. Natuurlijk heb ik uitgebreid Ankor Wat (foto 1, 2 en 3) bezocht, of eigenlijk het Ankor complex, want Ankor Wat is maar 1 tempel van velen op een zeer uitgestrekt stuk land. Naast Ankor Wat ben ik naar Ankor Thom (foto 5) Pre Rub, Ta Prom (foto 6) en nog wat andere tempels geweest waar ik de naam niet meer van kan herinneren. Het was allemaal interessant, boeiend en vaak ook mooi, maar omdat het vrijwel allemaal uit zandsteen is opgetrokken, honderden jaren is vergeten en er meerdere oorlogen hebben plaatsgevonden waarvan de laatste in 1998 afgelopen was, is er heel veel kapot en afgesleten. De kogelgaten zitten letterlijk in Ankor Wat en het heeft vol mijnen gelegen. Eigenlijk dus nog een wonder dat er nog zoveel overeind staat. Wat in veel gevallen nog wel redelijk de tand des tijds heeft door staan zijn de vele reliëfs (foto 5) op de muren van de tempels. Deze eren de overwinningen van diverse koningen of laten topless apsara danseressens (foto 2) zien. Het weerhield me in ieder geval niet om uren door de tempels te dwalen, zonder gids, want die vond ik maar opdringerig irritant. Grappig was wel toen een gids aan anderen uitlegde dat ze in feite in een echokamer stonden en ze aanmoedigde om zichzelf op de borst te kloppen om een echo te creeren. Dat ging maar matig, dus deed ik het even voor. Het klonk net alsof ik op een grote trom sloeg. Een gorilla zou onder de indruk zijn en de tourgroep was dat ook😁. Wat ik overigens wel bijzonder aan de gidsen vond is de hoeveelheid talen die beschikbaar waren. Ik heb gidsen gehoord in het Engels, Duits, Frans, Russisch, Chinees, Japans en zelfs Italiaans en hoewel ik het zeker niet goed kan beoordelen, klonken ze nog redelijk vloeiend ook.

Naast het Ankor complex heb ik ook nog het Ankor museum bezocht. Het was een mooi opgezet museum, die ook de perioden voor Ankor besloeg. Beschavingen die dit soort monumenten bouwen komen immers niet zomaar uit het niets. Veel hindoestische beelden en natuurlijk ook weer honderden Boeddha's. Maar deze Boeddha's waren wel anders dan de meeste die ik gezien heb, er zaten veel meer Indiaase invloeden in, wat tot andere gezichten en details leidden. Kunnen Boeddha's me dus toch nog verrassen. Helaas waren foto's in die zaal niet toegestaan, maar foto 4 geeft een indruk. Daarnaast ook nog op pubstreet (foto 8) geweest, een straat die zijn naam eer aandoet met vele kroegen en restaurants. Helaas tref je daar ook vele opdringerige tuktuk chauffeurs, verminkte bedelaars, kinderen die allerlei meuk proberen te slijten, drugsdealers en sekswerkers. Best irritant, maar als je ze negeert gaan ze het snelste weer weg. De Cambodiaanse overheid waarschuwt overigens ook om zeker niks van kinderen te kopen, ze worden uitgebuit en uit school gehouden om zo geld te verdienen voor anderen.

Tevens had ik weer een metal bar gevonden, de enige in Siem Reap, om de hoek bij het hotel. De eerste avond daar was ik samen met een Australiër de enige klant, maar ik mocht zelf de muziek bepalen en de eigenaresse kwam uit Japan, dus dat was wel even gezellig. De avond daarna teruggegaan omdat er een Chinese hardcore band speelde. Wat een takke herrie en dan heb ik het niet eens over de muziek. Het geluid stond gewoon veel en veels te hard zodat je oren pijn deden en alle nuance uit de muziek verdween. Ik heb letterlijk 1 oor dichtgehouden, want dan was het nog te doen en kon je in ieder geval meer horen dan alleen de drummer.

Helaas had al die activiteit ook een keer zijde. Of ik nu door mijn enkel gegaan ben of dat het een gevolg was van een afstap die ik in Bangkok over het hoofd gezien had (ik landde 30 cm lager vol op mijn rechter voorvoet) weet ik niet, maar de laaste dag was mijn enkel blauw en dik. Het personeel van het hotel, dat simpelweg fantastisch was, was bezorgder dan ik en bracht meteen ijs om te koelen. Ik kon ook niet echt meer lopen, maar koelen hielp gelukkig. Biertje en pinda's erbij en het was zo erg nog niet, zeker toen een oudere Amerikaanse man op iets wat vreemde wijze vroeg wat er gebeurd was. Hij bleek een beroerte gehad te hebben en moest opnieuw leren praten. Dat vertelde zijn vrouw, een bezorgde Californische die ronduit heeft lopen vertellen over hoe erg ze de verkiezing van Trump vond en hoe het nu verder moest met het land. Ik op mijn beurt probeerde de hoop erin te houden, maar voor haar was het alsof de apocalypis was aangebroken. Ze waren ook goed rijk, want ik kreeg ook allemaal tips over peperdure hotels en onbetaalbare restaurants in Singapore. Ik neem aan dat ze dacht dat ik ook geld had, vanwege ons verblijf in een zeer luxe 5 sterren hotel, dat ik echter in een ander land waarschijnlijk niet kan betalen.

Het hotel was wel echt fantastisch met een grote, fijne kamer (video) en personeel dat je op je wenken bediende. Het niveau van de service was bijna overweldigend, je hoefde niet eens je eigen bier bij te schenken. Ook vroegen ze constant hoe je dag was en wat je gjng doen en stonden ze bij 'thuiskomst' aar met een koel handdoekje en water. Heb me ook flink laten gaan in het restaurant (3×), twee keer de was laten doen, 3 keer een tuktuk ( eigenlijk een remarque, een soort koetsje met motor voorop) voor een middag gehuurd en lustig uit de minibar gedronken, voor de grand total van 150 euro (bovenop de huur van de kamer). Zoals gezegd, dat Cambodja goedkoop is, maakt veel mogelijk. Daarnaast relatief veel fooi gegeven, wat er grappig genoeg toe leidde dat ze me nog meer service wilde geven. Voor mij was het weinig (paar keer 5 dollar), maar als je 250 euro per maand verdient, is het vrij veel. Toch voel ik me dan een beetje lullig omdat ze erg blij zijn met zo'n klein bedrag. Maar goed ik kan de wereld niet veranderen, maar misschien af en toe een beetje helpen.

Nu in Phnom Penn, ik weet nog niet wat ik van de stad vindt. Ben hier maar 3 nachten en dan al weer de laatste bestemming, Singapore.

[peterpijls1965]

Yukafumi

Morgen in het Boeddhistisch Dagblad: De protocollen van de wijze van Melderslo. Hoe ook de Venrayse vrouw me verder hielp. Ooit, ik was een puber, legde een Leudalvrouw de basis. Ik was 15 en wist onbewust dat ik biseksueel was. Na deze eerste kalverliefde zou ik nooit meer een jongen aanraken. Inclusief mijn huwelijk had ik 6 relaties in mijn leven.

Boeddhistisch Dagblad

De protocollen van de wijze van Melderslo

Vriendelijkheid en beleefdheid zijn in het dagelijks verkeer de beste smeerolie denkbaar. Dat wist de van huis weggelopen asceet boeddha al. Hij liet vrouw en kind achter

De pop van stro die ik ergens voor de deur zag staan deed me aan een offer denken. Een Taoistisch concept. De lakschilder Zhuang Ze schreef er in 200 na Christus De Volledige Geschriften over, in de kern een opstandig lachboek dat Taoïsme als filosofie samenvat. Met de Dao de Djing uit 400 voor Christus zijn De Volledige Geschriften van Zhuang Ze de enige twee boeken die de Chinese volksfilsofie samenvatten.

De pijnappelklier approachen in de hersenen zou helderziendheid en telepathie bevorderen. Ik ben er geen voorstander van. Met name tijdens en na corona nam het een vlucht. Het kan psychosegevoelige mensen schaden.

Als kind tekende ik met Oost-Indische inkt kaarten waarvan ik de randen met een gejatte lucifer verkoolde. Koffievlekken liet ik in het papier drogen op de verwarming om de gewenste vlekvorming en suggestie van ouderdom af te dwingen.

De tekening rolde ik op. Ik bond er een rood lint omheen uit een sigarenkist van opa. Daarna zocht ik langs de Maasoever een wijnfles met een kurk. De tekening, later ook wel een brief, stopte ik in de fles. Die gooide ik in de rivier.

[joostjongepier]

Wat?   Die Pilgerlandschaft Shatrumjaya (19e eeuw) en Jainistische Haustempel (18e eeuw) met daarin Kultbild Jina Parshavanatha, der 23. Tirthankara(18e eeuw)

Waar?   Museum für Asiatische Kunst in Humboldtforum, Berlijn

Wanneer?   9 augustus 2024

In het Museum für Asiatische Kunst is een kleine afdeling gewijd aan het Jaïnisme. In Europa is deze godsdienst vrijwel onbekend. Toch is ze even oud als het Boeddhisme. Zelf leerde ik deze religie kennen toen ik op reis was in Radjasthan . Ik bezocht daar een Jaïnistische tempel en kreeg uitleg over deze religie. Men gelooft dat de mensheid onderwezen wordt door tirthankara’s, spirituele en religieuze leraren. De laatste hiervan was de vierentwintigste tithankara: Mahavira, een tijdgenoot van Boeddha.

De naam Jaïnisme is afgeleid van de term ‘jina’ (overwinnaar) die gebruikt wordt voor de titamkara’s, die hun hartstochten hebben overwonnen. Belangrijke elementen van het Jaïnistische geloof zijn geweldloosheid, geloof in reïncarnatie en verlossing door ascese. Men gelooft niet aan een schepper-god; het heelal zelf is eeuwig.

De berg Shatrunjaya, met meer dan 300 tempels, is een van de heiligste plaatsen van deze religie. Een groot pelgrimsdoek toont de pelgrimage naar de tempel van Adinath, de eerste tirthankara. Het beschouwen van zo’n pelgrimsdoek kan dienen als vervanging van een daadwerkelijke pelgrimage.

Rijke families hebben hun eigen huisaltaar. Een luxueus voorbeeld hiervan staat ook in het museum. In het binnenste van het altaar staat een beeld van Jina Parshvanatha, de drieëntwintigste tithankara. Waarschijnlijk zal voor dit altaar wel een stokje sandelhout zijn aangestoken. Ik herinner me dat de tempel die ik bezocht naar sandelhout rook, zoals katholieke kerken soms naar wierook. Ik heb nog altijd een aangebroken doosje met zulke sandelhoutstokjes staan, die ik indertijd in de Jaïn-tempel heb gekocht. Als ik over een paar dagen thuis ben, moet ik maar weer eens een stokje branden.

[luckas58-blog]

Dag 19 ipv 11: van Dynstay hotel naar Munduk. Rustig vertrek om 11u. Stop bij warmwater bronnen en zwembad, groen en veetje toeristrap, dan naar Boedistentempel. Was eens de moeite om er robd te lopen en vele boeddhas te zien. Daarna naar hotel in het oerwoud aan de rand van de weg op 700m hoogte. Had ondertussen al veel geregend en de weg ging gevaarlijk stijl bergop en af, met haardspeldbochten, waarvoor ook de chauffeur ( net als Helena en Elisa) schrik hadden. Toch heelhuids aangekomen. Chillen en lekker avondeten. Zeer aangename atmosfeer en bediening. Nog wat rami kaarten (en weer zeer veel verloren…) en vroeg het bed in.

[keynewssuriname]

Training Tourbegeleider moet toerismesector professionaliseren

De training 'Tourbegeleider' moet volgens Rabin Boeddha, directeur Toerisme, bijdragen aan het op niveau brengen van de toerismesector. Zeventien deelnemers uit Nickerie hebben op 14 juni 2024 het certificaat voor de training Tourbegeleider uit handen van TCT-minister Uraiqit Ramsaran ontvangen. De vijfdaagse training is gerealiseerd door het ministerie van Transport, Communicatie en Toerisme (TCT) in samenwerking met Stichting Suriname Hospitality and Tourism Training Centre (SHTTC) en verzorgd door Errol Gezius, voorzitter van de gidsenvereniging. De training is op 10 juni 2024 van start gegaan in Nickerie en is gericht op gidsen die actief zijn in Nickerie en aspirant-gidsen die hun carrière in het toerisme willen beginnen. De deelnemers komen uit verschillende bedrijven die al tours verzorgen in Nickerie, of vanuit Nickerie naar het binnenland gaan, net als jongeren met een passie voor toerisme. De financiering van deze initiatieven komt rechtstreeks uit de staatsbegroting van het Directoraat Toerisme. Gedurende vijf intensieve dagen zijn er zowel theoretische als praktische lessen gegeven. De deelnemers leerden vaardigheden voor het begeleiden van groepen in uiteenlopende touromgevingen, waaronder bus-, boot-, stads- en jungletours. Naast de tourbegeleiding kregen de deelnemers ook trainingen in veiligheidsprocedures. “Nickerie heeft veel te bieden, maar het wordt niet in de juiste vorm aangeboden aan de bezoeker. De meeste mensen gaan alleen naar de markt, Zeedijk of Bigi Pan, maar wat doe je met je stad en de rijstbedrijven, birdwatching, agrotoerisme en evenementen?”, zegt directeur Boeddha. Hij is van mening dat het niet alleen om een gidsentraining gaat, maar het ook een wake-up call is voor de toekomstige gidsen om meer uit het toerisme te halen. De overheidsfunctionaris benadrukt het belang van de training als een stap richting een professionelere toerisme-industrie in Suriname. Er is een vervolgtraject in de planning waarbij verdere kennisoverdracht en professionalisering centraal staan zoals de EHBO-trainingen in samenwerking met het Surinaams Rode Kruis. Er is nu een gidsentraining voor Galibi in de maak. Ook is er een training voor het beheer van kampen, lodges en kleine hotels voor het beheer van boven-Suriname gebied. “We zijn continu bezig met SHTTC om te identificeren waar wij trainingen kunnen verzorgen. We willen dat de kwaliteit van de producten en diensten op een veel hoger niveau komt”, aldus Boeddha. Read the full article

[atevegter]

2851 (filosofie voor) het dagelijks leven

het elektrische bed dat wij een paar maanden geleden kochten is voorzien van twee zweeflaatjes die functioneren als nachtkastje. aan mijn kant staat daar een wekker op en er ligt een lampje voor nachtelike uitstapjes. ook staan er een paar beeldjes, van maria en boeddha en een klein schilderijtje van jezus, alles ter bescherming van mijn ziel en zaligheid. we hebben een stuk of wat boeddha’s in…

[pureagma-by-eunice-8]

De Dans van het Nu

In een vergeten hoekje van de wereld, tussen de ruisende bladeren en de zachte zonnestralen, bevond zich een tuin die niet gebonden was aan tijd. Hier, onder de schaduw van oude bomen en naast een kabbelende beek, leefde een wijze oude man genaamd Aelius.

Aelius was geen gewone man. Hij had de kunst van het leven in het nu tot in de finesse beheerst. Zijn ogen waren als poelen van rust, en zijn glimlach straalde een diepe vrede uit. Mensen kwamen van heinde en verre om zijn raad te vragen, en hij ontving hen met open armen.

Op een zonnige ochtend, terwijl de dauw nog op de bloemen lag, zat Aelius onder een oude eik. Hij sloot zijn ogen en ademde diep in. De geur van aarde en bloemen vulde zijn neusgaten. Hij voelde de zachte bries op zijn huid en hoorde het gefluister van de bladeren. Dit was zijn moment, zijn dans met het nu.

Een jonge vrouw genaamd Elara naderde hem. Haar ogen waren onrustig, haar geest vol zorgen. “Wijze Aelius,” zei ze, “hoe kan ik leven in het nu? De wereld lijkt zo gehaast, zo vol afleiding.”

Aelius opende zijn ogen en keek haar aan. “Elara,” sprak hij, “het leven in het nu is als een dans. Je moet jezelf toestaan om op te gaan in de muziek van het moment. Laat je gedachten varen, zoals bladeren op de wind.”

Elara fronste. “Maar hoe doe ik dat? Hoe dans ik met het nu?”

Aelius stond op en nam haar hand. Hij leidde haar naar een open plek in de tuin, waar de zonnestralen door de bladeren dansten. “Sluit je ogen,” zei hij, “en voel de aarde onder je voeten. Adem diep in en uit. Laat je zorgen los.”

Elara deed wat hij zei. Ze voelde de grond onder haar voeten, de warmte van de zon op haar huid. Ze hoorde het zachte ruisen van de beek en het gezang van de vogels. Haar geest kalmeerde.

“Nu,” zei Aelius, “stel je voor dat je een observator bent. Kijk naar jezelf, naar je gedachten en emoties. Beoordeel ze niet, maar laat ze gewoon zijn.”

Elara opende haar ogen en keek om zich heen. De wereld was helderder, intenser. Ze voelde de gloed van het nu, vanaf haar navel tot haar bovenste puntje. Haar lichaam was er, maar minder actief. Haar spirit was volledig aanwezig.

“Je hebt het begrepen,” zei Aelius. “Leven in het nu is geen strijd, maar een dans. Een dans waarin je geniet, waarin je meegaat met de flow van het leven. En hier, in deze magische tuin, kun je die dans elke dag dansen.”

Elara glimlachte en bedankte hem. Ze ging zitten onder een parasol, omringd door boeddha’s en kristallen. Haar honden lagen aan haar voeten. Ze sloot haar ogen en danste met het nu, terwijl de wereld om haar heen vertraagde en de tijd stilstond.

En zo ging het verhaal van Aelius en Elara de wereld rond. Mensen kwamen naar de tuin, op zoek naar hun eigen dans met het nu. En ergens, tussen de bloemen en de bomen, danste de tijd met hen mee, in een eeuwige cirkel van vreugde en vrede.

[toosvanholstein]

De Kunstgoeroe die Venetië verliet voor  Wijnegem

Een zeer verrassende kunstparel in het Vlaamse Wijnegem op een oud destilleerdersterrein. Zo kun je Axel Vervoordt's kunsthabitat daar wel noemen. Eerst deze TOOS&ART aflevering lezen en bekijken en dan gaan! #kunst #art #expo

“Ik moet toegeven, ik wou van kinds af aan rijk zijn. Niet om te bezitten, maar om veel te kunnen doen”. Nee, geen uitspraak van mij maar eentje van Axel Vervoordt. Ken je die naam? Misschien wel, minder misschien niet, vermoed ik. In het laatste geval moet je echt eens richting Wijnegem,  even ten oosten van Antwerpen. Naar Vervoordt’s unieke en gratis toegankelijke kunsthabitat. in het midden…

[josjeblogt]

Ei

Vrijwel elke zaterdag is het feest. Dan kookt manlief een eitje voor mij, voor hemzelf en eentje voor de honden.

Dat gaat al jaren zo.

Zodra het geluid van een openbrekende eierschaal klinkt gebeurt er iets wonderlijks.

De honden rennen van de een na de ander, op zoek naar de herkomst van dit geluid. Zelfs de zo rustige en Zen-Boeddha Timo heeft het niet meer…

Alledrie woefjes rennen opgewonden heen en weer. JA!!! Er komt ei!!!

Als wij de eitjes opeten krioelt de langharige menigte onder tafel tussen onze benen.

Je weet immers maar nooit of er een stukje naar beneden valt!

Sinds we onze Maine coons Bob en Ross hebben doen zij ook graag mee aan de eier-gekte.

Ze gaan brutaal op tafel zitten en proberen met een voorpootje stukjes ei van ons bord te hengelen.

Dat vinden wij niet zo’n goed idee.

“Nee nee jongens, jullie eitje komt zo!” zegt mijn man terwijl hij alle harige wezens naar de grond dirigeert. Voor even is alles weer koek en ei.

Ieder dier zit of ligt waar die hoort te zijn.

Meestal laat hij het felbegeerde eitje in de steelpan met water liggen, daar ligt het veilig te wachten op vijf hongerige lekkerbekkies.

Behalve vandaag.

Terwijl wij aan de eettafel smulden van ons eigen eitje, heeft in de keuken een mysterie van de bovenste plank plaatsgevonden. Maar… wat is daar gebeurd? Daar is het laatste ei nog niet over gelegd.

Nadat we klaar zijn met ontbijten loop ik zoals altijd naar de keuken om het eitje voor de dieren te verdelen in vijf eerlijke porties.

Maar… er ligt geen ei!

Ik zoek. In de steelpan, in de koelkast, op het aanrecht…

Nergens te vinden!

Hoe dan?

Ik kijk manlief ietwat mopperig aan.

“Schat?” vraag ik, “het is geen Pasen vandaag toch? Je hebt toch geen eitjes verstopt?”

Manlief begrijpt er ook niks van. Samen staan we in de keuken beduusd om ons heen te kijken.

Ineens begint mijn man heel hard te lachen.

Bij mij is het kwartje nog niet gevallen.

Lachend houdt hij een roodkleurig plukje haar omhoog. Afkomstig van onze Ross.

Het haartje is wat vochtig.

We volgen met onze ogen het natte spoor… tot op de keukenvloer. Daar liggen een paar kleine stukjes eierschaal.

De honden staan inmiddels schuldbewust naast ons in de keuken.

Het mysterie is opgelost. Waarschijnlijk hebben we hier te maken gehad met een bende van vijf samenwerkende langharige blije eieren.

Ross mag dan pas uit het ei gekropen zijn, maar is blijkbaar uit een ander ei gebroed dan zijn broer die uit het zelfde ei gekropen is.

Het ei is gelegd. Onze Ross ontdekte het ei van Columbus.

In de steelpan. Appeltje eitje!