#Biraz düşmem gerekiyordur

[yakazakalb]

İnsanlarla aramda görünmez duvarlar var benim. Kimseye içimi dökemem. Kimseye anlatamam bişey. Dertleşemem. Birine kendim hakkında bişey anlattığım vaki değildir benim. Soğuk bir insan olduğum için değil. Zira herkesle çok da samimi ilişki kurar, son derece hızlı kaynaşır, hangi ortam olursa hemen ortama adapte olurum. vazifem gereği de hep insanlarla iletişim halindeyim zaten. insanlarla değil iş ve oluşlarla ilgilenirim daha çok. O sebeple o duvarda öyle kendi kendine meydana gelir. Ama yıkılmaz bi duvar değil elbette. duvarlarımı yıkabilen de çok az insan var tabi bu koşullarda. Benim duvarımı yıkan bi insan beni gerçekten seviyor, anlıyor demektir. Ben göz göze geldiğim zaman bakışlarından anlarım mesela söylemek istediklerini. Kaşımı çatsam neden çattın demez o kişi. Ama istemeden de olsa kalbini kırarsam gider sahabe efendim gibi yüzümü eşiğine koyarım affet beni diye yalvarırım da. Böyle bi ilişkide sadece gönül devredir benlik yoktur çünkü. Bencil olan kişi benim duvarımı zaten yıkamaz ki. İşte o sebeple kolay kolay incinmem, üzülmem. Gönül bağlamam çok insana.

Ama eğer gerçekten benim duvarımı yıktıysa bi insan ben de gönlümü, çiçeğimi, böceğimi, baharımı, bahçemi, şarkımı, gökyüzümü seriyorum o kişinin önüne. Gerçekten sevince çok abartıyorum. Ve sevdiğim kişi eğer bir gün beni kırarsa, beni hayal kırıklığına uğratırsa işte o zaman zor toparlanıyorum. Bazen de toplarlanamıyorum.

Ve ben bu aralar işte bu sebeple çok dağınığım. Haftalardır toplanamıyorum...

Evet beni paramparça eden ender şahsiyet seni zaman zaman ayakta alkışlıyorum. Tebrikler. Gerçekten çok iyi iş çıkardın.

.