#Ben Bogen

[salernoah]

Dinsdag | 14-05-2024 | 24°C | Salerno | Dag 2

Terwijl de Italianen hun schoonheidsslaapje, il riposo, houden, geniet ik van de middagzon vanaf het balkon. Misschien is het een vreemd beeld voor de Italianen, ik die in bikini op een stoeltje zit en een wasrek als bureau gebruik, terwijl zij hier nog gekleed gaan in jeans en blazers (hoe ze het doen, weet ik ook niet).

Vandaag mocht ik gelukkig aanschuiven in een nieuwe klas, een niveau hoger dan mijn klas van gisteren. Hoewel de meerderheid van de klasgenoten toch echt wel in aanmerking kwam voor een veteranenpas, was ik verheugd om een meisje van mijn leeftijd te zien. Het meisje bleek echter een Braziliaanse vrouw van dertig te zijn, die er veel jonger uitziet (dankzij een beetje botox, bekende ze echter).

De les verliep goed. Het tempo lag inderdaad hoger en ik kon makkelijk meekomen. Aangezien we ook een stukje grammatica (mijn favoriete taalonderdeel) hebben behandeld, was het voor mij een zeer geslaagde dag.

Na de pauze van een halfuur, die ik op de lungomare heb doorgebracht (foto’s makend met mijn analoge camera), was er nog een meid van mijn leeftijd verschenen. Een Zwitserse van tweeëntwintig. Het overgrote deel van mijn klas (op mij, de Braziliaanse en een Sloveense oude dame na) bestaat uit vrouwen uit Zwitserland. We gingen met z’n allen naar buiten voor een opdracht waarbij we in twee teams werden verdeeld. De school ligt in het stadshart. We moesten een lijst met vijf specifieke kledingstukken maken (zoals een rode leren riem, een gestreepte broek) en vervolgens uitwisselen. De bedoeling was om alle vijf kledingstukken te vinden en te fotograferen binnen een kwartier. Toen we terug naar het schoolgebouw liepen, raakte ik in gesprek met de Braziliaanse Valeria. Ook zij had meer mensen van onze leeftijd verwacht, in plaats van zo veel senioren. We spraken af om samen met het Zwitserse meisje (ben haar naam reeds vergeten; Eve?) te gaan lunchen na school. Morgen gaan Valeria en ik allebei mee op excursie naar Vietri sul Mare, wat vlakbij Salerno ligt. Vietri is de hoofdstad van de keramiek in Italië.

Het is nu 15:27 en ik voel de zon inmiddels wel branden. Zolang mijn laptop niet oververhit raakt, houd ik het nog wel uit. Mijn huisgenoot uit Tsjechië is nu in Pompeii, dus heb ik het huis voor mezelf. Dat zal wellicht anders zijn zodra het oudere Braziliaanse echtpaar hier volgende week intrekt. Ik denk niet dat ik dan nog in mijn bikini op het balkon zal zitten, alleen als ik zeker weet dat ik alleen thuis ben.

Na de lunch met de meiden, waarbij een bekende (een Zwitserse van negentien) van Eve aanschoof, ging ik op weg naar het kasteel bovenop de berg. Ik wist niet hoe ik er precies moest komen, maar volgens Eve was het lopend goed te doen. Ik volgde Google Maps en probeerde hier en daar mijn eigen draai aan de route te geven door op mijn gevoel af te gaan. Ik liep door smalle gekleurde straatjes en onder bogen door terwijl ik zo nu en dan een foto maakte met mijn camera. Ik kwam langs een bordje met de route naar de botanische tuin, Giardino di Minerva, die jammer genoeg een jaar gesloten is voor onderhoud (ik had Salerno namelijk de voorkeur gegeven deels vanwege deze botanische tuin) en liep het bordje voorbij. Uiteindelijk kwam ik uit bij een prachtige miniwaterval. Een waterval! In de stad! Ik vond het verbazingwekkend. Het uitzicht op zee was trouwens ook bijzonder mooi. Hoewel ik niet wist waar ik precies terecht was gekomen, was ik blij met mijn plotselinge ontdekking. Een paar trappen op en ik stond voor iemands huis met een citroenboom op de kleine patio voor het huis. Een trap verder en ik liep een piepklein bruggetje over naar een huis dat boven de waterval lag. Een adembenemend uitzicht. Ik zou hier ook wel kunnen wonen, dacht ik nog.

Ik besloot mijn bezoek aan het kasteel te verplaatsen naar een andere dag deze week. Ik moest ontzettend plassen en wist de ingang van het kasteel toch niet te vinden. Ook wilde ik vandaag naar il Duomo di Salerno, maar toen ik bij de kathedraal aankwam en aan de man vroeg of ik naar binnen mocht in deze outfit, werd ik vriendelijk afgewezen. God houdt namelijk niet van schaarsgeklede sexy jonge vrouwen wier decolleté te aanstootgevend is voor een plek waar baby’s gedoopt worden en families samenkomen (zo erg was het ook weer niet hoor). Dus zei ik beleefd in het Italiaans dat ik overmorgen wel zou terugkomen. Helaas wordt het overmorgen nog warmer dan vandaag, dus denk ik dat ik het maar naar vrijdag verplaats.

Hoewel het pas officieel mijn derde dag in Italië is, voelt het alsof ik hier al een week zit. Ik voel me erg op mijn gemak in het appartement en op school. Ik ben doodblij dat ik nu in een andere klas zit waarbij het allemaal iets sneller gaat. De oude vrouwen zijn allemaal zo erg nog niet; er zijn er pas twee die ik wat minder graag mag: de Sloveense vrouw, omdat ze traag is; en een van de Zwitserse vrouwen die tijdens de opdracht een beetje kapsones had en zo deed tegen mij (ik hoorde later van de vriendin van Eve dat zij die vrouw ook niet mocht). Verder zijn de vrouwen een stuk beter dan de ongemakkelijke Japanners en heb ik geen last meer van iemands stinkadem om negen uur ‘s ochtends.

[stefselfslagh]

Siska Schoeters: 'Mijn nieuwe lief ziet ook het kleine Siskaatje.'

"Vroeger zette ik vaak een franke teut op. Ik wilde zien hoever ik kon gaan." Ook vandaag spreekt Siska Schoeters (42) nog vrijuit. Over de VRT, de kracht van therapie, haar nieuwe relatie en haar zelfbeeld. "Ik kan eindelijk zeggen dat ik mezelf graag zie."

"Hier zijn geen speeltuinen", zegt Siska Schoeters, twijfelend tussen verbazing en verontwaardiging. We staan op de Oosteroever in Oostende, een door immogoeroes geannexeerde stadswijk met wandelpromenades, groenzones, winkels, restaurants en luxe-appartementen. Maar zonder waarneembare speeltuinen, dus. "Kan je dat nu geloven? Een speeltuin is toch het eerste wat je als projectontwikkelaar op papier zet?" Ik heb nog geen vraag gesteld en de moederziel van Siska Schoeters gloeit al op in de avondzon. Dat schiet lekker op.

We wandelen over de Hendrik Baelskaai, de wind herschikt haar haren, de zeelucht zet haar gedachten op nul. "Toen ik daarnet uit mijn auto stapte, hoorde ik het gekrijs van meeuwen en het geklapper van kabels tegen de masten van zeilboten. Ik had meteen een 'yes, ik ben er even helemaal tussenuit'-gevoel. Dat had ik niét toen ik onlangs in de Oostkantons was. Verschrikkelijk vond ik het daar. Er was geen ziel te bespeuren, het leek wel suicide country. De natuur in de Oostkantons is prachtig, maar ik moet mensen kunnen zien. En het liefst van al mensen die niét op een incestueuze manier verwekt zijn." (lacht)

In restaurant Storm, de gastronomische parel van de Oosteroever, bestelt ze zonder verontschuldigende proloog een alcoholvrij aperitief. "Ik ben aan mijn tweede tournée minérale van het jaar bezig. Mijn lever had bijna een eigen postcode nodig. (lacht) Nee, dat is niet waar. Het wordt gewoon een drukke zomer, en een maand geen alcohol drinken helpt me om in te vorm zijn." Ze neemt een slok van haar drankje en zegt: "Mm. Hier wat gin bij, dat zou lekker zijn."

Siska Schoeters doet haar reputatie alle eer aan: stoute kwek, klaterende lach, ogen die poëzie doen opborrelen, woorden die in mitrailleurtempo haar mond verlaten en zelfs op de meest dorre plekken humor vinden. Ze is de heldin van vrouwelijk en minstens de helft van mannelijk Vlaanderen. Volmaakt genoeg om naar op te kijken, onvolmaakt genoeg om je mee te identificeren. Een vrouw die voor eeuwig en één dag een meisje zal blijven, zij het wel één met behoorlijk wat alfatrekjes.

Negen jaar geleden ontmoette ik haar voor het eerst. Terwijl we ons bogen over de lessen die het leven haar geleerd had, deed ze haar beruchte 'kleine fuckers'-uitspraak: "Het mooiste moment van de dag is toch vaak het moment waarop je je kinderen in bed legt en denkt: Yes! Ik ben voor minstens zeven uur van die kleine fuckers verlost." Omdat Vlaanderen even niks beters te doen had, werden haar woorden wekenlang op de morele weegschaal gelegd. Sommigen prezen haar eerlijkheid, anderen veroordeelden haar hardvochtigheid. Om de geleden imagoschade alsnog te vergoeden, stel ik voor dat ze Lucien en Minnie, de fuckers in kwestie, een alinea lang de hemel in complimenteert.

"Ik heb absoluut fenomenaal geweldige kinderen. (lacht) Lucien is nog maar dertien, maar kent zichzelf al beter dan ik mezelf op mijn dertigste kende. Hij is erg gevoelig, maar weet heel goed dat dat ook zijn kracht is. En Minnie staat superenthousiast in het leven. Zelfs van onze gezamenlijke uitstapjes naar de Colruyt maakt ze een feest. Met z'n drieeën hebben wij een heel eenvoudige filosofie ontwikkeld: 'Laten we overal een strik rond doen. Dan lijkt het leven iets meer op een cadeau.' Dat credo werkt voor ons. Al zijn er uiteraard ook dagen waarop we het leven géén cadeau vinden."

Moeders worden niet zelden de grootste critici van hun eigen moeder. Voedt ze haar kinderen wezenlijk anders op dan ze zelf is grootgebracht? "Laat me vertellen wat ik qua opvoeding van mijn ouders heb overgenomen. Dat duurt minder lang. Maar dat laatste moet je niet schrijven. (lacht) Waar ik mijn vader en moeder dankbaar voor ben, is dat ze van hun kinderen plantrekkers hebben gemaakt. Wij moesten altijd iets nuttigs doen. Lang in bed blijven liggen, werd tijdverspilling genoemd. Daardoor heeft het lang geduurd voor ik mij op vakantie kon ontspannen. Ik vroeg mij altijd af: heb ik dit wel verdiend, heb ik er wel hard genoeg voor gewerkt? Ik probeer Lucien en Minnie wat minder calvinistisch op te voeden. Natuurlijk moeten ze zich nuttig maken. Maar ze hebben ook recht op plezier."

Een paar alcoholvrije teugen later: "Mijn ouders hebben alles gedaan wat in hun mogelijkheden lag. Maar het heeft mij wel een klein appartement aan therapie gekost om dat in te zien. Er is een tijd geweest dat ik alleen maar oog had voor wat mijn vader en moeder in mijn ogen verkeerd hadden gedaan. Pas na veel sofasessies heb ik de kwaadheid van me afgeschud en is er mildheid in de plaats gekomen. Ik hoop dat mijn broers en mijn zus op een dag ook dat punt zullen bereiken. Vergeven is niet gemakkelijk, maar het maakt je wel gelukkiger."

Vorig jaar overleed haar vader. Is alles gezegd wat er met de hete adem van de sterfelijkheid in de nek nog gezegd moest worden? "Mijn vader en ik hebben nooit intieme gesprekken met elkaar gevoerd. Waarom zouden we dat dan wel gedaan hebben toen hij op sterven lag? De avond voor hij gestorven is, ben ik nog bij hem op bezoek geweest. Al na vijf minuten had hij me weer op mijn paard gekregen. Zo ging dat nu eenmaal tussen ons. Ik heb er vrede mee."

Er wordt een millefeuille van zeebaars geserveerd, een uitstekend moment om Siska Schoeters te confronteren met de eerste zin uit haar Wikipedia-biografie: 'Schoeters werd geboren als de dochter van een groothandelaar in vlees.' Nadat ze is uitgelachen, zegt ze: "Vroeger was ik in ons gezin altijd het vleeseterke. Mijn vader vond dat geweldig. Maar nu eet ik, op wat rauw gehakt na, nauwelijks nog vlees. Ik ben blij dat we vanavond in een visrestaurant zitten."

In de voetsporen van haar vleesverwerkende vader treden, is nooit een optie geweest. Eenmaal bevrijd van het middelbareschooljuk trok Schoeters linea recta naar de afdeling Radio van het RITCS. Nog tijdens haar opleiding begon ze bij Studio Brussel De Afrekening te presenteren. En ondertussen werkt ze al eenentwintig jaar voor de VRT: nog niet genoeg voor een gouden horloge, maar wel voor één van de achttien exclusivi-teitscontracten die de VRT met haar populairste schermgezichten afsloot. Omdat ook bezitters van exclusiviteitscontracten niet zijn vrijgesteld van venijnige vragen, informeer ik of een openbare omroep niet beter exclusiviteitsprivileges zou uitdelen aan de toppers op haar nieuwsdienst.

"Misschien wel, maar ik beslis niet wie een exclusiviteitscontract krijgt en wie niet. Ik weet ook niet wat de mensen op de VRT-nieuwsdienst verdienen, laat staan of ze meer zouden moeten krijgen."

Wijlen Martine Tanghe, een onbetwist VRT-icoon, moest het stellen met een alles behalve marktconform ambtenarensalaris.

"Dat betreur ik, maar ik kon - en kan - daar weinig aan doen. Ik zit niet in het management van de VRT."

Anderhalf jaar geleden zei je: "Ik heb er vertrouwen in dat er bij de VRT slimme mensen aan het roer zitten." Is dat vertrouwen nog intact?

"Absoluut. Er werken momenteel veel vrouwen in de hogere regionen van de VRT: Lotte Vermeir, Lin Delcour, Els Van de Sijpe, Els Roovers, ... Allemaal mensen waar ik goed en graag mee samenwerk. Het is bon ton om te kakken op de VRT, maar het talent druipt er nog altijd van de muren."

Over de bekwaamheid van de directie van de VRT zijn de jongste tijd niettemin twijfels gerezen. Aan incidenten geen gebrek: er waren de ingrepen van ceo Frederik Delaplace in het zendschema, de getuigenissen over het angstbeleid van directeur content Ricus Jansegers, de mail van Frederik Delaplace waarin hij VRT'ers een spreekverbod oplegde, de ...

(snel) "Juist, we hebben een spreekverbod. Ik roep mijn spreekverbod in, your honour. Goed dat je het zegt."

Waar ik naartoe wil: heeft de turbulentie op de zevende verdieping van de VRT jouw arbeidsvreugde aangetast?

"Welnee. De VRT is een groot huis, ik ben maar een arbeider op de vloer. Ik kom aan, eet een broodje, doe mijn ding en ben weer weg."

Toen de uitzending van Het Proces Dat Niemand Wou - de documentaire over de zaak-De Pauw - plots werd uitgesteld, tekende je in een open brief nochtans mee protest aan.

"Natuurlijk. Die affaire maakte mij heel opstandig. Ik dacht: 'Wacht even, is er hierboven een clubje dat zomaar programma's uit het zendschema kan zwieren? Daar gaan we dan toch even iets over zeggen.' Ik vond het mijn verdomde plicht om die brief te ondertekenen. En in tegenstelling tot de rest van de wereld vond ik dat helemaal niet zo moedig van mezelf. De vrouwen die in de documentaire hun verhaal doen, die zijn moedig. In De Afspraak vroeg Goedele Liekens aan Bart Schols of ook hij de open brief had ondertekend. 'Nee', zei Schols. 'Uit zelfbehoud, ik durfde niet.' Dat vond ik jammer. Mannen mogen ook feministen zijn. Graag, zelfs."

Tegelijk bewijst de reactie van Bart Schols dat je op de VRT blijkbaar moet vrezen voor je job als je openlijk kritiek geeft.

"Wat had mijn baas na die open brief kunnen doen? Mij buitensmijten? Dán pas had ik mijn trompet bovengehaald. De beslissing om de uitzending van Het Proces Dat Niemand Wou uit te stellen, was fout, daar kunnen we kort over zijn. Maar dat neemt niet weg dat Frederik Delaplace ook goeie dingen heeft gedaan: de VRT heeft een enorme digitale inhaalbeweging gemaakt en er zijn veel jonge talenten op leidende posities gezet. In vergelijking met andere landen is de VRT nog altijd een uitstekende openbare omroep."

Zij het wel één die programma's maakt in opdracht van ministeriële kabinetten. Knappe Koppen, een nog uit te zenden reeks over Vlaamse wetenschap en innovatie, zou er gekomen zijn in overleg met het kabinet van Vlaams minister-president Jan Jambon. En Goed Gespeeld, je eigen programma over Vlaamse sportverenigingen, werd naar verluidt gemaakt op vraag van Vlaams minister van Onderwijs en Sport Ben Weyts. Zo dreigt de VRT een regeringszender te worden.

"Ik weet niet waar de centen voor onze programma's vandaan komen. Nogmaals: ik ben een maker. Zolang de VRT niet betaald wordt met geld dat afkomstig is uit de drugs- of kinderhandel, zal het mij aan mijn reet roesten hoe een programma gefinancierd wordt. Ik wil gewoon goeie radio en televisie maken. Zodat mensen zich na hun dagelijkse portie Gaza-ellende nog even kunnen ontspannen."

De avond valt sneller dan gedacht, ze haast zich met fotograaf Wouter Van Voren naar dijk en duin om zomerkiekjes te gaan maken. Belichting en visagie zijn overbodig, de ondergaande zon weet wel raad met fotogenieke mediafiguren.

Wanneer ze drie kwartier later uitgewaaid en wel opnieuw het restaurant binnentuimelt, is ze één en al monterheid. De blos op haar wangen is nog niet verdwenen wanneer ik, zoals gevraagd, een poging doe om de feminist in mezelf wakker te kussen.

Je kloeg onlangs over journalisten die jou als veertigplusvrouw naar je houdbaarheidsdatum vragen. Omdat ze zo het idee blijven voeden dat vrouwelijke veertigplussers in de media een anomalie zijn. Ik ben het met je eens, maar ...

"... je gaat me toch naar mijn houdbaarheidsdatum vragen?"

... misschien moet jij dan ook ophouden met tijdens interviews over je lichamelijke imperfecties te klagen. Want ook dat voedt een idee: dat vrouwen godinnen moeten zijn om in medialand te mogen meespelen.

"Jij denkt toch niet dat ik tijdens interviews zelf over mijn lichamelijke imperfecties begin? Het zijn jullie, de journalisten, die dat onderwerp telkens ter sprake brengen. 'Is je lichaam veranderd na de bevalling, Siska?' 'Maak je je al zorgen om de onvermijdelijke aftakeling, Siska? 'Zit je nog goed in je vel, Siska?'

Het staat je vrij om die vragen niet te beantwoorden, natuurlijk.

"Doe je nu niet een beetje aan victim blaming? Het zijn de journalisten die moeten ophouden met die onnozele vragen te stellen."

Uiteraard. Maar zolang ze dat niet doen, kan jij ook stoppen met ze te beantwoor-den. Om schrijver Bregje Hofstede te parafraseren: 'Je kan niet op de dwazen rekenen om de dwaasheid af te schaffen.'

"Je mag je nog zo voornemen om over bepaalde onderwerpen niet te praten, goeie journalisten zullen er toch in slagen om je er uitspraken over te ontlokken. Het is erg om te zeggen, maar voor vrouwen is het heel normaal geworden om tijdens interviews over hun lichaam te praten. We hebben namelijk nooit iets anders gedaan. Ik begin nu pas te beseffen: ik hoef daar eigenlijk niet over te praten."

Dat is precies mijn punt. Pas als vrouwelijkheid niet langer gelijkgesteld wordt aan jeugdige schoonheid, zal jij tijdens interviews geen vragen meer moeten beantwoorden over je zogenaamde houdbaarheidsdatum.

"Dat kan wel zijn, maar dan kan ik me vanaf nu in elk interview beginnen te verant-woorden. En ik weet niet of ze bij Story en Dag Allemaal zitten te wachten op een feministisch traktaat van Siska Schoeters. Ik maak me weinig illusies: zolang ik in het lichtere genre actief ben, zal ik altijd vragen voorgeschoteld krijgen à la 'Wat ga je deze zomer aantrekken, Siska?' Ik hoop dat Minnie de dag nog zal meemaken waarop vrouwen niet langer aan lichamelijke criteria moeten beantwoorden, maar zelf zal ik er niet meer bij zijn, vrees ik. Los daarvan: laat iemand anders over dit onderwerp maar eens lawaai maken. Ik heb al genoeg op de barricaden gestaan."

Ik pluk een denkbeeldige kruimel van het tafellaken en weet: er is nog werk aan mijn feminisme. Misschien moet ik protestlessen gaan volgen bij mevrouw Schoeters: haar innerlijke Jeanne d'Arc was de voorbije jaren inderdaad in bloedvorm. In 2021 kloeg ze de genderloonkloof op de VRT aan. Een jaar later riep ze Jan Vertonghen en Eden Hazard op om elkaar tijdens het WK in Qatar een lgbtq-vriendelijk kusje op de mond te geven. En vorig jaar liet ze van zich horen toen Natalia Druyts en Astrid Coppens in het VTM-programma Back To Reality alleenstaande moeders uitlachten. Van haar moeder moest ze vroeger tien keer haar tong omdraaien voor ze haar kwebbel opendeed. Dat advies lijkt met de jaren een beetje verdampt, zeg ik.

"Ik probeer op voorhand heel goed in te schatten hoe hard ik op mijn doos zal krijgen wanneer ik me ergens over uitspreek. Maar soms vind ik echt dat ik een punt heb. En dan is het mij de fallout gewoon waard. Al heb ik nog nooit iemand persoonlijk aangevallen. Integendeel: ik neem het altijd op voor mensen die zwak staan. Dat kan ik: ik heb veel volgers en een groot bakkes."

Veel volgers en een klein bakkes hebben, zou inderdaad niet zo efficiënt zijn.

"Dan ben je gewoon een influencer." (lacht)

Wanneer beslis je: hierover wil ik mijn stem laten horen?

"Wanneer ik verontwaardigd ben. Ik heb echt niks tegen Astrid en Natalia. Maar over een tv-programma, dus ook over Back To Reality, wordt minstens driehonderd keer verga-derd. Dat tijdens al die vergaderingen niemand zich heeft afgevraagd of het wel een goed idee is om uit een groot maatschappelijk probleem entertainment te puren, daar kan ik met mijn verstand niet bij. Bij de VRT zou het idee achter Back To Reality binnen de kortste keren geklasseerd zijn. Tenzij het een sketch was voor De Ideale Wereld."

Hebben Natalia en Astrid je op je Instagram-post over hun programma aangesproken?

"Nee. Mijn woorden waren dan ook niet aan hen gericht, maar aan alle alleenstaande moeders die door Back To Reality gekwetst werden."

Ben je beducht voor de dag waarop je zelf eens in de fout gaat?

"Ik denk dat veel mensen zitten te wachten tot ik ook eens op mijn bakkes ga. (lacht) Maar ik ga dat moment toch zo lang mogelijk proberen uit te stellen. Wat helpt, is dat ik tijdens mijn carrière niet altijd bejubeld ben geweest. Zeker bij Studio Brussel heb ik het in het begin redelijk hard te verduren gekregen, ook van luisteraars. Daardoor heb ik al op jonge leeftijd geleerd om mezelf in vraag te stellen. Om in mijn omgeving dingen af te toetsen. En om te luisteren. Ik ben niet van het type 'ik doe mijn goesting, wat iedereen ook zegt.'"

De liefde van het publiek kan anno '24 snel omslaan in maatschappelijke kolere. Is het daardoor moeilijker geworden om radio en tv te maken? Kies je weleens voor het veiligste programma-idee in plaats van voor het meest gedurfde?

"Als je moreel kompas min of meer normaal functioneert, voel je als maker wel wat kan en wat niet. Al weet je het nooit helemaal zeker. Toen Lucien dertien werd, feliciteerde ik op Instagram behalve mijn zoon ook mezelf: omdat ik hem al dertien jaar in leven hou. Grapje, natuurlijk. En toch schreef een vrouw: 'Dit doet echt pijn. Ik heb mijn kind verloren. Je beseft niet hoe hard je woorden me kwetsen.' Ik heb die mevrouw meteen een beleefd en hopelijk helend berichtje gestuurd, wat ik zelden doe, maar tegelijk dacht ik ook: straks kan ik echt niks meer schrijven. Ik vind mezelf behoorlijk empathisch: ik gebruik nooit het n-woord en geloof dat gender wél bestaat. En toch krijg ik constant berichten van mensen die me erop wijzen dat ik een koud en harteloos wezen ben."

Bestaat er al een cancelverzekering voor BV's? Een polis die je exclusiviteits-contract uitbetaalt nadat je gecancelled bent?

"Je lacht, maar ik heb daar bij mijn verzekeraar al eens naar geïnformeerd. 'Is er een mogelijkheid om de schade die ik mezelf verbaal berokken te verzekeren?', luidde de vraag. Het antwoord was nee. (lacht) Nu goed, je moet het in Vlaanderen al héél bont maken voor je gecancelled wordt. Kijk maar naar Connor Rousseau: vijfenzeventig-duizend voorkeurstemmen, alstublieft."

Hou je in het openbaar rekening met het immer glurende oog van het publiek?

"Niet echt, nee. De tijd dat ik keizat op festivals rondhing, is sowieso voorbij. Nu hang ik gewoon keizat in mijn living. Of in de tuinen van vriendinnen." (lacht)

Het dessert staat op tafel, het is tijd om het gesprek in een zachtere bedding te leggen. Laten we de tijd die ons nog rest de liefde bezingen, denk ik in mezelf, en tijdens het kwinkeleren op denkbeeldige harpen tokkelen, de jubel in ons hart vrij spel geven en dronken worden, niet van calvados, jenever of vermouth, maar van verlangen, en niet zomaar dronken, maar Baudelaire-dronken, omdat we ons gered weten, en beschut. Maar ik zeg gewoon:

Hoe gaat het met je nieuwe lief?

"Uitstekend, dank je. Ik heb bij hem rust gevonden. Mijn vorige relaties hadden altijd hoge pieken en diepe dalen. Ze deden voortdurend pijn omdat ze, zowel in positieve als in negatieve zin, zo hevig waren. Nu is er harmonie. Thomas, mét h, niet te verwarren met een zekere Tomas zónder h (radio- en tv-maker Tomas De Soete, van wie ze twee jaar geleden scheidde, red.), blijft onder alle omstandigheden rustig. Als ik, met de fijnbesnaardheid die mij eigen is, de confrontatie met hem opzoek, zegt hij gewoon: 'Als jij dat vindt, Siska, is dat prima.' Waarop ik stante pede kalmeer en zeg: 'Ah? Oké dan. Kom, we gaan een ijsje eten.' We gaan niet voortdurend in de contramine en dat is een verademing."

Thomas doet met jou wat de lente doet met kerselaren, om het met Pablo Neruda te zeggen.

"De nagel op de kop. (na een stilte) Weet je, vroeger zette ik vaak een franke teut op. Ik daagde mijn lieven uit, moest het laatste woord hebben, tastte continu de sorrygrens af: hoe ver kan ik gaan voor ze me zeggen dat ik te ver ben gegaan? Nu doe ik dat allemaal niet meer. Omdat ik met iemand samenleef die dwars door me heen kijkt. Die zegt: 'Smijt dat provocatiemechanisme van jou maar in de vuilbak. Het is nergens voor nodig.' (na een nieuwe stilte) Zoals iedereen wil ik graag gezien worden voor het kleine kind dat nog in mij zit. En zoals iedereen hoop ik stiekem dat alles wat dat kleine kind ooit tekort gekomen is, gezien wordt. Wel, ik ben nu met iemand samen die een klein Siskaatje ziet. En die dat kleine Siskaatje kan troosten en geruststellen. Mooier kan de liefde wat mij betreft niet worden."

Mis je het grote gebaar niet? De zoete beloftes na de zilte tranen?  De dopamineboost die volgt op de verzoening?

"Mijn relatie met Thomas is één groot gebaar. We wonen op meer dan een uur rijden van elkaar. En we hebben allebei twee kinderen, wat maakt dat we ongeveer vier avonden per maand met z'n tweeën kunnen zijn. Dat we desondanks voor elkaar kiezen, bewijst dat de liefde heel groot is. Als ik zeg dat ik bij Thomas rust heb gevonden, bedoel ik niet dat onze relatie saai of eentonig is. Wel dat we elkaar mooi in evenwicht houden. Ik heb met de jaren geleerd dat een passionele relatie voor mij niet zo goed werkt. Alleen al met de passie die ik zelf in me heb, kan ik een hele kerncentrale up and running houden. (lacht) Als mijn lief even hevig is als ik komen er ongelukken van."

Je kent Thomas een dik jaar. Jullie zitten nog in de fase die door pleitbezorgers van de pragmatische liefde 'de dwangneurose genaamd verliefdheid' wordt genoemd.

"Als je verliefd bent, maak je jezelf om het even wat wijs. Dan zeg je dingen als: 'Ja, hij heeft tien jaar in de cel gezeten, en ja, hij heeft nog een enkelband om, maar hij bedoelt het echt goed.' (lacht) De natuur heeft ons geprogrammeerd om stommiteiten te begaan als we verliefd zijn. En toch twijfel ik er niet aan dat Thomas en ik gemaakt zijn om bij elkaar te blijven."

Negen jaar geleden zei je: 'Ik moet opletten dat ik mezelf niet helemaal wegtwijfel.' Ik kan me vergissen maar volgens mij is je zelftwijfel, al dan niet dankzij de liefde, aardig getemd.

"Vroeger kreeg ik altijd te horen: het ligt aan jou, jij bent de moeilijke. Nu weet ik: het ligt helemaal niet aan mij. Dat is vooral de verdienste van mijn therapeute. Dankzij haar begrijp ik veel beter hoe de wereld, voor mij althans, in elkaar zit. En heb ik inderdaad meer zelfvertrouwen gekweekt. Ook op professioneel gebied. Als ze mij negen jaar geleden een programma aanboden, zei ik vaak: 'Er zijn zoveel mensen die dat programma zouden kunnen presenteren, geef het maar aan iemand anders.' Nu zeg ik: 'Ik zie momenteel niemand die dit programma beter zou kunnen presenteren dan ik.' (lacht) Het klinkt klef, maar sinds een jaar kan ik eindelijk zeggen: ik zie mezelf graag."

Scheiden doet dus niet alleen lijden.

"Nee. Al zat ik in het begin wel rock bottom. Ik was net veertig geworden, was plots een alleenstaande moeder met twee kinderen, moest helemaal opnieuw beginnen. Dat was niet eenvoudig. Maar het is me, na veel vallen en opstaan, en with a little help from my friends, toch gelukt."

Waarmee je meteen ook je eigen levensmotto hebt bewezen: 'Niks hangt af van vandaag.'

(knikt) "Je moet jezelf de tijd gunnen om een tegenslag te overwinnen. Loop je over van verdriet? Ga je gebukt onder zorgen? Slaap er een nachtje over. Dat helpt. Tenminste: als je niet teveel drinkt voor je gaat slapen." (lacht)

De zomeravond is een zomernacht geworden. We besluiten dat ons gekeuvel voor een gesprek kan doorgaan en verlaten met een winderig gemoed restaurant Storm. "Tot over negen jaar", zegt ze ter afscheid. "Als mijn houdbaarheidsdatum dan nog niet verstreken is", antwoord ik.

[piasgermany]

[Video] Milliarden präsentieren Video zu "Halt mich fest"!

Diesen Song wirst du mit deinen Liebsten teilen! “Halt mich fest, so lange ich noch lebe”, singt Milliarden Frontmann Ben in der neuen Single "Halt mich fest" über melancholische Klavier-Akkorde und offenbart damit eine neue authentisch-gefühlvolle Facette im sonst oft krachenden Punkrock-Gewand des Berliner Duos.

Am 8. November erscheint das mit Hits gespickte neue Album "LOTTO". Auf der ausgedehnten Herbsttour werden Milliarden damit ab Album-VÖ tausende Fan-Herzen höherschlagen lassen.

Live: 07.11.24 Frankfurt - Das Bett 08.11.24 Stuttgart - Wizemann 09.11.24 CH-Zürich - Bogen F 14.11.24 Hannover - Musikzentrum 15.11.24 Köln - Gebäude 9 16.11.24 Dortmund - FZW 21.11.24 Nürnberg - Hirsch 22.11.24 München - Backstage 23.11.24 A-Wien - Fluc 28.11.24 Hamburg - Knust 29.11.24 Bremen - Tower 30.11.24 Leipzig - UT Connewitz 05.12.24 Dresden - Beatpol 06.12.24 Berlin - Huxleys Booking: zuendstoff Booking

[eeuwigestilte]

Vrouwen, Anna Blaman (1939)

I

Haar armen glad en blank in 't lome

van donker tule, veel parfum en lippen

van karmijnrood - ik zie de tippen

van haar borsten deinend gaan en komen.

II

Winkel schemerig, veel stoffen op de toonbank

Zij buigt voorover in begerig kijken

Ik zie haar blouse soepel open wijken

en ben verzonken - diep en blank.

III

Haar benen lang en glad - zij lacht en ligt

loom achterover - ik zie hoe diep en ver de lijnen

van haar benen zijn en

denk eraan met afgewend gezicht.

IV

Zij lacht me door de spiegel toe, en let

daarbij op het effect van haar geschminkte ogen

Wat denk je, zegt ze traag, heb ik de bogen

van mijn wenkbrauwen goed aangezet?

[peterpijls1965]

Het lichaam         Terwijl niemand meer gelooft in de maakbare samenleving, schijnt de maakbaarheid van het fysieke lichaam steeds dichterbij te komen. Onder de kop "Wij zijn God" staat deze week op pagina 24 van De Groene een mooi stuk over de genetische modificatie in wat "postmenselijke tijdperk" wordt genoemd. In Illinois is inmiddels de eerste "ontwerpbaby" ter wereld gebracht. Dat jongetje is slechts geboren om de genetisch gemanipuleerde cellen die zijn lichaam bevat naar het beenmerg van zijn zieke zusje te transplanteren.         Het is maar een begin. Marvin Minski, in het stuk aangeduid als een van de grondleggers van de kunstmatige intelligentie, heeft voorspeld dat het binnenkort mogelijk zal zijn om herinneringen aan de hersenen te onttrekken en ze onveranderd op diskette te bewaren. Herinneringen zijn vaak zo rudimentair en zo verzonnen dat ik mij nauwelijks kan voorstellen hoe dat aftappen in zijn werk moet gaan, maar in ieder geval zou op deze manier tegemoet worden gekomen aan de klacht van Karel van het Reve, die het ooit eens betreurde dat met zijn dood ook de gedachten aan bepaalde personen verdwijnen.         Op pagina 2 van diezelfde Groene klinkt echter een heel ander geluid. Daar schrijft hoofdredacteur Martin van Amerongen over zijn ervaringen met de dood. De toon van zijn stukje is bijna luchtig, tot hij besluit met: "Nu ben ik zelf aan de beurt (kanker aan de slokdarm), zij aan zij met mijn zuster (borstkanker), want 'nooit komen rampen eenzaam als verspieders', zoals William Shakespeare zei. Mijn aandoening is inoperabel. Ik ben er trouwens tamelijk rustig onder, al had ik graag nog een paar jaar geleefd. Wel was het nogal moeilijk het mijn kinderen te vertellen".         Zo'n alinea kerft in je geheugen, vooral bij een journalist die praktisch over alles heeft geschreven maar heel weinig over zichzelf. Schrijven is zijn lust en zijn leven, maar aan "berichtgeving over de eigen navel" had hij een afgrondelijke hekel, zoals altijd zei. Ik merk dat ik al een verleden tijd aansla, maar Van Amerongen kennende is dat helemaal verkeerd en zal hij met schrijven doorgaan tot het bittere einde.         Van Amerongen merkt op dat hij pas heel laat in aanraking is gekomen met de dood. Dat had ik ook. Ik was al tegen de veertig toen ik tijdens een ochtendwandeling een plof achter mij hoorde. In een plas bloed lag een man op de straat die zojuist uit een raam was gesprongen. Uit het belendende huis stormden een paar mensen te voorschijn, die zich onmiddellijk over hem heen bogen. De man hijgde zwaar. In mijn ongelooflijke naïveteit dacht ik nog: die brengen ze naar het ziekenhuis en daar wordt hij wel opgeknapt. Maar toen ik de volgende dag informeerde hoe het was afgelopen, kreeg ik te horen dat de man dood was.         Van Amerongen beschrijft Piet de Schildpad als zijn eerste dode: "Die bewoog plotseling niet meer, waarna de familie hem een eerlijk zeemansgraf heeft bezorgd vanaf de brug over de Nieuwe Prinsengracht". Dat klopt volgens mij niet helemaal. Toen ik als jongmaatje in de journalistiek begon, bewoonde Van Amerongen een klein kamertje op de redactie van Vrij Nederland. Ik gebruik expres het woord bewoonde, want de inrichting van dat kamertje was erg huiselijk. Er lag een Perzisch tapijtje en naast de doos sigaren stond altijd een vaasje verse snijbloemen. Op een keer liet Van Amerongen zich ontvallen dat aan zijn woninkje ter redactie eigenlijk alleen nog een kanariepiet ontbrak.

        Dat liet ik mij geen twee keer zeggen. Ik wachtte tot zijn verjaardag en kocht in de dierenwinkel een kooi met een gele kanarie erin. Die zette ik in zijn kamertje en stelde mij vervolgens verdekt op. Toen Martin binnenkwam, kneep hij bij de aanblik van de vogel even één oog dicht, maar vertrok verder geen spier. Hij verzorgde de kanarie nauwgezet en noemde hem Otto, naar Otto Weininger, die rare Weense filosoof die zich op 23-jarige leeftijd in het sterfbed van Beethoven een kogel door het hart heeft geschoten. De kanarie is voor een kanarie behoorlijk oud geworden, maar op een gegeven dag lag hij toch met zijn pootjes omhoog.         Er is toen nog een Otto 2 gekomen, zo goed beviel het kwinkelerend gezelschap. Martin, hou je taai. Ik zou graag willen dat die genetische modificatie op tijd is om een Van Amerongen 2 te maken. NRC\Handelsblad, 9 maart 2001

[gwynb]

leeuwenmaan/ 10 procent onderdaniger

Kreeften zijn lief maar erg emotioneel soms werden zij, of werd ik mijzelf teveel vaak was ik hen te Leeuw en te weinig politiek correct of ze vonden me mooi en slim maar simpelweg een slet

tja de mannen zagen ons tweeduizend jaren als een lust voor de ogen ze wilden in ons knijpen en wilden dat we voorover bogen

ik zie ze nu daar zo heerlijk lopen en ik zie ze als object het is jammer ik moest een fase skippen en ik mag hen niet in hun billen knijpen als lekkere kippen, aaien over hun haren, zeggen dat ik op staande voet met ze wil wippen

seks zonder gedoe: het zachte woelen zonder de lasten voor wie? man, vrouw, Boogschutter, Ram?

een echte heks sekst zoveel ze kan en de mannen zeggen dan man man man je kan er wat van!

en je kijkt op, je lacht, je gedraagt je tien procent onderdaniger anders maakt het je verdacht je ligt, je rolt, je zingt, je laat je leiden doet wat ervan je wordt verwacht je draait, je schudt, je kust, je zorgt dat je krijgt, je vereert, laat hem knielen, je bent een tempel, je bent vrouw, je bent vrij, je bent dronken maar alwetend dit ben jij, een heks met macht

trekt het nymfomaan zijn aan en laat ze praten, speel je naakt zonder rode schaamte, draag jezelf op handen en voeten, ben een hond, een planetenverslinder

dichter hoe dichter, de adem in je nek, extase is eng maar extase is zacht, dit is wat Freud denkt dat opvreet, maar het is de nacht die heelt, de macht die moet worden ingezet

in de sportschool kreunen de mannen, het is jammer, zo hoor je ze weinig in bed als ze zich net zo zouden bevrijden van schaamtes en op-slot-knoppen zoals ze hier zwetend kreunen oh heilig is deze plek!

als ik ovuleer en heb ik zin in een tompoes en in mijn roze knuffelkonijnen als ik een man was liep ik nu dan rond met een stijve

God, de grote bewakingscamera, je weet nooit of hij uit staat of aan de bijbel in je binnenste, je ouders in je hoofd, de samenleving straft

nee nee nee netjes koffie drinken en beloof jezelf tenminste voor de komende dagen niet zo verdomd opzichtig naar zijn kruis te kijken of zelfs maar naar z’n verjaardag te vragen!

[broadwayworld]

Exclusive: Oh My Pod U Guys- Ben Bogen Is a Teenage Dream https://www.broadwayworld.com/article/Exclusive-Oh-My-Pod-U-Guys--Ben-Bogen-Is-a-Teenage-Dream-20230910

[fransopdefiets]

10-7 Woodhall Spa

Toen ik de campingbaas van het Lindsay Trail Touring Park om tips vroeg voor het avondeten, zei die: Reken er maar niet op dat je iets te eten kunt krijgen, er zijn duizenden mensen en alles is volgeboekt. The horse-races, you know.

En om die mededeling nog eens kracht bij te zetten, trok de ene na de andere onweersbui over. Geen weer om van deur tot deur te gaan in de hoop op een maaltijd. Tussen de buien door maakte ik snel een zak noodvoer klaar, kerrierijst met vruchten heet het. Het gaat om de calorieën hield ik mezelf voor, kom op, een hapje voor pappa, een hapje voor mama, even doorzetten. Na het eten probeerde ik nog een stukje podcast te luisteren, maar het vallen van de regen op de tent overstemde alles.

Om half zes ben ik wakker, de lucht is helder en het is ijskoud. Als ik opsta, blijk ik niet de enige die wakker is. De eerste honden worden al uitgelaten. Het is een echte camping voor wandelaars, in de toiletten kun je allerlei wandelroutes vinden. Die wandelaars verblijven overigens in comfortabele caravans en niet in tenten.

Alles is nog kletsnat natuurlijk, de zon schijnt nu wel weer, maar drogen gaat nog wel even duren in deze kou. Dus ik pak alles in en neem me voor om op tijd te stoppen. De weersverwachting voor vandaag is zon in de ochtend en regen in de middag. Nou, dan maar hopen dat die regen een beetje laat komt

In Lincoln wil ik de kathedraal wel zien. Daarna nog een paar uurtjes fietsen en dan ergens een camping.

In Nettleham, vlak voor Lincoln is een communitybuilding met daarin een goede koffiebar, een bibliotheek en wifi uiteraard. Cappuccino met verse gembercake doet wonderen voor de vermoeide fietser.

In Lincoln fiets je zo naar de kathedraal toe, alle wegen leiden naar het hart van de stad. Het is een enorm gebouw, ik loop er eerst eens omheen en kom in een militaire uitvaart terecht. Allemaal kerels in donkerblauwe uniformen met tritsen gepoetste medailles op de borst.

Nadat ik het hoofdportaal bekeken heb, ga ik naar het visitor’s centre. Daar parkeer ik mijn fiets, maar waar is mijn stuurtas? Ik race terug naar het hoofdportaal en daar staat hij nog. In die stuurtas zit alles, paspoort, portemonnee, telefoon etc.

Het interieur is prachtig, maar niet te fotograferen, veel te groot. Ik richt me maar op de details, overal waar twee bogen samenkomen bijvoorbeeld, is een klein mannenhoofd uitgehakt. En nooit zijn er twee dezelfde. Er is een aparte legerkapel, vol met vaandels, sommige half vergaan en langs de wanden borden met de namen van gesneuvelde soldaten in al lang vergeten campagnes in Azië en Afrika.

Het is bewolkt en de kuur is over, gisterenochtend de laatste pil geslikt. Dus ik denk dat ik niet meer hoef te smeren. Rond de middag heb ik alweer een gloeiende kop. Ik voer wat geïrriteerd een gesprek met de camping, ik wil alleen maar weten of er plek is, maar er is pas plek als je boekt. En om te boeken willen ze al je gegevens hebben, sorry what was the name of the street again? Bravo, Romeo , Echo, Delta, Echo, November, Hotel, October, Foxtrot, Delta, Whisky, Alfa, Romea, Sierra en dan street erachter. Maar goed, die juffrouw kan er natuurlijk ook niks aan doen, dat haar baas dit programma heeft aangeschaft.

Dus ik had nog een bevestiging via de email moeten krijgen, maar volgens mij is dat xs4all.nl niet helemaal goed overgekomen. Want hoe spel je xs4all begrijpelijk voor een engelsman?

Enfin, ik heb hoge verwachtingen van de camping, ze hebben duidelijk een kantoor en ze zijn niet goedkoop. Gelukkig is de rit ernaartoe heerlijk vlak, ik fiets twee uur lang over oude dijkjes langs het water.

Eenmaal aangekomen maak ik mijn excuses voor mijn irritatie aan de telefoon. Nou dat hoeft toch helemaal niet, zeggen de dames glunderend. En ik krijg een mooi veldje tussen de bomen voor mij alleen. Wat nou, we weten niet of er plek is?

Als ik de tent heb opgezet en gedoucht, komen de eerste straaljagers over. Er zit hier ergens een luchtmachtbasis. Nou ja, er moet toch geoefend worden door de Oekraïners, denk ik maar.

Afstand: ca 60 kilometer (de afstanden later nog op te zoeken)

Tijd: 4,5 uur

[lorenzlund]

Baelle und Organe. Letzere mit Pilzkoepfen.

"Fuehren sie gefaehrliche Stichwaffen bei sich?? Spreizen sie zum Zwecke der Untersuchung mal die Beine, wir muessen sie jetzt abtasten!"

cell bell ball Zellen (aus Chemie, biologische u. aus der Justiz und dem Gefangenenwesen)

Rotfront.

Brueder zur Freiheit der Sonne!

Wenn bei Capri ...!

Die Sau (d)er!!!

Volks... Folg dem Ass! Folge Lore! Volksmusik u. Schlager. Volkssolidarität. Volksarmee. Bund-es-heer. Er Force. Schweizer Folklore. Folklore aus Südamerika. the american folk song. Völkischer Beobachter. Waffen-SS. if ar** in. Die 'N-a-vy. (H)und ass luft waffe. GUS. Sünde by Ben. Benzin. Der Rot(e) Front Kämpfer Asiens. Es Zung'. (*Mao). der lange Marsch (Way/Treck). Dreck. *'(im) Ar*** sein!' 'die (R)ussen kommen!' Niemand sagt er will eine Mauer bauen! men + never.

Liebe (fr)isst all-ass!

All in all just another (br)ick in the Ball!

Wir backen noch mit Liebe! *'Ma Baker'. '(Tr)uck stop'.

Ma Baker is what the guys from the FBI want or need the most! (Most wanted!!!)

As(s)es to As(s)es! (*SS)

das Versteck im (Amsterdamer) Hinterhaus. Ess wurde verraten!

"Wir als Araber ... auch wir sind Menschen!!" (wie die Juden, die das selbe so über auch schon sich sagten oder behaupteten in einem Berliner Museumsflyer! *Der Deutsche wäre es nicht!)

"(dann) werfen die Fischer im weiten Bogen ihre Netze aus"! (*vor Capri, es handelt sich also diesmal um sogar Spanien)

[louisapennyfeather2021]

I saw a tik tok where Ben Bogen did a tik Tok dance with Ben Fankhauser and the caption was "Trying to convince Ben Fankhauser to get a tik tok" and it's been the highlight of my day

[perfectlypattimurin]

[ig stories] benmbogen - 1/23/19

[juliaeffingmurney]

Julia was part of this ridiculous and fun re-working of “I Know It’s Today.” Put together but Ellyn Marsh and Ben Bogen, the video included a plethora of theatre folk including Andy Karl, Orfeh, Lesli Margherita, Andrew Chappelle, Nick Adams, Max Crumm, Tommy Bracco, Jay Armstrong Johnson, Lauren Molina, Nick Cearly, Julia Mattison, Morgan James, Natalie Clater, Julia Murney, Cody Cobbler, Ashley Blanchet, Brandon Uranowitz, Marissa Rosen, Bonnie Milligan, Alex Newell, and Josh Lamon.

[piasgermany]

[Album + Video] Milliarden - neu bei [PIAS] Germany - kündigen kommendes Album "LOTTO" an!

Alles steht zur Disposition, immer und überall. Was heute gegeben ist, nimmt morgen eine andere Form an; weniger greifbar, fast unsichtbar. So gesehen wurde das neue Milliarden-Album "LOTTO" (8. November über [PIAS] Germany) klug betitelt. Die "richtigen" Zahlen von heute sind die "falschen" von morgen. Oder, um es aufs Langspielplattenformat zu übertragen: Das Musikmachen spielt auf Zeit und vermeintlichen Gewinn, sehnsüchtig voller Vorfreude. Das Spielen mit Möglichkeiten zeichnet den eigentlich sandkornkleinen Song groß. Haben, halten, loslassen, neufinden – die "LOTTO"-Songs haben ihren Ursprung in dem Begehr, etwas sagen zu wollen, das man versteht, ohne zu wissen, was es ist. Ben Hartmann und Johannes Aue sind weniger Autoren, die Geschichten kreieren und konstruieren als vielmehr Musikmaler ihrer Erlebniswelten. Da das Leben kein Vakuum duldet, gibt´s auf "LOTTO" verstörend schöne Bilder zu entdecken, vielschichtig und doch sorglos-mutig gepinselt. Wie beim ersten Mal.

Musikmachen ist seit jeher ein Glückspiel. In manchen Protagonisten der Pop-Historie lässt es regelrechte Spielsucht erkennen. Hartmann und Aue gibt das ungeschriebene Blatt von morgen ein gutes Gefühl. Der Albumtitel "LOTTO" beschreibt entsprechend vielmehr die Sehnsucht nach dem Ungewissen als das eigentliche Glücksspiel. Der wirkliche Hauptgewinn kann nie Geld sein. Es ist ein Abfallprodukt von Arbeit.

Offenherzig, beinahe eingängig steht die erste Single "Das erste Mal" am Anfang des "LOTTO"-Wegs.  Frei von krachenden Rabauken-Gitarren und doch radikal drückt das Stück den Wunsch danach aus, Zeit dehnen zu können. Die Lust darauf, Fristen- und Termindiktaten zu entkommen, mag arglos erscheinen. Die Utopie, Vergänglichkeit mit einem Lachen wahrzunehmen, birgt jedoch die Chance, zu ihr tanzen zu können.

Tracklist "Lotto": 01. Das erste Mal 02. Halt mich fest 03. Deine Musik 04. Mantel 05. Psychose 06. Ach Andi Ach 07. Wir haben es versucht 08. Sag nie die Wahrheit 09. Fürcht’ dich nicht 10. Sternenflimmern

Live: 13.07.24 Norderstedt - Match Börner Open Air 19.07.24 Feldkirch - Poolbar Festival 20.07.24 Dillingen - Donaseide Festival 17.08.24 Großpösna - Highfield Festival 07.11.24 Frankfurt - Das Bett 08.11.24 Stuttgart - Wizemann 09.11.24 Zürich - Bogen F 14.11.24 Hannover - Musikzentrum 15.11.24 Köln - Gebäude 9 16.11.24 Dortmund - FZW 21.11.24 Nürnberg - Hirsch 22.11.24 München - Backstage 23.11.24 A-Wien - Fluc 28.11.24 Hamburg - Knust 29.11.24 Bremen - Tower 30.11.24 Leipzig - UT Connewitz 05.12.24 Dresden - Beatpol 06.12.24 Berlin - Huxleys Booking: zuendstoff Booking

Website Instagram Facebook

[ariafsar2]

benmbogen: Happy Happy Birthday @_solaylay ❤️ From Mpulse teens to our good old college years to watching your career take off; I am always in awe and proud to be your friend. I'll never forget the day we called each other when we both got into Michigan and how excited we were for the crazy ride that was in store. So many great times we've had these past 6 years and I can't wait for 6 more! I cannot wait til the day we get to share the stage again! 🙏🙏🙏 Still blows my mind that you now have dozens of fan pages 😵😘 . . . . . #6years #howwehavegrown #hamilton#goblue #friends #somanymemories#whatastar #missher #Mpulsebuddies#proud

[euroadventure]

Cordoba

Zaterdag 5 maart

Het is half bewolkt wanneer ik wakker word en een prima dag om naar Cordoba te gaan. Ik maak mij klaar om te gaan en zeg Steven en Anna nog gedag. Spontaan raak ik met Anna in gesprek en vertelt zij mij nog in een notendop waar ik allemaal naartoe moet in Portugal. We wisselen gegevens uit en wie weet zie ik ze binnenkort nog. Super aardige en gastvrije mensen in ieder geval!

In Cordoba parkeer ik mijn auto op een parking die volgens de app Parks4night als 'veilig' doorgaat. Het ziet er bij aankomst een beetje aftands uit, een zandbak tussen oude flatgebouwen, maar er staan nog drie campers waaronder een ander Volkswagen Caddy (schept toch een band 😂).  Ik raak in gesprek met de caddy eigenaren een man uit Zweden met zijn Spaanse vriendin. Zij hebben de caddy net gekocht en zijn nog van plan hem te verbouwen. Ik laat ze trots mijn ingerichte caddy zien en ze zijn enthousiast en maken wat foto's. Ze rijden nu eerst naar Madrid om binnen nu en een paar maanden in Zweden te arriveren.

Na al deze gezellige contacten vandaag, loop ik richting het centrum van Cordoba. Ik breng een bezoek aan de mezquita-moskee. Bij aankomst kan ik over de hoofden lopen pfff...wat druk! Het is natuurlijk weekend en in Spanje ook vakantie deze week en dat maakt dat het lijkt alsof iedereen masaal deze moskee wilt bezoeken (inclusief mijzelf uiteraard).

Eenmaal binnen moet ik toegeven dat de moskee echt het bezoeken meer dan waard is. Het bestaat uit heel veel bogen, pilaren en er zijn fresco's op de muren en wanden.

Ook de 'prijzenkast' met goud en zilver mag er zijn. Deze ochtend krijg ik haast een stijve nek van het omhoog kijken 😂, want ook de plafonds zijn stuk voor stuk prachtig.

Na een anderhalf uur sta ik weer buiten en loop ik nog even verder het oude centrum in.  Dit valt in mijn ogen wat tegen, maar misschien ben ik ook hier niet overal op de juiste plek geweest.

Wanneer ik bij de parkeerplaats kom, staat mijn campertje er nog en ook mijn fiets zit er nog op. Inmiddels zijn er campers weggegaan en nieuwe campers gekomen. Ik besluit om hier niet te overnachten, het geeft mijn in ieder geval geen prettig gevoel.

Ik rijd een stuk verder richting het plaatsje Hornachuelos. Dit plaatsje ligt aan het gelijknamige Parc Natural en hier kan ik morgen een mooie wandeling maken.

De rest van de middag en avond doe ik rustig aan. Ik ga nog op zoek naar kleine gasflessen in het dorp, maar de winkels zijn gesloten. Ik heb voorlopig nog genoeg, maar ik wil niet mis pakken zodra deze flessen op zijn. Ik was in Granada nog bij de Decathlon geweest, ook zij hadden niets meer. Tenminste niet diegene die ik nodig heb. Nou ja, hopelijk vind ik ze straks in Portugal.