#ArtistiekSchrijven

[reyaannablog]

Wat hebben we allemaal echt nodig? Misschien gewoon een zaadje van liefde. Een moment waarop we ervoor hadden kunnen kiezen om een tijdje goede mensen te zijn—gewoon een paar jaar van vriendelijkheid, waarin we in plaats van alles te vernielen, bomen plantten. We hadden degenen kunnen zijn die gedichten schrijven onder de sterrenhemel, liedjes zingen die onze ziel laten weerklinken, verliefd worden alsof onze harten nog onaangeraakt waren.

Maar in plaats daarvan hebben we alles op ons pad verbruikt, nietwaar? We konden geen kinderen blijven—niet op de manier waarop kinderen bedoeld zijn te zijn, met ogen vol verwondering. We groeiden te snel op, werden die rusteloze tieners die deden alsof ze gelukkig waren, en later nog onrustigere volwassenen die magie inruilden voor banen. Geluk werd vervangen door 'gelukkig in dienst.' Klinkt dat niet vreemd? Zoals een sprookje dat van het script is afgeweken.

We dwaalden over onbekende wegen, dronken uit verboden bronnen, achtervolgden horizonten die nooit eindigden. Ooit waren we engelen—allemaal—sommigen vielen, anderen bleven zweven. En toen we uiteindelijk van die klif sprongen, vielen we niet zomaar. Nee, we vlogen, sterker dan ooit, alsof het breken ons meer heel maakte. Alsof sterven de enige manier was om echt te leven.