#Arie van der Ent

[ronnydeschepper]

"Een schoonheid uit Moskou" van Viktor Jerofejev

Opnieuw een Russisch boek op mijn leestafel: “Een schoonheid uit Moskou” van Viktor Jerofejev was in 1990 zowat het eerste meesterwerk van het post-Sovjet tijdperk (*). Bij ons werd het uitgegeven bij Rainbow Pockets in een vertaling van Arie van der Ent met op de kaft een reproductie van “Liegende Frau” van Egon Schiele. Continue reading Untitled

[rotterdamvanalles]

De 10 Foto's Met Een Lang Verhaal Staan in een blog, op Tumblr. 97

Het interieur van bar café/restaurant annex familiedancing-cabaret Bristol tijdens de opening, 5 september 1959.

Uit het Vrije Volk van 5 september 1959:

Hebt u het vroegere Bristol gekend, dan zult u met vreugde de sfeer hervinden die vele Rotterdammers zo dierbaar was. Bent u van een jongere generatie, dan zult u zeggen: zo mooi als nu kan het vroeger nooit zijn geweest. Dat laatste zal ieder, die aan het gezellige oude Bristol goede herinneringen heeft, grif en van harte toegeven, als hij ziet wat het nieuwe allemaal biedt. Een café om stamgast van te worden, een voortreffelijk restaurant, mooie, rustige zalen en zaaltjes, een terras en een serre met prachtig uitzicht en een Familie-Cabaret-Dancing waar beschaafd amusement wordt gebracht van internationaal gehalte en waar een uitmuntend dansorkest het jong en oud naar de zin maakt. Daarom zal menig afspraak als vanouds worden besloten met: Kom naar Bristol!

De fotograaf is Ary Groeneveld en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt via delpher.nl uit het Vrije Volk van 5 september 1959.

Bron, Rotterdam van Toen, Stads Archief Rotterdam

De aanbouw van metrostation Maashaven aan de Brielselaan, 26 september 1966. Op de achtergrond de trappen naar het perron.

Het Rotterdamse metrostation Maashaven is een station van lijn D en lijn E gelegen op een viaduct aan het uiteinde van de Maashaven op de zuidoever van de Nieuwe Maas. Bij station Maashaven kan worden overgestapt op tramlijn 2.

Het station is zeer hoog gelegen en heeft een tamelijk imposante structuur. De stationshal "zweeft" boven het straatniveau, direct onder de perrons. Uitgangen verbinden de hal direct met de tramhalte. Twee liften, die niet tot het oorspronkelijke ontwerp van het station behoorden en later zijn geïnstalleerd, leiden van de perrons direct naar de straat.

Het station werd geopend in 1968 bij de ingebruikname van de Rotterdamse metro.

Op 14 juni 1895 werd in beginsel besloten de Maashaven, die naar de rivier de Maas is genoemd, te graven. In 1905 was ze voltooid. Een groot gedeelte van de polder Katendrecht alsmede vele huizen en buurten van het voormalige dorp Katendrecht moesten voor de havenaanleg verdwijnen.

De foto is gemaakt door de Fototechnische Dienst Rotterdam en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia en uit het Stadsarchief Rotterdam.

Bron, Rotterdam van Toen, Stads Archief Rotterdam

Blik op het Witte Huis, 1966-1970.

Het Witte Huis is de naam van een gebouw in Rotterdam dat een tijdlang het hoogste kantoorgebouw van Europa is geweest. Het heeft in 1940 als een van de weinige gebouwen in het stadscentrum het bombardement op Rotterdam doorstaan. In de jaren 1990 werd het zoveel als mogelijk in de oorspronkelijke staat teruggebracht (gevels en dak). Het was de eerste wolkenkrabber van Rotterdam en wordt door sommigen ook als eerste wolkenkrabber in Europa beschouwd (al wordt die titel meestal aan de Boerentoren in Antwerpen toegekend).

Aan het eind van de 19e eeuw ontwierp de architect Willem Molenbroek, in opdracht van de gebroeders Gerrit en Herman van der Schuyt, een gebouw van elf verdiepingen hoog. Sceptici beweerden dat de slappe bodem van Rotterdam niet in staat zou zijn het gebouw voldoende te ondersteunen.

De aannemer J.H. Stelwagen heeft het Witte Huis tussen 1897 en 1898 voor 127.900 gulden gebouwd, duurder dan de oorspronkelijke plannen. Tijdens de bouw is op 1 augustus 1897, door werking van de grond bij het heien van de benodigde palen, een naastgelegen pand op de hoek van de Wijnhaven en de Geldersekade ingestort. Dit is verder afgebroken en de vrijgekomen grond is gebruikt voor het Witte Huis. De afmetingen zijn 20 bij 20 meter (in plaats van de geplande 15 x 20 meter).

Er zijn 1000 heipalen voor de fundering in de grond geslagen, waardoor de grond een meter hoger werd dan de omgeving. De bouwers hebben een schadevergoeding moeten betalen voor de kademuren van de naastgelegen havens en de Jan Kuitenbrug, die tijdelijk afgesloten moest worden voor het verkeer.

De fotograaf is Lex de Herder en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

Bron, Rotterdam van Toen, Stads Archief Rotterdam

In het Park is de gerestaureerde, oudste midgetgolfbaan van Rotterdam opnieuw in gebruik genomen, 26 april 1957.

Midgetgolf in het Park

(Van een onzer verslaggevers)

In het Park is gistermiddag de gerestaureerde, oudste midget-golfbaan van Rotterdam opnieuw in gebruik genomen met een partij gespeeld door de Nederlandse kampioen de heer D. Groen jr. Het is de heer G. Hulscher geweest, die de midget-golfbaan nabij de oude sociëteit nieuw leven gegeven heeft. Vele jaren immers werd; de baan verwaarloosd.

Van 1852 tot 1855 werd naar plannen van de Haarlemse tuinarchitect J.D. Zocher een park aangelegd op een terrein onder Delfshaven. In 1851 was daarvoor ook de buitenplaats van Jan Valckenier, gelegen aan de Kievitsweide, aangekocht. Het huis met enig terrein werd in 1852 aan de officieren van de Schutterij verhuurd, die daarin een societeit oprichtten, waar ook muziekuitvoeringen werden gegeven. In 1857 verrees daar een nieuwe Officierensocieteit, die in 1912 door een derde gebouw (het huidige Parkzicht) werd vervangen. Het Park werd in 1875 uitgebreid met het terrein van de buitenplaats 'De Heuvel'. De bovengenoemde straten, bruggen en haven zijn alle naar dit Park genoemd.

De fotograaf is Ary Groeneveld en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam en, via delpher.nl, uit het Vrije Volk van 27 april 1957.

Bron, Rotterdam van Toen, Stads Archief Rotterdam

Dichter en schrijver Jules Deelder lopend in het park achter Museum Boijmans-Van Beuningen, 1973.

Justus Anton (Jules) Deelder, vaak ook publicerend onder de naam J.A. Deelder (Rotterdam, 24 november 1944) is een Nederlandse dichter, voordrachtskunstenaar of performer en schrijver.

Deelder heeft een opvallende presentatie en men noemt hem soms ook wel de "De nachtburgemeester van Rotterdam." Hij gaat onveranderd gekleed in een zwart maatpak, draagt zijn zwart geverfde haar altoos achterovergekamd en hij heeft op zijn kin een smal sikje en op zijn neus vaak een kunstzinnige bril. Het tijdschrift Esquire koos hem in 2010 als de best geklede man in het 20-jarig bestaan van het tijdschrift.

Deelder leeft langdurig samen met A.M.C. (Annemarie) Fok. In 1985 werd hun dochter Ari geboren. Hij schreef over haar het gedicht "Voor Ari". De zestien regels zijn in 2002 afgebeeld over een lengte van 900 meter op de westwand van het fietspad in de Beneluxtunnel onder de Nieuwe Maas, tussen Pernis en Schiedam/Vlaardingen. Het is daarmee vermoedelijk het langste gedicht ter wereld.

De fotograaf is Lex de Herder en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

Bron, Rotterdam van Toen, Stads Archief Rotterdam

Gezicht op de Kleiweg. Links van de rotonde ligt de Uitweg en rechts de Rozenlaan, 1939 (geschat). Op de achtergrond het Bergpolderplein en rechts voorbij het plein de Juliana van Stolberglaan.

De Kleiweg werd vroeger wel beschouwd als een onderdeel van een oude zeedijk, die door de Romeinen zou zijn aangelegd. De vroegst bekende dijk dateert echter van de 12de eeuw en bevindt zich bovendien ten zuiden van de Kleiweg. Deze dankt haar naam aan de Kleiweg in het veen (oeverwal van een stroom) waarop zij is gelegen. De naam 'Cleyweg' komt voor zover bekend voor het eerst in 1419 voor. De wijk Kleiwegkwartier wordt thans ook aangeduid met Hillegersberg-Zuid.

De Uitweg was oorspronkelijk een pad, dat over particulier terrein liep en gebruikt werd om vanaf de Kleiweg op de Ringdijk te komen. Men had hier het recht van uitpad of uitweg. De weg werd door de gemeente Schiebroek in 1926 overgenomen van de Vereenigde Polders Schiebroek, Berg en Broek en 110 Morgen.

De Rozenlaan is vernoemd naar een plant uit de familie der roosachtigen.

De prentbriefkaart komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam.

Bron, Rotterdam van Toen, Stads Archief Rotterdam

De Hogebrug over de Delfshavense Schie gezien vanaf de Delfshavensekade (boven een woonhuis), 1928-1932. Op de achtergrond de Delfshavenseweg, Overschiese Dorpsstraat en NH kerk.

De Hogebrug is een brug over de Delfshavense Schie, in 1662 gebouwd door Dirck Claesz. van der Ent. De wapenschilden op de brug werden door de Delftse beeldhouwer Daniël de Swart vervaardigd. Het is de derde brug die op deze plaats ligt. De eerste werd in 1390, na het graven van de Delfshavense Schie, gebouwd. In 1579 werd deze door een nieuwe brug vervangen. Beide bruggen waren van hout. De brug dankt haar naam aan het feit dat ze zo hoog gebouwd was, dat het scheepvaartverkeer van Delft naar Delfshaven er gemakkelijk onderdoor kon. Dit in tegenstelling tot de Lage Brug over de Rotterdamse Schie.

In 1389 verleende hertog Aelbrecht van Beieren aan de stad Delft vergunning tot het graven van een vaart naar de Maas. Aan de mond ontstond Delfshaven, de haven van Delft. In oude stukken treft men vaak de naam Delfsche haven aan. De naam wordt, ten onrechte, ook wel eens Delftshaven gespeld volgens de huidige schrijfwijze van de stad Delft. De oude naam van deze stad was Delf. Vandaar de naam Delfshaven.

De foto komt uit de collectie Topografie Rotterdam en bevindt zich in het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam.

Bron, Rotterdam van Toen, Stads Archief Rotterdam

Zicht vanaf hotel Victoria op de Leuvehaven en omgeving, 1874-1878. Op de voorgrond de Stokkenbrug over de Zalmhaven, links de Nieuwe Leuvebrug.

De Leuvehaven is vernoemd naar de oude kreek 'de Leuve' of 'de Loeve', zoals de naam meermalen in de stadsrekening van 1426/27 voorkomt. In de 16de eeuw was de stad eigenares geworden van het land aan de Leuve. Op 23 april 1598 werd aan de westzijde van de kreek de grond in erven uitgegeven. Daarna begon men met het graven van de haven die in 1608 gereed kwam. In het begin sprak men van Nieuwehaven, doch daar dit verwarring kon geven, werd Leuvehaven al spoedig de enige naam.

Een verklaring voor de naam Stokkenbrug kan helaas niet gegeven worden. Mogelijk moet de naam in verband worden gebracht met de Rotterdamse familie Van der Stock. In 1782 kreeg de Zalmhaven een doorvaart naar de Leuvehaven en niet lang daarna vinden wij over deze ingang de Nieuwewerksbrug. In 1837 werd de brug over de Zalmhaven vernieuwd, in 1839 werd ze Stokkenbrug genoemd. De huidige Stokkenbrug werd in 1977 gebouwd. Op 28 januari 1997 ingetrokken door B&W, de brug is verplaatst en heet tegenwoordig Lodewijk Pincoffsbrug.

De foto komt uit de collectie Topografie van het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam.

Bron, Rotterdam van Toen, Stads Archief Rotterdam

Het gebouw (Maassilo) van de graansilomaatschappij aan de Brielselaan en de Maashaven zuidzijde, 3 juni 1962.

De Maassilo is een voormalige graansilo en graanelevator in de Rotterdamse Maashaven die sinds 2004 als uitgaansgelegenheid en evenementenlocatie in gebruik is.

Het oudste deel van de grotendeels uit gewapend beton opgetrokken silo kwam gereed in 1911 en bevatte toen 128 silo's met een totale capaciteit van 20.000 ton graan. In 1930 kwam een tweede deel gereed, pal naast het oudste deel, en in 1951 vond nog een laatste uitbreiding plaats.

In 1986 werkten nog 70 mensen bij Maashaven Silo BV, maar dat aantal daalde daarna door EG-maatregelen die het gebruik van Europese granen moesten stimuleren, zodat minder vraag was naar het in de Rotterdamse haven aangevoerde graan.

Rond 2000 werd besloten de graanopslag te verplaatsen naar een nieuwer gedeelte van de haven. Sinds 2004 wordt de Maassilo gebruikt als uitgaanslocatie en evenementenlocatie, aanvankelijk (tot eind 2006) door discotheek Now&Wow.

Op de kopse kant van het pand werd in 2008 een bedrijfsverzamelgebouw geopend waarin verschillende creatieve ondernemers huizen.

In de Maassilo is ook de wieg gelegd voor de eerste Nederlandse songfestivaloverwinning na 44 jaar. In een studio in dit gebouw is het nummer Arcade gemaakt waarmee Duncan Laurence in 2019 het Eurovisiesongfestival in Tel Aviv won.

De fotograaf is Lex de Herder en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

Bron, Rotterdam van Toen, Stads Archief Rotterdam

Het pand Sint Job aan de Sint-Jobsweg is in gebruik als militair depot van de Nederlandse strijdkrachten tijdens de Eerste Wereldoorlog, 1914-1918. Op de foto worden schepen beladen.

Inleiding PAKHUIS 'St. Job', gebouwd in 1912-14 in Rationalistische stijl aan de westzijde van de toen net aangelegde St. Jobshaven (1908) in opdracht van de N.V. Blaauwhoedenveem (Amsterdam Rotterdam Antwerpen), naar ontwerp van de architecten J.J. Kanters en Fr. Eriksson.

Zowel de grootte (een veeminrichting met een totale oppervlakte van 19.000 m2 en een inhoud van 80.000 m3) als de constructie in gewapend beton met stalen kolommen was voor die tijd in Europa revolutionair. Het zestig meter lange betonnen silogedeelte, dat zich oorspronkelijk aan de noordzijde in het verlengde van het pakhuis bevond, is in 1987 gesloopt ten behoeve van de bouw van een schakel- en transformatorstation van het N.V. Elektriciteitsbedrijf Zuid-Holland. De drie mobiele elektrische kranen op het dak van het pakhuis zijn niet meer aanwezig, de walkranen zijn vervangen door mobiele kranen en vorkheftrucks en het aantal (mobiele) elevatoren is teruggebracht van drie naar één.

In 1952 werd op het noordelijke pakhuisdeel (St.Job II) een dakopbouw gerealiseerd naar ontwerp van architectenbureau Ph. Kanters. Omschrijving Pakhuis St. Job, op een rechthoekige plattegrond (130 meter lang en 25 meter diep) opgetrokken met een inwendige constructie van ijzeren kolommen met fundamenten, wanden en balkons van gewapend beton, gefabriceerd door de Rotterdamse Cementsteenfabriek Van Waning & Co. De vloeren zijn van hout en rusten op houten binten. Het in totaal twaalf vemen tellende pakhuis, door een brandmuur verdeeld in St. Job I en St. Job II, bestaat uit zes bouwlagen onder een plat dak.

De foto komt uit de fotocollectie van het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van rijksmonumenten.nl

Bron, Rotterdam van Toen, Stads Archief Rotterdam

[elkost]

Ivan Chistyakov's DIary released in Netherlands by Ambo-Anthos as Dagboek van een Goelag-kampbewaker (translated by Arie van der Ent). --- Dagboek van een goelag-kampbewaarder van Ivan Tsjitjakov is een uniek historisch document over de ontberingen in een werkkamp in de Sovjet-Unie 1935-1936. Het is zeer waarschijnlijk dat dit het enige document is over het leven in de Goelag, dat ter plekke in het kamp zelf werd geschreven. ‘Ik wil niet in het leger dienen, laat staan bij de bam. Maar wat moet ik? Als het nu tenminste nog lekker warm was in het onderkomen. Maar ook dat niet. Je ene zij wordt verwarmd door de kleine kachel, de andere bevriest. Er ontwikkelt zich een soort zorgeloosheid van laat maar, komt wel goed. Terwijl elke geleefde dag een stukje leven is dat je had kunnen leven, in plaats van kunnen verkleumen.’ Dit is een uniek document over de ontberingen in een kamp in de Sovjet-Unie, vastgelegd in een tweetal schriftjes. Achterop: een foto met daarbij de notitie Tsjistjakov, Ivan Petrovitsj, slachtoffer van de repressie in 1937-38. omgekomen aan het front in de toela oblast in 1941. Dit dagboek, geschreven in de goelag, is het verslag van het leven van een bewaker in het Baikal Amoer werkkamp (bam), over een periode van enkele maanden in de jaren 1935-1936. Niet iedereen werd vrijwillig kampbewaker; Tsjistjakov werd gedwongen. Het dagboek eindigt abrupt, waarschijnlijk met de arrestatie van hemzelf. De poëtische beschrijvingen van het Siberische landschap worden afgewisseld met die van het harde bestaan in het kamp en met gedachten over het steeds grotere verlangen om het kamp te verlaten. Tsjistjakov maakt ons niet alleen deelgenoot van het leven in een kamp, hij weet het aan de vergetelheid te ontrukken. http://dlvr.it/PklJ4j