#3 maart 1943

[regioonlineofficial]

Op vrijdag 11 oktober 2024 is er weer een bijzondere lezing georganiseerd! Corien Hielkema vertelt je over het indrukwekkende verhaal van Alice Tichauer en de familie Roos/Bruijn. Alice Tichauer werd in 1920 geboren in Breslau, tegenwoordig Wroclaw, en vluchtte na de Kristallnacht van 1938 naar Nederland. In juli 1939 werd ze toegelaten tot het Joods Werkdorp in Slootdorp, waar ze een Huishoudopleiding volgde. Onderduikers Het Joods Werkdorp was een opvangcentrum voor Joodse jongeren die het nazi-regiem moesten ontvluchten en een opleiding volgden zodat ze in een veilig land werk konden krijgen. Bij de ontruiming van het Werkdorp door de SS van 20 maart 1941 mocht Alice helpen om het Werkdorp schoon te maken en af te sluiten. Hierna kwam zij via het Joods verzet in Amsterdam en werkte daar bij de Joodsche Raad. Vanaf 1943 bood de familie Roos/Bruijn haar  onderduikplekken in Alkmaar en Utrecht. Ze maakte de bevrijding mee in Soest en emigreerde na de oorlog naar Palestina. Alice Tichauer Tot aan haar dood in 2017 bleef Alice in contact met de familie Roos/Bruijn en vroeg ze zelfs een Yad Vashem-onderscheiding voor hen aan. De lezing zal ook een unieke filmopname bevatten van een interview met een lid van de familie Roos/Bruijn, die Alice tijdens de oorlog beschermde. Corien Hielkema, coördinator van educatieprojecten en daarnaast gastspreker voor de Stichting Joods Werkdorp Wieringermeer, zal het verhaal vertellen. Mis deze bijzondere lezing niet! Joods Werkdorp Slootdorp. Foto: Oorlogsmuseum Medemblik Vooraf aan de lezing is het ook mogelijk om gezellig te komen eten. De Museumkoks koken voor jullie op originele Tweede Wereldoorlog Veldkeukens. Ze leggen je tijdens de Live-Cooking graag uit hoe het koken op deze veldkeukens werkte om de miljoenen soldaten maandenlang te voeden. Via de online ticketshop kun je aangeven of je interesse hebt om voor de lezing te komen eten en deze historische beleving te ervaren! Je kunt kiezen voor een 1, 2 óf 3 gangen buffet. Als je bij het online reserveren het ‘interesse-vinkje’ aanklikt, dan wordt er 1 week vooraf contact met je opgenomen om je keuze voor de gangen en eventuele dieetwensen af te stemmen. Tickets boeken: www.oorlogsmuseummedemblik.nl, zie het kopje ‘Activiteiten’ en dan ‘W.O.II Lezingen’ Datum: vrijdag 11 oktober 2024 Avondeten: 18:30 (alleen op inschrijving) Inloop: 19:15

[rotterdamvanalles]

Gezicht in de Christiaan de Wetstraat met op de achtergrond de Sint Franciscuskerk aan de Paul Krügerstraat, hoek Afrikaanderplein, 1943.

Christiaan Rudolf de Wet (Leeuwkop, Smithfield, 7 oktober 1854 – Klipfontein, Dewetsdorp, 3 februari 1922) was een Zuid-Afrikaans politicus en een Boerengeneraal tijdens de Tweede Boerenoorlog.

Christiaan is opgegroeid op zijn vaders boerderij, Nieuwejaarsfontein, nabij Dewetsdorp. Op negentienjarige leeftijd trad hij in het huwelijk met Cornelia Margaretha Kruger. Zij kregen samen 16 kinderen.

De Wet was vijfenveertig toen in 1899 de Tweede Boerenoorlog uitbrak. Op 2 oktober 1899 zijn De Wet en zijn oudste zoon, Jabobus (Kotie), als burger opgeroepen tot het Heilbron commando. De Wet, zijn drie zonen Izak, Christiaan en Jacobus sloten zich als vrijwilliger aan en dienden onder commandant Lukas Steenkamp. Zijn broer Piet de Wet stapte tijdens de oorlog over naar de Britten.

Toen in maart en april van 1900 het offensief van De Wet van stapel liep, luidde het een herleving in de Boerenstrijd in. Hij is een legende geworden met zijn guerrilla-aanvallen in het zuidoosten van het land. De Wet voelde zich echter beledigd toen hij wat meekreeg van de Britse propaganda, zij noemde De Wet slechts een 'guerrilla'. Het doet De Wet geen recht aan om hem een guerrilla te noemen omdat zij veel meer deden dan slechts 'verskyn en verdwyn' acties. De Wet en zijn commando's verdedigden ook dorpen en steden, zoals Bloemfontein (hoewel vergeefs). Daarnaast nam De Wet zo veel krijgsgevangenen dat het aantal gevangenen dat hij meenam soms groter was dan zijn eigen aantal Boeren. Ook namen De Wet en zijn mannen gehele dorpen in zoals Dewetsdorp (vernoemd naar zijn vader) op 19 november 1900.

De prentbriefkaart komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

[timmietovenaar]

Week 13 | 27 maart - 2 april Was ik tot week 12 weer volledig bij, met elke zondag een terugblik op de afgelopen week. Plots loop ik weer, als vanouds, een week of wat achter 😉. Maandag, in het ontluikende lentezonnetje een wandeling rond de Kralingseplas. Waar de eerste watervogels al op hun nesten plaats hadden genomen. Woensdagochtend met 't cluster stadsontwikkeling en bewoners uit het Lloydkwartier (Lloydpier) overleg over de bouwontwikkelingen op de Lloydpier. Met name de behoefte van bewoners om daar meer (en beter) bij betrokken te zijn. Interssant was het aanbod van het cluster, ondersteund vanuit de wethouder, om in gezamenlijkheid te werken aan een groenvisie voor die Lloydpier. Woensdagavond presenteerde en bediscussieerde DRIFT (de partij die ook de evaluatie van het gebiedscommissiebestel heeft gedaan) in het Wijkpaleis hun eerste bevindingen rond de evaluatie van Mooi, mooier Middelland. Vrijdagmiddag, 13.30 uur herdenking van het Vergeten Bombardement op 31 maart 1943. Door een geallieerd bombardement, onbedoeld afgezwaaid op Bospolder-Tussendijken. Terwijl de Duitse oorlogsindustrie in de haven het doel was, werd uiteindelijk 12 hectare woonwijk in de as gelegd en overleden ten minste 341 bewoners. Bij het monument voor het Vergeten Bombardement was een bijzondere en indrukwekkende herdenkingsbijeenkomst, 74 jaar na dato. Zelf mocht ik de afsluitende woorden spreken voor de ruim 150 aanwezigen. Die avond, met de programmacommissie #GR2018 van D66 Rotterdam inspiratie opdoen met de Mr. Hans van Mierlostichting, de sociaal liberale denktank van D66. De locatie was sowieso inspirerend: de Leeszaal Rotterdam West. Joke van der Zwaard, initiatiefnemer van de Leeszaal leidde onze avond op inspiratievolle wijze in. Zaterdagmiddag een memorabel moment. Na zo'n 90 lessen bij Oostervant is diploma A in zicht. Het proef-diplomazwemmen liep goed waarmee het echte diplomazwemmen (de week erop) de laatste horde is.

[beerthuyzen-blog]

Rob Baan mag in 1981 heel even bondscoach zijn en doet dan iets bijzonders. Hij selecteert 7 spelers van Az, maar geen enkele speler van Ajax. Dat is in jaren niet meer gebeurd. In 1978 verruilde Baan VVV voor de KNVB. Hij werd assistent-bondscoach onder Jan Zwartkruis en gaf les aan de trainersopleiding van de KNVB. Nadat Zwartkruis in januari 1981 zijn ontslag nam, was Baan korte tijd als interim-trainer de eindverantwoordelijke voor het Nederlands elftal. In de eerste interland onder zijn leiding, thuis tegen Cyprus in februari 1981, baarde hij opzien door in zijn selectie geen spelers van Ajax op te nemen. In de opstelling stonden Romeo Zondervan en zeven spelers van AZ'67 (John Metgod, Spelbos, Hovenkamp; Arntz, Peters, Jonker; Pier Tol). Nederland won met 3-0. Bij de volgende interland, op 25 maart 1981 tegen Frankrijk (1-0 zege), zat de nieuwe bondscoach Kees Rijvers op de bank, hoewel zijn contract nog niet formeel was ingegaan. Op 29 april 1981 mocht Baan vervolgens weer de honneurs waarnemen, in een met 0-1 gewonnen wedstrijd in en tegen Cyprus. Vanaf 1 juli 1981 was Baan weer assistent, onder Rijvers. Ook jarig op  1 april:  [message] ##comments##  Jarig op 1 april Peter Knegjens (Rhenen, 1 april 1916 – Amsterdam, 11 januari 1996). Verslaggever, vaak te horen als commentator, van sporten als atletiek, boksen, zwemmen en motorsport. Als radioverslaggever werd hij het bekendst door zijn commentaar bij de gouden races van Fanny Blankers-Koen tijdens de Olympische Spelen van Londen in 1948."Zij heeft de baan gegeseld" riep hij na een van haar zeges. Er werd in die tijd wel gezegd dat hij sneller sprak dan Fanny kon lopen. Hij versloeg niet alleen sport, maar was bijvoorbeeld ook actief als verslaggever tijdens de Watersnood van 1953. Ook was hij "speaker" bij vele motorcrossen en wegraces.Leo Canjels (Princenhage, 1 april 1933 – Breda, 26 mei 2010) was een Nederlands voetballer en voetbalcoach. Hij speelde in zijn carrière zeven seizoenen voor NAC Breda. Hij kreeg al gauw de bijnaam het kanon vanwege zijn harde schot. Hij werd twee keer topschutter in de Eredivisie. Hij was ook trainer van onder meer Club Brugge, Cercle Brugge en NAC Breda. Hij speelde ook drie keer voor het Nederlands voetbalelftal.Robert (Rob) Baan (Rotterdam, 1 april 1943) is een Nederlands sportbestuurder en voormalig voetbaltrainer. Hij was onder meer trainer van FC VVV, Roda JC en FC Twente, assistent-trainer van PSV en assistent- en interim-coach van het Nederlands elftal. Met FC Den Haag (1986) en Cambuur Leeuwarden (1992) werd Baan kampioen van de Nederlandse Eerste divisie. Antoon (Tonny) Bruins Slot (Amsterdam, 1 april 1947) is een Nederlands voetbalcoach die vooral bekend is om zijn analyses van wedstrijden en tegenstanders. Bruins Slot was in 1985 voor korte tijd de hoofdtrainer van Ajax nadat Aad de Mos vanwege een conflict met het bestuur was opgestapt. Hij maakte de competitie af en zat de laatste vijf wedstrijden van het seizoen als hoofdcoach op de bank en pakte met Ajax de titel in de Eredivisie. In de jaren 1990 was Bruins Slot jarenlang de rechterhand van Johan Cruijff bij FC Barcelona, waar hij grote successen behaalde, waaronder eenmaal de Europacup II (1989), eenmaal de Europacup I (1992) en vier landstitels (1991 - 1994). Reynaud Syverne (Rey) Robinson (Fort Meade, 1 april 1952) is een voormalige Amerikaanse atleet, die zich had toegelegd op de sprint. Hij nam eenmaal deel aan de Olympische Spelen, maar veroverde bij die gelegenheid geen medailles. In München won Rey Robinson zijn serie in 10,56. Daarna vertrokken hij, Eddie Hart en de derde Amerikaanse sprinter Robert Taylor terug naar hun verblijven in de veronderstelling, dat hun kwartfinales ´s avonds om zeven uur zouden plaatsvinden. Dit bleek echter een blunder van hun coach Stan Wright, die was uitgegaan van een inmiddels achterhaald tijdschema. In werkelijkheid waren de kwartfinales geprogrammeerd om kwart over vier. Toen zij vervolgens in het hoofdkwartier van het Amerikaanse televisiestation ABC naar beelden op de monitor stonden te kijken, verschenen ineens de kwartfinales van de 100 m in beeld. Nadat ze eerst verbijsterd waren, brak er paniek uit bij de drie sprinters. In allerijl werden ze naar het Olympisch stadion vervoerd. Taylor was juist op tijd en werd tweede achter Valeri Borsov. Maar voor de twee anderen was het te laat, omdat hun races al gelopen waren. Taylor won een dag later de zilveren medaille Terwijl Eddie Hart later ten minste nog een gouden medaille kon behalen op de 4 x 100 m estafette, werd Robinson op dit nummer niet ingezet en was zijn olympisch optreden voorbij.Giancarlo Antognoni (Marsciano, 1 april 1954) is een voormalig Italiaans voetballer. Hij speelde op het middenveld een spelbepalende rol. Hij begon zijn carrière bij Astimacobi. Vervolgens speelde hij het grootste gedeelte van zijn loopbaan bij Fiorentina, om af te sluiten bij het Zwitserse Laussanne-Sport. Met Fiorentina won hij in 1976 de Coppa Italia. Roberto Pruzzo (Crocefieschi, 1 april 1955) is een Italiaanse ex-voetballer.Pruzzo maakte deel uit van het team van AS Roma dat in het seizoen 1982-83 voor de tweede keer in de clubgeschiedenis de Italiaanse landstitel won. Test

http://sportkroniek.blogspot.com/2020/04/jarig-op-1-april-rob-baan-negeert-ajax.html

[jerishar]

KMDT. D.J.S. THERON – (9 MEI 1872 – 5 SEPTEMBER 1900)

(Saamgestel deur Estelle Pretorius van Die Erfenisstigting)

LEWENSKETS

Daniël Johannes Stephanus Theron is op 9 Mei 1872 op Tulbagh gebore. In 1889 verwerf hy ‘n onderwyssertifikaat en tree daarna in die distrik Kroonstad tot die onderwys toe. In 1891 verhuis hy na die Soutpansberge om te boer. Na twee jaar staak hy die boerdery, skryf hom eers op Pietersburg as prokureursklerk in en word toe prokureur op Krugersdorp. Hy raak verloof aan Hannie Neethling, maar sy sterf onverwags in 1898.

Met die uitbreek van die Anglo-Boereoorlog in 1899 sluit hy by die Boeremagte aan en gaan na Natal waar hy hom vroeg reeds as ‘n knap verkenner onderskei. Hy stig ‘n “wielrijderskorps” wat, onder meer met omgeskakelde fietse op treinspore kon ry en word ook kaptein van dié korps. Na die slag van Colenso (15 Desember 1899) kry hy goedkeuring om ‘n berede verkennerskorps te stig. Uitgesoekte manne soos Manie Maritz, Wynand Malan, Barnie Enslin en talle ander het in dié honderdmankorps gedien, wat as “Theron se Verkenningskorps” (T.V.K.), bekend gestaan het.

Vrystaatse Rapportrijders

Theron en sy medeverkenners opereer met groot sukses in die suide van Transvaal en in die Oranje-Vrystaat waar hy tot die rang van kommandant bevorder word. Hy het rapporte en boodskappe met groot dapperheid en welslae deur die vyandelike linies tussen onderskeie Boerekommando’s oorgedra – dikwels onder lewensgevaarlike omstandighede. Toe genl. Piet Cronjé by Paardeberg omsingel is, was dit Theron wat deur die vyandelike linie genl. De Wet se ontsnappingsplan na Cronjé toe deurgeneem het. Cronjé het egter nie aan De Wet gehoor gegee nie en Theron keer onverrigtersake terug. Na Cronjé se oorgawe was Theron baie bedrywig in Wes-Transvaal.

In September 1900 het Theron hom in die omgewing van die Gatsrand tussen Johannesburg en Potchefstroom bevind. As gevolg van ‘n misverstand tussen hom en genl. P.J. Liebenberg loop Theron hom vingeralleen op 5 September 1900 teen ‘n Britse kolonne vas. Hy veg dapper en skiet drie soldate dood, maar sterf nadat hy deur ‘n bomskerf getref is. Die volgende dag het sy manskappe hom op ‘n plaas naby Fochville te ruste gelê. Op 10 Maart 1903 is hy op die plaas Eikenhof aan die Kliprivier (naby Johannesburg) by sy verloofde, Hannie Neethling, herbegrawe. Op 28 Desember 1907 is ‘n grafsteen met die volgende inskripsie op sy graf opgerig:

“Niet hier. Nog steeds voert hy hen aan, De jong strijders van soon meen gen slag, (sic) En aan de spits der helden zal hij staan Wanneer verrijzen zal de lang verbeide dag”

Op ‘n koppie halfpad tussen Potchefstroom en Johannesburg staan ‘n gedenkteken ter ere van Theron. Dit is op 5 September 1950, op die plek waar hy gesneuwel het, opgerig. Danie Theron (onder sy manne bekend as “Kappie”), is een van die legendariese helde uit die Anglo-Boereoorlog.

Herdenkingsrit 2015 by die Danie Theron monument buite Fochville.

  STANDBEELD: KIMBERLEY

Die Kommandokrygskool op Kimberley is op 1 November 1967 in die lewe geroep met die doel om kommandolede gespesialiseerde opleiding te gee. Op 10 Oktober 1968 is besluit om die Kommandoskrygskool na die Boereheld Danie Theron te vernoem. Op 1 November 1969, met die herdenking van die tweejarige bestaan van die krygskool, is die naam amptelik na die Danie Theron-krygskool verander en is ‘n bronsbeeld (twee keer lewensgrootte) van Danie Theron onthul. Die beeld is op Die Koppie, tussen gras, klippe en aalwyne geplaas, naby die Hoofkwartier van die krygskool en moes dien as simbool van dapperheid, onverskrokkenheid en leierskap. Die onthulling is deur die toenmalige minister van verdediging, mnr. P.W. Botha, waargeneem.

Danie Theron Krygskool Kimberley.

Die beeldhouer was mnr. Charl Andries Engela. Hy is in 1943 in Johannesburg gebore en in 1998 in Pretoria oorlede. In 1960 is hy as instrukteur by die Suid-Afrikaanse Weermag se Tegniese Opleidingsentrum by Voortrekkerhoogte aangestel. Vyf jaar later is Engela na die Krygsmuseum by Fort Klapperkop verplaas waar hy as kunstenaar gewerk het. Nadat hy in 1969 uit die Weermag bedank het, het hy hom voltyds op beeldhouwerk toegelê – sy eerste groot taak was die Danie Theron-standbeeld. Engela het dié beeld binne 7 maande voltooi.

Vyf en twintig kleiner replikas is van die beeld vervaardig wat as eretoekennings deur die krygskool uitgereik is. Die beeld stel Theron in ‘n tipiese verkennershouding voor. Opvallend is die hoë rystewels, bandelier oor die linkerskouer, verkykertas op die regterheup en ‘n hoed met die rand na regs opgeslaan.

  DIE HERGIET EN HERONTHULLING VAN DIE BEELD

In 1989 is die Danie Theron Inligtingskool na Potchefstroom verskuif en dit was toe reeds duidelik dat die standbeeld nie sou kon saamgaan nie – met die jare het die standbeeld dermate verweer, dat dit nie ongeskonde vervoer sou kon word nie. Die veselglas en klei was op die lange duur nie teen die natuurelemente bestand nie, en daar is besluit om die beeld in aluminium oor te giet. Teen die einde van 1994 het mnr. Ben Pretorius van die firma Alusaf Bayview (Richardsbaai) die taak aan een van sy werknemers, mnr. Koos Eksteen, opgedra en boonop ‘n groot finansiële bydrae tot die projek gemaak. Die uiteindelike onkoste verbonde aan die hergiet van die beeld was R50,000.

Die aluminiumbeeld van Danie Theron is op 4 November 1995 deur generaal G.L. Meiring onthul. Dié geleentheid is terselfdertyd benut as ‘n reünie vir die stigterslede van die Danie Theron-krygskool, asook lede van die Leër en gemeenskap wat ten nouste by die krygskool betrokke was.

Dit is hierdie standbeeld wat aan die Voortrekkermonument Erfenisterrein geskenk is en wat op 6 Maart 2002 by Fort Schanskop op die terrein van die Voortrekkermonument onthul is. Mnr. Mandela het ‘n toespraak gelewer en nasate van Danie Theron het kranse by die standbeeld gelê.

  ____________________________________________________________________________________________ NASKRIF: Hulde aan Danie Theron en sy verkenningskorps is saamgevat in ‘n gedig deur Jack Hindon, vertaal deur F.W. Reitz, waarvan die slotverse lui:

Zijn naam en gedachten, die houden wij in eer, Want een dapperder sien wij zoo nimmermeer.

  Estelle Pretorius November 2001

  Bronnelys:

1 Argief VTM, W.H. Kotzé – Hoof Nasionale Weermag, 28-09-1995. Bylaag 1.

2 M.J. Swart (red.), Afrikanerbakens (Johannesburg, 1989), p.149.

3 Persoonlike mededeling: dr. L. Engela, Monsstraat 297, Waterkloof, Pretoria; 22-11-2001

4 Argief VTM, W.H. Kotzé – Hoof Nasionale Weermag, 28-09-1995. Bylaag 3.

5 M.J. Swart (red.), Afrikanerbakens (Johannesburg, 1989), p.149.

6 M.J. Swart (red.), Afrikanerbakens (Johannesburg, 1989), p.149.

7 Argief VTM, W.H. Kotzé – Hoof Nasionale Weermag, 28-09-1995. Bylaag 2.

8 Argief VTM, G.L. Ramano, Spesiale Eenheidsorder nr /95, September 1995, p. 1.

9 M.J. Swart (red.), Afrikaanse Kultuuralmanak (Johannesburg, 1980), p. 259.

10 http://www.afrikanergeskiedenis.co.za/presidente/monumente-en-erfenisterreine/danie-theron-monument-gatsrand/

11 http://angloboerwarmuseum.com/Boer72a_theron.html

12 http://samilitaryhistory.org/vol041dm.html

13 https://nl.wikipedia.org/wiki/Danie_Theron

14 http://nuus.info/danie-theron-boere-held-prokureur-rapportryer-verkenner-onderwyser-en-christen-met-1000-op-sy-kop/

DANIE THERON KMDT. D.J.S. THERON - (9 MEI 1872 – 5 SEPTEMBER 1900) (Saamgestel deur Estelle Pretorius van Die Erfenisstigting)

[pieterserrien]

5 april 2017: 74 jaar na het bombardement op Mortsel

5 april 2017: 74 jaar na het bombardement op Mortsel

Meer info over het bombardement op Mortsel

Meer info over het boek Tranen over Mortsel

Gerard en Mia

Dit zijn Gerard Vingerhoets en Mia Berghmans bij hun huwelijk op 3 maart 1943 in Lier.

Ze waren stiekem getrouwd, want hun ouders wilden liever dat ze zouden wachten tot na de oorlog. Het verliefde koppeltje ging ook tegen de wil van hun ouders in Mortsel wonen, vlak bij de Erlafabriek, waar…

[rotterdamvanalles]

Vandaag herdenken we de Bombardement op Rotterdam-West 31 maart 1943 (Ook wel bekend als het vergeten bombardement.)

Foto 1 📸 Het 50 uur lang onder de puinhopen van de Blokmakerstraat begraven 3-jarig kind kan worden gered. Het overbrengen naar een ziekenhuis door de Geneeskundige Dienst.

Foto 2 📸 Kunstwerk "Vergeten bombardement" van Mathieu Ficheroux

Het hevigste bombardement op de stad na dat van 14 mei 1940 vond plaats op 31 maart 1943. Amerikaanse bommenwerpers gestationeerd in Groot-Brittannië zouden die dag een aanval uitvoeren op scheepswerf Wilton-Fijenoord in Schiedam. Door een verkeerde identificatie van het doelgebied werd het industriegebied rond de Keilehaven en Merwehaven aangezien voor deze scheepswerf. In plaats van het doel te raken, werd door de Amerikaanse vliegers grote schade aangericht in nabijgelegen woongebieden, met name het westelijk deel van de Schiedamseweg en het westelijk deel van de wijk Bospolder/Tussendijken. Ongeveer 10 ha bebouwd gebied en 8 ha openbare weg werden verwoest en rond de 13.000 mensen raakten dakloos. Het verwoeste gebied werd begrensd door het Marconiplein, de Mathenesserweg, de Rösener Manzstraat, de Van Duylstraat, de Rosenveldstraat en de Blokmakerstraat

Het bombardement vond plaats kort voor 13.30 uur in de middag en werd uitgevoerd door 33 viermotorige bommenwerpers van het type B-17 Flying Fortress van de Amerikaanse Eighth Air Force, onderdeel van de United States Army Air Forces. Zij wierpen tezamen 198 brisantbommen van 1000 pond af. Daarvan kwamen er 96 op en rond woonwijk Bospolder-Tussendijken terecht.

Het bombardement was eigenlijk bedoeld voor scheepswerf Wilton-Fijenoord in Schiedam, alwaar in de machinefabriek onder andere torpedolanceerbuizen en onderdelen voor U-boot-dieselmotoren voor de Duitse Kriegsmarine werden geproduceerd. Voor de missie vertrokken in de ochtend van 31 maart 1943 zes bombardment groups (bomb groups) van VIII Bomber Command – in totaal 102 toestellen – vanaf zes verschillende vliegvelden: 78 B-17’s van de 91st Bomb Group, 306th Bomb Group, 303rd Bomb Group en 305th Bomb Group en 24 B-24 Liberators van de 44th Bomb Group en 93rd Bomb Group.

De bemanningen van de 91e, 306e, 44e en 93e Bomb Group keerden kort voor het doelgebied terug zonder te bombarderen, omdat zij de kans op een succesvol bombardement te klein achtten vanwege het dichte wolkendek. De 303e en 305e Bomb Group zetten het bombardement door. Volgens de verantwoordelijke bemanningsleden van deze twee Bomb Groups was het zicht voldoende.

De vooropvliegende 303e Bomb Group bombardeerde eerst. De 102 bommen van de 17 toestellen van de 303e Bomb Group vielen in een lange strook tussen Hoogvliet, Pernis en Schiedam, grotendeels in boerenland. Een deel van de bommen viel in Schiedam in de Wilhelminahaven, op het terrein van scheepswerf ‘Nieuwe Waterwerf’ en op een woonwijk, rondom de Charlotte de Bourbonstraat en Nassau van Dillenburgstraat.

De 16 toestellen van de 305e Bomb Group wierpen tezamen 96 bommen af. De leidende bommenrichter koos een kade tussen Lekhaven en Keilehaven als richtpunt. Hij was in de veronderstelling dat hij het terrein van scheepswerf Wilton-Fijenoord in het vizier had, wat mede verklaard kan worden doordat het echte Wilton-Fijenoord vermoedelijk onder wolken bedekt was geweest.Door een sterker dan verwachte windkracht in de lagere luchtlagen vielen de meeste bommen een stuk verder naar het noordoosten, waarbij de woonwijk Bospolder-Tussendijken werd getroffen. De oorzaken voor het mislukken van het bombardement liggen in een combinatie van factoren: beoordelingsfouten van bemanningen van de 303e en 305e Bomb Group tijdens de missie, een verkeerde doelwitidentificatie en een te haastige bombardementsrun door de aanvoerende bemanning van de 305e Bomb Group, zware bewolking boven het doelgebied, inaccurate weersverwachtingen, een wind die anders stond dan door de bemanningen was ingeschat, en een te krappe planning op de ochtend van de missie.

De grote verwoesting en het hoge aantal burgerslachtoffers kunnen voorts worden verklaard door de gekozen tactiek van formatiebombarderen op teken van één bommenrichter, wat ervoor zorgde dat identificatiefouten door één persoon een catastrofale uitwerking konden hebben. Als achterliggende oorzaak kan nog worden genoemd dat de leiding van de Amerikaanse luchtmacht in het voorjaar van 1943 nog te hoge verwachtingen had van de eigen bemanningen en ten onrechte geloofde dat die van grote hoogte precisiebombardementen konden uitvoeren zonder veel burgerslachtoffers te maken. Zo vielen op 4 april 1943 meer dan driehonderd burgerdoden bij een Amerikaans bombardement op de Renault-fabrieken bij Parijs en op 5 april 1943 meer dan negenhonderd burgerdoden bij een bombardement op fabrieken in Mortsel (Antwerpen).

Foto's en informatie komen van wikipedia.

[rotterdamvanalles]

Bombardement op Rotterdam-West 31 maart 1943 (Ook wel bekend als het vergeten bombardement.)

Foto 1 📸 Het 50 uur lang onder de puinhopen van de Blokmakerstraat begraven 3-jarig kind kan worden gered. Het overbrengen naar een ziekenhuis door de Geneeskundige Dienst.

Foto 2 📸 Kunstwerk "Vergeten bombardement" van Mathieu Ficheroux

Het hevigste bombardement op de stad na dat van 14 mei 1940 vond plaats op 31 maart 1943. Amerikaanse bommenwerpers gestationeerd in Groot-Brittannië zouden die dag een aanval uitvoeren op scheepswerf Wilton-Fijenoord in Schiedam. Door een verkeerde identificatie van het doelgebied werd het industriegebied rond de Keilehaven en Merwehaven aangezien voor deze scheepswerf. In plaats van het doel te raken, werd door de Amerikaanse vliegers grote schade aangericht in nabijgelegen woongebieden, met name het westelijk deel van de Schiedamseweg en het westelijk deel van de wijk Bospolder/Tussendijken. Ongeveer 10 ha bebouwd gebied en 8 ha openbare weg werden verwoest en rond de 13.000 mensen raakten dakloos. Het verwoeste gebied werd begrensd door het Marconiplein, de Mathenesserweg, de Rösener Manzstraat, de Van Duylstraat, de Rosenveldstraat en de Blokmakerstraat

Het bombardement vond plaats kort voor 13.30 uur in de middag en werd uitgevoerd door 33 viermotorige bommenwerpers van het type B-17 Flying Fortress van de Amerikaanse Eighth Air Force, onderdeel van de United States Army Air Forces. Zij wierpen tezamen 198 brisantbommen van 1000 pond af. Daarvan kwamen er 96 op en rond woonwijk Bospolder-Tussendijken terecht.

Het bombardement was eigenlijk bedoeld voor scheepswerf Wilton-Fijenoord in Schiedam, alwaar in de machinefabriek onder andere torpedolanceerbuizen en onderdelen voor U-boot-dieselmotoren voor de Duitse Kriegsmarine werden geproduceerd. Voor de missie vertrokken in de ochtend van 31 maart 1943 zes bombardment groups (bomb groups) van VIII Bomber Command – in totaal 102 toestellen – vanaf zes verschillende vliegvelden: 78 B-17’s van de 91st Bomb Group, 306th Bomb Group, 303rd Bomb Group en 305th Bomb Group en 24 B-24 Liberators van de 44th Bomb Group en 93rd Bomb Group.

De bemanningen van de 91e, 306e, 44e en 93e Bomb Group keerden kort voor het doelgebied terug zonder te bombarderen, omdat zij de kans op een succesvol bombardement te klein achtten vanwege het dichte wolkendek. De 303e en 305e Bomb Group zetten het bombardement door. Volgens de verantwoordelijke bemanningsleden van deze twee Bomb Groups was het zicht voldoende.

De vooropvliegende 303e Bomb Group bombardeerde eerst. De 102 bommen van de 17 toestellen van de 303e Bomb Group vielen in een lange strook tussen Hoogvliet, Pernis en Schiedam, grotendeels in boerenland. Een deel van de bommen viel in Schiedam in de Wilhelminahaven, op het terrein van scheepswerf ‘Nieuwe Waterwerf’ en op een woonwijk, rondom de Charlotte de Bourbonstraat en Nassau van Dillenburgstraat.

De 16 toestellen van de 305e Bomb Group wierpen tezamen 96 bommen af. De leidende bommenrichter koos een kade tussen Lekhaven en Keilehaven als richtpunt. Hij was in de veronderstelling dat hij het terrein van scheepswerf Wilton-Fijenoord in het vizier had, wat mede verklaard kan worden doordat het echte Wilton-Fijenoord vermoedelijk onder wolken bedekt was geweest.Door een sterker dan verwachte windkracht in de lagere luchtlagen vielen de meeste bommen een stuk verder naar het noordoosten, waarbij de woonwijk Bospolder-Tussendijken werd getroffen. De oorzaken voor het mislukken van het bombardement liggen in een combinatie van factoren: beoordelingsfouten van bemanningen van de 303e en 305e Bomb Group tijdens de missie, een verkeerde doelwitidentificatie en een te haastige bombardementsrun door de aanvoerende bemanning van de 305e Bomb Group, zware bewolking boven het doelgebied, inaccurate weersverwachtingen, een wind die anders stond dan door de bemanningen was ingeschat, en een te krappe planning op de ochtend van de missie.

De grote verwoesting en het hoge aantal burgerslachtoffers kunnen voorts worden verklaard door de gekozen tactiek van formatiebombarderen op teken van één bommenrichter, wat ervoor zorgde dat identificatiefouten door één persoon een catastrofale uitwerking konden hebben. Als achterliggende oorzaak kan nog worden genoemd dat de leiding van de Amerikaanse luchtmacht in het voorjaar van 1943 nog te hoge verwachtingen had van de eigen bemanningen en ten onrechte geloofde dat die van grote hoogte precisiebombardementen konden uitvoeren zonder veel burgerslachtoffers te maken. Zo vielen op 4 april 1943 meer dan driehonderd burgerdoden bij een Amerikaans bombardement op de Renault-fabrieken bij Parijs en op 5 april 1943 meer dan negenhonderd burgerdoden bij een bombardement op fabrieken in Mortsel (Antwerpen).

Foto's en informatie komen van wikipedia.

[regioonlineofficial]

Op initiatief van Con van Beuningen zijn er in Mook zgn. Stolpersteine (in het Nederlands struikelstenen) geplaatst ter ere van zijn grootvader Piet van Beuningen en de broertjes Levie en Max Sleutelberg. Deze stenen kunnen worden geplaatst op of vlakbij de openbare weg voor huizen waar slachtoffers van het Naziregime woonden. Piet en Drika van Beuningen Piet (Petrus) en zijn vrouw Drika (Hendrika) van Beuningen boden tijdens de Tweede Wereldoorlog (van eind 1943 tot medio april 1944) onderdak aan twee joodse jongens: Levie (toen 13-14 jaar) en Max (indertijd 7-8 jaar) Sleutelberg. Dit deed de familie Van Beuningen met gevaar voor eigen leven. Eerst waren de kinderen ondergebracht bij de buren, maar die durfden dat uiteindelijk toch niet aan. Zo kwamen zij bij het gezin Van Beuningen. Onder de schuilnamen van Loek en Mark van den Berg woonden de kinderen in Mook bij het gezin Van Beuningen. De jongste Max ging als Mark in Mook naar de lagere school en Loek (Levie) ging naar het voortgezet onderwijs. Eindelijk waren zij in een liefvolle en veilige omgeving ondergebracht. Hun ouders Maurits en Kaatje Sleutelberg-van der Reis waren indertijd al door de Duitse nazi’s opgepakt. Eind augustus 1943 werden zij gedeporteerd. Kaatje is op 3 september 1943 direct vermoord in Auschwitz. Haar man Maurits overleed in een werkkamp in maart 1944. Slechts 5 maanden veilig door verraad De kinderen mochten in Mook slechts vijf maanden van hun veiligheid genieten. Vader Van Beuningen is verraden door een dorpsgenoot. Vier pro-Duitse Nijmeegse politieagenten halen in de avond van 11 april 1944 beide jongens op. Dit is een korte getuigenis: “Mark (Max) klampt zich vast aan dochter Thea van Beuningen en Loek (Levie) aan de lieve huismoeder Drika. Bij Mark (Max) is duidelijk te zien dat zijn tandjes wisselen. Loek (Levie) houdt zich flink en kijkt recht voor zich uit. Een man mag niet huilen. Nog één keer gaan twee zwaaiende handjes omhoog. Mark (Max) en Loek (Levie) zijn voorgoed verdwenen”. Beide jongens worden in september 1944 vermoord in Auschwitz. Piet van Beuningen (toen 56 jaar) wordt in de nacht van 12 april 1944 gearresteerd. Via kamp Vught en Westerbork wordt hij gedeporteerd naar Duitsland. De familie weet al die tijd niet waar hij is. Pas na de oorlog komt hij terug uit het concentratiekamp Sachsenhausen. Het is inmiddels juni 1945 en hij weegt dan nog slechts 48 kilo. Grote inzet om struikelstenen te kunnen plaatsen Con van Beuningen heeft heel wat werk verzet om de struikelstenen te kunnen plaatsen. Hij hield bij de onthulling een persoonlijk verhaal waarbij terecht aandacht werd besteed aan de dappere keuze gemaakt door zijn grootouders. Bij de onthulling was tevens groep 5 van Basisschool De Maaskei uit Mook aanwezig. In feite is De Maaskei de voortzetting van de school waar Max (Mark) indertijd vijf maanden naartoe mocht gaan. Op school is hier in groep 5 al eerder tijdens de les aandacht aan besteed. In die groep zit tevens een kleindochter van Con van Beuningen. De kinderen zongen bij de onthulling een liedje met als titel: “Geef mij liefde en vrede”. Verder was bij de onthulling aanwezig burgemeester Willem Gradisen, die eerder tijdens een toespraak bij de 4 mei-herdenking aandacht heeft besteed aan Piet van Beuningen en beide joodse kinderen. Hij bedankte Con van Beuningen voor al het voorwerk en daarmee voor het eerbetoon aan zijn familie. Het is volkomen terecht dat naast de struikelstenen voor de twee joodse kinderen, daarmee postuum op deze manier Piet en indirect zijn partner en gezin worden herdacht en geëerd.

[rotterdamvanalles]

Bombardement op Rotterdam-West 31 maart 1943 (Ook wel bekend als het vergeten bombardement.)

Foto 1 📸 Het 50 uur lang onder de puinhopen van de Blokmakerstraat begraven 3-jarig kind kan worden gered. Het overbrengen naar een ziekenhuis door de Geneeskundige Dienst.

Foto 2 📸 Kunstwerk "Vergeten bombardement" van Mathieu Ficheroux

Het hevigste bombardement op de stad na dat van 14 mei 1940 vond plaats op 31 maart 1943. Amerikaanse bommenwerpers gestationeerd in Groot-Brittannië zouden die dag een aanval uitvoeren op scheepswerf Wilton-Fijenoord in Schiedam. Door een verkeerde identificatie van het doelgebied werd het industriegebied rond de Keilehaven en Merwehaven aangezien voor deze scheepswerf. In plaats van het doel te raken, werd door de Amerikaanse vliegers grote schade aangericht in nabijgelegen woongebieden, met name het westelijk deel van de Schiedamseweg en het westelijk deel van de wijk Bospolder/Tussendijken. Ongeveer 10 ha bebouwd gebied en 8 ha openbare weg werden verwoest en rond de 13.000 mensen raakten dakloos. Het verwoeste gebied werd begrensd door het Marconiplein, de Mathenesserweg, de Rösener Manzstraat, de Van Duylstraat, de Rosenveldstraat en de Blokmakerstraat

Het bombardement vond plaats kort voor 13.30 uur in de middag en werd uitgevoerd door 33 viermotorige bommenwerpers van het type B-17 Flying Fortress van de Amerikaanse Eighth Air Force, onderdeel van de United States Army Air Forces. Zij wierpen tezamen 198 brisantbommen van 1000 pond af. Daarvan kwamen er 96 op en rond woonwijk Bospolder-Tussendijken terecht.

Het bombardement was eigenlijk bedoeld voor scheepswerf Wilton-Fijenoord in Schiedam, alwaar in de machinefabriek onder andere torpedolanceerbuizen en onderdelen voor U-boot-dieselmotoren voor de Duitse Kriegsmarine werden geproduceerd. Voor de missie vertrokken in de ochtend van 31 maart 1943 zes bombardment groups (bomb groups) van VIII Bomber Command – in totaal 102 toestellen – vanaf zes verschillende vliegvelden: 78 B-17’s van de 91st Bomb Group, 306th Bomb Group, 303rd Bomb Group en 305th Bomb Group en 24 B-24 Liberators van de 44th Bomb Group en 93rd Bomb Group.

De bemanningen van de 91e, 306e, 44e en 93e Bomb Group keerden kort voor het doelgebied terug zonder te bombarderen, omdat zij de kans op een succesvol bombardement te klein achtten vanwege het dichte wolkendek. De 303e en 305e Bomb Group zetten het bombardement door. Volgens de verantwoordelijke bemanningsleden van deze twee Bomb Groups was het zicht voldoende.

De vooropvliegende 303e Bomb Group bombardeerde eerst. De 102 bommen van de 17 toestellen van de 303e Bomb Group vielen in een lange strook tussen Hoogvliet, Pernis en Schiedam, grotendeels in boerenland. Een deel van de bommen viel in Schiedam in de Wilhelminahaven, op het terrein van scheepswerf ‘Nieuwe Waterwerf’ en op een woonwijk, rondom de Charlotte de Bourbonstraat en Nassau van Dillenburgstraat.

De 16 toestellen van de 305e Bomb Group wierpen tezamen 96 bommen af. De leidende bommenrichter koos een kade tussen Lekhaven en Keilehaven als richtpunt. Hij was in de veronderstelling dat hij het terrein van scheepswerf Wilton-Fijenoord in het vizier had, wat mede verklaard kan worden doordat het echte Wilton-Fijenoord vermoedelijk onder wolken bedekt was geweest.Door een sterker dan verwachte windkracht in de lagere luchtlagen vielen de meeste bommen een stuk verder naar het noordoosten, waarbij de woonwijk Bospolder-Tussendijken werd getroffen. De oorzaken voor het mislukken van het bombardement liggen in een combinatie van factoren: beoordelingsfouten van bemanningen van de 303e en 305e Bomb Group tijdens de missie, een verkeerde doelwitidentificatie en een te haastige bombardementsrun door de aanvoerende bemanning van de 305e Bomb Group, zware bewolking boven het doelgebied, inaccurate weersverwachtingen, een wind die anders stond dan door de bemanningen was ingeschat, en een te krappe planning op de ochtend van de missie.

De grote verwoesting en het hoge aantal burgerslachtoffers kunnen voorts worden verklaard door de gekozen tactiek van formatiebombarderen op teken van één bommenrichter, wat ervoor zorgde dat identificatiefouten door één persoon een catastrofale uitwerking konden hebben. Als achterliggende oorzaak kan nog worden genoemd dat de leiding van de Amerikaanse luchtmacht in het voorjaar van 1943 nog te hoge verwachtingen had van de eigen bemanningen en ten onrechte geloofde dat die van grote hoogte precisiebombardementen konden uitvoeren zonder veel burgerslachtoffers te maken. Zo vielen op 4 april 1943 meer dan driehonderd burgerdoden bij een Amerikaans bombardement op de Renault-fabrieken bij Parijs en op 5 april 1943 meer dan negenhonderd burgerdoden bij een bombardement op fabrieken in Mortsel (Antwerpen).

Foto's en informatie komen van wikipedia.

[rotterdamvanalles]

Bombardement op Rotterdam-West 31 maart 1943 (Ook wel bekend als het vergeten bombardement.)

Foto 1 📸 Het 50 uur lang onder de puinhopen van de Blokmakerstraat begraven 3-jarig kind kan worden gered. Het overbrengen naar een ziekenhuis door de Geneeskundige Dienst.

Foto 2 📸 Kunstwerk "Vergeten bombardement" van Mathieu Ficheroux

Het hevigste bombardement op de stad na dat van 14 mei 1940 vond plaats op 31 maart 1943. Amerikaanse bommenwerpers gestationeerd in Groot-Brittannië zouden die dag een aanval uitvoeren op scheepswerf Wilton-Fijenoord in Schiedam. Door een verkeerde identificatie van het doelgebied werd het industriegebied rond de Keilehaven en Merwehaven aangezien voor deze scheepswerf.[2] In plaats van het doel te raken, werd door de Amerikaanse vliegers grote schade aangericht in nabijgelegen woongebieden, met name het westelijk deel van de Schiedamseweg en het westelijk deel van de wijk Bospolder/Tussendijken. Ongeveer 10 ha bebouwd gebied en 8 ha openbare weg werden verwoest en rond de 13.000 mensen raakten dakloos. Het verwoeste gebied werd begrensd door het Marconiplein, de Mathenesserweg, de Rösener Manzstraat, de Van Duylstraat, de Rosenveldstraat en de Blokmakerstraat

Het bombardement vond plaats kort voor 13.30 uur in de middag en werd uitgevoerd door 33 viermotorige bommenwerpers van het type B-17 Flying Fortress van de Amerikaanse Eighth Air Force, onderdeel van de United States Army Air Forces. Zij wierpen tezamen 198 brisantbommen van 1000 pond af. Daarvan kwamen er 96 op en rond woonwijk Bospolder-Tussendijken terecht.

Het bombardement was eigenlijk bedoeld voor scheepswerf Wilton-Fijenoord in Schiedam, alwaar in de machinefabriek onder andere torpedolanceerbuizen en onderdelen voor U-boot-dieselmotoren voor de Duitse Kriegsmarine werden geproduceerd. Voor de missie vertrokken in de ochtend van 31 maart 1943 zes bombardment groups (bomb groups) van VIII Bomber Command – in totaal 102 toestellen – vanaf zes verschillende vliegvelden: 78 B-17’s van de 91st Bomb Group, 306th Bomb Group, 303rd Bomb Group en 305th Bomb Group en 24 B-24 Liberators van de 44th Bomb Group en 93rd Bomb Group.

De bemanningen van de 91e, 306e, 44e en 93e Bomb Group keerden kort voor het doelgebied terug zonder te bombarderen, omdat zij de kans op een succesvol bombardement te klein achtten vanwege het dichte wolkendek. De 303e en 305e Bomb Group zetten het bombardement door. Volgens de verantwoordelijke bemanningsleden van deze twee Bomb Groups was het zicht voldoende.

De vooropvliegende 303e Bomb Group bombardeerde eerst. De 102 bommen van de 17 toestellen van de 303e Bomb Group vielen in een lange strook tussen Hoogvliet, Pernis en Schiedam, grotendeels in boerenland. Een deel van de bommen viel in Schiedam in de Wilhelminahaven, op het terrein van scheepswerf ‘Nieuwe Waterwerf’ en op een woonwijk, rondom de Charlotte de Bourbonstraat en Nassau van Dillenburgstraat.

De 16 toestellen van de 305e Bomb Group wierpen tezamen 96 bommen af. De leidende bommenrichter koos een kade tussen Lekhaven en Keilehaven als richtpunt. Hij was in de veronderstelling dat hij het terrein van scheepswerf Wilton-Fijenoord in het vizier had, wat mede verklaard kan worden doordat het echte Wilton-Fijenoord vermoedelijk onder wolken bedekt was geweest.Door een sterker dan verwachte windkracht in de lagere luchtlagen vielen de meeste bommen een stuk verder naar het noordoosten, waarbij de woonwijk Bospolder-Tussendijken werd getroffen. De oorzaken voor het mislukken van het bombardement liggen in een combinatie van factoren: beoordelingsfouten van bemanningen van de 303e en 305e Bomb Group tijdens de missie, een verkeerde doelwitidentificatie en een te haastige bombardementsrun door de aanvoerende bemanning van de 305e Bomb Group, zware bewolking boven het doelgebied, inaccurate weersverwachtingen, een wind die anders stond dan door de bemanningen was ingeschat, en een te krappe planning op de ochtend van de missie.

De grote verwoesting en het hoge aantal burgerslachtoffers kunnen voorts worden verklaard door de gekozen tactiek van formatiebombarderen op teken van één bommenrichter, wat ervoor zorgde dat identificatiefouten door één persoon een catastrofale uitwerking konden hebben. Als achterliggende oorzaak kan nog worden genoemd dat de leiding van de Amerikaanse luchtmacht in het voorjaar van 1943 nog te hoge verwachtingen had van de eigen bemanningen en ten onrechte geloofde dat die van grote hoogte precisiebombardementen konden uitvoeren zonder veel burgerslachtoffers te maken. Zo vielen op 4 april 1943 meer dan driehonderd burgerdoden bij een Amerikaans bombardement op de Renault-fabrieken bij Parijs en op 5 april 1943 meer dan negenhonderd burgerdoden bij een bombardement op fabrieken in Mortsel (Antwerpen).

Foto's en informatie komen van wikipedia.

[rotterdamvanalles]

De 10 Foto's Met Een Lang Verhaal Staan in een blog, op Tumblr. 86

Metrostation Zuidplein aan de Gooilandsingel met een restaurant en de Spaarbank op het metroplein, juni 1970.

Zuidplein is een belangrijk metrostation van de Rotterdamse metro in Rotterdam-Zuid. Het station grenst aan het gelijknamige winkelcentrum. Zowel Rotterdam Ahoy als het Ikazia Ziekenhuis liggen op loopafstand.

Het station is geopend op 9 februari 1968 en vormde toen het eindpunt van de eerste metrolijn van Nederland (Centraal Station - Zuidplein). In 1970 werd deze lijn naar station Slinge doorgetrokken.

De Gooilandsingel is vernoemd naar het Gooiland of het Gooi.

De foto is gemaakt door de Fototechnische Dienst Rotterdam en komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia en uit het Stadsarchief Rotterdam.

De bouw van de Korte Lijnbaan met op de achtergrond het stadhuis, 1952-1953.

De Korte Lijnbaan heette van 1951 tot 1952 Crispijnlaan. Zij ligt in het verlengde van het Stadhuisplein en loopt naar de Karel Doormanstraat. Op 23 augustus 1666 werd door Jean Hennequin, koopman te Rotterdam, aan de Vroedschap het verzoek gericht om voor de bouw van een overdekte lijnbaan (touwslagerij), waar 's zomers en 's winters gewerkt zou kunnen worden, een stuk land van het Gasthuis te mogen overnemen. Door het Gasthuis werd op 14 maart 1667 voor dit doel afgestaan een stuk land achter de molen 'de Witte Leeuw' en lopende van de Coolscheweg of Binnenweg tot de Kruiskade. Het meest westelijke gedeelte daarvan maakte de koper tot een lijnbaan. In 1845 is het laatste gedeelte van die lijnbaan verkocht; het daarbij behorende garenpakhuis werd ingericht als woonruimte. Reeds in 1671 werd op deze plaats een laan aangelegd, die bekend stond als Lijnbaanslaan. later werd deze laan omgedoopt tot Lijnbaanstraat.

De Lijnbaan is een verkeersvrije winkelstraat in het centrum van Rotterdam, en is genoemd naar de touwslagerij die hier was gelegen tussen 1667 en 1845. De moderne winkelstraat geniet nationale bekendheid. Het is een lange open passage alleen voor voetgangers met aan twee zijden winkels. De Lijnbaan was de eerste winkelpromenade in Nederland, en de eerste autovrije winkelpromenade van de wereld.

De fotograaf is Lex de Herder en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam en van Wikipedia.

Gezicht in de Christiaan de Wetstraat met op de achtergrond de Sint Franciscuskerk aan de Paul Krügerstraat, hoek Afrikaanderplein, 1943.

Christiaan Rudolf de Wet (Leeuwkop, Smithfield, 7 oktober 1854 – Klipfontein, Dewetsdorp, 3 februari 1922) was een Zuid-Afrikaans politicus en een Boerengeneraal tijdens de Tweede Boerenoorlog.

Christiaan is opgegroeid op zijn vaders boerderij, Nieuwejaarsfontein, nabij Dewetsdorp. Op negentienjarige leeftijd trad hij in het huwelijk met Cornelia Margaretha Kruger. Zij kregen samen 16 kinderen.

De Wet was vijfenveertig toen in 1899 de Tweede Boerenoorlog uitbrak. Op 2 oktober 1899 zijn De Wet en zijn oudste zoon, Jabobus (Kotie), als burger opgeroepen tot het Heilbron commando. De Wet, zijn drie zonen Izak, Christiaan en Jacobus sloten zich als vrijwilliger aan en dienden onder commandant Lukas Steenkamp. Zijn broer Piet de Wet stapte tijdens de oorlog over naar de Britten.

Toen in maart en april van 1900 het offensief van De Wet van stapel liep, luidde het een herleving in de Boerenstrijd in. Hij is een legende geworden met zijn guerrilla-aanvallen in het zuidoosten van het land. De Wet voelde zich echter beledigd toen hij wat meekreeg van de Britse propaganda, zij noemde De Wet slechts een 'guerrilla'. Het doet De Wet geen recht aan om hem een guerrilla te noemen omdat zij veel meer deden dan slechts 'verskyn en verdwyn' acties. De Wet en zijn commando's verdedigden ook dorpen en steden, zoals Bloemfontein (hoewel vergeefs). Daarnaast nam De Wet zo veel krijgsgevangenen dat het aantal gevangenen dat hij meenam soms groter was dan zijn eigen aantal Boeren. Ook namen De Wet en zijn mannen gehele dorpen in zoals Dewetsdorp (vernoemd naar zijn vader) op 19 november 1900.

De prentbriefkaart komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

Gezicht op de Vijverhofstraat bij de kruising met de Teilingerstraat, 1935.

Deze straat lag vroeger deels ter plaatse van buitenplaats 'Vijverhof'. De dichter Dirk Smits noemt in 1750 in 'De Rottestroom' deze buitenplaats 'het Temple dezer dagen, een Edens Eden'. De buitenplaats 'Vijverhof' was namelijk op 7 maart 1744 eigendom geworden van Egbert Edens (+1753). Het laatste huis op de buitenplaats was omstreeks 1830 als zomerverblijf gebouwd voor het echtpaar J.F. van Oordt-Gobius. Later werd het zowel 's zomers als 's winters bewoond. De familie Van der Ven bewoonde het huis van 1877 tot 1902. Daarna werd het buiten, nadat het woonhuis nog enige jaren in gebruik was geweest bij de R.K. Volksbond, in verschillende percelen verkocht voor f. 150.000,-. In 1907 werd het afgebroken.

Het Hofpleinlijnviaduct (ook wel de De Hofbogen) is een 1,9 kilometer lang buiten gebruik gesteld spoorwegviaduct in Rotterdam-Noord. Op 1 oktober 1908 werd het in gebruik genomen als onderdeel van de eerste elektrische spoorlijn van Nederland, de Hofpleinlijn van Rotterdam Hofplein naar Scheveningen. Tot 16 augustus 2010 reed RandstadRail over het viaduct.

Het Hofpleinlijnviaduct is de eerste grote constructie van gewapend beton in Nederland en werd gebouwd tussen 1904 en 1908. Het viaduct telt 189 bogen die oorspronkelijk open zouden blijven, maar al in 1909 was een goed deel van de ruimtes onder de bogen als bedrijfsruimte verhuurd. In de jaren dertig waren er zelfs plannen om noodwoningen te maken onder de bogen. Nog steeds zijn de meeste bogen in gebruik als opslagruimte en dergelijke. Halverwege het viaduct ligt het opgeheven station Rotterdam Bergweg.

De prentbriefkaart komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam en van Wikipedia.

Café Pretoria op de hoek van de Wigstraat en Brede Hilledijk, 1929.

De naam Wigstraat is op 14-06-1929 benoemd door het college van burgemeester en wethouders. Deze straatnaam ligt in Feijenoord. Het bouwblok hier ter plaatse heeft de vorm van een wig.

De benaming 'hille' komt in oorkonden betreffende Holland, Zeeland, Voorne en Putten in het bijzonder voor als door water omringde buitendijkse gronden. De benaming 'hille' komt behalve in de betekenis van hoogte en duin ook voor als eiland. Op 17 maart 1447 werden de hillen van Katendrecht door de heer van Gaesbeek en Putten aan Jacob Pot en zijn echtgenote in leen uitgegeven. Op 20 februari 1525 werden de uitergorzen, genaamd de Hille, aan de oostzijde van Charlois 'met alle slikken, aanwassen, visscherijen, vogelarijen, jaerschot, nat ende drooge dijcken enz.' door de uitgevers van Charlois verhuurd. Deze Hillepolder, waarvan de grondverkaveling op 23 augustus 1529 plaats vond, was 240 morgen groot en kreeg toen een sluis en een sluisvliet.

De Brede Hilledijk beschermde de polder aan de Maaszijde, de Hilledijk aan de zijde van het Zwanegat, de Groene Hilledijk scheidde de Hillepolder van Karnemelksland. De twee wegen, later als Korte- en Langeweg bekend, worden eveneens in 1529 genoemd. De Langeweg heet sinds 1895 Lange Hilleweg, terwijl op de plaats van de Korteweg of Korte Hilleweg thans de Paul Krugerstraat ligt. Vroeger was er ook een Smalle Hilledijk; deze vormt thans een onderdeel van de Brede Hilledijk. Deze Smalle Hilledijk kwam in 1895 in de plaats van de Vildersteeg. Bij besluit van B&W op 30 september 2010 is de Brede Hilledijk verlengd in noordelijke richting.

De fotograaf is Frans van Dijk en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt eveneens uit het Stadsarchief Rotterdam.

Het Oude Tramhuisje aan het Weena op transport met een Verhagen-kraanwagen, 15 juni 1961. De liftschacht is van het in aanbouw zijnde Hilton Hotel.

Na dagenlange voorbereidingen is vanmorgen de firma J. Verhagen op het Weena met de centrale post van de RET aan de wandel gegaan. Over vetsleden schoof zij het 45 ton zware gebouwtje in de richting van het Kruisplein, waar het een nieuwe standplaats zal krijgen. Dit was de derde maal dat de firma Verhagen het gebouwtje verhuisde. Lang geleden bracht zij het van het Beursstation naar de Coolsingel en weer later van de Coolsingel naar het Weena. Het ziet er echter naar uit dat met de standplaats Kruisplein aan de merkwaardige reizen van de centrale post wel een eind gekomen zal zijn. Want zo langzamerhand wordt het bouwseltje toch wel echt heel oud.

Het huisje staat tegenwoordig op het Hermesplantsoen en heeft een lange geschiedenis achter de rug. Lees verder op https://www.rijnmond.nl/nieuws/107975/Het-Oude-Tramhuis

De fotograaf is Ary Groeneveld en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt via delpher.nl uit het Vrije Volk van 15 juni 1961 en van rijnmond.nl

Gezicht op Station Beurs aan het Beursplein, 1908-1912.

Station Rotterdam Blaak is een ondergronds trein- en metrostation in het centrum van Rotterdam, aan het einde van de Binnenrotte bij de Blaak.

Het eerste station op deze plaats heette oorspronkelijk Rotterdam Beurs, genoemd naar het nabijgelegen beursgebouw De Beurs. Het station werd in 1877 geopend en was onderdeel van het Luchtspoor. Vanwege de verhoogde ligging van het spoor kreeg het stationsgebouw een verdieping meer dan toentertijd gebruikelijk, zodat de eerste verdieping op gelijke hoogte lag met het perron. Het station kreeg als eerste Nederlandse station een overkapping van smeedijzer in plaats van gietijzer.

Het stationsgebouw werd in 1940 verwoest bij het bombardement op Rotterdam, het viaduct met de overkapping bleef wel behouden. Omdat ook het beursgebouw De Beurs was verwoest en de handelaren in 1941 het nieuwgebouwde Beurs aan de Coolsingel betrokken, kreeg het station in 1945 de naam Rotterdam Blaak. In 1952 werd besloten een nieuw ontvangstgebouw te plaatsen. Dit station van architect Sybold van Ravesteyn werd geopend in 1953 maar deed niet lang dienst, in 1972 werd het gesloopt voor de aanleg van de metrolijn. De overkapping bleef wel bestaan en werd uiteindelijk in 1993 gesloopt.

De foto komt uit de fotocollectie van het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

De Oranjeboomstraat met links de bierbrouwerij d´Oranjeboom, 6 april 1972.

Brouwerij d’Oranjeboom dateerde van de zeventiende eeuw. Ze ontstaat in 1671 door samenvoeging van de brouwerijen ‘De Dissel’ en ‘van den Oranjeboom’. Het bedrijf was gevestigd aan de Coolvest. In 1885 betrekt de brouwerij een modern bedrijfspand op Feijenoord. Dat is voor het stadsbestuur reden om de straat bij de brouwerij Oranjeboomstraat te noemen. Het oude bedrijfspand aan de Coolvest blijft nog een tijdje in gebruik als opslagplaats en mouterij. Later zal de vermaarde dancing en café-restaurant Pschorr zich op deze plek vestigen.

Rondom de bierbrouwerij en andere bedrijven op Feijenoord ontwikkelde zich een arbeiderswijk. D’Oranjeboom groeide enorm en telde omstreeks 1900 meer dan 200 werknemers. Daarmee was ze een van de grootste brouwerijen van het land. Het bedrijf exporteerde zijn producten over de hele wereld.

Eind jaren zestig gaat d’Oranjeboom samen met de Drie Hoefijzers in Breda. De merknaam Oranjeboom wordt ingeruild voor Skol dat voor buitenlanders beter in het gehoor ligt, maar voor de eigen gebruiker niet erg aanslaat. In 1987 maakt Allied Breweries Nederland n.v. te Breda bekend dat bij het concern vele arbeidsplaatsen moesten verdwijnen en dat de Rotterdamse brouwerij op de nominatie stond gesloten te worden. Het protest van de werknemers in 1987 zou niet baten en in 1990 werd de brouwerij gesloten. De hele bierproductie werd naar Breda verplaatst en de bedrijfsgebouwen op Feijenoord werden gesloopt.

De fotograaf is Lex de Herder en de foto komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt uit het Stadsarchief Rotterdam.

De Burgerzaal van het stadhuis aan de Coolsingel in 1958.

De Burgerzaal is de grote zaal op de eerste verdieping. Over de volle lengte heeft het een ondiep maar breed balkon aan de Coolsingel. De zaal wordt gebruikt voor officiële ontvangsten, boekpresentaties, prijsuitreikingen, culturele bijeenkomsten en recepties na huwelijksvoltrekkingen in de naastgelegen trouwzaal. Er bevindt zich een orgel uit 1920 en de zaal is gedecoreerd met wandschilderingen van Johan Thorn Prikker. Zijn semi-monochrome allegorische doeken op de lange wand met voorstellingen als "Dijkdoorbraak" en "Brand" werden aanvankelijk te sinister en modern gevonden. Een deel werd daarom opgeslagen en is pas na de oorlog aangebracht. Ook de kleurrijke wandschildering op het hoofdeind, een collage van wapenborden van geannexeerde randgemeenten en vlaggen van bevriende naties, gegroepeerd rond de gouden letters SPQR, werd met vertraging voltooid.

De foto is gemaakt door de Fototechnische Dienst Rotterdam en komt uit het Stadsarchief Rotterdam.

Gezicht op de Boompjes en een deel van de spoorbrug in 1939.

Is vernoemd naar de dubbele rij lindenbomen die in 1615 werden geplant.

In mei 1613 werden 117 erven langs de muur en de wallen tussen de Leuvehaven en de Oudehaven door de stad voor scheepswerven uitgegeven. Het eerste huis werd daar in 1614 gebouwd en in het daaropvolgende jaar werd een dubbele rij lindebomen geplant. Toen er huizen werden gebouwd is de noordelijkste rij bomen gerooid. In 1619 is de kade bestraat. Het oostelijk gedeelte van de Boompjes werd vroeger Koperroodkade genoemd naar de lading van de schepen die hier aanlegden. Ter gelegenheid van de geboorte van de zoon van Keizer Napoleon in 1811 werd de Boompjes verdoopt in Quai Napolon of Napoleons Kaay. Deze naam is maar korte tijd van kracht geweest. De Boompjes vormen thans een onderdeel van de Maasboulevard. De lage laad- en loskade langs het water ontving de naam Boompjeskade

De fotograaf is J. van der Kamp en de foto en informatie komen uit het Stadsarchief Rotterdam.

[rotterdamvanalles]

Gezicht in de Christiaan de Wetstraat met op de achtergrond de Sint Franciscuskerk aan de Paul Krügerstraat, hoek Afrikaanderplein, 1943.

Christiaan Rudolf de Wet (Leeuwkop, Smithfield, 7 oktober 1854 – Klipfontein, Dewetsdorp, 3 februari 1922) was een Zuid-Afrikaans politicus en een Boerengeneraal tijdens de Tweede Boerenoorlog.

Christiaan is opgegroeid op zijn vaders boerderij, Nieuwejaarsfontein, nabij Dewetsdorp. Op negentienjarige leeftijd trad hij in het huwelijk met Cornelia Margaretha Kruger. Zij kregen samen 16 kinderen.

De Wet was vijfenveertig toen in 1899 de Tweede Boerenoorlog uitbrak. Op 2 oktober 1899 zijn De Wet en zijn oudste zoon, Jabobus (Kotie), als burger opgeroepen tot het Heilbron commando. De Wet, zijn drie zonen Izak, Christiaan en Jacobus sloten zich als vrijwilliger aan en dienden onder commandant Lukas Steenkamp. Zijn broer Piet de Wet stapte tijdens de oorlog over naar de Britten.

Toen in maart en april van 1900 het offensief van De Wet van stapel liep, luidde het een herleving in de Boerenstrijd in. Hij is een legende geworden met zijn guerrilla-aanvallen in het zuidoosten van het land. De Wet voelde zich echter beledigd toen hij wat meekreeg van de Britse propaganda, zij noemde De Wet slechts een 'guerrilla'. Het doet De Wet geen recht aan om hem een guerrilla te noemen omdat zij veel meer deden dan slechts 'verskyn en verdwyn' acties. De Wet en zijn commando's verdedigden ook dorpen en steden, zoals Bloemfontein (hoewel vergeefs). Daarnaast nam De Wet zo veel krijgsgevangenen dat het aantal gevangenen dat hij meenam soms groter was dan zijn eigen aantal Boeren. Ook namen De Wet en zijn mannen gehele dorpen in zoals Dewetsdorp (vernoemd naar zijn vader) op 19 november 1900.

De prentbriefkaart komt uit het Stadsarchief Rotterdam. De informatie komt van Wikipedia.

Bron, Rotterdam van toen, Stadsarchief Rotterdam