#ლელა სამნიაშვილი

[notasapleasure]

Flying Away Lilith Lela Samniashvili (translated by Alexandra Büchler, Nia Davies, Adham Smart, Stephen Watts, Angela Jarman and Davit Gabunia in Six Georgian Poets)

Camera around the neck, its bright barrel Doesn’t kill, just stuns.

If you’d had it with you in that garden of biblical bliss, maybe you’d have captured some pictures.

But now you can only sift through clues of a past that has no imprint.

You can only layer fairytales with myths, myths with poems, in order to capture reflections’ reflections.

You can’t think of a reason to leave or stay. There’s nothing there to put your finger on, or to show to others.

There was Adam. There was Eve. There was a snake. As for you – you could just go in all four directions, anywhere, to the devil, for all anyone cared.

And the same questions remain. If this is a house why don’t these walls have a roof?

This is how it was decided – survival’s impossible for her, the one who ate worm-riddled apples Even before the worm of a snake slithered into paradise.

She would take a bite, hide her eyes among the leaves and suck the words one by one from the funnel of the sky.

She’d look down on the garden, a labyrinth which once had a roof - but off it flew. - გაფრენა. ლილიტი

კისერზე - ფოტოაპარატი - ჭკვიანი ლულა - არ კლავს, აშეშებს;

რომ გქონოდა ასე შებმული - იმ ბიბლიური განცხრომის და მხიარულების ბაღში, კადრების გადარჩენას - ალბათ შეძლებდი.

ახლა კი მხოლოდ ქარაგმებში უნდა ეძებდე წარსულს, რომელსაც ანაბეჭდი არ გააჩნია. ზღაპრებს - მითები დააფარო, მითებს - ლექსები და ანარეკლის ანარეკლი გადაარჩინო.

არ გაქვს არცერთი კომპრომატი წასვლის, დარჩენის. თითს ვერ დაადებ. მითუმეტეს, სხვას ვერ აჩვენებ.

იყო ადამი. იყო ევა. და იყო გველი. შენ კი - ოთხივე მხარეს - თუნდაც, ეშმაკთან გევლო.

და მაშინდელი შეკითხვების დასმაა ჯერაც - თუ ეს სახლია, რატომ არ აქვს ამ კედლებს ჭერი?

ასე გადაწყდა - გადარჩენის შეუ���ლებლობა მისთვის, ვინც ეჭვის ჭიან ვაშლებს ჭამდა მა��ამდეც, ვიდრე სამოთხეს გველის მატლი შეუძვრებოდა.

მოკბეჩდა. თვალებს ფოთლებს შორის გადამალავდა და სათითაოდ ისრუტავდა ზეცის ძაბრიდან სიტყვებს.

და ბაღსაც დასცქეროდა, როგორც ლაბირინთს, რომელსაც ჰქონდა სახურავი, მაგრამ გაფრინდა.