#มาคนเดียว | Explore Tumblr posts and blogs

kiwii158 · 4 years ago

Text

SF | Vodka orange juice #doyu

fandom : k-pop, nct (band)

writer : Kiwii

#kiwiifiction

#วอดก้าน้ำส้มโดยู

warning!

{PG – rate / AU – ex boyfriend / m/m-relationship / top!Doyoung / bottom!Yuta / thai name-char. / แดน as doyoung / ลูกหยา as yuta / complicated relationship / he ran into his ex coincidentally / vodka orange juice / Dowhatyulove Café / dowhatyulove project / pls read it softly}

วอดก้า เพียวในแก้วช็อตเดิมวางลงตรงหน้าเขา แต่ถูกใครอีกคนคว้าตัดหน้าไป คิ้วเรียวขมวดเข้าหากันอย่างคนอารมณ์เสีย ตั้งใจจะหันไปต่อว่าแต่เสียงกลับหายไปเมื่อเจอสายตาคู่ที่คุ้นเคยมองมาอยู่ก่อน

อีกฝ่ายวางแก้วเปล่าลงบนเคาน์เตอร์ ส่วนเขาทำได้แค่มองคนตรงหน้าที่เพิ่งขโมยวอดก้าของตัวเองไปดื่ม

มันเกิดขึ้นได้เสมอกับความบังเอิญร้ายๆที่โลกเลือกจะเหวี่ยง แฟนเก่า มาให้เจอกันในวันที่กำลังรู้สึกแย่ ภาพตอนจบของเราทั้งคู่ย้อนกลับมาเหมือนมันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อวานทั้งที่ผ่านมาเกือบสองปี ลูกหยา เผลอมองคนตัวสูงคนเดิมที่ตอนนี้ดูเปลี่ยนไปเพียงนิดหน่อย

หล่อขึ้นหรือเปล่านะ

“ลืมกระพริบตาหรือไง”

ให้ตายสิ ไม่เคยชินกับท่าทางเนิร์ดๆที่ตรงข้ามกับนิสัยของอีกฝ่ายเลยจริงๆ

คนหน้าหวานแสดงชัดเจนทันทีว่ารำคาญ จงใจเมินประโยคเมื่อสักครู่โดยการสั่งเมนูเดิมกับบาร์เทนเดอร์ใหม่อีกครั้ง

“เดี๋ยวนี้เก่งขนาดดื่มวอดก้าเพียวๆได้แล้ว ?”

แดน ยกยิ้มทันทีที่ทำให้อีกคนเพิ่มระดับความรำคาญเป็นการไม่พอใจจนต้องตวัดสายตามองมาเพราะคำพูดของเขาเป็นสาเหตุ

เริ่มโมโหแล้ว แต่ก็…น่ารักเหมือนเดิม

“เปลี่ยนเป็น สกรูไดรเวอร์ ครับ”

คนกวนประสาทถือวิสาสะเปลี่ยนเครื่องดื่มก่อนหน้าเป็นชื่อค็อกเทลประจำตัวของอีกฝ่ายที่เขาไม่เคยลืม

แน่นอนว่านั่นทำให้ใบหน้าน่ารักขมวดคิ้วยุ่งยิ่งกว่าเดิม หงุดหงิดที่ทำไมยังจำได้ โกรธที่ตัวเองเผลอรู้สึกดีเมื่อบทสนทนาเดิมๆดังขึ้นในความทรงจำ

‘วอดก้าน้ำส้ม เหมาะกับเธอดีนะ’

‘ยังไง’

‘ก็เธอเป็นน้ำส้ม เราเหมือนวอดก้า’

‘กล้าบอกว่าตัวเองร้อนแรงขนาดนั้น ?’

‘หรือไม่จริง’

ตอนที่ในปากรับรสหวานสลับเปรี้ยวของน้ำส้มยังคงทำให้รู้สึกดีกว่าดื่มวอดก้าเพียวๆได้เสมอ ลูกหยาใช้หลอดคนค็อกเทลในแก้วทรงสูงก่อนจะยกขึ้นดื่มอีกครั้ง

“มากับใคร”

“จำเป็นต้องบอกหรอ”

คนที่ถามไม่ได้คำตอบ ส่วนคนตอบไม่สนใจคำถาม

แดนกวาดสายตามองหาใครอีกคนในความคิด จินตนาการไปเองอย่างอดไม่ได้ว่าอีกฝ่ายอาจจะมีใครมาแทนที่เขาไปแล้ว ถึงตรงนี้เศษตะกอนความหงุดหงิดกลับมารวมตัวกันในหัวใจดวงเดิม หวงทั้งที่รู้ว่าตัวเองไม่��ีสิทธิ์

“ลูกหยา-”

“มาคนเดียว ไม่มีแฟน พอใจยัง”

คนตัวสูงแกล้งเลียริมฝีปากเพราะกลัวโดนจับได้ว่าเขาแอบยิ้มให้กับคำตอบของอีกฝ่าย

แต่คนเพิ่งตอบกำลังทะเลาะกับความคิดของตัวเอง โมโหที่หลุดออกไปว่าไม่ได้มีแฟน หงุดหงิดที่ไม่เข้าใจตัวเองว่าทำไมต้องพูดแบบนั้น รำคาญเพราะไม่อยากยอมรับความจริงว่าตัวเองนั่นแหละที่รอเขามาตลอด

เป็นคนนี้มาตลอด ไม่เคยเปลี่ยนเลย

“นั่งด้วยนะ”

แดนทิ้งบทสนทนาไว้เพียงแค่นั้น

เราทั้งคู่นั่งดื่มด้วยกันโดยที่ไม่มีใครสนใจเข็มของนาฬิกาและปริมาณแอลกอฮอล์ ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ ไม่รู้ว่าดื่มกันไปมากขนาดไหน แต่มันคงมากและนานพอที่จะทำให้เกิดเรื่องบ้า ๆ ขึ้นกับเราทั้งคู่

มันเกิดขึ้นได้เสมอกับความบังเอิญร้าย ๆ ที่โลกเลือกจะเหวี่ยง แฟนเก่า มาให้เจอกัน และมันตลกร้ายกว่านั้นที่เราสองคนกำลังจูบกันอยู่บนเตียง น่ากลัวที่ความรู้สึกเดิม ๆ มันไม่เคยหายไปจากเราทั้งคู่ แค่สบตาเพียงวินาทีเดียวทุกอย่างก็พร้อมที่จะกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ในทันที

สายตาของแดนไม่ได้ปิดบังความคิดถึงเลยตอนมองลูกหยาที่นอนอยู่ใต้ร่างเขา ดวงตากลมของอีกคนดูหวานขึ้นกว่าเดิมเพราะปริมาณแอลกอฮอล์ที่มีในร่างกาย อดไม่ได้ที่จะส่งนิ้วหัวแม่มือไปเกลี่ยริมฝีปากเบา ๆ และเขาค่อนข้างมั่นใจว่ามันหวานไม่แพ้กันก่อนจะโน้มตัวลงมาเพื่อพิสูจน์ว่ามันเป็นเรื่องจริง

อาจจะเกินความคาดหมายไปมากเพราะไม่มีใครคิดว่าการบังเอิญเจอกันของเราจะออกมาในรูปแบบที่เป็นอยู่ตอนนี้ ร่างกายของเราทั้งคู่เข้ากันได้ดีแบบที่เหมือนคนรักกันมากกว่าคู่ที่เลิกกันเสียอีก คนตัวสูงตั้งใจมอบความคิดถึงในช่วงเวลาที่ห่างกันไปด้วยแรงเกือบทั้งหมดที่มี

“อือ ช้า ๆ แดน”

ลูกหยาใช้มือดันหน้าท้องแกร่งเอาไว้หวังว่ามันคงจะช่วยลดความเร็วของคนด้านบนได้บ้าง

“เรียกพี่แดนค่ะ ลูกหยา”

แน่นอนว่าข้อเสนอจากคนเอาแต่ใจก็คือถ้อยคำที่เคยใช้เรียกกันในเวลาแบบนี้เท่านั้น

“อื้อ พี่แดน”

จริงอยู่ที่ระดับความคิดถึงค่อย ๆ เบาลงตามเงื่อนไขที่ตั้งไว้ แต่แดนไม่สามารถอดทนในตอนที่เขาตั้งใจใส่ความคิดถึงเห��่านั้นได้ ทุกครั้งที่มอบมันให้กับลูกหยา เขาเน้นย้ำทุกสัมผัสเพราะอยากเตือนตัวเองว่านี่เป็นความบังเอิญที่เกิดขึ้นจริง และคงจะโง่มาก ๆ ถ้าหลังจากนี้เขาไม่ทำ��ะไรสักอย่างกับเรื่องของเรา

ทุกการเคลื่อนไหวที่แดนเป็นคนนำทางทำให้ลูกหยาลืมนึกถึงสถานะของกันและกัน หลายครั้งที่รู้สึกเหมือนกำลังเข้าใกล้จุดหมายตรงหน้า แต่คนกวนประสาทเลือกที่จะขยับให้ช้าลงกว่าเดิมเพื่อไม่ให้เขาไปถึงปลายทางนั่นสักที

“อือ เร็วกว่านี้แดน”

ที่เคยบอกว่าอีกฝ่ายเหมือนน้ำส้มไม่ได้เกินจริงเลยสักนิด ความหวานที่ได้รับมาเมื่อสักครู่ยังคงติดอยู่ที่ปลายลิ้น และมันทำให้คลั่งยิ่งกว่าเดิมเมื่อรสเปรี้ยวแทรกซึมเข้ามาจนเขาแทบทนไม่ไหว แดนจับลูกหยาเปลี่ยนที่สลับให้อยู่บนตักของตัวเองโดยที่ส่วนนั้นยังคงเหมือนเดิม ก่อนจะป้อนจูบขอโทษที่เอาแต่แกล้งกันตั้งแต่เจอหน้า

“ขยับเองเลยค่ะ พี่แดนตามใจไม่ถูกแล้ว”

ร้ายกาจเหมือนวอดก้าไม่ใช่เรื่องโกหก ภายนอกที่ดูจืดชืดไม่มีสี ไม่ได้กลิ่น ใคร ๆ ก็คงคาดไม่ถึงกับตัวตนของผู้ชายคนนี้ เพราะตอนที่ใบหน้าหล่อไม่มีแว่นมาบังสายตาที่แสนเจ้าชู้นั่นทำเอาคนถูกมองถึงกับทำตัวไม่ถูก รู้สึกได้ถึงอุณหภูมิที่สูงขึ้นโลมเลียตั้งแต่ช่วงล่างลามไปถึงใบหน้า สองมือของเราประสานกันอย่างไม่ต้องรอให้ใครมาบอก

เป็นตอนนั้นเองที่แดนกล้าสาบานเลย ไม่ว่าต้องแลกด้วยอะไรหลังจากนี้ เขาไม่มีวันปล่อยมืออีกคนเป็นครั้งที่สองแน่

หลังจากที่เปลี่ยนให้ลูกหยาอยู่บนตัก ดูเหมือนว่าความคิดถึงของแดนจะเพิ่มขึ้นเป็นเท่าตัวทุกครั้งที่อีกฝ่ายขยับลงมา แทบกัดฟันเมื่อลอบมองใบหน้าน่ารักแสดงความต้องการอย่างไม่ปิดบัง และเขามั่นใจว่าในเวลานี้เราสองคนต่างกำลังเห็นจุดหมายที่อยู่ไม่ไกล

“มะ ไม่ไหว หยาไม่ไหวแล้วแดน”

“อืม”

ไม่มีใครเดินทางไปถึงที่หมายก่อน เพราะเราทั้งคู่ถึงสุดปลายทางนั้นพร้อมกัน

เกือบสองปีที่เลิกกัน แดนไม่ปฏิเสธว่าตัวเองพยายามเปิดใจรับใครคนอื่นเข้ามา แต่ท้ายที่สุดคนเหล่านั้นก็เลือกเดินจากไปเพราะมีความรู้สึกของเขาเป็นสาเหตุ เพราะทุกคนต่างบอกว่า เขายกรักเดียวที่มีให้กับคนในใจแบบที่ไม่คิดจะทวงคืน มันยิ่งไปกว่านั้นในเมื่อสิ่งที่เกิดขึ้นตอนนี้สามารถเป็นเครื่องพิสูจน์ว่าคำพูดเหล่านั้นไม่ใช่เรื่องที่พวกเขาคิดกันไปเอง

อาหารเช้าที่คอนโดของแฟนเก่าเป็นเรื่องที่ลูกหยาไม่เคยคิดว่าจะเกิดขึ้นกับตัวเอง แต่ช้อนสีขาวที่ถูกใช้คนข้าวต้มกุ้งในถ้วยและผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงข้ามกันกำลังบอกว่าเขาอยู่ในสถานการณ์นี้จริงๆ ทบทวนถึงตรงนี้ก็คิดได้ว่า ถ้าเซ็กส์เมื่อคืนมันไม่ใช่ความฝัน แค่นั่งกินมื้อเช้าที่แฟนเก่าเป็นคนทำให้ก็คงไม่ใช่เรื่องที่ต้องแปลกใจอะไร

แดนขมวดคิ้วเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเพิ่งจะกินไปแค่นิดเดียว

“ข้าวต้มเรามันแย่มากหรือไง”

“เปล่า-”

“งั้นช่วยกินอีกหน่อย แล้วเลิกทำหน้าเหมือนมันไม่อร่อยสักที”

เป็นเพราะเขารู้ดีว่ารสชาติแบบไหนที่ลูกหยาจะถูกปาก และเพราะแดนมั่นใจขนาดนั้นมันเลยทำให้อีกคนเลือกที่จะประชดด้วยข้าวต้มคำโต ในปากเคี้ยวกุ้งตัวใหญ่พลางส่งค้อนให้เขาทางสายตา

ลูกหยามองหน้าเขาคนกวนประสาทที่กำลังทำหน้าพอใจอยู่อีกฝั่ง เริ่มไม่แน่ใจว่าที่ตัวเองหงุดหงิดอยู่จริง ๆ แล้วเป็นเพราะคำพูดไม่เข้าหูเมื่อสักครู่หรือเป็นเพราะที่อีกฝ่ายยังจำของโปรดของเขาได้

ช่วงก่อนที่จะเลิกกัน แดนจำได้ว่าลูกหยาเป็นเพียงนักศึกษาฝึกสอน แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะกลายเป็นคุณครูเต็มตัวแล้ว ระบบความคิดจัดลำดับหลากหลายคำถามที่เกิดขึ้นในช่วงสองปีที่ไม่ได้ติดต่อกัน และถ้ามันเป็นไปได้ เขาก็อยากรู้ทุก ๆ เรื่องที่ผ่านเข้ามาของอีกฝ่าย ไม่ว่าจะเป็นเรื่องครอบครัว ที่ทำงาน หรือเรื่องทั่วไป

ที่ผ่านมา เคยเปิดใจให้ใครหรือเปล่า

“ตอนนี้เธอสอนที่โรงเรียนไหน”

ความคิดของแดนบอกว่าบางอย่างยังไม่ใช่จังหวะที่ควรถามออกไป

“ที่เดิม…ที่เคยฝึกงานนั่นแหละ”

เพราะว่ามีสายเข้าจากที่ทำงานทำให้สมาร์ทโฟนของแดนกำลังสั่นอยู่บนโต๊ะอาหาร เจ้าของเครื่องหยิบมันขึ้นมาก่อนจะขอตัวออกไปรับสายที่ระเบียงด้านนอก ลูกหยามองตามคนตัวสูงในเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนผ่านกระจกกั้นก่อนจะเปลี่ยนความสนใจเหล่านั้นเป็นเสื้อกาวน์สีขาวที่อีกคนวางพาดไว้บนโซฟา

เป็นหมอที่ทำงานทุกเวลาเหมือนเดิม ไม่รู้ว่าได้พักบ้างหรือเปล่า

แดนกลับเข้ามาหลังจากวางสาย เขาไม่ได้คาดหวังว่าจะพบคลื่นความสุขลูกเดิมซัดเข้ามาในความคิด พยายามกลั้นยิ้มแทบตายแต่สุดท้ายก็ทำไม่ได้อยู่ดี เพราะภาพที่ลูกหยากำลังล้างถ้วยสองใบในโซนห้องครัวทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะนึกถึงเมื่อก่อนตอนที่เราอยู่ด้วยกัน และมันอดคิดไม่ได้ว่าจะดีแค่ไหนถ้าหากเราทั้งคู่ยังอยู่ด้วยกันจนถึงวันนี้

ถ้วยใบสุดท้ายถูกลูกหยาคว่ำลงบนชั้นวาง ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าตัวเองดันปล่อยให้ความเคยชินออกมาวิ่งเล่นข้างนอกจนเผลอทำเหมือนตอนที่ยังรักกันอยู่ ยิ่งรู้สึกอายเข้าไปอีกเมื่อไม่รู้ว่านาน��ท่าไหร่แล้วที่อีกคนใช้ตัวเขาเองเป็นจุดพักสายตา

“เรากลับเลยดีกว่า”

“เดี๋ยวไปส่ง”

แดนคิดว่าถ้าปล่อยให้อีกคนเดินผ่านไปเฉย ๆ ก็คงจะโง่เต็มที

“ไม่เป็นไร เรากลับเองได้”

“เจอกันอีกได้ไหม”

“เราว่า…ไม่ดีกว่า”

รู้สึกเหมือนถูกผลักลงจากที่สูง อีกครั้งที่แดนจำเป็นต้องปล่อยมือของลูกหยา

“นั่นสิ เราคงไม่บังเอิญเจอกันเป็นครั้งที่สองหรอก”

เราทั้งคู่ต่างรู้เรื่องนั้นดี

เกือบสัปดาห์หลังจากเหตุการณ์นั้น ลูกหยาใช้เวลาส่วนใหญ่ไปกับการสอนหนังสือที่โรงเรียนเพราะต้องการหลบความคิดฟุ้งซ่านที่ชอบทำให้เขาเผลอคิดถึงใครอีกคน แต่ดูเหมือนความตั้งใจนั้นจะล้มเหลวเพราะไม่ว่ายังไงเขาก็ถูกความคิดเหล่านั้นโจมตีกลับมาอยู่ดี

ถอนหายใจไล่ความคิดถึงผู้ชายคนนั้นเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วลูกหยาเองคงไม่กล้านับ โชคดีที่ชื่อของคุณแม่ถูกพยาบาลเรียกขึ้นมาเสียก่อน ไม่อย่างนั้นคงได้หายใจทิ้งไปอีกรอบแน่

อาการปวดเข่าเรื้อรังของคุณแม่ยังคงต้องรักษาอย่างต่อเนื่อง ลูกหยาแปลกใจนิดหน่อยที่อยู่ ๆ ทางโรงพยาบาลโทรมาแจ้งว่านัดตรวจครั้งหน้าและหลังจากนี้คุณแม่จะต้องถูกรักษาโดยหมออีกคน เลยเป็นเหตุผลให้เขาใช้เวลาช่วงเช้าของวันหยุดแบบนี้ที่โรงพยาบาล

ลูกหยาไม่รู้ว่าความรู้สึกที่เกิดขึ้นตอนนี้มันมีชื่อเรียกว่าอะไร หัวใจเต้นเร็วขึ้นเพราะดันไปตั้งเงื่อนไขให้กับบางสิ่งที่เป็นไปได้ยาก จากตรงนี้ระยะทางไปถึงห้องตรวจหมายเลข 4 ที่พยาบาลบอกเมื่อสัก��รู่อยู่ไม่ไกลเท่าไหร่ และเขาเผลอกุมมือคนเป็นแม่ที่เดินมาด้วยกัน

มันเกิดขึ้นได้เสมอกับความบังเอิญร้าย ๆ ที่โลกเลือกจะเหวี่ยงให้คนสองคนมาเจอกัน แต่คงไม่ตลกจนถึงกับเหวี่ยงให้เราบังเอิญเจอกันเป็นครั้งที่สองแน่

มันอาจเชื่อได้แบบนั้น ถ้าเขาไม่เจอกับตัวเอง

ป้ายชื่อและรูปภาพของผู้ชายที่ลูกหยาไม่ควรคิดถึงติดอยู่หน้าห้องตรวจหมายเลข 4 มันชัดเจนจนแทบไม่ต้องตั้งคำถามเลยถ้าจะบอกว่าความบังเอิญมันเล่นตลกกับเราได้เสมอ

“สวัสดีครับคุณแม่ … ว่าไงลูกหยา”

นอกจากปากเสีย ๆ ของแดนก็ยังมีนิสัยขี้โกงที่แก้ยังไงก็แก้ไม่หาย และครั้งนี้เขาเลือกที่จะโกงกับความบังเอิญ โดยไม่สนว่าถ้าอีกฝ่ายรู้ถึงความจริง ตัวเองจะถูกตัดสินว่าอะไร

ที่ความบังเอิญแรก ในตอนนั้นแดนใช้เวลาไปกับการทำมื้อเช้าให้คนที่กำลังนอนอยู่ในห้อง เขาถือวิสาสะรับสายจากคุณแม่ของลูกหยาที่โทรเข้ามาเพราะความเป็นห่วงลูกชายคนเดียว เราพูดคุยกันเรื่องทั��วไปเลยทำให้รู้ถึงอาการข้อเข่าเสื่อมของคุณแม่ที่กำลังรักษาอย่างต่อเนื่อง ดูเหมือนจะลงตัวไปเสียทุกอย่าง แดนมองเห็นคำว่าโอกาสที่กำลังรอให้เขารีบคว้ามันเอาไว้

การตัดสินใจรับเคสของคุณแม่มาดูแลทำให้ทางโรงพยาบาลโทรมาหาเขาตอนที่เราทั้งคู่กำลังทานมื้อเช้า แดนเลือกที่จะปลีกตัวออกไปคุยถึงรายละเอียดต่าง ๆ ทางด้านนอก ทุกอย่างราบรื่นเป็นไปตามที่เขาตั้งใจไว้ทำให้ตารางนัดตรวจครั้งหน้าเป็นสิ่งเขารอคอย

‘เราคงไม่บังเอิญเจอกันเป็นครั้งที่สองหรอก’

บทสนทาที่แดนทิ้งไว้วันนั้น เขารู้อยู่แล้วว่ามันจะไม่เกิดขึ้น

ในเมื่อเขาโกงความบังเอิญด้วยการตั้งใจ

fin

0 notes