#پنج_هفته_در_بالن

[ketabism]

جو گفت: «اگر اینجا را در اطراف لندن کشف می کردند، دیگر بكر و طبیعی نمی ماند؛ ولی جای دلنشینی میشدا چرا چنین محیط های زیبایی باید متعلق به کشورهای دور از تمدن باشند؟» دکتر جواب داد: «از کجا معلوم که روزی این سرزمین مرکز تمدن دنیا نشود؟ شاید روزگاری در اروپا آب و غذا تمام شود و نسل های آینده به اینجا عزیمت کنند.» کندی گفت: «خودت به چنین چیزی باور داری؟» بدون شک، دیک عزیز. روند حوادث را ببین؛ اگر مهاجرت بی وقفه ملت ها را در نظر بگیری، به همین نتیجه می رسی. آسیا اولین تولید کننده غذای دنیاست، این طور نیست؟ شاید چهار هزار سال است که دارد کار می کند، بارور است و تولید می کند، اما وقتی جای خرمن های طلایی هومر سنگ رویید، بچه هایش سینه خشک و چروکش را رها می کنند. آن وقت خودشان را به اروپای جوان و قدرتمند می رسانند که آن هم تا دوهزار سال آب و نانشان میدهد. ولی رفته رفته حاصلخیزی اش از بین می رود و قدرت تولیدش روزبه روز کم می شود. آفت های تازه ای به جان محصولات زمینش می افتند �� برداشت های ناچیز و منابع ناکافی خبر از خشکیدن قطعی جوهر حیات و از پا درآمدن می دهند. بعد مردم می شتابند تا خود را به پستان های پرشیر آمریکا برسانند و خیال می کنند این یکی تمام شدنی نیست، که هست. این قاره جدید هم پیر می شود؛ جنگل های بکرش زیر تبر صنعت می افتند؛ زمین هایش به سبب کاشت بیش از حد محصول ضعیف می شوند؛ جایی که هر سال دو بار خرمن می دهد، باید از مزارعش با مشقت محصول گرفت. آن وقت آفریقا گنجینه های انباشته شده در طول سالیان درازش را به نسل های جدید نشان می دهد. این محیط ها که از نظر خارجیها شوم اند، بر اثر شخم زدنها و زه کشی ها می گندند؛ آبهای پراکنده در یک بستر مشترک جمع می شوند تا شریانی بسازند که کشتی درونش آمد و رفت کند. و این سرزمین که الآن در آسمانش پرواز می کنیم، جایی که الآن بارورتر و غنی تر و سرزنده تر از جاهای دیگر است، تبدیل به امپراتوری بزرگی می شود که از دلش اکتشافاتی شگفت انگیز تر از بخار و برق بیرون می آید.» ● www.ketabism.com www.ketabism.ir #کتابیسم #کتاب #معرفی_کتاب #پیشنهاد_کتاب #پنج_هفته_در_بالن #ژول_ورن #حسین_سلیمانی_نژاد #نشر_آفرینگان #نشر_ققنوس (at Tehran Pars, Tehran, Iran) https://www.instagram.com/p/BoTzGLLF5Kw/?utm_source=ig_tumblr_share&igshid=1uwm43uqa2y3j