#متن های غمگین و افسرده | Explore Tumblr posts and blogs

zaktoomusic-blog · 7 years ago

Text

اول باید آرتیست باشی، بعد بازیگر

New Post has been published on http://vestamag.ir/%d8%a7%d9%88%d9%84-%d8%a8%d8%a7%db%8c%d8%af-%d8%a2%d8%b1%d8%aa%db%8c%d8%b3%d8%aa-%d8%a8%d8%a7%d8%b4%db%8c%d8%8c-%d8%a8%d8%b9%d8%af-%d8%a8%d8%a7%d8%b2%db%8c%da%af%d8%b1/

اول باید آرتیست باشی، بعد بازیگر

هفته نامه همشهری جوان: تقسیم مهمی از موفقیت فیلم «ایتالیا ایتالیا» به جنس بازی سارا بهرامی و حامد کمیلی اختصاص دارد. سارا بهرامی بعد از این که با سریال «جواز»ی جلیل نظم شناخته شد و به چشم آمد، در سریال «پرده نشین» و چند فیلم سایر از جمله «گیتا»، «منزل ای در خیابان چهل و یکم» و «من دیه گو مارادونا هستم» و… بازی کرد اما در ایتالیا ایتالیا توانست به عنوان بازیگر نقش اصلی زن وجه دیگری از بازی خودش را به نمایش بگذارد. درارتباطبا این فیلم و مسیر بازیگری اش بعد از ستاره شدن در تلویزیون با او گپ زده ایم.

ایتالیا ایتالیا از روایت مسئله موقیتی جومپا لاهیری اقتباس شده و حتی در تقسیم هایی عینا مطابق آن قبل رفته است. صحیح است که برفا شباهتی به شوبای قصه لاهیری ندارد و برخلاف او کاملا برون گراست اما با توجه به مشکلاتی که با آن ها رو به رو می شود، می توانست الگوی خوبی بهمنظور ورود به این نقش باشد. هیچ وقت به این فکر نیفتادید بخشی از وجه شخصیتی کاراکتر برفا را از شوبا بگیرید؟

فیلم یک اثر اقتباسی است اما ما فقط از قصه مسئله موقتی استفاده کردیم؛ این قصه که چند روز برق ها می رود و یک زن و شوهر، در ظلمات اعتراف می کنند. من شخصیت برفا را در ابتدا یک معاون کارگردان دیدم و به نظرم کاراکتر معاون کارگردان خیلی جذاب تر بود. بعضی شغل ها روی شخصیت آدم ها اثر می گذارند. من دخترهای نازنین زیادی را در سینمای ایران می شناسم که معاون کارگردان هستند و تعدادی مشخصات شبیه به هم دارند.

برفا بهمنظور من اول از کل با حرفه اش شناخته می شد. می دانستم رفاه رفتن، جلوسکردن، حرف زدن و حتی فکر برفا با سارا بهرامی فرق دارد. من هرگز نمی توانم مثل برفا حیات کنم. دنبال این بودم تا بفهمم دخترانی که معاون کارگردان هستند، چطور حیات می کنند. ناخودآگاه وقتی سعی می کنی مثل آن ها به حیات نگاه کنی، کل چیز خودش اتفاق می افتد.

باید به برفایی می رسیدم که سینما خوانده است، معاون کارگردان است، دلش می خواهد فیلم خودش را بسازد و حالا با این وضعیت عاشق یک مرد می شود. حالا همین برفا با تمام این خصوصیات، با مشکل از دست دادن مولود مواجه می شود و… سعی کردم با توجه به اطلاعاتی که از رفقا معاون کارگردانم به دست آوردم، در ذهنم قصه حیات برفا را از بچگی بسازم. می دانستم برفا چطور عمده شده، کی به تهران آمده، چند سال قبل دستیاری خوانده، چه فیلم هایی رفیق دارد و کلا به چه چیزهایی علاقه مند است.

بعد طبیعتا باید روی مشکلات روانی و افسردگی برفا هم تحقیق زیادی کرده باشید. این مسئله بهمنظور خیلی از مخاطبان حل نشده که واقعا مشکل برفا چیست؟ یک زن شاداب و مدرن که فعالیت اجتماعی مفصل دارد چرا در مواجهه با افسردگی اقدامی انجام نمی دهد و حتی بهمنظور رفع مشکلش به روان شناس هم مراجعه نمی کند.

خیلی از آدم های اجتماعی هم سراغ روان شناس نمی روند. برفایی که من می شناسم آدم بی اخلا��ی نیست اما خیلی خودپسند است. کاملا حق به جانب رفتار می کند. من هیچ وقت نمی توانم این طوری حیات کنم. آخرش به نادر می گوید تو خسته نشدی من آن قدر بلا سرت آوردم و تحمل کردی؟ او با خودش هم لجبازی می کند.

روایت از یک فضای شاد و موزیکال شروع می شود و بعد از رسیدن به یک نقطه فرضی در اوج، به سراشیبی می رسد. فلذا ما باید سارا بهرامی را در دو وضعیت شخصیتی کاملا متضاد می دیدیم. باید از اوج شروع می کردی و به نقطه صفر می رسیدی. مواجهه ات با این تغییر احساسات چه بود؟

روزهای اول شغل، خیلی شاد بودم اما هرچه جلوتر می رفتم از میزان این نشاط کمتر می شد و روزهای آخر شغل واقعا حالم بد بود. اولین چیزی که پذیرفتم این بود که برفای نیمه دوم، پایین چشم هایش عمیق افتاده. باید با غصه ابهت که در حیات اش وجود داشت، مواجه می شدم و او را غمگین می دیدم.

قبل ترها تئاتری بازی می کردم به اسم «اگر» که خیلی ماجرایش به این فیلم شباهت داشت. در آن جا نقش یک دختر شاد و شنگول را داشتم که مدرس دانشگاه بود و عاشق مردی می شد و حیات بسیاری شادابی داشت اما یک مرتبه متوجه می شد که مبتلا به سرطان است. منازعه با مرض به جایی می قبض که آخر نمایش، من باید با لکنت حرف می زدم و طاقت صحیح صحبت کردن نداشتم. این مسئله در تئاتر خیلی سخت است که بخواهی خود را بهمنظور این تغییر تدریجی حاضر کنی. در سینما این شانس را داری که بعد از گرفتن یک سکانس، می توانی از آن خارج شوی و از بالا به کل نقش نگاه کنی. در این صورت خیلی راحت تر می توانی ریتم کارت را حفظ کنی و روی آن تمرکز داشته باشی.

گریم چقدر به نمایش این تغییرات تدریجی احساسات کمک کرد؟

خیلی زیاد. گریم با لباس باعث می شود بپذیری که سایر آدم قبل نیستی. باید لباسی بپوشی که قرار نیست تو را زیبا آیت دهد. باید لاغرتر به نظر برسی و صورت به هم ریخته ای داشته باشی. این جا بود که آشنایی قبلی با برفا و مطالعه ای که در دوره قبل تولید از او داشتم به بهتدریج آمد. یاد گرفته بودم برفا را با تمام جزییات و احساسات متضادی که دارد، ببینم. با کل وجوه حیات او آشنا شده بودم.

یکی از خاصیت های مهم ایتالیا ایتالیا، شباهتش به حیات واقعی است. برفا افسرده شده اما حتی در همین مسیر افسردگی هم روی یک خط سیر یکسان حرکت نمی کند. با وجود تم ثابت افسردگی، یک جاهایی هم می خندد. یک جاهایی زیاد حرف می زند یا مهربانی می کند و… ما با یک مریض تک بعدی مواجه نبودیم. بهمنظور همین می توانستیم او را درک کنیم.

دقیقا مثل حیات عادی است. از این منظر باید بگویم دست کاوه صباغ زاده بهمنظور نوشتن این متن درد نکند. تمام این حرکات، جزیی از حیات است. دیدی وقتی یک عزیزی از دست می رود، شب اول که کل بعید هم جمع می شوند یک مرتبه بدون این که بخواهند خنده شان می گیرد؟ این واقعیت حیات است. بهکرات بهمنظور کل ��ان اتفاق افتاده که حتی وقتی خیلی مشکل ��اریم و حالمان بد است، یک چیز خنده دار می بینیم و نمی توانیم خودمان را کنترل کنیم و نخندیم اما مشکلمان سر جایش باقی می ماند. بعد از آن خنده، مجدد بر می گردیم سر همان مشکل.

آدم های غمگین مدام که غصه ندارن. این ها چیزهایی است که نباید در بازیگری فراموش شود. رزق خانمی در خیابان به من گفت ایتالیا ایتالیا را خیلی رفیق داشته چون حس کرده دوربین را در یک منزل واقعی صریح کرده اند و یک زن و مرد دارند جلوی دوربین حیات می کنند و خب این بهمنظور ما بُرد است.

کاوه صباغ زاده، قبل از این، تجربه دستیاری کارگردان داشت و فیلم کوتاه ساخته بود اما در ایتالیا ایتالیا، اولین تجربه کارگردانی اش را انجام عدل. طبیعتا مثل کارگردان های باتجربه، از همان ابتدا تسلطی روی تمام وجوه شغل نداشته و بهمرور پا به پای این تجربه قبل رفته، این مسئله باعث نمی شود بتوانی بهمنظور کاراکتر برفا یک جاهایی ایده بدهی یا در بعضی موارد اثرگذار باشی؟

صباغ زاده به شدت روی فیلمنامه مسلط بود. بار اولی که فیلمنامه را بهمنظور من فرستاد، بعد از دو سه روز به او زنگ زدم و گفتم هرگز! گفتم این سایر چیست که نوشتی؟ فرض کنید وسط فیلمنامه نوشته بود: «کلیپ»! من تا حالا چنین فیلمنامه ای در حیات ام نخوانده بودم. گفت؛ من موزیک تک تک این کلیپ ها را برایت می فرستم. فکر کنید از ابتدا حتی به تک تک موزیک های فیلم هم فکر کرده بود.

صباغ زاده تصویر کلی از فیلم داشت و طبق آن قبل می رفت اما چیزی به اسم جزییات در بازیگری وجود دارد. مثلا احتمالاً موقع غذا خوردن مقارن کل چیز را با هم بخورد.

من در حیات واقعی ام سس نمی خورم اما می دانستم که برفا روی تمام غذاهایش سس می ریزد. این ها جزییاتی است که وقتی با کارگردان بهاتفاق می شوی به دست می آید.

بعد حق این را که یک چیزهایی به صورت بداهه به شغل اضافه کنید، داشتید؟

لحظاتی در فیلم وجود داشت که بداهه بین من و حامد میآمد، مثلا آن جایی که داریم مسواک می زنیم قرار فقدان در پایانش بخندیم. بعد از دیالوگ ها یک مرتبه حامد بداهه گفت: «ما چقدر باحالیما» و جفتمان ریسه رفتیم. این هیچ ربطی به فیلمنامه نداشت. پاسکاری دو تا بازیگر بود و شعور یک کارگردان جوان که به بازیگرش احترام می گذارد و با او وارد بحث می شود. به نظرم کلا خیلی فیلم راحت و بی دغدغه ای بود. انگار چند تا جوان جمع شده بودیم بعید هم داشتیم تجربه می کردیم.

تجربه همبازی بودن با حامد کمیلی در «جواز»، این جا چقدر کمک کرد؟

خیلی. وقتی دو تا بازیگر در یک تجربه مشترک موفق هستند، پیشنهادهای زیادی بهشان می شود. ما یکی از معضلاتمان بهمنظور رد کردن فیلمنامه ها، بازی کردن آن یکی است. دلمان نمی خواهد تکراری شویم. ولی نکته جالب این جا بود که وقتی داشتم فیلمنامه ایتالیا ایتالیا را می خواندم با خودم گفتم چقدر شبیه حامد است.

واقعا؟ اما به نظر می رسد حامد کمیلی یکی از متفاوت ترین نقش هایش را بازی کرده و با تصویری که در ذهن مخاطبان از او وجود دارد، کاملا متفاوت است.

اتفاقا برخلاف تصویری که کل ��ز او دارند، زیاد پسر کتابخوان و آرامی است. من خودم اولین بار که از قریب دیدمش فهمیدم چقدر با تصویری که از او در فیلم ها دیده بودم فرق دارد. به هر حال تجربه بازی ما و شناختی که از بازی کنار هم داشتیم خیلی تاثیرگذار بود. وقتی جنس بازیگر رو به رویت را بلدی و یک پاسکاری خوبی بین تان اتفاق می افتد، قطعا کیفیت شغل تغییر می کند.

این اولین نقش اصلی سارا بهرامی در سینما بود که در آن کاملا با آنچه قبل از این در فیلم ها و سریال ها دیده بودیم، فرق داشت. این فضای شاد و سرخوشانه آن قدر جذابیت داشت که نخواهی سایر سمت کارهایی از جنس آنچه قبلا تجربه کرده بودی، بروی؟

بهمنظور من در هر حال بازیگری شغل سختی است. کمدی و غیرکمدی فرقی ندارد. یک ماجرای انرژی بر و خوفناک است. من هرگز شب اول یکه قرار است فردایش فیلمبرداری داشته باشم، نمی توانم بخوابم. سر شغل آخر بهروز شعیبی با این که شش ما در قبل تولید به دفتر می رفتم روز ضبط، از استرس معده درد گرفته بودم. با اینکه قبلا با بهروز شعیبی مستعمل بودم و تجربه شغل سینمایی داشتم و روی نقشم مسلط بودم اما ماجرا کاملا خوفناک است. مزاح ندارد. داری لب مرز حرکت می کنی؛ کمدی و غیرکمدی ندارد.

من باید به عنوان بازیگر قابلیت هایم را به سایرین ثابت کنم. نباید این طور باشد که تا پای نقش یک دختر غمگین به بین بیاید، یاد من بیفتند، باید به جایی برسم که بگویند سارا بهرامی بازیگر خوبی است و این نقش را هم می تواند خوب بازی کند.

سعی کردم این تفاوت را ایجاد کنم. اگر جواز و پرده نشین بازی کرده ام، ایتالیا ایتالیا را هم دارم. الان هم یک فیلم کمدی کنار رضا عطاران بازی کرده ام و فیلم بهروز شعیبی هم یک اثر اجتماعی متفاوت است. الان پنج سال از جواز ماضی. به خودم می گویم کماکان باید تلاش کنی تا بگویی من بازیگر خوبی هستم، فقط فیلمنامه های یک مدل به من ندهید.

مسیر درستی که سارا بهرامی بعد از ستاره شدن در تلویزیون طی کرد

بعد از جواز…

خیلی از بازیگران زن که کارشان را با بازی در نقش اصلی یک سریال تلویزیونی شروع کردند و در دوره ای ستاره شدند، در سینما موفقیتی به دست نیاوردند. بعضی هایشان حذف شدند، بعضی ها هم به بیراهه رفتند یا سر از فیلم های سطح پایین و کم ارزش درآوردند. فقط تعداد انگشت تعدادی از آن ها توانستند این موفقیت را حفظ کنند. سارا بهرامی جزو معدود بازیگران زن سینماست که کارش را با سریال تلویزیونی شروع کرده و در سینما روی خط سیر استاندارد قبل رفته. در این مورد با او صحبت کردیم.

تعریف متفاوت شهرت

تعریف شهرت بهمنظور من با تعریف آن بهمنظور خیلی از بازیگران زنی که تا چند سال قبل تر در تلویزیون مطرح شدند، فرق دارد. من زمانی وارد تلویزیونش دم که این رسانه مخاطبش را از دست داده بود. بهمنظور همین می گویم این شهرت با آن شهرت فرق می کند اما در جواب به این که می گویید چه اتفاقی افتاد که در این مسیر اشتباه نکردم؟ باید بگویم به این ربط دارد که من فارغ التحصیل تئاتر هستم. یعنی بازیگری را در تئاتر یاد گرفتم. باری من سینما و تلویزیون فرقی نمی کرد، منتظر بودم شانس در منزل ام را بزند و این فرصت به من داده شود تا بتوانم توانایی ام را ثابت کنم. بهمنظور من جواز یک شروع فوق العاده بود، آن هم کنار بشر که هم سخت مانع بود و هم زیاد بهتدریج کرد. از همان ابتدا برایم مهم بود چه کاری را با چه کیفیتی و با چه کارگردانی شغل می کنم.

باید صبر می کردم

بعد از جواز پیشنهادهایی داشتم اما می دانستم که باید صبر کنم. بهمنظور همین هم بود که در فاصله بین جواز تا پرده نشین که یک سال و اشکال ای بود، فقط تئاتر و یک فیلم تلویزیونی کارکردم که اتفاقا بهمنظور آن فیلم «یاس طلایی» هم گرفتم. این طوری نبودم که هر کاری بهم توصیه می شود، بدوم و بروم. پرده نشین برایم شروع جدی تری بود و کم کم مسیر اکثریت مقابلم گذاشت. کارکردن تئاتر و بازی در نقش های حقیر یا فیلم های کوتاه، باعث شد آدم ها زیادی به من اعتماد کنند.

به اندازه نقش فکر نمی کنم

اندازه نقش واقعا برایم مهم نیست. الان هم اگر یک نقش بحران برانگیز مکمل وجود داشته باشد، در صورتی که در قاعده حرکت من بگنجد، قبول می کنم. ولی یک نکته برایم خیلی مهم است؛ این که هر نقش را در موعد و موقعیت مناسبش بازی کنم. احتمالاً الان یک نقش را بازی کنم اما سال سایر این موقع، وقت مناسبی بهمنظور این نقش نباشد یا احتمالاً الان نباید یک شغل را انجام دهم اما می دانم که سال سایر می توانم انجام دهم.

0 notes