#няхай

[sonizitos]

каханай няхай будзе вечны савецкі саюз

[angierockaomi]

Summer 2023

Спі, смейся, чытай сапраўды добрыя кнігі, еш садавіну, сачы за сваёй скурай, рыхтуй бліны, гуляй усю ноч, хадзі ў кафэ, плач ад шчасця, сустракай світанкі, праводзь велізарную колькасць часу з каханымі людзьмі і проста кахай сябе. Іншымі словамі, няхай лета 2023 будзе дзівосным і незабыўным!

[ealexandra]

хочацца весці эстэтычны і цікавы тамблер, але нічога ў галаву не лезе. няхай першы пост будзе своеасаблівая візітнай карткай пра мяне.

імя: Аляксандра (Алеся)

дн: 10 ліпеня

інтраверт, infj, меланхолік-флегматык

чытаю, пішу, іграю на фано, падарожнічаю, зараз вучуся і жыву ў Варшаве.

люблю Беларусь гарбату, псоў, прыроду, Вірджынію Вулф, мастацтва і людзей.

[nr-cemetery]

Танчы, Пьетра, танчы - няхай яно будзе крыху больш святочней, чым адчуваецца. Што там па выніках? Год амаль што скончыўся. Неяк не вельмі спадзяюся на тое, што сітуацыя хутка зменіцца ў лепшы бок - занадта смярдзючае гаўно адбываецца ў свеце.

Але ж было б добра. У творчым напрамку амаль што не рухаўся ўвесь 2022. Магчымасць была - з Беларусі збег яшчэ ў 2021, таму знаходжусь у адноснай бяспецы. Але замест небяспекі прыйшоў сорам. Я ж хлопец не дурны, мой удзел мог бы ўсё змяніць. Гучыць занадта самаўпэўнена, але ж калі так і сталася? Калі б я быў больш актыўны, то ў 2020 скінулі б таго доўбня, праз што і вайны б не адбылося. Гэткія думкі ўвесь час ціснулі на галаву, перашкаджаючы працаваць, камунікаваць, дыхаць. Сорамна было нават было хоч нешта напісаць сябрам, якія былі й ёсць ва Украіне і праз мяне пацярпелі.

Іншая справа, што аб мінулым шкадаваць марна. Таму абяццаю сабе, што новы год будзе іншым - значна больш актыўным. То ж элементарна: трэ закідваць грошы ЗСУ і сваім, а для гэтага трэ добра працаваць. А каб лепш працаваць, трэ трымаць сябе ў тонусе, у тым ліку галаву. А каб галава была ў найлепшым стане, мне неабходна творчасць. То-бок і мышаў абавязкова трэ маляваць.

Сваім удзелам буду падтрымліваць беларускую творчасць, удзельнічаць у будаўніцтве беларускай культурнай прасторы. Аднойчы гэта дазволіць краіне выйсці з сферы "рускамірнага гаўна", пайсці сваім шляхом.

І абавязкова трэ адпачываць. Бо калі згару, ператваруся на зусім бескарысны кавалак мяса.

Шмат чаго наперадзе.

Йзноў пачынаем нанава.

[redfield-by]

Праўдзівы стаўшы (сапраўды ўваскрос) , няхай Уваскрашэнне Гасподняе прыйдзе ў нашых душы і прынясе крэпасць духу і міласэрнасць душы ( год міласэрнасці - каталікі)

[knizhnycmok]

Хачу АС, дзе сярод Вэняў, якіх ВВС забраў з лагера ваеннапалонных, А-Юань быў не адзіным дзіцём. Што А-Юань быў малодшым, а старэйшай было гадоў 14 (ВВС, гледзячы на яе, думаў, што сам ён у 14 прыехаў у Гусу на навучанне, і богі, якім жа ён быў дзіцём тады), і паміж імі - яшчэ паўтары дзясятка дзяцей без дзяцінства.

Гэтая дзяўчына ўжо дастаткова дарослая, каб ведаць, хто такі Ілінскі патрыярх. Яна ведае, што ён рабіў з тымі, хто ваяваў пад сцягамі з чырвоным сонцам, і што ён рабіў з іх трупамі. Як ён прымушаў іх забіваць сваіх жа.

Яна была дзіцём, калі пачалася вайна, і тым не менш яе тройчы лавілі, калі яна пыталася выйсці на поле бою супраць Ілінскага патрыярха. Бо ён не чалавек, ён бяздушная пачвара, і ўсё, чаго яна хацела, гэта адпомсціць за сваіх бацькоў і братоў, целы якіх засталіся недзе там, у невядомасці.

Яна называе Вэнь Цін здрадніцай за тое, што тая звярнулася да Ілінскага патрыярха

(– Ён забіў іх! Ён знішчыў нас, як ты можаш!

– Няхай мяне праклянуць мёртвыя, але я вінная клапаціцца пра жывых).

Яна адмаўляецца размаўляць з ім, але глядзіць яму ў вочы, кідаючы выклік кожнае імгненне свайго існавання.

Вэй Вусянь прымае яе нянавісць. Прымае кожнае абвінавачанне, кожнае злое слова, нават калі яна крычыць, што лепей бы яе забілі ў тым лагеры, як Вэнь Ніна, чым жыць тут, пад апекай дэмана.

Дзякуючы шчасліваму ланцугу падзей яны жывуць. Яны выжываюць, і хутка іх называюць ужо Ілін Вэй, маленькім ордэнам пад кіраўніцтвам - прыглядам - Юньмэ�� Дзян.

Аднойчы лёд на яе сэрцы трэскаецца.

– Навучы іх. Ты заклінальніца, я бачыў цябе з мячом. І цябе навучылі, як заклінальніцу з Вэнь. Я магу іх навучыць талісманам, Цін-дзе – медыцыне, але толькі ты можаш навучыць іх майстэрству мяча, як Вэнь.

– Вэнь даўно ўжо няма ў гэтым свеце, ты сам паклапаціўся пра гэта.

– У тваіх сілах адрадзіць тое, чым спакон вякоў ганарыліся Вэнь.

– Пад тваім іменем.

Ён з сумам і надзеяй паглядзеў на яе.

– Магчыма, аднойчы ты зможаш назваць сваё.

У свае 17 яна па-ранейшаму ненавідзіць Ілінскага патрыярха. І як першая вучаніца Ілін Вэй, вучыць сваіх шыды і шымэй, хто яны на самой справе - і чым яны могуць ганарыцца.

[drakulabielaruskaj]

18-га верасьня. Частка 3

Ліст Міны Гаркер да Люсі Ўэстэнры

(не прачытаны ёй)

18-га верасьня.

Мая даражэнькая Люсі!

На нас абрынулася страшнае няшчасьце. Зьнянацку памёр пан Гокінс. Некаторыя могуць падумаць, што гэта не такое вялікае гора для нас, але мы так палюбілі яго, што адчуваем, нібы страцілі бацьку. Я ніколі ня знала ані бацьку ані маці, таму сьмерць дарагога старога – запраўдны ўдар для мяне. Джонатан вельмі прыгнечаны. Ён адчувае глыбокі сум па дарагому, добраму чалавеку, які быў ягоным сябрам усё жыцьцё, а пад канец ставіўся да яго, як да роднага сына, і пакінуў яму багацьце, аб якім мы, людзі сьціплага выхаваньня, не маглі нават марыць. Але яго му��ыць і нешта іншае. Ён кажа, што яго непакоіць колькасьць адказнасьці й абавязкаў, якія зваліліся на яго. Ён пачынае сумнявацца ў сабе. Стараюся яго падбадзёрыць, і мая вера ў яго падтрымлівае ягоную веру ў сябе. Якраз цяпер тое страшнае ўзрушэньне, якое ён перажыў, адбіваецца на ім наймацней. Ох, як жудасна, што ягоная мілая, простая, шляхетная, моцная натура – натура, якая з дапамогаю нашага дарагога, добрага сябра дазволіла павысіць яго з клерка да партнэра ўсяго за колькі рокаў – можа быць так скалечана, што зьнікла сама існасьць ейнае сілы. Даруй мне, любая, калі я турбую цябе сваімі клопатамі ў часы твайго шчасьця; аднак, Люсі, мілая, я мушу камусьці пажаліцца, бо канечнасьць трымаць адважны й бадзёры выгляд перад Джонатанам стамляе мяне, а тут няма нікога, каму я магу даверыцца.

Пазаўтра мы мусім быць у Лёндане; пан Гокінс пакінуў тэстамэнт, у якім выразіў жаданьне быць пахаваным у магіле побач з сваім бацькам. Як няма жадных сваякоў, Джонатану прыйдзецца выконваць ролю галоўнага жалобніка. Я пастараюся адведаць цябе, даражэнькая; няхай толькі на колькі хвіляў. Даруй, што патурбавала. Блаславі цябе Бог!

Люблю, МІНА ГАРКЕР.

[marozivaart]

Ёсць у свеце, такі чалавек @aliaksei.budzko якога я вельмі люблю і паважаю) вельмі люблю ўсе яго праекты і заўсёды радуюся яго поспехам))) з вялікім задавальненнем распрацавала і набіла яму гэтыя татуіроўкі) няхай яны прынясуць табе поспех) з надыходзячым цябе новым годам!!! ))) There is a person @aliaksei.budzko whom I love and respect) he has all his best projects and I always rejoice at his success))) I designed and filled these tattoos with great pleasure for him) I hope they will bring you good luck) Happy New Year to you my dear friend !! !))) #tattoo #graphictattoo #blackabdwhitetattoo #tattoominsk #maroziva #marozivatattoo #tribal #tribaltattoo #abstractarttattoo #татуіроўка #чорнабелаятатуіроўка #трайбл #трайблтату #графічнаятатуіроўка #татуіроўкаменск #тату #татуировка #чернобелаятату #татуминск #графическаятатуировка https://www.instagram.com/p/CmxJOwTIPKV/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[ohdsad]

Чароўныя, светлыя, добрыя...

#летуценныясны

Можа, у маёй калекцыі іх не так і шмат у параўнанні з ледзянымі снамі, але, здаецца, менавіта таму яны такія каштоўныя.

Напрыклад, сюжэт сну "Сэрца ракі" вельмі часта ратуе мяне ў эмацыйным плане, бо няхай і на кароткі час, але ён дорыць мне спакой і адчуванне лёгкасці.

[tooboredtothinkofaname]

О Сварог, каваль неба і зямлі, Твае молаты рытмічна куюць лёс, Тваё ззянне асвятляе шляхі людскія, Вы сіла, якая фарміруе свет у агні і святле.

Твой молат фармуе неба і зямную ��ямлю, Полымя стварэння гарыць у тваім кавадле, Дабраславёнае боства, што куе нябесныя статуі, Сварог, твой шэдэўр - зямля і неба.

Бацька Дадзьбог, творца і каваль долі, Твая мудрасць цячэ з палаючага агню, Тваё ззянне асвятляе духоўны далягляд, Сварог, у тваім кавадле жыцця крыецца сутнасць.

Няхай ліюцца гімны тваёй сілы, Твая сіла, як вугольчыкі агню, разганяе цемру, Сварог, каваль неба і зямлі, Няхай Тваё ззянне акружае святло нашых сэрцаў.

[v0e]

Я ем мілага пацука, абдымаю яго, люблю яго, нюхаю, з любоўю цалую і ем яго косці, прабачце, што з'еў усе яго косці і зрабіў цудоўны пірог з мілага пацука, прабачце, прабач мяне за ем мілую пацуку, прабачце, я люблю пацука, так міла, пацука, так міла

прабач, мой брат, я ведаю, што пацук выглядаў такім смачным і сакавітым, што ты не мог не з'есці ўсё і не спячы тое, што засталося ў пірагу, я прабачаю, ідзі, памаліся Госпаду аб прабачэнні і памаліся за сям'ю пацукоў, якая загінула цяпер страціў свайго бацьку, няхай Гасподзь вядзе вас у вашым імкненні атрымаць дабраславеньне Госпада і вылечыць вас ад вашых грахоў на пацуках.

[angierockaomi]

Змагайся, родненькая Украіна. В 2023 пераможам. І ў Беларусі, і ў Украіне пераможам.

І няхай да наступнага новага года скончыцца вайна!

З надыходзячым Новым годам❤️

[natalliamichalina]

хто цябе скраў?

(зіма)

немаведама хто стаіць цьвікі і тканіна ў сьнягу хаваецца, быццам саромеецца, але ад бясконцага поля не ўцячы і неба маўчыць, і рукам карціць вочы-тапазы хутчэй ухапіць з асэнсаваньнем адзіным - што атрымаецца іх хіба рассыпаць і ў сьнезе згубіць..

/ дзе і калі я цябе знайду? ведай, што я прымаю любыя (твае) умовы. я здолею, я змагу. я праз лес перайду, я раку разьнясу, і, калі будзе трэба, лес разбуру. дзеля цябе пасваруся з богам, і няхай ужо нават зьнікне тая аблога

//

(лета)

я гуляю з сонечным зайчыкам, што адскоквае ад цьвіка. так, як адрыньваецца тваё сэрца, калі мы разам. як твой поглед не любіць крананьні ветра да маіх валасоў, не любіць сачыць, як парыў разрывае нашу павольную сувязь, гладзь пасмаў, і раптоўна робіцца пахмурна //

пах мураў урэшце прарваны водарам кветак і мёду чую, як гэта гучыць тваім голасам у маёй галаве. ён таксама як мёд ён як першы званок у тэатры, калі можаш яшчэ хвіліны павольна ісьці з тэрасы кавярні ў партэр - любавацца чужымі партрэтамі, на адным з якіх, з чорна-белай усьмешкай застыўшы, мог бы застацца ты.

і ніякія мае малітвы не ўваскрэсяць той малады парыў, выкрадзены гадамі, нахабна, нібыта адбыўся акт рабаваньня пасярод дня.

/

пяю ціхенька “малітву”, кранаючы позіркам цені, шукаю адбіткі прывідаў, шукаю ды не знаходжу, бо гэта сапраўдны ты мне аднойчы сказаў, адкуль я паходжу, і разгадаў мае сны, нібыта яны ўжо калісьці тваімі былі

на драўляным чорным стале нехта ваду разліў, нехта ўсё спыніў, але гэта не ты - хтосьці, хто не падобны на гучаньне званка, бо ён мяне не натхняе ісьці ў паўпустую залю, бо ён мне не дапамагае, і я нарэшце губляю ўспамін аб напружаных рысах твару ў момант, калі ў тваёй галаве летні вецер сумбурныя думкі няспынна ганяе, пад бязгучнай уладай якіх той парыў у мае адчуваньні апошні цьвік забівае

[nr-cemetery]

Пьетра, мышапавучыха апошняга пакалення

Мой мышапавучы прытулак утульны, але й вялічэзны - малюнкаў хопіць каб выкладваць кожны дзень цэлы год. Новыя сацсеткі асвойваць даволі зручна) Няхай і Пьетра пагуляе тут. Можа спадабаецца.

[ttsgrupp]

"Дзень роднай мовы" Калі няма на свеце маёй мовы, Майго народа і мяне самога, — Дык для каго будуеце, панове, Канцлагеры, катоўні і астрогі? Супроць каго рыхтуеце расправы І шыбеніцы ўзносіце пад хмары, Штодня арганізуеце аблавы І ўсіх мабілізуеце жандараў? Супроць каго рыхтуеце вы змовы З прадажнымі і юдамі і богам, — Калі няма на свеце маёй мовы, Майго народа і мяне самога!" Максім Танк. 1931 год. Гэты верш наш славуты паэт Максім Танк адрасаваў палякам, якія падчас акупацыі 1931 - 1939 гадоў, спрабавалі шляхам рэпрэсій і прыгнёту знішчыць беларускую ідэнтычнасць у Заходняй Беларусі. Акупанты пацярпелі паразу ў сваіх планах, гісторыя пакарала прыгнятальнікаў, Другая Рэч Паспалітая, вязніца народаў, сама была знішчана і знікла ў віры Другой Сусветнай Вайны. Зараз польскія суседзі зноў лязгаюць зброяй каля беларускіх граніц. На жаль, гістарычны ўрок не засвоены. Асобнай пагарды заслугоўваюць т.зв. мясцовыя "нацыяналісты"  - "свядомае кола", каторыя спрабуюць зрабіць з мовы інструмент палітыкі, супрацьпаставіць беларускую мову рускай, "змагацца за незалежнасць", але выключна ад Расіі, гатовыя зноў лізаць панскія польскія боты. На жаль, ёсць і тыя, каму беларуская мова муляе вочы ўнутры нашай краіны, а таксама ў брацкай Расіі, хто фактычна гра�� ў дуду з "свядомым колам", адмаўляючы беларусам і беларускасці ў праве на існаванне. Пішуць лухту, нібыта мову маёй бабулі выдумаў ці то Ленін, ці то Сталін, ці то палякі з габрэямі альбо аўстра - венгерскі Генштаб. Гэта значыць, што наша мова мае патрэбу ў дзяржаўнай і грамадскай падтрымцы. Вядома, па жыцці большасць грамадзянаў Беларусі размаўляе па-руску, так склаўся гістарычны лёс, але мова ў дадзеным выпадку нібыта бацькоўскі скарб і нікому не дазволена чапаць яе бруднымі лапамі. Дарагія суайчыннікі, віншую Вас з днём роднай мовы! Няхай працвітае наша беларуская культура і суверэнная дзяржава! https://t.me/shpakouski (at Minsk, Belarus) https://www.instagram.com/p/Co7izGjN1AS/?igshid=NGJjMDIxMWI=

[knizhnycmok]

недзе напрыканцы фестываля ветраніц.

– Трэба будзе запрасіць Альбеда да нас, у Сумеру.

– Думаю, на Сабзеруз? Яму мусіць спадабацца ў нас. І няхай Цукрозу з сабой возьме!

– Так. І брата.

– Брата?..

– Ну так. Ён на Цмокавым хрыбце жыве.

– Альбеда ніколі не казаў пра брата.

– Я выпадкова яго сустрэў. Здаецца, яны не ладзяць. Альбеда досыць дзіўна адрэагаваў, калі я спытаў яго пра блізнюка.

– Гм. Прапанаваць у любым выпадку можна.

або гісторыя як Альтэрбеда трапіў на тэрапію да аранар, а аранары пасля чарговага пацыента ўсё ж такі адкрылі платны кабінет

ps Альтэрбеда, дарэчы, застанецца ў Сумеру як аб'ект даследавання аднаго вядомага навукоўца з амурты. Ну і часам як кампаньён у яго з мужам ложку, але тсс, ніхто не бачыць.

Нахідзе новы сябар Цігнары не падабаецца. Яна бы наогул яго з Сумеру выгнала, як Доктара калісці, але ж ён нічога не зрабіў дрэннага. Наадварот, дапамагае з дазорам, дзеліцца ведамі па алхіміі – Нахіда й не ведала, што ў Мондзе такая моцная школа алхіміі. Але ж недзе на падсвядомасці ён ёй проста не падабаецца. Ад яго ледзь не дрыжыкі па скуры і агульнае адчуванне блізкай бяды.

(Рукхадэвата ведала пра ўнёсак Рэйндоцір у падзенне Хаэнрыях. Нахіда не памятае)

Нахіда давяраецца меркаванню свайго найсправядлівейшага суддзі і маўчыць.