#χαραγμένες

[i-kefalaio]

Γραμμές παράλληλες χαραγμένες

στις άκρες των βλεφάρων.

Σκοινί αόρατο, δανικό, πλήρες

γατζώνεται στο στέρνο εκείνων.

Στο πρωινό τους ξύπνημα

όπου ο ήλιος αγκαλιάζει μυστικά κρυμμένα,

ο χρόνος χορεύει αφήνοντας χρώματα αυτόφωτα,

κρατώντας όνειρα, βλεμμάτων

ανάγκες, αμφίδρομων κόσμων,

αντικριστά.

[fxckery-at-its-finest]

Κομματιασμένη

Έχω βαρεθεί από όλους σας την ίδια αισχρή δικαιολογία όταν χωρίζετε κάποιον να λέτε «Αλλά να θυμάσαι, αξίζεις καλύτερα».

Όχι φίλες και φίλοι, δεν αγαπήσατε ποτέ αληθινά αν δεν μπορούσατε εσείς να γίνετε το καλύτερο του άλλου. Να πιέσετε κάθε πειρασμό, κάθε μοχθηρή σας σκέψη ώστε να κάνετε τον άλλο χαρούμενο.

Να λυπάστε που φερθήκατε με τόσο μίσος σε τόσο αγνές καρδιές γιατί τις καταστρέψατε και ο επόμενος θα τις βρει σκορπισμένες σε παρελθοντικές ιστορίες και αναμνήσεις που ποτέ δεν θα διηγηθούν, αλλά θα μείνουν χαραγμένες σαν από λεπίδες στο ολόκληρο το σώμα τους.

Και ο επόμενος δεν θα θέλει να προσπαθήσει να τις κολλήσει, γιατί ό,τι σπάει δεν ξαναφτιάχνεται. Και αν τολμήσει και προσπαθήσει θα βρει πόρτες κλειστές με σίδερα γιατί ποιος θέλει να αφήσει μια κομματιασμένη καρδιά χωρίς λουκέτα;

Ντροπή σε εσάς που καταστρέφετε την αγάπη. Ντροπή σε εσάς που δεν προσπαθείτε για αυτή και παραπονιέστε ότι ο κόσμος γέμισε «κ@ριόλες» και «μ@λ@κες».

Είστε άξιοι της μοίρας σας.

-φανερώθηκα

[vasoyume]

Όλες οι αναμνήσεις χαραγμένες στο μυαλό μου και δεν σβήνουν❤️‍🩹

[ouranos77]

Είχα ξεχάσει το πρώτο μας μπάνιο με βροχή,

είχα ξεχάσει ποσο όμορφος ήσουν εκείνη την μέρα..

Είχα ξεχάσει το χτυποκάρδι μου όταν με πλησιαζες…

πρώτη φορά

πρώτη φορα που θα με άγγιζες το σώμα μου,

έτσι όπως είναι πραγματικά.

Τα χέρια σου στην μέση μου και τα μάτια σου πάνω μου

Φαινόσουν ευτυχισμένος.

Μα τι είναι ευτυχία ;

Ευτυχία δεν είναι η αγάπη ;

Τι ψάχνουμε τελικά ;

Ψάχνουμε το πνεύμα ή την ύλη ;

Κοιτάμε τυποποιημένες σχέσεις της εποχής μας ή μάτια που λιώνουν για εμάς ;

Έλιωνα εκείνη την μέρα ,

Έλιωνα να κοιταω τα βρεγμένα σου μάτια

Ήσουν…

Ίσως ήσουν ένα πλάσμα όχι από δω

Ίσως ήσουν το πλάσμα μου

Ναι το πλάσμα μου. Αυτή είναι η σωστή έννοια

Ήσουν δικός μου εκείνη την μέρα.

Ήμουν πλήρης

Ήμουν ολόκληρη επιτέλους

Δίχως… δίχως αναπνοή

Την είχες εσυ όλη στα χέρια σου

Κρύωνα αλλα δε με ένοιαζε

Τωρα με νοιάζει, δε θέλω να κρυώνω ,

φοβάμαι

Φοβάμαι να κρυώνω πια , φοβάμαι να σε εμπιστευτώ. Γιατί;

Γιατί μου έκλεψες το καλύτερο συναίσθημα ;

Την ασφάλεια που ένιωθα για σενα.

—-

Ύστερα, άρχισε να βρέχει,

τρόμαξες,

ήθελες να φύγουμε

Εγώ σου είπα ζήσε λίγο τη στιγμή

Τι;

Ζήσε λίγο τη στιγμή

Ζήσε λίγο τη στιγμή

Ζ η σ ε λ ι γ ο τ η σ τ ι γ μ η

Που θα την ξανά βρεις;

Το ακριβότερο πράγμα στον κόσμο είναι οι στιγμές

Το καλύτερο κινητό να πάρεις,

το καλύτερο στυλ να φτιάξεις ,

στο καλύτερο κλαμπ να πας

με τις καλύτερες γκόμενες

Τέτοιες στιγμές είναι χαραγμένες μέσα μας που δε θα τις ξανά ζήσεις,

δε θα είσαι ποτε ξανά 19 σε μια θάλασσα στη βροχή με τον έρωτα σου,

δε θα είσαι ποτε ξανά ο ίδιος,

και το ίδιο άτομο που μιλάς δε θα είναι ποτε ξανά αυτό,

θα είναι κάτι παρόμοιο που του μοιάζει.

Καληνύχτα έρωτα μου.

Θα έγραφα κι αλλα,

αλλα είναι ώρα για ζωή

Καινουρια ζωη,

έναν καινούριο έρωτα

Καινουρια αρχή, καινουρια μέση, καινούριο τέλος

——

Μετά βγήκαμε,

Κρυωνες,

σηκώθηκα έψαξα ότι στεγνό υπήρχε για να το ρίξω πάνω σου

Αντέδρασες, δεν ήθελες,

με τράβηξες

μα εγώ δε σε άκουγα

Το μόνο που ήθελα ήταν να ζεσταθείς

Πάντα έβαζα εσένα μπροστά από εμένα,

όχι από υποχρέωση,

επειδή δίπλα σου δεν υπήρχα,

εξιλεωνόμουν

Υπήρχα μέσα σου, η χαρά μου ήταν να βλέπω το χαμόγελο σου, να βλέπω ότι περνάς καλά.

Τέλος πάντων, έγινα κουβαρακι κι με έβαλες στην αγκαλιά σου, σκεπάστηκαμε μαζί, τότε αρχισε το καλο…

Ήρθε το φαΐ! Χα!

Ακόμα περιμένουμε εκείνη την χαρτοπετσέτα,

εκείνη που ζητήσαμε από το παιδί που μάζευε βιαστικός τις ξαπλώστρες.

Φοβόταν την βροχή ο ανόητος.

Γιατί να φοβάσαι τη βροχή;

——

Ώπα λέγαμε για την καινουρια αρχή, καινουρια μέση, καινουριο τελος

Ναι…

Άδικο

Άδικο να δεχτώ κάποιον άλλον στη ζωή μου ενώ θα μπορούσα να τη φτιάξω μαζί σου,

Άδικο να πάω μαζί του ταξίδια, να μου κάνει έρωτα όλο το βράδυ και το πρωι να ξυπνάμε αγκαλιά

——

Μετά,

όταν το πήραμε απόφαση να φύγουμε,

βρεγμένοι κρυωμενοι και μουδιασμένοι από το κρύο,

γελούσα

Πάντα γελούσα με την βλακεία που μας κουβαλάει.

Ήταν η πρώτη μέρα που συνειδητοποίησα πόσο ξεροκεφαλος ήσουν,

δεν άλλαξες ποτε τα βρεγμένα ενώ είχες στεγνά

Θα μου μείνει άχτι.

Την άλλη μέρα ήμασταν άρρωστοι.

—-

‘…εχεις ακόμη να κλάψεις πολύ ώσπου να μάθεις τον κόσμο να γελάει…’

Γ.ΡΙΤΣΟΣ

Ένα τέτοιο ποστ δεν κλείνει με κάτι συγκεκριμένο κλείνει με μια μάχη μεταξύ του εαυτού σου και των αναμνήσεων, μουδιασμένη.

Σαγαπαω κι σήμερα αγάπη μου.

7-10-23

[h-xwra-twn-grammatwn]

Ροζ συννεφάκια, παραμύθια, φούσκες και όνειρα σάπια Όλα το ίδιο εύκολα σπασαν όσα και αν φτιάχναν Όμορφες παραπλανήσεις Ευκαιρίες για να ξεφύγεις Μα σα σφαλιάρες οι αφυπνίσεις Μια μια θα τις ζήσεις Μη τυχόν και αποφύγεις Τόσα λάθη και απαιτήσεις Είναι σίγουρο πως θα ξανά γυρίσεις Όσους κύκλους σχηματίσεις Έλα δως μου απαντήσεις Τόσες αναπάντητες ερωτήσεις Κλήσεις, μιμήσεις και κακές αναμνήσεις Εγκεφαλικές σχισμές με τόσες καμπύλες Οι μνήμες χαραγμένες, μικρές και μεγάλες Πόσες συνάψεις ανά συναίσθημα Και πόσες διαλύθηκαν από το αίσθημα Ένα προαίσθημα μόνο προσπέρασες Ένα παρατήρησες μα πολλά δέχτηκες Τρέχεις να ξεφύγεις, φοβάσαι...στα ίδια καταλήγεις Πότε θα κάνεις το βήμα; Ήσουν πάντα δειλός η απλά βολευόσουν στα λίγα; Και είχα ονειρευτεί μια φορά πως ο κύκλος θα σπάσει Πως μια μέρα θα ρθεις να με βρεις στο ίδιο μέρος όπου μ είχες χάσει Μα δεν ζω σε ταινία Γιατί εγώ θα ήμουν βράχος κ συ το κύμα που σκάει με μανία Μη ρωτάς αν αντέχω Γιατί όταν ξυπνάω κοντά σου, συνειδητά σε επιλέγω Να ρωτάς γιατί ακόμα είμαι εδώ Γιατί η νύχτα τελειώνει και ακόμα δεν είπα όλα όσα θέλω να πω

[muddk]

Και έρχεται αυτός ο άνθρωπος στη ζωή σου,

Που θα τον κοιτάξεις και θα σταματήσει ο χρόνος, θα νιώσεις αυτο το περίεργο και πρωτόγνωρο συναισθήματα χωρίς να μπορέσεις να το προσδιορίσεις που δεν θα χρειαστεί να σε εντυπωσιάσει παρά μονο να χαμογελάσει…

Και τότε..

Τα λεπτά που περνάνε θα γίνουν εικόνες χαραγμένες,

τα ποιήματα θα πάρουν μορφή,

τα τραγούδια έκφραση,

το συναίσθημα θα αποκτήσει μίλια,έκφραση,κίνηση

Ο φόβος θα χαθεί

Και η αγάπη θα νικήσει..

Κι αν εν τέλη δεν κρατήσει, τουλάχιστον θα έμαθες πως είναι να αγαπήσεις.

- muddk

[feggaroneira]

Τι είναι ο έρωτας τελικά;

ΤΙ σημαίνει να αγαπώ και να αγαπιέμαι;

Ποιος ορίζει την σημασία της αγάπης;

Ποιος μπορεί να την ορίσει;

Πάντως σίγουρα όχι οι ερωτευμένοι.

Ίσως οι πληγωμένοι να σου πουν περισσότερα αν τους ρωτήσεις.

Προσωπικά δεν έχω ερωτευτεί αληθινά πολλές φορές στην ζωή μου.

Μόνο μια.

Μία και αληθινή.

Μία που με άλλαξε.

Και μου έμαθε τόσα πράγματα.

Όλες οι υπόλοιπες φορές, ήταν πλατωνικες.

Εφηβικοι έρωτες που κράτησαν για μια στιγμή.

Κυριολεκτικά.

Τότε δεν ένιωθα πραγματική αγάπη για κανέναν.

Μονό έλξη.

Έλξη που σιγά σιγά έσβηνε με τα χρόνια,

όπως μεγαλώναμε.

Δεν ήταν έρωτας εκείνος.

Έναν μόνο άνθρωπο ερωτευθηκα.

Κι έτσι όπως τον ερωτεύτηκα, σιγά σιγά άρχισα να τον αγαπάω.

Να τον αγαπάω τυφλά χωρίς όρια.

Αυτός ο άνθρωπος που ήρθε τόσο ξαφνικά στην ζωή μου, ήταν η πρώτη μου αγάπη.

Εκείνος που μου κράτησε για πρώτη φορά το χέρι με καλοσύνη, αλλά μετά με άφησε απότομα.

Ενώ δίπλα μου υπήρχε γκρεμός.

Και εγώ έχασα την ισορροπία μου και έπεσα.

Και έτσι οπως έπεφτα είδα εκείνον,

να μου κουναει χαρακτηριστικά το χέρι ως σήμανση για "αντίο".

Και εκεί ήταν που έχασα τελείως τον έλεγχο.

Δεν ξέρω αν έχετε δει αυτό το "τρεντ" στο τικτοκ,

που λέει "there was before you and there was  during you. For some reason I didn't think there would be an after you".

Την συγκεκριμένη έκφραση την άκουσα πριν 4 μέρες μετά από 8 μήνες.

Παρατηρώντας τον εαυτό μου σήμερα, μπορώ να πω πως όλα έχουν αλλάξει.

Και ναι όπως στο τρεντ, υπήρξαν δυο μεγάλες αλλαγές από την στιγμή που αυτός ο άνθρωπος βρέθηκε στον δρόμο μου.

Η πρώτη ήταν από το "πριν" στο "μεταξύ".

Μία αλλαγή που μου έδωσε δύναμη,

ελπίδα,

που μου έμαθε πως είναι να αγαπάς και να αγαπιέσαι,

και που μου έδειξε ότι αξίζω την αγάπη.

Μου έφερε στη ζωή έναν άνθρωπο που έγινε κομμάτι της καρδιά μου,

που με βοήθησε να σταθώ στα πόδια μου και μου έμαθε πόσο σημαντικό είναι να τολμάς για αυτά που θες και για αυτά που αγαπάς.

Όλοι μου έδειχναν το αντίθετο.

Ζούσα με τα "καλύτερα να μην το προσπαθήσεις, θα πληγωθείς."

Γιατί βασιζομουν πολύ στους άλλους.

Τον ευχαριστώ πάρα τα όσα έχουν γίνει.

Αυτό όμως που ένιωθα για αυτόν δεν ήταν απλά έρωτας.

Ήταν αγάπη.

Πραγματική, απόλυτη αγάπη.

Γεμάτη αφοσίωση.

Αγάπη που δεν μπορούσα να περιγράψω με λέξεις.

Πρώτη φορά μου συνέβη αυτό.

Εμένα. Που γράφω κάθε συναίσθημα, κάθε σκεψη σε χαρτί.

Όσο ήμασταν μαζί, δεν μπορούσα να γράψω. Γιατί δεν ήξερα τι να γράψω.

Πως να εκφρ��σω όλα όσα νιώθω μέσα μου σε απλές λέξεις.

Δεν μπορούσα.

Με έκανε να νιώθω κάτι διαφορετικό.

Κάτι όμορφα παράξενο.

Κάτι που δεν είχα ξανά νιώσει πότε.

Και όσο τον κοιτούσα, ένιωθα πως το μόνο που θέλω είναι να είμαι μαζί του.

Αυτός ο άνθρωπος ήταν το δεύτερο μου σπιτι, άλλο που αποφάσισε να μου κλείσει δυνατά την πόρτα και να φυγει όπως όλοι οι άλλοι.

Έτσι η δεύτερη αλλαγή ήταν από το "μεταξύ" στο "μετά" από αυτόν.

Αυτό μπορώ να το περιγραψω με λέξεις.

Π Ο Ν Ο ��.

Βαθύς πόνος.

Πληγώθηκα πολύ.

Κάτι μέσα μου έλειπε.

Κάτι μέσα μου έσβησε.

Ένα κομμάτι της καρδιάς μου έσπασε.

Εκείνη την ημέρα που με άφησε, ένιωθα λες και όλος ο κόσμος γύρω μου γκρεμιζονταν.

Ημουν εγω στην μεση, και γύρω μου οι πολυκατοικες που έπεφταν μια μια και κατεδαφυζονταν,

και εγώ εκεί κοιτάζοντας 'τες, γεμισμενη με φόβο,

άγχος.

Η ψυχή μου ήταν κενή.

Τα μάτια μου κατακόκκινα από το κλάμα

Και το σώμα μου ετρεμε ολόκληρο.

Αυτες οι πολυκατοικες ήταν γεμάτες με λόγια.

Λόγια που μου έλεγε κατά την διάρκεια της σχέσης μας.

Έβλεπα την πολυκατοικία που στην κορυφή της ήταν χαραγμένες οι λέξεις "δεν θα σε αφήσω ποτέ",

να γίνεται χίλια κομμάτια.

Τα κομμάτια αυτά αντιπροσωπευουν πλέον τις αναμνήσεις μας.

Τα λόγια που ειπώθηκαν και χάθηκαν με μια απλή κουβέντα "δεν μπορώ πρέπει να φύγω"

Και λένε πως κανένας που αγαπα δεν φευγει τόσο εύκολα.

Μα εσύ το έκανες.

Τοσο απλά.

Ακομα και όταν μου έλεγες πως δεν θα μου το έκανες ποτέ.

Δεν θα με άφηνες.

Κι εγώ σε πίστευα.

Σε εμπιστευομουν.

Κι όμως με άφησες.

Κι όταν μετά από καιρό διαισθανθηκες πως επιτέλους κατάφερα να σηκωθώ στα πόδια μου και σιγά σιγά ξεκίνησα να προχωρώ μπροστά,

γυρισες πίσω

Και έδωσες πάλι τόσες υποσχέσεις.

Τόσα λόγια.

Μα αυτήν την φορά εγώ δεν μπορούσα να σε εμπιστευτώ.

Βλεπεις η καρδιά μου είναι εύθραυστη.

Δύσκολα κατάφερα να κολλήσω με λίγο ζελοτειπ τα κομμάτια της.

Κι όμως σε συγχωρεσα.

Αλλά μου είπες ψέματα.

Τόσα ψέματα.

Επέλεξες "τις φίλες σου".

Και κατά τα άλλα υποτίθεται χωρίσαμε για την απόσταση.

Και τώρα τι;

Μετα απο όλα αυτά γυρνάς να μου πεις ότι με αγαπάς;

Ότι θες να ξανά προσπαθήσουμε;

Όταν χωρίσαμε μου είπες χαρακτηριστικά "δεν πρόκειται να βρούμε τρόπο."

Και με άφησες και προχωρήσεις τον δρόμο σου χωρίς να κοιτάξεις πίσω.

Χωρίς να σε νοιάζει για τα συντρίμμια της καρδιά μου.

Έτρεξες σε άλλες αγκαλιές.

Αλλού έδωσες τα φιλιά σου.

Και εγώ έμεινα εκεί να σε κοιτάω και να αναρωτιέμαι τι έκανα λάθος,

να αναρωτιέμαι αν όντως αξιζω την αγάπη.

Η αλήθεια είναι πως προσπάθησα πολύ για εμάς τους δύο.

Έδωσα την ψυχή μου ολοκλρηση.

Προσπάθησα να φτιάξω τα πράγματα οσο εσύ μου έλεγες "πως δεν θα πετύχει το μεταξύ μας, έτσι και αλλιώς η απόσταση θα μας χωρίσει."

Ήσουν απαισιόδοξος.

Έλα όμως που δεν ήταν η απόσταση.

Ίσως το χειρότερο από όλα ήταν ότι σε παρακάλεσα να μείνεις ενώ εσύ έπαιζες μαζί μου.

Γιατί δεν ήθελα να ζήσω χωρίς εσένα.

Ενώ ήξερα πως μπορούσα,

δεν ήθελα.

Αλλά η άρνηση μου απέναντι στο τι μπορούσα ήταν μεγαλύτερη.

Και αυτό με σκότωνε.

Και όταν γύρισες εν τέλει,

όσο και να ήθελα να τα δώσω όλα,

να κάνουμε μια νέα αρχή,

δεν μπορούσα.

Όσο και να σε αγαπουσα,

επέλεξα να σε αφήσω να φύγεις.

Γιατί ακόμα πονούσα.

Και η απάντηση σου;

Με τσάκισε.

Βλέπεις ήθελες να είσαι μαζί μου γιατί σου έλειψε να υπάρχει κάποιος άνθρωπος να σε αγαπάει όσο σε αγαπουσα.

Να δίνει την ψυχή του ολόκληρη.

Μα εσύ το μόνο που έκανες ήταν να χρησιμοποιείς λόγια.

Λόγια με ψεύτικες υποσχέσεις.

Ψεύτικα σαγαπω.

Αλλά ξέρεις κάτι.

Λυπάμαι, αλλά με έχασες.

Κι εσύ ήσουν αυτός που το επέλεξε αυτό.

Γιατί η ζωή είναι οι επιλογές μας.

[raisefunding]

Η Προετοιμασία για τους Ολυμπιακούς Αγώνες Παρισιού 2024

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες Παρισιού 2024 είναι ένα από τα πιο αναμενόμενα αθλητικά γεγονότα της χρονιάς. Η Πόλη του Φωτός ετοιμάζεται να φιλοξενήσει τους καλύτερους αθλητές από όλο τον κόσμο, προσφέροντας ένα μοναδικό σκηνικό για τον αθλητισμό, την πολιτιστική ανταλλαγή και την ειρήνη. Με φόντο τα εμβληματικά μνημεία και τη γαλλική φιλοξενία, οι Ολυμπιακοί Αγώνες Παρισιού υπόσχονται να είναι μία αξέχαστη εμπειρία.

Η Ομορφιά της Πόλης και των Αγώνων

Το Παρίσι, γνωστό για την πλούσια ιστορία και την αρχιτεκτονική του, παρέχει ένα ιδανικό σκηνικό για τους Ολυμπιακούς. Από το Στάδιο της Γαλλίας έως τον Πύργο του Άιφελ, η πόλη θα μετατραπεί σε μια τεράστια αθλητική σκηνή. Οι θεατές θα έχουν την ευκαιρία να απολαύσουν τα αγωνίσματα σε τοποθεσίες που συνδυάζουν το σύγχρονο με το ιστορικό, κάτι που κάνει τους Ολυμπιακούς Αγώνες Παρισιού μοναδικούς.

Προετοιμασίες και Προκλήσεις

Η προετοιμασία για μια τόσο μεγάλη διοργάνωση δεν είναι εύκολη υπόθεση. Οι οργανωτές έχουν επενδύσει στην κατασκευή και αναβάθμιση των εγκαταστάσεων, στην βελτίωση των υποδομών της πόλης και στην εφαρμογή βιώσιμων πρακτικών. Η βιωσιμότητα είναι ένας βασικός πυλώνας των Ολυμπιακών Αγώνων Παρισιού, με έμφαση στην ελαχιστοποίηση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων και την προώθηση των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας.

Η κυκλοφοριακή συμφόρηση και η ασφάλεια είναι επίσης δύο από τις μεγαλύτερες προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι διοργανωτές. Ωστόσο, με τη συνεργασία όλων των φορέων, οι Ολυμπιακοί Αγώνες Παρισιού θα διασφαλίσουν την ομαλή διεξαγωγή των αγώνων.

Οι Αθλητές και οι Αγώνες

Χιλιάδες αθλητές από όλο τον κόσμο προετοιμάζονται πυρετωδώς για τη συμμετοχή τους στους Ολυμπιακούς Αγώνες Παρισιού. Οι φίλαθλοι αναμένουν με αγωνία να δουν ποιος θα κατακτήσει τα πολυπόθητα μετάλλια. Από τον στίβο έως την κολύμβηση και από τη γυμναστική έως το τένις, η ποικιλία των αγωνισμάτων υπόσχεται συναρπαστικές στιγμές.

Κάθε Ολυμπιακός Αγώνας έχει τις δικές του ιστορίες, τις συγκινήσεις και τις στιγμές που μένουν χαραγμένες στη μνήμη. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες Παρισιού, οι αθλητές θα δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό για να γράψουν ιστορία και να αφήσουν το σημάδι τους στην αθλητική κοινότητα.

Πολιτιστική Ανταλλαγή και Κληρονομιά

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν είναι μόνο αθλητικοί αγώνες. Είναι επίσης μια ευκαιρία για πολιτιστική ανταλλαγή και κατανόηση. Οι επισκέπτες θα έχουν την ευκαιρία να γνωρίσουν τον γαλλικό πολιτισμό και να ανταλλάξουν ιδέες και εμπειρίες με ανθρώπους από διάφορα μέρη του κόσμου. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες Παρισιού θα προωθήσουν την πολυπολιτισμικότητα και την ειρήνη, δημιουργώντας μια κληρονομιά που θα διαρκέσει για τις επόμενες γενιές.

Εν Κατακλείδι

Καθώς οι Ολυμπιακοί Αγώνες Παρισιού πλησιάζουν, η προσμονή και ο ενθουσιασμός αυξάνονται. Η Πόλη του Φωτός θα γίνει το κέντρο του αθλητισμού και του πολιτισμού, φιλοξενώντας έναν από τους πιο εντυπωσιακούς Ολυμπιακούς Αγώνες στην ιστορία. Με την ελπίδα να δούμε εκπληκτικές επιδόσεις και στιγμές που θα εμπνεύσουν τους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο, οι Ολυμπιακοί Αγώνες Παρισιού είναι έτοιμοι να αφήσουν ανεξίτηλο το αποτύπωμά τους.

Για περισσότερες πληροφορίες επισκεφθείτε το blog μας:- olympiakoi agones parisiou

[eclecticstarlightblogger]

Τα φάρμακα στην αρχαία Ελλάδα

Με τις πρώτες εκδηλώσεις ζωής επί της γης βρίσκουμε και αδιαμφισβήτητες μαρτυρίες ασθενειών. Η ασθένεια πάντοτε συνόδευε τη ζωή. Σκηνές χαραγμένες σε τοίχους σπηλαίων, σε βράχους, ο τρόπος ταφής των νεκρών κ.ά. αποτελούν μαρτυρίες για τον τρόπο αντιμετώπισης των ασθενειών. Η αναζήτηση των φαρμάκων άρχισε από το περιβάλλον. Όπως και τα ζώα, ο πρωτόγονος άνθρωπος […] Τα φάρμακα στην αρχαία Ελλάδα –…

[thoughtfullyblogger]

Τα φάρμακα στην αρχαία Ελλάδα

Με τις πρώτες εκδηλώσεις ζωής επί της γης βρίσκουμε και αδιαμφισβήτητες μαρτυρίες ασθενειών. Η ασθένεια πάντοτε συνόδευε τη ζωή. Σκηνές χαραγμένες σε τοίχους σπηλαίων, σε βράχους, ο τρόπος ταφής των νεκρών κ.ά. αποτελούν μαρτυρίες για τον τρόπο αντιμετώπισης των ασθενειών. Η αναζήτηση των φαρμάκων άρχισε από το περιβάλλον. Όπως και τα ζώα, ο πρωτόγονος άνθρωπος […] Τα φάρμακα στην αρχαία Ελλάδα –…

[greekblogs]

Τα φάρμακα στην αρχαία Ελλάδα

Με τις πρώτες εκδηλώσεις ζωής επί της γης βρίσκουμε και αδιαμφισβήτητες μαρτυρίες ασθενειών. Η ασθένεια πάντοτε συνόδευε τη ζωή. Σκηνές χαραγμένες σε τοίχους σπηλαίων, σε βράχους, ο τρόπος ταφής των νεκρών κ.ά. αποτελούν μαρτυρίες για τον τρόπο αντιμετώπισης των ασθενειών. Η αναζήτηση των φαρμάκων άρχισε από το περιβάλλον. Όπως και τα ζώα, ο πρωτόγονος άνθρωπος […] Τα φάρμακα στην αρχαία Ελλάδα –…

[skandaladiaplokidiafthora]

Τα φάρμακα στην αρχαία Ελλάδα

Με τις πρώτες εκδηλώσεις ζωής επί της γης βρίσκουμε και αδιαμφισβήτητες μαρτυρίες ασθενειών. Η ασθένεια πάντοτε συνόδευε τη ζωή. Σκηνές χαραγμένες σε τοίχους σπηλαίων, σε βράχους, ο τρόπος ταφής των νεκρών κ.ά. αποτελούν μαρτυρίες για τον τρόπο αντιμετώπισης των ασθενειών. Η αναζήτηση των φαρμάκων άρχισε από το περιβάλλον. Όπως και τα ζώα, ο πρωτόγονος άνθρωπος […] Τα φάρμακα στην αρχαία Ελλάδα –…

[followgeorgegr]

Λευτέρης Δημηρόπουλος: Αναπολώ το διαφορετικό που έζησα στο Ιράν

Αντισυμβατικός ως χαρακτήρας, ανήσυχος ως καλλιτέχνης, χαρισματικός ως άνθρωπος και με πηγαίο χιούμορ, ο Λευτέρης Δημηρόπουλος μιλάει πάντα για πολύ ενδιαφέροντα θέματα. Αρκετά ταξίδια λείπουν από το παλμαρέ του ωστόσο το Ιράν του άφησε βαθιά χαραγμένες αναμνήσεις όταν ταξίδεψε στη χώρα πριν μερικά χρόνια. Ο Λευτέρης Δημηρόπουλος διηγήθηκε στο followgeorge.gr τους λόγους για τους οποίους βρέθηκε στη μακρινή χώρα της Περσίας, όσα τον γοήτευσαν ενώ μας εξομολογήθηκε τις ενδότερες σκέψεις του για αυτό το συναρπαστικό ταξίδι.

Για μένα μέχρι στιγμής ένα ταξίδι ζωής ήταν στο Ιράν. Τον Φεβρουάριο του 2016 ήμουν σε περιοδεία στη Θεσσαλονίκη με μια θεατρική παράσταση. Ξαφνικά ένα βράδυ πολύ αργά βρισκόμουν στο σπίτι μου και μου τηλεφώνησε ο Κώστας Φραγκολιάς. Ανησύχησα αρχικά λόγω της προχωρημένης ώρας, καθώς ο Κώστας κοιμάται συνήθως τέτοιες ώρες λόγω εργασίας. Τελικά σήκωσα το τηλέφωνο και ήταν για καλό. Με ρώτησε αν είχα διαβατήριο και η αλήθεια είναι ότι απόρησα. Διαβατήριο είχα αλλά δεν ήμουν σίγουρος αν ίσχυε ή αν είχε λήξει. Στη συνέχεια με ενημέρωσε ότι επιλεχθήκαμε στην Εθνική Ομάδα Ποδοσφαίρου των Καλλιτεχνών ώστε να συμμετέχουμε στο αντίστοιχο Παγκόσμιο Κύπελλο.

Κάπως έτσι ξεκίνησε η περιπέτεια. Ήταν ευκαιρία για μένα γιατί οι παραστάσεις ολοκληρώνονταν εκείνη την περίοδο και μετά θα είχα κενό. Οπότε ξεκινάει ένας αγώνας δρόμου για να ανανεώσω το διαβατήριο μου και μέσα σε μια εβδομάδα να φύγουμε για το παγκόσμιο πρωτάθλημα στο Ιράν. Να πω την αλήθεια με ξάφνιασε ευχάριστα όλο αυτό. Αγαπώ πολύ τον αθλητισμό αλλά περισσότερο το ποδόσφαιρο. Σε  παίρνει τηλέφωνο ένας φίλος σου και σου λέει ότι έχει οργανωθεί όλο αυτό, η Ελλάδα συμμετέχει για πρώτη φορά, έγινε μια επιλογή και είσαι μέσα σε αυτήν, σε ένα άθλημα που λατρεύεις και πρόκειται να πας ταξίδι σε μία χώρα που κατ’ επιλογή σίγουρα δεν θα πήγαινες ποτέ. Για όλους αυτούς τους λόγους, λοιπόν, ενθουσιάστηκα αλλά ταυτόχρονα αγχώθηκα, με το αν θα προλάβω να βγάλω το διαβατήριό μου για να φύγω.

Όταν πηγαίνεις σε μία χώρα στην οποία ζουν άνθρωποι με τελείως διαφορετική ιδιοσυγκρασία και νοοτροπία από τη δική σου, δεν υπάρχει κάτι συγκεκριμένο που θα σου κάνει εντύπωση. Μόλις ανακοινώθηκε από τα μεγάφωνα του αεροπλάνου ότι περάσαμε στον εναέριο χώρο του Ιράν, είδαμε όλες τις γυναίκες να βάζουν την μπούργκα στο κεφάλι τους. Ήταν κάτι ασυνήθιστο για εμάς. Από εκεί και πέρα μιλάμε για ένα τελείως διαφορετικό πολιτισμό ο οποίος να τονίσω ότι δεν έχει καμία σχέση με τον αραβικό. Αναφερόμαστε στον περσικό πολιτισμό.

Στο Ιράν παραμείναμε δύο εβδομάδες. Αρχικά πήγαμε σε ένα νησί, στο Qeshm, το οποίο βρίσκεται απέναντι από το Ντουμπάι και έπειτα στην Τεχεράνη. Στο διάστημα αυτό εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι στις βραδινές εξόδους και γενικά στα μπαρ, τα καφέ και τα κέντρα διασκέδασης απαγορεύεται το αλκοόλ. Οι επιλογές ήταν μετρημένες μεταξύ άλλων σε αναψυκτικά ή τσάι και πίτσα. Δεν είμαι πότης αλλά αυτό μου έκανε αίσθηση.

Επίσης, με εντυπωσίασαν κάποιοι περιορισμοί οι οποίοι όμως δεν περιόριζαν την ελευθερία των κινήσεων μας. Αν και στην αρχή μου φάνηκαν περίεργοι στην συνέχεια τους συνήθισα. Ενδεχομένως αν υπήρχαν παντού αυτοί οι περιορισμοί θα βοηθούσαν και στη σωστή αντιμετώπιση της καθημερινότητας. Χωρίς να ξεφεύγει ο καθένας πατώντας στο βωμό της ελευθερίας και χωρίς η ελευθερία να μετατρέπεται σε ασυδοσία. Σε μια τέτοια ουτοπική πραγματικότητα στην Ελλάδα, Θα  αποφεύγαμε τα δυστυχήματα, τις φασαρίες σε ακραίο βαθμό και τους μεθυσμένους.

Επιπλέον, στο Ιράν υπάρχει λογοκρισία. Το Facebook δεν λειτουργεί ούτε τα υπόλοιπα social media. Μόνο με το email μπορείς να δουλέψεις αλλά καθυστερεί αρκετά. Ωστόσο αν και στην αρχή με εμπόδισε στην συνέχεια δεν μου φάνηκε και τόσο κακό όταν άρχισα να το σκέφτομαι διαφορετικά. Στην Ελλάδα ο καθένας κρίνει, βρίζει και προσβάλλει τους πάντες ακόμα και την πολιτεία χωρίς κάποιος να τον σταματήσει. Στο Ιράν δεν υπάρχουν αυτά διότι απαγορεύονται από τις αρχές. Αν και το πολιτικό σύστημά τους διαφέρει από το δικό μας παρόλα αυτά θεωρώ ότι τα όρια που θέτουν, ίσως να είναι και απαραίτητα αν τελικά θέλεις να διατηρήσεις μια ισορροπία στις κοινωνικές επάλξεις.

Όταν γύρισα πίσω στην Ελλάδα επιχείρησα αρκετές φορές να γυρίσω στο Ιράν και ίσως να τολμήσω μια νέα αρχή εκεί. Έκανα σημαντικές γνωριμίες όσο βρισκόμουν στη χώρα. Όμως επιστρέφοντας με πήρε η μπάλα του μικροαστισμού. Ήταν αδύνατον να αφήσω την δουλειά μου και τις προτάσεις που είχα για να φύγω. Το γεγονός αυτό με φόβισε ενώ μιλούσα με ανθρώπους και είχα την ευκαιρία να ρισκάρω και να μετακομίσω εκεί. Αλλά τα χρόνια πέρασαν, δεν το έκανα ποτέ και δεν νομίζω να το τολμήσω τώρα πια. Εκείνη την εποχή στο μυαλό μου είχα κάποιες ασφαλιστικές δικλείδες τις οποίες δεν ήθελα να χαλάσω. Όταν όμως βγαίνω έξω από αυτόν τον μικρόκοσμο και τις παρατηρώ, βλέπω ότι ήταν ωρολογιακές βόμβες. Ήταν δεσμά που με έκαναν να νιώθω ασφαλής μέσα σε μια φυλακή. Όλο αυτό με νίκησε τότε.

Αναπολώ μια ματαιοδοξία μου για αυτό το ταξίδι επειδή εκεί έζησα εμπειρίες που δεν τις είχα βιώσει ποτέ στη ζωή μου από δικές μου λάθος επιλογές. Αναπολώ το διαφορετικό που έζησα και εμένα σαν άνθρωπο προσωπικά μου αρέσουν αυτά. Στο Ιράν έχουν μια ξεχωριστή συνισταμένη σε σχέση με την Ελλάδα και τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες. Όσοι έχουν τις ίδιες ανησυχίες με έμενα θα με καταλάβουν. Δεν ήταν μόνο το γεγονός ότι ταξίδεψα και είδα κάτι άλλο.

Όποιος επισκεφτεί την Τεχεράνη θα του πρότεινα να ανέβει στον Πύργο Milad ο οποίος είναι ο έκτος υψηλότερος πύργος στον κόσμο. Ο πύργος είναι σημείο αναφοράς για τους τουρίστες. Υπάρχουν όμως μέρη τα οποία είναι πιο παραδοσιακά. Η Τεχεράνη είναι μία πόλη 9,5 εκατομμυρίων κατοίκων. Σίγουρα είναι must μια επίσκεψη στις τοπικές αγορές. Όσον αφορά τον πολιτισμό υπάρχουν κειμήλια του περσικού πλούτου σε όλη την χώρα. Το Ιράν είναι αχανές. Έξω από την Τεχεράνη υπάρχουν αρχαία μνημεία αλλά τα είδαμε μόνο μέσα από το λεωφορείο λόγω των υποχρεώσεών μας.

Όταν ταξιδεύω μου αρέσει να δοκιμάζω φαγητά της τοπικής κουζίνας. Το Ιρανικό φαγητό μοιάζει με το ανατολίτικο. Τα φαγητά τους έχουν μια εσάνς καυτερού αλλά διαφέρουν στα αρώματα και τα μπαχαρικά. Στα ξενοδοχεία που μας φιλοξενούσαν είχαν αναλάβει και την διατροφή μας. Αν και μπορούσα να επιλέξω φαγητά τα οποία ήταν πιο κοντά στα δικά μας, τα απέφευγα. Προτιμούσα το κεμπάπ τους που ήταν καταπληκτικό ενώ οι περισσότεροι από την αποστολή μας διάλεγαν πιο κλασσικά φαγητά.

Την εποχή που ταξίδεψα στο Ιράν είχα αφήσει τα μαλλιά και τα γένια μου μακριά. Φορούσα συνέχεια μαντήλια στο κεφάλι, οπότε όταν περπατούσαμε στο δρόμο νόμιζαν ότι είμαι ο μεταφραστής, ότι είμαι δικός τους και με πλησίαζαν να μου μιλήσουν στη γλώσσα τους. Όμως ο μεταφραστής απαντούσε λέγοντας τους ότι είμαι και εγώ Έλληνας. Ουσιαστικά η πρώτη επαφή ήταν αυτή. Κατά τ’ άλλα οι Ιρανοί είναι ένας πολύ φιλόξενος λαός. Σαν αποστολή δεν μας υποχρέωναν να μένουμε μόνο μέσα στο ξενοδοχείο. Είχαμε τη δυνατότητα να βγαίνουμε έξω. Οι ντόπιοι δεν πολυμιλούν αγγλικά και έχουν καταγραφεί σε κινητά επικά σκηνικά, όταν προσπαθούσαμε να συνεννοηθούμε μαζί τους.

Νυχτερινή ζωή στο Ιράν δεν υπάρχει. Μία φορά έτυχε να μας πάει ο διερμηνέας σε ένα μαγαζί για να δούμε πως είναι τα μπουζούκια τους. Οι Ιρανοί χορεύουν καθισμένοι και αγκαλιασμένοι διότι απαγορεύεται να σηκωθούν. Τα μπουζούκια στο Ιράν θυμίζουν πολύ πανηγύρι στην Ελλάδα της δεκαετίας του ’90. Είμαι παιδί εκείνης της εποχής και οι θύμισες ήταν δυνατές. Η ορχήστρα και η μουσική ήταν όπως και στα δικά μας. Είχε και live stand-up comedy. Στις 12 το βράδυ έκλειναν όλα τα μαγαζιά. Πριν φύγει όμως ο κόσμος, έψαλλαν όλοι μαζί, πελάτες και καλλιτέχνες, τον εθνικό τους ύμνο. Αυτό είναι ένα γεγονός που φέρνει τους ανθρώπους κοντά και δεν είναι ντροπή ούτε γραφικό να ψάλεις τον εθνικό σου ύμνο. Επίσης, η έλλειψη αλκοόλ δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει. Απλά το βρίσκεις παράνομα. Εμείς βρήκαμε τον τρόπο να δοκιμάσουμε βότκα, δικό τους απόσταγμα και ήταν πολύ καλή. Ωστόσο αν εκεί σε συλλάβουν με αλκοόλ, το τίμημα θα είναι σκληρό, ειδικά αν είσαι ξένος.

Το πιο παράξενο που συνέβη ήταν την ημέρα της αναχώρησής μας από την Τεχεράνη.   Φθάσαμε στο αεροδρόμιο και μας ενημέρωσαν, μετά από αρκετή ώρα, ότι η ομοσπονδία δεν είχε κλείσει τα εισιτήρια της επιστροφής. Οι περισσότεροι ξαφνιάστηκαν καθώς είχαν διάφορες επαγγελματικές υποχρεώσεις. Το ίδιο συνέβη και την δεύτερη φορά που πήγαμε στο αεροδρόμιο και υπήρχε μια γενική ανησυχία. Άρχισαν όλοι να ψάχνουν εισιτήρια για να φύγουν μόνοι τους. Για μένα αυτό είχε λίγη πλάκα. Από την στιγμή που χάναμε την πτήση και επιστρέφαμε πάλι στο ξενοδοχείο εγώ έκανα το πρόγραμμά μου και απολάμβανα την έξτρα διαμονή μου στη χώρα.

Από το Ιράν αγόρασα δέκα μαντήλια. Δώρισα τα οχτώ και κράτησα δύο για εμένα. Έχω ένα καταπληκτικό παραδοσιακό μεταξωτό μαντήλι το οποίο φοριέται είτε στα μαλλιά (για τις γυναίκες) είτε στο λαιμό. Επίσης, αγόρασα τσιγάρα επειδή είναι διαφορετικά από τα δικά μας. Αν και δεν είμαι καπνιστής κάποια πακέτα τα μοίρασα και ένα πακέτο το κράτησα σαν αναμνηστικό.

Στο σήμερα έχω μία νοσταλγία και κάποιες φορές σκέφτομαι τι θα γινόταν αν ξαναπήγαινα και αν κρατούσα την επικοινωνία που είχα με κάποιους ανθρώπους. Δεν είμαι όμως ταξιδιάρης, και γιατί φοβάμαι αλλά και επειδή με έχει βυθίσει σε μια αδράνεια η κατάσταση εδώ στην Ελλάδα.

Η αίσθηση που μου άφησε αυτό το ταξίδι είναι μια νοσταλγία με ένα θετικό πρόσημο σε σχέση με αυτό που βίωσα. Θα ξαναπήγαινα σίγουρα μιας και στην ουσία δεν πρόλαβα να δω τίποτα. Θα ήθελα να βιώσω παραπάνω τον τρόπο ζωής τους και την καθημερινότητα τους ώστε να δω και ποια είναι τα προβλήματά τους. Αν δεν ζήσεις την καθημερινότητα ενός λαού δεν μπορείς να καταλάβεις τι συμβαίνει. Θα ήθελα να ξαναβρεθώ εκεί αλλά για να μείνω αρκετό καιρό. Είμαι και λίγο περίεργος με την καλή έννοια. Δεν μου φθάνει να βλέπω ένα μέρος σαν τόπο διακοπών. Θέλω να το εξερευνήσω. Στο Ιράν παρατηρούσες αυτό το μεγαλείο το οποίο τους κάνει από τις μεγαλύτερες δυνάμεις τόσο οικονομικά όσο και στρατιωτικά ενώ παράλληλα έβλεπες τριτοκοσμικές εικόνες. Αυτοί λοιπόν είναι κάποιοι από τους λόγους που θα ήθελα να μείνω εκεί.

Ο Λευτέρης Δημηρόπουλος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και μεγάλωσε στη Δράμα. Σπούδασε υποκριτική και θέατρο στη σχολή του Ανδρέα Βουτσινά, στο εργαστήρι δραματικής τέχνης της Μόνας Κιτσοπούλου καθώς και στο «Θέατρο των Αλλαγών».

Στο θέατρο συνεργάστηκε μεταξύ άλλων με τους σκηνοθέτες: Δήμος Αβδελιώδης («Ομμάτα Δακρωμένα» της Τάνιας Χαροκόπου), Σοφία Σπυράτου («Δον Κιχώτης» του Μιγκέλ ντε Θερβάντες), Γιάννης Καλατζόπουλος («Του Κουτρούλη ο Γάμος» του Αλέξανδρου Ρίζου-Ραγκαβή), Μανούσος Μανουσάκης («Η Ποντικοπαγίδα» της Αγκάθα Κρίστι), Άννα Βαγενά («Το Γάλα» του Βασίλη Κατσικονούρη), Γιώργος Κωνσταντίνου («Πολίτης Γ’ Κατηγορίας» του Γιώργου Κωνσταντίνου), Ανδρομάχη Χρυσομάλη («Η πινακοθήκη των ηλιθίων» του Νίκου Τσιφόρου), Ελένη Γκασούκα («Η νύχτα της ιγκουάνα» του Τενεσί Ουίλιαμς) και Κοραής Δαμάτης («Η δολοφονία του Μαρά» του Πέτερ Βάις).

Ο Λευτέρης Δημηρόπουλος πρωταγωνιστεί στην επιτυχημένη παράσταση «Η πινακοθήκη των ηλιθίων» του Νίκου Τσιφόρου, η οποία ανεβαίνει στο θέατρο της Εταιρείας Μακεδονικών Σπουδών από 5-17 Σεπτεμβρίου. Την θεατρική χρονιά 2023-2024 θα τον δούμε στην παράσταση «Βίρα τις άγκυρες» των Μιχάλη Ρέππα και Θανάση Παπαθανασίου που θα παρουσιαστεί από το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος σε σκηνοθεσία του καλλιτεχνικού διευθυντή του ΚΘΒΕ κ. Αστέριου Πελτέκη.

Επίσης, ο Λευτέρης Δημηρόπουλος έλαβε μέρος στις τηλεοπτικές σειρές «Κρίσιμες Στιγμές» (ΕΡΤ1), «Έγκλημα και Πάθος» (ΑΝΤ1), «Η Δικαίωση» (MEGA), «Η Εκδρομή» (ΑΝΤ1), «Αλλού Ξημερωμένοι» (SIGMA Κύπρου). Την τηλεοπτική σεζόν 2022-2023 συμμετείχε στο παιχνίδι επιβίωσης «Asia Express», που προβλήθηκε για πρώτη φορά στην Ελληνική τηλεόραση, από το Star Channel.

Στον κινηματογράφο εμφανίστηκε στις μεγάλου μήκους ταινίες του Βασίλη Τσικάρα «Πολιορκία» και «Πέντε 5». Ο Λευτέρης Δημηρόπουλος πρωταγωνιστεί στη νέα ταινία του Βασίλη Τσικάρα με τίτλο «Operation Star» η οποία αναμένεται να κυκλοφορήσει στους κινηματογράφους μέσα στην κινηματογραφική χρονιά 2023-2024.

[clevernews]

«Φεγγαρόσκονη στο Σκοτάδι»

της Carmella από τις εκδόσεις Silk Εκείνη θα γίνει το φως του… Εκπαιδευμένος στο εξωτερικό, με ένα πέρασμα στις μυστικές υπηρεσίες, με μια σκληρή θητεία σε αποστολές αυτοκτονίας στο βιογραφικό του, χαραγμένες με αίμα και ουλές πάνω στο πετσί του. O Αγησίλαος Νομικός –αντίθετα με αυτό που πίστευε ο καρδιακός φίλος του πατέρα του– ήταν ο πλέον ακατάλληλος να εκπληρώσει την τελευταία επιθυμία του…

[aristeianews]

Για να μην φανούμε κι εμείς «σωβρακοφανέλες»

Παράλληλα με την μεγάλη επέτειο της Μικρασιατικής Καταστροφής, που οφείλει να απασχολεί το πανελλήνιο, για να αποδοθεί η δέουσα τιμή στην μνήμη των θυμάτων της γενοκτονίας που διέπραξαν οι Τούρκοι, να παραμείνουν ανεξίτηλα χαραγμένες στην συλλογική μας μνήμη οι αρχέγονες κοιτίδες του Ελληνισμού στην Ανατολία και να διδασκόμαστε από τα ιστορικά λάθη που οδήγησαν στην μεγαλύτερη υπαρξιακή απειλή…