#τετράγωνο με

[spyskrapbook]

«Κατοικία στον Τριαντάρο», Τήνος, Ελλάδα [2017] _ Αρχιτέκτων: Αριστείδης Ντάλας.

«Εμπνευσμένη από την παραδοσιακή αρχιτεκτονική των κτιστών περιστεριώνων της Τήνου και από τον τρόπο που πραγματοποιούταν οι προσθήκες καθ’ ύψος, η κατοικία στον Τριαντάρο αφορά την ανακαίνιση μιας Παλαιάς Σιταποθήκης και την μετατροπή της σε Εξοχική Κατοικία με την προσθήκη ενός δωματίου καθ’ ύψος. Η συνθετική δομή της πρότασης γίνεται αντιληπτή σε δύο ζώνες που λειτουργούν συμπληρωματικά. Υιοθετώντας την αφαιρετική προσέγγιση και επιζητώντας την ελάχιστη παρέμβαση στο τοπίο, η αρχιτεκτονική πρόταση, σύγχρονη αλλά ταυτόχρονα κριτικά παραδοσιακή, αποτελείται από την αρμονική ένταξη/αιώρηση ενός κύβου από ανεπίχριστο (αδρό) σκυρόδεμα πάνω στον υφιστάμενο πέτρινο όγκο. Το οριζόντιο άνοιγμα που δημιουργείται ανάμεσα στο υπάρχον παλαιό και το νέο, εκτός από σημείο παύσης στο εξωτερικό περίβλημα, αναπτύσσει μια διαμπερή ζώνη, εμπλουτίζει με φυσικό φως το χώρο του υπνοδωματίου και δημιουργεί οπτικές φυγές, καδράροντας τη θέα στη γραμμή του ορίζοντα. Την ίδια στιγμή, το μεγάλο τετράγωνο άνοιγμα που διαρρηγνύε�� την λιθοδομή μπροστά από το καθιστικό, λειτουργεί σαν οθόνη που απελευθερώνει τη θέα και ταυτόχρονα, διαμορφώνοντας ένα μικρό πεζούλι – υπαίθριο καθιστικό – στον χώρο της αυλής, είναι το σημείο ένωσης του ‘μέσα’ με το ‘��ξω’. Η υπάρχουσα τηνιακή πέτρα του ισογείου εναλλάσεται με τον γκρι-καφέ σοβά των προσθηκών, σε μια προσπάθεια σαφούς διαχωρισμού του παλαιού από το νέο. Έτσι, η κατοικία εισάγει ένα σύγχρονο αρχιτεκτονικό λεξιλόγιο σε μία αρμονική μίξη του παραδοσιακού και του νεωτερικού χαρακτήρα της ελληνικής υπαίθρου». Πηγή: ktirio.gr

https://www.ktirio.gr/el/%CE%BA%CF%84%CE%B9%CF%81%CE%B9%CE%B1/%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%B9%CE%B5%CF%82/%E2%80%9C-touch-new%E2%80%9D-%CE%BA%CE%B1%CF%84%CE%BF%CE%B9%CE%BA%CE%AF%CE%B1-%CF%83%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%84%CF%81%CE%B9%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%AC%CF%81%CE%BF-%CF%84%CE%AE%CE%BD%CE%BF%CF%82

[justforbooks]

Περπατώντας κατά μήκος της οδού Σαλαμίνος, εκεί που γωνιάζει με την Ψαρών, λίγο προτού ο Πειραιάς αγγίξει τη Δραπετσώνα, στέκει η ιστορική μπακαλοταβέρνα Το Ειδικόν. Μια γωνία που δεν μοιάζει καθόλου παράταιρη με το υπόλοιπο τετράγωνο κι ας μην είναι hip. Ζωγραφισμένες στο χέρι πινακίδες με «Εδώδιμα», «Αποικιακά» και «Ρετσίνα Μεσογείων» είναι κρεμασμένες και σε εισάγουν άμεσα σε μια αλλοτινή εποχή, στην οποία μεταφέρεσαι από το κατώφλι, προτού ακόμα πατήσεις τα φθαρμένα τσιμεντένια πλακάκια του μαγαζιού.

Το οινοπαντοπωλείο άρχισε να λειτουργεί το 1920 από τον κ. Αριστείδη, εκ Πειραιώς, με καταγωγή από το Γαρδίκι Τρικάλων. Το πρωί λειτουργούσε ως μπακάλικο και το βράδυ ως ταβέρνα, ένα στυλ που είχε άνθηση εκείνα τα χρόνια και έδωσε το όνομά του στις μπακαλοταβέρνες. Ο κόσμος που περνάει σήμερα την πόρτα γνωρίζει τον κύριο Αποστόλη, γιο του ιδρυτή, κλειδοκράτορα και θεσμοφύλακα του μαγαζιού.

Από την παραγωγή στην κατανάλωση, λοιπόν, οι μεζέδες και το κρασί που το πρωί ήταν προς πώληση, το βράδυ έφταναν σερβιρισμένοι στα λιγοστά τραπέζια.

Το Ειδικόν έχει ό,τι χρειάζεται και ό,τι του πρέπει. Τυρί, φάβα, ντομάτα με ελιές, κεφτέδες, συκώτι, κάνα παστό, ομελέτα κορν μπιφ και το περίοπτο βαθύ πιάτο με τις τηγανητές πατάτες και από πάνω τέσσερα αυγά μάτια. Από ποτά, κρασί και μπίρα. Τελεία.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[proplasmata]

Κλίμακα

Η κλίμακα είναι σημαντική γιατί μας δίνει τη δυνατότητα να αναγνωρίσουμε τη σχέση μεταξύ ενός σχεδίου ή μaκετάς ενός έργου και του πραγματικού μεγέθους του έργου.

Η παραγωγή  σχεδίων υπό κλίμακα με ακρίβεια, είναι μια από τις πιο σημαντικές πτυχές του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού.

Σε κάθε περίπτωση, σε όποια κλίμακα και αν δουλεύουμε κάθε φορά είναι σημαντικό να λαμβάνεται υπόψη το τι θέλουμε να σκεφτούμε και το τι θέλουμε να δείξουμε.

Καθώς οι κλίμακες μεγαλώνουν, αξιολογούμε το ποια στοιχεία του έργου πρέπει να επισημανθούν κάθε φορά.

1:5000 Πολεοδομικός Σχεδιασμός

1:1000 Αστικός Σχεδιασμός

1:500 Αστικός - Αρχιτεκτονικός Σχεδιασμός

1:200 Αρχιτεκτονικός Σχεδιασμός

1:100 Αρχιτεκτονικός Σχεδιασμός

1:50 Αρχιτεκτονικός Σχεδιασμός - Σχεδιασμός Μικρής Κλίμακας 

1:20 Σχεδιασμός Μικρής Κλίμακας και Λεπτομερειών Εφαρμογής

1:10 Σχεδιασμός Αντικειμένου και Λεπτομερειών Εφαρμογής

1:5 Σχεδιασμός Αντικειμένου και Λεπτομερειών Εφαρμογής

1:5000 – Χάρτης Πόλεως

Στην ουσία πρόκειται για χάρτες που δείχνουν το σύνολο ενός οικισμού. Το σχέδιο περιέχει ενδείξεις για τα κενά και τα πλήρη σε επίπεδο πόλης, σημαντικά κτήρια, οδικά δίκτυα, κ.α.

1:1000 – Χάρτης-Σχέδιο Τοποθεσίας

Στην κλίμακα 1:000  εστιάζουμε στην ευρύτερη Τοποθεσία και στο Context εντός του οποίου εντάσσεται το Γήπεδο/Οικόπεδο. Π.χ Αν το γήπεδό μας είναι σε μία κωμόπολη δείχνουμε την σχέση του με τον οικισμό. Το σχέδιο περιέχει ενδείξεις για τα ύψη των κτιρίων, τις χρήσεις γης, για τα οδικά δίκτυα, κ.α.

1:500 – Τοπογραφικό Σχέδιο Γηπέδου/Οικοπέδου

Δείχνει τον περιβάλλοντα χώρο του γηπέδου/οικοπέδου. Για παράδειγμα αν πρόκειται για  αστικό ιστό τότε θα μιλούσαμε για το οικοδομικό τετράγωνο στο οποίο εντάσσεται και τα απέναντι γήπεδα, τα οδικά δίκτυα, τις προσβάσεις, το ανάγλυφο, κ.α.

1:200  – Γενική Κάτοψη (ή Κάτοψη σε μεγαλύτερα έργα), Γενική Τομή (ή Τομή), Γενικές Όψεις (ή Όψεις) 

Στην κλίμακα 1:200 αρχίζουμε να εστιάζουμε περισσότερο στο ίδιο το γήπεδο και στο έργο που σχεδιάζουμε.

Τα συνθετικά στοιχεία του σχεδιασμού αρχίζουν να γίνονται πιο εμφανή: τα σχήματα και οι όγκοι, η πρόσβαση, και η σχέση μεταξύ κτισμένων και άκτιστων χώρων. 

Σε μεγαλύτερα έργα η κλίμακα 1:200 μπορεί να αφορά σε σχέδια Κατόψεων, Τομών και Όψεων επιτρέποντας έτσι μία πιο γενική ανάγνωση της πρότασης μας.

Όταν πρόκειται για μεσαίας κλίμακας έργα, η κλίμακα 1:200 μπορεί να χρησιμοποιηθεί προκειμένου να γίνει μία πρώτη προσέγγιση του θέματος, στο πρώτο στάδιο των συζητήσεων πριν περάσουμε σε μία μεγαλύτερη κλίμακα.

Τα σχέδια σε κλίμακα 1:200 δεν περιέχουν πολλές λεπτομέρειες. 

Τα σχέδια Κατόψεων σε κλίμακα 1:200 πρέπει να δείχνουν ξεκάθαρα τις εσωτερικές διατάξεις των χώρων και των λειτουργιών, τα κύρια αρχιτεκτονικά δομικά στοιχεία (υποστυλώματα, χωρίσματα, κλπ) και τη θέση των ανοιγμάτων. 

Η κάτοψη της Στάθμης του Ισογείου περιλαμβάνει πάντα και τον Περιβάλλοντα χώρο.

Στοιχεία όπως κουφώματα παραθύρων/θυρών, εσωτερικά χωρίσματα και μη-δομικοί τοίχοι πρέπει να σχεδιάζονται με πολύ απλοποιημένο τρόπο. Όλοι οι τοίχοι (εσωτερικοί ή εξωτερικοί) πάχους κάτω των 20 cm πρέπει να σχεδιάζονται ως συμπαγείς, ενώ τοίχοι πάχους μεγαλύτερου από 20 cm πρέπει να σχεδιάζονται με δύο χοντρές γραμμές δίχως πλήρωση με διαγραμμίσεις (hatch).

Τα διαφορετικά υλικά που χρησιμοποιούνται δεν χρειάζεται να εμφανίζονται στην κλίμακα αυτή.

Τα Σχέδια Κατόψεων στην κλίμακα 1:200 πρέπει επίσης να περιλαμβάνουν τις εξής απαραίτητες πληροφορίες:

- Λειτουργίες των επιμέρους Χώρων και τα Εμβαδά τους

- Γραμμές Προβολών

- Γραμμές Τομών

- Βασικές διαστάσεις

- Ενδείξεις Στάθμης τόσο εντός όσο και εκτός του κτηρίου

- Ένδειξη Βορρά

Όσον αφορά στις Τομές, εκεί ισχύουν τα ίδια με τις Κατόψεις όσον αφορά στα πάχη των Τοίχων και των Πλακών αλλά πρέπει να αναφέρονται και οι ακόλουθες πληροφορίες:

- Βασικές διαστάσεις

- Ενδείξεις Στάθμης και Ενδείξεις Κλίσεων (αν υπάρχουν)

Όσον φορά στις Όψεις, εκεί πρέπει να αναφέρονται οι ακόλουθες πληροφορίες:

- Πιο αναλυτικές διαστάσεις από ότι στην κλίμακα 1:200

- Ενδείξεις Στάθμης και Ενδείξεις Κλίσεων (αν υπάρχουν)

- Προαιρετικά: Για την καλύτερη κατανόηση των Όψεων, μπορεί να χρειαστεί να προστεθούν Χρώματα, Σκιές και Υφές μαζί με τις απαραίτητες ενδείξεις. Ωστόσο, τα Τεχνικά Σχέδια Όψεων ΔΕΝ πρέπει να περιλαμβάνουν κανένα στοιχείο γραφιστικού σχεδιασμού

1:100 – Κατόψεις, Τομές, Όψεις

Η κλίμακα 1:100 -όπως και αυτές της 1:200 και 1:50- είναι η κατεχοξήν κλίμακα του Αρχιτεκτονικού Σχεδιασμού.

Στην κλίμακα 1:100 επεξεργαζόμαστε και παρουσιάζουμε τις προτάσεις μας.

Στην κλίμακα αυτή διακρίνονται ευδιάκριτα όλα τα πρωτεύοντα και τα δευτερεύοντα αρχιτεκτονικά στοιχεία του έργου προκειμένου να προκύπτει με σαφήνεια η κατανόηση του . 

Σε μικρότερα έργα η κλίμακα 1:100 μπορεί να αφορά σε σχέδια Κατόψεων, Τομών και Όψεων επιτρέποντας έτσι μία πιο γενική ανάγνωση της πρότασης μας.

Όταν πρόκειται για μικρής κλίμακας έργα, η κλίμακα 1:100 μπορεί να χρησιμοποιηθεί προκειμένου να γίνει μία πρώτη προσέγγιση του θέματος, στο πρώτο στάδιο των συζητήσεων πριν περάσουμε σε μία μεγαλύτερη κλίμακα.

Τα σχέδια σε κλίμακα 1:100 αρχίζουν να έχουν έναν βαθμό λεπτομέρειας. 

Τα σχέδια Κατόψεων δείχνουν ξεκάθαρα τις εσωτερικές διατάξεις των χώρων και των λειτουργιών, τα κύρια αρχιτεκτονικά δομικά στοιχεία (υποστυλώματα, χωρίσματα, κλπ) και τη θέση των ανοιγμάτων. 

Η κάτοψη της Στάθμης του Ισογείου περιλαμβάνει πάντα και τον Περιβάλλοντα χώρο.

Στοιχεία όπως κουφώματα παραθύρων/θυρών, εσωτερικά χωρίσματα και μη-δομικοί τοίχοι σχεδιάζονται με πιο αναλυτικό τρόπο σε σχέση με την κλίμακα 1:200. Όλοι οι τοίχοι (εσωτερικοί ή εξωτερικοί) σχεδιάζονται με δύο χοντρές γραμμές. Η πλήρωση με διαγραμμίσεις (hatch) είναι προαιρετική.

Τα διαφορετικά υλικά που χρησιμοποιούνται αρχίζουν να εμφανίζονται στην κλίμακα αυτή με αφαιρετικό τρόπο.

Ο Σταθερός εξοπλισμός εμφανίζεται σχηματικά και με μικρό βαθμό λεπτομέρειας

Ο κινητός Εξοπλισμός δεν εμφανίζεται ή αν εμφανιστεί αφορά μόνο σε μεγάλα αντικείμενα που παρουσιάζονται σχηματικά και με μικρό βαθμό λεπτομέρειας

Τα Σχέδια Κατόψεων στην κλίμακα 1:100 πρέπει επίσης να περιλαμβάνουν τις εξής απαραίτητες πληροφορίες:

- Λειτουργίες των επιμέρους Χώρων και τα Εμβαδά τους 

- Γραμμές Προβολών 

- Γραμμές Τομών 

- Βασικές και Αναλυτικές Διαστάσεις

- Ενδείξεις Στάθμης τόσο εντός όσο και εκτός του κτηρίου 

- Ένδειξη Βορρά

Όσον αφορά στις Τομές, εκεί ισχύουν τα ίδια με τις Κατόψεις αλλά πρέπει να αναφέρονται και οι ακόλουθες πληροφορίες:

- Μέγιστο ύψος

- Λεπτομέρειες Όψεων

- Εσωτερικά Ύψη Θυρών και Ανοιγμάτων 

- Πάχη Πλακών

-Βασικές και Αναλυτικές  Διστάσεις

- Ενδείξεις Στάθμης και Ενδείξεις Κλίσεων (αν υπάρχουν)

Όσον φορά στις Όψεις, εκεί πρέπει να αναφέρονται οι ακόλουθες πληροφορίες:

- Όλα τα εφαρμοσμένα υλικά & στοιχεία στην πρόσοψη.

- Ο τρόπος λειτουργίας και ανοίγματος των θυρών & παραθύρων 

- Δομικά στοιχεία πίσω από την πρόσοψη, με διακεκομμένη γραμμή (συνήθως απαραίτητη, ανάλογα με την κατασκευή και την επένδυση της πρόσοψης)

- Προαιρετικά: Για την καλύτερη κατανόηση των Όψεων, μπορεί να χρειαστεί να προστεθούν Χρώματα, Σκιές και Υφές μαζί με τις απαραίτητες ενδείξεις. Ωστόσο, τα Τεχνικά Σχέδια Όψεων ΔΕΝ πρέπει να περιλαμβάνουν κανένα στοιχείο γραφιστικού σχεδιασμού

1:50 – Κατόψεις, Τομές, Όψεις 

Τα σχέδια σε κλίμακα 1:50 έχουν έναν μεγαλύτερο βαθμό λεπτομέρειας. 

Τα σχέδια Κατόψεων σε κλίμακα 1:50 δείχνουν ξεκάθαρα ό,τι δείχνουν και τα σχέδια κατόψεων σε κλίμακα 1:100 όμως πλέον περιέχουν επαρκείς λεπτομέρειες για το πώς θα είναι κατασκευασμένοι οι τοίχοι, τα εσωτερικά χωρίσματα και οι συνδέσεις των δομικών & μη-δομικών στοιχείων.  Οπότε οι τοίχοι (εσωτερικοί ή εξωτερικοί) δεν σχεδιάζονται εδώ απλά με δύο χοντρές γραμμές αν δεν πρόκειται για συγκεκριμένης μορφής τοιχοποιία. Στην περίπτωση αυτή η πλήρωση τους με ειδικές διαγραμμίσεις (hatches) εδώ πια είναι υποχρεωτική. 

Αντιστοίχως στοιχεία όπως κουφώματα παραθύρων/θυρών, εσωτερικά χωρίσματα και μη-δομικοί τοίχοι σχεδιάζονται με πιο αναλυτικό τρόπο σε σχέση με την κλίμακα 1:100. Επίσης τα διαφορετικά υλικά που χρησιμοποιούνται στα δάπεδα εμφανίζονται στην κλίμακα αυτή.

Ο Σταθερός εξοπλισμός εμφανίζεται με μεγαλύτερη ευκρίνεια και λεπτομέρεια. Ο Κινητός εξοπλισμός εμφανίζεται με ευκρίνεια και λεπτομέρεια. Αλλά η επιλογή το τι θα περιλάβουμε στο σχέδιο σε σχέση με τον κινητό εξοπλισμό θέλει ιδιαίτερη σκέψη.

Τα Σχέδια Κατόψεων στην κλίμακα 1:50 πρέπει επίσης να περιλαμβάνουν εκτός από τις πληροφορίες που περιλαμβάνονται στην κλίμακα 1:100 και:

- Πιο αναλυτικές διαστάσεις από ότι στην κλίμακα 1:100

- Γενικές Υποδείξεις Υλικών (με Γραφικό και με Λεκτικό τρόπο)

- Ύψη Ανοιγμάτων (Παραθύρων, Θυρών) 

Όσον αφορά στις Τομές, εκεί ισχύουν τα ίδια με τις Κατόψεις όσον αφορά στις επαρκείς λεπτομέρειες για το πώς θα είναι κατασκευασμένοι οι τοίχοι, τα εσωτερικά χωρίσματα, τα πατώματα και οι οροφή/στέγη, τη θεμελίωση όπως επίσης και οι συνδέσεις των δομικών & μη-δομικών στοιχείων.  αλλά πρέπει να αναφέρονται και οι ακόλουθες πληροφορίες:

Τα Σχέδια Τομών στην κλίμακα 1:50 πρέπει επίσης να περιλαμβάνουν εκτός από τις πληροφορίες που περιλαμβάνονται στην κλίμακα 1:100 και:

- Πιο αναλυτικές διαστάσεις από ότι στην κλίμακα 1:100

- Γενικές Υποδείξεις Υλικών (με Γραφικό και με Λεκτικό τρόπο)

Τα Σχέδια των Όψεων στην κλίμακα 1:50 πρέπει επίσης να περιλαμβάνουν εκτός από τις πληροφορίες που περιλαμβάνονται στην κλίμακα 1:100 αλλά σε μεγαλύτερη λεπτομέρεια

1:20 & 1:10 & 1:5  – Κατόψεις, Τομές, Όψεις

Στην Κλίμακα 1:20 σχεδιάζουμε Κατοψεις και Εσωτερικές Όψεις επιμέρους χώρων/δωματίων. 

Επίσης στην Κλίμακα αυτή όπως και στην Κλίμακα 1:10 σχεδιάζουμε Κλιμακοστάσια, Έπιπλα και Κινητό ή Ακίνητο Εξοπλισμό.

Στην Κλίμακα 1:10 και στην κλίμακα 1:5 σχεδιάζουμε με μεγαλύτερη ακρίβεια Λεπτομέρειες Επιμέρους Στοιχείων (Μη-Δομικών Στοιχειών, Ψευδοροφών, Χωρισμάτων, κλπ), Τεχνικές Λεπτομέρειες και διεξοδικές Λεπτομέρειες της Κατασκευής  στο στάδιο της Μελέτης Εφαρμογής ενός έργου. 

Τα Σχέδια Λεπτομερειών αυτά είναι απαραίτητα προκειμένου να μην υπάρχουν θολά σημεία όσον αφορά την εκτέλεση και την εφαρμογή επιμέρους σημείων του έργου.

[eccedentesiastmusician]

Κατοίκησα μια χώρα που ‘βγαινε από την άλλη, την πραγματική, όπως τ’ όνειρο από τα γεγονότα της ζωής μου.

Την είπα κι αυτήν Ελλάδα και τη χάραξα πάνω στο χαρτί να τηνε βλέπω.

Τόσο λίγη έμοιαζε· τόσο άπιαστη.

Περνώντας ο καιρός όλο και τη δοκίμαζα: με κάτι ξαφνικούς σεισμούς, κάτι παλιές καθαρόαιμες θύελλες.

Άλλαζα θέση στα πράγματα να τ’ απαλλάξω από κάθε αξία.

Μελετούσα τ’ Ακοίμιστα και την Ερημική ν’ αξιωθώ να φκιάνω λόφους καστανούς, μοναστηράκια, κρήνες.

Ως κι ένα περιβόλι ολόκληρο έβγαλα γιομάτο εσπεριδοει- δή που μύριζαν Ηράκλειτο κι Αρχίλοχο.

Μα ‘ταν η ευωδία τόση που φοβήθηκα.

Κι έπιασα σιγά σιγά να δένω λόγια σαν διαμαντικά να την καλύψω τη χώρα που αγαπούσα. Μην και κανείς ιδεί το κάλλος. Ή κι υποψιαστεί πως ίσως δεν υπάρχει.

Λοιπόν τριγύριζα μέσα στη χώρα μου κι έβρισκα τόσο φυσική τη λιγοσύνη της, που ‘λεγα πως, δε γίνεται, θα πρέπει να ‘ναι από σκοπού το ξύλινο τούτο τραπέζι με τις ντομάτες και τις ελιές μπρος στο παράθυρο.

Για να μπορεί μια τέτοια αίσθηση βγαλμένη απ’ το τετράγωνο του σανιδιού με τα λίγα ζωηρά κόκκινα και τα πολλά μαύρα να βγαίνει κατευθείαν στην αγιογραφία.

Και αυτή, αποδίδοντας τα ίσα, να προεχτείνεται μ’ ένα μακάριο φως πάνω απ’ τη θάλασσα εωσότου αποκαλυφθεί της λιγοσύνης το πραγματικό μεγαλείο.

Φοβούμαι να μιλάω μ’ επιχειρήματα που μόνον η άνοιξη δικαιωματικά διαθέτει: όμως την παρθενία που πρεσβεύω έτσι την αντιλαμβάνομαι και μόνον έτσι τη φαντάζομαι να κρατάει τη μυστική της αρετή: μεταβάλλοντας σε άχρηστα όλα τα μέσα που θα μπορούσαν να επινοήσουν οι άνθρωποι για τη συντήρηση και την ανανέωσή της.

Την άνοιξη δεν τη βρήκα τόσο στους αγρούς ή, έστω, σ’έναν Botticelli όσο σε μια μικρή Βαϊφόρο κόκκινη. Έτσι και μια μέρα, τη θάλασσα την ένιωσα κοιτάζοντας μια κεφαλή Διός.

Όταν ανακαλύψουμε τις μυστικές σχέσεις των εννοιών και τις περπατήσουμε σε βάθος θα βγούμε σ’ ένα άλλου είδους ξέφωτο που είναι η Ποίηση.

Και η Ποίηση πάντοτε είναι μία, όπως ένας είναι ο ουρανός.

Το ζήτημα είναι από που βλέπει κανείς τον ουρανό.

Εγώ τον έχω δει από καταμεσής της θάλασσας.

Οδυσσέας Ελύτης – Μικρός Ναυτίλος

(απόσπασμα)

[sidokasa]

ποσο το λατρεύω όταν με υποτιμάμε επειδή είμαι γενικά ήρεμος άνθρωπος,μου έδωσε το πάσο και τα εκανα όλα πουτανα στη δουλειά με άκουσε όλο το τετράγωνο,κατέβηκαν γραμματείς και διευθυντές 🥰🥰🥰

Το ποσο υπέροχα ένιωσα δοου που ξέσπασα

[babiskavvadias]

Η απελευθέρωση - Μπάμπης Καββαδίας

(2ο βραβείο στον Α΄ Λογοτεχνικό Διαγωνισμό Διηγήματος για τον El Greco, Εκδόσεις Ρώμη, Θεσσαλονίκη 2014)

Κοίταξε το ρολόι του. Πριν προλάβει να δυσανασχετήσει για την διαφαινόμενη αργοπορία του άλλου, τον είδε να περνάει έξω από τη τζαμαρία του καφέ. Την επόμενη στιγμή σάρωνε από την πόρτα με μια αγχωμένη ματιά το εσωτερικό. Δεν χρειάστηκε να του κάνει νόημα. Πλησίασε το τραπέζι έχοντας κάτω απ’ την μασχάλη του ένα τετράγωνο δέμα, 40 επί 40, τυλιγμένο με κίτρινο χαρτί και δεμένο με σπάγκο από λινάρι.

«Τά ‘φερες;» τον ρώτησε ο νιοφερμένος, χωρίς να καθίσει, σφίγγοντας στο στήθος του με τα δυο του χέρια το δέμα, γερά αλλά και τρυφερά, σα μωρό.

Δεν απάντησε αμέσως. Σκάλωσε για λίγο στην εμφάνισή του. Ήταν δυνατόν; Αυτός ο κακομοίρης; Το βλέμμα του ταξίδεψε στους γκρίζους κροτάφους -της ταλαιπώριας, όχι της γοητείας-, στους μαύρους κύκλους γύρω απ’ τα μάτια -αναμφίβολα μόνιμο χαρακτηριστικό κι όχι πρόσκαιρο σημάδι ενός ξενυχτιού-, στους σκυφτούς ώμους, στα τριμμένα ρούχα. Το γενάκι και τα ρουφηγμένα μάγουλα του ��διναν μορφή ασκητική. Η ομοιότητα -σκέφτηκε- ήταν εντυπωσιακή για να είναι τυχαία.

«Εδώ είναι;» τον ρώτησε, δείχνοντας με το κεφάλι του το δέμα.

Αγριωπά ο άλλος επανέλαβε την ερώτησή του.

«Τά ‘φερες;»

Χαμογέλασε πλατιά για να τον καθησυχάσει.

«Και βέβαια. Αλλά πρώτα θέλω να τον δω.»

Σήκωσε τα χέρια του προς το δέμα. Ο άλλος τραβήχτηκε.

«Περίμενε!» έκανε απότομα. «Όχι ακόμα. Να δω τα λεφτά.»

Κούνησε το κεφάλι του συγκαταβατικά και σήκωσε κάτω απ’ το τραπέζι ένα σάκο. Τον τοποθέτησε στην καρέκλα δίπλα του και τον άνοιξε προς το μέρος του: Δεσμίδες πενηντάρικων και εικοσάρικων μέχρι απάνω.

«Είναι όλα εδώ. Τώρα, τον πίνακα.»

Με το ένα χέρι έδωσε το σάκο και με το άλλο πήρε το δέμα. Ψηλάφισε τις άκρες του και ένοιωσε την ανάγλυφη διακόσμηση της κορνίζας. Τα μάτια του φωτίστηκαν. «Ήταν αλήθεια! Με την κορνίζα τον βούτηξε!», σκέφτηκε. Δεν τόλμησε να πάει το χέρι του προς το κέντρο· φοβόταν μην πειράξει τον καμβά. Έκανε να τραβήξει τον σπάγκο, για ν’ ανοίξει το δέμα.

«Μη!» έσκουξε πνιχτά ο άλλος. «Όχι εδώ! Όχι μπροστά μου!» Τον κοίταξε με απορία, καθώς ο άλλος έβαζε το χέρι μέσα στο σακάκι του και έβγαζε μερικές φωτογραφίες πολαρόιντ. «Θα πρέπει να σ’ εμπιστευθώ για τα λεφτά. Κι εσύ, θα πρέπει να μ’ εμπιστευθείς για τον πίνακα», είπε πιο μαλακά. Ακούμπησε τις πολαρόιντ στο τραπέζι και κάθησε. Ήταν έντεκα, με ημερομηνίες σημειωμένες στο άσπρο τους περιθώριο. 21/3/2003, 21/3/2004, 21/3/2005 και ούτω καθεξής. Όλες τους απεικόνιζαν το ίδιο πράγμα: Τον πίνακα, ενώ το κεφάλι που φαινόταν μπροστά απ’ αυτόν ανήκε αναμφίβολα στον συνομιλητή του. Πόσο μέσα είχε πέσει! Το κεφάλι του ήταν ολόιδιο με αυτό της φιγούρας στον πίνακα. Θα ‘λεγες ότι ο Ελ Γκρέκο τον είχε στο εργαστήρι του, για μοντέλο. Ναι, σκέφτηκε, δεν θα του φαινόταν παράξενο, αν αυτή η ταλαιπωρημένη φιγούρα ήταν ένας ζωντανός νεκρός, καταδικασμένος να τριγυρνά στον πάνω κόσμο, 500 χρόνια τώρα. Ξανακοίταξε την πρώτη πολαρόιντ. Όχι. Αυτός που ποζάρει μπροστά στον πίνακα δεν είναι απέθαντος. Είναι ένας άνθρωπος γεμάτος ζωή, με μάτια που αστράφτουν από ενθουσιασμό. Το νεανικό του πρόσωπο δεν το σκιάζει τίποτα. Μόλις κατόρθωσε το ακατόρθωτο και το απολαμβάνει. Όχι, τα σύννεφα αρχίζουν να εμφανίζονται στις επόμενες πολαρόιντ. Ο πίνακας παραμένει αναλλοίωτος, αλλά ο άνθρωπος μπροστά του αλλάζει. Το ��έρι που κρατάει τη φωτογραφική μηχανή τραβώντας αυτές τις selfies χαμηλώνει σιγά σιγά, χρόνο με το χρόνο. Και ο άνθρωπος κοιτάει τον φακό όλο και πιο εξαντλημένος. Οι πρώτες φωτογραφίες ήταν τρόπαια νίκης. Οι μεσαίες φλέρταραν με την αγγαρεία. Στις τελευταίες, η λάμψη του ενθουσιασμού στα μάτια έχει δώσει ξεκάθαρα τη θέση της στην λάμψη της τρέλας και της απόγνωσης.

Όσο ο άλλος ψαχούλευε τις δεσμίδες μέσα στην τσάντα, εστίασε στο δεύτερο επίπεδο των πολαρόιντ, στον πίνακα: Ναι, ήταν αυτός. Ένας χαμένος για αιώνες Άγιος Φραγκίσκος της Ασσίζης λαμβάνων τα στίγματα, του Ελ Γκρέκο, έργο περίπου του 1595. Μια από τις 6-7 παραλλαγές που έκανε με αυτό το θέμα ο Δάσκαλος –και σώζονται ακόμα.

Αφού ρούφηξε φωτογραφία την φωτογραφία, άφησε τις πολαρόιντ στο τραπέζι και εξέτασε τον άλλον. Έτρεμε, και όχι λόγω του ότι ψηλαφούσε τόσες χιλιάδες ευρώ. Και πριν έτρεμε, πριν πάρει στα χέρια του το σάκο. Και στο τηλέφωνο η φωνή του ακουγόταν τρεμάμενη. Πώς διάολο μπόρεσε αυτό το ανθρώπινο ράκος, να κάνει τη «ληστεία του αιώνα» πριν 11 χρόνια;

Εντάξει, δεν ήταν μόνος του. Οι συνεργάτες του, όμως δεν φάνηκαν ιδιαίτερα έξυπνοι, αν τους κρίνεις απ’ το ότι πιάστηκαν μέσα στη βδομάδα μετά τη ληστεία. Μπα… Δεν είχε νόημα να τον ρωτήσει λεπτομέρειες. Όλοι τις γνώριζαν. Και ένας 12χρονος μπορεί να googlάρει και να τις μάθει. Ο πίνακας, που ανήκε σε μια ιδιωτική συλλογή, βρισκόταν στην Αθήνα για μια έκθεση. Η λήξη της έκθεσης και η μεταφορά των έργων στο αεροδρόμιο για να επιστραφούν αυτά στους ιδιοκτήτες τους, συνέπεσε με μια ��πό τις μεγαλύτερες πορείες ενάντια στους βομβαρδισμούς στο Ιράκ. Ένας συνδυασμός καλών πληροφοριών, ερασιτεχνισμών των διοργανωτών της έκθεσης, αποφασισμένων συνεργατών και χιλιάδων εξαγριωμένων διαδηλωτών που είχαν ξεχυθεί από την Ομόνοια ως τον κόμβο Αμπελοκήπων είχε σαν αποτέλεσμα τα φορτηγά να χτυπηθούν, λίγα μόλις λεπτά μετά την αναχώρησή τους από την Εθνική Πινακοθήκη. Δέκα πίνακες ανυπολόγιστης αξίας έκαναν φτερά. Με τους συνεργούς ανακαλύφθηκαν οι εννιά. Ο δέκατος, αυτός ο Ελ Γκρέκο, εξαφανίστηκε, μαζί με τον εμπνευστή και οργανωτή της καταδρομικής επιχείρησης. Και τώρα, ω τώρα! τους είχε και τους δύο μπροστά του.

Ξανακοίταξε τις πολαρόιντ. Τις έφερε ακόμα πιο κοντά στα μάτια του. Ναι, ο πίνακας ήταν αναμφίβολα κρεμασμένος, από καρφί. Ο τοίχος φαινόταν ο ίδιος. Και στις 11 φωτογραφίες. Μόνο το χρώμα του σκούραινε σταδιακά, μαρτυρώντας το πέρασμα των χρόνων -και την ηλικία των πολαρόιντ. Ώστε έτσι λοιπόν. Για 11 χρόνια ο πίνακας βρισκόταν στο ίδιο μέρος. Από την πρώτη μέρα που κλάπηκε. Και μαζί του ήταν και ο κλέφτης. Γούστο θα είχε, να τον είχε συνέχεια κρεμασμένο στο σπίτι του, στο σαλόνι του, στο γραφείο του ή στην κρεβατοκάμαρά του! Να τον βλέπουν οι επισκέπτες του, οι φίλοι του, η ή ο σύντροφός του.

Ο άλλος σταμάτησε το ψευτομέτρημα των λεφτών και τον κοίταξε. Δεν έτρεμε τόσο πολύ πλέον. Η έκφραση στο πρόσωπό του είχε μαλακώσει. Ψέλλισε ένα «Σ’ ευχαριστώ». Για τα χρήματα; Είναι δυνατόν; Αυτός ο επαγγελματίας να λέει «σ’ ευχαριστώ;» Τι διάολο είχε πάθει;

«Σ’ ευχαριστώ που τον παίρνεις από μένα. Δεν άντεχα άλλο.» Σταμάτησε και πήρε δυο ανάσες. «Δεν μπορείς να φανταστείς πόσες φορές έφτασα στα πρόθυρα να τον καταστρέψω.»

Γιατί τόσο μίσος για ένα τέτοιο αριστούργημα;

«Μετά το χτύπημα εξαφανίστηκα. Τσιμπάγανε και τους δικούς μου… Ούτε σκέψη να τον σπρώξω ακόμα. Ο αγοραστής που τον περίμενε ήξερε ότι ήταν στο πρόγραμμα μια κάποια περίοδος αναμονής μέχρι να τον πάρει στα χέρια του…»

Το αγρίμι που βρυχιόταν μπροστά του 5 λεπτά της ώρας πριν, πλέον είχε εξαφανιστεί. Τα λόγια σιγά σιγά έρρεαν αβίαστα και συγκροτημένα από το στόμα του. Λες; Τα χιλιάρικα εξανθρώπισαν τον πίθηκο;

«Ήμουν ευτυχισμένος. Δεν μ’ ένοιαζε που έπρεπε να κρύβομαι στα λαγούμια και να μη ξεμυτίζω καθόλου. Ήταν μέρος της δουλειάς. 15 χρόνια στο κουρμπέτι τα είχα μάθει καλά. Και η πληρωμή τις άξιζε αυτές τις θυσίες. Δεν μ’ ένοιαζε τι έκλεβα. Με το που έβγαζα την πρώτη πολαρόιντ, τα καταχώνιαζα και δεν ασχολιόμουνα με δαύτα. Διάβαζα τα βιβλία που είχα αφήσει στην άκρη, άκουγα τους δίσκους που δεν είχα προλάβει να ακούσω, έβλεπα ταινίες, έκανα ό,τι έχανα όσο καιρό προετοίμαζα το κάθε χτύπημα. Και όταν καταλάγιαζε ο αχός, τσουπ, ξεμυτούσα, παρέδιδα και εισέπραττα. Και ξεκίναγα την ετοιμασία για το επόμενο.»

Ρούφηξε μια γερή γουλιά νερό από ένα ποτήρι που ήταν στο τραπέζι.

«Όλα πήγαιναν ρολόι, σε όλες μου τις δουλειές. Μέχρι που έπεσε στα χέρια μου αυτός ο αναθεματισμένος.» Δεν έδειξε τον πίνακα. Δεν κοίταξε καν προς την καρέκλα που είχε ακουμπήσει ο άλλος το δέμα.

«Το βλέμμα του, αχ… το βλέμμα του… Αν τον δεις, θα καταλάβεις. Μου μοιάζει. Φτυστός είμαι. Στην αρχή τον άφησα κρεμασμένο. Σίγουρα ήταν ό,τι ομορφότερο είχα κλέψει ποτέ. Προσποιόμουν ότι ήταν καθρέφτης. Και άρχισα να του μιλάω, σαν να μιλούσα στον εαυτό μου. Φτου σου, ομορφάντρα μου. Τι φάτσα, τι κορμοστασιά. Τα μάτια του, δυο αναμμένα κάρβουνα που λάμπανε μέσα σε τόση μαυρίλα, πιο δυνατά κι απ’ τον Εσταυρωμένο που έστελνε απ’ την γωνιά του, πάνω αριστερά, τα στίγματα στον Φτωχούλη Άγιο. Κι αυτός μου απαντούσε, ξέρεις. Έστριβε το βλέμμα του και μού ‘λεγε πόσο πολύ χάρηκε που τον πήρα εγώ. Πόσο άξιος ήμουν που κατάφερα τέτοιο κόλπο και που ήμουν ακόμα ελεύθερος. Πως είχα επιδείξει τέτοια ευφυία, που όμοιά της δεν είχε συναντήσει άλλη φορά στην πεντακοσαετή του ύπαρξη, παρά μόνο όταν ο Ελ Γκρέκο σκούπιζε απέναντί του τα πινέλα του και τον κοιτούσε ολοκληρωμένο. Από τότε, στις τόσες χιλιάδες κόσμου που πέρασαν μπροστά του, κανένας δεν ήταν αντάξιός του.»

Αναστέναξε βαθιά και ρούφηξε μια ακόμα γουλιά νερό πριν συνεχίσει.

«Στο χρόνο ο αγοραστής άλλαξε γνώμη. Γαμημένοι νεόπλουτοι. Καμία σχέση με τους παλιούς ευρωπαίους αριστοκράτες. Τσαπατσούληδες κι ανυπόμονοι. Κι έτσι έμεινα με τον πίνακα. Δεν μπορώ να πω ότι στεναχωρήθηκα. Στα δύο χρόνια άρχισα να βγαίνω πάλι έξω, για να ξαναστήσω το δίκτυό μου. Ίσως και να βρω νέο αγοραστή. Και με έβλεπε να βγαίνω και δυσφορούσε. Είχε συνηθίσει, φαίνεται, τα ταξίδια, τους ανθρώπους, τις φροντίδες. Άρχισε να γκρινιάζει. Το βλέμμα του συνοφρυώθηκε. Σου φαίνεται απίστευτο, ε; Κι όμως. Έγινε ακόμα πιο σκυθρωπός. Και τα δάχτυλά του, αχ, αυτά τα μακριά δάχτυλα, εκεί που πριν τεντώνονταν σε ικεσία προς τον Εσταυρωμένο, τώρα σφίγγονταν σχεδόν σε γροθιά, αδιαφορώντας για το κόκκινο στίγμα στην παλάμη, με μόνο το δείχτη να στρέφεται απειλητικά προς εμένα. Θυμόταν τα χέρια του Δασκάλου όταν δουλεύαν πάνω του. Πώς τον φρόντιζαν, πώς τον χάιδευαν, πώς τον ομόρφαιναν. Πώς βλαστήμαγε σε μια λάθος πινελιά. Μα, πώς την ξεχώριζε τη λαθεμένη ανάμεσα στις τόσες ακατάστατες; Τι φοβόταν; Μην δείχνω εγώ άσχημος –μου έλεγε- ή μήπως μειωνόταν η αμοιβή του; Μήπως πληττόταν η υστεροφημία του; Του φώναζα, Σκάσε! Για να σε κλείσουν σ’ ένα σκοτεινό παρεκκλήσι σ’ έφτιαχνε! Για να σε χαζεύει κάποιος χοντρομπαλάς ευγενής, ή ένας διεστραμμένος επίσκοπος! Για να σε φιλάνε σιχαμένα χείλη και να γονατίζουν μπροστά σου βαρεμένοι θρησκόληπτοι! Για να μουτζουρώνεσαι απ’ την καπνίλα των κεριών! Αλλά αντί να ησυχάζει, φούντωνε! Τι λες ανθρωπάκι, μου απάνταγε. Η κάθε παραγγελία ήταν μόνο η αφορμή. Η σπίθα που έβαζε φωτιά σε ό,τι ήξεραν οι τοτινοί, σε ό,τι τόλμαγαν να φανταστούν οι κατοπινοί. Εσύ βλέπεις το πρόσωπό μου, τα παραμορφωμένα μου χαρακτηριστικά. Δεν μπορείς να διακρίνεις τίποτα πίσω από το μαύρο. Υπάρχουν άλλοι όμως που μπορούν. Και θέλουν να δουν. Και θέλουν να δείξουν σ’ όλο τον κόσμο τι κρύβεται πίσω από τις σκοτεινές μου γωνίες. Δες αυτή την πινελιά, στ’ αριστερό μου χέρι. Γιατί είν’ αλλιώτικη απ’ τις άλλες; Τι έκανε το Δάσκαλο να πατήσει έτσι το πινέλο του πάνω μου κι όχι αλλιώς; Ξέρεις εσύ; Μπορείς να καταλάβεις; Δες την πολύτιμη υπογραφή του, σα να είναι γραμμένη σε ένα παλιόχαρτο, που πίσω του κρύβει τα μεγαλύτερα μυστήρια του κόσμου!»

Κούνησε το κεφάλι του.

«Με έκανε σκουπίδι. Κάθε μέρα. Κάθε του φράση, μια ακόμα επιβεβαίωση της ασημαντότητάς μου. Ποιος είσ’ εσύ, μού ‘λεγε, που με κρατάς εδώ φυλακισμένο; Επέζησα από πολέμους, από καταστροφές, από λεηλασίες. Είδα να περνούν από μπροστά μου όλων των λογιών οι ανθρώποι. Τι νομίζεις, ότι είσαι ο πρώτος που έβαλε τ’ άνομο χέρι του πάνω μου; Υπερφίαλοι αξιωματικοί του Ναπολέοντα, ναζιστικά σκουλήκια, τσιράκια του Φράνκο… Κι εγώ να μην μπορώ να τον ξεκρεμάσω. Τι μου ζητάς; του ούρλιαζα. Σε ποιους θες να κηρύξεις την Πενία; Στο λαουτζίκο; Ήρθες καθυστερημένος! Κι άλλοι, πότε σ’ άκουσαν για να σ’ ακούσουν τώρα; Και τον άφηνα εκεί, να με ξεφτιλίζει… Γιατί ήξερα ότι είχε δίκιο. Με πλησίασαν αγοραστές, αλλά, για να τον τιμωρήσω –χα! έτσι ��όμιζα!-, τους αγνοούσα. Έντεκα χρόνια όμως είναι πολλά. Σώθηκαν και οι καβάτζες μου. Και έτσι, αποφάσισα να τον… απελευθερώσω, για να μην τον κάνω τελικά κομμάτια.»

Σηκώθηκε να φύγει.

«Ε! Τα λεφτά!», του φώναξε ο άλλος. Γύρισε και τον κοίταξε, γαλήνιος.

«Αυτά; Τα -πώς τα λέτε;- προσημειωμένα;», κάγχασε και ξανάκανε προς την έξοδο, με τα χέρια ψηλά, σαν να παραδινόταν.

Ο άλλος γέλασε.

«Χα χα! Τον κακομοίρη! Νομίζει ότι είμαι μπάτσος», μονολόγησε και κάθησε πιο αναπαυτικά στην καρέκλα του, περιμένοντάς τον να επιστρέψει. Γρήγορα θα διαπίστωνε ότι δεν θα τον συλλάμβανε κανείς.

[poetspoems]

ΟΔΥΣΣΕΑΣ  ΕΛΥΤΗΣ -απόσπασμα-μονόγραμμα 

μΘα πενθώ πάντα – μ’ ακούς; – για σένα,

μόνος, στον Παράδεισο.

Ι.

Θα γυρίσει αλλού τις χαρακιές

Της παλάμης, η Μοίρα, σαν κλειδούχος

Μια στιγμή θα συγκατατεθεί ο Καιρός

Πώς αλλιώς, αφού αγαπιούνται οι άνθρωποι

Θα παραστήσει ο ουρανός τα σωθικά μας

Και θα χτυπήσει τον κόσμο η αθωότητα

Με το δριμύ του μαύρου του θανάτου.

ΙΙ.

Πενθώ τον ήλιο και πενθώ τα χρόνια που έρχονται

Χωρίς εμάς και τραγουδώ τ’ άλλα που πέρασαν

Εάν είναι αλήθεια

Μιλημένα τα σώματα και οι βάρκες που έκρουσαν γλυκά

Οι κιθάρες που αναβόσβησαν κάτω από τα νερά

Τα “πίστεψέ με” και τα “μη”

Μια στον αέρα, μια στη μουσική

Τα δυό μικρά ζώα, τα χέρια μας

Που γύρευαν ν’ ανέβουνε κρυφά το ένα στο άλλο

Η γλάστρα με το δροσαχί στις ανοιχτές αυλόπορτες

Και τα κομμάτια οι θάλασσες που ερχόντουσαν μαζί

Πάνω απ’ τις ξερολιθιές, πίσω απ’ τους φράχτες

Την ανεμώνα που κάθισε στο χέρι σου

Κι έτρεμε τρεις φορές το μωβ  τρεις μέρες πάνω από τους καταρράχτες

Εάν αυτά είναι αλήθεια τραγουδώ

Το ξύλινο δοκάρι και το τετράγωνο φαντό

Στον τοίχο, τη Γοργόνα με τα ξέπλεκα μαλλιά

Τη γάτα που μας κοίταξε μέσα στα σκοτεινά

Παιδί με το λιβάνι και με τον κόκκινο σταυρό

Την ώρα που βραδιάζει στων βράχων το απλησίαστο

Πενθώ το ρούχο που άγγιξα και μου ήρθε ο κόσμος.

IΙΙ.

Έτσι μιλώ για σένα και για μένα

Επειδή σ’ αγαπώ και στην αγάπη ξέρω Να μπαίνω σαν Πανσέληνος Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ’ αχανή σεντόνια Να μαδάω γιασεμιά – κι έχω τη δύναμη Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω Μεσ’ από φεγγερά περάσματα και κρυφές της θάλασσας στοές Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε

Ακουστά σ’ έχουν τα κύματα Πώς χαιδεύεις, πώς φιλάς Πώς λες ψιθυριστά το “τι” και το “ε” Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο Πάντα εμείς το φως κι η σκιά

Πάντα εσύ τ’ αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό πλεούμενο Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά Το βρεγμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες Τα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά που μεγαλώνει Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ Επειδή σ’ αγαπώ και σ’ αγαπώ Πάντα εσύ το νόμισμα κι εγώ η λατρεία που το εξαργυρώνει:

Tόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο Τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική Καμάρα τ’ ουρανού με τ’ άστρα Τόσο η ελάχιστή σου αναπνοή

Που πια δεν έχω τίποτε άλλο Μεσ’ στους τέσσερεις τοίχους , το ταβάνι, το πάτωμα Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου Να μυρίζω από σένα και ν’ αγριεύουν οι άνθρωποι Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένο Δεν τ’ αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ ακούς Είναι νωρίς ακόμη μεσ’ στον κόσμο αυτόν αγάπη μου

Να μιλώ για σένα και για μένα.

ΙV. 

Είναι νωρίς ακόμη μεσ’ στον κόσμο αυτόν, μ’ ακούς

Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ’ ακούς

Το χαμένο μου αίμα και το μυτερό, μ’ ακούς

Μαχαίρι

Σαν κριάρι που τρέχει μεσ’ στους ουρανούς

Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ’ ακούς

Είμ’ εγώ, μ’ ακούς

Σ’ αγαπώ, μ΄ακούς

Σε κρατώ και σε πάω και σου φορώ

Το λευκό νυφικο της Οφηλίας, και μ’ ακούς

Πού μ’ αφήνεις, πού πας και ποιός, μ’ ακούς

Σου κρατεί το χέρι πάνω απ’ τους κατακλυσμούς

Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες

Θά’  ρθει μέρα, μ’ ακούς

Να μας θάψουν κι οι χιλιάδες ύστερα  χρόνοι, μ’ ακούς

Λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα, μ’ ακούς

Να γυαλίσει επάνω τους η απονιά, μ’ ακούς

Των ανθρώπων

Και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει, μ’ ακούς

Στα νερά ένα-ένα, μ’ ακούς

Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ’ ακούς

Κι είναι ο χρόνος μια μεγάλη εκκλησία, μ’ ακούς

Όπου κάποτε οι φιγούρες, μ’ ακούς

Των Αγίων

Βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ’ ακούς

Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ’ ακούς

Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω

Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς

Πουθενά δεν πάω, μ’ ακούς

Ή κανείς ή κι δυο μαζί, μ΄ακούς

Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας και, μ’ ακούς

Της αγάπης

��ια για πάντα το κόψαμε, μ’ ακούς

Και δε γίνεται ν’ ανθίσει αλλιώς, μ’ ακούς

Δεν υπάρχει το χώμα, δεν υπάρχει ο αέρας

Που αγγίξαμε, ο ίδιος, μ’ ακούς

Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ’ άλλους καιρούς

Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ’ ακούς

Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ’ ακούς

Μεσ’ στη μέση της θάλασσας

Από μόνο το θέλημα της αγάπης, μ’ ακούς

Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ’ ακούς

Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς

Άκου, άκου

Ποιός μιλεί στα νερά και ποιός κλαίει – ακούς;

Ποιός γυρεύει τον άλλο, ποιός φωνάζει – ακούς;

Είμ’ εγώ που φωνάζω κι είμ’ εγώ που κλαίω, μ’ ακούς

Σ΄αγαπώ, σ’ αγαπώ, μ’ ακούς.

ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ (1911-1996)

Whisperings of Maria

[eclecticstarlightblogger]

Τα Τρία Άλυτα Προβλήματα της Αρχαιότητας

1. Ο τετραγωνισμός του κύκλου, να κατασκευαστεί με χάρακα και διαβήτη τετράγωνο εμβαδού ίσο με το εμβαδόν δοθέντος κύκλου.   2. Ο διπλασιασμός του κύβου, να κατασκευαστεί με χάρακα και διαβήτη κύβος όγκου διπλάσιου του όγκου δοθέντος κύκλου.   3. Η τριχοτόμηση γωνίας, να χωριστεί με χάρακα και διαβήτη δοθείσα γωνία σε τρία ίσα μέρη. […] Τα Τρία Άλυτα Προβλήματα της Αρχαιότητας – olympia source…

[thoughtfullyblogger]

Τα Τρία Άλυτα Προβλήματα της Αρχαιότητας

1. Ο τετραγωνισμός του κύκλου, να κατασκευαστεί με χάρακα και διαβήτη τετράγωνο εμβαδού ίσο με το εμβαδόν δοθέντος κύκλου.   2. Ο διπλασιασμός του κύβου, να κατασκευαστεί με χάρακα και διαβήτη κύβος όγκου διπλάσιου του όγκου δοθέντος κύκλου.   3. Η τριχοτόμηση γωνίας, να χωριστεί με χάρακα και διαβήτη δοθείσα γωνία σε τρία ίσα μέρη. […] Τα Τρία Άλυτα Προβλήματα της Αρχαιότητας – olympia source…

[greekblogs]

Τα Τρία Άλυτα Προβλήματα της Αρχαιότητας

1. Ο τετραγωνισμός του κύκλου, να κατασκευαστεί με χάρακα και διαβήτη τετράγωνο εμβαδού ίσο με το εμβαδόν δοθέντος κύκλου.   2. Ο διπλασιασμός του κύβου, να κατασκευαστεί με χάρακα και διαβήτη κύβος όγκου διπλάσιου του όγκου δοθέντος κύκλου.   3. Η τριχοτόμηση γωνίας, να χωριστεί με χάρακα και διαβήτη δοθείσα γωνία σε τρία ίσα μέρη. […] Τα Τρία Άλυτα Προβλήματα της Αρχαιότητας – olympia source…

[skandaladiaplokidiafthora]

Τα Τρία Άλυτα Προβλήματα της Αρχαιότητας

1. Ο τετραγωνισμός του κύκλου, να κατασκευαστεί με χάρακα και διαβήτη τετράγωνο εμβαδού ίσο με το εμβαδόν δοθέντος κύκλου.   2. Ο διπλασιασμός του κύβου, να κατασκευαστεί με χάρακα και διαβήτη κύβος όγκου διπλάσιου του όγκου δοθέντος κύκλου.   3. Η τριχοτόμηση γωνίας, να χωριστεί με χάρακα και διαβήτη δοθείσα γωνία σε τρία ίσα μέρη. […] Τα Τρία Άλυτα Προβλήματα της Αρχαιότητας – olympia source…

[xionisgr]

ISBN:978-960-547-564-2 Συγγραφέας: Ελένη Βουδούρη Εκδότης: Άγκυρα Σελίδες: 32 Ημερομηνία Έκδοσης: 2022-05-26 Διαστάσεις: 25x25

[justforbooks]

ΦΕΛΙΤΣΙΤΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ όνομα μιας καλοθρεμμένης, ασπρόμαυρης γάτας που ζει στην οδό Αιόλου· το όνομά της δίνει στον τίτλο του νέου μυθιστορήματος της Μάρως Δούκα. Η Φελιτσιτά δεν είναι άστεγη. Ζει σε εκδοτικό οίκο της περιοχής. Και παρόλο που είναι ακατάδεκτη, καταδέχεται να δείξει τη συμπάθειά της και την αγάπη της σ’ έναν άστεγο που ζει γύρω από την Αγία Ειρήνη.

«Χώνεται στη σκέψη του και τον αναστατώνει με το μακρόσυρτο νιαούρισμά της η Φελιτσιτά, μη δίνεις σημασία σε όλα αυτά, σαν να θέλει να του πει, καλύτερα να αφεθείς στο ζωογόνο γουργουρητό μου, εφόσον το ξέρεις, δεν το ξέρεις; Άβυσσος το μέσα του ανθρώπου». Η Φελιτσιτά δεν θα αφήσει ποτέ τον άστεγο φίλο της, μέχρι την τελευταία σελίδα του μυθιστορήματος, και το όνομά της και η παρουσία της θα λειτουργούν πάντα ως ειρωνεία για το τι είναι τελικά η ευτυχία.

Η Μάρω Δούκα έγραψε ένα μυθιστόρημα για το τι είναι αυτή η ευτυχία, έτσι όπως την ψάχνουν όμως τα μέλη μιας καθημερινής, μικροαστικής πενταμελούς οικογένειας που μένουν κάπου στα Σεπόλια. Τι είναι η ευτυχία; Ένα μπολ με κεράσια; Η ελευθερία που σου δίνει ο δρόμος χωρίς να έχεις καμία υποχρέωση, ούτε και απέναντι στην ίδια σου τη ζωή; Ένα σπίτι στην Κηφισιά ή ένα δυάρι κάπου στον Αρδηττό; Ένα πιάτο φρικασέ με καλοφτιαγμένο αυγολέμονο και ζωντανά αντίδια; Ένας μικρός κήπος με μυρωδικά; Η καλοσύνη που κουβαλάς εντός σου και μοιάζει ή είναι γιατρικό;

Αυτή η αναζήτηση περνάει μέσα από το ξεγύμνωμα της οικογένειας, της αγίας οικογένειας, μέσα από τις παράλληλες σκέψεις και δράσεις των πέντε μελών της που μιλούν για τον εαυτό τους αλλά και για τους άλλους. Πέντε διαφορετικές οπτικές, πέντε διαφορετικές ταυτότητες που αλλάζουν διαρκώς, αποκτούν νέες αποχρώσεις μέσα στην καταιγιστική αφήγηση της Μάρως Δούκα (χωρίς καμία τελεία), σαν εκείνο το σύνδρομο Ράσομον, όπου ο καθένας βλέπει και νιώθει κάτι διαφορετικό σε σχέση με κάποιον άλλον, με τον οποίο μοιράζονται όμως την ίδια εμπειρία. Κάθε μέλος της οικογένειας Καβουράκη έχει τη δική του εκδοχή για τη ζωή του αλλά και για τις ζωές των άλλων μέσα στην οικογενειακή τους ιστορία.

Ο Κώστας Καβουράκης ή Κάβουρας, η γυναίκα του Ελένη Βασιλάκη-Καβουράκη και τα τρία παιδιά τους, ο Βαγγέλης, ο Στέλιος και η Βούλα, αποτελούν τα μέλη της οικογένειας. Ο Κώστας μεγάλωσε ορφανός. Η μητέρα του πέθανε είκοσι ετών, αφήνοντας τον ίδιο και τον αδελφό του μωρά. Ο πατέρας του ξαναπαντρεύτηκε μια καλή γυναίκα, με δικό της σπίτι στο Μοσχάτο. Μαζί της έζησε ο Κώστας και ο αδελφός του Στέλιος, ο οποίος σκοτώθηκε όμως σε τροχαίο. Ο Κώστας, που είχε όνειρο να σπουδάσει ή να μπει στη Σχολή Αστυνομικών, γνώρισε πολύ νωρίς την Ελένη.

Ερωτευτήκανε, η Ελένη έμεινε έγκυος στον τρίτο μήνα της γνωριμίας τους, παντρεύτηκαν και ο Κώστας βρήκε δουλειά σε μια αποθήκη χαρτικών. Έκαναν τρία παιδιά, και η Ελένη, με τη βοήθεια ενός θείου τους, βρήκε επίσης δουλειά, ως θυρωρός στο υπουργείο Ανάπτυξης. Τα παιδιά μεγάλωσαν. Κατά τον χρόνο της μυθιστορηματικής αφήγησης –μερικοί μήνες σχεδόν στο σήμερα– ο πρωτότοκος Βαγγέλης, φοροτεχνικός στο επάγγελμα και ανύπαντρος, πλησιάζει τα σαράντα, ο δεύτερος, Στέλιος, φιλόλογος σε σχολείο, παντρεμένος με την Αγγέλα, πανεπιστημιακό γλωσσολόγο, πλησιάζει τα τριάντα έξι, και η μικρότερη, η Βούλα, κομμώτρια στο επάγγελμα, με δικό της κομμωτήριο στο Παγκράτι, πανύψηλη, στο 1.85, είναι γύρω στα τριάντα τέσσερα.

Η Ελένη καμαρώνει στη γειτονιά για την οικογένειά της, για τα τρία καλά και ταχτοποιημένα παιδιά της, πράγμα που δεν είναι αυτονόητο σε τόσο δύσκολους καιρούς, αλλά δεν είναι όλα ρόδινα σε αυτήν την αγία οικογένεια των Σεπολίων. Πολλές φορές αναγκάζεται να δικαιολογηθεί στις γειτόνισσές της όταν οι φωνές και τα ουρλιαχτά που βγαίνουν από το σπίτι τους ακούγονται έως το επόμενο τετράγωνο.

Ο Κώστας συνήθιζε να δέρνει την Ελένη σε στιγμές μεγάλης έντασης ή και για ασήμαντη αφορμή. Και μια μοιραία Κυριακή την έπιασε από τα μαλλιά και την έσυρε με βία από ένα άκρο της κουζίνας στο άλλο. Παρενέβη ο μεγάλος τους γιος, ο Βαγγέλης, κι έσπασε τον πατέρα του στο ξύλο. Το σπίτι δεν κρατούσε πλέον τον Κώστα. Εκείνο το απόβραδο της Κυριακής άνοιξε την πόρτα κι έφυγε. Βρήκε ένα πεζούλι στην Αιόλου και εγκαταστάθηκε εκεί.

Από τις είκοσι οκτώ παράλληλες αφηγήσεις του μυθιστορήματος, δεκαπέντε ανήκουν στον Κωνσταντίνο Καβουράκη ή Κάβουρα, τρεις στην Ελένη Βασιλάκη-Καβουράκη, τρεις στον Ευάγγελο ή Βαγγέλη Καβουράκη, τρεις στον Στέλιο Καβουράκη και τέσσερις στη Βούλα Καβουράκη. Ο Κώστας Καβουράκης είναι προφανώς ο βασικός ήρωας, και όχι μόνο για ποσοτικούς λόγους. Σκέφτεται τον εαυτό του, την κατάντιά του αλλά και την τύχη του, σκέφτεται τη δουλειά του και το αφεντικό του που τον περιφρονούσε και τον κορόιδευε, σκέφτεται την Ελένη, που την αγάπησε και εξακολουθεί να την αγαπάει, σκέφτεται τα παιδιά του, ιδιαίτερα τη Βούλα, που τη λέει νταρντάνα λόγω του ύψους της, πιστεύοντας ότι μπορεί να μην είναι δική του κόρη.

Ταυτόχρονα, ζει στο κέντρο της Αθήνας, την «παλιά πόλη», Αιόλου, Μοναστηράκι, Θησείο, «αλλαγμένος και τρισάθλιος», μέρος ενός ορατού-αόρατου κόσμου των αστέγων και των ζητιάνων. Συγκατοικεί στο πεζοδρόμιο με μια Όλγα και γίνονται τρίο με τον επίσης άστεγο Γεράσιμο που παίζει φυσαρμόνικα. Γνωρίζει και τον μαγαζάτορα, αφεντικό της Φελιτσιτά, που του προτείνει να κοιμάται το βράδυ έξω από το μαγαζ�� του, σαν νυχτοφύλακας, με αντάλλαγμα φαγητό. Δεν δέχεται. Θέλει την ελευθερία του.

Τα άλλα μέλη της οικογένειάς του σκέφτονται τον πατέρα τους με αμφιθυμία, με αγάπη αλλά και με μίσος, σκέφτονται τους ίδιους τους εαυτούς τους, σκέφτονται τα αδέλφιά τους και τη μητέρα τους με αγάπη αλλά και με αμφισβήτηση, ίσως και με ζήλια. Η Ελένη αγαπάει τον άντρα της, κι ας μην τον άντεχε. Και θα τον ξαναδεχόταν στο σπίτι μόνο αν της ζητούσε συγγνώμη.

Καθώς διαβάζουμε το βιβλίο, αναρωτιόμαστε αν θα υπάρξει χάπι έντ, αν ο Κώστας θα γυρίσει στο σπίτι του κι αν όλα ξαναρχίσουν, αλλά κάπως διαφορετικά. Φτάνουμε στο τέλος και συγκλονιζόμαστε. Είναι αυτό χάπι έντ; Μπορεί. Η Μάρω Δούκα φτιάχνει μια καταιγιστική, πολυφωνική αφήγηση, όπως ήδη είπαμε, που κινείται στη λεπτή γραμμή όπου η ευτυχία συναντάει τη δυστυχία, η ζωή τον θάνατο, η αγάπη το μίσος, ο φόβος το θάρρος, η συμπάθεια την απάθεια, το ενδιαφέρον την αδιαφορία, το άτομο την κοινωνία.

Μία απλή κίνηση σε οδηγήσει από τη μία στην άλλη πλευρά, από οικογενειάρχη στα Σεπόλια άστεγο στην Αιόλου. Ταυτόχρονα, μέσα από τις ιστορίες της οικογένειας Καβουράκη βλέπουμε την Αθήνα, την γεωγραφία της, τις κοινωνικές συνθήκες της και το περιθώριό της, αλλά με τρόπο ειρωνικό, έτσι που ο ρεαλισμός να μη μοιάζει με ρεπορτάζ. Αισθάνομαι ότι σε αυτό το εξαιρετικό μυθιστόρημα η Μάρω Δούκα δούλεψε πάνω στην παράδοση του μελοδράματος, την οποία υπονομεύει όμως διαρκώς και την κομματιάζει.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[kwstasattgr]

ISBN:978-960-547-564-2 Συγγραφέας: Ελένη Βουδούρη Εκδότης: Άγκυρα Σελίδες: 32 Ημερομηνία Έκδοσης: 2022-05-26 Διαστάσεις: 25x25

[a078740849aposts]

ISBN:978-960-547-564-2 Συγγραφέας: Ελένη Βουδούρη Εκδότης: Άγκυρα Σελίδες: 32 Ημερομηνία Έκδοσης: 2022-05-26 Διαστάσεις: 25x25

[proplasmata]

3 ατομικές ασκήσεις/παιχνίδια για το τρένο, το πλοίο, το κτελ, τον καναπέ, για όπου... (μέσα στο τριήμερο)

1. στο workbook, με μαύρο μαρκαδόρο ή ξυλομπογιά ή μαλακό χοντρό μολύβι, ή λεπτό κάρβουνο, με ελεύθερο αλλά σταθερό χέρι, χωρίς εργαλεία αλλά με ακρίβεια, σχεδιάστε ένα τετράγωνο 10x10 εκατοστά. υποδιαιρέστε το με 3 γραμμές που θα χαράξετε. Στην συνέχεια τοποθετείστε ένα ριζόχαρτο από επάνω του και ξανασχεδιάστε το τετράγωνο. Αυτή τη φορά υποδιαιρέστε το εκ νέου με 5 γραμμές. Επαναλάβετε τη διαδικασία σε νέο ριζόχαρτο με 7, 11, με 15 και 21 γραμμές. Οι γραμμές μπορεί να εκτείνονται από όριο σε όριο ή να αποτελούν υποχωρίσματα εντός των σχημάτων που δημιουργούνται. Σκεφτείτε κάθε φορά τον Κάνναβο ή τις Χαράξεις, τις Αναλογίες και το Ρυθμό τον οποίο εγκαθιστούν οι γραμμές σας στη σύνθεση σας. Αφού ολοκληρώστε τις συνθέσεις σας χρησιμοποιείστε νέα ριζόχαρτα όπου θα αντιγράψετε με ελεύθερο χέρι μία-μία τις παραπάνω συνθέσεις αλλά αυτή τη φορά θα επιλέξτε περιοχές τις οποίες θα γεμίσετε είτε με (i) μαύρο χρώμα, είτε με (ii) διαγράμμιση ή γκρι (iii) είτε θα αφήσετε λευκές. Σκεφτείτε το Ρυθμό, τις Σχέσεις, τις Αντιθέσεις ή τις Διαβαθμίσεις των συνθέσεων σας. Προσαρμόστε τα ριζόχαρτα στο workbook σας

2. στο workbook με μαρκαδόρους ή μαλακές, χοντρές ξυλομπογιές τριών χρωμάτων, με ελεύθερο αλλά σταθερό χέρι, δίχως εργαλεία αλλά με ακρίβεια, σχεδιάστε σε ριζόχαρτα συνθέσεις που όλες θα περιέχουν μία γραμμή, ένα τετράγωνο, ένα τρίγωνο και έναν κύκλο (μεγέθους 6Χ6 εκατοστών το τετράγωνο και αντίστοιχες τα υπόλοιπα σχήματα) σε διαφορετικές σχέσεις, αποστάσεις, επικαλύψεις κλπ οι οποίες να προκύπτουν από κάποιον κάννναβο ή άλλες χαράξεις σας που συνθέτουν ένα υπόβαθρο. Σχεδιάστε 5 διαφορετικές συνθέσεις. Προσαρμόστε τα ριζόχαρτα στο workbook σας.

3. επιλέξτε τουλάχιστον ένα κείμενο να διαβάσετε, από αυτά που έχουμε ανεβάσει στο google drive ( https://drive.google.com/drive/folders/1wmAE1NDcR2oGDIhU6vieua2cV83ZGeDi?usp=drive_link ). Τυπώστε το. Καθώς το διαβάζετε σημειώστε τις λέξεις κλειδιά με μαρκαδόρο ή ξυλομπογιά. Χρησιμοποιώντας ριζόχαρτα, χαράξτε με μαρκαδόρο ή ξυλομπογιές, γραμμές ή άλλες γεωμετρικές χαράξεις προκειμένου να ενώστε τις λέξεις κλειδιά που εννοιολογικά συνδέονται μεταξύ τους σύμφωνα με τον τρόπο που κατανοείτε το κείμενο αυτό. Ίσως ο τρόπος που συνδέονται αποκαλύπτει τις βασικές ιδέες στο κείμενο που διαβάζουμε (3-6 σε αριθμό) τις οποίες καταγράφουμε στο περιθώριο. Προσαρμόστε το υπογραμμισμένο κείμενο και τα ριζόχαρτα στο workbook σας.