#ρεμπέτες

[antixristina]

«Αγαπώ τα τσογλάνια και τους χασίκλες, τους κλέφτες, τις πουτάνες, τους ρεμπέτες και τους πούστηδες γιατί μάχονται κάθε μορφή εξουσίας και τους αγαπώ πιο πολύ γιατί τα καταφέρνουν και επιζούν κόντρα στην αστυνομία, κόντρα στον ποινικό νόμο, κόντρα στην απαίσια ηθική των μικροαστών, κόντρα στον φλογερό εαυτό τους». Ηλίας Πετρόπουλος

“The only people for me are the mad ones, the ones who are mad to live, mad to talk, mad to be saved, desirous of everything at the same time, the ones who never yawn or say a commonplace thing, but burn, burn, burn like fabulous yellow roman candles exploding like spiders across the stars.”

— Jack Kerouac

[shmeragr]

Μυστικά κέντρα της ρεμπέτικης νύχτας: Τα κουτούκια και οι θρυλικές ταβέρνες

Το ρεμπέτικο τραγούδι γεννήθηκε μέσα από την ψυχή του ελληνικού λαού και βρήκε καταφύγιο σε μέρη που δεν ήταν εμφανή στους πολλούς, αλλά αποτελούσαν μικρούς ναούς της λαϊκής τέχνης και της αυθεντικής έκφρασης: τα κουτούκια και οι ταβέρνες. Αυτά τα μέρη φιλοξενούσαν ρεμπέτες, ανθρώπους της εργατιάς, αλλά και της παρανομίας, και αποτέλεσαν τα ζωντανά κύτταρα της ρεμπέτικης νύχτας. Σε αυτούς τους…

[aboutnetgreece]

Η Aboutnet έχει αναλάβει την #Digital διαφήμιση της συναυλίας “Όλοι οι ρεμπέτες του ντουνιά”. Μια μοναδική βραδιά με τα καλύτερα ρεμπέτικα τραγούδια σας περιμένει στο Christmas Theater! Ετοιμαστείτε να ταξιδέψετε στην ψυχή της ελληνικής μουσικής παράδοσης!

[eclecticstarlightblogger]

Βαγγέλης Παπάζογλου Ένας μάγκας με τα όλα του

Ο Βαγγέλης Παπάζογλου, γνωστός και ως Αγγούρης (Ντουρμπαλί Σμύρνης, 1896 – Κοκκινιά, 27 Ιουνίου 1943) ήταν Έλληνας διακεκριμένος λαϊκός μουσικός και τραγουδοποιός, από τους κορυφαίους προπολεμικούς ρεμπέτες. Γεννήθηκε το 1896 στο Ντουρμπαλί, ένα μικρό χωριό λίγο πιο έξω από την Σμύρνη. Πήγε μόνο μέχρι την τρίτη δημοτικού στο ελληνικό σχολείο, αφού ακολουθούσε στη δουλειά τον […] Βαγγέλης…

[thoughtfullyblogger]

Βαγγέλης Παπάζογλου Ένας μάγκας με τα όλα του

Ο Βαγγέλης Παπάζογλου, γνωστός και ως Αγγούρης (Ντουρμπαλί Σμύρνης, 1896 – Κοκκινιά, 27 Ιουνίου 1943) ήταν Έλληνας διακεκριμένος λαϊκός μουσικός και τραγουδοποιός, από τους κορυφαίους προπολεμικούς ρεμπέτες. Γεννήθηκε το 1896 στο Ντουρμπαλί, ένα μικρό χωριό λίγο πιο έξω από την Σμύρνη. Πήγε μόνο μέχρι την τρίτη δημοτικού στο ελληνικό σχολείο, αφού ακολουθούσε στη δουλειά τον […] Βαγγέλης…

[greekblogs]

Βαγγέλης Παπάζογλου Ένας μάγκας με τα όλα του

Ο Βαγγέλης Παπάζογλου, γνωστός και ως Αγγούρης (Ντουρμπαλί Σμύρνης, 1896 – Κοκκινιά, 27 Ιουνίου 1943) ήταν Έλληνας διακεκριμένος λαϊκός μουσικός και τραγουδοποιός, από τους κορυφαίους προπολεμικούς ρεμπέτες. Γεννήθηκε το 1896 στο Ντουρμπαλί, ένα μικρό χωριό λίγο πιο έξω από την Σμύρνη. Πήγε μόνο μέχρι την τρίτη δημοτικού στο ελληνικό σχολείο, αφού ακολουθούσε στη δουλειά τον […] Βαγγέλης…

[skandaladiaplokidiafthora]

Βαγγέλης Παπάζογλου Ένας μάγκας με τα όλα του

Ο Βαγγέλης Παπάζογλου, γνωστός και ως Αγγούρης (Ντουρμπαλί Σμύρνης, 1896 – Κοκκινιά, 27 Ιουνίου 1943) ήταν Έλληνας διακεκριμένος λαϊκός μουσικός και τραγουδοποιός, από τους κορυφαίους προπολεμικούς ρεμπέτες. Γεννήθηκε το 1896 στο Ντουρμπαλί, ένα μικρό χωριό λίγο πιο έξω από την Σμύρνη. Πήγε μόνο μέχρι την τρίτη δημοτικού στο ελληνικό σχολείο, αφού ακολουθούσε στη δουλειά τον […] Βαγγέλης…

[kastoriafm]

Πέθανε ο Γιάννης Φλωρινιώτης

Πέθανε σε ηλικία 76 ετών ο γνωστός τραγουδιστής και ηθοποιός Γιάννης Φλωρινιώτης στο νοσοκομείο Σωτηρία όπου νοσηλευόταν με πνευμονικό οίδημα. Ο Γιάννης Φλωρινιώτης γεννήθηκε στις 15 Φεβρουαρίου του 1947 και ξεκίνησε το τραγούδι σε ηλικία 14 ετών. Αργότερα βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη, όπου τραγούδησε δίπλα σε μεγάλους ρεμπέτες, όπως Μάρκος Βαμβακάρης, Γιάννης Παπαϊωάννου, Γιώργος Λαύκας, Πρόδρομος […]

The post Πέθανε ο Γιάννης Φλωρινιώτης appeared first on Kastoria Fm 9.15.

from Kastoria Fm 9.15 https://kastoriafm.gr/%cf%80%ce%ad%ce%b8%ce%b1%ce%bd%ce%b5-%ce%bf-%ce%b3%ce%b9%ce%ac%ce%bd%ce%bd%ce%b7%cf%82-%cf%86%ce%bb%cf%89%cf%81%ce%b9%ce%bd%ce%b9%cf%8e%cf%84%ce%b7%cf%82/?utm_source=rss&utm_medium=rss&utm_campaign=%25cf%2580%25ce%25ad%25ce%25b8%25ce%25b1%25ce%25bd%25ce%25b5-%25ce%25bf-%25ce%25b3%25ce%25b9%25ce%25ac%25ce%25bd%25ce%25bd%25ce%25b7%25cf%2582-%25cf%2586%25ce%25bb%25cf%2589%25cf%2581%25ce%25b9%25ce%25bd%25ce%25b9%25cf%258e%25cf%2584%25ce%25b7%25cf%2582

[epestrefe]

Rembetes 1933 in Karaiskaki,Piraeus.Greece.

Left with bouzouki Markos Vamvakaris, in middle with guitar Yiorgos Batis.

[silezukuk]

--

Τον ξέρετε, μωρέ παιδιά, τον Νίκο τον τρελάκια, παιδί τζιμάνι, μάγκες μου, μα κάνει καυγαδάκια

Το 1938, ο Νίκος Μάθεσης ή Τρελάκιας, ένας από τους πιο γνωστούς νταήδες του Πειραιά, έκανε ένα φόνο. Θύμα του ήταν ο Κώστας ο Στρίγκλας, το φόβητρο της Φρεαττύδας, ένας σκυλόμαγκας που όπως λένε τραβούσε μαχαίρι για το παραμικρό.

Αυτοί οι τύποι λοιπόν [...], παρεξηγήθηκαν σε έναν τεκέ, κάτι είπε ο Τρελάκιας στον Στρίγκλα και εκείνος του το κράτησε.

[...]

Έτσι ένα απόγευμα ο Στρίγκλας, μαζί με έναν ξαδερφό του ψιλομούτρο, πήγαν να βρουν τον [“Τρελάκια”] Μάθεση στην αγορά του Πειραιά, που ε��είνος είχε πάγκο. Του επιτέθηκαν ξαφνικά, ο ένας τον κράτησε και ο Στρίγκλας με το μαχαίρι τον χτύπησε στον λαιμό και στην πλάτη. Χωρίς να μασήσει [...]  ο Μάθεσης τράβηξε πιστόλι, του έριξε τέσσερις φορές και τον σκότωσε.

Ο Τρελάκιας έγινε καλά, έμεινε για λίγο στη φυλακή αλλα το δικαστήριο τον αθώωσε γιατί έκρινε ότι βρισκόταν σε άμυνα. Συνέχισε να πουλάει νταηλίκια και να γράφει στίχους για τον Μπάτη, τον Παπαϊωάννου, τον Τσιτσάνη και τον Βαμβακάρη – τον τελευταίο μάλιστα κάποτε τον τρύπησε με πιρούνι στον λαιμό, μετά από μία διαφωνία.

Ο Τρελάκιας όμως δεν είχε πει την τελευταία του λέξη. Το διάστημα που ο Μάθεσης έμεινε φυλακή για το φόνο του Στρίγκλα ήταν δύσκολο. Το μυαλό του βασάνιζε μια υπόσχεση που είχε δώσει και δεν μπορούσε να τηρήσει όσο τον κρατούσαν τα κάγκελα.

Τελικά αποφυλακίστηκε και όπως θυμόταν σε μεταγενέστερη συνέντευξή του 

“Μεγάλη Παρασκευή πήγα στον τάφο του Στρίγκλα, μαστούριασα και μετά τον έχεσα! Γιατί το ’χαμε πει, ότι όποιος καθαρίσει από τους δυο θα πάει να χέσει στον τάφο του αλλουνού! Και έτσι έκανα”.

___

[Luben] / [Τάσος Καραντής]

___

[fawncel]

"Aγαπώ τα τσογλάνια και τους χασίκλες

τους κλέφτες, τις πουτάνες, τους ρεμπέτες και τους πούστηδες

γιατί μάχονται κάθε μορφή εξουσίας

και τους αγαπώ πιο πολύ γιατί τα καταφέρνουν και επιζούν

κόντρα στην αστυνομία, κόντρα στον κυνικό νόμο, κόντρα στην απαίσια ηθική των μικροαστών,

κόντρα στον φλογερό εαυτό τους."

[foul-antikoinwnikh]

Αγαπώ τα τσογλάνια και τους χασίκλες, τους κλέφτες, τις πουτάνες, τους ρεμπέτες και τους πούστηδες,

γιατί μάχονται κάθε μορφή εξουσίας και τους αγαπώ πιο πολύ γιατί τα καταφέρνουν και επηζούν κόντρα στην αστυνομία,

κόντρα στον κυνικό νόμο,

κόντρα στην απαίσια ηθική των μικροαστών,

κόντρα στον φλογερό εαυτό τους.

Εισβολέας-Έχω το θέμα μου (2011)

[glaufxgarland]

ΜΗΝ ΕΧΕΤΕ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣΟ ΑΓΩΝΑΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΟΣ ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΕΡΔΗΘΕΙ ΩΣ ΣΗΜΕΡΑ ΟΥΤΕ ΤΟ 10% ΤΩΝ ΦΥΣΙΚΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝΌλοι τελευταία πιπιλάνε: <<Το σύνταγμα>>, <<Τα δικαιώματα>>ΕΡΩΤΗΜΑ: Οποίοι το έγραψαν και το ψήφισαν και γιατί συνεχώς αλλάζουν τους νόμους και πάντα οι νόμοι έχουν θύρες παράθυρα και παραθυράκια; Οι άνθρωποι είναι γνωστό πως εδώ και χιλιάδες χρόνια δεν έχουν αλλάξει τόσο πολύ όσο μερικοί θέλουν να λένε και ούτε πρόκειται συντόμως να μην χρειάζονται τροφή ύδωρ σπίτι γη παιδεία υγεία και μερικά άλλα. Όλα αυτά είναι ίδια με όσα ήθελαν όλοι οι άνθρωποι σε όλη την γνωστή γραπτή ιστορία.Ας αρχίσω το σχόλιο με κάτι το οποίο είπαν οι πυθαγόρειοι, ο Πλάτων, ο Αριστοτέλης, οι στωικοί, οι κυνικοί, ο Μακιαβέλι, ο Μαρξ, η Λούξεμπουργκ, ο Λαφάργκ, ο Κροπότκιν, ο Μαλατέστα, ο Γκαντι, ο Τσε Γκεβάρα, οι Χίπηδες, αλλά και πολλοί άλλοι φιλόσοφοι, πολιτικοί αλλά και καθημερινοί άνθρωποι μουσικοί καλλιτέχνες οικοδόμοι υδραυλικοί ταξιτζήδες, ρεμπέτες, φορτηγατζήδες, νοικοκυρές και αγρότες, οι οποίοι απλώς είδαν με ανοικτούς τούς οφθαλμούς τις κοινωνίες ως σήμερα: Ευνομία έχουμε όταν κανένας πολίτης δεν χρειάζεται ανθρώπινους γραπτούς νόμους για να πράξει τα σωστά στον διπλανό του,, μερικοί άνθρωποι την έχουν έμφυτη άλλοι χρειάζονται παιδεία και κοινωνική μόρφωση.Μετά από αυτήν την αρχαιότατη θεώρηση ας κάνουμε μία γρήγορης ταχύτητας αναδρομή με την απίστευτη ανώτερη όλων ταχύτητα τού εγκεφάλου μας και ας δούμε αν υπήρξε ποτέ στην ιστορί�� περίοδος κατά την οποία οι κυβερ��ήτες, οι νομοθέτες, οι βασιλείες, οι έμποροι και όλοι οι άνθρωποι γενικώς ακολούθησαν και σεβάστηκαν τούς νόμους γραπτούς και άγραφους, τούς νόμους όπως οι Δέκα Εντολές και γενικώς τούς νόμους κάθε θρησκείας αλλά και τούς νόμους ενός κράτους ή ενός χωριού, ή μιάς μεγάλης πόλης. Ας θυμηθούμε αν οι νομοθέτες ακολούθησαν όλοι πιστά τούς νόμους, αλλά όχι για μεμονωμένες περιπτώσεις αλλά ως σύνολα ανθρώπων ή λαών οι οποίοι ζούσαν όλοι μαζί και σεβόντουσαν όλους τούς νόμους γραπτούς και άγραφους αλλά και τούς φυσικούς. Δεν νομίζω πως θα θυμηθούμε μία τέτοια εποχή. Σήμερα, λοιπόν, οποία είναι η διαφορά; Οποίοι είναι οι όσοι νομοθέτησαν; Οποίοι όλων αυτών επί πολλούς αιώνες δεν ακολούθησαν ποτέ όσα νομοθέτησαν για να δώσουν έστω το καλό παράδειγμα. Επίσης είναι κανόνας όσων νομοθετούν να αφήνουν τα λεγόμενα παραθυράκια για να έχουν δυνατότητα κάποιοι να γλιτωθούν από τα δίχτυα των νόμων. Εμφανώς με τέτοια δεδομένα είναι προφανώς άτοπο να στηρίζουμε οποιαδήποτε ελπίδα σωτηρίας στους νόμους τούς οποίους φτιάχνουν ακριβώς οι όσοι θέλουν να τους παραβιάσουν με τα παραθυράκια τα οποία αυτοί αφήνουν. Έτσι βλέπουμε <<Ναι έχουμε ανθρώπινα δικαιώματα>> αλλά <<Σε περίπτωση ανάγκης...>>, αυτή η περίπτωση ανάγκης και το παραθυράκι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων είναι το ύπουλο παραθυράκι. Ανακοινώνουν, λοιπόν, πως ψήφισαν <<τα ανθρώπινα δικαιώματα>> αλλά δεν σου λένε τι και πως αυτά παρακάμπτονται αν φανερωθεί η ανάγκη. Εσύ ακούγοντας δικαιώματα αισθάνεσαι δικαιωμένος και πως κάποιοι νοιάζονται για εσένα και ακριβώς σε αυτό το σημείο σε έχουν κοροϊδέψει. Τώρα ας σκεφτούμε πως θα ήταν αν όντως είχαμε νομοθεσίες χωρίς παραθυράκια. Πως φαντάζεστε ένα βιβλίο με τέτοιους νόμους; Εγώ το έχω φανταστεί: Θα ήταν ένα πολύ απλό βιβλίο με ολίγες σελίδες και με πολύ καθαρούς νόμους όπως εκείνοι των παρακαταθηκών των επτά σοφών της αρχαιότητας, ή τις δέκα εντολές, ή άλλους παρόμοιους νόμους και παρακαταθήκες φιλοσόφων. <<Να βοηθάς κάθε άνθρωπο ανεξαρτήτως λαού και θρησκείας. Αλλά να προσέχεις να μην βοηθήσεις κάποιον ο οποίος θα αποδειχθεί βλαβερός αν με την βοήθειά σου αποκτήσει δύναμη>>, δηλαδή πρέπει να προσέχεις και να βοηθάς έναν άγνωστο αλλά επειδή δεν τον γνωρίζεις πρέπει να είσαι επιφυλακτικός για το απρόσμενο. Καλό θα είναι λοιπόν να ναι μεν δεχόμαστε τους νόμους αλλά ταυτοχρόνως να γνωρίζουμε πως είναι φτιαγμένοι με παραθυράκια τα οποία θα μας απογοητεύσουν. Αν ίσχυαν όλοι οι καλοί και σωστοί νόμοι σε όλα τα κράτη και σε όλη την ιστορία θα ζούσαμε σε κάποιου είδους γη ευτυχίας με όλα τακτοποιημένα και καθαρά στις σωστές θέσεις με σωστούς τρόπους και όλοι θα τα είχαν όλα και δεν θα υπήρχαν πεινασμένοι και άστεγοι. Εσείς τι λέτε ισχύουν ή όχι οι νόμοι και τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι ελευθερίες; ΓΛΑΥΚΩΨ 2021

[justforbooks]

Τα μουχαμπέτια του Ντίνου Χριστιανόπουλου

«Λοιπόν από αγάπη, θ αρχίσουμε μια κουβεντούλα, όπου όλα θα σου τα λέω ξεβράκωτος. Μη γελάς. Όπως μου έρχονται στο μυαλό. Για τη ζωή μου, για τα έργο μου, για τις γάτες μου, για λογοτέχνες, για φίλους, για ρεμπέτες, για γεγονότα. Κουτσομπολιά λες; Ναι κι αυτά», είπε ο Θεσσαλονικιός ποιητής στη Σωτηρία Σταυρακοπούλου και εγένετο το 925 σελίδων πόνημα «Τα εσώψυχα του Ντίνου Χριστιανόπουλου-Μια εκ βαθέων δεκαετής συνομιλία 2004-2012» που κυκλοφόρησε πρόσφατα προκαλώντας έντονες αντιδράσεις.

Ποιητής πρωτίστως, αλλά και διηγηματογράφος, δοκιμιογράφος, μεταφραστής, μελετητής (περίφημος για την δουλειά του πάνω στον Βασίλη Τσιτσάνη), λαογράφος, εκδότης, βιβλιοκριτικός, ταυτισμένος βέβαια με το ιστορικό περιοδικό «Διαγώνιος» και μία από τις εμβληματικές αλλά και αιρετικές μορφές των κύκλων της διανόησης και της λογοτεχνίας της Θεσσαλονίκης εδώ και 60 χρόνια, ο Θεσσαλονικιός Ντίνος Χριστιανόπουλος είναι και μία εξαιρετικά ιδιάζουσα προσωπικότητα. Απόδειξη ότι είναι εξίσου γνωστός για το έργο του, όσο και για τις σοκαριστικές συχνά, σκληρά αποδομητικές κρίσεις του για το συνάφι του και όχι μόνον.

Τα σχόλιά του για τον Σολωμό, τον Ρίτσο, τον Ελύτη ή τον Σεφέρη π.χ., «διαβαθμισμένα» ανάλογα με την κάθε περίπτωση σε επιθετικότητα, η οποία πάντως θα μπορούσε να εκληφθεί και ως εξαιρετικά αμφιλεγόμενη και άβολη μεν αλλά ωμά ειλικρινής προσωπική άποψη, είχαν ανοίξει τελευταία φορά δημοσίως τον ασκό του Αιόλου το 2011 σε μία συζήτηση που έκανε στο Γκαζάρτε με τη Λίνα Νικολακοπούλου.

Όσα είπε τότε ενώπιον κοινού ο Χριστιανόπουλος (όχι βέβαια για πρώτη φορά, ούτε όπως αποδεικνύεται για τελευταία), δεν είναι τίποτα μπροστά σε όσα καταγράφονται στον, 925 σελίδων, τόμο που με τίτλο «Τα εσώψυχα του Ντίνου Χριστιανόπουλου-Μια εκ βαθέων δεκαετής συνομιλία 2004-2012» κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις «Ιανός» με την υπογραφή της Σωτηρίας Σταυρακοπούλου, αναπληρώτριας καθηγήτριας στο Τμήμα Φιλολογίας του Αριστοτελείου, πεζογράφου και μελετήτριας καταρχάς του έργου του ποιητή, πεζογράφου και κριτικού Περικλή Σφυρίδη-στενού φίλου του Χριστιανόπουλου.

Είναι δύσκολο να περιγράψει κανείς το περιεχόμενο αυτού του βιβλίου που καταγράφει με θρησκευτική ευλάβεια τις συνομιλίες που έκαναν Χριστιανόπουλος και Σταυρακοπούλου, γείτονες όντες και σταδιακά φίλοι, σ΄ένα διάστημα 8 ετών, ακριβώς πριν ο πρώτος γλιστρήσει οριστικά στην ασθένεια του νου (άνοια) που τον έχει αποσύρει ανεπιστρεπτί από το δημόσιο βίο. Αν αυτό το βιβλίο είναι μία τελευταία μαρτυρία, μία παρακαταθήκη, ��ότε πρόκειται για την πιο παράδοξη και αμφιλεγόμενη λογοτεχνική «διαθήκη» που έχει καταγραφεί μέχρι στιγμής στην ιστορία της ελληνικής λογοτεχνίας.

Επί της ουσίας το βιβλίο λίγα κομίζει αναφορικά με τη ζωή και το έργο του Χριστιανόπουλου. Γι αυτό άλλωστε δεν συστήνεται ως βιογραφία. Μπορεί πάντως να το διαβάσει κανείς ως μυθιστόρημα με τον Χριστιανόπουλο να επιδεικνύει τις αρετές της διάσημης ηρωίδας του Ταχτσή Εκάβης στους τσουχτερούς χαρακτηρισμούς, στην πικρή «κακιασμένη» συχνά ειρωνεία, στην παράθεση «γεγονότων» μέσα από το δικό του πρίσμα για τα οποία ο αναγνώστης δεν γνωρίζει μέχρι τέλους εάν έχουν οποιαδήποτε υπόσταση και στα ισοπεδωτικά αρνητικά σχόλια που αφορούν έναν τεράστιο αριθμό προσωπικοτήτων της λογοτεχνίας, παλαιότερης και σύγχρονης, του τραγουδιού, της διανόησης κυρίως της Θεσσαλονίκης, της πανεπιστημιακής κοινότητας, της πολιτικής, της δημοσιογραφίας.

Το ερώτημα δεν είναι δηλαδή ποιους «θάβει» ο Χριστιανόπουλος, αλλά ποιους παραδέχεται. Μετρημένους στα δάχτυλα: τον Καβάφη, τον Τσιτσάνη, τον Πεντζίκη, τον Μαλακάση, τον Καρυωτάκη, Γ.Π.Σαββίδη, τον Μανώλη και τη Λούλα Αναγνωστάκη, τον Ιόλα, τη Γιώτα Λύδια και τον Νίκο Παπάζογλου. Για άλλους όπως τον τεράστιο φιλόλογο Εμμανουήλ Κριαρά, τον φίλο του Περικλή Σφυρίδη, τον εκδότη του «Ιανού» Νίκο Καρατζά, τον ομότεχνό του ποιητή, μελετητή και εκδότη Γιώργο Χρονά, τη στιχουργό Λίνα Νικολακοπούλου ή τον δημοσιογράφο Χρήστο Παρίδη, παραμένει αμφίθυμος. Και για ορισμένους όπως τον ηθοποιό Γιώργο Μοσχίδη αλλάζει γνώμη από κουβέντα σε κουβέντα, με αποτέλεσμα να συναντάς την α��οδοχή στις μπροστινές σελίδες και την πλήρη αποδόμηση αργότερα. Υπάρχει και μία περίπτωση πλήρους αποσιώπησης παρά την παλαιά γνωστή σχέση μέντορα-μαθητή: ο Διονύσης Σαββόπουλος δεν αναφέρεται ποτέ και πουθενά, πράγμα μάλλον καλό για τον ίδιο.

Όσο για τις μυθιστορηματικές αρετές του πονήματος, αυτές τις αναγνωρίζει και η κυρία Σταυρακοπούλου όταν στην εισαγωγή της επισημαίνει πώς «γνώριζα πως πολλά από όσα μου έλεγε ήταν δικά του μυθεύματα, καθώς διασταύρωνα ότι απείχαν από την πραγματικότητα ή για να ακριβολογώ διαστρέβλωναν την πραγματικότητα». Γι αυτό επικαλείται και τον Σφυρίδη στον οποίο έστειλε το αρχικό υλικό ζητώντας του την άποψή του. Κι εκείνος επιβεβαιώνοντας ότι ο Χριστιανόπουλος «λέει πικρά και ανυπόστατα πράγματα που πολλά είναι μυθεύματα», απέδωσε αυτό του το χαρακτηριστικό κυρίως σε τραύματα της παιδικής του ηλικίας αλλά και σε μία «αέναη ανασφάλεια για την επιβίωση του πνευματικού) του έργου». Την προέτρεψε όμως  παρόλα αυτά «να τα γράψεις όπως στα είπε. Αυτή ήταν η επιθυμία του: να παραμείνει προκλητικός και μετά τον θάνατό του».

Στην εισαγωγή παρατίθεται και η συναίνεση του Χριστιανόπουλου για τη δημοσίευση του περιεχομένου αυτών των «μουχαμπετιών» : «Ξέρεις τι είναι το μουχαμπέτι, Σωτηρούλα; Κουβεντούλες ελεύθερες όμως, χωρίς πρόγραμμα και σκοπιμότητες. Ναι γιατί στην κοινωνική ζωή μας είμαστε λίγο κουμπωμένοι. Δεν τα λέμε όπως τα σκεφτόμαστε. Θα σου δώσω ένα παράδειγμα να καταλάβεις: Μία από τις αισθητικές αρχές της Διαγωνίου, που επέβαλλα στους συνεργάτες μου, ήταν η απροκάλυπτη αλήθεια στα κείμενά τους. Βέβαια δεν το έλεγα έτσι.(…) Εμένα, όμως, ξέρεις πως μου ηρθε στο μυαλό; «Η λογοτεχνία μας θέλει ξεβράκωτους»(..)Λοιπόν από αγάπη, θ αρχίσουμε μια κουβεντούλα, όπου όλα θα σου τα λέω ξεβράκωτος. Μη γελάς. Όπως μου έρχονται στο μυαλό. Για τη ζωή μου, για τα έργο μου, για τις γάτες μου, για λογοτέχνες, για φίλους, για ρεμπέτες, για γεγονότα. Κουτσομπολιά λες; Ναι κι αυτά».

Παρόλα αυτά αυτή η εκ των προτέρων απολογία δεν θα προλάβει τις αντιδράσεις γι αυτό το βιβλίο που μπορεί να εκληφθεί και ως μία πλάγια, αρνητική ιστορία της νεοελληνικής λογοτεχνίας, τέχνης και διανόησης, ή ως μία τελευταία άσκηση της υψηλής τέχνης του λιβελλογραφήματος ή και ως λογοτεχνικό αλλά εξίσου κουτσομπολίστικο «πρωινάδικο». Εκτός από κρίσεις για πρόσωπα, περιλαμβάνει άλλωστε και πικάντικα ή ριψοκίνδυνα «γεγονότα» για τα οποία ουδείς άλλος πλην του Χριστιανόπουλου μπορεί να γνωρίζει εάν έχουν ψείγματα αλήθειας.

Αντιδράσεις; Ήδη πρόλαβε να αντιδράσει σφόδρα η κόρη του στιχουργού Μανώλη Ρασούλη Ναταλία και ο πεζογράφος και στιχουργός Θωμάς Κοροβίνης. Η πρώτη διαμαρτυρήθηκε δημοσίως απ΄τη σελίδα της στο Facebook γιατί ο Χριστιανόπουλος ισχυρίζεται πώς ο πατέρας της διατηρούσε σπίτι στο Πήλιο με τέσσερις υπηρέτες. Και επεσήμανε το δίλλημά της: «Τραγικές αδιέξοδες καταστάσεις. Με τι καρδιά να τρέχεις ένα γέρο άνθρωπο που ή ψεύδεται ή τα έχει χάσει και με τι καρδιά από την άλλη να διαβάζεις για τον πεθαμένο πατέρα σου που ήταν βαθιά ιδεολόγος και δοτικός μένοντας πάντα άφραγκος βοηθώντας τους γύρω του και συνειδητά αντίθετος στην ιδέα της ιδιοκτησίας, παλεύοντας με πάθος και τιμιότητα και πληρώνοντας όλα τα τιμήματα, ότι ήταν αντιπαθητικός, πλούσιος με κτήματα και υπηρέτες;..Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα..»

Ακολούθησε ο Κοροβίνης γράφοντας μεταξύ πολλών άλλων ότι «ο Ντίνος αρκετά πριν απ' το '12 είχε περάσει σε σωματική παρακμή συνοδευόμενη από πνευματική πτώση. Εδώ και χρόνια είναι πλέον κατά σώμα μόνον παρών. Τα ξέρω από πρώτο χέρι γιατί τον επισκέπτομαι συχνά. Εύχομαι -σε κάποια ως εκ θαύματος αναλαμπή- να παραδεχόταν ή καλύτερα για όλους να αναιρούσε φρικαλέες ανακρίβειες και παραποιήσεις, και αισχρά ψεύδη που δεν ξέρω ποιοι καλοθελητές του τα σφύριζαν. Ή κατασκεύαζε με το μυαλό του! Λυπηρό, γιατί όντως "τα γραπτά μένουν"! Και καλά! Όσοι αναπνέουμε ακόμη -και θαβόμαστε ζωντανοί σ' αυτό το δυσώδες έπος φλυαρίας και κουτσομπολιού- μπορούμε να αντιδράσουμε. Αν και πολλοί δε θα τολμήσουν να σηκώσουν κεφάλι. Για διάφορους λόγους. Έτσι γίνεται πάντα. Δυστυχώς! Τι θα γίνει όμως με τους απελθόντας απ' αυτόν τον μάταιο κόσμο; Πώς να μιλήσουν οι νεκροί πανεπιστημιακοί καθηγητές μας και οι απόντες λογοτέχνες!».

Scripta manent; Απ΄την άλλη όλοι όσοι θα έχουν την περιέργεια να διαβάσουν το βιβλίο και τα οργιαστικά κουτσομπολιά του θα είναι άνθρωποι που λίγο-πολύ αναγνωρίζουν τα πρόσωπα συνεπώς και την περίπτωση Χριστιανόπουλου. Ένα είναι το σίγουρο. Πώς όταν το βιβλίο διαβαστεί, ακόμα κι αν είναι σαφές πώς πρόκειται για το βασίλειο του υποκειμενισμού, οι αντιδράσεις θα πολλαπλασιαστούν. Και ίσως αυτό να είναι τελικά και το ζητούμενο…

Τι λέει ο Ντίνος Χριστιανόπουλος για Ρίτσο και Κική Δημουλά, γιατί δεν του αρέσει ο Ελύτης, γιατί δεν θέλει ούτε να ακούσει για τον Λειβαδίτη και ποιος είναι ο Μπαγλάρας

Αν κάτι οφείλουμε να αναγνωρίσουμε για το βιβλίο «Τα εσώψυχα του Ντίνου Χριστιανόπουλου-Μια εκ βαθέων δεκαετής συνομιλία 2004-2012» της Σωτηρίας Σταυρακοπούλου είναι ότι στις σελίδες του υπάρχει μία απόλυτη ισοτιμία στα πυρά, μία ευφάνταστη κακή κουβέντα ή ένα σοκαριστικό κουτσομπολιό για όλους! Εξυπακούεται ότι τα αρνητικά σχόλια κλιμακώνονται σε ισχύ ανάλογα με το κύρος της προσωπικότητας και το βαθμό απαρέσκειας που διατηρούσε διαχρονικά ή μία συγκεκριμένη περίοδο προς αυτήν ο Χριστιανόπουλος. Υπάρχει βέβαια και το κλίμα μίας εποχής που ακούς τον απόηχό της-αν και με το αυτί κολλημένο στον τοίχο! Επίσης αναπόφευκτα υπάρχει αλλά μόνον παρεμπιπτόντως και η αποθησαύριση κάποιων ενδιαφέροντων βιογραφικών στοιχείων για τον ίδιο τον ποιητή και τέλος υπάρχουν στιγμές σπαρακτικής εντιμότητας, όπως όταν εξηγεί γιατί δεν ζήτησε λογοτεχνική σύνταξη («Επειδή έγραψα τρία καλά ποιήματα, δεν χρωστάει το κράτος να με πληρώνει. Ούτε και χρωστώ εγώ να βάζω το κράτος μέσα στη ζωή μου"). Ή στιγμές απόλυτης αυτογνωσίας, όπως π.χ.: «Σου λέω αυτά τα πράγματα για να δεις ότι πάω κόντρα από τζαναμπετιά. Αλλά, αν η τζαναμπετιά μου με βοηθά να μένω αγνός, τι με πειράζει να μου κολλήσουν την ταμπέλα του τζαναμπέτη;».

Κατά τα άλλα αν θα αναζητούσε κάποιος σ΄αυτό τον «κήπο» των αρνητικών, υποκειμενικών κρίσεων τους περισσότερο και συχνότερα βαλλόμενους, θα κατέληγε σε δύο μείζονες ποιητές: τον Γιάννη Ρίτσο και την Κική Δημουλά. Ας δούμε ενδεικτικά μερικά απ΄όσα λέει για ορισμένες (ελάχιστες μπροστά στον «ποταμό» των ονομάτων που παρελαύνουν) προσωπικότητες από όλους τους τομείς του δημόσιου βίου.

Ο Ρίτσος, βέβαια, για μένα, μόνο ένα καλό έχει, κι αυτό συμπτωματικό:ότι είναι πολύ απλός. Αυτό δεν σημαίνει ότι επειδή είναι απλός, είναι και καλός. Αλλά μπροστά σε κάτι ερμητισμούς, τύπου Σεφέρη, δεν πειράζει να είναι λίγο απλοϊκότερος στη δομή του λόγου ο Ρίτσος. Αλλά κι αυτό, τελικά, δεν φτάνει.

Αλλά γενικότερα, δεν υπάρχει μια κατάντια στην ελληνική ποίηση; Η Δημουλά, τώρα, να έχει φτάσει στο μάξιμουμ; Αστείο πράγμα! Για μένα η Δημουλά είναι ένα πυροτέχνημα…(.)Η Κική Δημουλά τι είναι; Για μένα, είναι ένα μηδενικό. Σλόγκαν τα ποιήματα της, με διάφορα εντυπωσιακά εφέ που δεν λένε τίποτε.

Για τον Ελύτη.

Κι εμένα δεν μου αρέσει ο Ελύτης, εκτός βέβαια από την πρώτη του ποιητική συλλογή, τους Προσανατολισμούς, η οποία είναι ωραία(..)Η μεγαλύτερη αηδία είναι το Αξιον Εστί, διότι θέλησε να διασκευάσει τροπάρια του Βυζαντίου και τα έκανε χάλια. Μα είναι σοβαρά πράγματα αυτά;

Ας πούμε τον Τάσο Λειβαδίτη. Δεν θέλω ούτε να τον ακούσω, διότι είναι μετριότατος. Δεν έχει νόημα. Και δεν έχει καμία σημασία να ασχοληθούμε με τα ποιήματά του. Τον Δημήτρη Χριστοδούλου επίσης

Ο Μαρωνίτης; Για όνομα Θεού! Και τι καταλαβαίνει; Μεσάνυχτα έχει. Μια ��λιάδα και την κατέστρεψε. Μια Οδύσσεια και την έκανε σαν τα μούτρα του. Είναι τώρα σοβαρή περίπτωση; Τι αναγούλα!

Αλλά μη νομίζεις ότι εγώ είμαι σαν τον ανεκδιήγητο τον Κωστή Μοσκώφ. (…)Ήταν ένας επιπόλαιος ερευνητής, ο οποίος έκανε σωρεία λαθών..

Ο Σκαμπαρδώνης δεν σέβεται τις λέξεις. Για κείνον δεν έχουν βάρος οι λέξεις.

Αγαπητέ μου κύριε Δαββετα(..) Με θλίβει το γεγονός ότι η νέα γενιά των λογοτεχνών μας βγαίνει στο κλαρί απροετοίμαστη και, περίπου, αγράμματη. Τουλάχιστον από σας, που με θεωρείτε δάσκαλο, θα περίμενα να μη με ντροπιάσετε (..) Με τρόμο αναρωτιέμαι ποιο μπορεί να είναι το επόμενο βιβλίο σας.

Το ίδιο είπα και στον Μπαγλάρα. Ξέρεις ποιος είναι ο Μπαγλάρας; Ο Νταλάρας, τζάνουμ. Ήθελε να του δώσω τραγούδια μου να τα τραγουδήσει και του απάντησα: «Σε αγαπώ, σε εκτιμώ πάρα πολύ, αλλά προτιμώ να τα δώσω σε έναν άγνωστο και ανύπαρκτο τραγουδιστή, τον-πως τον λένε-Δημήτρη Νικολούδη, και να τα θάψω, παρά να τα δώσω σε σένα και από τη μια μέρα στην άλλη να γίνω διάσημος». Θύμωσε. Τι νάρκισσος!

Ο Βενιζέλος παρευρέθηκε, ο οποίος λύσσαξε να μου μιλήσει. Εγώ τον απέφευγα, τελικά μιλήσαμε λίγο (..) Λέω: «Είστε ευχαριστημένος από το νέο υπουργείο;» «Μπα, μπα τι ευχαριστημένος; Ξέρετε τι υπουργείο είναι; Είναι των Εθνικών Δυνάμεων». (…)Και μου ομολόγησε ότι αυτό του το έκανε ο Γιωργάκης για να τον εκμηδενίσει

Πρωτα πρώτα ο βουλευτής Λιάνης με ικετεύει να συμμετάσχω σε μια εκπομπή του στο ραδιόφωνο και να μιλήσω(..) Κατ αρχάς όσο και να φαίνεται έξυπνος, είναι λίγο βλάκας. Και όλη αυτή η ιστορία, που πήγε στο ΠΑΣΟΚ, είναι, το λιγότερο, εμετική.(..) Είναι δυστυχώς απαίσιος και κάνει τον μάγκα.

Τσαουσάκης-Καζαντζίδης: Ο Τσαουσάκης, που πέθανε το 1979, για μένα ήταν ο καλύτερος άνδρας ερμηνευτής τραγουδιών του Τσιτσάνη. Και κατ εμέ, κλάσεις ανώτερος από τον Στέλιο Καζαντζίδη, τον οποίο όλος ο κόσμος εκτιμά, αλλά εγώ δεν μπορώ να καταλάβω τι του βρίσκουν. Έχει καλή φωνή, αλλά το τι έκανε στο ρεμπέτικο, αν σου πω, θα φρίξεις.

Καραμανλής-Παπανδρέου (οι νεότεροι): Τα ίδια σκατά είναι, Καραμανλής και Παπανδρέου. Τους γέρους δεν τους γνώρισα, βέβαια. Αλλά αυτούς του νεαρούς, και τον Παπανδρέου και τον Καραμανλή, τους ξέρω προσωπικά. Είναι θλιβερές περιπτώσεις, ανθρωπάρια. Και οι δύο. Ο δε Καραμανλής είναι-και κομπλεξικός, συνειδητά, και το λέει κιόλα-εναντίον του γέρου Καραμανλή. Δεν θέλει ούτε να τον αναφέρουν. Το θεωρεί προσβολή. Κομπλεξικός! Ο Γιωργάκης, βέβαια, απλώς είναι χαζός.

Χατζιδάκις-Θεοδωράκης: Δεν έχω καλή ιδέα για τον Χατζιδάκι. Είναι και κουλτουριαρης και λίγο εξυπνάκιας. Βέβαια, είναι μεγάλος καλλιτέχνης και δεν πρόκειται να πέσει τόσο εύκολα. Αντιθέτως ο Θεοδωράκης μπορεί να πέσει. Ο Χατζιδάκις έχει πιο καθαρή στάση και άποψη.

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

[smeouropdf]

https://youtu.be/ptyWXEkSs7k

Stop motion ρεμπέτες...