#πολύχρονη | Explore Tumblr posts and blogs

justforbooks · 7 months ago

Text

youtube

Δημήτρης Παπαϊωάννου BIRTHPLACE / 20 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ

«Άκου: είμαστε οικογενειακώς λίγο έξω από την Αθήνα εκείνο τον Αύγουστο. Ο πατέρας στο κρεβάτι, στα τελευταία του από καρκίνο, η μητέρα μου ��ίπλα του, εγώ λίγο πριν τα 20. Η ατμόσφαιρα βαριά από το προδιαγε- γραμμένο πένθος. Έτσι το είδαμε. Μόλις τελείωσε, βγήκα έξω, στον κήπο πίσω από το σπίτι, κοίταξα πάνω τον ουρανό, τη νύχτα, και είπα: Η ζωή είναι όμορφη! Σου το χρωστάω».

Είμαι πάνω στο ποδήλατό μου και χτυπάει το τηλέφωνο. Είναι από τον «Αθήνα 2004». Μου ζητάνε να περάσω από κει. Ο Μάρτον Σίμιτσεκ μου ζητάει να ετοιμάσω μία πρόταση για την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Ζητάω τρεις μήνες, ένα μαζεμένο budget, και υπόσχομαι να παρουσιάσω κάτι. Παίρνω τις βιντεοκασέτες με τις προηγούμενες τελετές έναρξης, γιατί δεν είχα παρακολουθήσει καμία, οι Ολυμπιακοί Αγώνες δεν είχαν μπει με κανέναν τρόπο στη ζωή μου μέχρι τότε. Ούτε ήμουν από εκείνους που συμφωνούσαν να τους διεκδικήσει η Αθήνα.

Είμαι 35 χρονών. Είμαστε στο 2001.

Έμαθα αργότερα τι είχε συμβεί: ο Βαγγέλης Παπαθανασίου ήταν το φαβορί για την ανάληψη των τελετών, είχε ήδη στρώσει το έδαφος με τη Μυθωδία του. Το δεκάλεπτο επεισόδιο στην τελετή λήξης του Σίδνεϊ, απ’ όπου η επόμενη διοργανώτρια χώρα (εμείς) παρέλαβε τη σκυτά- λη-Ολυμπιακή Σημαία, το σκηνοθέτησε εκείνος. Ιέρειες. Πολλές ιέρειες. Η τηλεθέαση πέφτει κάθετα και η Γιάννα πανικοβάλλεται. Βγαίνουν στη γύρα να βρουν εναλλακτική και πέφτουν πάνω στ’ όνομά μου. Φαντά- ζομαι ποιος είναι αυτός ο οποίος τους μίλησε για μένα. Λέγεται Αντώνης Ζαγκλακούτης και εργαζόταν ήδη στο πολιτιστικό σκέλος των Αγώνων. Ο Αντώνης παρακολουθούσε τη δουλειά μου και τότε που η Αθήνα κέρδισε τη διεκδίκηση των Αγώνων μού εκμυστηρεύτηκε το όνειρό του: να είμαι εγώ αυτός που θα κάνει τις τελετές

Αρχίζω να περιφέρω τις αγωνίες μου σε όλους τους κοντινούς μου φίλους: Πρέπει να το κάνω; Αξίζει τον κόπο; Αξίζει το καλλιτεχνικό και, κυρίως, το προσωπικό ρίσκο; Πόσο θα βλάψει ό,τι είχα χτίσει ως καλλιτέχνης ως τότε; Ποιος θα είμαι μετά απ’ όλο αυτό; Τι δουλειά έχω εγώ στο ολυμπιακό περιβάλλον και το σημαντικότερο: Αυτό που θα σχεδιάσω θα καταφέρω να υλοποιηθεί ακέραιο και να παραδοθεί στον κόσμο όπως το οραματίστηκα;

Στα ίδια διλήμματα, με πολύ λιγότερο όμως δράμα –είχα ήδη βγει ζωντανός από δύο τελετές έναρξης–, χρειάστηκε να απαντήσω όταν το 2017 μου ζητήθηκε να δημιουργήσω έργο, πρώτος εγώ, μετά τον θάνατο της Pina Bausch για το χοροθέατρο του Wuppertal.

Η φίλη μου η Αμαλία (Μουτούση) με ακούει υπομονετικά ένα μεσημέρι στον Διόνυσο κάτω από την Ακρόπολη.

«Δημήτρη, είναι η μοίρα σου», γυρίζει και μου λέει.

Οι βιντεοκασέτες βρίσκονται 10 μέρες στο ράφι, κάτω απ’ τις τσόντες. Αναβάλλω. Όταν βρίσκω το θάρρος, ξεκινάω με τη Βαρκελώνη, που ξέρω ότι από τους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι η πρώτη τελετή που έγινε βράδυ, με θεατρικό φωτισμό, και θεωρούνταν ακόμη αξεπέραστη

Τη βλέπω ολόκληρη μόνος μου στο μικρό δώμα που είχα τότε για σπίτι. Με το που τελειώνει, το πρώτο πράγμα που σκέφτομαι είναι το εξής: Δεν ξέρω αν μπορώ να κάνω κάτι στ’ αλήθεια καλό, αλλά κάτι καλύτερο από αυτό σίγουρα μπορώ να σχεδιάσω.

Ανακοινώνω στον Γιώργο Κουμεντάκη ότι χωρίς αυτόν δεν πρόκειται να το κάνω. Είχαμε μια πολύχρονη ιστορία καλλιτεχνικής συνεργασίας πίσω μας. Ήμασταν φίλοι τότε. Τον εκτιμούσα. Ήταν πολύ πιο καλλιεργη - μένος από μένα και η διαδικασία της δημιουργίας μαζί του ήταν πάντα μια αναμέτρηση με το Υψηλό.

Ο Γιώργος δέχεται.

Η Τίνα Παπανικολάου –40 ολόκληρα χρόνια συνεργασίας κλείσαμε–, σαν έτοιμη από καιρό, στο πλάι μου, με οργανώνει. Ζητάω από τον Γιώργο Μάτσκαρη, αγαπημένο φίλο, χορευτή και δάσκαλο Alexander Technique, να επιστρέψει από τη Νέα Υόρκη για να αναλάβει την έρευνα. Χρειαζόμαστε χώρο. Η φίλη μου η Όλια (Λαζαρίδου) μας δίνει το σπίτι της. Γελάμε. Το όνομά της είναι Ολυμπία.

Οι Δίδυμοι Πύργοι πέφτουν. Ο κόσμος θα αλλάξει.

Η ασφάλεια των Ολυμπιακών Αγώνων θα γίνει εφιάλτης.

Βρισκόμαστε στο 2001 και ετοιμάζομαι να κάνω την πρεμιέρα τού Για Πάντα, που έμελλε να γίνει η τελευταία παράσταση της Ομάδας Εδάφους, οπότε πιο ταιριαστό όνομα θα ήταν το Ποτέ Ξανά. Η Αγγελική Στελλάτου είχε αποχωρήσει από την Ομάδα μόλις έναν μήνα πριν από την πρεμιέρα. Είμαι στενοχωρημένος, θυμωμένος, ανακουφισμένος και πανικοβλημένος. Δεκαεφτά χρόνια συμπόρευσης είχαν φτάσει στο τέρμα τους. Στο Για Πάντα σκηνοθετούσα και χόρευα μαζί. Το σημειώνω για όποιον ξέρει τι αγγούρι είναι αυτό, οι υπόλοιποι προσπεράστε το. Αντικατάσταση, τελικές πρόβες, φωτισμοί και λιποθυμάω. Πρώτη μου φορά. Μυϊκός σπασμός στην ωμοπλάτη, στο μέρος της καρδιάς. Πρόβες σε φορείο, πρεμιέρα με παραμορφωμένη πλάτη και παυσίπονα. Το παρελθόν έκανε θεαματική έξοδο! Για το μέλλον, όμως, χρειαζόταν επίσης δουλειά.

Πέφτουμε με τα μούτρα. Μελετάμε την ιστορία της τέχνης της ελληνικής γης, την ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων, την ιστορία της χώρας. Την αναβίωση και ιστορία των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων. Βλέπουμε όλες τις τελετές, τις αποκωδικοποιούμε, ξεψαχνίζουμε το πρωτόκολλο από το καλλιτεχνικό μέρος, καθορίζοντας το πεδίο στο οποίο θα μπορούσαμε να κάνουμε τη διαφορά.

Μου είναι παντελώς αδιάφορο, αλλά νομίζω ότι σε κανέναν άλλον καλλιτέχνη δεν ζητήθηκε να ετοιμάσει πρόταση. Μέχρι και σήμερα δεν το γνωρίζω με βεβαιότητα, δεν ρώτησα ποτέ.

Ήξερα από την πρώτη στιγμή τι ήθελα να κάνω, έπρεπε όμως να σιγουρευτώ για την εγκυρότητα της ενόρασής μου. Να σχεδιάσω τις εικόνες και να τις φορέσω σε μια ολυμπιακών διαστάσεων παράσταση.

Ετοιμάζω μια παρουσίαση. Το concept, ολόιδιο με αυτό που τελικά είδατε, στην αρχική του μορφή: Σκελετός, ψυχή και ιδεολόγημα, όλα εκεί, χωρίς ακόμα τη σάρκα και το νευρικό του σύστημα.

First encounter of the third kind

Η πρώτη επαφή με τη Γιάννα είναι καταστροφική. Σχεδόν τσακωθήκαμε. Έφυγε. Τα μαζέψαμε, διασκεδάσαμε με την παράκρουσή μας να πιστέψουμε ότι κάτι σαν κι αυτό που ονειρευτήκαμε θα ήταν ευπρόσδεκτο και επιστρέψαμε σπίτι.

Διηγήθηκα τη φάση στον Μιχάλη Κακογιάννη, που ήταν φίλος και μεγάλος υποστηρικτής, παρόλο που κι ο ίδιος ήθελε να κάνει την τελετή. «Μην απορήσεις αν τελικά καταλήξει να είναι η καλύτερή σου φίλη», μου λέει

Η Γιάννα κι εγώ είμαστε δύο τελείως διαφορετικά ζώα της ζούγκλας. Για το δικό μας σύστημα, έμοιαζε μια extraterrestrial drag queen, στην οποία έπρεπε να δίνουμε λογαριασμό, την οποία σεβόμασταν και αποτελούσε για μας μια αστείρευτη πηγή διασκέδασης και τρόμου. Τις πρώτες Απόκριες έκανα την καλλιτεχνική μας συνέλευση φορώντας τη μάσκα Γιάννα που κυκλοφορούσε στα περίπτερα.

Όταν μας επισκέφθηκε στα πρώτα μας γραφεία, ο Σωκράτης Σωκράτους μάς έβγαλε μια φωτογραφία. Το ίδιο βράδυ, κοιτώντας την εικόνα στην οθόνη μου, χωρίς να το πολυκαταλάβω, αντάλλαξα τα κεφάλια μας και το βρήκα πολύ ταιριαστό. Ο John Waters θα ήταν περήφανος για μένα. Η ομάδα μου το λάτρεψε.

Τα δυο ζώα της ζούγκλας μύρισαν το ένα το άλλο, συμφωνήσαν να συνεργαστούν για κοινό σκοπό. Θέλαμε και οι δύο το ίδιο πράγμα: την επιτυχία. Ας είχαμε διαφορετική αντίληψη για το τι πράγμα είναι αυτό. Με την πάροδο του χρόνου η αυταπάρνηση, η στοχοπροσήλωση και η τερατώδης αντοχή που αναγνωρίσαμε ο ένας στον άλλον έστρωσαν μια ατμόσφαιρα αποδοχής και συγκίνησης που, μέσα στην εξάντληση, έμοιασε στιγμιαία με αγάπη. Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να συγκριθεί με την ανηφόρα των Ολυμπιακών Αγώνων.

Πίσω στη σειρά των γεγονότων όμως:

Το ίδιο απόγευμα της καταστροφικής πρώτης επαφής με παίρνουν τηλέ- φωνο και μου λένε «η πρόεδρος έχει κάποιες απορίες και θέλει να το δει ξανά»! Επαναλαμβάνουμε την παρουσίαση μετά από μια βδομάδα. Ήταν εκεί ο Θόδωρος Αγγελόπουλος και ο Μιχάλης Ζαχαράτος, διευθυντής Επικοινωνίας των Αγώνων. Η Γιάννα απούσα. Ο Μιχάλης τσιμπάει. Η ατμόσφαιρα πολιτισμένη.

Μετά σιωπή. Αφήνω να περάσουν βδομάδες μέχρι να πάρω τηλέφωνο τον Σίμιτσεκ και να του πω «κατάλαβα και προγραμματίζω τις επόμενες δουλειές μου». Μου λέει «όχι, θέλω να μας περιμένεις, θα σου κόψω έναν μισθό και θα περιμένεις». Περίπου ενάμιση μήνα μετά μου παραγγέλνουν: «Πακετάρεις την όλη παρουσίαση και με μυστικότητα μεταφέρουμε εσένα και την ομάδα σου στο Salt Lake, όπου διεξάγονται οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί, για να καλέσουμε τους Αθανάτους, off the record και με απόλυτη εμπιστευτικότητα». Ναι, καλά ακούσατε, Αθανάτους λένε τα μέλη της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής. Πεθαίνουν, βέβαια, όπως όλοι μας, κι αυτοί. Αυτό με την εμπιστευτικότητα έπαιζε πολύ στην όλη φάση. Όλοι υπογράφαμε και βάζαμε και τους άλλους να υπογράψουν ότι θα υπάρξουν κυρώσεις αν διαρρεύσει το παραμικρό. Ήταν σαν kink. Φτιαχνόμασταν με την ιδέα ότι είναι φοβερά σημαντική, όπως κρατικό μυστικό, η δουλειά μας.

Έτσι, λοιπόν, σε μια απολύτως σουρεαλιστική συνθήκη, βρισκόμαστε στο Salt Lake, ανάμεσα σε πάγους και μορμόνο��ς, και στήνουμε σε χώρο μυστικό την παρουσίαση. Το προκαθορισμένο μεσημέρι καταφθάνει η Γιάννα με τους Αθάνατους για να την παρακολουθήσουν. Η Γιάννα, ντυμένη dominatrix-κυνηγός: μαύρα λουστρίνια ψηλοτάκουνα, μαύρο δερμάτινο παντελόνι και κοντό γούνινο, τύπου Hasky, τοπ με ασορτί γουνάκι στον αποσπώμενο λαιμό. «Ελπίζω να είστε έτοιμοι», λέει στον αέρα περνώντας ξυστά.

Μέσα στο σκοτάδι και την ηρεμία της παρουσίασης οι Αθάνατοι χαλάρωσαν και μερικοί τον ψιλοπήραν κιόλας, αυτό όμως δεν τους εμπόδισε να χειροκροτήσουν θερμά, χαρίζοντάς μου ένα standing ovation. «Αυτό και τίποτα λιγότερο αξίζει στην Ελλάδα», τους άκουσα να της λένε. Η Γιάννα για πρώτη φορά με πλησίασε πλαγιοδρομώντας, μου έδωσε ανόρεχτα το χέρι της για χειραψία και είπε επί λέξει: «Γνωρίζετε ότι εγώ δεν αφήνομαι ποτέ να γίνω συναισθηματική, αλλά πρέπει να ομολογήσω ότι αυτό ήταν μια καλή προσπάθεια».

Δύο χρόνια μετά, λίγες εβδομάδες πριν από την έναρξη, σε τετ-α-τετ συνάντηση της παρουσιάζω την προσομοίωση της πτήσης των Θραυσμάτων χορογραφημένη πάνω στη μουσική του Mahler και η Γιάννα κλαίει.

Τα μαζέψαμε και γυρίσαμε στην Αθήνα. Οι φίλοι μου με υποδέχτηκαν σε πάρτι-έκπληξη φορώντας κορδέλες φιναλίστ καλλιστείων: Μις Κρήτη, Μις Μεσολόγγι, Μις Σπάρτη, Μις Μάνη κ.λπ. Ο Κουμεντάκης τους είχε προβάρει να μου τραγουδήσουν τον Ολυμπιακό Ύμνο. Ήπιαμε, μαστουρώσαμε και ξεκαρδισμένοι γιορτάσαμε αυτό που έμοιαζε με επιτυχία.

Πράγματι, μετά από λίγο καιρό με καλούν και μια ηλιόλουστη μέρα πηγαίνω στα γραφεία του «2004» και η Γιάννα μού λέει: « Έχω τη χαρά να σου αναθέσω τις τελετές έναρξης και λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας». Φορούσε ένα σούπερ μίνι Chanel ταγέρ στο πράσινο του παπαγάλου, συνδυασμένο με πορτοκαλί κραγιόν και λευκές γόβες. Άλλαξε σταυροπόδι. Basic Instict

Μαθαίνω τον αρχικό προϋπολογισμό της τελετής (ο οποίος, είμαι σίγουρος, ξεπεράστηκε κατά πολύ) και υπολογίζω ότι ένα 10% θα είναι δίκαιο για τον δημιουργό της. Το ποσό είναι αστρονομικό για τα μέχρι τότε δεδομένα μου, αλλά αποφασίζω να το διεκδικήσω. Ξέρω ότι όλα μου τα πνευματικά δικαιώματα εξαγοράζονται εξ ολοκλήρου από την Ολυμπιακή Επιτροπή. Κανένα ποσοστό από τις αμέτρητες αναμεταδόσεις ανά τον κόσμο και από την πώληση τ��υ DVD και των εικόνων δεν θα μου ανήκει. Περιμένοντας έξω από το γραφείο του Σίμιτσεκ διπλασιάζω στο μυαλό μου το ποσό. Μπαίνω μέσα, το ζητάω και το παίρνω.

Ανακοινώνεται ότι αναλαμβάνω την τελετή. Οι συμπατριώτες μου συμφωνούν και χαίρονται πολύ, η Οργανωτική Επιτροπή εκπλήσσεται. Αυτό μου δίνει διαπραγματευτική δύναμη. Θα τη χρειαστώ.

Διαλύω την Ομάδα Εδάφους.

Οι κομάντος

Η επόμενη κίνησή μου ήταν να συγκροτήσω μια ομάδα εργασίας, μια ομάδα καλλιτεχνών-κομάντος. Μια ολόκληρη γενιά από αστέρια έλαμπαν τότε στην ανεξάρτητη εναλλακτική σκηνή, από την οποία προερχόμουν κι εγώ.

Ο Γιώργος Κουμεντάκης θα συνυπογράψει το concept και θα δημιουργήσει το μουσικό σενάριο. Η Τίνα Παπανικολάου θα συντονίσει την καλλιτεχνική δημιουργία με συνεργάτη τον Γιώργο Μάτσκαρη. Οι δυο τους, μαζί με την Κάλη Καββαθά, θα δημιουργήσουν μια πανίσχυρη ασπίδα στήριξης γύρω μου.

Η Λίλη Πεζανού, πολυαγαπημένη και χαλκέντερη συνεργάτις, θα υλοποιήσει σκηνογραφικά το concept.

Η Λίνα Νικολακοπούλου, ποιήτρια και στιχουργός κοσμαγάπητη, θα επιμεληθεί τα κείμενα.

Ζητάω από τον Γιώργο Λάνθιμο –ο οποίος ακόμη δεν είχε κάνει ούτε την πρώτη μεγάλου μήκους του– να μπει στην ομάδα, για να έχουμε άποψη για τον τρόπο αναμετάδοσης. Η τελετή αυτή είναι πρωτίστως ένα τηλεοπτικό γεγονός.

Ζητάω από τον Δημήτρη Κορρέ, αυτόν τον genius μηχανικό, να είναι μαζί μας, για να ελέγχει τη δυνατότητα τεχνικής πραγματοποίησης των παράλογων ονείρων που είχα.

Η Ελευθέρια Ντεκώ στον φωτισμό θα αναζητήσει συνάδελφο με ολυμπιακή και τηλεοπτική εμπειρία. Θα σχεδιάσουν μαζί

Αν και το τραύμα ήταν νωπό, ζητάω από την Αγγελική Στελλάτου να αναλάβει την κίνηση των ανθρώπων.

Η Ελευθερία αναρωτήθηκε αν ήταν μια καλή επιλογή, μια που σε μια τόσο δύσκολη περιπέτεια δεν χωρούσε το ρίσκο συναισθηματικού μπουρδουκλώματος. Η Τίνα, όμως, μου είπε: «Κανένας άλλος δεν μπορεί να δώσει την ποιότητα της κίνησης που ζητάς». Η Τίνα είχε δίκιο

Η Αγγελική συγκροτεί μια ομάδα χορευτών που, σύμφωνα με τη μέθοδο που είχαμε ακολουθήσει στις δύο όπερες που είχα σκηνοθετήσει: θα τη συντροφεύσουν στην καλλιτεχνική έρευνα, θα καταλήξουν στις χορογραφίες υπό την καθοδήγησή της, θα πραγματοποιήσουν τις ακροάσεις και τη διαμοίραση των εθελοντών ανάλογα με τις ικανότητές τους, θα διδάξουν τις χορογραφίες και θα βρεθούν μαζί τους επί σκηνής τη μεγάλη μέρα

Μαζί με τον Λάνθιμο και κατόπιν υπόδειξης της Εύας Στεφανή φωνάζουμε την Αθηνά Τσαγγάρη να κινηματογραφήσει όλη την τρίχρονη διαδρομή. Η Αθηνά μπαίνει ��ε ενθουσιασμό και επεκτατισμό. Έναν χρόνο μετά, αναλαμβάνει η ίδια τις προβολές της τελετής, μαζί με τον αχώριστο συνεργάτη της Matt Johnson

Ο Κουμεντάκης φέρνει στην ομάδα τη μουσικό Μαρία Μεταξάκη – μαζί θα βγάλουν πολλά φίδια από πολλές τρύπες.

Η Ελευθερία μάς οδηγεί στον Βοb Dickinson, που με μεγάλη τρυφερότητα και επαγγελματισμό ανεβάζει το επίπεδο του φωτισμού. Η τελετή μας έγινε με τα περισσότερα ως τότε φωτιστικά σώματα στην ιστορία του θεάματος. Έσπασε το ρεκόρ. Οι δυο τους θα βραβευτούν με Emmy.

Με τον ίδιο καλλιτέχνη θα κάνω, 10 χρόνια αργότερα, τους πρώτους Ευρωπαϊκούς Αγώνες, που θα του χαρίσουν ακόμη ένα Emmy. Πρόσφατα μου έστειλε μήνυμα ότι του έλειψα και μακάρι να ξαναδουλέψουμε μαζί, η Τίνα είπε «o Βοbby θέλει κι άλλο Εmmy».

Τη Σοφία Κοκοσαλάκη δεν την ήξερα, το άστρο της είχε μόλις ανατείλει στο Λονδίνο. Της ζήτησα ραντεβού και όταν βρεθήκαμε ήταν καχύποπτη. Δέχτηκε όμως να μπει στη δημιουργική ομάδα και να αναλάβει τα κοστούμια. Στη μέση της διαδικασίας την πρωτοχτύπησε ο καρκίνος, αλλά συνέχισε, μέσα στις χημειοθεραπείες, τη δουλειά. Δεν έχασε ποτέ το χιούμορ της. Την αγάπησα. Προτού παρουσιαστεί η τελετή μας, σε μια συνέντευξη στη γαλλική Vogue, αν θυμάμαι καλά, τη ρώτησαν για μένα. «Το πρώτο πράγμα που πρέπει να πει κανείς για τον Δημήτρη», είπε, «είναι ότι πρόκειται για έναν πολύ καλό άνθρωπο». Μέχρι σήμερα είναι ο μοναδικός άνθρωπος που έχει μιλήσει έτσι για μένα. Την αγκάλιασα για τελευταία φορά στο Sadler’s Wells στο Λονδίνο, που ήρθε να δει τον Μεγάλο Δαμαστή. Κλειστοφοβική και αγοραφοβική, όπως ακριβώς κι εγώ, πάντα καθισμένη στην άκρη, έτοιμη να φύγει. Λίγο μετά μάθαμε τον θάνατό της.

Για τον σχεδιασμό των πυροτεχνημάτων απέφυγα την παραίνεση του ζεύγους Αγγελοπούλου για την αμερικάνικη εταιρεία και προτίμησα τον Christophe Berthonneau, τον Γάλλο καλλιτεχνικό διευθυντή της Groupe F

Δεν πρέπει να υποτιμά κανείς τον σχεδιασμό των πυροτεχνημάτων: είναι η στιγμή της εκσπερμάτισης. Όλο το γεγονός οργανώνεται γύρω από έναν συλλογικό οργασμό του οποίου κορύφωση είναι τα πυροτεχνήματα.

Εμείς προτιμήσαμε την κομψότητα μιας γαλλική�� εκσπερμάτισης.

Εκείνη η αμερικάνικη εταιρεία έκαψε με τα πυροτεχνήματά της τη Φιλοθέη στη δεξίωση της Γιάννας την επομένη της τελετής. Φτηνά τη γλίτωσα – είμαι πια σίγουρος ότι πρέπει κανείς να ζητά αυτό που θεωρεί σωστό, κι ας μην το παίρνει πάντα. Πρέπει όμως να το ζητά. Μετανιώνεις μόνο για όσα δεν ζήτησες από τη ζωή σου.

Ζητάω από τον Νίκο Αλεξίου να μελετήσει τα μεγέθη, τις αναλογίες και τις τομές των γλυπτών της Αλληγορίας. Ο Νίκος, που δεν ζει πια, είναι ένας από τους σπουδαιότερους καλλιτέχνες της σύγχρονης Ελλάδας. Το ΕΜΣΤ όφειλε να του είχε κάνει τεράστιο αφιέρωμα. Όμως η χώρα μας τους σύγχρονους καλλιτέχνες της μας έχει χεσμένους. Με τον Νίκο ήμασταν τότε στα δικαστήρια για τη Μήδεια, αλλά η περίσταση είναι σημαντικότερη από τα προσωπικά μας. Φτιάχνει μια συγκλονιστική μακέτα του Σταδίου και του στεγάστρου Καλατράβα, ολόκληρη καμω- μένη από καλάμια. Σήμερα είναι κάπου πακεταρισμένη σε κάποια από τις αποθήκες όπου όλα βρίσκονται συσσωρευμένα.

Η Αθηνά Τσαγγάρη προτείνει στον Σωκράτη Σωκράτους να φωτογραφίσει τη μνημειακή προετοιμασία μας εθελοντικά. Ο Σωκράτης αφιερώνεται με μανία, χώνεται παντού και συλλαμβάνει όλη την ομορφιά και την καύλα με τρόπο μοναδικό. Είναι απορίας άξιο πώς κανένας ακόμη δεν έχει εκδώσει τη συλλογή αυτών των συγκλονιστικών φωτογραφιών.

Το κόσμημα

Και, τέλος, ζητάω από τον Άγγελο Μέντη να αναλάβει να δημιουργήσει το τμήμα της τελετής που ονομάστηκε Κλεψύδρα. Είναι η στιγμή που οι εικόνες της ελληνικής τέχνης εισέρχονται σαν ονειρική πομπή στο Στάδιο.

Ήμασταν φίλοι τότε. Ο Άγγελος ήταν σχεδιαστής κοστουμιών και make-up artist από άλλο πλανήτη, όμως τίποτα μεγάλης κλίμακας δεν είχε επιχειρήσει και καμία εμπειρία στη σκηνοθεσία δεν είχε. Δεν ξέρω ποιο ένστικτο ή αν ήταν η αγάπη που οδηγούσε την επιμονή μου –χρειάστηκε να τον πείσω–, όμως αυτή είναι η κίνηση ματ που έκανα στη συγκρότηση της καλλιτεχνικής ταυτότητας της τελετής. Ο Άγγελος δέχτηκε και ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Απέδειξε τη μεγαλοφυΐα του μετατρέποντας το κομμάτι που του ανάθεσα στο κόσμημα της τελετής.

Συγκρότησε και οδήγησε μια ομάδα με πρωτεργάτες τη ζωγράφο Μαρία Ηλία, τον γλύπτη Νεκτάριο Διονυσάτο και τη σκηνογράφο-ενδυματο- λόγο Ελένη Μανωλοπούλου. Για την έρευνα επιστράτευσε τον Μάνο Λαμπράκη και τον Αντώνη Γαλέο. Πήρε τις πιο παράτολμες αποφάσεις και τις υλοποίησε με τρόπο αξιοθαύμαστο. Το σύμπαν που δημιούργησε, ξεδιπλώνοντας την ιστορία της ελληνικής τέχνης μπροστά στα μάτια μας, άφησε τους πάντες άφωνους. Όποιος το έβλεπε από κοντά τού έπεφτε το σαγόνι.

Οι τηλεσκηνοθέτες, Ευρωπαίοι και Αμερικάνοι, στη γενική πρόβα πρόσθεσαν επιπλέον κάμερες και μας θερμοπαρακάλεσαν να δώσουμε ένα δεκάλεπτο ακόμη –τεράστιος τηλεοπτικός χρόνος– στην Κλεψύδρα, για να μπορέσουν να αποτυπώσουν τηλεοπτικά τις λεπτομέρειες.

Είχαν ήδη δει, έναν χρόνο πριν, την εκπληκτική μακέτα του Άγγελου, αλλά προφανώς δεν πίστεψαν ότι η πραγματοποίηση θα ήταν τόσο ακριβής και ακόμα καλύτερη. «Δώσ’ τους 10 λεπτά», μου ζήτησε και η Γιάννα. Ήταν όμως αργά. Όλα ήταν μετρημένα πια και οι τέσσερις ώρες της έναρξης ήταν κουρδισμένες σαν ωρολογιακή βόμβα.

Στο αξεπέραστο επίπεδο της Κλεψύδρας καθοριστικό είναι το επίτευγμα της Αγγελικής Στελλάτου, η οποία με την ευθύβολη απλότητα και την επιμονή στην ποιότητα και στη λεπτομέρεια της κίνησης ζωντάνεψε τις εικόνες του Μέντη με μια κομψότητα και υφέρπουσα ένταση που σπάνια βλέπουμε. Ιδιαίτερα συγκινούμαι όσο αναλογίζομαι την ιερή σεξουαλικότητα με την οποία η Θεά των Φιδιών έσυρε τον χορό. Αυτή η ίδια ιερή σεξουαλικότητα ήταν το πιο εκτυφλωτικό χαρακτηριστικό της ίδιας της Αγγελικής όταν ενσάρκωνε τις μορφές που δημιουργούσα για πάρτη της επί 17 χρόνια. Με τον Άγγελο είχαμε ονειρευτεί η Αγγελική να είναι αυτή που θα ενσαρκώσει τη Θεά των Φιδιών, αλλά η ευθύνη της της επέβαλε να είναι στο «πιλοτήριο» και να μετρά στα ακουστικά των εθελοντών τη βραδιά εκείνη. Η Κατερίνα Σκιαδά ήταν θαυμάσια

Ο Κωνσταντίνος Βήτα ήταν το τρίτο μεγάλο αστέρι στη συναστρία της Κλεψύδρας.

Ο ρυθμός που εφηύρε και ο τρόπος με τον οποίο ο ρυθμός αυτός υποδέ- χτηκε μέσα του τους ήχους και τρόπους της ελληνικής μουσικής μάς διακτίνισαν σε ένα μέλλον που ήταν αρχέγονο. Αυτό του το έργο λέγεται Τhe Passage. Ακούστε το.

Δύο χρόνια μετά, ο Κωνσταντίνος θα ευλογήσει με τη μουσική του το 2.

Την μουσική, βέβαια, δεν την απολαύσαμε στη live αναμετάδοση. Η λογοδι- άρροια του Αλέξη Κωστάλα μάς στέρησε τη μέθεξη. Δεν έβαλε γλώσσα μέσα, δυστυχώς. Κρίμα. Μέχρι και σήμερα δεν έχω καταφέρει να παρακολουθήσω ολόκληρη την τελετή με τη δική του αφήγηση. Το ξέρω πως έγινε από αγάπη, που μετατράπηκε σε αμετροέπεια, αλλά τι να το κάνεις; Αφόδευσε πάνω στη μεγάλη στιγμή που πρωτοεπικοινωνούσαν με την υφήλιο το τεράστιο ταλέντο τους τρεις από τους πιο αγαπημέ- νους μου ανθρώπους: ο Άγγελος, η Αγγελική και ο Κωνσταντίνος.

Ας είναι.

Το κατούρημα

Στρωνόμαστε στη δουλειά.

Ο πρώτος χρόνος φεύγει με την ανάπτυξη του βασικού concept και με την αναζήτηση της εταιρείας παραγωγής που θα το οργανώσει και θα το πραγματοποιήσει υλικοτεχνικά

Κατασκηνώνουμε στο Στάδιο στις 13/08, δύο χρόνια πριν από την εκτό- ξευση, παίζουμε μουσική, χρονομετρούμε διαδρομές, πίνουμε κι ονειρευόμαστε.

Πηγαίνω κρυφά στο κέντρο και κατουράω. Ορίζω ��ην κυριαρχία μου, σαν τα σκυλιά.

Jack, ο ψυχοβγάλτης

Κατασκευάζουμε το μοντέλο του Σταδίου και επιλέγουμε με διαγωνισμό την εταιρεία παραγωγής.

Έτσι ξεκινά η περιπέτειά μας με την Jack Morton. Ήταν μια πολύ σκληρή και συγκρουσιακή συμπόρευση μέχρι την πραγματοποίηση του σεναρίου.

Ευτυχώς, χάρη σε μια ευφυή κίνηση της Γιάννας οι συμβάσεις των καλλιτεχνών γίνονται απευθείας με την Οργανωτική Επιτροπή του «Αθήνα 2004». Αποτέλεσμα; Οι καλλιτέχνες δεν λογοδοτούν στην εταιρεία παραγωγής.

Δεν θέλω να σας κουράσω μ’ αυτά, αλλά είναι σημαντικό να καταλάβετε το εξής: αυτό που συνήθως συμβαίνει σε αυτές τις τιτάνιες παραγωγές, όπου τα εκατομμύρια χορεύουν στον αέρα, είναι ότι μια εταιρεία παραγωγής προσλαμβάνει η ίδια τους καλλιτέχνες, κάνει μια φλασάτη παρουσίαση, παίρνει τη δουλειά και μετά κόβει την ποιότητα εκτέλεσης, επιλέγει κατασκευαστές παίρνοντας μίζες και τρώει, τρώει, τρώει…

Το έργο αυτό το ξανάζησα ολόιδιο στους Ευρωπαϊκούς Αγώνες.

Όταν ο καλλιτέχνης είναι υπάλληλος της εταιρείας αυτής, δεν μπορεί να κάνει τίποτα.

Εμείς τους χορέψαμε στο ταψί.Και τις δύο φορές.

Στο άκουσμα του ονόματός μου θα φτύνουν. Στα showreels τους, όμως, πρώτες-πρώτες φιγουράρουν οι εικόνες μου.

O Superwoman

Βρίσκομαι, ως ο κεντρικός δημιουργός ενός τέτοιου γεγονότος, σε μια μοναδική θέση. Μπορώ να χτυπήσω όποια πόρτα γουστάρω.

Διαλέγω να χτυπήσω την πόρτα της Laurie Anderson. Βρίσκομαι στη Νέα Υόρκη και μου ανοίγει αυτή η τεράστια μικροκαμωμένη γυναίκα, η καλλιτέχνις που λατρεύω τόσα χρόνια. Το πλατύ της χαμόγελο με υποδέχεται. Της προτείνω να συνεργαστούμε. Θέλω να μπει στη δημιουργική ομάδα και να είναι η φωνή που θα υποδέχεται τον κόσμο στο Στάδιο. Θέλω επίσης να σκηνοθετήσει ένα από τα κομμάτια της τελετής.

Αυτή είναι η αρχή μιας σημαντικής για μένα σχέσης. Η Laurie έρχεται στην Αθήνα και αρχίζει να ονειρεύεται μαζί μας. Επισκέπτεται τα εργαστήρια του Μέντη και του Αλεξίου και παθαίνει την πλάκα της με τις μακέτες τους. Συλλαμβάνει αμέσως το ελεύθερο, non-corporate πνεύμα της ομάδας μας και συντονίζεται.

Βλέπω μπροστά στα μάτια μου με χαρά να αναπτύσσεται μια ενθουσιώδης φιλία των δύο ποιητριών που έχω φέρει σε επαφή. Νικολακοπούλου και Anderson συμπαθούν τρελά η μία την άλλη. Συχνά ξεκαρδίζονται σαν τα παιδιά. Η Λίνα είναι ανά πάσα στιγμή πανέτοιμη να γίνει τριών χρονών. Μια αυθεντικά λαϊκή καλλιτέχνις και μια ιέρεια της avant-garde. Είναι συγκινητικό που η καρδιά είναι κοινή. Η Laurie θέλει να δοκιμάσει τη μέθοδο της Περιπατητικής Σχολής, προσλαμβάνει έναν Walking Producer (όρος που εφευρέθηκε εκείνη τη στιγμή και χρησίμευσε αποκ��ειστικά, φαντάζομαι, για εκείνη την περίσταση) και μαζί με τη Λίνα περπατούν ως τους Δελφούς.

Laurie Anderson, Αμαλία Μουτούση και Όλια Λαζαρίδου ονειρεύομαι να είναι οι τρεις φωνές, οι τρεις γλώσσες, που θα υποδέχονται τον κόσμο στην τελετή. Αρχίζουν δοκιμές.

Ο Δημήτρης Κορρές κανονίζει με τον αδερφό του, τον περίφημο διευθυντή Αναστήλωσης της Ακρόπολης Μανόλη Κορρέ, και πηγαίνουμε τη Laurie στην Ακρόπολη. Μας δίνει πρόσβαση στον Παρθενώνα

Η συγκίνηση είναι μεγάλη για όλα, αλλά όταν τα ζεις είναι κανονικά. Τριάντα χρόνια πριν, στο κομμωτήριο της μάνας μου, με στέλναν για πορτοκαλάδες στο περίπτερο. Είκοσι χρόνια ��ριν το έσκαγα από το σπίτι μου για να σπουδάσω ζωγραφική. Δέκα χρόνια πριν ανέβαζα τη Μήδεια και περνούσα από την κατάληψη στα μεγάλα θέατρα. Τώρα είμαι μέσα στον Παρθενώνα με τη Laurie Anderson.

Είναι αυτή που θα με στριμώξει περισσότερο. Αυτή που θα μου κάνει τις πιο σκληρές ερωτήσεις, αυτή που θα είναι η πιο δύσκολη να πειστεί.

Η διαδικασία αυτή με αναγκάζει να γίνω σαφέστερος, να χτίσω επιχειρήματα και να υπερασπίζομαι αποφασιστικότερα τις ιδέες μου.

Όμως η Laurie όλο ανέβαλλε να πάρει αποφάσεις, όλο δίσταζε να ηχογραφήσει. Όλο ανέβαλλε να καθορίσει τη θέση της σ’ αυτή την τελετή, έτσι, σε μια κρίσιμη στροφή της διαδικασίας, προφασίστηκα budget cuts, την πήρα τηλέφωνο και της είπα να τερματίσουμε τη συνεργασία μας. Το κατάλαβε. Μπορεί και να ανακουφίστηκε.

Οι καλλιτέχνες αυτοί έχουν μια δυσκολία να μπουν στην υπηρεσία ενός τέτοιου συστήματος. Μια τελετή έναρξης Ολυμπιακών Αγώνων είναι μια προπαγάνδα για τη χώρα που τους διοργανώνει. Αυτή είναι η φάση, η φύση και η αποστολή της δουλειάς. Χρειάζεται καλλιτέχνες για να πραγματοποιηθεί, αλλά δεν αποτελεί έργο τέχνης.

Αυτή και μόνο η έννοια της προπαγάνδας φέρνει αμηχανία.

Για μένα ήταν εύκολο, έπρεπε να μιλήσω θετικά για κάτι που, όσο περισσότερο μελετούσα, τόσο περισσότερο ανακάλυπτα ότι αγαπούσα: τη χώρα μου, το αφήγημά της, την τέχνη της και την απροκάλυπτη μανία της για ομορφιά.

Το χάος, τη διαφθορά και την παράκρουση τα έβλεπα ολοφάνερα μπροστά μου.

Όμως αυτά δεν ήταν του παρόντος. Ήταν η ώρα τώρα για γιορτή.

Αλμυρός ιδρώτας

Η άλλη πόρτα που χτύπησα ήταν της Björk. Ενσάρκωνε για μένα το τέλειο υβρίδιο pop και avant-garde – ό,τι ακριβώς ευχόμουν να καταφέρει να γίνει η τελετή μας. Αποφασίζω να της ζητήσω να μας γράψει το ολυμπιακό μας τραγούδι.

Χρειάστηκε να πολεμήσω πολύ γι’ αυτή μου την επιλογή.

Είμαι ιδιαίτερα περήφανος γι’ αυτό το τραγούδι

Σε ένα ξενοδοχείο στη Νέα Υόρκη, μυστικά, της παρουσιάζω ολόκληρ�� το concept. H Björk, σοβαρή και σκεπτική. Ζητάω κάτι πολύ συγκεκριμένο: ή να γράψει ένα τραγούδι ή να τραγουδήσει το Ιmagine του John Lennon.

Μετά από λίγο καιρό μάς ειδοποιεί ότι δέχεται να γράψει ένα τραγούδι. Ξανασυναντιόμαστε στο Λονδίνο, καθισμένοι στο πάτωμα ακούμε μια μελωδία που θεωρεί κατάλληλη, την αποκαλεί «μεσογειακή», γιατί έχει παραπάνω πάθος από αυτό που συνηθίζει στη μουσική της.

Εγώ της παρουσίασα ένα Στάδιο μεταμορφωμένο σε Μεσόγειο κι εκείνη επέλεξε να τραγουδήσει ως η ίδια η θάλασσα.

Την είχα οραματιστεί να τραγουδάει εξάμετρη. Το φόρεμα-θάλασσα που για χάρη της δημιούργησε η Κοκοσαλάκη θα κάλυπτε όλους τους αθλητές έχοντας επάνω του τυπωμένη την εικόνα της υδρογείου με τις ηπείρους καμωμένες από αλάτι. Έτσι, υπερυψωμένη, θα βρισκόταν μπροστά από τη μεγάλη οθόνη και πίσω της πέντε μέδουσες θα σχημάτιζαν φευγαλέα τους ολυμπιακούς κύκλους.

Αλλά το υδραυλικό σύστημα που θα την ανύψωνε κόλλησε κι έμεινε η άμοιρη καρφωμένη στο έδαφος. Η Σοφία απαρηγόρητη, τόσες εργα- τοώρες, τόσες χιλιάδες τόπια υφάσματος, κι αυτό το φόρεμα δεν το είδε κανείς! Δείτε το εδώ, σε μια εικόνα από τη γενική πρόβα.

Απ’ όλα τα τεχνικά κωλύματα που θα μπορούσαν να συμβούν, αυτό ήταν το μόνο που δεν προκαλούσε αλυσιδωτή αντίδραση καταστροφής.

Ήταν κρίμα, η στιγμή θα έλαμπε, αλλά έτσι είν’ η ζωή.

Σε όλη αυτή την ομορφιά που, από κάθε άκρη της γης, ήταν μαζεμένη στα πόδια της, σε όλους αυτούς τους νέους και τις νέες, τους καλύτερους των καλυτέρων από την κάστα των αθλητών που τις επόμενες μέρες θα έχυναν ατέλειωτα ποτάμια ιδρώτα, η Björk διάλεξε να τραγουδήσει ως θάλασσα/καταγωγή του ανθρώπινου γένους. Και το τραγούδι της τελειώνοντας λέει:

«Γιοι μου και κόρες μου, ο ιδρώτας σας είναι αλμυρός και εγώ είμαι η αιτία»

Όταν διάβασα αυτούς τους στίχους, ταράχτηκα.

Ίσως δεν το πρόσεξε κανείς, ίσως κανείς δεν συμφωνεί μαζί μου, αλλά αυτό είναι το ωραιότερο ολυμπιακό τραγούδι όλων των εποχών.

Η τελική ευθεία

Μετακομίζουμε από το γραφείο στο κέντρο της Αθήνας κοντά στο Στάδιο. Το νέο στούντιο είναι τεράστιο.

Ο Γιώργος Κουμεντάκης φέρνει τον Mahler, που έγινε η ψυχή της Έναρξης, το soundtrack της Αλληγορίας.

Η Λίλη Πεζανού φτιάχνει τα κομψοτεχνήματά της. Χάρη στην αξεπέραστη σχέση της με τον μοντερνισμό σχεδιάζει υπέροχα τη σκάλα που θα σηκωθεί από τις κερκίδες μέχρι τον βωμό, σχεδιάζει το χείλος της θάλασσας με κλίση που θα επιτρέψει στο νερό με μοιάσει με όχθη και μαζί με τον Κωνσταντίνο Κυπριωτάκη σχεδιάζουν ��λυπτικά την εσωτερική πλευρά των θραυσμάτων.

Η Αθηνά Τσαγγάρη εξασφαλίζει έναν χαιρετισμό από τον διαστημικό σταθμό της NASA.

Η Ρούλα Πατεράκη αναλαμβάνει να σκηνοθετήσει τις τρεις φωνές που θα μας υποδέχονται στο Στάδιο. Η Αγλαΐα Παππά γαλλικά, η Όλια ελληνικά και αγγλικά η Αμαλία.

Ο Κουμεντάκης έχει τη φλασιά η παρέλαση των αθλητών να γίνει με DJ. Φέρνει τον Tiësto.

Ο Γιάννης Μόραλης μας κάνει την τιμή να σχεδιάσει ένα κλαδί ελιάς για τη σημαία του Δρομέα.

Επιστρατεύω τον Λευτέρη Δρανδάκη για τη σχέση μας με την παραδοσιακή Ελλάδα και το Λύκειο Ελληνίδων.

Η Ειρήνη Παππά, που θα ήταν η Γυναίκα με το άγαλμα στα χέρια, μας εγκαταλείπει κι έτσι με τα λόγια του Σεφέρη θα μιλήσει η Λυδία Κονιόρδου.

Πείθω τον Σαντιάγκο Καλατράβα να εγκαταλείψει τη μεγαλομανία του για έναν τεράστιο βωμό έξω από το Στάδιο και να τον εντάξει στο στέγαστρο.

Pina Tours

Πηγαίνω την ομάδα εκδρομή στην Κωνσταντινούπολη να δούμε Pina Bausch. Πολλοί δεν είχαν ξαναδεί. Από μια εμπειρία με έργο της Bausch βγαίνεις εξανθρωπισμένος. Η τεράστια αξία του έργου δεν έγκειται μονάχα σε αυτό που είναι αλλά και σε αυτό που σου κάνει. Είμαι συγκινημένος. Συνειδητοποιώ την αίσθηση του απόμακρου που αποπνέει αυτό που έχω σχεδιάσει κι έτσι προσθέτω τη στιγμή του Ζευγαριού.

Πηγαίνουμε στο Harrogate και κάνουμε τεχνικό και φωτιστικό τεστ σε πραγματικό μέγεθος. Μέσα από τις οθόνες η εικόνα της Αλληγορίας μοιάζει μαυρόασπρη. Αποφασίζω να βάλω έναν κόκκινο Κένταυρο, για να κάνω το μαυρόασπρο πιο λαχταριστό και αποφασισμένο. Tην ίδια στιγμή αποφασίζω να είναι ο Έρωτας γαλάζιος.

Degas και Benzogal

Η εξάντληση κλιμακώνεται, το ανοσοποιητικό πέφτει και μέσα στον χαμό κολλάω ψώρα! Φαγούρα παντού.

Απολυμάνσεις, ψεκασμοί και Benzogal. Είναι, για κακή μου τύχη, ακριβώς η βδομάδα που είμαι καλεσμένος στο σπίτι της Γιάννας πρώτη φορά. Πρέπει να κερδίσω τις εντυπώσεις και να γοητεύσω τους τηλεσκηνοθέτες της τελετής. Έχω αγοράσει το πρώτο μου επίσημο ένδυμα –δεν είχε χρειαστεί ως τότε–, έχω πασαλειφτεί από την κορυφή ως τα νύχια Benzogal και, ενώ φτάνω οριακά στην ώρα μου παρ’ όλο τον κατακλυσμό, βγαίνοντας από το αμάξι ακούω ένα χρατς! Όλο το πίσω μέρος του παντελονιού είχε ξηλωθεί.

Σε αυτή την υπέροχη κατάσταση, έβγαλα τη βραδιά πότε τοίχο-τοίχο, πότε καθιστός, πότε όρθιος με τα χέρια δεμένα πίσω θαυμάζοντας τους original Picasso και Degas.

Το δαχτυλίδι

Βλέπω ένα όνειρο: Κοιτάζω από ψηλά μια θάλασσα που κυλά σαν ποτάμι. Είναι σαν να βρίσκομαι στον Ισθμό της Κορίνθου. Το δαχτυλίδι μου γλιστρά και πέφτει στο ορμητικό νερό. Νιώθω ότι κάτι είναι οριστικό. Απώλεια και ανακούφιση μαζί. Το λέω στην Όλια. Το θυμάται ακόμα.

3D χορογραφίες

Προσλαμβάνουμε τον 3D designer Νίκο Μακρή. Αρχίζω να χορογραφώ με μανία κάθε λεπτομέρεια κίνησης του σκηνικού. Τις εναέριες διαδρομές κάθε θραύσματος, τη διαδρομή της φωτιάς στην επιφάνεια του νερού μέχρι να σχηματιστούν οι ολυμπιακοί κύκλοι, την ανάδυση της ελιάς, την ανάδυση της σκάλας, τον ρυθμό που ο βωμός προσεγγίζει τον άνθρωπο. Όλα με ακρίβεια στη μουσική μέσα στο 3D περιβάλλον. Τίποτα στο περίπου. Οι τεχνικοί δεν έχουν ξαναδεί τέτοια εμμονή για ακρίβεια.

Κρατάω για μένα τις χορογραφίες των πρωταγωνιστικών μορφών. Τους Δυο άντρες με τα κρουστά, το Παιδί στο χάρτινο καράβι, τη Γυναίκα με το μαρμάρινο κεφάλι στα χέρια, τον Κένταυρο, τον Άντρα στον κύβο, το Ζευγάρι, ολόκληρη τη διαδρομή του Έρωτα πάνω από την Κλεψύδρα (εδώ χρειάστηκε συνδυασμός της 3D χορογραφίας των παραμέτρων κρέμασης με τη χορογραφία του σώματος), την Έγκυο, τον Δρομέα, τους Λαμπαδηδρόμους.

Ο Γιώργος Κουμεντάκης κρατάει για τον ίδιο δύο σκηνές: Συνθέτει μουσική για τους Εραστές και για τον Διάλογο των κρουστών.

Με συγκινεί το γεγονός ότι, μέσα σε όλον αυτόν τον χαμό και τις χιλιάδες συνεργατών, σε αυτές τις δύο, μικρές αλλά κεφαλαιώδους σημασίας, στιγμές ήμασταν πάλι καλλιτεχνικό ζευγάρι. Μόνοι μας. Οι δυο μας.

Όλα επιταχύνουν.

Εμπόριο όπλων

Η συμπόρευση με την Jack Morton, ένας πραγματικός πόλεμος!

Η τρικυμία στη θάλασσα αυτού του μεγάλου ταξιδιού ήταν ιδιαίτερα επικίνδυνη και χρειάστηκε να παραστήσω τον καπετάνιο χωρίς να ξέρω πώς. Ήμουν όμως σε έξαρση. Έσκασα και κολύμπησα.

Όση ψυχραιμία, διαπραγματευτική δεινότητα και αντοχή διέθετα, μου χρειάστηκαν ολόκληρες.

Έπρεπε να χορεύω ανάμεσα στα τεράστια Εγώ παραγόντων, πολιτικών, εταιρειών, τεχνικών και καλλιτεχνών (του δικού μου συμπεριλαμβανομένου). Γιάπις παντού! Ευχαριστώ τους γονείς μου που, αν και φτωχοί, με μεγάλες οικονομικές θυσίες με έστειλαν στο Κολλέγιο Αθηνών. Στα χρόνια τα δικά μου, στο σχολείο αυτό σε οχύρωναν με το ισχυρότερο οπλοστάσιο για να πετύχεις τους στόχους σου.

Παρουσιάζω, διαπραγματεύομαι, διασκευάζω και βρίσκομαι στο κέντρο μιας δίνης που φροντί��ω να μην αναλογίζομαι.

Καπνίζω συνέχεια, χάνω κιλά, επανασχεδιάζω και αντέχω.

Ο Χάρης Μπότσιος, στενός συνεργάτης μας από την πλευρά της Άκτωρ για την υλοποίηση του στεγάστρου Καλατράβα, μου έκανε ένα από τα πιο παράδοξα κομπλιμέντα που μου έχουν γίνει ποτέ. Μια φορά, στο μπαλκόνι μου, μου λέει: «Σε καμαρώνω, Δημήτρη, εσύ χαραμίζεσαι στην τέχνη, εσύ έπρεπε να πουλάς όπλα».

Ο πατέρας μου από τη μια και η μητέρα μου από την άλλη μού φέρνουν κάθε βδομάδα προμήθεια σπιτικού φαγητού. Πρόκειται για μια ανακωχή: εγώ το έχω σκάσει από το σπίτι από τα 18 μου, αυτοί είχαν χωρίσει από τα 11 μου.

Πείθω με πολύ κόπο τη Γιάννα να επιτρέψει δύο γενικές πρόβες με γεμάτο το Στάδιο. Με βοηθάει ο Μιχάλης Ζαχαράτος. Υπήρχε αυτή η ρημάδα η εμπιστευτικότητα στην οποία κόλλαγε. Ο Μιχάλης, που δεν ζει πια, ήταν πολύ κοντά της. Ένας από τους μεγαλύτερους killers. Είχε καταλάβει τι πάω να κάνω και με διευκόλυνε στη συνεννόηση μαζί της. Άλλο ένα ζώο της ζούγκλας που θα ’θελα να έχω δει μόνο από μακριά αλλά που χρειάστηκε να συνεργαστώ μαζί του από κοντά. Ένιωθα πως ήταν επικίνδυνος, αλλά ήταν στο στρατόπεδό μου.

Η Βένια Παπαθανασοπούλου, επίσης στο πλευρό της Γιάννας, έγινε η καλή μας η νεράιδα. Έλυνε με ευστροφία και αμεσότητα ό,τι πρόβλημα μπορούσε να λυθεί.

Το στέγαστρο Καλατράβα καθυστερεί και οι κρίσιμες πρόβες μας μέσα στο Στάδιο μειώνονται.

Όταν, επιτέλους, μπαίνουμε στο Στάδιο, οι εκατοντάδες παράμετροι και οι χιλιάδες άνθρωποι πρέπει να συντονιστούν. Όλα πρέπει να λειτουργήσουν συνδυαστικά. Είναι μια ισορροπία τρόμου πάνω στο χάος.

Οι τεχνικές πρόβες πυκνώνουν.

Οι φωτιστικές πρόβες πυκνώνουν.

Το Στάδιο γεμίζει με τους εθελοντές των Αγώνων. Είναι οι θεατές μας για τις γενικές. Τους παρακαλώ από το μικρόφωνο να κρατήσουν μυστικό ό,τι θα δουν. Το κράτησαν. Η πολιορκία από τα media, ασφυκτική.

Τα τρία γλυπτά βγαίνουν σπασμένα και στις δύο γενικές.

Οι πιθανότητες να πάνε όλα λάθος σε αυτόν τον τεχνολογικό εφιάλτη που έχω σχεδιάσει είναι μεγάλες.

Παρασκευή και 13

Και έρχεται το πρωί εκείνης της μέρας.

Σκάνδαλο: Κεντέρης και Θάνου ντοπαρισμένοι!

Τηλέφωνο από τη Γιάννα πρωί-πρωί. Πηγαίνω στα γραφεία, στο Hilton.

Ο Κεντέρης ήταν αυτός που θα άναβε τη Φλόγα. Είχα κάνει πρόβα μαζί του, για να του δείξω ακριβώς τι πρέπει να κάνει και πώς να μετρήσει τη μουσική. Του είχα ζητήσει μάλιστα τη χάρη –και με μεγάλη τρυφερότητα αυτό το άλογο κούρσας με τους υπερφυσικούς γοφούς είχε δεχτεί– να τρέξουμε μαζί 100 μ. και να με αφήσει να τον νικήσω! Κι έτσι ��χω ένα βίντεο που τρέχω γρηγορότερα από τον Κεντέρη.

Τηλεφωνούμε στον Κακλαμανάκη.

Πρόβα, λοιπόν, με τον Κακλαμανάκη. Ένας γλυκός πανέμορφος άντρας. «Το τρέξιμο είναι το χειρότερό μου», μου εκμυστηρεύεται. Τρέχει όμως.

Ο μόνος συμβιβασμός που έχω κάνει είναι να ντύσω τελικά την Έγκυο γυναίκα, παρ’ όλο το πανάκριβο και πανέμορφο προσθετικό που είχαμε σχεδιάσει για να μπορέσει να εμφανιστεί ολόγυμνη.

Μια κίνηση σεβασμού προς τις μουσουλμανικές χώρες που συμμετέχουν στους Αγώνες. Ο ελληνικός πολιτισμός, βέβαια, είναι αυτός που ύμνησε το γυμνό ανθρώπινο σώμα περισσότερο από κάθε άλλον.

Καλύψαμε και τις ρώγες στις Μινωικές Κροκοσυλλέκτριες, που η μόδα της εποχής τους τις ήθελε γυμνόστηθες. Αφήσαμε όμως γυμνόστηθη τη Θεά με τα Φίδια. Free the nipple!

Μου είχε ζητηθεί να κόψω και τις δύο πτώσεις του Δρομέα που διέσχιζε την αλληλουχία των σύγχρονων ολυμπιακών πόλεων. Ο Δρομέας αυτός σκόνταφτε και έπεφτε στους δύο Παγκόσμιους Πολέμους – τότε οι Ολυμπιακοί δεν είχαν πραγματοποιηθεί.

Δεν ήθελα να κόψω τις πτώσεις αυτές. Η Γιάννα, προς τιμήν της, με υποστήριξε. «Κάνουν πολέμους και ζητούν να μην τους θυμόμαστε! Θα το αφήσουμε όπως είναι», είπε.

Έχω, λοιπόν, κάνει την πρόβα με τον Κακλαμανάκη, έχω διαλέξει και τα ρούχα που θα φορέσει η Γιάννα (γιατί ως τότε είχα γίνει της απολύτου εμπιστοσύνης της. Δυστυχώς, παρέλειψα να επιμεληθώ τα παπούτσια) και φτάνω στο Στάδιο.

Η ομάδα μου στο «πιλοτήριο». Όλοι με τα ακουστικά τους και τα μικρόφωνα συνδεδεμένα με τα αυτιά όλων των εθελοντών για μέτρημα και οδηγίες. Η Τίνα στον διασκελισμό του Κενταύρου και στην υπόκλιση των εθελοντών. Η Κάλη –νηπιαγωγός γαρ– στο παιδί πάνω στο χάρτινο καράβι. Η Αγγελική στην Κλεψύδρα. Όλοι έτοιμοι για απογείωση. Παίρνω το μικρόφωνο και ψιθυρίζω στα αυτιά όλων των εθελοντών «καλό ταξίδι». Είχαμε φτιάξει δεκάδες χιλιάδες μικρά ματάκια και τους τα είχαμε μοιράσει, για να νιώθουμε προστατευμένοι και ενωμένοι την ώρα της μεγάλης έκθεσης. Η φόρτιση είναι τεράστια και κυλά κάτω από ένα στρώμα παγωμένης ψυχραιμίας.

Δεν αντέχω μέσα.

Βγαίνω έξω, στο μπαλκονάκι, πάνω από τον κόσμο, και αποφασίζω να παρακολουθήσω από κει.

Ένα τσιγάρο στο χέρι, τα πόδια κρεμασμένα στο κενό και παρέα ένα αγόρι που ούτε ξέρω από πού ξεφύτρωσε και πώς το λένε, αλλά είχε αποφασίσει να ζήσει μαζί μου εκείνη τη στιγμή.

Ήταν όμορφος, κι έτσι τον άφησα να είναι εκεί.

Και αρχίζουν όλα.

Τα χοντρά

Στην αρχή έπρεπε να αποδεσμευτεί ενέργεια.

Είναι κάτι που συνειδητοποίησα σε ��ναν καφέ που ήπια με τον Rick Birch, σκηνοθέτη της Έναρξης του Σίδνεϊ. Μου είπε ότι η εισαγωγή του ήταν σχεδιασμένη για το ξέσπασμα της ενέργειας που είχε συσσωρευτεί από την αναμονή και τη δυσκολία της προετοιμασίας των Αγώνων.

Κατάλαβα ότι έτσι όπως σχεδίαζα εγώ, τα ζώα μου αργά, με την ονειροπόλα διάθεσή μου, έκανα λάθος. Έπρεπε να φύγουν τα χοντρά. Χρειάστηκα την αρσενική ενέργεια ενός ζεϊμπέκικου. Πήγαμε φυσικά στον Ξαρχάκο. Μεγάλος καλλιτέχνης, απόλυτος κύριος, έγραψε ένα ζεϊμπέκικο γεμάτο δύναμη κι αξιοπρέπεια.

Θυμάμαι την ημέρα της ηχογράφησης πώς διηύθυνε τους μουσικούς του, σαν άγριο ζώο. Μου έλειπε κάτι, ένα μουσικό γύρισμα στην τελευταία επανάληψη, αλλά χωρίς μουσικές γνώσεις δεν ήξερα πώς να του το ζητήσω. Επέμενα. Έχω απίστευτο θράσος όταν νιώθω πως κάτι σπουδαίο κρύβεται στη γωνιά. Δεν το βάζω κάτω. Είχαμε μόλις γνωριστεί. Ανταποκρίθηκε στη μανία μου με υπομονή και αγάπη. Το ένα ζώο είχε αναγνωρίσει το άλλο. Προσπάθησε να μου δώσει αυτό που ήθελα και, όταν το βρήκε, ήταν χαρούμενος. Του χρωστάω αυτή την αγορίστικη εμπιστοσύνη, δεν θα την ξεχάσω ποτέ.

Το μενού, λοιπόν, ξεκινάει με ένα βίντεο-αντίστροφη μέτρηση, με τους χτύπους της καρδιάς από το 28 ως το μηδέν. Η δική μας είναι η 28η Ολυμπιάδα. Δύο δρομείς. Ο δρόμος είναι το πρώτο άθλημα (και το μοναδικό στις πρώτες 13 Ολυμπιάδες).

Ο χτύπος της καρδιάς και ο Δρομέας θα είναι οι εμμονές της τελετής μας.

Κρυμμένες μέσα στο βίντεο της Αθηνάς Τσαγγάρη αναφορές στη Leni Riefenstahl, που με το αριστούργημά της Olympia άλλαξε την ιστορία του κινηματογράφου και καθόρισε για πάντα τον τρόπο με τον οποίο κινηματογραφούνται οι Αγώνες. Χορεύτρια η ίδια, γνώριζε πώς να βρεθεί κοντά στο σώμα την ώρα που αυτό αγωνίζεται. Η Leni Riefenstahl, persona non grata λόγω της σύνδεσής της με το Τρίτο Ράιχ, είναι το ένοχο μυστικό. Δίδαξε σε όλους πώς γίνεται, αλλά κανείς δεν τολμά να το παραδεχτεί, γιατί συμπορεύτηκε με τα κτήνη.

Το ζεϊμπέκικο του Ξαρχάκου ξεσπά τη στιγμή που η Όλια λέει: «Πολίτες του κόσμου, καλώς ήρθατε στη γιορτή της Αθήνας! Ολυμπιακοί Αγώνες, καλώς ήρθατε σπίτι σας, καλώς ήρθατε στην Ελλάδα».

Η συγκίνηση είναι απτή.

Το κύμα

Αυτό που έγινε με ένα χτύπημα ποδιού πάνω στο νερό θα μείνει χαραγμένο στην καρδιά μου για πάντα.

Δυο άντρες, ένας στην Ολυμπία κι ένας στο Στάδιο, συνδιαλέγονται με τα κρουστά τους. Σε έναν μουσικό διάλογο ερωτικής έντασης, ο μεγαλύτερος προκαλεί τον νεότερο. Η Αθήνα ζητά την ευλογία της Ολυμπίας. Την ώρα που οι ��υθμοί τους συγχρονίζονται, ο άντρας στο Στάδιο πατά με δύναμη στο νερό, αυτό τινάζεται αρπάζοντας το φως.

Σε αυτή την τόσο απλή κίνηση 70.000 άνθρωποι σηκώνονται όρθιοι και ουρλιάζουν. Ένιωσα την ενέργεια να κατακλύζει το σώμα μου και ανατρίχιασα. Εκείνη τη στιγμή κατάλαβα πως, αν όλα πάνε καλά, θα ζήσουμε κάτι δυνατό. Ο κόσμος ήταν μαζί μας, ήταν το κύμα μας, ένα τεράστιο κύμα. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν να σερφάρουμε καλά.

Με τον συντονισμό των δύο αντρών, ο πρώτος οργασμός. Ένα πύρινο σπερματοζωάριο γονιμοποιεί το νερό και οι ολυμπιακοί κύκλοι σχηματίζονται πύρινοι. Ο κόσμος εκστασιάζεται.

Τώρα όλη αυτή η αρσενική έξαψη θα κατευναστεί με ένα χάδι από τη θηλυκή γλύκα του Χατζιδάκι.

Ένα χάρτινο καράβι, ένα παιδί και μια χάρτινη σημαία. Μια χώρα μικρή, ναυτική, καλωσορίζει την υφήλιο. Ο Εθνικός μας Ύμνος χορωδιακός, a capella, όπως σοφά είχε αποφασίσει ο Κουμεντάκης.

Και μπαίνουμε στο ψαχνό.

Το τρομερό βήμα

Ένα κυκλαδικό κεφάλι που σε μέγεθος εξαώροφης πολυκατοικίας αναδύεται από το κέντρο ενός πλημμυρισμένου Σταδίου, από την καρδιά μιας θάλασσας περικυκλωμένης από 70.000 ανθρώπους, είναι μια εικόνα που για μένα θα ήταν αρκετή για μια ολόκληρη τελετή έναρξης. Το ότι κατάφερα να τη δημιουργήσω είναι κάτι που δεν το χώραγε ο νους μου.

Ένα πρωί είχα ξυπνήσει με καρφωμένη στο μυαλό μου αυτή τη σουρεαλιστική ονειρική εικόνα: το πορτρέτο του Ανθρώπου, τεράστιο, να αναδύεται, να σπάει και να δημιουργεί νησιά, τις Κυκλάδες, τον τόπο στον οποίο δημιουργήθηκε και στον οποίο εγώ πρωτογνώρισα τον έρωτα.

Τώρα την έβλεπα μπροστά μου! Τρισδιάστατη, διακτινισμένη στα μάτια 4 δισεκατομμυρίων θεατών! Όταν τα πράγματα συμβαίνουν, πρέπει να είσαι ψύχραιμος, εκεί, να τα υπηρετήσεις. Δεν υπάρχει χώρος ούτε να χαρείς ούτε να θαυμάσεις το γεγονός ότι η πραγματικότητα έχει τη δυνατότητα να γίνει όνειρο. Μόνο εισπνέεις και εκπνέεις.

«Έπεφτε στο όνειρο καθώς έβγαινα από το όνειρο».

Την ιστορία της αφύπνισης της ανθρώπινης σκέψης, της γέννησης του πνεύματος που για λογαριασμό ολόκληρης της ανθρωπότητας συνέβη στον ελληνικό χώρο, αυτό θέλησα να τραγουδήσω.

Με εικόνες ανεξήγητες αλλά σαφείς μέσα από την ιστορία της απεικόνισης της ανθρώπινης μορφής στο λευκό μάρμαρο. Από τα προϊστορικά κυκλαδικά ειδώλια μέχρι το τρομερό βήμα: Ο Κούρος ξεκολλάει από την πέτρα που τον κρατά δέσμιο.

Το είχα πρωτακούσει φοιτητής σε μια διάλεξη Ιστορίας της Τέχνης στη Σχολή Καλών Τεχνών και είχε μείνει ανεξίτηλο μέσα μου. Είχε έρθει τώρα η ώρα να γίνει έργ��.

Οι Αιγύπτιοι τόλμησαν να προτάξουν το ένα πόδι των αγαλμάτων. Μέχρι εκεί. Η πλάτη τους ήταν ακόμα χτισμένη στις προσόψεις των ναών, σαν παρκαρισμένα αμάξια με αναμμένη τη μηχανή, μέχρι να έρθουν οι Έλληνες. Με μια ανεπαίσθητη αλλά εκκωφαντική μετατόπιση του άξονα, οι Έλληνες έφεραν το κέντρο βάρους ανάμεσα στα δύο πέλματα και ξεκόλλησαν οριστικά την εικόνα του ανθρώπου από το φόντο.

Ο Κούρος στέκει όρθιος, περίοπτος, πανέτοιμος για το επόμενο βήμα. Ο άνθρωπος μπορεί να δει την εικόνα του απ’ όλες τις μεριές, και, για πρώτη φορά στην Ιστορία, αρχίζει να γράφει για το πώς αισθάνεται.

Η αφύπνιση της προσωπικότητας έχει αρχίσει. Η επική ποίηση του Ομήρου δίνει τη σκυτάλη στη λυρική ποίηση. Μια γυναίκα, πρώτη απ’ όλους τους ανθρώπους, τραγουδάει τον καημό της. Η Σαπφώ.

Και μετά, το θαύμα: η μορφή αναπαύεται στο ένα της πόδι. Αφήνει τους άξονες της λεκάνης και των ώμων να γείρουν σε ελαφρές διαγωνίους, επιτρέποντας στο ένα από τα δύο πόδια να χαλαρώσει, και αναλογίζεται την ύπαρξή της. Η μορφή έγινε όμορφη.

Το πρώτο τέτοιο άγαλμα στην ιστορία του κόσμου το έχουμε στο Μουσείο της Ακρόπολης. Είναι το Παιδί του Κριτίου, όπως ονομάστηκε όταν για πατέρα του όρισαν τον δημιουργό του.

Αυτό το σώμα του εφήβου, «το πρώτο όμορφο γυμνό στην τέχνη» κατά τον Kenneth Clark, διατηρεί ακόμη την ανάμνηση του Κούρου, αλλά η ολοκληρωτική απελευθέρωσή του από την πέτρα διαγράφεται ολόλαμπρη πάνω του.

Η καινούργια εποχή έχει έρθει, η Δημοκρατία έχει γεννηθεί. Γεννιέται η Φιλοσοφία. Το χαμόγελο εξαφανίζεται από το πρόσωπο. Το χαμόγελο των Κούρων, πανομοιότυπο με του Βούδα, και ολόκληρης της Ανατολής, εξαφανίζεται. Το Παιδί του Κριτίου είναι ο πρώτος πολίτης του κόσμου. Η ατομική ευθύνη παίρνει μορφή, γεννιέται η αττική τραγωδία.

Σαν ένα Big Bang της ανθρώπινης περιπέτειας προς την αυτογνωσία, τα γλυπτά εκρήγνυνται, αποκαλύπτοντας το καθένα στα σπλάχνα του το επόμενο. Θραύσματα αιωρούνται, γίνονται ουράνια σώματα που ταξιδεύουν στον κυβικό χώρο του Σταδίου και προσγειώνονται στο νερό δημιουργώντας το τοπίο των Κυκλάδων.

Είναι ο τόπος που γεννάει τις ιδέες. Είναι οι ιδέες που γεννούν τον τόπο. Δυο αλήθειες αντίθετες, αλλά μαζί.

«Κυκλάδες» ονομάστηκαν γιατί σχηματίζουν έναν κύκλο γύρω από το ιερό νησί της Δήλου, την πατρίδα του Απόλλωνα.

Είχα φανταστεί την τελετή έναρξης απολλώνια και την τελετή λήξης διονυσιακή. Πάνω στο τεντωμένο σαν τόξο αυτό δίπολο ακροβατεί η ελληνική υπόσταση.

Το πέρασμα από τον Μύθο στον Λόγο. Όλα αρχίζουν με έναν Κένταυρο που περπατά στο νερό και καταλήγουν σε έναν άνθρωπο που ισορροπεί πάνω σε έναν αιωρούμενο περιστρεφόμενο κύβο. Ο κύβος περιστρέφεται σε δύο άξονες, όπως η Γη, γύρω από τον Ήλιο και γύρω από τον εαυτό της. Το φως και η αυτογνωσία. Για να ισορροπήσεις πρέπει άλλες φορές να προχωράς μπροστά και άλλες φορές να πισωπατάς. Ο άνθρωπος του Μύθου παραδίδει τη σκυτάλη στον άνθρωπο του Λόγου.

Ο Κένταυρος, λίγο προτού εξέλθει, στέκει, κοιτά πίσω και χαιρετά τον Ισορροπιστή. Αυτή τη στάση, το βλέμμα πίσω, το τελευταίο του οριστικού αποχαιρετισμού, όποιος ξέρει να δίνει σημασία στα βλέμματα θα το βρει πολλές φορές μέσα στο έργο μου. Έτσι αποχαιρετά το αγόρι τον Μεγάλο Δαμαστή του και έτσι τον αποχαιρετά και η ζωή η ίδια, με τη μορφή της Θεάς της Γονιμότητας.

Τους στίχους του Σεφέρη μού τους είχε φέρει η Λίνα, λίγους μήνες πριν. Ήταν ακριβώς η εισαγωγή που χρειαζόμασταν πριν μπούμε στο όνειρο:

Ξύπνησα με το μαρμάρινο τούτο κεφάλι στα χέρια

που μου εξαντλεί τους αγκώνες και δεν ξέρω πού να τ’ ακουμπήσω.

Έπεφτε στο όνειρο καθώς έβγαινα από το όνειρο

έτσι ενώθηκε η ζωή μας και θα είναι πολύ δύσκολο να ξαναχωρίσει.

Γενέτειρα και απενοχοποίηση

Ο Σεφέρης δήλωνε με τον πιο σωματικό τρόπο τον αναπόδραστο δεσμό μας με την αρχαιότητα, το μάρμαρο και την απεικόνιση του ανθρώπου.

Είχα από την αρχή απαντήσει σ’ αυτό το δίλημμα. Οι δημόσιοι προβληματισμοί έδιναν κι έπαιρναν. Όλοι φοβόντουσαν την αρχαιοπληξία, την παρελθοντολογία και το εθνικιστικό παραλήρημα. Πάλι θα γιορτάσουμε την αρχαιότητα;

Οι τελετές έναρξης Ολυμπιακών Αγώνων είναι ένα διαφημιστικό σποτ. Μια ευκαιρία, ένα παράθυρο που ανοίγει στον κόσμο για να θυμίσει τι έχει προσφέρει μια χώρα στην ανθρωπότητα. Ποιο είναι το brand της. Να ξανασυστηθεί ο τόπος ως ο οικοδεσπότης αυτής της γιορτής.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες, λοιπόν, 3.000 χρόνια πριν, γεννήθηκαν στην Ελλάδα. Αναβίωσαν στη σύγχρονη μορφή τους στην Αθήνα. Τώρα επιστρέφουν στην Αθήνα. Αυτή την περίσταση γιορτάζουμε.

Σ’ αυτό το γεωγραφικό μήκος και πλάτος γεννήθηκε η ίδια η έννοια του αθλητισμού, η φιλοσοφία, η ιστορία, η δημοκρατία, η φυσική, τα μαθηματικά, η τραγωδία, η λυρική ποίηση, η γλώσσα που δημιούργησε τρόπο σκέψης και δάνεισε σε ολόκληρη την ανθρωπότητα λέξεις για έννοιες που πρωτοεκφράστηκαν μέσα στο σύστημά της. Από τα κυκλαδικά ειδώλια ως τη Μαρία Κάλλας, από τον Φειδία ως τον Τσαρούχη, από τον Όμηρο ως τον Καβάφη, η προσφορά των λαών και των φυλών που άνθησαν στον τόπο είναι αναγνωρίσιμη παντού. Αυτές τις φυλές τις ονομάζουμε συλλήβδην Έλληνες, αφήνοντας έξω μόνο τα 400 χρόνια οθωμα��ικής κατοχής. Εμείς, οι τιποτένιοι, έχουμε κληρονομήσει αυτή τη γη.

Με ρωτάτε αν με αυτά τα υλικά θα μαγειρέψω το γεύμα; Αν με αυτές τις κοτρόνες θα χτίσω τη γέφυρα για να περάσει ο κόσμος απέναντι; Αν με αυτές τις ομορφιές θα επιχειρήσω να γοητεύσω; Η απάντησή μου ήταν εύκολη από την πρώτη στιγμή.

Ναι.

Το θέμα είναι «πώς».

Αξονική τομογραφία

Στη συγκρότηση αυτής της πρότασης, λοιπόν, αυτής της εκχύμωσης και συμπύκνωσης των ιδεών αυτών σε εικόνες και δράση, η δική μας τελετή είχε τέσσερις άξονες.

Άξονας πρώτος: Τέχνη

Μια τελετή τεχνοκεντρική. Η τέχνη ενός τόπου είναι η ιστορία του. Αυτό είναι το μανιφέστο μας. Δεν μίλησε κανείς γι’ αυτό, αναρωτιέμαι πόσοι το παρατήρησαν. Ό,τι είδατε ήταν αποκλειστικά εικόνες που έχουν δημιουργήσει οι καλλιτέχνες που έζησαν σ’ αυτά τα μέρη που ζούμε κι εμείς. Ζωντανεμένα από καλλιτέχνες σ��γχρονους.

Άξονας δεύτερος: Συμπεριφορά

Στη δική μας γιορτή κανένας δεν εξωτερικεύει τη χαρά του. Είμαστε όλοι συγκεντρωμένοι, με πλήρη επίγνωση ότι αυτό που ενσαρκώνουμε είναι ιερότερο από εμάς. Η δική μας η γιορτή είναι γεμάτη ερωτισμό και αξιοπρέπεια και η χαρά της μοιάζει να υπνοβατεί σε όνειρο. Όλα τα πρόσωπα σοβαρά, αλλά συγκινημένα. Οι άνθρωποι θα τρέξουν, θα περπατήσουν, θα πέσουν, θα κινηθούν τρυφερά μέσα στην αρμονία που ενορχηστρώθηκε. Τα αντικείμενα και τα σώματα θα χορογραφηθούν ως ένα. Όλα θα ξεδιπλωθούν μπροστά στα μάτια μας με σεμνότητα και τόλμη. Η συνθήκη υπερθεάματος δεν αναιρεί την εσωτερικότητα, η γιορτή δεν αναιρεί την αξιοπρέπεια, η χαρά δεν είναι αναγκαστικά εξωστρέφεια και η επίγνωση της Ιστορίας δεν σημαίνει παθητική υποδούλωση σ’ αυτήν. Ο τρόπος που διάλεξα ήταν ένας μνημειακός μινιμαλισμός. Πήρα τα υλικά και δημιούργησα ένα σουρεαλιστικό όνειρο που πραγματοποιήθηκε σε τεράστιες διαστάσεις χωρίς να χάνει στιγμή την αίσθηση του ανθρώπινου μέτρου, με πρωτόγνωρη χρήση της τεχνολογίας.

Αυτός είναι και ο λόγος που το ξέσπασμα χαράς του Μελισσανίδη δείχνει τόσο παράταιρο, αλλά χαλάλι του! Δική του ήταν η στιγμή και κερδισμένη με ιδρώτα και ταλέντο.

Άξονας τρίτος: Ερωτισμός

Ένα σεξουαλικό ηλεκτρικό ρεύμα διατρέχει υπόγεια τα πάντα. Επιχειρούμε με έναν έμμεσο και υποσυνείδητο τρόπο να συνδεθούμε με τα σπλάχνα των θεατών. Το Στάδιο μοιάζει με ένα τεράστιο αιδοίο, το νερό υποδέχεται με τη θηλυκότητά του τα πάντα. Η φωτιά, αρσενική δύναμη, γονιμοποιεί το νερό. Ο φαλλικός βωμός σηκώνεται μόλις ανάψει. Το ζευγάρι φιλιέται στο στόμα. Η απόκοσμη ομορφιά της Κλεψύδρας φανερώνει τα παιδιά της πανέμορφα και όλοι, ο Κένταυρος, ο Έρωτας, η Έγκυος, ο Δρομέας, ο Ισορροπιστής στον κύβο, είναι ερωτεύσ��μοι μέσα στο ανεπίγνωστο της ομορφιάς τους.

Η καύλα διατρέχει τα πάντα: από την επαφή των δύο πρώτων αντρών και τον ερωτικό συγχρονισμό τους, που εκπυρσοκροτεί πύρινο σπέρμα, μέχρι τη Θεά με τα Φίδια. Όλα στάζουν αισθησιασμό, ως τον τελικό οργασμό των πυροτεχνημάτων.

Άξονας τέταρτος: Η μυστική γεωμετρία

Ο χώρος του Σταδίου θα χωρο-γραφηθεί έτσι ώστε η τελική διαδρομή, του αθλητή που θα ανάψει τη Φλόγα, να μοιάσει με λύση, με την τελική ευθεία που καθιστά τον οργασμό μη αναστρέψιμο.

Η συγκεκριμένη ηλεκτρική τάση θα πρωτοδημιουργηθεί με την τοποθέτηση των δύο κρουστών σε αυτόν τον άξονα. Τα πάντα μετά θα αναδυθούν από το κέντρο και θα ταξιδέψουν ακτινωτά προς την περιφέρεια. Στη συνέχεια θα περικυκλωθεί το οβάλ και με σπειροειδή διαδρομή θα γεμίσει πλήρως ο χώρος. Τότε θα χωριστεί στη μέση, φανερώνοντας αυτόν τον πρώτο άξονα που όρισαν οι δύο άντρες, για να τρέξει ο τελευταίος αθλητής. Αυτή η τελική ευθεία θα ενώσει τη Γη με τον ουρανό μέσω της φωτιάς.

Θα εμπιστευτούμε τη δύναμη της αρχιτεκτονικής. Θα φτιάξουμε μια χωροταξική περιπέτεια που υποδόρια θα δημιουργήσει την έκσταση στην πλήρωση της τελετής, που είναι η αφή της Ολυμπιακής Φλόγας.

Πίσω στο ψαχνό

Τα θραύσματα μόλις έγιναν νησιά και ένας φτερωτός γαλάζιος Έρωτας πετάει πάνω από τη θάλασσα.

Ο Έρως –έννοια ελληνική– έγινε θεότητα η οποία οργανώνει τον κόσμο από το χάος, ένας θεός δημιουργός, η συνεκτική κόλλα του σύμπαντος. Ακούμε τα γέλια ενός αγοριού κι ενός κοριτσιού που μεθυσμένα από την έλξη κυνηγιούνται στις όχθες της θάλασσας. Η σύμβαση σπάει για μια στιγμή, η υπνοβασία σταματά. Το ζευγάρι μοιάζει να μην έχει υπόψη του ότι το κοιτάνε εκατομμύρια ζευγάρια ματιά. Αγκαλιάζονται, κυλιούνται στα νερά και δίνουν ένα φιλί. Το πρώτο και το μοναδικό σε ολόκληρη την ιστορία των τελετών. Ένα φιλί στο στόμα.

Κάτω από τον ιπτάμενο βηματισμό του Έρωτα γεννιέται η Τέχνη. Οι εικόνες που γεννήθηκαν στη γη αυτή, αργόσυρτα, περικυκλώνουν το τοπίο. Το μνημειακό μέγεθος δίνει τη θέση του στην ανθρώπινη κλίμακα. Η πολυχρωμία και η πολυπροσωπία εισέρχονται στο Στάδιο. Τον κυκλικό χορό σέρνει η προϊστορική μινωική Θεά με τα Φίδια και τον τελειώνει ένα κορίτσι που κυοφορεί το φως. Το κορίτσι πατάει στο νερό και η θάλασσα γίνεται γαλαξίας. Όλα τα κορίτσια και τα αγόρια έχουν πια απεκδυθεί τις εικόνες που ενσάρκωσαν και βαδίζουν ελεύθερα πάνω στο νερό. Το φίδι της ιστορίας της τέχνης έχει αφήσει το δέρμα του πίσω και κοιτά το μέλλον. Η γυναίκα που ξύπνησε με τη μαρμάρινη κεφαλή στα χέρια κοιτά το κορίτσι που κυοφορεί, και αυτό κοιτά στο κέντρο της θάλασσας. Από εκείνο το ίδιο σημείο που αναδύθηκε το κυκλαδικό κεφάλι, ισομεγέθης υψώνεται από το νερό φασματικός ο διπλός έλικας του DNA. Το ταξίδι της ανθρώπινης αυτογνωσίας συνεχίζεται. Το καινούργιο γνώθι σαυτόν ανήκει στην επιστήμη.

Σκοτάδι.

Αυτό ήταν το παραμύθι μας.

Τα 15 πιο ακριβά και τεχνικά πιο πολύπλοκα λεπτά της show business έχουν ολοκληρωθεί.

Στο ξεκίνημα ακούσαμε τα λόγια του Σεφέρη για τον δεσμό με την πατρίδα.

Στην εμφάνιση της Εγκύου γυναίκας είδαμε στις οθόνες το πρόσωπο της Μαρίας Κάλλας: «Πατρίδα μου, πατρίδα μου, δεν θα σε ξαναδώ ποτέ», η φωνή της τραγούδησε. Τώρα που τα φώτα ανάβουν ξανά, από το τραγούδι του Χατζιδάκι ακούμε: «Κι εσύ, πατρίδα μου χαμένη, μακρινή, θα γίνεις χάδι και πληγή σαν ξημερώσει σ’ άλλη γη».

Τα θραύσματα, ξανά, σηκώνονται στον αέρα. Οι νέες και οι νέοι περπατούν κυκλικά στο νερό. Όταν τα γλυπτά συσσωρεύονται σαν βράχια στο κέντρο, αναδύεται από μέσα τους μια ελιά.

Ο μύθος λέει πως Ποσειδώνας και Αθηνά διαγωνίστηκαν στον βράχο της Ακρόπολης για το ποιος θα πάρει υπό την προστασία του την πόλη. Ο ένας χτυπά την τρίαινα και νερό αναβλύζει και η άλλη χτύπα το δόρυ και φυτρώνει μια ελιά. Οι πολίτες διαλέγουν την Αθηνά και η πόλη ονομάζεται Αθήνα. Είμαστε, λοιπόν, εδώ, στη συγκεκριμένη πόλη.

Οι εθελοντές υποκλίνονται ενώ η θάλασσα εξαφανίζεται κάτω από τα πόδια τους. Η λαοθάλασσα των αθλητών πλημμυρίζει το Στάδιο. Οι καλύτεροι του κόσμου έχουν μαζευτεί στην Αθήνα για να δώσουν τις προσεχείς ημέρες τον καλύτερό τους εαυτό. Η Björk, ως μητέρα θάλασσα, τους δίνει την ευλογία της, ο διαστημικός σταθμός τούς στέλνει τον χαιρετισμό του, η Ολυμπιακή Σημαία μπαίνει στο Στάδιο, οι αθλητές και οι κριτές ορκίζονται, γιορτάζουμε το ταξίδι της Φλόγας σε ολόκληρο τον κόσμο.

Ο χτύπος της καρδιάς δονεί τους πάντες.

Η Φλόγα μπαίνει στο Στάδιο, η ένταση και το μεγαλείο του Σοστακόβιτς (ποσό class προσέδωσε ο Κουμεντάκης με τις μουσικές επιλογές του!) συγκλονίζουν, οδηγώντας τους κορυφαίους Έλληνες αθλητές στη λαμπαδηδρομία της Ιερής Φλόγας μέσα στο Στάδιο μέχρι που ο τελευταίος λαμπαδηδρόμος διασχίζει τρέχοντας τη θάλασσα των αθλητών, που ανοίγει στη μέση. Ένα κομμάτι από το Στάδιο ξεκολλάει: μια μεγάλη σκάλα ανεβαίνει προς τα πάνω. Ο βωμός σκύβει προς τη Γη. Τους χωρίζει μια μικρή απόσταση: είναι το ύψος του Ανθρώπου. Ο Άνθρωπος ενώνει το κάτω με το πάνω ανάβοντας τον βωμό. Ο βωμός σηκώνεται και φτάνει η ώρα των Πυροτεχνημάτων. «Είσαι ένα περιστέρι που πετάς στον ουρανό» ακούμε.

Ο κόσμος παραληρεί.

Είμαι σχεδόν λιπόθυμος.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

#just for books #Δημήτρης Παπαϊωάννου #ΕΙΚΟΣΙ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ #Athens 2004 Opening Ceremony #Youtube

7 notes · View notes

justforbooks · 4 months ago

Text

Mια ζωή αφιερωμένη στην καταγραφή της κρητικής παράδοσης και κουζίνας

Ο Νίκος Ψιλάκης ερευνά και μελετά την κρητική παράδοση εδώ και τέσσερις δεκαετίες. Τα βιβλία του είναι μνημειώδεις εκδόσεις για το φαγητό, τις λαϊκές τελετουργίες και τα μοναστήρια της Κρήτης που διασώζουν και προωθούν τον ελληνικό πολιτισμό.

Το βιβλίο της Μαρίας και του Νίκου Ψιλάκη «Κρητική Παραδοσιακή Κουζίνα, το θαύμα της κρητικής διατροφής» που κυκλοφόρησε το 1995 από τις εκδόσεις Καρμάνωρ είναι ένα από τα πιο σημαντικά που έχουν βγει ποτέ για το ελληνικό φαγητό. Η πολύχρονη μελέτη των δύο συστηματικών ερευνητών του κρητικού πολιτισμού για το φαγητό της Κρήτης περιλαμβάνει, εκτός από συνταγές για απίθανα φαγητά, πολλά ήδη ξεχασμένα, μαγειρικές πρακτικές, ιστορικές καταβολές, ήθη, έθιμα, διατροφικές συνήθειες σε όλη τη διάρκεια του έτους και με κάθε αφορμή. Είναι ένα βιβλίο θησαυρός γιατί παρουσιάζει συστηματικά τον διατροφικό πολιτισμό της Κρήτης μέσα από απλές αλλά ευρηματικές συνταγές μαζί με το ιστορικό, κοινωνικό και πολιτισμικό τους πλαίσιο. Το συγκεκριμένο βιβλίο -όπως και τα δύο που ακολούθησαν, «Το ψωμί και τα γλυκίσματα των Ελλήνων» και «Ο πολιτισμός της Ελιάς, το Ελαιόλαδο»- χρησιμοποιήθηκε πολλές φορές για τη σύνταξη εκπαιδευτικών προγραμμάτων, αποτέλεσε διδακτικό εγχειρίδιο, μεταφράστηκε σε πολλές γλώσσες και έφτασε στα πέρατα του κόσμου, τεκμηριώνοντας, αναδεικνύοντας, καταξιώνοντας αλλά και προβάλλοντας διεθνώς όρους όπως Κρητική Παραδοσιακή Κουζίνα, Κρητική διατροφή και Κρητικός Διατροφικός Πολιτισμός. Η «Κρητική Παραδοσιακή Κουζίνα» επανακυκλοφορεί σε μία νέα έκδοση, εμπλουτισμένη κι επιμελημένη από τους δύο ερευνητές.

O Νίκος Ψιλάκης είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας. Έχει τιμηθεί με βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών για το έργο του «Μοναστήρια και Ερημητήρια της Κρήτης» και με το βραβείο των δημοσιογραφικών ενώσεων της Ελλάδας και με το βραβείο «Νίκος Καζαντζάκης» για την προσφορά του στα Γράμματα. Ένα επίσης σπουδαίο έργο του, έργο ζωής, είναι οι «Λαϊκές τελετουργίες στην Κρήτη – Έθιμα στον κύκλο του χρόνου» που κυκλοφόρησε σε νέα επαυξημένη και συμπληρωμένη έκδοση το 2023.

Έχει διδάξει Ιστορία και Μοναστηριολογία σε Περιφερειακά Επιμορφωτικά Κέντρα Φιλολόγων, σε σεμινάρια Ξεναγών και έχει πραγματοποιήσει διαλέξεις για θέματα των ερευνητικών ενδιαφερόντων του σε Πανεπιστήμια στην Ελλάδα και στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής. Υπήρξε επιστημονικός υπεύθυνος Κέντρου Επαγγελματικής Κατάρτισης με θέμα την ανάδειξη της τοπικής γαστρονομίας. Έχει γράψει περισσότερα από 25 βιβλία ανάμεσα στα οποία είναι: Ελαίας στέφανος. Η ελιά και τα στεφάνια της στον πολιτισμό των Ελλήνων, Τα βότανα στην κουζίνα, Μοναστήρια και Ερημητήρια της Κρήτης, Κρητική Μυθολογία, Οίνοψ Πόντος, Ταξίδια και έρευνες στην Κρήτη του 1850 (σχολιασμός της ελληνικής μετάφρασης του έργου του περιηγητή T.A.B. Spratt). Είναι μέλος της Εταιρείας Κρητικών Ιστορικών Μελετών, της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας και υπήρξε για σειρά ετών Αντιπρόεδρος της Ελληνικής Ακαδημίας Γεύσης (1997-2007). Υπήρξε μέλος της επιτροπής του ΕΟΤ για την καθιέρωση της ελληνικής γαστρονομίας.

— Πότε άρχισε να σας ενδιαφέρει το φαγητό ως πολιτιστικό γεγονός; Με ενδιέφερε γενικά ο υλικός πολιτισμός. Πώς έφτιαχναν εργαλεία σε παλαιότερες εποχές, πώς καλλιεργούσαν, πώς μαγείρευαν. Ατέλειωτες οι συζητήσεις μας με δυο κορυφαίους αρχαιολόγους, απόντες σήμερα, τον Γιάννη Σακελλαράκη και τον Στυλιανό Αλεξίου. Η μελέτη της τροφής άρχισε τη δεκαετία του 1980, στα 25 μου, δεν υπήρχε όμως σκέψη για την έκδοση βιβλίου. Το βιβλίο ήρθε όταν είδα τη δουλειά της Μαρίας, εκείνη είχε εστιάσει και στο πρακτικό μέρος, στις συνταγές. Θησαυρός! Είχε καταγράψει τα πιο απίθανα φαγητά, μέχρι κι εκείνα που είχαν ήδη ξεχαστεί. Και πάλι όμως δεν αρκεστήκαμε σε αυτά. Χρειάστηκαν καινούργιες περιπλανήσεις, γυρίσαμε πολλές φορές όλο το νησί, ανάψαμε φούρνους, καθίσαμε σε τραπέζια, βγήκαμε στα χωράφια για χόρτα. Τότε υπήρχε ακόμη ζωή στα χωριά, σε όλες σχεδόν τις αυλές άναβαν παραστιές. Οι γριούλες χαίρονταν που κάποιος ενδιαφερόταν γι’ αυτό που κάνανε. Κι εμείς νιώθαμε δέος όταν μιλούσαμε με γριούλες γεννημένες στα τέλη του 19ου αιώνα.

— Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 1995, από τότε τι έχει αλλάξει στην κρητική κουζίνα; Κατ’ αρχάς έγινε γνωστός ο κρητικός γαστρονομικός πολιτισμός που μέχρι τότε δεν υπήρχε πουθενά καταγεγραμμένος. Οι γυναίκες ένιωσαν μια περηφάνια γι’ αυτό που έκαναν σε όλη τους τη ζωή, η κοινωνία μπορούσε πια να κατανοήσει τη συμβολή τους. Την ίδια κιόλας χρονιά ξέσπασε πανηγύρι μέγα στην ύπαιθρο. Μαγείρευαν οι οικοδέσποινες, άπλωναν τα φαγητά τους σε μεγάλους πάγκους, γιόρταζαν την κουζίνα τους. Δεν ήξερες τι να διαλέξεις. Πηγαίναμε κι εμείς, μας καλούσαν. Σήμερα διατηρείται σε μικρότερο βαθμό ο αρχικός ενθουσιασμός, γίνονται όμως προσπάθειες από φορείς και συλλόγους. Εκείνο που έχει αλλάξει είναι η αντιμετώπιση της παράδοσης. Παλαιότερα η τροποποίηση μιας ιδέας ή μιας συνταγής ήταν αποτέλεσμα της ανάγκης για γευστική αρμονία ή περισσότερη τροφή, της αγάπης στην οικογένεια, της τόλμης και της ευρηματικότητας των ανθρώπων που μοιράζονταν τον κοινό διατροφικό τους πολιτισμό. Σήμερα είναι αποτέλεσμα της ανάγκης για πρωτοτυπία και διάκριση.

— Τριάντα χρόνια μετά, πόσο έχει εμπλουτιστεί το βιβλίο; Πόσο διαφορετικό είναι από την πρώτη έκδοση; Αρκετά. Μάθαμε κι εμείς. Η πρώτη έκδοσή μας ήταν πιο «λαογραφική», δοσμένα όλα με την πιστότητα των αφηγήσεων, κάτω από κάθε συνταγή υπήρχε το όνομα εκείνης που μας την είχε δώσει. Την ίδια χρονιά καταλάβαμε ότι κάποιοι κρίκοι της αλυσίδας ανάμεσα στις παλαιότερες και τις νεότερες γενιές είχαν ήδη σπάσει. Οι περισσότερες νέες ήθελαν ακριβή δοσολογία, δεν κατανοούσαν φράσεις όπως «όσο αλεύρι σηκώσει». Τα μαγειρέψαμε όλα και δώσαμε ακριβείς αναλογίες, αλλάξαμε κάποιες φράσεις, κάναμε το βιβλίο πιο χρηστικό για τον άνθρωπο του σήμερα. Τα ονόματα εκείνων που μας βοήθησαν, όμως, κυρίως γυναικών, εξακολουθούν να υπάρχουν. Όλα μαζί, σε πίνακα. Η νέα έκδοση περιέχει πολλά από αυτά που προέκυψαν τις τελε��ταίες δεκαετίες, κυρίως συνταγές. Επίσης έχει εμπλουτιστεί το φωτογραφικό υλικό.

— Τι είδους έρευνα είχατε κάνει για να γράψετε το βιβλίο; Όταν ξεκινήσαμε τη συγγραφή του βιβλίου είχαμε ήδη στα χέρια μας μια ισχυρή βάση δεδομένων με πλήρη βιβλιογραφία, μεγάλο αριθμό γραμματειακών πηγών, πληροφοριών και πλήθος αρχειακών τεκμηρίων. Μας ενδιέφερε το ανιχνεύσιμο βάθος και οι απαρχές του αγροτικού διατροφικού μοντέλου. Όλα αυτά συμπληρώθηκαν με επιπλέον μελέτη που έγινε παράλληλα με την πρωτογενή έρευνα πεδίου. Όπως σας είπα και πριν, επισκεφτήκαμε όλες τις περιοχές της Κρήτης, εκατοντάδες χωριά.

— Πόσο δύσκολο είναι να εντοπίσει κανείς τα επείσακτα στοιχεία στην κρητική γαστρονομία; Όχι και τόσο δύσκολο. Προβληματίζει ό,τι δεν συνάδει με το ύφος της κρητικής κουζίνας.

— Με ποιον τρόπο ταξινομήσατε τα φαγητά και τα γλυκά; Μου θυμίζετε ένα από τα πρώτα μεθοδολογικά μας προβλήματα! Αν καταλήγαμε μόνο σε ένα ιστορικό ή λαογραφικό πόνημα, η ταξινόμηση θα ήταν διαφορετική. Η χρηστικότητα και η ανάγκη διάσωσης των συνταγών επέβαλε την ταξινόμηση ανά είδος τροφίμου.

— Ποια ήταν η συνταγή που ανακαλύψατε και σας είχε εντυπωσιάσει περισσότερο; Δεν μας εντυπωσίασε μια συνταγή ή ένα φαγητό, μας εντυπωσίασε η μέθοδος, ο τρόπος με τον οποίο σκέφτονταν οι άνθρωποι και ο τρόπος με τον οποίο επέλεγαν την καθημερινή τους τροφή, η αρμονική προσαρμογή στον φυσικό κόσμο, η εποχικότητα της κουζίνας. Γνώρισα γυναίκες που με ελάχιστα υλικά κατάφερναν και έφτιαχναν μικρά γαστρονομικά θαύματα. Μπορείτε να φανταστείτε, ας πούμε, ντολμάδες σφουγγάτο; Το δοκιμάσαμε και αυτό. Ήταν η μεταμόρφωση του μεσημεριανού φαγητού που ερχόταν ξανά στο τραπέζι με άλλη εμφάνιση και άλλη γεύση, εντελώς διαφορετικό.

— Τι είναι για εσάς το κρητικό φαγητό; Πολιτισμικός πλούτος. Και μαζί κληρονομημένη γνώση, καταστάλαγμα εμπειριών, πηγή έμπνευσης. Ενσωματώνει και συνοψίζει έναν ολόκληρο κόσμο με τις καταβολές, με τις αξίες του, με την επινοητικότητά του.

— Πόσο μεγάλη σημασία έχει η μνήμη για τη διαμόρφωση του προσωπικού γούστου στο φαγητό; Νομίζω μεγάλη, πολύ μεγάλη. Έχω μιλήσει με αμέτρητους ανθρώπους για τις γεύσεις των παιδικών τους χρόνων και δεν βρήκα κανέναν που να μη νοσταλγεί το φαγητό της μητέρας του. Μέγα κεφάλαιο η αισθητηριακή μνήμη και κυρίως η γευστική. Αρχίζει να δημιουργείται στα παιδικά μας χρόνια και μας ακολουθεί ως το τέλος. Και δεν εννοώ μόνο τη γεύση κάποιων εδεσμάτων αλλά το σύνολο των συνηθειών και των εθιμικών πρακτικ��ν που σχετίζονται με την τροφή. Ωστόσο, όλοι κρύβουμε μέσα μας κι από έναν μικρό αναζητητή που προσπαθεί να γνωρίσει «πολλών ανθρώπων άστεα». Κι αυτά τα άστεα δεν μπορείς να τα γνωρίσεις χωρίς τις συνήθειες των ανθρώπων τους, αν δεν ξεσκεπάσεις χύτρες, αν δεν καθίσεις στο καθημερινό τραπέζι, αν δεν βρεθείς σε τελετές, γιορτές και πανηγύρια. Το έγραψα σε ένα τελευταίο μυθιστόρημα (Η κραυγή των απόντων, σελ. 106): «Για να γνωρίσεις μια πόλη πρέπει να τη μυρίσεις. Να μπεις στα μαγέρικα, να γευτείς το καθημερινό φαγητό, να οσφρανθείς τις αυλές της».

— Πόσο σημαντική είναι η μνήμη γι’ αυτό που ονομάζουμε παράδοση; Χωρίς μνήμη δεν υπάρχει παράδοση. Μα και χωρίς πρόοδο πάλι δεν υπάρχει παράδοση.

— Πόσο διατηρείται αυτή η παράδοση στην Κρήτη της σημερινής εποχής; Μεγαλώνει ένα παιδί με τα ερεθίσματα από την παράδοση που μεγάλωνε πριν από τριάντα και πενήντα χρόνια; Η παράδοση μένει σταθερή όσο μένουν σταθερές οι συνθήκες κάτω από τις οποίες δημιουργήθηκε και διατηρήθηκε. Αλλά τι μένει σταθερό μέσα σε διαρκώς κινούμενα περιβάλλοντα όπως συμβαίνει στις μέρες μας; Εύχομαι να παραμένει ζωντανό το υπόστρωμα, οι αξίες, ο άυλος πολιτισμός που ορίζει και εμπνέει τον υλικό. Σήμερα ο κόσμος βρίσκεται σε ένα στάδιο μετάβασης, οι τοπικοί πολιτισμοί κινδυνεύουν και άλλα αναχώματα δεν υπάρχουν πέρα από τη συστηματική προσπάθεια διατήρησης της τοπικότητας. Θα επαναλάβω κι εδώ τη φωνή μιας ηρωίδας στο μυθιστόρημά μου που θα κυκλοφορήσει σε λίγες μέρες:

Αφήνετε τα παιδιά να γεμίζουν τα κελάρια της μνήμης τους. Να τα πηαίνετε σε παναΐρια και σε γιορτάδες, να κάνουν Χριστούγεννα πριν ξημερώσει με το φαναράκι στο χέρι, να κάνουν Λαμπρή τα μεσάνυχτα με τις γελαστές φωτιές να φωτίζουν τον τόπο, να ’χουν φίλους και φιληνάδες, γρατζουνισμένα γόνατα και κακάδια, να γνωρίζουν τον κόσμο της εποχής τους. Χιλιάδες φορές θα χρειαστεί να επιστρέψουνε στα μικράτα τους, ας έχουν τόπο κι εκεί να ξαποστάσουν.

Στην Κρήτη τα πράγματα δεν είναι απαισιόδοξα. Ένα παιδί που μεγαλώνει στο νησί θα βιώσει πιο εύκολα καταστάσεις που μας συνδέουν με το κοντινό ή και το μακρινό χτες, θα δοκιμάσει το φαγητό της γιαγιάς, θα κόψει μια ντομάτα από το περβόλι του παππού. Υπάρχουν πρωτοβουλίες, δραστηριοποιούνται φορείς, μα η Πολιτεία απουσιάζει. Και όταν λέω Πολιτεία δεν εννοώ άλλον από το Υπουργείο Πολιτισμού.

— Πού έχει τις ρίζες της η κρητική κουζίνα; Βαθιά στον χρόνο και το λέω με βεβαιότητα. Οι χοχλιοί (σαλιγκάρια), βασικό χαρακτ��ριστικό της κρητικής κουζίνας σήμερα, αποτελούσαν αγαπημένη τροφή και στα προϊστορικά χρόνια, τη λεγόμενη Μινωική Εποχή. Τους βρίσκουμε στις ανασκαφές μαζί με πολλά άλλα (κόκκαλα, υπολείμματα ψαριών κλπ.). Σε μια τέτοια ανασκαφή βρέθηκαν ακόμη και βρώσιμες ελιές διατηρημένες για 3.500 χρόνια στον βυθό ενός πηγαδιού. Εκείνο που δεν γνωρίζουμε είναι οι τροφοπαρασκευαστικές πρακτικές του προϊστορικού κόσμου. Ξέρουμε τι έτρωγαν οι άνθρωποι τότε αλλά δεν ξέρουμε πώς, απουσιάζουν οι συνταγές και οι δοσολογίες, τις υποψιαζόμαστε μόνο. Γι’ αυτό και δεν μπορώ να αποδεχτώ όρους όπως «μινωική κουζίνα», είναι πολύ τραβηγμένο να το λέει κανείς. Πολλές από τις σημερινές ονομασίες εδεσμάτων απαντώνται σε βυζαντινές πηγές, όσο κι αν έχουν διαφοροποιηθεί κάποιες γεύσεις, όσο κι αν έχουν προστεθεί νεότερα υλικά, κάτι από την αρχική ιδέα έχει μείνει.

Ένα από τα διασημότερα παρασκευάσματα της κρητικής κουζίνας είναι σήμερα ο ντάκος (παξιμάδι με λιόλαδο, τριμμένη ντομάτα, ελιά και μυζήθρα). Κατά πόσον, όμως, μπορεί να θεωρηθεί αυστηρά παραδοσιακό αφού το βασικό συστατικό, η ντομάτα, ήταν άγνωστη στα περισσότερα χωριά μέχρι τα μέσα του 19ου αιώνα; Παραδοσιακός είναι ο τρόπος, η μέθοδος, η λογική που ακολουθείται. Η ντομάτα απλώς προστέθηκε στον λαδόντακο ή αντικατέστησε τα όσπρια της σπανιάδας. Το κάθε νεότερο υλικό προσαρμόζεται στις παλιές πρακτικές, εκείνες που δημιουργούν το ύφος της κρητικής κουζίνας.

— Πόσο μεγάλη σημασία έχει να καταγραφούν οι γαστρονομικές συνήθειες ενός τόπου; Έχει μεγάλη σημασία για πολλούς λόγους. Και επιστημονικούς, ασφαλώς. Γνωρίζοντας το παρελθόν σχεδιάζουμε καλύτερα το μέλλον. Λυπάμαι πολύ όταν βλέπω να χάνεται αυτό που με κόπο πολύ και θυσίες μεγάλες απέκτησε ο άνθρωπος ύστερα από χιλιάδες χρόνια παρουσίας σε τούτο τον όμορφο πλανήτη: την εμπειρία, τη σοφία της εμπειρίας! Παλαιότερα μεταφερόταν από στόμα σε στόμα, από μάνα σε κόρη. Σήμερα;

— Είναι και μια ευκαιρία να ανακαλύψουν οι νέοι άνθρωποι συνταγές και διατροφικές συνήθειες που έχουν χαθεί και ο τρόπος που συνδέονται με τον ελληνικό πολιτισμό. Υπάρχουν τέτοιες συνταγές στο βιβλίο; Οι άνθρωποι εντυπωσιάζονται όταν μαθαίνουν την ιστορία του κάθε φαγητού, τις αναφορές σε αρχαία ή βυζαντινά κείμενα και παράλληλα συνειδητοποιούν την αξία του παραδοσιακού διατροφικού προτύπου. Και βέβαια υπάρχουν τέτοιες συνταγές, όλες παρμένες από πρωτογενείς πηγές. Ο συσχετισμός ενός σύγχρονου παρασκευάσματος με κάποιο παλαιότερο χρειάζεται τεκμηρίωση και μελέτη πηγών, υλικών, νοοτροπιών.

— Είστε μέλος της Εταιρείας Κρητικών Ιστορικών Μελετών, της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας, μέλος της Πολιτιστικής Επιτροπής του Πανεπιστημίου Κρήτης, της Συντακτικής Επιτροπής του περιοδικού ΤΡΙΤΩΝ του ίδιου Πανεπιστημίου και υπήρξατε για δέκα χρόνια Αντιπρόεδρος της Ελληνικής Ακαδημίας Γεύσης. Ποιο είναι το προσωπικό σας όφελος από αυτές σας τις ασχολίες; Πάντα με γοήτευε η συνεργασία με σπουδαίους ανθρώπους, ακόμη και η συζήτηση μαζί τους. Η συμμετοχή σε δράσεις εμπεριέχει συναίσθημα: τη μέθεξη της συντροφιάς, τη χαρά να προσφέρεις στους άλλους, την αναγάλλια να βλέπεις τα όνειρα να γίνονται πράξη. Με την Ελληνική Ακαδημία Γεύσης φέραμε τα κάτω πάνω. Μια χούφτα άνθρωποι δημιουργήσαμε ολόκληρο κίνημα σεβασμού στην παράδοση, δημιουργήσαμε κανόνες, αλλάξαμε πολλά. Στο πρώτο μεγάλο μας σεμινάριο, με οργανωτικό νου τον Αντώνη Παναγιωτόπουλο, εκπαιδεύτηκαν 95 μάγειροι. Εκπαίδευση θεωρητική για την τοπικότητα και τις ιστορικές καταβολές, μα και πρακτική, με τηγάνια και χύτρες.

— Πείτε μου για την έρευνά σας στις λαϊκές τελετουργίες. Πόσα χρόνια διήρκεσε; Τι είναι αυτό που καταγράψατε συστηματικά; Οι Λαϊκές Τελετουργίες είναι ένα κομμάτι της μελέτης που άρχισε τη δεκαετία του 1980. Κράτησε 40 χρόνια και κατέγραψα συστηματικά όλες τις εκδηλώσεις λαϊκής λατρείας φροντίζοντας πάντα για την πλήρη φωτογραφική τεκμηρίωσή τους. Αισθάνομαι ευτυχής που έχω στα χέρια μου αυτό το υλικό, τελετουργίες που έχουν ξεχαστεί, άλλες που έχουν ατονήσει, έθιμα που εκφράζουν την ιδιαιτερότητα ενός λαού και τον τρόπο επαφής του με το θείον. Τώρα ξεφυλλίζω με νοσταλγία τις 610 σελίδες του τόμου που εκδόθηκε πέρσι και θυμάμαι ταξίδια, και θυμάμαι αναβάσεις σε κορυφές βουνών, κι έρχονται στο νου μου νυχτερινές περιπλανήσεις σε εξοχές και χωριά. Πρόλαβα, λέω, γιατί δεν γνωρίζω τι απ’ όλα αυτά θ’ απομείνει σε εποχές άκριτου μιμητισμού και πολιτιστικής αλλοτρίωσης.

— Πόσο συνδέεται η γαστρονομία της Κρήτης με τις γιορτές και τα πανηγύρια; Και βέβαια συνδέεται η γαστρονομία με τις τελετουργίες. Άμεσα, μα και τόσο εντυπωσιακά. Η μητέρα της Μαρίας μαγείρευε με δεκάδες τρόπους τους χοχλιούς, ανάλογα πάντα με την εποχή και τα υλικά που είχε κάθε φορά στη διάθεσή της και συχνά επαναλάμβανε τις ίδιες συνταγές με μικρές ή μεγαλύτερες επινοήσεις. Υπήρχε, όμως, και μια συνταγή που γινόταν μια φορά το χρόνο, τη Μεγάλη Πέμπτη. Έθιμο ήταν, εθιμικό φαγητό υψηλής αξίας και πεντανόστιμο. Με τα καλούδια της άνοιξης, την αγκινάρα, το πρωτοφανίστικο κολοκύθι, τις φρέσκιες πατάτες, τη γευστική μαγεία του ελαιόλαδου.

— Πείτε μου μια γιορτή που μαγειρεύουν ή μαγείρευαν κάτι μοναδικό. Θυμούμαστε τη γιορτή μαζί με το φαγητό της. Κάθε ιδιαίτερη μέρα από την αρχή μέχρι το τέλος του χρόνου συνδέεται με κάποιο ιδιαίτερο έδεσμα. Παράδειγμα, η παλαιότερη κοινότατη λιχουδιά της Πρωτομαγιάς το Σαρανταδέντρι, 40 βοτάνια, μέλι και γάλα. Επίσης, το χοιρινό με χόντρο (χοντραλεσμένο σιτάρι) των Χριστουγέννων, τα πολυκάρπια των Φώτων. Πολλά από αυτά έχουν σήμερα ξεχαστεί. Πρόκειται για φαγητά με ιδιαίτερο συμβολικό ρόλο που συνήθως εκφράζουν ιδανικά και επιδιώξεις ή συνοδεύουν παρακλήσεις στο θείον. Γενικώς τα εθιμικά παρασκευάσματα αποτελούν σπουδαίο κεφάλαιο του πολιτισμικού πλούτου ενός λαού καθώς αντανακλούν όχι μόνο υλικές ανάγκες μα και ιδέες, και αντιλήψεις, και νοοτροπίες ακόμη.

— Βλέπετε να αυξάνεται το ενδιαφέρον των νέων ανθρώπων για τη μελέτη και την καταγραφή της παράδοσης; Ασφαλώς υπάρχουν νέοι που νοιάζονται, που ενδιαφέρονται για την ουσία των πραγμάτων, που προσπαθούν να γνωρίσουν καλύτερα τον τόπο τους. Και στα Πανεπιστήμια γίνεται δουλειά με ειδικούς μελετητές. Εγώ, όμως, θέλω να πω ένα μπράβο στους δασκάλους και τους καθηγητές που εκτός σχολικών προγραμμάτων μιλάνε στα παιδιά για τις αξίες του παραδοσιακού μας πολιτισμού, συμπεριλαμβανομένου του διατροφικού. Αγωνίζονται μόνοι τους απέναντι σε μεγαθήρια όπως είναι η διαφήμιση, ο μιμητισμός, η μαζική κουλτούρα, η καθημερινή υποχώρηση των τοπικών πολιτισμών και η ύπουλη επιβολή ενός και μόνου παγκόσμιου μοντέλου.

— Αν σας ζητούσα να παγώνατε τον χρόνο σε μια παλιότερη στιγμή που έχετε ζήσει σε σχέση με το φαγητό, ποια θα ήταν αυτή; Θα σας γυρνούσα πολλά χρόνια πίσω. Νέος ακόμη, στα 20, έτυχε να βρεθώ στη Σαχάρα, σε δημοσιογραφική αποστολή, μαζί με δυο ξένους δημοσιογράφους, έναν Γάλλο και έναν Αιγύπτιο. Η σκηνή μας ήταν δίπλα στη σκηνή του Καντάφι. Το βράδυ, και ενώ είμασταν καλεσμένοι σε επίσημο δείπνο, έρχεται κάποιος με τον οποίο μόλις εκείνη τη μέρα είχαμε γνωριστεί και με προσκαλεί σε αντίσκηνο βεδουίνων. Πολύ γρήγορα πήρα τις αποφάσεις μου, επίσημο γεύμα θα είχαμε και την επόμενη μέρα. Πέρασα ένα μοναδικό βράδυ με τους ανθρώπους της ερήμου, έφαγα από το παραγεμισμένο τους κιούπι, ήπια από το τσάι τους, άκουσα τα τραγούδια τους κι ας μην καταλάβαινα ούτε λέξη. Απίστευτη εμπειρία.

— Μπορεί κάποιος να φάει καλά στην Κρήτη σήμερα; Έχει εστιατόρια που μπορεί να βρει αυθεντικές γεύσεις; Νομίζω πως ναι. Σε ταπεινά εστιατόρια περισσότερο. Ευτυχώς, όμως, υπάρχουν και κάποιες πιο συστηματικές προσπάθειες, νέοι μάγειροι που εξακολουθούν να σέβονται αυτό που κάνουν. Θα ήθελα, όμως, να τονίσω ότι η ευθύνη απέναντι στον τόπο είναι μεγάλη. Μια ταβέρνα που πουλά φύκια για μεταξωτές κορδέλες μπορεί να κάνει μεγάλο κακό, να δυσφημίσει τον τόπο, να χαλάσει την εικόνα.

— Πρόσφατα κάνατε μια ομιλία για το εφτάζυμο, πόσο αρχαίες είναι οι καταβολές του; Από το πολύ μακρινό παρελθόν μας έρχεται κι αυτό. Κάποιος ξεχασιάρης είχε αφήσει ζυμάρι από ρεβίθια σε κάποια ζεστή γωνιά, πιθανότατα εδώ, στην ανατολική Μεσόγειο, και όταν το θυμήθηκε είχε ήδη ζυμωθεί. Έτσι φαίνεται να αρχίζει η ιστορία του εφτάζυμου, όπως ακριβώς αρχίζει και η διαδρομή του κοινότατου προζυμιού. Το περίεργο εδώ είναι ότι ο «κουνενός» (το προζύμι από ρεβίθια) μυρίζει άσχημα, πράγμα που μας κάνει να πιστέψουμε ότι εκείνος που το ανακάλυψε ανήκε στις χαμηλές εισοδηματικές τάξεις, δεν είχε τη δυνατότητα να το πετάξει και αποφάσισε να το ανακατέψει με το αλεύρι. Αιώνες κι αιώνες μετά εμείς προσπαθούμε ν’ ανασυνθέσουμε την ιστορία και να φανταστούμε την έκπληξή του όταν άνοιξε τον φούρνο. Η άσκημη μυρουδιά είχε μετουσιωθεί σε λεπτότατο ελκυστικό άρωμα. Δύσκολο ψωμί, θέλει καθαριότητα, νοικοκυροσύνη και σταθερή θερμοκρασία.

Είναι ο περίφημος αυτόζυμος άρτος της αρχαιότητας, δηλαδή ο άρτος που ζυμώνεται από μόνος του, χωρίς τη βοήθεια προζυμιού. Στο πέρασμα του χρόνου το «αυτόζυμος» έγινε «εφτάζυμος» (το ψωμί που τάχατες ζυμώνεται εφτά φορές) συνδέθηκε με μύθους και προλήψεις, θεωρήθηκε σατανικό και πολεμήθηκε. Ωστόσο, τίποτα από όλα αυτά δεν συμβαίνει. Ούτε μόνο ζυμώνεται ούτε έχει μαγικές ιδιότητες. Απλώς η ζύμωσή του οφείλεται σε ζυμομύκητες που βρίσκονται στον φλοιό των ρεβιθιών.

— Τα δύο άλλα μνημειώδη γαστρονομικά βιβλία σας για το Ψωμί και για το Ελαιόλαδο θα κυκλοφορήσουν σε νέα έκδοση; Δύσκολοι καιροί για εκδόσεις… Ωστόσο και τα δυο κυκλοφορούν ήδη σε νέες εκδόσεις.

— Δεν θα έπρεπε να υπάρχει ένα μάθημα στα σχολεία για την ελληνική γεύση και τον τρόπο που συνδέεται με τις λαϊκές τελετουργίες; Ο λαϊκός πολιτισμός μας είναι ο μεγάλος απών από τη συστηματική εκπαίδευση. Με δυο τρεις γενικές αναφορές δεν μπορείς να μεταλαμπαδεύσεις στο παιδί τις αξίες που αποτέλεσαν δομικό στοιχείο της ταυτότητάς μας. Και βέβαια θα έπρεπε να διδάσκεται η ελληνική γεύση στα σχολεία, όχι όμως με τον παρδαλό και διάτρητο μανδύα της λεγόμενης «μεσογειακής διατροφής» που αποτελεί εμπορικό εφεύρημα. Ας κατανοήσουμε κάποτε πόση ιστορία και πόσο κύρος μπορεί να εκφράζει ο όρος ελληνικό διατροφικό πρότυπο, πόσο σημαντικές είναι οι τοπικές κουζίνες που αποτυπώνουν τις ιδιαιτερότητες της κάθε περιοχής και τη νοοτροπία των τοπικών κοινωνιών. Αλλά τι τα ψάχνουμε τώρα; Εδώ μέχρι και πριν από λίγα χρόνια διδασκόταν γαλλική κουζίνα στις κρατικές σχολές μαγειρικής. Τη δική μας την περιφρονούσαν, τη θεωρούσαν κατώτερη, φτωχή, «χωριάτικη», καθώς υπενθύμιζε έναν στερημένο και δύσκολο αγρο��οποιμενικό βίο.

— Σε τι περιβάλλον γεννηθήκατε; Στα ριζά ενός μεγάλου βουνού, στην Κρήτη. Καλοκαίρι, 6 Αυγούστου, της Μεταμόρφωσης ή του Αφέντη Χριστού όπως λένε στα μέρη μας. Μα παραλίγο να γεννηθώ στο περβόλι των γονιών μου. Η μάνα είχε πάει να μαζέψει κηπευτικά για την καθιερωμένη ψαρόσουπα της μέρας κι επέστρεψε με τους πόνους της γέννας και μ’ ένα καλάθι γεμάτο μοσχοβολιές. Δεν σκέφτηκα ποτέ να ρωτήσω αν ασχολήθηκε κάποιος με την ψαρόσουπα.

Μέσα από τις αντιθέσεις γνώρισα την αρμονία. Βουνό και μικρός κάμπος μαζί, πέτρα πάνω στην πέτρα και θάμνοι ολάνθιστοι, δέντρα, πηγάδια, πηγές. Τα ωραιότερα φρούτα τα δοκίμασα σκαρφαλωμένος σε δέντρα. Χαρά μεγάλη ν’ ανεβαίνεις στις αχλαδιές, τις συκιές, τις κερασιές, ακόμη και στα πλατάνια για να δοκιμάσεις όψιμα σταφύλια, υπήρχαν κλήματα με εξαίσιους καρπούς αναρριχημένα σε μεγάλα πλατάνια – πώς να τ’ αφήσεις;

— Υπάρχει κάτι που θυμάστε έντονα από την παιδική σας ηλικία; Θα αντέστρεφα την ερώτηση: Υπάρχει κάτι που μπορείς να ξεχάσεις; Άλλωστε, ο χρόνος αποκαθαίρει το παρελθόν και η μνήμη μεροληπτεί, επιλέγει τις ωραίες στιγμές. Τα παιδιά δούλευαν τότε πλάι στους γονείς. Οι διακοπές του σχολείου ήταν συχνά και ημέρες φούριας. Λιομάζωμα, θέρος, τρύγος. Ωστόσο, την αίσθηση ελευθερίας δεν θα την ξεχάσω ποτέ, όλος ο τόπος δικός μας. Είχε και καφενείο ο πατέρας. Εκεί άκουσα τις πιο όμορφες ιστορίες, εκεί δοκίμασα και τα μεζεκλίκια των γέρων. Κάθονταν ολόγυρα στην ξυλόσομπα, έψηναν οφτές πατάτες και κάστανα στο μαντέμι. Ρουφούσα τα λόγια τους.

— Ποια φαγητά σας γυρνάνε στα παιδικά σας χρόνια; Το κοκκινιστό του τρύγου, αίγα ή πετεινός μαγειρεμένος στο αμπέλι, και το οφτό του Άι Γιώργη, κι αυτό ψημένο στο ύπαιθρο, στο άνοιγμα μιας άγριας μα και ολάνθιστης λαγκαδιάς. Οι γεύσεις των παιδικών μου χρόνων δεν σταμάτησαν ποτέ να με ακολουθούν. Ευτύχησα να μεγαλώσω με φαγητό μαγειρεμένο στη φωτιά, σε πήλινο τσουκάλι, ευτύχησα να γνωρίσω την αρχέγονη πλευρά της ζωής και σήμερα πιστεύω πιο πολύ ότι η αλυσίδα της προφορικής παράδοσης φτάνει μακριά, πολύ μακριά.

— Ποιος μαγείρευε στο σπίτι; Η μητέρα. Γυναικείος πολιτισμός είναι το φαγητό. Σε μανάδες και γιαγιάδες τον χρωστάμε. Στην επινοητικότητα, στην ευρηματικότητα, στην τόλμη τους. Δυο πραματάκια είχαν όλα κι όλα και τα μεταμόρφωναν σε γαστρονομικά θαύματα.

— Από πότε γράφετε; Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου!

— Θέλατε από μικρός να ασχοληθείτε με τα γράμματα; Δεν το είχα συνειδητοποιήσει. Απλώς μου άρεσε να γράφω ιστορίες και τραγουδάκια. Στην πορεία κατάλαβα ότι δεν θα μπορούσα να βρεθώ σε άλλους δρόμους.

— Τι σπουδάσατε; Περιπέτεια! Ξεκίνησα από τις θετικές επιστήμες, πέρασα και από σχολή σκηνοθεσίας ένα φεγγάρι, επιδόθηκα και σε αναλύσεις εξαγώγιμων τροφίμων (σταφίδας) για να καταλήξω στην Ανθρωπολογία και τις Πολιτισμικές Σπουδές. Έχω μάστερ Πολιτιστικής Ανθρωπολογίας και θέμα μου ήταν η ελιά και το ελαιόλαδο.

— Με τη δημοσιογραφία πώς ασχοληθήκατε; Ήταν η πιο κοντινή στα όνειρά μου. Δύσκολο επάγγελμα, πολύ δύσκολο, απαιτεί σκληρή και πολύωρη δουλειά. Την αγάπησα, όμως. Μου έδωσε τη δυνατότητα να έχω λόγο, να εκφράζω απόψεις και να δίνω τον λόγο στους άλλους, σε όλους τους άλλους.

— Από πότε καταγράφετε την ιστορία της Κρήτης και τα λαϊκά έθιμα; Πάντα με ενδιέφερε αλλά η απόφαση – σταθμός για συστηματική καταγραφή πάρθηκε το 1983. Μόλις είχα αποκτήσει την πρώτη καλή φωτογραφική μηχανή. Πήρα ένα ημερολόγιο και σε κάθε σελίδα συμπλήρωνα τι γινόταν την αντίστοιχη μέρα, πού γινόταν, πώς γινόταν.

— Η ασχολία σας με τη φωτογραφία πώς προέκυψε; Ως ανάγκη. Δεν είχα κάνει σπουδές φωτογραφίας και έμαθα από τα λάθη μου. Πέρασα ατέλειωτες ώρες στον σκοτεινό θάλαμο. Στην αρχή τις τύπωνα μόνος μου. Οι φωτογραφίες έπρεπε να έχουν τεκμηριωτικό χαρακτήρα, να περιέχουν πληροφορίες και να συνθέτουν ολοκληρωμένα σύνολα. Έπρεπε, όμως, να είναι και αισθητικά άρτιες, να ανακαλύπτω την οπτική γωνία που θα μου έδινε το καλύτερο αποτέλεσμα. Ήμουν αρκετά τυχερός γιατί απέκτησα φίλους με λαμπρές φωτογραφικές επιδόσεις. Δασκάλους τους αποκαλώ ακόμη. Κάναμε ταξίδια μαζί, ανεβήκαμε σε βουνά, μπήκαμε σε ξωκλήσια, κουβαλήσαμε τρίποδες.

— Τι έχετε παρουσιάσει στις εκθέσεις φωτογραφίας που έχετε κάνει; Τρεις θεματικές ενότητες έχω παρουσιάσει σε εκθέσεις. Μοναστήρια, πορτρέτα και τελετουργίες. Τα μοναστήρια και οι τελετουργίες αποτελούσαν ερευνητικά αντικείμενα, τα πορτρέτα με γοήτευαν πάντα, συνηθίζω να παρατηρώ την ανθρώπινη μορφή, να προσπαθώ ν’ ανιχνεύω αυτό που δεν φαίνεται, να γίνει εν τέλει η φωτογραφία καθρέπτης ψυχής.

— Φωτογραφίζετε ο ίδιος για τα βιβλία σας; Ναι, όλες ή σχεδόν όλες οι φωτογραφίες είναι δικές μου.

— Η ερευνητική σας εργασία περιλαμβάνει και τις βυζαντινές εκκλησίες και τα μοναστήρια της Κρήτης, πείτε μου γι’ αυτό το έργο σας που βραβεύτηκε από την Ακαδημία Αθηνών. Δυο τόμοι, 416 μοναστήρια και ασκηταριά. Η απόφαση τολμηρή, πολύ τολμηρή, αλλά όταν πάρθηκε δούλεψα συστηματικά. Τότε δεν είχαμε υπολογιστές και γέμιζα τα συρτάρια μου με δελτία πληροφοριών αλφαβητικά ταξινομημένα. Η Μαρία δίπλα μου, έτρεχε σε βιβλιοθήκες και αρχεία. Δύσκολα χρόνια, η κόρη μας η Έφη, μαθήτρια στο Δημοτικό, ερχόταν πάντα μαζί μας – τι να την κάναμε; Ευτυχώς βρήκε κάποια απασχόληση διαβάζοντας όπως-όπως επιγραφές στα υπέρθυρα των ναών. Δεν ξέρω αν αυτό έπαιξε κάποιο ρόλο στη ζωή της γιατί σπούδασε αρχαιολογία, πήρε διδακτορικό και σήμερα είναι επιμελήτρια στο Μουσείο Χριστιανικής Τέχνης της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης. Ακολούθησε η έρευνα πεδίου, δεν ξέρω κι εγώ πόσες φορές χρειάστηκε να πάω στο κάθε μεγάλο μοναστήρι, δεν θυμάμαι σε πόσα σπήλαια ερημιτών μπήκα και δεν μπορώ να περιγράψω πόση έκπληξη ένιωσα όταν μου τηλεφώνησαν από την Ακαδημία για να με καλέσουν στην πανηγυρική συνεδρίαση προκειμένου να παραλάβω το βραβείο. Δεν το περίμενα και δεν το είχα ζητήσει. Ήταν πρωτοβουλία δυο κορυφαίων της επιστήμης, των καθηγητών Ιστορίας Μανούσου Μανούσακα και Βυζαντινής Αρχαιολογίας Μανώλη Χατζηδάκη.

— Πείτε μου και για τα παραμύθια. Ευτύχησα να γίνω παππούς και ένιωσα την ανάγκη ν’ αφηγηθώ παραμύθια στον Κωνσταντίνο και τη Μαριλέτα, τα εγγόνια μου. Αυτά τα παραμύθια τύπωσα σε τρεις τόμους, όλα εμπνευσμένα από τη δική μας αφηγηματική παράδοση. Ακόμη και οι εικόνες του συνεργάτη μου Τάκη Μόσχου θυμίζουν κάτι ανάμεσα σε κοσμική ζωγραφική των βυζαντινών χρόνων και τη νεότερη ελληνική τέχνη. Γιατί, δεν το κρύβω, πολλές από τις εικονογραφήσεις παραμυθιών που κυκλοφορούν σήμερα με απωθούν και με προβληματίζουν. Με απωθούν τα φανταχτερά χρώματα, με απωθούν τα ακραία μιξογενή όντα που απλώς ποδηγετούν τη φαντασία χωρίς να την αφήνουν σε ανοικτούς ορίζοντες, γιατί νομίζω ότι οι εικόνες της παιδικής ηλικίας συμβάλλουν αποφασιστικά στη διαμόρφωση αισθητικού κριτηρίου.

— Τι σας έρχεται στο μυαλό όταν μιλάμε για το φαγητό του φθινοπώρου; Τι να θυμηθώ και τι να ξεχάσω; Τον πετεινό με κυδώνια; Την αίγα στιφάδο; Τους τελευταίους χοχλιούς της χρονιάς που μαζεύονται μόνο την ημέρα της πρώτης φθινοπωρινής βροχής; Τη μουσταλευριά; Ή μήπως την κρητική σοφεγάδα, μια εκπληκτική επινόηση που φανερώνει, πέρα από την ευρηματικότητα των ανθρώπων, και τη σχέση τους με τη φύση; Το φθινόπωρο μειώνεται σταδιακά η παραγωγικότητα των κήπων του καλοκαιριού και τα γεμάτα καλάθια της αγροτικής οικογένειας αρχίζουν να αποτελούν παρελθόν. Πάνω στα φυτά απομένουν τα τελευταία γεννήματα, μια πιπεριά, δυο μελιτζάνες, δυο ντομάτες, μια χούφτα φασολάκια, κολοκυθοκορφάδες κάμποσα χορταρικά, στίφνος, γλιστρίδα. Τα μαγειρεύουν όλα μαζί δημιουργώντας ένα εξα��ρετικό πιάτο με σχεδόν τελετουργικό υπόβαθρο, ιδιαίτερα όταν πρόκειται για το τελευταίο της χρονιάς και συνοδεύεται από τις ανάλογες ανταλλαγές ευχών. Το πιο παράξενο σ’ αυτή την ιστορία είναι ότι φαγητό με την ίδια ονομασία μαγειρευόταν και από τους Βενετσιάνους της Κρήτης την περίοδο κατά την οποία κατείχαν το νησί (1211-1669 μ.Χ.), πλην όμως η δική τους σοφεγάδα γινόταν με κρέας. Πώς να το ερμηνεύσουμε; Κάθε λαός και η νοοτροπία του;

Σε κάποιες περιοχές η σοφεγάδα απαντάται σήμερα και με μια δεύτερη ονομασία: συμπεθεριό! Είναι τα υλικά που σμίγουν, που «συμπεθεριάζουν» και μαγειρεύονται όλα μαζί.

🔔 Ο Νίκος Ψιλάκης άφησε την τελευταία του πνοή το μεσημέρι του Σαββάτου, σε ηλικία 69 ετών.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

#just for books #Νίκος Ψιλάκης #Κρητική παραδοσιακή κουζίνα #portrait

4 notes · View notes