#ποδοσφαιριστές

[georgeinamerc]

Ε τα χει γαμήσει τα ονόματα όμως ο κυριούλης αι στο διαολο

[justforbooks]

Νάσος Βαγενάς: «Ένας ποιητής πρέπει να ξέρει πότε να σταματά»

Αν και ζω στην Αθήνα επί μακρόν, δηλώνω καταρχήν Δραμινός, παρότι στη Δράμα έζησα μόνο τα πρώτα δεκαπέντε μου χρόνια, δηλαδή μόνο το ένα πέμπτο της ζωής μου. Έζησα, επίσης, αρκετά χρόνια στο εξωτερικό, μπορώ έτσι να βλέπω την εικόνα της Αθήνας από μια απόσταση. Από την άλλη, η σύγκρισή της με άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες δεν αποτελεί κριτήριο. Αρκεί να σκεφτούμε πώς ήταν η Αθήνα όταν έγινε πρωτεύουσα και πώς ήταν τότε αυτές. Βέβαια, θα μπορούσε να είναι λιγότερο άσχημη αν η οικοδομική ανάπτυξή της από τη δεκαετία του '60 και μετά ήταν λιγότερο άναρχη. Υπάρχουν ακόμη ωραία σημεία σε αυτή την πόλη, περιβαλλόμενα από ανυπόφορα, αν και τις τελευταίες δεκαετίες τα πράγματα δείχνουν να βελτιώνονται. Θα αισιοδοξούσα περισσότερο για το μέλλον της, αν το ανενεργό κτίριο του Πολυτεχνείου και το Αρχαιολογικό Μουσείο ενώνονταν τελικά σε ένα σύνολο.

• Ως προς την Αθήνα, δηλώνω Εξαρχειώτης. Έχοντας ζήσει εκ των έσω την ατμόσφαιρα της γειτονιάς αυτής τη δεκαετία του '60, μπορώ να πω ότι η τωρινή της κατάσταση –σήμερα δεν θα τη χαρακτήριζα γειτονιά–, παρά την υποτιθέμενη γραφικότητα και πολιτική και καλλιτεχνική επαναστατικότητά της, είναι άθλια. Είμαι τυχερός που κατοικώ σε έναν πεζόδρομό της με δέντρα. Αλλά όταν βγαίνω από αυτόν, προσέχω πού θα πατήσω. Αν είχα τη δυνατότητα να μετακομίσω, θα διάλεγα κάποιο ρετιρέ σε μιαν υπώρεια του Λυκαβηττού με θέα την Ακρόπολη.

• Το ποδόσφαιρο ήταν για μένα (και είναι ακόμη, τηλεοπτικά) τρόπος ζωής. Στη Δράμα έζησα την εποχή της μεγάλης ακμής της Δόξας, της θρυλικής της ομάδας. Παίζαμε όλη μέρα ποδόσφαιρο, στο δημοτικό και στο γυμνάσιο. Η εμπειρία μου ως ποδοσφαιριστή του Εθνικού Πειραιώς σε μια εποχή που η ομάδα αυτή ήταν ανάμεσα στις πρώτες θέσεις της Α' Εθνικής μού δίδαξε πολλά, ακόμη και ποιητικά. Στο δοκίμιό μου με τίτλο «Μέσσι, για πάντα» προσπάθησα να δείξω γιατί το ποδόσφαιρο, στις υψηλότερες στιγμές ενός αγώνα, είναι τέχνη ανάλογη με εκείνη του χορού και γιατί οι μεγάλοι ποδοσφαιριστές είναι στην πραγματικότητα καλλιτέχνες.

• Η καραντίνα πιστεύω ότι υπήρξε –και, απ' ό,τι βλέπω, φοβάμαι ότι θα ξανασυμβεί– πηγή περισσότερο δοκιμασίας και λιγότερο έμπνευσης και αναστοχασμού, αν κρίνω από τα καλλιτεχνικά και στοχαστικά που ενέπνευσε. Για μένα υπήρξε δοκιμασία σωματική, με την ακινησία που επέβαλε, και δοκιμασία συναισθηματική, με την απομάκρυνση από τα αγαπημένα μου πρόσωπα, αλλά είχε μια θετική παρενέργεια (όπως, πιστεύω, και για άλλους ανθρώπους του είδους μου), ότι μου έδωσε περισσότερο χρόνο για εργασία φιλολογική, μεγαλύτερο από αυτόν που διέθετα.

• Οι καλοί ποιητές ωριμάζουν με τα χρόνια (έσχατο παράδειγμα ο Καβάφης, που ως τα τριάντα πέντε του έγραφε άθλια ποιήματα), ωστόσο υπάρχουν και ελάχιστοι, νέοι, που εμφανίζονται με ωριμότητα απίστευτη για την ηλικία τους και που αμέσως σωπαίνουν, γιατί αισθάνονται ότι είπαν ό,τι είχαν να πουν (τα παραδείγματα είναι γνωστά). Πιστεύω ότι το κρισιμότερο για έναν ποιητή της συνήθους ωρίμανσης δεν είναι η πρώτη του εμφάνιση αλλά η τελευταία. Πρέπει να ξέρει κανείς πότε να σταματά. Δεν είναι λίγοι εκείνοι που εξακολουθούν να γράφουν και να δημοσιεύουν, επαναλαμβάνοντας ξεθυμασμένο τον εαυτό τους.

• Το σημαντικότερο σε ένα ποίημα είναι το συνολικό νόημά του, δηλαδή το αρμονικό κράμα της μορφής του και εκείνου που στην καθημερινή γλώσσα ονομάζεται περιεχόμενο – απλούστερα: η συγχώνευση της έννοιας των λέξεών του με τον ήχο τους. Κι αυτό γιατί στην ποίηση η μορφή διαμορφώνει καθοριστικά το νόημα και το περιεχόμενο διαμορφώνει καθοριστικά τη μορφή. Οι λέξεις έξω από το ποίημα δεν έχουν το ίδιο ακριβώς νόημα με εκείνο που έχουν μέσα στο ποίημα, γιατί εκφέρονται με ρυθμό διαφορετικό από τον ποιητικό. Το κράμα αυτό πρέπει, βέβαια, να επιτυγχάνεται για να μπορέσει να το γευτεί και να το αξιολογήσει ο αναγνώστης, ο οποίος με τη σειρά του πρέπει να έχει επαρκείς γευσιγνωστικές ικανότητες. Η αξιολόγηση ενός ποιήματος από τον αναγνώστη (αλλά και από τον ίδιο τον δημιουργό του) δεν είναι αναγκαστικά πάντοτε η ίδια, γιατί εξαρτάται από την ψυχική διάθεση στην οποία βρίσκεται κανείς κάθε φορά που πάει να το ξαναδιαβάσει. Τα δημοφιλέστερα ποιήματα δεν είναι αναγκαστικά τα πιο καλά. Όχι, ούτε στην «οργισμένη ποίηση» πιστεύω. Η ποίηση δεν είναι εξόφληση λογαριασμών που έχει κανείς με τους άλλους, γιατί τότε είναι λιγότερο ποίηση και περισσότερο διαμαρτυρία.

• Ολοκληρωμένο είναι ένα ποίημα όταν αυτός που το έγραψε –μιλάμε πάντα για πραγματικούς ποιητές– αισθάνεται ότι είναι ένα οργανικό, δηλαδή αρμονικό σύνολο, στο οποίο τίποτα δεν μπορεί να προστεθεί και από το οποίο τίποτα δεν μπορεί να αφαιρεθεί, χωρίς να το βλάψει. Ο τίτλος του άξιου ποιητή απονέμεται σε κάποιον από εκείνους που έχουν επαρκή αίσθηση του ποιητικού λόγου. Είναι, πιστεύω, αντιαισθητικό για έναν που εκδίδει ποιητικές συλλογές να δηλώνει ότι είναι ποιητής. Προσωπικά, πάντως, δηλώνω καταρχήν φιλόλογος.

• Το άσπρο χαρτί δεν είναι αντίπαλος, ούτε και σύμμαχος. Κατά τη γνώμη μου, ο ποιητής, όσο και να θέλει, δεν μπορεί να περιμένει την έμπνευση, γιατί αυτή τον επισκέπτεται όποτε θελήσει. Αυτό που κοινώς λέγεται, ότι «τρώγοντας έρχεται η όρεξη» (ο Παλαμάς το λέει: «γράφοντας έρχεται η έμπνευση»), στον ποιητικό λόγο επαληθεύεται –και πιστεύω ότι αυτό εννοεί ο Παλαμάς– μόνο όταν η Μούσα τού σερβίρει το ορντέβρ – το οποίο είναι μια αίσθηση ρυθμού που βγάζει στην επιφάνεια κάποιες λέξεις ή μια αίσθηση κάποιων λέξεων που βγάζει στην επιφάνεια έναν ρυθμό. Έπειτα, αυτά τα δύο προχωρούν συγχωνευμένα, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θα σερβιριστεί οπωσδήποτε και το δεύτερο πιάτο. Αναφορικά μ' εμένα, προς το παρόν, όχι, δεν ετοιμάζω τίποτα ποιητικό. Αισθάνομαι ότι η Μούσα με έχει ξεχάσει.

• Δεν θα έλεγα ότι δεν θα μπορούσα να ζήσω αν δεν έγραφα ποιήματα, όπως βλέπω να επαναλαμβάνεται από πολλούς που δηλώνουν ποιητές. Βέβαια, η ποίηση είναι κάτι πολύ σημαντικό στη ζωή μου, καταλαμβάνει πολύ χώρο, γιατί τυχαίνει να είμαι και μελετητής της. Αποκαλώντας την ποίηση «απροσδόκητο προσδοκώμενο», εννοούσα ότι η προσδοκία δεν είναι συνειδητή. Για έναν που γράφει ποιήματα και δεν πιστεύει ότι η έμπνευση μπορεί να έρθει κατά βούλησιν, η προσδοκία της δεν απαιτεί χρόνο. Είναι ό,τι υποδηλώνει η λέξη «απροσδόκητο»: υποσυνείδητη.

• Ούτε «ειρωνικός», ούτε «ερωτικός» ποιητής είμαι, όπως με έχουν κατά καιρούς χαρακτηρίσει. Μάλλον ένα μείγμα αυτών των δύο. Καθώς δεν μου αρέσει η διάχυση του συναισθήματος –αποστρέφομαι τη μελοδραματικότητα– και ως πραγματιστής κοιτάζω τη ζωή, όσο μπορώ, από μια απόσταση, πράγμα που σε πολλές περιπτώσεις γεννά ειρωνικά αισθήματα, είναι αναπόφευκτο να κοιτάζω τον έρωτα, αλλά και πολλά άλλα πράγματα, από μια ειρωνική σκοπιά.

• Το χιούμορ είναι η άλλη όψη της ειρωνείας και ο σαρκασμός, ο απαλλαγμένος από την κακοήθεια, είναι η ειρωνεία στον έσχατο βαθμό της. Δύο βήματα πριν από τον σαρκασμό είναι το συμπονετικό σκώμμα. Την ποίηση πρέπει να την παίρνουμε στα σοβαρά, όχι όμως τόσο ώστε να μη μας παίρνουν στα σοβαρά όσοι γνωρίζουν από ποίηση. Μια ποιητική συλλογή μου με τίτλο Στέφανος ασχολείται με αυτό το θέμα (ο τίτλος με δίσημη έννοια: στεφάνι στο μέτωπο άξιων ποιητών και στεφάνι στον τάφο ποιητών υποτιθέμενων). Η συλλογή αποτελείται από επιτύμβια επιγράμματα σε τάφους φανταστικών ποιητών που έπαιρναν (και παίρνουν) πολύ στα σοβαρά τον εαυτό τους. Ένα από τα επιγράμματα βρίσκεται στον τάφο του Πάτροκλου Γιατρά, ποιητή, το όνομα του οποίου είναι γνωστό σε όσους γνωρίζουν τα ποιητικά μας πράγματα ότι αποτελεί ποιητικό μου προσωπείο.

• Θα ίσχυε η βεβαιότητα ότι οι Έλληνες «είμαστε λαός ποιητών» αν οι πραγματικοί ποιητές δεν ήταν στον τόπο μας πολύ λιγότεροι από αυτούς που εννοεί η φράση, και αν το ίδιο δεν ίσχυε και για πολλούς άλλους λαούς που καυχώνται επειδή τα κείμενα με μορφή και φιλοδοξία ποιητική που κυκλοφορούν στη χώρα τους είναι πολλά. Το ακριβές είναι, αν σκεφτούμε αναλογικά, ότι είμαστε λαός μεγάλων ποιητών (μιλώ για τη νεοελληνική ποίηση). Με τη λέξη «αναλογικά» εννοώ πληθυσμιακά και σε σύγκριση με τις ιστορικές συνθήκες άλλων ευρωπαϊκών λαών. Έχουμε δέκα μεγάλους, ευρωπαϊκών διαστάσεων, ποιητές (Χορτάτσης, Κορνάρος, Σολωμός, Κάλβος, Παλαμάς, Καβάφης, Σικελιανός, Σεφέρης, Ελύτης, Ρίτσος), που πιστεύω ότι δικαιολογούν την άποψή μου. Και, ναι, υπάρχει και σήμερα καλή ποίηση στην Ελλάδα.

• Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που το επάγγελμά μου (καθηγητής της Θεωρίας και Κριτικής της Λογοτεχνίας) συμπίπτει με αυτό που επιθυμεί να κάνει τις ελεύθερές του ώρες ένας που γράφει ποιήματα: να μελετά τη λογοτεχνία. Η διδασκαλία της λογοτεχνίας σε πανεπιστημιακό επίπεδο απαιτεί γνώση όχι μόνο του λογοτεχνικού φαινομένου αλλά και της ζωής. Το φοιτητικό ακροατήριο θέλει από τον διδάσκοντα να έχει ξεκάθαρες απόψεις γι' αυτό που διδάσκει και οι απόψεις αυτές βελτιώνουν τον τρόπο γραφής για έναν που γράφει ποιήματα. Δεν αισθάνομαι ότι ισχύει –τουλάχιστον στη δική μου περίπτωση– αυτό που λέγεται, ότι ένα επάγγελμα διαφορετικό από εκείνο των γραμμάτων θα πρόσφερε πλουσιότερες εμπειρίες ζωής ως υλικό για ποιητική έκφραση.

• Όσον αφορά τις ποιητικές μεταφράσεις, η άποψή μου διαφέρει από εκείνη που επικρατεί σήμερα στον τόπο μας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι πρωτότυπη. Απεναντίας, είναι η παραδοσιακή: είναι ο τρόπος με τον οποίο μετέφραζαν τα ποιήματα οι ποιητές των εποχών (μιλάμε για αιώνες) του έμμετρου στίχου. Η ποίηση πρέπει να μεταφράζεται σε ποίηση, και όχι κατά λέξη. Την αλλαγή επέφερε η απόλυτη σχεδόν επικράτηση του ελεύθερου στίχου, ο οποίος θεωρήθηκε από τους νεότερους μεταφραστές ότι δεν έχει προσωδιακούς καταναγκασμούς και ότι γι' αυτό μεταφράζεται ευκολότερα. Σήμερα μεταφράζουν ακόμα και τα ποιήματα των εποχών του έμμετρου στίχου σε ελεύθερο στίχο και χωρίς ομοιοκαταληξία, δηλαδή σε πεζό λόγο. Η πραγματική μετάφραση της ποίησης είναι ποιητική δημιουργία. Ανήκει στο ποιητικό έργο του ποιητή-μεταφραστή. Όσο για τις δικές μου μεταφράσεις, τις περιλαμβάνω, όπως και οι παλαιότεροι ποιητές, στις ποιητικές συλλογές μου ως αναπόσπαστο μέρος τους. Με ικανοποιούν περισσότερο δύο: ένα τρυφερό σονέτο του Χόρχε Λουίς Μπόρχες («Ο ερωτευμένος») και ένα χιουμοριστικό ποίημα του Άγγλου ποιητή Γκάβιν Γιούαρτ («Η δεξίωση»), ερωτικό κι αυτό, αλλά ακριβώς αντίθετο από του τύπου της Ουρανίας Αφροδίτης, στην οποία θύει ο Μπόρχες. Μόλις τελείωσα τη μετάφραση του Ιππία, της ιταλικής τραγωδίας του Κάλβου, που σώθηκε ημιτελής, κι έχω αρχίσει να γράφω την εισαγωγική μελέτη του έργου. Θα περιληφθούν στον επόμενο τόμο των Απάντων του Κάλβου (στον τόμο των αδημοσίευτων ποιητικών έργων του) που εκδίδονται από τις εκδόσεις του Μουσείου Μπενάκη.

• Η επαναλαμβανόμενη κατά καιρούς ρήση «κινδυνεύει η γλώσσα μας» δεν έχει καμία ισχυρή βάση. Απεναντίας, η βάση στην οποία στηρίζεται η σημερινή νεοελληνική είναι ισχυρή και θα έπρεπε να μας κάνει να μην ανησυχούμε, αρκεί μόνο να τη στηρίζουμε, γιατί μπορούμε να αντλούμε αποθέματα από αυτήν. Εννοώ την πολυαίωνη γλωσσική μας διαχρονία. Διάβασα πρόσφατα μια πρόταση για τη θεραπεία της γλωσσικής αδυναμίας των νέων, τη διδασκαλία της καθαρεύουσας. Αλήθεια, ποιας καθαρεύουσας; Υπάρχουν πολλές μορφές καθαρεύουσας από τα μέσα του 19ου αιώνα ως τα μέσα του 20ού. Όλες απορρέουν από την εισαγωγή, κατά τη δεκαετία του 1830, της διδασκαλίας της αττικής διαλέκτου. Αυτή μπορούμε να την έχουμε ως υπόβαθρο για τη στήριξη της βάσης. Διάβασα πρόσφατα ότι αποφασίστηκε η διδασκαλία της αγγλικής στο... νηπιαγωγείο. Πιστεύω ότι η σωστή διδασκαλία της αττικής, σε όλες τις τάξεις της μέσης εκπαίδευσης, θα κρατήσει σταθερή τη βάση της γλώσσας μας, βοηθώντας τη να προστατευτεί από τυχόν εσωτερικές και εξωτερικές απειλές.

• Δεν θα έλεγα ότι νιώθω υπερήφανος για κάτι απ' όσα έγραψα ή έκανα. Η λέξη «υπερήφανος» είναι επικίνδυνη και θα πρέπει κάποιος που τη χρησιμοποιεί για τον εαυτό του να προσέχει μήπως θεωρηθεί υπερφίαλος ή εκτός πραγματικότητος. Ούτε και αισθάνομαι ευτυχής – θα προτιμούσα το ευχαριστημένος. Είμαι ευχαριστημένος για τα ποιητικά και κριτικά μου βιβλία και δεν θλίβομαι αν κάποια από αυτά με ικανοποιούν λιγότερο από τα βιβλία μου που θεωρώ περισσότερο επιτυχημένα. Ναι, υπάρχουν και πράξεις μου για τις οποίες μετάνιωσα (σε ποιον δεν υπάρχουν;), αλλά δεν λυπάμαι για πράγματα που δεν κατόρθωσα, γιατί καλό είναι να γνωρίζει κανείς τις δυνατότητές του.

✔ Το βιβλίο του Νάσου Βαγενά «Η λογοτεχνία στο τετράγωνο» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πόλις.

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[blueriverboys]

Νέα Παναιτωλικού-Αποστολή..Σάββατο 15.10.22

Εκτός του Νίκου Καρέλη καθώς έχει τιμωρηθεί με τρεις αγωνιστικές, στο ματς με τον Αστέρα δεν υπολογίζονται οι Νταγκό και Ανέστης. Επιστρέφει ο Χατζηθεοδωρίδης,στην αποστολή και ο Βαρόνε......

Μαθήματα αυτοκτονίας παρέδωσε ο Παναιτωλικός στο ματς με τον Βόλο. Πρώτος όλων φυσικά ευθύνεται ο Νίκος Καρέλης, ο αρχηγός και αρχισκόρερ της ομάδας. Τα δικά του σημαντικά γκολ στα προηγούμενα ματς χάρισαν βαθμούς. Ο Παναιτωλικός θα χρειαστεί να δείξει πως μπορεί και χωρίς αυτόν. Ταυτόχρονα, όμως, αυτή θα είναι και μία πρώτης τάξης ευκαιρία να φανεί ο Ζοάο Πέδρο. Πέντε συμμετοχές έχει ως τώρα ο Πορτογάλος επιθετικός και όλες ολιγόλεπτες. Δεν ενθουσιάζει στις προπονήσεις προς το παρόν. Ωστόσο, είναι στο χέρι του να αντιστρέψει την κατάσταση στα επόμενα ματς. Σε διαφορετική περίπτωση η συζήτηση για το θέμα του επιθετικού θα ανοίξει και πάλι. 

Διαιτητές..

Διαιτητής Ζαμπαλάς και βοηθοί Κόλλιας και Χριστοδούλου. Τέταρτη διαιτητής η Αντωνίου. Στο VAR ο Τζοβάρας με βοηθό τον Στεφανή.

Κύπελλο... 5η φάση

Καλαμάτα – Παναιτωλικός ορίστηκε την Τετάρτη, στις 15:00 μ.μ.

Καρέλης...και απών για 3 αγώνες...

Με ποινή τριών αγωνιστικών μετά την αποβολή του στο Παναιτωλικός - Βόλος για το χτύπημα στον Εσκοβάλ. Ο Καρέλης φορούσε στο παιχνίδι και το περιβραχιόνιο του αρχηγού, επομένως όπως αναμενόταν η ποινή του είναι μεγαλύτερη. Επομένως θα είναι απών από τα ματς κόντρα σε Αστέρα (16/10), Καλαμάτα για το Κύπελλο Ελλάδας (19/10) και Ολυμπιακό (22/10).Επίσης τιμωρήθηκε κα με 200 ευρώ πρόστιμο. Ο επιθετικός του Παναιτωλικού έχασε την ψυχραιμία του και κλώτσησε τον αμυντικό του Βόλου με αποτέλεσμα ο ρέφερι να του δείξει την κόκκινη κάρτα και τον Παναιτωλικό να μένει με δέκα. Ήταν η πρώτη κόκκινη κάρτα του Καρέλη σε συλλογικό επίπεδο. Ο ίδιος ο παίκτης είχε σπεύσει να ζητήσει συγγνώμη.

Παναιτωλικός...αποστολή

Στην αποστολή της ομάδας μας για τον αυριανό εκτός έδρας αγώνα πρωταθλήματος με τον Αστέρα Τρίπολης και εκείνον που θα ακολουθήσει την Τετάρτη για το κύπελλο Ελλάδας στην Καλαμάτα, συμμετέχουν οι ποδοσφαιριστές: 

Αποστολάκης, Χουχούμης, Μλάντεν, Μπακάκης, Βαρόνε, Πέδρο, Ντίας, Χατζηθεοδωρίδης, Κορνέλιους, Ντουάρτε, Λάρσον, Μάρτενσον, Φλόρες, Κολοβός, Ξενιτίδης, Μόρσεϊ, Σενγκέλια, Ραγιάς, Στεργιάκης, Τσιγγάρας, Μαλής, Λιάβας, Αναστασόπουλος, Κοντογιάννης.

Αστέρας Τρίπολης....αποστολή

Εκτός έμειναν ο τιμωρημένος κεντρικός αμυντικός Τζουκάνοβιτς και οι τραυματίες Γκόμες, Μπερτόλιο, ενώ η αποστολή του Ηρακλή Μεταξά αποτελείται από τους

Παπαδόπουλο, Σγουρή, Τσιφτσή, Τασουλή, Καρμόνα, Ατιένθα, Καστάνιο, Αλβαρες, Αντζουλάς, Στάνκο, Τιλίκα, Μουνάφο, Ιγκλέσιας, Ριέρα, Γκαρντάφσκι, Ντομίνγκεθ, Σίτο, Μπαρτόλο, Μπαράλες, Κρέσπι, Μπενίτο

——————————————————————

#Μόνο_Παναιτωλικός #Παντού_Παναιτωλικός

#Παναιτωλικάρα_μου #Ηδονή_Παναιτωλικός

#BLUERIVERBOYS_AMSTERDAM

Σάββατο 15.10.22

Δημήτρης Μπαλωτής//Dimitris Balotis

https://www.facebook.com/BLUERIVERBOYSAmsterdam

[awesomehappystudentmagazine-blog]

Οργισμένη ομιλία του Βαγγέλη Μαρινάκη προς τους παίκτες - "τουρίστες" του Ολυμπιακού

Ο Ολυμπιακός έμεινε στην ισοπαλία με 0-0 κόντρα στον Παναιτωλικό και ο Βαγγέλης Μαρινάκης πήγε στα αποδυτήρια για να τα… ψάλλει στους παίκτες. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης μίλησε στους ποδοσφαιριστές της ομάδας του, μετά την πρώτη απώλεια βαθμών του Ολυμπιακού στο πρωτάθλημα. Πιο συγκεκριμένα, ο “ισχυρός άνδρας” της ΠΑΕ Ολυμπιακός, εμφανίζεται να είπε τα εξής: «Σταματήστε να μιλάτε για τα συμβόλαια σας…

[olympiakosnews]

Ο Ολυμπιακός πραγματοποίησε μια μεγάλη επανεκίννηση τη θερινή μεταγραφική περίοδο του 2024, με 24 αποχωρήσεις και 10 νέες μεταγραφές που διαμόρφωσαν εντελώς το ρόστερ της ομάδας. Ο Ισπανός προπονητής Χοσέ Λουίς Μεντιλίμπαρ, τηρώντας το πλάνο του, δημιούργησε μια ομάδα με 29 παίκτες, έτοιμη να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της νέας σεζόν. Στο βίντεο αυτό, αναλύουμε τις στρατηγικές αποφάσεις πίσω από αυτές τις κινήσεις, ποιους ποδοσφαιριστές κράτησε η ομάδα και τι περιμένουμε να δούμε στο γήπεδο. Μεταξύ των νέων μεταγραφών περιλαμβάνονται ταλαντούχοι παίκτες όπως ο Ορτέγκα, ο Βέλντε και ο Γιάρεμτσουκ, ενώ αποχαιρέτησαν παίκτες-κλειδιά όπως ο Ελ Αραμπί και ο Φορτούνης. Θα καταφέρει ο Ολυμπιακός να ενσωματώσει άμεσα τις νέες προσθήκες και να διατηρήσει την αγωνιστική του δυναμική; Δείτε τη μεγάλη ανατροπή στο ρόστερ και τις προκλήσεις που έρχονται!

Δείτε το βίντεο στο Youtube

[xionisgr]

ISBN: 978-960-04-4720-0 Συγγραφέας: Philip Kerr Εκδότης: Κέδρος Σελίδες: 432 Ημερομηνία Έκδοσης: 2016-07-01 Διαστάσεις: 21x14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[manpetasgr]

ISBN: 978-960-04-4720-0 Συγγραφέας: Philip Kerr Εκδότης: Κέδρος Σελίδες: 432 Ημερομηνία Έκδοσης: 2016-07-01 Διαστάσεις: 21x14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[kwstasattgr]

ISBN: 978-960-04-4720-0 Συγγραφέας: Philip Kerr Εκδότης: Κέδρος Σελίδες: 432 Ημερομηνία Έκδοσης: 2016-07-01 Διαστάσεις: 21x14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[a078740849aposts]

ISBN: 978-960-04-4720-0 Συγγραφέας: Philip Kerr Εκδότης: Κέδρος Σελίδες: 432 Ημερομηνία Έκδοσης: 2016-07-01 Διαστάσεις: 21x14 Εξώφυλλο: Μαλακό εξώφυλλο

[news-24gr]

ΑΠΟΘΕΩΣΗ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΜΑΧΩΝ ΤΗΣ ΑΕΚ ΣΤΗ ΧΙΟ

ΧΙΟΣ : Ανεπανάληπτες στιγμές  έζησε το "Φαφαλίειο Στάδιο Βροντάδου", το περασμένο Σάββατο. Παρουσία 1.300 και πλέον φίλων του ποδοσφαίρου (κυρίως  της ΑΕΚ) ο Σύλλογος Παλαιμάχων Χίου-Βροντάδου, τίμησε τα 100 χρόνια Ιστορίας της "μεγάλης κυρίας" του ελληνικού ποδοσφαίρου... Στο γήπεδο υπήρχαν εκπρόσωποι τεσσάρων γενεών της ΑΕΚ ... Ξεκινώντας από τους Κεφαλίδη, Καραφέσκο, με ενδιάμεσους τους Γεωργαμλή,  Στυλιανόπουλο, Πίττα, Γεωργιάδη, Μπατίστα, μέχρι τους "νέους" Μάκο, Παυλή, Αραβίδη και Πλιάτσικα. Κυρίαρχο πρόσωπο ήταν ο "Αιώνιος Πρεσβευτής" της ΑΕΚ, Θωμάς Μαύρος, ο οποίος φέρει την καταγωγή του από την Βολισσό της Χίου. Το πρωί του Σαββάτου, ο Θ. Μαύρος και η αποστολή της ΑΕΚ βραβεύτηκαν από τον Δήμαρχο Χίου κ. Ιωάννη Μαλαφή, στο Δημαρχείο της πόλης. Πολλές οι στιγμές του τριημέρου, που ο  ΘεΩΜΑΣ των φίλων της ΑΕΚ γνώρισε την αποθέωση (όπως και η αποστολή) και ένιωσε συγκινημένος. Ιδιαιτέρως όμως το Σάββατο, την ώρα του αγώνα ο μικρός Ηλίας, ευρισκόμενος σε αναπηρικό καροτσάκι, ζήτησε να φωτογραφηθεί με τον Μαύρο, πράγμα που έγινε, με το μεγάλο σκόρερ να του δωρίζει μια φανέλα της ΑΕΚ με την υπογραφή του. " Ένιωσα πολλή αγάπη από αυτό το παιδί, που πιθανόν ούτε ο πατέρας του δεν πρέπει να με πρόλαβε να παίζω. Πραγματικά δεν έχω λόγια...",  δήλωσε εμφανώς συγκινημένος ο Θ. Μαύρος. Την Κυριακή η αποστολή της ΑΕΚ επισκέφτηκε το Μουσείο Μαστίχας, τα μαστιχοχώρια (Πυργί, Μεστά) και την υπέροχη παραλία της Κώμης. Ο Μαύρος από την πλευρά του βρήκε την ευκαιρία να επισκεφθεί την Βολισσό. " Ήταν υπέροχο αυτό το 3ημερο στη Χίο. Εισέπραξα πολλή αγάπη, κυρίως από τα μικρά παιδιά,  ενώ είχα την ευκαιρία να συναντήσω μετά από πολλά χρόνια, συγγενείς και φίλους στο χωριό του πατέρα μου. Εύχομαι να καταφέρω με την οικογένεια  μου να ξανάρθω αυτό το καλοκαίρι για να τους δω περισσότερο. Ευχαριστώ από την καρδιά μου τους διοργανωτές της εξαιρετικής εκδήλωσης", δήλωσε λίγο πριν μπει στο αεροπλάνο της επιστροφής για την Αθήνα. Όλη η αποστολή της ΑΕΚ, δήλωσε κατενθουσιασμένη από τη φιλοξενία και την αγάπη του κόσμου στο νησί της Μαστίχας. Στο φιλικό παιχνίδι που πραγματοποιήθηκε (είχαμε και αγώνα), οι δύο ομάδες προσέφεραν όμορφο θέαμα στον κόσμο,  με πολλές φάσεις και πέντε γκολ. Το τελικό 4-1 υπέρ της ΑΕΚ, αδικεί τους Χιώτες που στάθηκαν επάξια,  απέναντι σε επαγγελματίες,  πρώην ποδοσφαιριστές. Δύο γκολ πέτυχε ο Χρ. Αραβίδης και από ένα Παυλής, Μπατίστα, ενώ είχε μειώσει προσωρινά για τους Χιώτες ο Μπουρνιάς σε 3-1. ΑΞΙΖΕΙ να σημειωθεί πως μέρος των εσόδων της εκδήλωσης, θα δοθεί στο Σύλλογο Γονέων ΑμεΑ   "Συνυπάρχω".       ΔΗΛΩΣΕΙΣ ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΡΑΦΕΣΚΟΣ (Πρόεδρος Παλαιμάχων ΑΕΚ) " Ανεπανάληπτη εκδήλωση, πιστεύω μία από τις καλύτερες όλων των εποχών. Συγχαρητήρια στα παιδιά της Χίου για την προσπάθεια που έκαναν για να μας μείνει αξέχαστο αυτό το ταξίδι. Έδειξαν ότι αγαπούν το ποδόσφαιρο και σέβονται με πράξεις ένα σύλλογο που έκλεισε 100 χρόνια ζωής. Εμείς από την πλευρά μας θα δείχνουμε πάντα τον κοινωνικό μας χαρακτήρα. " ΘΩΜΑΣ  ΜΑΥΡΟΣ " Το μεγαλύτερο δώρο της ζωής μου που έχω εισπράξει μέσα από το ποδόσφαιρο είναι η Αγάπη του κόσμου. Εύχομαι η ΑΕΚαρα μας να τα χιλιάσει και να έχει επιτυχίες τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδας. Μεγάλο ευχαριστώ στον Μελισσανίδη για την τεράστια προσφορά του στην ΑΕΚ και εύχομαι και στον νέο ιδιοκτήτη, είναι άλλωστε επιλογή του Δημήτρη,  να φέρει επιτυχίες με την ομάδα." ΛΑΜΠΡΟΣ ΓΕΩΡΓΙΑΔΗΣ (Προπονητής αποστολής ΑΕΚ) " Ζήσαμε κάτι πολύ όμορφο το Σάββατο,  σε ένα υπέροχο γήπεδο. Οι διοργανωτές, φίλοι Χιώτες έκαναν τα πάντα όσο αφορά την φιλοξενία.  Έχουμε μείνει με το στόμα ανοικτό  ... Αυτές οι εκδηλώσεις είναι καλή ευκαιρία να θυμούνται οι παλαιότεροι και να μας μαθαίνουν οι νεότεροι. "   ΝΤΑΝΙΕΛ ΜΠΑΤΙΣΤΑ " Ευχαριστούμε τους φίλους Χιώτες για την υπέροχη φιλοξενία.  Είμαστε πάντα κοντά σε παιχνίδια με φιλανθρωπικό χαρακτήρα." ΛΥΣΣΑΝΔΡΟΣ ΓΕΩΡΓΑΜΛΗΣ " Ήταν μια εκπληκτική διοργάνωση αντάξια της προσπάθειας των ανθρώπων της Χίου."   ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΜΑΚΟΣ  " Η  ΑΕΚ ανταποκρίνεται πάντα σε… https://news-24.gr/apotheosi-ton-palaimachon-tis-aek-sti-chio/

[mikrofwno]

Τρέμε Ρονάλντο! – Ο Μέσι έφτασε τα 500 εκ. followers στο Instagram

Ο Lionel Messi, ένας από τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές στον κόσμο, έγραψε ιστορία στο Instagram, καθώς έγινε ο δεύτερος άνθρωπος που αγγίζει τους 500 εκατομμύρια followers στην δημοφιλή πλατφόρμα. Μόνο ο Cristiano Ronaldo, με πάνω από 660 εκατομμύρια followers, τον ξεπερνάει σε αριθμό ακολούθων. Η επιτυχία του Messi αποτελεί ακόμα μια απόδειξη της τεράστιας δημοφιλίας του, όχι μόνο στον αθλητικό…

[justforbooks]

Ο Ανδρέας Νικολακόπουλος είναι συγγραφέας (το προηγούμενο, δεύτερο βιβλίο του, «Αποδοχή Κληρονομιάς», επίσης συλλογή διηγημάτων, ήταν στη βραχεία λίστα για το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας / Διηγήματος - Νουβέλας), αλλά η βασική του δουλειά είναι μάγειρας. Μαζί του μπορείς να μιλάς για ώρες χωρίς να βαρεθείς ποτέ, από την αγάπη του για τις παλιές μηχανές και τα βιβλία, μέχρι τη ζωγραφική και το φαγητό. Και έχει πολλά να πει.

— Τι κάνει ένας συγγραφέας στην κουζίνα; Πόση μοναξιά νιώθει ανάμεσα σε μάγειρες;

Αν εννοείς τη μόρφωση, δεν είναι μόνο ακαδημαϊκή η μόρφωση που λείπει από τους μάγειρες. Λείπει γενικά η μόρφωση. Έχει περάσει όλο αυτό το μάτσο πράγμα στις κουζίνες επειδή ερμήνευσαν λάθος τον Μπουρντέν και τον Μάρκο Πιερ Γουάιτ. Έρχονται τα παιδιά φαντασμένα, με τατουάζ και μπλούζες με τα ονόματά τους, με γιαπωνέζικα μαχαίρια, κι αν τους ρωτήσεις «ξέρεις πέντε ποδοσφαιριστές της Μπαρτσελόνα» μπορούν να σου πουν, ενώ αν ρωτήσεις «ξέρεις πέντε Γάλλους μάγειρες της nouvelle cuisine;» δεν ξέρουν ούτε έναν. Ε, γίνε ποδοσφαιριστής.

— Μου αναφέρεις τον Μπουρντέν, αλλά ο Μπουρντέν ήταν ξεχωριστή περίπτωση, δεν ήταν αστοιχείωτος.

Ο Μπουρντέν μπορούσε να σου μιλήσει από Iggy Pop μέχρι φιλοσοφία. Το «Κουζίνα εμπιστευτικό» είναι φοβερά λογοτεχνικό, έχει συγκινησιακό ύφος. Οι κουζίνες είναι ένα μέρος που μαζεύει πολύ –όσο βαρύ κι αν ακουστεί– αμόρφωτο και αποτυχημένο κόσμο.

— Γιατί θέλουν τόσα παιδιά να γίνουν σεφ και ράπερ; Το θεωρούν κάτι εύκολο;

Καταστροφή, αυτό είναι καταστροφή. Η μόδα με τους μάγειρες, ευτυχώς, φεύγει σιγά-σιγά. Κάνω interview πολλά χρόνια και βλέπω ότι σταδιακά ξεφουσκώνει όλο αυτό, γιατί οι μάγειρες αρχίζουν και μιλάνε για τις σκληρές συνθήκες, για τα δεκαεξάωρα, τα harsh lights, το ότι δεν έχεις ποτέ ζωή. Γίνεται μεγάλη αλλαγή στις κουζίνες αυτήν τη στιγμή. Ευτυχώς, από τη μία, γιατί η δική μου γενιά απέτυχε να αλλάξει πράγματα, επειδή ήμασταν λεβέντες και βλάκες μαζί. Θέλαμε να δείξουμε αλληλεγγύη, δουλεύαμε 16 ώρες και πάλι 16, αιώνια, μέχρι που στο τέλος δεν είχαμε ζωή. Δεν θυμάμαι ούτε καν πώς ήταν το Λονδίνο, έμπαινα στην κουζίνα το πρωί και έβγαινα από αυτή το βράδυ.

— Οι millennials έχουν άλλο πράγμα στο μυαλό τους, ο χρόνος γι’ αυτούς είναι πολύτιμος.

Νομίζω ότι έχουν απαιτήσεις, όχι υποχρεώσεις. Δουλεύω 23 χρόνια και κοίταξα τα ένσημά μου πριν από μια εβδομάδα. Αφαίρεσα τα οχτώ χρόνια στο εξωτερικό και έχω 2.500 ένσημα, δηλαδή τίποτα. Θα πεθάνω κάτω από γέφυρα στο τέλος. Και είναι πολύ άδικο, γιατί βρέθηκα να μαγειρεύω για δυο βασιλικές οικογένειες, στα βραβεία Νόμπελ, να κερδίζω ένα σωρό βραβεία, να έχω σούπερ CV και θα αναγκαστώ να δουλεύω μέχρι να γεράσω. Ήδη βλέπω ότι δεν αντέχω το ίδιο στην κουζίνα με τότε που ήμουν τριάντα, γιατί η κουζίνα κάθε μέρα είναι διπλή βάρδια, είναι σκληρό πράγμα, είναι multitasking, έχει και σωματική και πνευματική κούραση.

— Τώρα δουλεύεις ως σεφ;

Είχα αναλάβει για τρία χρόνια ένα πεντάστερο ξενοδοχείο-resort στην Αντίπαρο, το Rooster, της κυρίας Κομνηνού. Πήγαμε σούπερ, μπήκαμε στα τοπ 20 του κόσμου, παρότι ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος, αλλά τώρα αποφάσισα να μείνω στην Αθήνα, δεν μπορώ πλέον να μετακομίζω κάθε έξι μήνες, δεν με αφορά αυτό. Έχω σετάρει τη ζωή μου, έχω τον σκύλο μου, τις μηχανές μου, τα βιβλία μου, τα πράγματά μου και δεν αντέχω άλλο να δουλεύω σεζόν. Τώρα θα κάνω κάτι στην Αθήνα, που το αποφεύγω βέβαια όσο μπορώ, αλλά θα πρέπει να το κάνω.

— Σκέφτηκες ποτέ να γράψεις για φαγητό;

Δεν θα μπορούσα ποτέ να γράψω για μαγειρική, γιατί αν μπλέξει η μαγειρική με τη λογοτεχνία, αυτομάτως κάποιο από τα δύο θα πεθάνει. Δεν θέλω να γράψω για φαγητό, επειδή ό,τι έχω διαβάσει μαγειρικό μού είναι φριχτά βαρετό, μου είναι φριχτά ελιτίστικο, γράφουν και νομίζουν ότι ζουν στη Νέα Υόρκη, ενώ ζουν στην Αθήνα. Υπήρξε μια περίοδος που θεωρούσαν ότι η Αθήνα έκανε ένα «μπουμ», που δεν ήταν «μπουμ», απλώς υπήρχε πολύ χρήμα κι άρχισαν να υπάρχουν ακριβά εστιατόρια και θεωρούσαν ότι το ακριβό σε ανεβάζει κοινωνική τάξη.

— Ήταν μια περίοδος που όσοι ασχολούνταν με το φαγητό είχαν μια ψευδαίσθηση μεγαλείου. Γιατί δεν υπήρξε ποτέ πραγματική υψηλή κουζίνα.

Ποτέ. Εγώ δούλευα ως νέος μάγειρας σε ακριβά εστιατόρια και είναι μια φούσκα αυτό το πράγμα, όντως, όλο αυτό που λέμε «νέα ελληνική κουζίνα». Και υπάρχουν και μερικά blogs ή κάποιοι που έχουν αυτοχαρακτηριστεί ινστρούχτορες και δίνουν βραβεία, οι οποίοι έχουν καταστρέψει το πράγμα τελείως. Είναι όπως όλα στην Ελλάδα, πληρωτέο. Κάθομαι, κέρασέ με τα πάντα, φέρε μου ένα πούρο και να γράψω τι ωραία που είναι.

Δεν υπάρχουν κριτικοί φαγητού στην Ελλάδα. Δεν είναι δυνατόν να γράψεις για φαγητό άμα δεν μαγειρεύεις, όσο χαζό κι αν ακούγεται. Δεν γίνεται. Είναι αυτό που έλεγε ο μεγαλύτερος Έλληνας σεφ, ο οποίος είναι άγνωστο ότι είναι Έλληνας, o Nico Ladenis, ότι είναι σαν τους ευνούχους, ότι ξέρουν πώς γίνεται, αλλά δεν μπορούν να το κάνουν. Και δεν γίνεται να γράψεις τις βλακείες που γράφω εγώ, άμα δεν έχεις διαβάσει πολύ. Δεν γίνεται επίσης να κάτσεις πάνω από μια λευκή κόλλα και να πεις «πρέπει να γράψω». Νιώθω άβολα όταν μου λένε «είσαι συγγραφέας». Τι είναι αυτό; Εγώ δεν έχω καμία σχέση με αυτό, απλά ασχολούμαι με το διάβασμα. Διαβάζω, και γράφω ό,τι μου ’ρθει…

— Μου είπες ότι είναι πολύ χαμηλό το επίπεδο στις κουζίνες, αλλά η ευθύνη είναι των παιδιών που θέλουν να γίνουν σεφ. Αν δεν έχουν όρεξη να μάθουν, να ψάξουν, δεν τους φταίει κανένας δάσκαλος.

Φυσικά, φυσικά. Γιατί, εγώ ποιον είχα; Πήγα σε ένα δημόσιο ΙΕΚ στην αρχή και δεν είχα ούτε βιβλία. Μας έδιναν φωτοτυπίες, αλλά τα πρώτα χρόνια πρέπει να αγόραζα 200 μαγειρικά βιβλία τον χρόνο. Είχα πει στον εαυτό μου ή γίνεσαι μάγειρας ή σβήνεις. Κι επειδή πάντα διαβάζω τρία βιβλία ταυτόχρονα, τότε το ένα ήταν μαγειρικό. Τώρα δεν είναι. Το άλλο ήταν ποίηση, διάβαζα φουλ ποίηση γιατί μου άρεσε ο μουσικός της ρυθμός. Και πάντα διάβαζα κόμικς. Διάβαζα Κόρτο Μαλτέζε όταν είχα τα σκούρα μου. Κι ήταν πάντα ένας αγώνας στην κουζίνα, ήθελα να μιλήσω για κάτι, δεν εννοώ να μιλήσω για λογοτεχνία ή σινεμά, ήμουν πάντα τρελός με τα film noir, άμα μιλάγαμε όμως για μαγειρική ρωτούσα «η χορτόπιτα ποια χόρτα περιέχει;», γιατί συνήθως είχε σπανάκι και εντόπιζα τι λείπει, γιατί από τις γιαγιάδες μου ήξερα τριάντα βρώσιμα χόρτα με πολύ παράξενα ονόματα και τα είχα καταγράψει όλα. Έχω μανία με τα τυριά. Θυμάμαι ένα που έφτιαχνε η γιαγιά μου που το λέγαμε κορκοφίγκι, ήταν ο πρώτος αφρός απ’ το πρώτο γάλα της γέννας του ζώου στο οποίο έβαζαν ζάχαρη και ήταν σαν Cambridge curd cream, σαν custard, δηλαδή καιγόταν και ήταν γλυκό κι έλεγα γιατί να μην υπάρχει αυτό στην κουζίνα μας;

— Στην ουσία ήταν κάτι σαν τσιζκέικ.

Μα και το τσιζκέικ ήταν πανάρχαιο γλυκό. Έδιναν τσιζκέικ στους Ολυμπιονίκες. Τα ελληνικά εστιατόρια θα κλείσουν αν βομβαρδιστεί ποτέ το Περού και τελειώσουν τα bao, τελειώσουν τα anticuchos και τα σεβίτσε. Ή άμα σταματήσουνε κάποιοι να πουλάνε πάγο στους Εσκιμώους με Wagyu και Kobe, γιατί όποιος έχει κοινή λογική ξέρει ότι Kobe απαγορεύεται να πουλάς εκτός συγκεκριμένης αγοράς στην Ιαπωνία. Γενικά, το brain drain ισχύει πολύ αυτήν τη στιγμή. Είναι έξω πολλά παιδιά που δουλεύουν με πολλή σύνεση, με συνέπεια στις κουζίνες, με το κεφάλι κάτω, διαβάζοντας.

— Πόσα βιβλία έχεις στο σπίτι σου;

Δεν ξέρω, 2.000; Δεν έχω καλύτερο πράγμα από τις βιβλιοθήκες. Από μικρός ονειρευόμουν να έχω ένα σπίτι που να μη φαίνονται οι τοίχοι, που να ’χει μόνο βιβλιοθήκες. Νιώθω ήρεμα. Κι έχω και OCD, θέλω τα βιβλία να είναι με τη σειρά, δεν μπορώ να δεχτώ ότι ο Μπολάνιο θα είναι δίπλα με τον Έζρα Πάουντ, γιατί το βράδυ θα τσακωθούν για πολιτικούς λόγους. Τα βιβλία του Μπουκόφσκι τα έχω τοποθετήσει με τη σειρά που βγήκαν. Νιώθω πολύ ασφαλής όταν σε ένα μέρος είμαι κυκλωμένος από βιβλία και δίσκους. Δεν θέλω πολλά. Ξέρω τι θέλω πλέον. Θέλω τρία-τέσσερα πράγματα και είμαι εντάξει. Δεν θέλω να έχω μια καρέκλα Καντίνσκι σπίτι μου. Δεν μου καίγεται καρφί.

— Πόσο σε αφορά το παρελθόν; Όλες οι ιστορίες του «Σάλτου» είναι σε έναν άγνωστο χρόνο, περασμένο.

Με ενδιαφέρει πάρα πολύ το παρελθόν ως ιστορίες, τρελαίνομαι, αλλά αυτό που με αφορά σε πρώτη φάση είναι το μέλλον. Γιατί γράφοντας για τα παλιά, θέλω να αφήσω κάτι στο μέλλον. Νομίζω ότι όλοι, όταν περνάμε τα 35, πρέπει να τελειώνουμε και να έρχονται οι επόμενοι, γιατί έχουμε σταδιακά αλλοτριωθεί. Αυτό που λέμε «έχω ωριμάσει» είναι η μεγαλύτερη μαλακία. Την έχεις πατήσει και τελείωσες. Με ενδιαφέρει το καινούργιο, πάντα με ενδιέφερε το καινούργιο. Στις κουζίνες δεν μιλάμε για μαγειρική, μιλάμε για το Bauhaus και για τον Λούντβιχ Μις φαν ντερ Ρόε, αυτό με ενδιαφέρει. Να πούμε κάτι άλλο. Ακόμα και οι παλιές ιστορίες, οι βουνίσιες, να γραφτούν με έναν λίγο πιο καινούργιο τρόπο. Δεν ήθελα να είναι σαν να διαβάζεις Παπαδιαμάντη, Εφταλιώτη και Κρυστάλλη. Δηλαδή, άσε με, ρε φίλε. Δεν με αφορά.

— Πρόσφατα μου έκαναν δώρο δυο βιβλία του Ροΐδη, μου τα πρότειναν ως «υποδειγματικά ταξιδιωτικά». Δεν μπορώ να τα διαβάσω.

Εγώ δεν μπορώ να διαβάσω με τίποτα Καζαντζάκη. Δεν μπορώ. Ακόμα και τα ταξιδιωτικά που διάβασα για την Αγγλία, τα διάβασα με το ζόρι. Δεν με αφορά αυτή η γλώσσα. Δεν μπορώ να διαβάσω ούτε Σικελιανό.

— Φαντάσου τι μπορείς να κάνεις σε ένα μικρό παιδί, όταν του δώσεις να διαβάσει ελληνική λογοτεχνία γραμμένη πριν από 60 και 100 χρόνια, δεν το αφορά καθόλου. Κι ένα μεγάλο μέρος των σχολικών ανθολογίων έχει τέτοια κείμενα. Τα ανίψια μου διδάσκονται την ίδια λογοτεχνία που διδάχτηκα κι εγώ και τη μισούσα στο σχολείο.

Είναι το χειρότερο που μπορείς να κάνεις σε ένα παιδί. Είναι λογικό να τη μισήσει τη λογοτεχνία. Εδώ βάζουν τα παιδιά να διαβάζουν Παλαμά. Ρε φίλε, τι δουλειά έχει ο Παλαμάς το 2022; Να διαβάζουν Παπαμάρκο. Να διαβάζουν κάτι άλλο που μιλάει στη γλώσσα τους. Να διαβάσουν το «Τι είδε η γυναίκα του Λωτ» της Μπουραζοπούλου. Διάβασα πρόσφατα τρία ελληνικά βιβλία που είναι κοντά στο κλίμα αυτό, το ένα λέγεται «Λυκοχαβιά» του Κώστα Μπαρμπάτση, το άλλο το έχει γράψει ο Κωνσταντίνος-Δομηνίκ Πιπιλής και λέγεται «Ώπα, ώπα, Μπλάτιμοι». Πολύ ωραία γλώσσα, με τοπικούς ιδιωματισμούς – και δουλεύει κι αυτός στην εστίαση. Και ένα άλλο που μου άρεσε πιο πολύ από όλα αυτά λέγεται «Και οι νεκροί ας θάψουν τους νεκρούς τους», του Μιχάλη Αλμπάτη, γιατί έχει και χιούμορ, είναι γκροτέσκο. Ξαφνικά ένα παιδί αρχίζει και ακούει τους νεκρούς να μιλάνε. Είναι εξαιρετική ιδέα και είναι φοβερά ωραία γραμμένο. Ο άνθρωπος που το γράφει είναι από την Κρήτη, χρησιμοποιεί κρητική διάλεκτο. Όχι πολύ, για να είναι εύπεπτο για όλους, θα ήθελα να την είχε χρησιμοποιήσει ακόμα πιο πολύ.

— Στα βιβλία σου όλοι οι ήρωες έχουν κακό τέλος, στον «Σάλτο» όλοι τρελαίνονται…

Ναι, κανείς δεν γλιτώνει. Απειλούσε κάποιος τον Γκαλεάνο κάποτε, του έλεγε «άμα έρθω από εκεί θα σε κρεμάσω, θα σε σκοτώσω και θα πεθάνεις». Και του λέει ο Γκαλεάνο «γιατί στο τέλος εσύ τι θα κάνεις; Δεν θα πεθάνεις;». Στην «Αποδοχή Κληρονομιάς» είναι λίγο πιο σκληρό το τέλος των ηρώων, τους κόβουν τους λαιμούς τους, στον «Σάλτο» τρελαίνονται. Το πιο σκοτεινό είναι το τελευταίο διήγημα με αυτόν που πεθαίνει, πάει στην κηδεία του και προσπαθεί να μιλήσει στον κόσμο. Περνάει ο καιρός, ξεχνιούνται τα πράγματα, αλλάζουν οι περιοχές κι αυτός δεν ησυχάζει ποτέ.

— Το πιο συγκλονιστικό διήγημα του βιβλίου για μένα είναι το «Μέλι και γάλα», η Ραλλιώ. Όχι μόνο το στόρι, αλλά και ο τρόπος που είναι γραμμένο.

Αυτό είναι το πιο αγαπημένο μου διήγημα από όσα έχω γράψει, γιατί έχει δυο-τρία σημεία που είναι πολύ προσωπικά, είναι ένας ατέλειωτος εφιάλτης. Δεν μπορεί να γλιτώσει αυτός ο άνθρωπος, ο αφηγητής, με τίποτα. Σε κάποια φάση γυρίζει μετά από τριάντα χρόνια σπίτι του από τη φυλακή, βγάζει από την ντουλάπα ένα καφέ σακάκι, βλέπει ένα πένθος και καταλαβαίνει ότι η μάνα του πέθανε πρώτη. Αυτό το σημείο και στο τέλος που λέει «κι όλη νύχτα μύριζε κανέλα και βροχή». Εκεί υπάρχει ένα τουίστ. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι αυτός δεν σώθηκε ποτέ από τον αρχικό βήχα που του είχε μεταδώσει εκείνο το κορίτσι.

— Πόσο έχεις αυτολογοκριθεί στον «Σάλτο»; Γιατί σπανίως όταν γράφουμε αφήνουμε τα τραύματά μας να φανούν.

Σταμάτησα να αυτολογοκρίνομαι από το τελευταίο διήγημα του προηγούμενου βιβλίου. Αλλά υπάρχουν και πράγματα που λέγονται ή υπονοούνται μέσα στο βιβλίο, τα οποία είναι πολύ σκληρά. Στο προηγούμενο βιβλίο υπάρχει ο πατέρας που πάει με την κόρη σε μια σπηλιά. Υπάρχει αυτό με τις καλαμποκιές που ο πατέρας σκοτώνει το παιδί του. Στο καινούργιο υπάρχει μια πολύ μικρή ιστορία, που λέγεται «Αλισάχνη», όπου πεθαίνει ο γιος και η μάνα του τον αφήνει στην απέναντι μεριά του ποταμού και λέει «έλυσα τους ματωμένους επιδέσμους από τα χέρια μου και τους αμόλησα στο νερό». Καταλαβαίνεις ότι κι αυτή είχε προσπαθήσει να αυτοκτονήσει, κι αυτή είχε τρελαθεί. Αυτολογοκρίνομαι στον ρυθμό και στα επίθετα. Μου βγαίνει δεκαπεντασύλλαβος γρήγορος, με έχει διαλύσει ο Όμηρος, με έχει πάρει όμηρο. Και στα επίθετα. Θα μου άρεσε πριν από κάθε λέξη να υπάρχουν δύο επίθετα ή τρία. Μου αρέσει που λέει «η κλινόχαρη θεά η Αφροδίτη». Περίμενα ότι πολύς κόσμος θα σοκαριζόταν με διάφορα, αλλά ευτυχώς, μέχρι στιγμής έχω πολύ καλά σχόλια. Πολλοί παρατηρούν αυτό που θέλω, το ότι μπλέκει μια ομηρική με μια βουνίσια γλώσσα, ειδικά στο ομώνυμο διήγημα, παρότι δεν το έκανα όσο ήθελα. Έδιωξα πολλές ομηρικές λέξεις. Εγώ είμαι παιδί του Εμπειρίκου, μ’ αρέσουν τα επίθετα, μ’ αρέσει να φτιάχνονται λέξεις, να γίνονται περιγραφές. Χάνομαι λίγο με αυτό και προσπαθώ να βάζω φρένο. Θεωρώ ότι ο Εμπειρίκος έχει γράψει το καλύτερο ελληνικό βιβλίο, την «Οκτάνα». Είναι φοβερός γλωσσοπλάστης, είναι φοβερά καθαρός. Πρέπει να τα έχεις πάει πολύ καλά μέσα σου για να μπορείς να μιλήσεις γι’ αυτά που μίλησε –ειδικά στον «Μεγάλο Ανατολικό»– και να μη λερωθείς.

— Έχεις μανία με τ��ν ελληνική γλώσσα, όπως φαίνεται στα βιβλία σου;

Έχω μανία, όντως. Να σου πω τι άλλη μανία έχω. Μεγάλωσα στο Αίγιο και πέρναγα όλο το καλοκαίρι με τους παππούδες, οι οποίοι ασχολούνταν με τις σταφίδες, με τις ελιές, με όλα αυτά τα πράγματα και μιλούσαν τη γλώσσα που έχει περάσει περισσότερο στο πρώτο βιβλίο και λιγότερο στο «Σάλτο», με την οποία εγώ γέλαγα όταν ήμουν μικρός, δεν καταλάβαινα τις λέξεις. Γέλαγα, αλλά τις έγραφα, τις σημείωνα, τις έλεγα με τα ξαδέρφια μου για πλάκα, επειδή δεν καταλάβαιναν τι είναι. Τα τελευταία πέντε χρόνια κάθισα και τις μάζεψα όλες κι έχω φτιάξει ένα λεξικό με 1.500 λέξεις, το οποίο κάποια στιγμή θέλω να το εκδώσω. Όταν ήμουν μικρός κορόιδευα τον παππού μου που αντί για «ένας σωρός πέτρες» έλεγε «ένας αρμακάς λιθάρια». Έλεγα «τι είναι αυτά που λέει;», νόμιζα ότι ήταν εντελώς βλάχικα, χωριάτικα πράγματα. Μέχρι που γυρίζοντας στην Ελλάδα διάβασα την «Ιλιάδα» και βρήκα εκεί μέσα τις μισές λέξεις.

— Είναι φρικτό όταν πεθαίνει κάποιος ηλικιωμένος και παίρνει όλον αυτόν τον πλούτο μαζί του.

Ξέρεις πώς ξεκίνησα να γράφω; Δεν είχα ιδέα ότι θα γράψω ποτέ. Διάβαζα συνέχεια και δεν διάβαζα Έλληνες καθόλου, όσο παράξενο κι αν ακούγεται αυτό, διάβαζα μόνο Lost Generation από μετάφραση. Και αμερικάνικες εκδόσεις, Μπουκόφσκι, Φιτζέραλντ, Χαρτ Κρέιν, Μπάροουζ, ο Μπάροουζ είναι μεγάλη μου αγάπη και θεωρώ ότι είναι φοβερά υποτιμημένος. Γυρίζοντας στην Ελλάδα άρχισα και πήγαινα στον παππού μου, ο οποίος ζούσε κοντά μας γιατί είχε πεθάνει η γιαγιά μου. Μιλάγαμε, μου έδειχνε φωτογραφίες και παρατηρούσα ότι οι γυναίκες δεν γελάγανε ποτέ, ούτε κι οι άντρες. Μου έλεγε ιστορίες που γι’ αυτούς ήταν καθημερινότητα, για κάποιον που πέθανε το παιδί του και τη μέρα της κηδείας η γυναίκα του τρελάθηκε κι άρχισε να τρώει άχυρα, ενώ αυτός κρεμάστηκε. Και μου τα μετέφερε σαν κάτι πολύ απλό. Σκεφτόμουν «ποιος Χένρι Μίλερ, εδώ γίνεται μακελειό!». Και αισθάνθηκα βάρος, γιατί ενώ αυτοί οι άνθρωποι στις φωτογραφίες ήταν συγγενείς μου, δεν ήξερα τίποτα γι’ αυτούς. Ήμουν τρελός πάντα με την Ιστορία και την κανονική Ιστορία την έμαθα μέσα από τις ιστορίες τους, – δεν μιλάω για τον Κριμαϊκό πόλεμο και για τα εμφυλιακά, αλλά έμαθα πολλά πράγματα μέσα από τις οικογενειακές ιστορίες που ανακάλυψα. Κι αποφάσισα να γράψω γι’ αυτούς. Δεν θέλω να γράψω πολιτικά, σε πρώτο πρόσωπο, δεν θέλω να κάνω κατήχηση, γιατί νομίζω ότι η πολιτική θέση διαφαίνεται από το ήθος, από το πώς γράφεις και από την αισθητική. Νομίζω ότι όσοι μιλούν πολύ για πολιτικά στο τέλος γίνονται καρικατούρες. Ωστόσο, έχω φοβερό ενδιαφέρον για την πολιτική, το σπίτι μου είναι γελοία γεμάτο με πολιτικά βιβλία, αποφεύγω όμως να γράφω πολιτικά, γιατί μπορώ να το κάνω αλλιώς. Δηλαδή θεωρώ ότι το «γυναίκα, μη μιλάς», «όχι, θα μιλήσω» είναι πολιτική πράξη.

— Τα γράφεις πολλές φορές τα διηγήματα;

Όχι, συμβαίνει λίγο αντίθετα. Ξέρω το τέλος και χτίζω την αρχή για να φτάσω στο τέλος που ξέρω.

— Εννοώ, δουλεύεις τη ροή;

Όχι, όχι. Ειδικά το τελευταίο διήγημα του «Σάλτου», ο «Αγγελοκρουσμένος», είναι αυτόματη γραφή. Είναι πολύ χαζή ιστορία, αλλά συνέβη έτσι στ’ αλήθεια. Είναι για έναν άνθρωπο που πεθαίνει στον ύπνο του και ήταν να μπει στο προηγούμενο βιβλίο, αλλά ήταν εποχή Covid και ο εκδότης μου είπε να μην το βάλουμε, «όχι άλλη μαυρίλα, θα πεθάνουνε όλοι, μην τρελαθούμε». Το έγραψα ως εξής: Είμαι στο σπίτι που έχω στο χωριό, εκατό χρόνων, και ξυπνάω μέσα στη νύχτα γιατί νιώθω ένα πετάρισμα στο χέρι μου, ενώ δίπλα μου κοιμόταν η κοπέλα μου. Πιάνω το Mac, το γράφω, το κλείνω και ξαναπέφτω για ύπνο. Σηκώνομαι το πρωί και το διαβάζω και είναι ακριβώς αυτό, όπως είναι στο βιβλίο, απλά άλλαξα το όνομα κι αντί για Ανδρέας έβαλα Σίμος. Είχα ορκιστεί στον εαυτό μου να μην το πειράξω, να μείνει όπως ήταν. Είμαι λίγο αντίθετος και στις συμβουλές. Ευτυχώς δεν έχω λάβει ποτέ συμβουλές, ευτυχώς δεν έχω ιδέα του τι κάνω.

— Κάνεις λογοτεχνία, όμως. Όταν γράφεις για ένα μέσο, υπάρχουν κανόνες και στάνταρ. Έχεις συγκεκριμένο αριθμό λέξεων, δεν μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις, γιατί πάνω από 2.000 λέξεις δεν διαβάζει πλέον κανείς.

Μου έστειλε κάποιος και μου ζήτ��σε να γράψω για το βιβλίο σε 250 λέξεις. «Γράψε μου 250 λέξεις, γιατί τόσος χώρος υπάρχει στην εφημερίδα». Αυτοεκπαιδεύομαι σε αυτό λόγω των διηγημάτων, αλλά μου φαίνεται τρελός αυτός ο περιορισμός. Δουλεύω εδώ και δύο χρόνια κάτι που είναι πιο μεγάλο από τα διηγήματα, είναι μεγάλη φόρμα, θα είναι λογικά το επόμενο βιβλίο μου, αν είμαι εν ζωή, για το οποίο δεν είμαι και τόσο ενθουσιασμένος. Γιατί η σε βάθος, αργή γραφή δεν με πολυαφορά, με κουράζει. Ενώ το διήγημα με ιντριγκάρει γιατί μέσα σε τρεις σελίδες θα πρέπει να φτιάξω χαρακτήρες, τοπία, γεγονότα, πράξεις που ίσως να τα δικαιολογούν. Να φτιάξω συγκίνηση. Και πρέπει να δουλέψω πιο ύπουλα, με πιο πολύ υπαινιγμό. Να κάνω αυτό που κάνει ο Σελίν, τις τρεις τελείες στο τέλος… Αλλά αυτό το επιλέγω μόνος μου. Αν μου πει ο τάδε εκδοτικός ότι «θέλω το κάθε διήγημά σου να είναι χίλιες λέξεις», δεν θα γράψω ούτε μισή παράγραφο. Δεν μπορώ να το κάνω αυτό. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς γίνεται να είναι υποχρεωτικό. Δεν μπορώ να καταλάβω τι θα πει «λέσχες δημιουργικής γραφής» ή εργαστήρια – πώς τα λένε. Δεν νομίζω ότι είπε κανείς στον Κάφκα «ξεκίνα να γράφεις έτσι», δεν ξεκινάμε με «όταν» και δεν βάζουμε δύο φορές το «και». Άσε με. Το ίδιο και στον κινηματογράφο και παντού. Δεν θα υπήρχε ο Κουροσάβα, δεν θα υπήρχε ο Όρσον Γουέλς. Το να σε έχουν βάλει σε κουτάκια στον τρόπο που γράφεις είναι φοβερό.

— Στο βιβλίο φαίνεται ότι έχεις μια αγάπη για οτιδήποτε ισπανόφωνο και λατινοαμερικάνικο.

Το δωμάτιό μου είναι γεμάτο με κρανία ζώων. Έχω ζήσει στο Μεξικό για έναν χρόνο. Έχω ζήσει στην Αγγλία για χρόνια, στη Νορβηγία, στη Γαλλία, έχω περάσει δύο καλοκαίρια στην Καταλονία. Γι’ αυτό βγαίνουν συνέχεια αυτά στα διηγήματά μου. Η πρώτη φορά που πήγα σε κάποια χωριά στην Καταλονία ήταν μια πολύ δυνατή στιγμή της ζωής μου, έχω φίλους εκεί, ένα ζευγάρι που ζει στους πρόποδες των Πυρηναίων, στη Γέιντα. Αυτά είναι τα τελευταία μέρη που έμειναν όρθια επί εξουσίας Φράνκο. Ο μεγάλος μου φόβος για τον «Σάλτο» είναι ότι δεν έχει τη συνοχή που έχει η «Αποδοχή Κληρονομιάς». Τα μέρη είναι διαφορετικά σε κάθε ιστορία, η ελληνική επαρχία, σε ένα βουνό, η Καταλονία, κάποιος που πάει στη Σιβηρία. Δεν είναι σε ένα μέρος. Αλλά έγινε εσκεμμένα. Αλλάζοντας τα ονόματα ήθελα να δείξω ότι τα ίδια συμβαίνουν παντού.

— Δεν είναι ποτέ αστικές ιστορίες. Αφορούν όλες την επαρχία.

Ναι, γιατί νομίζω ότι δεν περνάει τίποτα μέσα από τα τσιμέντα. Η Αθήνα είναι καλή μόνο για να γυρίσεις το «Walking Dead», είναι μια πόλη-ταμπού. Γιατί, ξέρεις τι; Το τσιμέντο δεν έχει μνήμη. Το χώμα έχει μνήμη. Όταν πάω στο χωριό, μου λένε: «Κάτω από αυτό το έλατο σκότωσαν τον τάδε», «αυτό το φαράγγι λέγεται έτσι γιατί έγινε αυτό». Στην Αθήνα τι να πεις; Είναι ένα μαγικό πράγμα όταν παίρνεις μύθους ή προφορικές διηγήσεις. Τις γράφεις και από εκείνη τη στιγμή και πέρα δεν είναι πια μύθος, είναι αλήθεια. Στο πρώτο βιβλίο μου, στη «Μάκινα», έγραφα κάπου «η σπηλιά της Δοξούλας». Δεν λεγόταν όντως της Δοξούλας, ήταν απλά μια σπηλιά. Από τότε όλοι λένε «η σπηλιά της  Δοξούλας». Αυτό, το ότι γίνεται ξαφνικά αλήθεια, είναι τρομερό. Στον «Σάλτο» κατέγραψα τριάντα μονοπάτια και τοποθεσίες στο χωριό, τα οποία τα έβαλα εκεί μόνο και μόνο για να τα σώσω. Υπήρχε ένας γείτονάς μας στο χωριό, που είναι ακόμα εν ζωή, μεγάλος σε ηλικία, που δεν του μιλάνε πολλοί και δεν τον συμπαθούν. Εγώ τον συμπαθώ και αυτός με συμπαθεί. Έχει μακριά γένια, είναι λιγομίλητος, με τον γιο του μεγαλώσαμε μαζί και ήμασταν φίλοι, αλλά δυστυχώς χάθηκε νωρίς. Και πάω μια μέρα, ενώ κανείς δεν του μιλούσε, και του λέω ότι θέλω να μου πει, μέσα σε όλο αυτό το λαογραφικό-ιστορικό κάψιμο που έχω φάει, πώς λέγεται αυτό κι εκείνο το μονοπάτι και όλα γενικά εκεί γύρω, να κάνω χαρτογράφηση. Και μου τα λέει όλα. Εκείνη τη στιγμή ήταν πιο ήρεμος από ό,τι τον είχα δει ποτέ, γιατί υπήρχαν επιτέλους αυτιά να ακούσουν αυτά που είχε μέσα του. Κι έρχεται το επόμενο πρωί στην αυλή έξω απ’ το σπίτι μου, ενώ δεν μιλάει με τους δικούς μου, με κλαμένα μάτια και μου δίνει μια μαγκούρα πίσω απ’ τα κάγκελα και μου λέει «την έφτιαχνα όλο το βράδυ για εσένα, πάρτη να την έχεις να με θυμάσαι». Ήταν η πιο συγκλονιστική στιγμή στα 38-39 μου χρόνια.

— Είναι μεγάλο βάρος η κληρονομιά που κουβαλάς και δεν τη μοιράζεσαι.

Πολύ μεγάλο βάρος. Είναι σαν να πέθανε η μάνα μου και δεν έχω κάτι να τη θυμάμαι. Δεν είναι ότι είμαι κολλημένος με το παρελθόν, το αντίθετο. Γι’ αυτό γράφω, θέλω να αφήσω κάτι και να δείξω ότι κάποτε εδώ πέρα υπήρχαν άνθρωποι οι οποίοι για κάτι παλεύανε. Δεν ήξεραν πολλά πράγματα, αλλά αυτά που ξέρανε, τα κάνανε καλά. Είναι φοβερό όταν χάνονται οι άνθρωποι να μη θυμάται κανείς πώς έλεγαν έναν τόπο, όπως το «Τρανό Λαγκάδι» στο τέλος του βιβλίου. Γιατί το λέγανε τρανό; Το τρανό είναι φοβερή λέξη. Τρανό λαγκάδι, ο μεγάλος γκρεμός. Όταν πεθάνουν οι άνθρωποι που το έλεγαν έτσι, γίνεται απλά ένα ρέμα. Ενώ δεν είναι απλά ένα ρέμα, γιατί στο ρέμα αυτό λέγανε ότι υπήρχαν νεράιδες τα βράδια. Ξέρεις τι; Υπήρχαν νεράιδες! Υπήρχαν, γιατί το πίστευαν ότι υπήρχαν. Είναι σαν τα μάγια. Άμα δεν τα πίστευες, δεν μαγευόσουν. Σε προκαθορίζει το τι πιστεύεις και το τι πιστεύουν οι άλλοι για εσένα. Ο Ζενέ έλεγε μια φοβερή ιστορία: Όταν έγινε μεγάλος συγγραφέας, φόραγε μια μάσκα full face για να πάει να πάρει τα λεφτά και του τα έδιναν μέσα σε σακούλες σκουπιδιών. Κι αυτό γιατί όταν ήταν έξι χρονών, στο σπίτι μιας θείας του, ανέβηκε σε ένα σκαμπό να πάρει καραμέλες και τον βλέπει αυτή και του λέει «κλέφτη!». Συγκλονίστηκε, κι από εκείνη τη στιγμή έγινε όντως ο Ζενέ κλέφτης. Όταν περνάω από ένα συγκεκριμένο σημείο στο χωριό μου, έχει πάντα νεράιδες. Φυσικά δεν υπάρχουν, αλλά στην ανιψιά μου ή στο παιδί μου, άμα θα έρθει μια μέρα,θα τους λέω αυτό. Γιατί θέλω να πατάει με το ένα πόδι εδώ και με το άλλο εκεί. Να σου πω πώς ξεκίνησα να γράφω τον «Σάλτο»; Είμαι 7-8 χρονών και με τον πατέρα μου έχουμε πάει στο αμπέλι, όπου εκεί είναι ένας τεράστιος βράχος. Τον ρωτάω «τι είναι αυτό;» και μου λέει αυτό είναι σκυλογκρέμι, εκεί πέταγαν τα μικρά ζώα που ήταν ανεπιθύμητα. Τα πέταγαν και φτάνανε στο από κάτω χωριό. Δεν είπαμε άλλα, αλλά μετά από 30 χρόνια αυτή η κουβέντα επέστρεψε στο μυαλό μου και λέω «πω-πω, κοίτα τι κάνανε». Πήγα πριν από λίγο καιρό και τον φωτογράφισα αυτόν το βράχο. Είναι αυτός στη φωτογραφία. Είναι ο Σάλτος, αν και κανείς δεν ξέρει ότι είναι ο Σάλτος. Είναι απλά ένας βράχος εκεί, που εγώ τον βάφτισα Σάλτο, γιατί σημαίνει πολλά. Ο Σάλτος είναι το άλμα, είναι που σαλτάρεις, είναι το σάλτο μορτάλε.

— Ξέρω ότι έχεις σπουδάσει ζωγραφική, σήμερα έχεις καμία σχέση μαζί της;

Έχω τελειώσει σχολή ζωγραφικής μικρός, με θεωρούσαν το next big thing, μέχρι που μετά από δύο θανάτους δικών μου παράτησα τα καβαλέτα και τα χρώματα. Δεν θα την ξεπεράσω ποτέ, είναι η μεγαλύτερη αγάπη που έχω, πάνω κι απ' τη μαγειρική. Την έχω θάψει, αλλά άμα αύριο πέθαινα, θα ήθελα ο τάφος μου πάνω να έγραφε ότι ήμουν ζωγράφος. Ούτε συγγραφέας, ούτε μάγειρας.

Daily inspiration. Discover more photos at http://justforbooks.tumblr.com

[blueriverboys]

Τάσος Θέος..U 19, U 17..Κυριακή 8.9.24

Ο  Τάσος Θέος  έχοντας αρκετή εμπειρία από  νεαρούς  ποδοσφαιριστές ρωτήθηκε για το “καυτό” αυτό το ζήτημα του  Ελληνικού  ποδοσφαίρου.

Ο τεχνικός διευθυντής του Παναιτωλικού και προπονητής στις μικρές Εθνικές ομάδες για τα προηγούμενα χρόνια επεσήμανε ότι ενδεχομένως να είχαν χαθεί και άλλα παιδιά με ταλέντο εάν δεν υπήρχαν τα τελευταία χρόνια οι Β’ ομάδες.

Αρχικά ανέφερε:

“Η Ελλάδα έχει μεγάλο ταλέντο στο ποδόσφαιρο, μου άρεσε το πρότζεκτ, η φιλοσοφία της ομάδας και έτσι με ένα όραμα τριών ετών αποφάσισα να αποδεχθώ την πρόταση της διοίκησης για τη συνεργασίας μας και ήδη βλέπουμε ότι ο κύριος Πετράκης προωθεί στην πρώτη ομάδα παιδιά από την ακαδημία της ομάδας”.

Για τους Τζόλη – Κωνσταντέλια:

“Είναι δύο ποιοτικά παιδιά, συγχαρητήρια και στον ΠΑΟΚ που έχει βγάλει δύο παιδιά από την ακαδημία του. Ο Κωνσνταντέλιας είναι ένα ταλέντο που δεν υπάρχει στην Ευρώπη και είναι κόσμημα να υπάρχει στην Ελλάδα και στα γήπεδα μας. Ο Τζόλης λειτουργεί τόσο και ως φορ όσο και ως εξτρέμ, έχει καλά τελειώματα , με μεγάλη εκτελεστική δεινότητα κάτι που δείχνει σε κάθε ευκαιρία του”

Για τα ταλέντα που χάνονται:

“Πόσα χρόνια το λέμε αυτό; Από τότε που ήμουν στον Άρη.. το ελληνικό ποδόσφαιρο έχει πολλά παιδιά που χάνονται, καθώς δεν μπορεί να περιέχει και δεν υπήρχε το σκαλοπάτι β για να κάνει το επαγγελματικό βήμα. Αν δεν υπήρχε η δεύτερη ομάδα, θα μπορούσε να είχε χαθεί. Στην Ελλάδα βλέπουμε ότι υστερούμε σε εγκατάσταση”

Ενώ για τον Κουλιεράκη, πρόσθεσε:

“Ο Κουλιεράκης βρήκε το σωστό τάιμινγκ για να δείξει το ταλέντο του και την ποιότητα των χαρακτηριστικών του , κάνοντας το βήμα παραπάνω στην καριέρα του”

U 19...

Παναιτωλικός  και  Πανσερραϊκός  μοιράστηκαν από έναν βαθμό στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος της  Super League U19 .

Η ομάδα του Αγρινίου αγωνιζόταν από το 34ο λεπτό με δέκα ποδοσφαιριστές λόγω κόκκινης κάρτας του Μάνου.

Στο 68ο λεπτό ο Εσκεντζής κέρδισε πέναλτι από τον αντίπαλο κίπερ και ο ίδιος εκτέλεσε εύστοχα για το 1-0. Στην ίδια φάση αποβλήθηκε και ο τερματοφύλακας του Πανσερραϊκού.

Στο πέναλτι η πρώτη φορά ο Εσκεντζής νικήθηκε από τον Καπλανίδη, ενώ ο επόπτης έδωσε επανάληψη, προκαλώντας την αντίδραση των φιλοξενούμενων, ενώ στην επανάληψη σκόραρε ο νεαρός του Τίτορμου.

Τελικά στο 2ο λεπτό των καθυστερήσεων από κόρνερ του Καρίμ, ο Μαγής διαμόρφωσε το τελικό 1-1.

Συνθέσεις των ομάδων

Παναιτωλικός: Παπαζώης, Γαλιάτσος, Καψής, Μάνος, Αδαμόπουλος, Κεχαγιάς (80’ Τσιριμώκος), Παυλίδης (46’ Λουλούδης), Ράδος (λ.τ. 35’ Μαύρος), Γιωτόπουλος, Κακιώνης (62’ Εσκεντζής), Χότζα (80’ Πιστικός)

Πανσερραϊκός:  Αποστολάκης, Κοσμίδης, Βασιλάκος, Χάβος(80′ Κωτίδης), Καλιόγλου, Αλειφερόπουλος, Μαυρόπουλος(46′ Μάγης),Θεοφίλου(65′ Καπλανίδης), Τριανταφύλλου(46′ Καρίμ), Τόλιος, Κναχ(60′ Τσαγκαράκης)

U 17...

Το  Πρωτάθλημα Super League U17  θα ξεκινήσει το Σάββατο 14 Σεπτεμβρίου και το Πρωτάθλημα  Super League U15  το Σάββατο 12 Οκτωβρίου.

Φέτος, για πρώτη φορά, θα διεξαχθεί μία νέα διοργάνωση, το “Κύπελλο U19”, το οποίο θα διεξαχθεί με τη μορφή μονών αγώνων “knock– οut” σε τέσσερις φάσεις και θα καταλήξει σε έναν Τελικό αγώνα απ’ τον οποίο θα αναδειχθεί ο Κυπελλούχος U19 αγωνιστικής περιόδου 2024-2025.

Οι αγώνες του Κυπέλλου U19 θα διεξαχθούν σε Σαββατοκύριακα, κατά τη διάρκεια της σεζόν.

Την περασμένη αγωνιστική περίοδο, στο Πρωτάθλημα Super League U19 διεξάχθηκαν 182 αγώνες, στους οποίους σημειώθηκαν 606 γκολ (μέσος όρος ανά ματς 3,33 γκολ), με τον Ολυμπιακό να αναδεικνύεται Πρωταθλητής.

Στο Πρωτάθλημα Super League U17 διεξάχθηκαν 231 ματς, στα οποία σημειώθηκαν 724 γκολ (μέσος όρος 3,13 γκολ ανά αγώνα), με τον ΠΑΟΚ να αναδεικνύεται Πρωταθλητής.

Στο Πρωτάθλημα Super League U15 διεξάχθηκαν 149 αγώνες, στους οποίους επιτεύχθηκαν 438 γκολ, (μέσος όρος 2,94 γκολ ανά αγώνα), με τον ΠΑΟΚ να αναδεικνύεται Πρωταθλητής.

Η σημασία των Πρωταθλημάτων Υποδομής της Super League αναδεικνύεται μέσα από την εξέλιξη των νεαρών ποδοσφαιριστών, πολλοί από τους οποίους στη συνέχεια στελεχώνουν τις πρώτες ομάδες της Super League.

———————————————–

Έφυγαν:  17

Ζοάο Πέδρο,Καρέλης,Ξενιτίδης Οικονόμου,Μπρούνο Ντουάρτε, Μπαλντασάρα,Τσιγγάρας,Μαλής,Χατζηθεοδωρίδης, Μπάμπογκ, Καπίνο,Φρεντερίκο Ντουάρτε, Σενγκέλια, Ταμπίτζε, Χουάνπι, Βοίλης, Γκραντερόλ

Ήρθαν :  9

Φερμίν Ρουίθ Πάλμα, αριστερός ακραίος αμυντικός.

Αντρίγια Μαϊντέβατς, επιθετικός.

Χρίστος Σιέλης, αμυντικός.

Γιώργος Αγαπάκης, δεξιός ακραίος αμυντικός.

Επαμεινώνδας Παντελάκης, αμυντικός.

Γιασμιν Τσελίκοβιτς, αμυντικός.

Ντάνιελ Λαχούντ,περιφερειακός επιθετικός.

ROA Andres επιθετικός.

LUIS Miguel μέσος.

Νοκ άουτ για περίπου 5 εβδομάδες τέθηκε ο Γιώργος Αγαπάκης.

Οι αρχηγοί της ομάδας μας για την αγωνιστική περίοδο 2024-2025 θα είναι οι:

Μιχάλης Μπακάκης, Γιώργος Λιάβας, Σεμπάστιαν Μλάντεν, Χάρης Μαυρίας, Σίλβα Πέδρο Τορεχόν.

Οι αριθμοί φανέλας των ποδοσφαιριστών μας:

1  ΠΑΡΔΑΛΟΣ  Μιχάλης 02.03.2001 Τ

2  ΜΠΑΚΑΚΗΣ  Μιχάλης 18.03.1991 Α

3  ΜΑΝΟΣ  Βαλάντης 01.06.2005 Α

4  ΠΑΝΤΕΛΑΚΗΣ  Επαμεινώνδας 10.02.1995 Α

5 MLADEN Sebastian 11.12.1991 A

6 ΚΟΝΤΟΥΡΗΣ Σωτήρης 24.02.2005 Μ

7 MAJDEVAC Andrija 07.08.1997 Ε

8  ΜΠΕΛΕΒΩΝΗΣ  Χρήστος 29.07.2002 Μ

10  PEREZ  Facundo 31.07.1999 Μ

11  LAJUD  Danie l22.01.1999 E

13 CHAVES Lucas 09.08.1995 T

15 LOMONACO Sebastian 17.09.1998 Ε

16  ΣΙΕΛΗΣ  Χρίστος 02.02.2000 Α

17  ΚΑΚΙΩΝΗΣ  Βασίλης 12.11.2006 Ε

18 ΜΠΟΥΖΟΥΚΗΣ Γιάννης 27.03.1998 Μ

20 ROA Andres 25.05.1993 E

21 ΠΑΠΑΖΩΗΣ Ευθύμης 06.09.2007 Τ

22  RUIZ PALMA  Fermin 13.06.1997 Α

23 ΑΓΑΠΑΚΗΣ Γιώργος 12.11.2001 Α

24�� TORREJON  Pedro Silva 25.01.1997 A

25  DIAZ  Sergio 05.03.1998 Ε

26  CELIKOVIC  Jasmin 07.01.1999 Α

32  ΣΤΕΡΓΙΑΚΗΣ  Αντώνης 16.03.1999 Τ

35  ΜΑΥΡΙΑΣ  Χάρης 21.02.1994 Α

45 ΓΑΛΙΑΤΣΟΣ Δαυίδ 01.02.2006 Α

49  STAJIC  Νικόλα 08.09.2001 Α

54  ΛΙΑΒΑΣ  Γιώργος 12.02.2001 Α

55  ΑΝΑΣΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ  Παναγιώτης 24.10.2003 Α

77  ΝΙΚΟΛΑΟΥ  Βαγγέλης 03.06.2004 Μ

90  LUIS  Miguel 27.02.1999 Μ

—————————-

#Παναιτωλικάρα_μου #Μόνο_νίκη_Παναιτωλικός #Μόνο_Παναιτωλικός #Παντού_Παναιτωλικός #Ηδονή_Παναιτωλικός #Αγρίνιο_Παναιτωλικός #Αιτωλοακαρνανία_Παναιτωλικός #Παναιτωλικός_ως_την_Ακρη_Της_Γης #Σ_Τάση_Παναιτωλικός #BLUERIVERBOYS_AMSTERDAM_PANETOLIKOS

Κυριακή 8.9.24

Δημήτρης Μπαλωτής//Dimitris Balotis

[awesomehappystudentmagazine-blog]

Συμπεριφορά δεκαετίας '80 από την Ηλιόπουλο: Έβαλε πρόστιμο στους ποδοσφαιριστές της ΑΕΚ

Στο προπονητικό κέντρο στα Σπάτα βρέθηκε ο μεγαλομέτοχος της ΠΑΕ ΑΕΚ Μάριος Ηλιόπουλος, o οποίος μίλησε με τον Ματίας Αλμέιδα και στην συνέχεια ανακοίνωσε στους ποδοσφαιριστές ότι θα πληρώσουν πρόστιμο για την εμφάνιση τους στο παιχνίδι με την Νόα, θυμίζοντ;ς παράγοντες της δεκαετίας του ’80. «Κύριοι η ΑΕΚ έχει βαριά φανέλα! Αυτό που παρουσιάσατε στην Αρμενία δεν ήταν ΑΕΚ», είπε στην ομιλία του…

[eclecticstarlightblogger]

Ποδοσφαιριστής απείλησε να αυτοκτονήσει, λόγω της μη αποπληρωμής των δεδουλευμένων του

Η κατάσταση με τα χρέη των ΠΑΕ προς τους ποδοσφαιριστές έχει θορυβήσει τις Αρχές, μετά την πληροφορία ότι ένας ποδοσφαιριστής απείλησε να αυτοκτονήσει, λόγω της μη αποπληρωμής των δεδουλευμένων του. Ειδικότερα, όπως αποκάλυψε απόψε η εκπομπή «Η Δίκη στο Open», για την υπόθεση των χρεών προς τους ποδοσφαιριστές και τη σχετική ανάρτηση του προέδρου του […] Ποδοσφαιριστής απείλησε να αυτοκτονήσει,…

[xionisgr]

ISBN: 978-618-02-5390-0 Συγγραφέας: Σωτήρης Μητρούσης , Γιώργος Κωνσταντινίδης Εκδότης: Μίνωας Σειρά: Τα πρωταθλητάκια Σελίδες: 24 Ημερομηνία Έκδοσης: 2024-05-20 Διαστάσεις: 13 x 14 Εξώφυλλο: Καρφίτσα / Brochure