#ο ηχος της θάλασσας

[molitsa]

Βγάζει η θάλασσα κρυφή φωνή —

φωνή που μπαίνει

μες στην καρδιά μας και την συγκινεί

και την ευφραίνει.

[christina-kr]

Τι ειναι ερωτας; 

Ερωτας ειναι το κουλουριασμα διπλα στο καλοριφερ μια κρυα νυχτα του χειμώνα.

Ερωτας ειναι μια βολτα στο δάσος για οσους αναπνέουν καθημερινά καυσαεριο.

Έρωτας ειναι ο ηχος της θάλασσας για οσους εχουν συνηθίσει στον θόρυβο της πόλης.

Έρωτας ειναι η μυρωδιά της βροχής.

Έρωτας ειναι το παθος, η μανία, για μια μαγεια που νιωθεις οτι δεν γνωριζει κανεις αλλος περα απο εσας.

Έρωτας ειναι η αισθηση οτι επιτελους αγγιζεις τα αστερια.

Έρωτας ειναι η οψη του φεγγαριού για τα μάτια του παππού που ανασύρει την ανάμνηση της νιότης.

Ερωτας ειναι η σιωπή σε καθε μάτια που ανταλλάσουμε.

Ή μαλλον ο θόρυβος.

Ο θόρυβος που το βλεμμα σου προκαλεί στην ψυχή μου.

Έρωτας ειναι το γαλαζιο του ουρανου μια μερα καλοκαιρινή.

Ερωτας εισαι εσύ.

Έρωτας ειμαι εγώ.

Έρωτας ειναι το εσυ και το εγω μαζί.

Και ενα μονο ξερω, χωρις ερωτα δεν έχει ζωή.

Και τι είναι αγάπη;

Αγαπη ειναι ενα άγγιγμα, μια αγκαλια, μια ζεστασιά.

Ειναι το σωμα σου διπλα στο δικο μου.

Ειναι καθε φιλί στο μέτωπο

Ειναι καθε ανάμνηση που κρατώ σφιχτά

Καθε ανάμνηση που ειναι η περιουσία μου.

Καθε ανάμνηση που ειμαι εγω.

Γιατι σε αυτες τις αναμνησεις μου μαζι σου βρίσκω εμένα.

Ειμαι ξανα παιδί.

Νιωθω τα παντα με αγνότητα ψυχής.

Μα η αγάπη δεν μενει εκει.

Ειναι η θέρμη που μαρτυρά τη ζωή (αν εξαιρεσεις τα παγωμένα ποδια μου το χειμώνα)

Ειναι ολα οσα εφυγαν και ολα οσα θα ρθουν, αρκει να ειμαστε μαζι.

Και που βρισκεις τον ερωτα; 

Στην τρέλα της καθε μας στιγμης.

Και που βρίσκεις την αγαπη;

Στην ρουτινα της καθε μας μερας.

Και που ξερεις αν ειναι ερωτας ή αγαπη;

Μαζι σου ειναι παντα και τα δύο.

Ειναι ερωτας γιατι αυτη τη στιγμή σου γράφω, και ειναι αγάπη γιατί ξέρω ότι ό,τι γράψω απο δω και πέρα θέλω να ναι για σενα.

[kiiiitcaaaat]

Ο ηχος των ιχνών Το εγώ σου και Εσυ

Τα μέσα έξω

Μπερδεύοντας το αυθαίρετο

Αόρατο κομμάτι που δεν φθάνεις, Διαλύει το κενο

Για να ξεφύγεις από τα μάτια με τα κουμπιά Για να θυμασαι την ανθοδέσμη Για να ακους το βουητό του τρένου της θάλασσας

[aikateriniiiiiiii]

2.((εκ των εσω εκ των εξω))

Ο ηχος των ιχνών

Το εγώ σου και Εσυ

Τ�� μέσα έξω

Μπερδεύοντας το αυθαίρετο

Αόρατο κομμάτι που δεν φθάνεις,

Διαλύει το κενο

Για να ξεφύγεις από τα μάτια με τα κουμπιά

Για να θυμασαι την ανθοδέσμη

Για να ακους το βουητό του τρένου της θάλασσας

[skeftomai-poly]

εκείνος (και τα αστέρια)

ο αέρας ανακάτεψε τα μαλλιά μου. το θρόισμα των φύλλων έγινε δυνατότερο. ο ηχος των κυμάτων έφτανε μέχρι τα αυτιά μου. η αντανάκλαση του φεγγαριού στην επιφάνεια της θάλασσας την έκανε να μοιάζει με έναν δεύτερο ουρανό, γεμάτο αστέρια. και τότε άκουσα τη φωνή του για πρώτη φορά. “συγγνώμη, έχεις αναπτήρα;” έγνεψα καταφατικά κοιτώντας τιν καπνό να βγαίνει από μέσα μου και να εξαφανίζεται στον ουρανό. κοίταξα πάνω. η αντανάκλαση του φεγγαριού στα μάτια του τα έκανε να μοιάζουν σαν δυο αστέρια που είχαν χασει το δρόμο τους. άναψε το τσιγάρο του και κοίταξε τον ουρανό, και μετά το βλέμμα του επέστρεψε σ’ εμένα. “το ξέρεις οτι τώρα κοιτάμε κυριολεκτικά μέσα στο παρελθόν; τα περισσότερα από αυτά τα αστέρια ειναι τώρα νεκρά. κι όμως η μαγεία τους εξακολουθεί να ειναι ορατή στα μάτια μας.” έσβησα το τσιγάρο μου και τον κοίταξα αλλα το βλέμμα του είχε μεταφερθεί πάλι στον ουρανό. “εδώ είναι το πιο σκοτεινό σημείο της πόλης. από εδώ φαίνονται τα περισσότερα αστέρια.” “εγώ δεν έχω ξανάρθει. απλώς σήμερα ένιωσα την ανάγκη να μείνω μόνη και να κοιτάξω τον ουρανό για να μου θυμίσει πόσο ασήμαντη είμαι.” “κανείς δεν ειναι ασήμαντος. όλοι έχουμε μια φωτιά μέσα μας. ολοι χάνουμε το δρόμο μας. αλλά πρέπει να τολμάμε, κι ας κινδυνεύουμε να χαθούμε περισσότερο.” χαμογέλασα. κι αυτός συνέχισε. “το ξέρεις ότι τα μεγαλύτερα και πιο φωτεινά αστέρια πεθαίνουν πιο γρηγορα; είναι όμως τα πιο όμορφα.” το χαμόγελο εξαφανίστηκε απ'το πρόσωπό μου. “και μην ξεχνας” πρόσθεσε, “είμαστε όλοι φτιαγμένοι από αστέρια”. τον κοίταξα. τα μάτια του έλαμπαν.

ήταν τα πιο ομορφα αστέρια που είχα δει.