#μόνο έτσι παλεύεται

[skepsh-rypansh]

mpanakia>>>

[marionsasterism]

Δεν παλεύεται ο χαμός. Δεν ξεπερνιέται, δεν ξεχνιέται. Όσο και να περνάει ο χρόνος, όσο και να αλλοιώνονται τα πρόσωπα, πάντα μια στιγμή, μια σκηνή, μια μυρωδιά, μια φράση, θα έρθει να χτυπήσει μέσα σου το δικό σου, προσωπικό καμπανάκι της μνήμης. Θα θυμηθείς. Δε σου έχει απομείνει και τίποτα άλλο να κάνεις, πουθενά να πιαστείς. Μόνο να θυμηθείς μπορείς. Να θυμηθείς και να αγγίξεις για λίγα δεύτερα τον άνθρωπο που έχασες.

Θυμάσαι και χαμογελάς. Θυμάσαι και δακρύζεις. Πόσα γέλια, πόσους τσακωμούς μοιραστήκατε. Πόσες φορές είχε δίκιο και πόσες έκανε πίσω στο πείσμα σου. Κανείς δε σε νοιαζόταν έτσι. Δεν έχει σημασία το πόσο νοιαζόταν. Σημασία έχει το πως νοιαζόταν κι αυτό το «πώς» δεν μπορείς να το ξαναβρείς. Είπαμε. Μοναδικά τα κενά. Μοναδικός κι ο τρόπος που δημιουργήθηκαν.

Φεύγουν οι άνθρωποι που δέθηκες μαζί τους. Εκείνοι που τους χάρισες τα πιο «πολλά» σου κι αρκέστηκαν στα «λίγα» σου. Εκείνοι που μιλούσαν στην καρδιά σου κι άκουγαν τα μάτια σου.

Στέκεσαι μόνος πια να ρωτάς γιατί. Μετράς πληγές κι αρνείσαι να προχωρήσεις. Κανείς δε θα ‘ναι σαν κι αυτούς που «έφυγαν». Εσύ το ξέρεις και πονάς περισσότερο. Πώς να τα βάλεις με το θάνατο; Πώς να γυρίσεις πίσω το χρόνο; Πώς να χαρίσεις ζωή σε κάτι που μέσα σου κατακτά την αθανασία;

Φεύγουν οι άνθρωποι που αγαπάς περισσότερο. Λες και μια μαγική δύναμη στους έστειλε για λίγο. Τόσο όσο να δεις το καλό και ποτέ να μη συμβιβαστείς με τίποτε λιγότερο.

Φεύγουν εκείνοι που σε αγάπησαν περισσότερο. Φεύγουν αλλά σου αφήνουν μερίδιο απ’ την αγάπη τους για να ‘χεις να πορεύεσαι τις στιγμές που σου λείπουν.

Φεύγουν οι άνθρωποι. Φεύγουν από δίπλα σου, απ’ τη ζωή σου, απ’ τον κόσμο σου. Φεύγουν και γίνονται αναμνήσεις κάπου στο βάθος του μυαλού.

Σκέψεις σκόρπιες και πρόσωπα θολά, δίχως χρώματα κι αρώματα. Μόνο μια αίσθηση σου αφήνουν, μοναδική ο καθένας, απ’ ότι μπόρεσε να σε κεράσει για όσο βρέθηκε στο δρόμο σου.

Φεύγουν οι άνθρωποι και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι’ αυτό. Κανείς δεν μπορεί να κάνει κάτι. Στιγμές χαράς, στιγμές απώλειας. Τρενάκι που ανεβοκατεβαίνει η ζωή με επιβιβάσεις άγνωστες κι αναχωρήσεις ξαφνικές.

Εσύ ριζωμέν��ς στο κάθισμα κοιτάς απ’ το τζάμι τους σταθμούς και στέκεσαι ακίνητος. Σαν τους εφιάλτες που σε βρίσκουν τη νύχτα να προσπαθείς να ουρλιάξεις και φωνή να μη βγαίνει.

Φεύγουν εκείνοι που έχουν έρθει για καλό. Που σε γεμίζουν με αγάπη και καλοσύνη. Εκείνοι που μαζί τους νιώθεις τις μέρες ομορφότερες και τα ποτήρια μισογεμάτα. Εκείνοι που η φωνή τους σε ηρεμεί και οι συμβουλές τους σε πάνε ένα βήμα παρακάτω. Απομακρύνονται και χάνονται και δεν μπορείς μήτε να θυμώσεις, μήτε να κάνεις τίποτα γι’ αυτό. Μόνο να το υπομείνεις μπορείς.

Είναι δύσκολη η απώλεια. Είναι μεγάλο το κενό. Είναι τρύπες μέσα σου που θα μείνουν πάντα έτσι. Κενές. Δεν μπαζώνονται, δεν καλύπτονται, δε φτιάχνονται. Μένουν τρύπες. Κανένας άλλος δεν μπορεί να αναπληρώσει το κενό εκείνου που φεύγει. Δεν υπάρχει αντικαταστάτης, ούτε αναπληρωματικός. Μοναδικοί άνθρωποι, μοναδικό και το άδειασμα που αφήνουν με το φευγιό τους.Μου λείπεις Μπαμπά μου 😔

[alkoolh-triantaefta-miso]

Καλησπέρα *κι ας ειναι 2 το πρωι* ταμπλεροφιλοι

Σήμερα δεν έχω κάποιο βαθυστόχαστο ψαγμένο quote να μοιραστώ, συγκεκριμένα ήρθα εδώ γιατϊ χρειάζομαι απελπισμένα να βγάλω κάποιες σκέψεις από μέσα μου. Ελπίζω πως δεν θα ταυτιστείς με αυτές, αλλά αν το κάνεις και *όπως εγώ* δεν έχεις με ποιόν να μοιραστείς αυτό που σε τρώει πάρ’το κουλό σου απ το reblog και στείλε μου ένα μήνυμα ρε αδερφέ.

Για να μη τα πολυλογούμε λοιπόν, τον τελευταίο καιρό νιώθω τρομερά μόνη. Όχι μόνη του τύπου δε γαμάω μόνη, *όχι οτι γαμάω αλλά κατάλαβες*, μόνο του τύπου δεν έχω κανέναν μόνη. Βλέπω τα κοντινά μου άτομα ή να απολαμβάνουν το καλοκαίρι τους κάνοντας διακοπές με το σιγκνιφικαντ αδερ και τη παρέα τους, ή να είναι πέντε βήματα από μένα και να συνεχίζουν να επιλέγουν να περνούν το χρόνο τους με κάποιον άλλον. Τα παραπάνω λοιπόν με έφεραν σε σκέψεις.

Ούτε διακοπές είμαι, ούτε σιγκνιφικαντ αδερ αλλά ούτε και παρέα έχω, και σίγουρα δεν έχω αυτό που έχει εκείνο το άλλο άτομο.

Τι έχω τότε; Γιατί προχωρούν όλοι γύρω μου κι εγώ παραμένω μια φάση που κράτησε για όσο κράτησε και τελείωσε όταν οι «κολλητοί» μου βρήκαν κάποιον άλλον αλλά συνεχίζουν να μου λένε οτι δεν έχει αλλάξει τίποτα;

Δεν καταλαβαίνω τι φταίει. Δεν ξέρω πως έφτασα να προτιμώ να μοιραστώ τα προσωπικά μου με τους αγνώστους αυτής της εφαρμογής παρά με κάποιον που ξέρω, αυτό που ξέρω όμως είναι ότι αυτή η κατάσταση δε παλεύεται άλλο.

Τι να σου πω και σένα ρε φίλε, θα χεις μπερδευτεί αν έφτασες μέχρι εδώ αλλά, κι εγώ εξίσου μπερδεμένη είμαι. Γίνομαι το στήριγμα που χρειάζονται οι φίλοι μου, αλλά όταν εγώ θέλω κάπου να στηριχτώ δεν μπορώ.

Από τη μία ξέρω ότι έχω το μερίδιο ευθύνης μου γιατί αφήνω ανασφάλειες, τραύματα και ψυχικές ασθένειες να με αποτρέψουν απ το να μιλήσω και εκεί δεν ευθύνεται κανείς άλλος παρά εγώ και οι γονείς μου που δεν μου έδωσαν την ευκαιρία να βοηθηθώ. Από την άλλη όμως ούτε οι φίλοι μου δείχνουν ιδιαίτερα θερμοί στο να με ακούσουν, νομίζω προτιμούν να λένε παρά να ακούν.

Τώρα εδώ τι γίνεται ας πούμε; Είμαι εγώ παρανοϊκή και βλέπω το έτσι γιουβέτσι, ή μήπως όντως δεν μπορώ να στηριχτώ πάνω τους;

Τεσπα, σ αφήνω γιατί νιώθω πως είναι λίγο άσκοπο να συνεχιστεί αυτός ο μονόλογος του παραλόγου, ευχαριστώ όμως που έμεινες μέχρι εδώ.

Εις το επανιδείν :)

[egwistria]

Φεύγουν οι άνθρωποι και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι’ αυτό. Κανείς δεν μπορεί να κάνει κάτι. Στιγμές χαράς, στιγμές απώλειας. Τρενάκι που ανεβοκατεβαίνει η ζωή με επιβιβάσεις άγνωστες κι αναχωρήσεις ξαφνικές. Εσύ ριζωμένος στο κάθισμα κοιτάς απ’ το τζάμι τους σταθμούς και στέκεσαι ακίνητος. Σαν τους εφιάλτες που σε βρίσκουν τη νύχτα να προσπαθείς να ουρλιάξεις και φωνή να μη βγαίνει.Φεύγουν εκείνοι που έχουν έρθει για καλό. Που σε γεμίζουν με αγάπη και καλοσύνη. Εκείνοι που μαζί τους νιώθεις τις μέρες ομορφότερες και τα ποτήρια μισογεμάτα. Εκείνοι που η φωνή τους σε ηρεμεί και οι συμβουλές τους σε πάνε ένα βήμα παρακάτω. Απομακρύνονται και χάνονται και δεν μπορείς μήτε να θυμώσεις, μήτε να κάνεις τίποτα γι’ αυτό. Μόνο να το υπομείνεις μπορείς.Είναι δύσκολη η απώλεια. Είναι μεγάλο το κενό. Είναι τρύπες μέσα σου που θα μείνουν πάντα έτσι. Κενές. Δεν μπαζώνονται, δεν καλύπτονται, δε φτιάχνονται. Μένουν τρύπες. Κανένας άλλος δεν μπορεί να αναπληρώσει το κενό εκείνου που φεύγει. Δεν υπάρχει αντικαταστάτης, ούτε αναπληρωματικός. Μοναδικοί άνθρωποι, μοναδικό και το άδειασμα που αφήνουν με το φευγιό τους.Δεν παλεύεται ο χαμός. Δεν ξεπερνιέται, δεν ξεχνιέται. Όσο και να περνάει ο χρόνος, όσο και να αλλοιώνονται τα πρόσωπα, πάντα μια στιγμή, μια σκηνή, μια μυρωδιά, μια φράση, θα έρθει να χτυπήσει μέσα σου το δικό σου, προσωπικό καμπανάκι της μνήμης. Θα θυμηθείς. Δε σου έχει απομείνει και τίποτα άλλο να κάνεις, πουθενά να πιαστείς. Μόνο να θυμηθείς μπορείς. Να θυμηθείς και να αγγίξεις για λίγα δεύτερα τον άνθρωπο που έχασες.Θυμάσαι και χαμογελάς. Θυμάσαι και δακρύζεις. Πόσα γέλια, πόσους τσακωμούς μοιραστήκατε. Πόσες φορές είχε δίκιο και πόσες έκανε πίσω στο πείσμα σου. Κανείς δε σε νοιαζόταν έτσι. Δεν έχει σημασία το πόσο νοιαζόταν. Σημασία έχει το πως νοιαζόταν κι αυτό το «πώς» δεν μπορείς να το ξαναβρείς. Είπαμε. Μοναδικά τα κενά. Μοναδικός κι ο τρόπος που δημιουργήθηκαν.Φεύγουν οι άνθρωποι που δέθηκες μαζί τους. Εκείνοι που τους χάρισες τα πιο «πολλά» σου κι αρκέστηκαν στα «λίγα» σου. Εκείνοι που μιλούσαν στην καρδιά σου κι άκουγαν τα μάτια σου. Φεύγει η οικειότητα και η ασφάλεια που ένιωθες μαζί τους. Χώνονται σε μια βαλίτσα μαζί με όσα άλλα δώρα έφεραν όταν μπήκαν στη ζωή σου.Στέκεσαι μόνος πια να ρωτάς γιατί. Μετράς πληγές κι αρνείσαι να προχωρήσεις. Κανείς δε θα ‘ναι σαν κι αυτούς που «έφυγαν». Εσύ το ξέρεις και πονάς περισσότερο. Πώς να τα βάλεις με το θάνατο; Πώς να γυρίσεις πίσω το χρόνο; Πώς να χαρίσεις ζωή σε κάτι που μέσα σου κατακτά την αθανασία;Φεύγουν οι άνθρωποι που αγαπάς περισσότερο. Λες και μια μαγική δύναμη στους έστειλε για λίγο. Τόσο όσο να δεις το καλό και ποτέ να μη συμβιβαστείς με τίποτε λιγότερο.Φεύγουν εκείνοι που σε αγάπησαν περισσότερο. Φεύγουν αλλά σου αφήνουν μερίδιο απ’ την αγάπη τους για να ‘χεις να πορεύεσαι τις στιγμές που σου λείπουν.

Φεύγουν αλλά τουλάχιστον ήρθαν.

[spoilersgr]

Η Σοφία Βογιατζάκη ράγισε καρδιές σε πρόσφατη συνέντευξή της. Πριν από λίγο καιρό έχασες τη μητέρα σου… Η μαμά μου έφυγε στις 23 Ιανουαρίου, είναι πρόσφατο… Είναι κάτι που δεν μου κάνει καλό να το συζητάω, το συζητάω μόνο στους πολύ δικούς μου ανθρώπους. Η μαμά δεν φεύγει ποτέ, είναι μέσα μας, είναι παντού, ό,τι είμαστε το χρωστάμε σ’ αυτήν, είμαστε κομμάτι της… Μέναμε μαζί με τη μητέρα μου, όπως και με τ’ άλλα δύο αδέλφια μου, τον αδελφό και την αδελφή μου. Έτσι είναι η ζωή, το μόνο βέβαιο είναι ότι ερχόμαστε και κάποια στιγμή θα φύγουμε, όλα τα άλλα είναι αβέβαια. Ακόμα κι 850 χρόνων αν είναι ο άνθρωπός σου. Όσο και να είναι ηλικιακά, η απώλεια της μάνας δεν παλεύεται, νομίζω ότι είναι η πιο δύσκολη στιγμή στη ζωή κάθε ανθρώπου. Ειδικά αυτή η μάνα, που είχα… Αυτό που ήταν… Συγκλονιστικός άνθρωπος η μάνα μου… Είναι κάπου, είναι παντού, είναι δίπλα μας, μας φροντίζει, μας προστατεύει, δεν θα πάψει ποτέ να μας φροντίζει… Στο παρελθόν έχεις βιώσει αρκετές απώλειες… Έχω χάσει τον μπαμπά μου, πριν από πολλά χρόνια, το 2004, έχω χάσει, πριν, τη γιαγιά και τον παππού μου, που ήμασταν πολύ δεμένοι, καθώς μέναμε όλοι μαζί με τις γιαγιάδες και τους παππούδες, έτσι το δέσιμο ήταν μεγάλο. Έχω χάσει ��ίλο μου κολλητό, που έφυγε ξαφνικά 30 χρόνων κι ακόμα και τώρα, όταν μαζευόμαστε μαζί με την παρέα, ακόμα τον περιμένουμε να έρθει… Έχω βιώσει έντονα την απώλεια. Έχω χάσει αγαπημένα σκυλιά… Όσο πιο πολλά περιστατικά απώλειας βιώνεις, το συνηθίζεις… Εδώ δεν συνηθίζεται με τίποτα, γιατί οποιαδήποτε απώλεια δεν έχει καμία απολύτως σχέση με την απώλεια της μάνας.   Συνέντευξη στο περιοδικό Λοιπόν (πληροφορίες από το nassosblog)

[s-anastasiou]

Η φωτεινή ένδειξη έσβησε για λίγα λεπτά κι έπεσε το απόλυτο σκοτάδι. Ένιωσες ξαφνικά ένα κρύο αεράκι να περνάει αστραπιαία από τη ραχοκοκαλιά σου. Γύριζες σαν χαμένος ψάχνοντας διαφυγή χωρίς να βλέπεις τίποτα. Έκλεισες τα μάτια και εστίασες στις αισθήσεις σου να σε οδηγούν προς την έξοδο. Νιώθεις αβοήθητος μέσα σε αυτό το άψυχο κτίριο και ο τρόμος σε κυριεύει όλο και περ��σσότερο. Ακούς ένα κρότο μακριά και νιώθεις την κίνηση του φρέσκου αέρα στα ρουθούνια σου. Αντιλαμβάνεσαι ότι είναι τα σημάδια για την έξοδο και ξεκινάς με αργά και σταθερά βήματα. Πρωί ήταν όταν έμαθες για την κατάρα που έπεσε πάνω σου. Έτσι την ονόμασες και την πολέμησες σαν θεριό, αλλά τις περισσότερες φορές ηττημένος βγαίνεις από τέτοιες μάχες. Στην αρχή είχες υπομονή και δύναμη. Σιγά σιγά η υπομονή έγινε αδυναμία και η δύναμη μετατράπηκε σε πόνο. Δύο χρόνια πονάς, χωρίς να το ξέρει κανείς. Ζεις κάθε μέρα σαν κανονικός άνθρωπος και φαίνεσαι τόσο δυνατός. Όταν γυρίζεις σπίτι βγάζεις τη μάσκα και δίνεις τον πόλεμο σου. Διπλός πόνος γιατί δεν τον μοιράστηκες με κανέναν και όταν το έκανες, συνειδητοποίησες ότι πάνω στην αδυναμία και τη θλίψη σου, σου ξέφυγε. Πολλοί θα σε έλεγαν λιοντάρι και κάποιοι άλλοι θα σε έλεγαν ψυχρό, νευρικό, που δε δίνεις σημασία σε τίποτα. Δεν σε ενοχλεί πλέον τίποτα και γαληνεύεις μόνο μέσα σε αυτούς τους σκούρους πίνακες και στα χρώματα. Τα δευτερόλεπτα πέρασαν και όσα σκέφτηκες, τώρα πια δεν έχουν σημασία. Έχεις φτάσει στην αρχή ενός τούνελ, ίσως κάποτε να περνούσαν τρένα από εδώ, κι ένα φως στο βάθος σε φωνάζει. Στο κάθε σου βήμα σταματάει ο πόνος και νιώθεις υπέροχα. Κυλάει χωρίς να το θες ένα δάκρυ. Ένα δάκρυ που κρύβει τις πιο γλυκές αλήθειες σε όσους αγάπησες. Αρχίζεις να νιώθεις κρύο, αλλά δεν σε νοιάζει, τουλάχιστον δεν είναι το κρύο των ανθρώπων. Εκεί που πας θα θυμάσαι ότι ο πόνος δεν παλεύεται, και πιο πολύ η μοναξιά. #melancholy #art #darkness #sadness #photography #dark #love #blackandwhite #sad #mood #light #artist #melancholia #moody #poetry #melancholic #blackandwhitephotography #silence #photoshop #hope #death #darkphotography #ελληνικα #photoofthenight #ποίηση #στιχακια #ελληνικαστιχακια #poetry #writing #greekpoetry https://www.instagram.com/p/CAOU_Kfgrw6/?igshid=2o64su3p6mb4

[shotbysteve]

Είναι δύσκολη η απώλεια.

Είναι δύσκολη η απώλεια. Είναι μεγάλο το κενό. Είναι τρύπες μέσα σου που θα μείνουν πάντα έτσι. Κενές. Δεν μπαζώνονται, δεν καλύπτονται, δε φτιάχνονται. Μένουν τρύπες. Κανένας άλλος δεν μπορεί να αναπληρώσει το κενό εκείνου που φεύγει. Δεν υπάρχει αντικαταστάτης, ούτε αναπληρωματικός. Μοναδικοί άνθρωποι, μοναδικό και το άδειασμα που αφήνουν με το φευγιό τους. Δεν παλεύεται ο χαμός. Δεν ξεπερνιέται, δεν ξεχνιέται. Όσο και να περνάει ο χρόνος, όσο και να αλλοιώνονται τα πρόσωπα, πάντα μια στιγμή, μια σκηνή, μια μυρωδιά, μια φράση, θα έρθει να χτυπήσει μέσα σου το δικό σου, προσωπικό καμπανάκι της μνήμης. Θα θυμηθείς. Δε σου έχει απομείνει και τίποτα άλλο να κάνεις, πουθενά να πιαστείς. Μόνο να θυμηθείς μπορείς. Να θυμηθείς και να αγγίξεις για λίγα δεύτερα τον άνθρωπο που έχασες.

[schoolofrockgr]

Ημέρα Τρίτη | Ο πραγματικός villain της ζωής

Η Τρίτη είναι ο πραγματικός villain σε ένα έργο, που η Δευτέρα μοιάζει με τον πρώτο κακό σε αστυνομικό θρίλερ, εκείνον που πιάνουν στο μισάωρο και λες »έχει άλλη μια ώρα σιγά μην είναι αυτός». Ναι, ο δολοφόνος της υπόθεσης είναι η Τρίτη.

Ίσως η πιο μουντή και αδιάφορη μέρα της εβδομάδας. (Με εξαίρεση φυσικά όταν έχει Champions League).

Η Δευτέρα δεν είναι τόσο άσχημη όσο καταμαρτυρούν οι συκοφαντίες που δέχεται. Με είχε φωτίσει ο φίλος μου ο Φοίβος περί αυτού. Η Δευτέρα οριοθετεί, δίνει την εκκίνηση και γίνεται το πρώτο βήμα για διάφορες αποφάσεις ή εμπνεύσεις που μπορεί να σου έρθουν στο Σαββατοκύριακο. Η ξεγνοιασιά του οποίου θα σε ωθήσει να αφήσεις κάθε διακοπή κακιάς συνήθειας ή απόφασης σου για αλλαγή για …»από Δευτέρα πάμε δυναμικά».

Η δουλειά σου την κάνει να φαίνεται σκληρή και βαρετή, δε φταίει εκείνη, φταίει το ξυπνητήρι σου και μάλλον ο καπιταλισμός, ως συνήθως. Η Τρίτη όμως δε παλεύεται όπως και να το δεις. Από όποια αισιόδοξη μεριά και να το πιάσεις, άντε να το ��ισογεμίσες το φημισμένο.

ΑΝ Η ΤΡΙΤΗ ΕΙΧΕ ΠΡΟΣΩΠΟ

Διότι η Τρίτη δε το κάνει να φαίνεται μισοάδειο ή μισογεμάτο, η Τρίτη το κάνει να φαίνεται ΤΕΡΑΣΤΙΟ.

Κανείς δε βγαίνει Τρίτη ρε παιδιά. (Πέρα από την εποχή που βασίλευε το ορθόδοξο ΠΑΣΟΚ και τα μπουζούκια δούλευαν και Τρίτες, ναι 18χρονε αναγνώστη, ναι.)

Η Τρίτη είναι το χάλκινο μετάλλιο που δε θυμάται κανείς την επόμενη μέρα, εκτός αν αυτό κατακτήθηκε από αθλητή μικρής χώρας, τότε σε αυτήν θα το θυμούνται.

Αν η Δευτέρα είναι ο ενθουσιασμός της ετοιμασίας ενός ταξιδιού, τότε η Τρίτη είναι το πιο βαρετό μέρος αυτού. Είναι δηλαδή όταν ακόμα βρίσκεσαι εντός σχεδίου πόλης, σε μέρη που ξέρεις που έχεις φάει στη μάπα με το κιλό και ανυπομονείς να βγεις εθνική να δεις λιβάδια και πράσινο και να την αφήσεις πίσω. Αυτό είναι η Τρίτη, μια σκέτη αγγαρεία.

Σαν χρόνια εργαζόμενος στον επισιτιστικό τομέα, έχω να σας πω πως ενώ περίμενα τις Δευτέρες να βαρούσαμε μύγες στις διάφορες κουζίνες που έχω δουλέψει, δεν συνέβαινε έτσι. Πολύς κόσμος τρώει έξω τις Δευτέρες, τις Τρίτες όμως…

Η Τρίτη είναι δεύτερη και καλή ημέρα που η κοπέλα σου είναι στις… μέρες της!

ΤΟ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΥΓΕΙΑΣ ΠΡΟΤΕΙΝΕΙ ΜΕΤΡΑ ΠΡΟΦΥΛΑΞΗΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΡΙΤΗ

Αν η underrated και infamous Δευτέρα είναι όταν ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ αποφασίσατε που θα φάτε με την κοπέλα σου, τότε η Τρίτη είναι εκείνο το αδιάφορο ντιπάκι μαζί με το ψωμί που σου φέρνουν σε κάποια εστιατόρια πριν έρθουν τα φαγητά. Όταν πεινάς σαν λύκος και ατενίζεις το κυρίως γεύμα (Σαββατοκύριακο), αυτό το μίζερο -και στα όρια της ημερομηνίας λήξης- ντιπάκι είναι η Τρίτη.

Όταν η Δευτέρα είναι η μαγευτική ώρα που κοιτάς το μενού, παραγγέλνεις και ονειρεύεσαι, η Τρίτη είναι η αμήχανη στιγμή που ο σερβιτόρος χωρίς κανένα λόγο, ξεκινάει να αυτό-συστήνεται και να σου μιλάει λες και είσαι φίλος του από το στρατό.

Εντάξει αρκετά, πάμε στα μουσικά…

Μια τέτοια μέρα λοιπόν, σήμερα Τρίτη, με αυτή την διακριτική συννεφιά και το φθινοπωρινό αεράκι, σαν μουσική υπόκρουση αυτής στο μυαλό μου υπάρχει μόνο αυτό το υπέροχο κομμάτι από τον αγαπημένο μου Syd Barret, όπως ξέρετε οι περισσότεροι. Φυσικά με όσα είπα για την Τρίτη δεν υποβαθμίζει το τραγούδι που επιλέγω, εν αντίθεσή μοιάζει με αντίδοτο…

Είναι μετά τους Pink Floyd, στον δεύτερο προσωπικό του δίσκο με τίτλο »Barrett». Οι σόλο δίσκοι του είναι για πολλή μελέτη και εμπιστευτείτε με σε αυτό που θα σας πως, είναι η καλύτερη συντροφιά να ακούσεις μόνος σου, όταν θες να χαθείς εντελώς… Ο Σιντ σου δημιούργησε έναν άλλον ψυχεδελικό δικό του κόσμο και σου δίνει εισιτήριο πρώτης θέσης.

Όταν θες να μουδιάσεις, να αράξεις να γίνεις comfortably numb, να νιώσεις την Τρίτη στο πετσί σου βάλε αυτό εδώ το, κατά τ’αλλα εξαιρετικά ρομαντικό, κομμάτι… Από το δίλεπτο και μετά, η coda (επίλογος) του κομματιού είναι ένα πολύ χαρακτηριστικό δείγμα του τι μπορούσε ��α μας δώσει ο Πίτερ Παν της ροκ.

[ioannalolitaki]

Μόνο έτσι παλεύεται το διάβασμα

[epikairocom]

Happy Day: «Ο Ντάνος πρώτη φορά έδειξε άλλη εικόνα… ο Σπαλιάρας πήρε το εισιτήριο για την πεντάδα»

Το Happy Day σχολίασε τον καυγά του Γιώργου Αγγελόπουλου με τον Γιάννη Σπαλιάρα!

Η Σταματίνα Τσιμτσιλή ανέφερε μεταξύ άλλων για το survivor: «Συντασσόμαστε με τον Σπαλιάρα! Ο Ντάνος θύμωσε, δεν έφαγε κιόλας και του φταίνε όλα… και τα βλέπεις λίγο υπερβολικά, ο Ντάνος πρώτη φορά έδειξε άλλη εικόνα». Ενώ ανέφερε η ομάδα μεταξύ άλλων πως ο Σπαλιάρας πήρε έτσι το εισιτήριο για την πεντάδα του survivor και ο Ντάνος είναι εκεί μόνο για τα λεφτά! «Και αυτή η υστερία με τα social media δεν παλεύεται… Εκ των πραγμάτων μέσα σε τόσους μήνες θα υπάρξει και εκνευρισμός. Δεν μπορούμε να αποθεώνουμε κάποιον και τόσο εύκολα να τον αποκαθηλώνουμε». Και η ομάδα τόνισε πως είδαμε 30 δευτερόλεπτα. «Δεν ξέρουμε τι έγινε πριν και μετά! Βέβαια έχει δίκιο ότι και ο Μάριος είχε μιλήσει ειρωνικά!»

Πηγή: www.gossip-tv.gr

from epikairo.com http://ift.tt/2pq9Lcl

[schoolofrockgr]

Ταινίες που λατρεύαμε μικροί αλλά δεν βλέπονται τώρα

Η τηλεόραση για εμάς τους 30+ ηλικιακά, είχε μεγάλο αντίκτυπο στην καθημερινότητά μας. Αν είχες κάνει τα μαθήματά σου, το μπάνιο σου, είχες φάει το βραδινό, ίσως είχες το ελεύθερο να κάτσεις ξύπνιος μέχρι τις 22.30 και να δεις μια ταινία, που την επόμενη μέρα θα συζητούσες στο σχολείο.

Ταινίες με δράση, με εκπληκτικά εφέ για την εποχή, με ιδρωμένα μούσκουλα και macho ατάκες. Ταινίες με χιούμορ και ιστορίες που θα θέλαμε να συμμετάσχουμε σαν τους μικρούς πρωταγωνιστές που σε κάποιες από αυτές, έκλεβαν την παράσταση στους μαγικούς αυτούς κόσμους που εξελισσόταν η υπόθεση. Κυρίως όμως, διάλεξα ταινίες που σήμερα, για τους λόγους που θα αναλύσουμε ξεχωριστά, δεν βλέπονται σήμερα.

Και δεν είναι μόνο το οπτικό κομμάτι σε κάποιες, αλλά το όλο concept. Βλέπεις, σκηνοθέτες με όραμα όπως ο Spielberg έχει αφήσει πίσω του τον E.T. και το Jurassic Park, ο Richard Donner τα Goonies και πόσες ακόμα ταινίες από δημιουργούς, που ακόμα και τα εφέ τους να έχουν ξεφτίσει, βλέπονται ευχάριστα 25-30 χρόνια μετά.

Εμείς διαλέξαμε αυτές που κυριολεκτικά κατακτούν με το σπαθί τους τον τίτλο του Unwatchable και το γεγονός πως μας άρεσαν τότε και τις βλέπαμε, είναι μάλλον γιατί δεν είχαμε internet και netflix.

  Howard the Duck 1986

Όταν η Marvel ήταν το ανέκδοτο της υπόθεσης στις ταινίες. Όταν η Universal, συνεργάστηκε με την Lucasfilms στο επίπεδο των εφέ και προσπάθησε να φέρει τον Χάουαρντ τον Πάπιο στην γη. Και τι έκανε αυτή η πάπια; Έπινε, έβριζε, γκομένιζε, ενώ έκανε τελικά και σεξ με μια γήινη. Φυσικά ο villain ήταν κάποιος που τον ήθελε για πειράματα, γιατί φυσικά μια διαστημική πάπια που μιλούσε, είχε όλες τις απαντήσεις για το σύμπαν. Φήμες αναφέρουν ότι την πρώτη μέρα των γυρισμάτων, όταν η Lucasfilm παρέδωσε τα ειδικά χειροποίητα εφέ, οι συντελεστές της ταινίας έφτασαν ένα βήμα πριν κρεμαστούν.

Η Γαλάζια Λίμνη 1980 & 1991

Δεν θα λέγαμε ότι η ταινία του 1980 αλλά και αυτό το sequel/remake του 1991 ήταν «από τις αγαπημένες» μας ταινίες, αλλά έπαιζαν στο Mega συνήθως Κυριακή μεσημέρι, όπου δεν θέλαμε να κοιμηθούμε, ώστε να απολαύσουμε λίγο ανεμελιά ακόμα, πριν ξημερώσει η καταραμένη Δευτέρα. Αλλά δεν ήταν αυτός ο μόνος λόγος. Για εμάς τα αγοράκια, το να βλέπουμε γυμνούς μηρούς και μισό δευτερόλεπτο πλάνο, από γυμνό στήθος, εκείνες τις δύσκολες εποχές, ήταν gold. Έτσι συγχωρούσαμε και την βαρετή υπόθεση· για τα μάτια της Brook Shields και της Mila Jojovic. Πολύ αργότερα έμαθα ότι στα γυρίσματα και οι δυο τους, ήταν 14 χρονών και ένιωσα λίγο αμηχανία, αλλά δεν βαριέσαι; Εγώ ήμουν μικρότερος.

Kazaam 1996

Ένα τζίνι που πραγματοποιεί τις ευχές σου και έχει την μορφή του Σακίλ Ο’ Νιλ. Τι άλλο μπορεί να ζητάς όταν είσαι ένας νέρντουλας 13 χρονών; Η σκηνή όπου ο πιτσιρικάς εύχεται για μπέργκερ και σοκολάτες και αυτές πέφτουν από τον ουρανό ήταν επική, κάνοντάς μας να ξεχνάμε πόσο βαρετή και ηλίθια ήταν αυτή η ταινία.

Batman & Robin 1997

Batnipples, bat credit card και η ιστορική ατάκα από έναν βαριεστημένο George Clooney: «γι’ αυτό ο Superman δουλεύει μόνος του». Μια ταινία που κυριολεκτικά μοίρασε αποπληκτικά σοκ στα παιδικά από το βουνό από merchandise που διαφήμιζε και οικονομικό σοκ στους γονείς που δεν είχαν λεφτά να σου πάρουν όλες τις φιγούρες. Η ταινία σήμερα που είμαστε πιο μεγάλοι, βλέπεται μόνο με μπύρες, πίτσες και φίλους για να υπάρχει το κατάλληλο καβλάντισμα. Αλλιώς δεν παλεύεται… Ειδικά ο Arnie, είναι μια κατηγορία μόνος του.

Karate Kid 3 1989

Όταν μια ομάδα ανθρώπων συγκεντρώνεται και αντιγράφει κομμάτι-κομμάτι μια ταινία δεν είναι ηθικό. Όταν το κάνει για μια ταινία που οι ίδιοι είχαν φτιάξει μερικά χρόνια νωρίτερα, τότε δεν είναι ηθικό αλλά ηλίθιο, αφού αποτυγχάνουν. Η επιτυχία της σειράς Cobra Kai δείχνει πώς γράφεις επιτυχημένα χαρακτήρες και καταστάσεις. Το Karate Kid 3, δεν έχει timeline, δεν έχει χαρακτήρες της προκοπής και έχει πλοκή από τα μπουλούκια. Δεν ξέρω αν μπορεί να θεωρηθεί χειρότερο από το 4 με την Χίλαρι Σουάνγκ ή το remake με τον Τζάκι Τσαν, όπου μάθαινε τον γιο του Will Smith, Kung Fu. Ναι, Kung Fu σε ταινία που λέγεται Karate Kid. Μπερδεύτηκα λίγο τώρα.

Honey I Blew Up the Kid – 1992

Δεν λέω, ήταν μεγάλη προσπάθεια για τα ειδικά εφέ εκείνα τα χρόνια για να βγάλεις τέτοιες ταινίες. Ωστόσο η αυθεντική ταινία του 1989, Αγάπη μου σμίκρυνα τα παιδιά, είχε αυθεντική πλοκή και γέλιο. Μετά τα sequels μπήκαν στην αυτόματη φόρμουλα, χωρίς να είναι αστεία και πρωτοποριακά πια. Τότε ίσως είχε πλάκα να βλέπουμε έναν υπερφυσικό μπόμπιρα να κάνει ζημιές, σήμερα… όχι.

The Flintstones – 1994

Δεν ξέρω αν ο John Goodman ήταν το πρόβλημα σε αυτή την ταινία, γιατί ναι μεν έμοιαζε σε εμφάνιση και attitude με τον Fred Flinstone, ωστόσο η ταινία δεν έπιασε ποτέ το vibe του Cartoon. Για την ακρίβεια μου άρεσε μέχρι τη μέση περίπου, ακόμα και όταν ήμουν μικρός και φυσικά ήταν από τις πιο γρήγορες μεταστροφές αγάπης-μίσους που είχα ποτέ. Θα μπορούσε να μπει και σε λίστα: οι ταινίες που μισούσα από μικρός.

Rocky V – 1990

Αν κάποιος παρακολουθεί τα κείμενα μου, ξέρει πως λατρεύω τον Rocky Balboa σαν χαρακτήρα και όλες τις ταινίες. Ναι και αυτή του 1990, όμως δεν μπορώ να παραβλέψω πόσο κακή είναι. Εδώ ο ίδιος ο Stallone λέει πως η ταινία αξίζει 0/10 παρόλο που πήρε 15 εκ. δολάρια αμοιβή και δεν τον ένοιαζε να βγει μια αξιοπρεπής ταινία. Το Rocky V είναι ο διασυρμός ενός αγαπημένου ήρωα στην λάσπη και το προχειρογραμμένο σενάριο, που μάλιστα ο Stallone είχε γράψει στο τέλος πως πέθαινε από τις γροθιές του Tommy Gun. Ευτυχώς αυτό δεν συνέβη και είδαμε το Rocky Balboa του 2006 που ήταν τραβηγμένο και βαρύ μεν, αλλά είχε τρομερό μονόλογο βγαλμένο από την ψυχή του Rocky και φυσικά την τρομερή ταινία του 2015, Creed.

Tough Enough – 1983

Το boxing είναι το πλέον κινηματο��ραφικό άθλημα και έχουμε φτιάξει σούπερ ζουμερή λίστα ΕΔΩ αν θες να δεις. Και είναι μέσα και το Tough Enough με πρωταγωνιστή τον  Dennis Quaid όπου κάνει έναν σκληροτράχηλο καυγατζή, τραγουδιστή της country. Τα οικονομικά προβλήματα τον οδηγούν σε ένα τουρνουά άσχετων πυγμάχων όπου υπάρχει ένα πλούσιο βραβείο που θα τον ξελασπώσει. Κακές χορογραφίες, αστείοι διάλογοι, απαίσια εικόνα. Δεν μπορούσα να ξεκολλήσω τα μάτια μου από πάνω της μικρός.

Stop! Or My Mom Will Shoot – 1992

Δεύτερη αναφορά στον αγαπημένο μου Sly και συνολικά το άρθρο έχει μόνο μία, για το αντίπαλο φουσκωτό δέος, τον Arnie (το Batman & Robin δεν είναι δική του ευθύνη). Τι να κάνουμε βρε Sylvester τώρα; Σαν action stars, έχετε χρυσές στιγμές και οι δύο, αλλά ο Αυστριακός έκανε καλύτερες επιλογές στις κωμωδίες του. Τόσο η ταινία που ο Schwarzenegger μένει… έγκυος, ή είναι δίδυμος με τον Dani De Vito, ή κάνει τον νηπιαγωγό, είναι καλύτερες από τις ταινίες σου, που δεν είναι καν ταινίες. Το Oscar (η ταινία) του 1990 και αυτό με τη μαμά σου που σου πλένει το όπλο με χλωρίνη, είναι απαράδεκτες. Τις αγαπήσαμε ως μικρά καθυστερημένα παιδάκια, αλλά όπως λες κι εσύ στην συνέντευξή σου στον Jimmy Fallon, σε ξεγέλασαν για να παίξεις.

Last Action Hero – 1993

Ένα χρυσό εισιτήριο, ένας παράλληλος κόσμος και ο πιο άγευστος Schwarzenegger που είχαμε δει ποτέ. Φυσικά δεν μπορούσαμε να το αναγνωρίσουμε τότε αυτό. Ως 10χρονοι πωρωμένοι με τους action stars του Hollywood που έκαναν κωμωδίες (ήταν mindblown για τα μικρά μυαλά μας τότε), είχαμε το στόμα ανοικτό και τρώγαμε αβάδιστα όλες τις κουράδες τέτοιου βεληνεκούς. Από τις λίγες ταινίες που δεν θυμάμαι παρά μόνο σκόρπια σκηνικά εδώ κι εκεί.

Για περισσότερα θέματα και γλυκιά νοσταλγία, μείνετε μαζί μας. Διαβάσατε School Of Rock.gr σήμερα;