#μερικές φορές το σκέφτομαι και μου φαίνεται σαν υπερδύναμη

[hachimitsuna]

μερικές φορές η απαισιοδοξία και η αυτολυπηση που έχω έρχονται αντιμέτωπες με μια στιγμή ελπίδας

και μερικές φορές αυτή η στιγμή ελπίδας είναι τόσο έντονη, που για ένα λεπτό μπορώ να θυμηθώ ότι τα όριά μου τα ελέγχω εγώ

[adverbzine]

Ένα παράσημο για το καθίκι

γράφει η Ευδοκία Μωυσίδου | επιμελείται ο Κωνσταντίνος Καραΐσκος

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ: ΕΝΑ ΠΡΟΧΕΙΡΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Η αλήθεια, χωρίς πολλά πολλά, είναι ότι είμαι κενή από τη γέννα. Δε μου συνέβει κάτι που δε θα μπορούσε να συμβεί στο διπλανό μου, ώστε να είναι έστω και λίγο δικαιολογημένη η κατάστασή μου. Τέρμα οι δικαιολογίες. Από μικρή ένιωθα διεστραμμένη, οκνηρή, ψεύτικη μέχρι το κόκαλο, τίποτα παραπάνω από έναν απατεώνα με καλή ανατροφή, ένα μορφωμένο τσογλάνι. Με λίγα λόγια, ένα σωστό καθίκι. Με βασάνιζε τότε, με βασανίζει τώρα. Το παρακάτω κείμενο είναι απλά ένα από τα σενάρια του γεμάτου κηρύγματα νού μου, που μέχρι τώρα είχα μόνο εγώ το προνόμιο να ακούω, οπότε, αγαπητέ αναγνώστη, ήδη είμαι μαζί σου σε όλο αυτό και ελπίζω να είσαι και εσύ μαζί μου, γιατί με ενδιαφέρεις περισσότερο από την αρτιότητα του κειμένου, ή το όποιο νόημα / συναίσθημα μπορεί να έχει. Έχω την ανάγκη να επικοινωνήσω μόνο μαζί σου.

ΜΕΡΟΣ ΔΕΥΤΕΡΟ : ΕΙΜΑΙ ΜΙΑ ΓΑΜΗΜΕΝΗ ΧΙΟΝΟΝΥΦΑΔΑ

Νομίζω μου είναι περίεργη η ανθρώπινη εμπειρία. Τρομακτική μερικές φορές —όχι απαραίτητα δύσκολη— αλλά σίγουρα αλλόκοτη. Όποτε προσπαθώ να ενταχθώ, νιώθω ότι θέλω να κάνω εμετό, έχω τρομερό φόβο με τον κόσμο, όχι με την πεποίθηση ότι θα μου κάνουν κακό ή ότι δεν θα με συμπαθήσουν, τους φοβάμαι γιατί καταλαβαίνω πόσο τους χρειάζομαι. Ειδικά τώρα που σου αποκαλύπτω πράγματα που δεν έχω πει σε ψυχή νιώθω πιο γυμνή από ποτέ. Διαβάζοντας ξανά και ξανά αυτά που γράφω βγαίνω πολύ σνομπ τελικά στο χαρτί , μια γαμημένη χιονονιφάδα που πριν λιώσει απαιτεί να την δεις , να της πεις κι ένα μπράβο που απλά υπάρχει και μετά μπορεί να εξαφανιστεί.

Όση έπαρση και αν πιστεύεις ότι έχει αυτή η σελίδα, ξέχασέ το. Όλα τα συναισθήματα είναι έπαρση στην τελική. Εγωιστές και ψεύτες. Ξαφνικά υπάρχουν μόνο αυτά μέσα σου και σαν ιοί θέλουν να σε καταπιούν για να επιβιώσουν. Σε βασανίζουν, μέχρι να τους δώσεις σημασία, μπορεί να αντέξουν και μήνες χωρίς τροφή, ενώ σου υπόσχονται λύτρωση εάν ρίξεις έστω και μια ματιά , κι όταν το κάνεις, γιατί στη τελική είσαι αδύναμος, τότε είναι που σε παρατάνε και πάνε στον επόμενο, ή ακόμα χειρότερα βλέπουν ότι γουστάρεις την ταλαιπωρία και σε τυραννούν όποτε τους καπνίσει. Προσωπικά δεν έχω νιώσει ποτέ κανένα συναίσθημα σε άλλη μορφή πέραν αυτή της τρομοκρατικής επίθεσης.

Τι νόμιζες ότι θα διαβάσεις; Κάποιον πεφωτισμένο προφήτη που θα σου δώσει σανίδα σωτηρίας από την γεμάτη πληγές ζωή σου, με τα συναισθήματα να βανδαλίζουν το σώμα σου και βιάζουν την καθημερινότητα σου, ξανά και ξανά, μέχρι να σταματήσει να έχει πλάκα.

Η θεοποίηση των συναισθημάτων από καλλιτέχνες και σοφά αποβράσματα δε μας πετάνε την αλήθεια στα μούτρα και για αρκετό καιρό το κατέβαζα αμάσητο γιατί είναι πιο εύκολο έτσι. 

Να πιστεύω ότι ο έρωτας μου για σένα είναι πηγαίος και όχι απλά ένας εκβιασμός, “Αν δεν είσαι μαζί του δε θα είσαι ποτέ ευτυχισμένη, πάντα κάτι θα σου λείπει, θα πονάς τα βράδια και θα σκέφτεσαι μόνο την εικόνα του, όπου κι αν γυρνάς, ό,τι κι αν κάνεις, όλα θα έχουν σχέση με εκείνον. Όλος ο κόσμος ό,τι και αν κάνει, πάντα, πάντα θα είναι φερέφωνο του έρωτα σου, θα ντύνεσαι, θα βγαίνεις, θα μιλάς, αλλά τίποτα δε θα έχει σημασία, γιατί δεν έχεις εκείνον, οπότε διάλεξε: ή θα κάνεις τα πάντα για να είσαι μαζί του σκλαβωμένη στην αέναη προσπάθεια, ή μίζερα θα κουβαλάς το τομάρι σου κάθε μέρα με την ίδια εσωτερική αιμορραγία να σου θυμίζει ότι αργοπεθαίνεις, γιατί δεν έχεις τα κότσια να κάνεις κάτι, σκλαβωμένη στη λύπη ” 

Μαλακίες στο τετράγωνο απαντάω εγώ. Τόσο απλά, βαρέθηκα να του αρέσω για τον οποιοδήποτε λόγο, αλήθεια κουράστηκα να ��κέφτομαι τι θέλει, να πας στο διάολο κι εσύ, κι αυτός, και τα θέλω σας, και αν αυτό σημαίνει να είμαι σκλαβωμένη στη μοναξιά μου, τότε κοίτα με να αγοράζω chanel αλυσίδες, γιατί αν είναι να το κάνω, θα το κάνω με στυλ. Στο φινάλε, είναι νεφέλες και τα δικά σου αισθήματα, ένας άλλος μικρός δαίμονας σε κάνει ζάφτι —όπως κάνει και τους περισσότερους δηλαδή, μην στεναχωριέσαι. Δεν είναι κακό, πλέον, να παραδεχτούμε ότι δεν είναι δα και τόσο ποιητικά αυτά που λέμε, ζούμε, αναπνέουμε. Και μη μου πεις τώρα για την ολοκλήρωση της τέχνης και για την υπερβάλλουσα ευτυχία του έρωτα αν τελικά σου κάτσει το συναίσθημα και σε κρατήσει κάποιος σαν να σε έχει γεννήσει η ψυχή του και προσπαθεί να μη σε σπάσει, γιατί αυτά είναι δικαιολογίες και πιθανότητες στις οποίες βαρέθηκα να ποντάρω και να φεύγω με τις κάλτσες μου.

Η τέχνη, υπομονετικέ μου αναγνώστη, είναι η τσόντα των φιλοσόφων, τίποτα παραπάνω. Καυλώνεις, ασχολείσαι και βγάζεις τα εσώψυχά σου σαν ένα οργασμό, μόλις τελειώσεις δε σου κάνει καμία αίσθηση αυτό που βλέπεις, μη σου πω ότι το θέαμα σου φαίνεται ωμό, αστείο και ψεύτικο — διόλου δε σε ερεθίζει όπως πριν. Δεν είναι πλέον εσύ, γιατί πολύ απλά εξόρκισες αυτό το κομμάτι σου στον κόσμο και πια ψάχνεις το επόμενο και το επόμενο. Η τέχνη δεν είναι, δυστυχώς, η Θεά που πιστεύουμε, ή η μούσα που μας ψιθυρίζει στο αυτί μελωδίες και ιδέες. Είναι κυριολεκτικά ένα νεκροταφείο του εαυτού σου, με κομμάτια που εκσφενδόνισες στον υπόλοιπο κόσμο για να συνδεθείς μαζί του, να απελευθερωθείς από ό,τι σε βασανίζει και σε κάνει να στρέφεσαι στην τέχνη, πάντα θα είναι κομμάτι σου αλλά ποτέ ξανά βάσανό σου.

ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ : ΑΝΑΓΚΑ ΚΑΙ ΘΕΟΙ ΠΕΙΘΟΝΤΑΙ

Την μοναδική μορφή τέχνης που απολαμβάνω και την οποία όντως θεωρώ Θεά και Μούσα είναι η διακριτική τέχνη της ανθρώπινης ανάγκης, όχι τα παράγωγα της. Δεν με καλύπτει ένας πίνακας ή η τόσο ξεχωριστή προσωπικότητα που κρύβεται από πίσω. Η ανακάλυψη της “αλήθειας” πίσω από τα χρώματα και τα σχέδια. Αυτά σημαίνουν γραπώνομαι από την φαντασίωση μιας ελεύθερης καλλιτεχνικής ζωής ως αντίδοτο στο πόσο μικρός και χαζός και ανέκφραστος νιώθω. Αν, και καλά, μάθω την συνταγή, θα μπορέσω και να την κάνω και να ξεφύγω από τον κόσμο που δε με αγαπάει και τόσο πολύ, ή ακόμα χειρότερα, να ζώ μια παρένθετη ζωή.

Η ανθρώπινη ανάγκη όμως φίλε μου, αυτή αξίζει. Αν κρυφογουστάρεις προφήτες (όπως και εγώ) δώσε μου ένα ��επτό να φορέσω το ράσο μου και να κάτσω σε στάση ανοιχτού λωτού, γιατί έχω ένα ��άθημα να σου δώσω και είναι το εξής: η ανθρώπινη ανάγκη είναι ο κρυφός ήρωας της ζωής σου.

Όταν έχεις μια ανάγκη (αλλά πραγματική ανάγκη, όχι τρομερή επιθυμία ή αβάσταχτη λαχτάρα ή ριζωμένη εκπλήρωση, εννοώ ωμή, άγρια ανάγκη), από βιολογική έως πνευματική, τότε συμβαίνει κάτι το μαγικό. Για περιορισμένες παραστάσεις, ψυχή τε και σώματι είναι με το μέρος σου. Δουλεύουν για σένα, είναι σύμμαχοί σου. Είναι σαν τρία κράτη να είναι σε συνεχή πόλεμο, αλλά όταν εμφανίζεται ένα τέταρτο κράτος που τα απειλεί, τότε κάνουν γαργάρα τις διαφορές τους και πολεμάνε μαζί. Αν το προσέξεις, ξαφνικά το μυαλό σου σκέφτεται στρατηγικά, το συναίσθημα επιτέλους βοηθάει τον σκοπό και όχι την αφεντιά του, ή τουλάχιστον το κάνεις εσύ ζαφτι για πρώτη φορά. Για λίγο καιρό υπάρχουν πιο ξεκάθαρα και ρεαλιστικά πλάνα, χωρίς περιττά φανταστικά σενάρια, χωρίς άρρωστες αμφιβολίες και κρύος ιδρώτας, μόνο λογική και εκτέλεση σχεδίου. 

Η ματαιότητα που ίσως να νιώθεις (εγώ σίγουρα) πάει περίπατο, έχεις οριακά λόγο να πολεμάς πια, και στην υπερβολή, έχεις λόγο που ζεις. Έχεις μια υπερδύναμη. Την ανάγκη. Πόσο πιο ποιητικό να το κάνω , δεν υπάρχει κάτι πιο όμορφο από το να ξεπερνάς, από το να κατακτάς την ανάγκη, κάτι πιο υπεράνθρωπο από το να επιλέγεις εσύ τις αλυσίδες σου και να τις χρησιμοποιείς σαν χαλινάρια στην εκστρατεία σου. Η τέχνη που βάζεις για να απαλύνεις τον εαυτό σου από τον βραχνά της ανάγκης είναι το ύψιστο και με διαφορά ευγενέστερο έργο της ζωής σου. Έχεις τον έλεγχο και οι αποφάσεις χρειάζονται την δική σου υπογραφή για να μπουν σε λειτουργία. Μεταμορφώνεσαι και χρησιμοποιείς ό,τι έχεις και δεν έχεις για να φτάσεις στον στόχο, κι αν δεν είναι η μεταμόρφωση, η απελευθέρωση και η εσωτερική γαλήνη βασικά συστατικά της τέχνης, τότε, φίλε μου, λυπάμαι, αλλά δεν έχω άλλες αποδείξεις να σου γράψω.

ΜΕΡΟΣ ΤΡΙΤΟ : ΕΝΑΣ ΘΡΟΝΟΣ ΓΙΑ ΤΟ ΝΗΠΙΟ.  

Όλοι προσπαθούν να αποφύγουν την ανάγκη για να μη δείξουν αδύναμοι. Όλοι “ερωτεύονται” αυτούς που φαίνεται ότι δεν τους έχουν ανάγκη. Όλοι γοητεύονται από ανθρώπους που έχουν φτάσει στο “τέλειο”, διότι το τέλειο δεν έχει τίποτα ανάγκη, εξού και η λαγνεία μας για τη μεγάλη τέχνη, ομορφιά, λεφτά ,νεότητα ,ιδέες, αυτά τα Ηλύσια Πεδία μας γυμνώνουν από ανάγκη. Αν υπάρχουμε χωρίς ανάγκη, αναπνέουμε σαν επίγειοι ημίθεοι, σκεπτόμενοι ότι δεν υπάρχουν πια άλλοι κόσμοι να κατακτήσουμε. Τότε το παιχνίδι έχει χαθεί. Το αντίτιμο που διαλέξαμε κάθεται στο κεφάλι μας σαν Ερινύα, η συνειδητοποίηση ότι το μοναδικό πράγμα που θα μας έχει μείνει να μην έχουμε ανάγκη, είναι ο ίδιος ο εαυτός μας. 

Σε λυπάμαι βαθιά αν τρέχεις μακριά από την ανάγκη, αλλά σε καταλαβαίνω. Σε λυπάμαι σιωπηλά εάν, όπως κι εγώ, έχεις μια μεγάλη λίστα από ανεκπλήρωτες ανάγκες που βάζεις στα κατά αντί στα υπέρ σου. Είμαι μαζί σου όπου κι αν κάθεσαι τώρα και αγνοώ την ανάγκη μου να σε γνωρίσω, κάτι μου λέει ότι ίσως να έκανες το ίδιο. Κρίμα κι άδικο, όμως, να μην δείχνουμε τις ουλές μας από την μάχη, κρίμα να αφήνουμε το πιο ερωτικό κομμάτι μας στην άκρη, το πιο ανθρώπινο και κοινό, κάτι που πολλές φορές η αφεντιά μου έχει καταχωνιάσει γιατι το συναίσθημα απαιτεί να είναι πάνω σε γελοίους θρόνους που μανιωδώς φτιάχνει μόνο του για να ημερέψει τη μεγαλομανία του, σαν γεννημένο χθες, με την έπαρση τυλιγμένη σαν γούνα γύρω του, χωρίς σώμα αν δεν του δώσω εγώ, ενώ η ανάγκη μου είναι καρφιτσωμένη σαν παράσημο από μένα, για εμένα, γιατί μου υπενθυμίζει ότι μόνο αυτή με κάνει περήφανη για τα δεινά που περνάω, κι όχι κακόμοιρη.

Η Ευδοκία Μωυσίδου έχει γράψει για εμάς μια τριλογία, αυτό είναι το πρώτο μέρος. Είναι φοιτήτρια στη Χίο, κατάγεται όμως από Θεσσαλονίκη. Γράφει, ζωγραφίζει, σχεδιάζει και βρίσκει τρόπους να επαναπροσδιορίζει συνεχώς τον εαυτό της.

Το artwork είναι δικό της. Όλα τα αποκόμματα είναι από περιοδικά μόδας (ειρωνεία γιατί μας λένε πως θα έπρεπε να είμαστε, τι έχουμε ανάγκη σε σχέση με όλους αυτούς που την ξεπέρασαν).  Οι γκέισες πάνω (τέλειες φιγούρες ομορφιάς , τέχνης και ερωτισμού) μας κοιτάνε και γελάνε, ενώ μπροστά μας έχουμε το αεικίνητο βλέμμα του Θεού που περιμένει το τέλειο και σε αντάλλαγμα μας δίνει τον παράδεισο.