#μαινάδα | Explore Tumblr posts and blogs

glaufxgarland · 6 years ago

Photo

Αντώνιος. Λ. Πέππας - Η ΤΡΙΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ( Για τις πονεμένες ψυχές του έρωτα) Εκδόσεις ΙΣΗΓΟΡΙΑ 2018 Ο συγγραφέας τών βιβλίων Έλληνες Αναρχικοί και Αλή Πασάς, Α. Λ. Πέππας, εμπλουτίζει τήν νέα Ελληνική λογοτεχνία με αυτό το νέο θαυμάσιο κοινωνικό, πολιτικό, ερωτικό αλλά και ιστορικό μυθιστόρημα βασισμένο στην καθημερινή ζωή στούς γρήγορους και ασυνήθιστους έρωτες, αλλά και στον αγώνα τών ναυτικών. Αυτό το μυθιστόρημα είναι μια ερωτική, σε πολλές περιπτώσεις σκληρή, ανθρωπογεωγραφία τής Ελλάδας κατά την 20ετία 1960-1980, που διανθίζεται με αναφορές, γεωγραφικές και ιστορικές, γραμμένο στην καθημερινή διάλεκτο τών ναυτικών. ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ Εν αρχή οι αειναύτες του Λονδίνου, της Νέας Υόρκης, της Ακτής Μιαούλη, που με το μεράκι και την υπομονή έχτισαν τους ειρηνοφόρους στόλους που αρμενίζουν στους απέραντους ωκεανούς ψωμίζοντας πάσα γενιά και ράτσα. Το City του Λονδίνου είναι το μεγαλύτερό τους κέντρο απ΄οπου εξορμούνε με τα εκατοντάδες βαπόρια τους για κάθε γωνία της οικουμένης. Ζούνε εδώ πάνω από δύο αιώνες, γιατί σε τούτη τη γη υπάρχουν τα δυο μεγαλύτερα παζάρια του κόσμου, οι Lloyds που πουλάνε ασφάλειες, δηλαδή διάφορα συνδικάτα ασφαλιστών συγκεντρωμένα κάτω από κοινή στέγη, και το χρηματιστήριο των ναύλων το γνωστό Baltic Eexchange. Τέλος οι μεσίτες Shipbrokers που βρίσκουν τους ναύλους εις πάσα τη γη. Απέναντί τους στέκεται η μεγάλη μάζα των ναυτεργατών, βιοπαλαιστές από το εργατοαγροτικό προλεταριάτο , που αγωνίζονται για το μεροκάματο. Συνδετικός κρίκος το βαπόρι, που ορθόπλωρο διασχίζει τα γαλανόλευκα μήκη και πλάτη του κόσμου, φέρνοντας τροφή και εφόδια, σε κάθε γωνιά της οικουμένης που βρέχεται από νερό. Κι ηχούν γλυκόμολπες άρπες και πάναγνοι αυλοί ως μπαίνει στο λιμάνι τούτο το ειρηνοφόρο σκάφος, που το καρτερούν για να ξεφορτώσουν το φορτίο του, που ίσως πολλές φορές να είναι σωτήριο για κάποιους λαούς εκεί στον τρίτο κόσμο, τον κόσμο της ανάγκης, όπου πολλές φορές ο θάνατος είναι προτιμότερος από την μίζερη ζωή. Είναι λοιπόν το εμπορικό πλοίο ελπίδας περιστέρι, και πάμφωτη αγάπη ως φέρνει τα απαραίτητα αγαθά για τους πολλούς ……………. Ο καπιτάν -Αντώνης φέρνει τα κιάλια στα μάτια του ερευνώντας τον ορίζοντα. Δίπλα του ολόρθη στέκεται η καπιτάνισα: μια λυγερόκορμη ώριμη κυρά. Στα νιάτα της πρέπει να υπήρξε ωραία: μια καλλονή! Το μαρτυράν η κυπαρισσένια της κορμοστασιά, τα μαύρα φωτερά της μάτια, και των χειλιών της το ηλιόφωτο χαμόγελο. Στα δεκαεφτά της την πήρε ο αφέντης της με συνοικέσια, ως ήταν ο κανόνας τότε στον καιρό της. Ένα αγνό πανέμορφο μπουμπούκι, που άνοιξε τα πέταλα του μέσα στου ναυτικού εκείνου την αγκαλιά, χαρίζοντας του δύο παιδιά. Τα περισσότερα χρόνια του γάμου της τα πέρασε υποταγμένη στο μοναστικό μεγαλείο της γυναίκας του θαλασσινού, που σέβεται το στεφάνι της και το ψωμί που τρώει. Άλλωστε στην πορεία ο έρωτας την χτύπησε με τα γλυκόπικρά του βέλη, κι αυτό τη βοήθησε να σταθεί βράχος ηθικής προσμένοντας υπομονετικά το γυρισμό κάθε φορά του άντρα της από την θάλασσα, σαν άλλη Πηνελόπη, κρατώντας την τιμή και τ΄όνομα τ΄αφέντη της ψηλά. …………. Εκείνη ανάσκελα με τα μάτια κλειστά νοιώθει ευτυχισμένη καθώς ο άντρας την λεηλατεί με τα κόλπα που έχει μάθει στα διάφορα των λιμανιών καταγώγια. Τρελαίνεται να την σφίγγει με τα δυνατά του μπράτσα και τα σαρκώδικα χείλια του να της αρπάζουν τα δικά της με πάθος ρουφώντας τα. Η αίσθηση του παράνομου κι η γοητεία που ασκεί πάνω του σαν γυναίκα με πείρα του δίνει περίσσια ενεργητικότητα προκειμένου να μην της φανεί ��σήμαντος σαν εραστής και την χάσει. Κι αυτή αναστενάζει ηδονικά καθώς έχει απέναντί της έναν έφηβο, αυτό της δίνει την αίσθηση της αρχικής της προκλητικότητας τότε που τραγάνιζαν το σώμα της σαν φρέσκο αμύγδαλο. Και τόνε ρουφάει με λυσσά για να αναζωογονηθεί, τώρα που άρχισε να ξεχειλώνει και για να μην αφήσει μηδέ σταγόνα να φύγει απ΄ την νεανική του ικμάδα…ομορφόπαιδο, παίδαρος! Επιτέλους αυτό που είχε ακούσει να παινεύουν οι Θηβαίοι στο βλάχικο γάμο το χαίρεται κλείνοντας μέσα της σαν γυναίκα. Στο διπλανό δωμάτιο, την διπλανή καμπίνα η καπιτάνισα δεν μπορεί να κλείσει μάτι. Οι αναστεναγμοί της γειτόνισσας της ανάβουν τα αίματα. Ο άντρας της που έχουν πια οι ίμεροί του κατακαθίσει όλο και σε βαθύτερο λήθαργο πέφτει, νιώθοντας αδιαφορία πια για τον έρωτα. Κι αυτή γιομίζει τώρα παράπονο φθονερό: γιατί οι πρόστυχες να χαίρονται μονάχα ετούτες τον έρωτα; Ακούει τα αγκομαχητά της γειτόνισσας και την φαντάζεται μαινάδα, και νοιώθει φρίκη για την αμαρτωλή που βουλιάζει στον βούρκο ως το λαιμό. Μα πού να ξέρει κανένας από πού την περιμάζεψε ο τόσο σοβαρός άντρας της! Θάνε καμιά του σχοινιού και του παλουκιού απ΄αυτές που συχνά οι ναυτικοί τις μαζεύουν απ΄τα καταγώγια, και στέκονται κυρίες ώσπου να μπει το στεφάνι, και μετά παλιά μου τέχνη …κόσκινο. Η βρώμα δεν σέβεται τίποτα, κι αυτός τι κάνει; Δεν καταλαβαίνει; Η μήπως είναι συμπαιγνία και γίνονται όργια; -Σόδομα και Γόμορρα… μουρμούρισε και σταυροκοπήθηκε. Όχι τίποτα άλλο μα να, φίλη της είναι επί τέλους. Είναι φυσικό να θλίβεται για την κατάντια της. Και αναστατωμένη σηκώνεται από το κρεβάτι της προσέχοντας να μην ξυπνήσει τον καπιτάνιο της. Δένει φιόγκο την κορδέλα της νυχτικιάς της που στο μεταξύ είχε λυθεί και πήγε κι άνοιξε την πόρτα του σαλονιού της. Θρονιάστηκε σε μια πολυθρόνα κι άρχισε με μανία να πλέκει. Έφτιαχνε κάτι από τον κόσμο της θάλασσας, μια μπλούζα με ψάρια, ανακατεύοντας νήματα διαφορετικών χρωμάτων δημιουργούσε ένα τραγούδι από πολύχρωμο μαλλί.

#λογοτεχνία #ελληνική λογοτεχνία #συγγραφείς #Έλληνες συγγραφείς #μυθιστόρημα #ισηγορία #εκδόσεις #ναύτες

4 notes · View notes

filiahistoriae · 3 years ago

Text

Στην αρχαιότητα αμφιδρόμια ονομαζόταν η μετά τον τοκετό τελετή του καθαρμού. Επειδή, τόσο η γέννηση όσο και ο θάνατος αποτελούσαν γεγονότα, που συνδέονταν κατά τις τότε αντιλήψεις με την ακαθαρσία, η οποία έπρεπε αμέσως να εξαλειφθεί. Έτσι, μετά το τοκετό εκτός της λεχώνας, του βρέφους και της μαίας έπρεπε να καθαρθούν και όλοι εκείνοι, που ήλθαν με αυτούς σε επαφή, καθώς μόνο τότε είχαν δικαίωμα να πλησιάσουν άλλους ανθρώπους.

Την πέμπτη ημέρα μετά τον τοκετό, αφού καθαρίζονταν και ο οίκος, τοποθετούσαν στην εξώθυρα στέφανο από κλάδο ελιάς, αν το βρέφος ήταν αγόρι ή μάλλινη ταινία κομψά δεμένη, αν ήταν κορίτσι, (στέφανον εκφέρει Ησύχιος). Κατόπιν, άρχιζε η τελετή του γενικού καθαρμού. Το βρέφος, πιθανώς στην αγκαλιά της τροφού, περιφέρονταν γρήγορα γύρω από την εστία της οικίας (εξ ου και η ονομασία «αμφιδρόμια»), την οποία παρακολουθούσαν εν πομπή και όλοι οι παρευρισκόμενοι συγγενείς. Μετά από αυτό, την 7η μέρα, γιορτάζονταν αι εβδόμαι, ή κατ' άλλους την 10η μέρα (δεκάτην θύειν εστιάν Ισαίος) ή γενέθλια θύειν, όπου και ονομάτιζαν το βρέφος. Στη συνέχεια ακολουθούσαν θυσίες και συμπόσια στα οποία συμμετείχαν οι συγγενείς και φίλοι της οικογένειας, όπου και πρόσφεραν διάφορα δώρα χωρίς να εξαιρούνται από την τελετή και οι δούλοι της οικίας.

Κατά τον Ησύχιο, το όνομα στο βρέφος δινόταν την ημέρα των αμφιδρομίων. Στις αναπαραστάσεις των αμφιδρομίων των αρχαίων καλλιτεχνών περιλαμβάνεται παρόμοια σχετικά με τη γέννηση του Διονύσου: μια μαινάδα και ένας σάτυρος κρατούν κάνιστρο, όπου αναπαύεται βρέφος, το οποίο φαίνεται να περιφέρουν με κινήσεις γρήγορες ή χορευτικές.

0 notes

savechristmasgr · 4 years ago

Text

ΠΑΡΑΜΟΝΗ Του Κωνσταντίνου Τρικουνάκη

Ο κύριος Στέλιος πήγε πάλι κοντά στην μπαλκονόπορτα και κοίταξεμέσα από το τζάμι. Έβλεπε μέχρι κάτω το δρόμο αφού είχε την τύχη να έχει δίπλα ένα άδειο οικόπεδο πουτου έδινε αυτή τη δυνατότητα. Όμορφοπράγμα να μπορεί το μάτι να βλέπει.

Είχε μάθει ότι οι κληρονόμοι του οικοπέδου δεν τα εύρισκαν μεταξύ τους κι αυτό τελικά ήταν πολύ βολικό για τον ίδιοαφούάφηνε το χώροανοιχτό.

Ο δρόμος ήταν άδειος παρά τη λιακάδα. Είχε κρύο όμως όπως είχεδιαπιστώσει το πρωί που βγήκε για λίγο στο μπαλκόνι, εξερευνώντας πάλι το δρόμο. Τελευταίαμέρα του χρόνου ήταν κι όμως δεν είχε δει κανέναν σήμερα να περνάεκτός από εκείνον τον κάπως ιδιόρρυθμο γείτονα που έβγαζεπάντα το σκύλο του βόλτα την ίδιαώρα –οχτώ το πρωί- και πάνταντυμένος με σορτάκι και φανελάκι. Ασχέτωςκαιρού και ημέρας.

Είχεκάνει την ίδιακίνηση ως την μπαλκονόπορτα έξι ή επτάφορές, πάντα με την αμυδρή ελπίδα πως θα έβλεπε κίνηση ή έστω θα άκουγε τον ήχο από ένα τρίγωνο ή παιδικές φωνές που έλεγαν βιαστικά και ακατάληπτα τα κάλαντα κάπου κοντά.

Τίποτα.

Στράφηκε στον ουρανό κι αναρωτήθηκε πως μια τόσο όμορφη μέρα μπορούσε να είναι ταυτόχρονατόσο θλιβερή. Και λες σαν από συμφωνία ούτε τα παιδία που έβγαιναν με τα ποδήλατα όλες τις μέρες, ούτε τα ζευγάρια που περπατούσαν σε γρήγορορυθμό, σα να είχανμόλις ανακαλύψει τη θεραπευτικήδράση του περιπάτου. Ακόμη δεν είδεκανένα να πλύνει το αυτοκίνητό του ή να κουβαλά ψώνια. Μια μέρα που άλλες χρονιές ήτανγεμάτηκίνηση, νωχελική ή βιαστική -αυτό δεν είχε σημασία για τον ίδιο.

Άνοιξετο τζαμόφυλλο και βγήκε στο μπαλκόνι χωρίς να φορέσει κάτι επιπλέον. Λίγαλεπτά θα τα άντεχε στο βοριαδάκι. Τεντώθηκε ελαφρά στο κάγκελο που προστάτευε τα άκρα και κοίταξε κατά την άλλη πλευρά του δρόμου, όπου δεν είχε θέα πριν. Τα ίδια κι από κει, αν εξαιρέσεις δυο γάτες που μπήκαναιφνίδια και σύντομα, σε ένα κυνηγητό με φασαρία καταμεσής του δρόμου.

Έκοψεμηχανικά δυο ξεραμένα γαρίφαλα από τη την επιμήκη γλάστρα, τα έτριψε με το χέριχωρίς να ξέρει τι ήθελε να διαπιστώσει. Υστέρα τα πέταξε στον κήπο από κάτω. Τρίαμέτραδρόμος από τον πρώτοόροφο που έμενε.

Ξαναγύρισε μέσα στο μεγάλο κι έρημο διαμέρισμα. Τράβηξε τη ματιά του η αναλαμπή στις χριστουγεννιάτικες μπάλες στο πλαστικό δέντρο. Η φλόγα του τζακιούπάντατρεμόπαιζεπάνω τους γιατί το καθρέφτισμα σε μια σφαίρα δεν χρειάζεταιειδικήγωνία για να φανεί. Και μυστηριωδώς, πάντα, κάθε φορά που στρεφόταν κατά κει, η αντανάκλαση προκαλούσε τη ματιά παρότι είχε γίνει δεκάδες φορές αντιληπτή αυτές τις μέρες και δεν αποτελούσεκάτι νέο ή παράξενο.

Σκάλισε το τζάκιμηχανικά κι υστέραάλλαξεσταθμό στο ραδιόφωνο. Τον ενόχλησεξαφνικά η επανάληψη των ίδιων και των ίδιων χριστουγεννιάτικων τραγουδιών. Του φάνηκαν όχι μονό ανόητα μα εκνευριστικά. Όμως κατά βάθος ήξερε γιατί εκνευριζόταν. Ήξερε τι του έλειπε. Κι αυτό ήταν εν μέρει επιλογή και εν μέρει κακή τύχη. Κακή τύχη γιατίείχε χηρέψει σχετικάνωρίς χωρίς να αποκτήσει παιδία. Επιλογή γιατί δεν προσπάθησεποτέμετάσοβαρά να βρει άλλη σύντροφο.

Τέτοιες γιορτινές μέρες, ένοιωθε μοναξιά, κι ακόμα μερικές φορές σαν κλέφτης που περίμενεκανέναψίχουλο από τη χαρά των άλλων, από τη γιορτινή διάθεση τα γέλια των παιδιών, τις φωνές από κάποιαμάζωξη. Όμως φέτος δεν υπήρχε τίποτα απ’ αυτά. Αυτή η καταραμένη επιδημία έφερε τα πάνω κάτω. Όλοιξέχασανόσαείχανσυνηθίσει από γενιές, ακόμα κι όσα δεν χρειαζόταν επειδήείχανεπιβληθεί από την πολιτεία ή για λόγους προστασίας.

Παραδοσιακά ο ίδιος, έχονταςμαζέψειψιλά και μικράχαρτονομίσματα περίμενε τα πιτσιρίκια που έλεγαν τα κάλαντα. Τα Χριστούγενναδεν είχανέρθει, ούτε ο μικρός που ερχότανπάνταμόνος και ήξερε ότι έμενε ένα τετράγωνο παρακάτω. Αναρωτήθηκε γιατί να συνέβαινε αυτό. Γιατί δηλαδή ο μικρός είχε διαλέξει να λέει μόνος του τα κάλαντα. Ήταν ένα είδοςεπιλογής σαν τη δική του; Πάντωςγνώριζε ότι η μητέρα του κι αυτόςζούσαν μόνοι σε ένα ημιυπόγειο. Πατέρας δεν είχεφανείποτέ, αν υπήρχε, κι η οικογένεια τα έβγαζε δύσκολα πέρα. Δεν είχε προσπαθήσει να μάθει περισσότερα, ήταν πάντα διακριτικός με την ιδιωτική ζωή των ανθρώπων. Αυτό που έκανε όμως, ήταν να δίνει στο μικρόόσαέδινε σε παρέες για τα κάλαντα. Εκείάρχιζε και τέλειωνε η σχέση τους.

Σκέφτηκε ότι θα μπορούσε να έκανε μια βόλτα μέχρι το σουπερ μάρκετ της περιοχής, όχι γιατί του έλειπεκάτι μα μόνο για να δει κόσμο. Το ζύγισε. Ήταν ακόμα πιθανό να εμφανιστούνπαιδιά για τα κάλαντα. Φαντάστηκε την αστυνομία να κόβειπρόστιμα σε παιδάκια με τρίγωνα…Απίθανο να φαινότανκανένα πιτσιρίκι αλλά αποφάσισε να μείνει στο σπίτι.

Τριγύριζεάσκοπα, σκάλισε το τζάκι, ίσιωσε ένα κάδρο στο δρόμο για την κουζίνα, όπου απλά έλεγξε τη γαλοπούλα στη μαινάδα. Θα τηνέψηνε το βράδυ, ένα κατάλοιποεορταστικώνσυνηθειών που πεισματικάκράταγε. Θα προτιμούσε παρέα να το φάνε, φίλους που είχελίγους, τα ανίψια του που τον θυμόταν μόνο στα τυπι��άπροφανώςέχοντας στο νου τους την κληρονομιά του. Ακόμηκαλυτέρα θα ήταν η παρουσία μιας γυναικάς, μα αυτές δεν βγαίνουν από κάποιοκουτί χριστουγεννιάτικο. Κι ο ίδιοςείχεκάνει μόνο χλιαρές προσπάθειες να συνδεθεί με ένα θηλυκό.

Θα έβαζεκρασίμόνο στο δικό του ποτήρι, κάθε σχολιασμός για τη γεύση του ή για τη νοστιμιά της γαλοπούλας θα ήτανμόνομέσα του, άφωνος. Η μόνη παρέα θα ήταν τα τραγούδια στην τηλεόραση. Τουλάχιστον κάποιεςφορές το πρόγραμμαήτανανεκτό.

Σχεδόντινάχτηκε στο χτύπημα του κουδουνιού της εξώπορτας. Πάτησε το κουμπί του θυροτηλεφώνουρίχνοντας μια ματιά την μικρή του οθόνη. Δεν φαινόταν τίποτα.

«Ποιος είναι;» ρώτησε λίγο καχύποπτα.

«Ο Αντώνηςείμαι, κύριε Στέλιο…»

Δεν αναγνώρισε τη φωνή, ούτεπήγε το μυαλό του σε κάποιονΑντώνη. Όμως ήταν παιδική φωνή, αυτό ίσωςεξηγούσεγιατί δεν φαινόταν από την κάμερα. Ήτανρυθμισμένη να βλέπειενήλικες με κάποιούψος.

«Έρχομαι» είπε.

Άρπαξε το βελούδινοσακούλι με τα χρήματα που είχε ετοιμάσει ελπίζοντας ότι κάποιο παιδί θα παρέβλεπε τα μέτρα και θα είχεέρθει. Ίσως το γειτονάκι. Ναι! Αντώνη το έλεγαν.

Ανοίγοντας την πόρτα τον αναγνώρισεκάτω από την υφασμάτινη μάσκα. Κρατούσε στο χέρι του ένα κουτί, προφανώς με γλυκά;

«Η μαμά μου είπε, πως φέτος δεν μπορώ να πω τ�� κάλαντα.Είπε να σας φέρω αυτό.» έτεινε το κουτί «Είναιμελομακάρονα και κουραμπιέδες. Λέει ότι ξέρει πως δεν έχετεανάγκη από οτιδήποτε.»

Ο Στέλιοςπήρε το κουτί και αντιστάθηκε στην παρόρμηση να δώσειόλο το σακούλι με τα χρήματα στο μικρό. Ανακάτωσε τα μαλλιά του παιδιού σαν ένδειξηοικειότητας, κρύβοντας ταυτόχρονα το βούρκωμά του.

«Λάθος Αντώνη. Όλοιέχουμεανάγκη από μικρά πράγματα που είναι αυθεντικά, αληθινά. Πες στη μητέρα σου πως την ευχαριστώ ��ολύ. Θα ήθελα να της στείλωένα αντίδωρο μα δεν έχω έτοιμο κάτι. Αν όμως δεν έχει κάποιο πρόγραμμα το βράδυ, σας καλώ να φάμε τη γαλοπούλα. Στις εννέα αν συμφωνήσει».

Το τελευταίο βιβλίο του Κωνσταντίνου Τρικουνάκη «Αλέξανδρος και Εσπερία» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Bell

0 notes

maxmaggr · 5 years ago

Text

Σπυρίδων Σαμάρας: Ο σύνθετης του Ολυμπιακού Ύμνου

Ο Σπυρίδων Φιλίσκος Σαμάρας είναι ακόμα ένας σπουδαίος μουσουργός ,όπως ο Νικόλαος Μάντζαρος και Σπύρος Ξύδας. Το κορυφαίο έργο του είναι ο Ολυμπιακός Ύμνος. Είναι σύνθετης όπερας και οπερέτας αλλά και άλλων έργων. Γεννήθηκε τις 29 Νοεμβρίου 1861 στην Κέρκυρα. Η μητέρα του καταγόταν από την Κωνσταντινούπολη, ενώ ο πατέρας του από την Κοζάνη και εργαζόταν στο Ελληνικό Βασιλικό Προξενείο. Τα μαθήματα μουσικής Ο Σαμάρας παρακολούθησε μαθήματα μουσικής στην Φιλαρμονική Εταιρία Κέρκυρας με δάσκαλο τον Σπύρο Ξύνδα. Ο Ξύνδας ήταν κι αυτός γεννημένος στην Κέρκυρα και είχε διακριθεί για το ταλέντο του στην κιθάρα. Υπήρξε ο πρώτος που έγραψε όπερα στα ελληνικά και ήταν μαθητής του Τσινγκαρέλλι, όπως ήταν και ο Νικόλαος Μάντζαρος. Ύστερα από προτροπή του Ξύνδα, ο Σαμάρας το 1874 γράφτηκε στο Ωδείο Αθηνών με σκοπό να συνεχίσει τις μουσικές του σπουδές. Από τον επόμενο χρόνο διδάχθηκε πιάνο, βιολί, ενορχήστρωση και θεωρία μουσικής έχοντας στο πλευρό του σημαντικούς δάσκαλους. Μερικοί από αυτούς ήταν ο Άγγελος Μασκερόνι, ο Ερρίκος Στανκαμπιάνο και ο Φρειδερίκος Βολωνίνης. Το 1881, μετά από έξι χρόνια διδασκαλίας στο Ωδείο Αθηνών, ο Σαμάρας μετακόμισε στο εξωτερικό. Σ��γκεκριμένα, ταξίδεψε στη Γαλλία για να συνεχίσει τις σπουδές του στο περίφημο Conservatoire de Paris (Ωδείο του Παρισιού). Στο κονσερβατόριο, ο Σαμάρας είχε την τύχη να μαθητεύσει δίπλα στον Γάλλο συνθέτη όπερας και μπαλέτου Λεό Ντελίμπ. Ο Σαμάρας και το "άστρο" του λάμπουν Η επιτυχία για τον Σαμάρα έρχεται αρκετά νωρίς, καθώς γίνεται ο πρώτος Έλληνας συνθέτης με διεθνή καριέρα. Ο Σαμάρας στην ηλικία των 24 έφυγε από το Παρίσι. Μετακόμισε στην Ιταλία όπου ασχολήθηκε εντατικά με τη σύνθεση όπερας. Το 1887 ανέβηκε στη Σκάλα του Μιλάνου η όπερα «Φλόρα Μιράμπιλις» (Flora Mirabilis). Το 1888 στη Ρώμη ανέβηκε η όπερα «Μετζέ» (Medgè) που την παρακολούθησε η ελίτ της Ρώμης. Ακολούθησε η «Λιονέλλα»(Lionella) πάλι στη Σκάλα του Μιλάνου και το 1894 η όπερα «Η Μάρτυς» (La Martire) που ανέβηκε στη Νάπολη. Η επιτυχία και το ταλέντο του Σαμάρα ήταν αξιοθαύμαστα και οι κριτικοί τέχνης τον κατέταξαν στους κύριους εκπροσώπους του «ρεαλισμού» (verismo). Το καλλιτεχνικό αυτό κίνημα, που εμφανίστηκε κυρίως στη λογοτεχνία και τη μουσική, άκμασε μετά το τέλος του Ρομαντισμού. Αναπαριστούσε σκηνές σκληρής καθημερινότητας και βίας των απλών ανθρώπων της Ιταλίας. Επιτυχημένες ήταν επίσης οι όπερες που ανέβασε: «Η Δαμασμένη Μαινάδα» ( La furia domata) «Στόρια ντ’ αμόρε – Η Ξανθούλα» (Storia d’amore o La biondinetta) «Δεσποινίς ντε Μπελίλ» (Mademoiselle de Belle-Isle) «Ρέα»( Rhea) Σπυρίδων Σαμάρας και Κωστής Παλαμάς συναντιούνται μουσικά Η αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων είχε συζητηθεί στη Σορβόννη κατά τη διάρκεια του διεθνούς αθλητικού συνεδρίου που συγκάλεσε το 1894 ο αείμνηστος Πιερ Ντε Κουμπερτέν. Στο συνέδριο αποφασίστηκε η πρώτη διοργανώτρια των Σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων να είναι γενέτειρα χώρα των Ολυμπιακών Αγώνων. Το 1896 πρα��ματοποιήθηκαν οι πρώτοι Σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες στην Αθήνα. Ένα χρόνο νωρίτερα, η ΔΟΕ (Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή) ανέθεσε στον Σπύρο Σαμάρα τη σύνθεση ενός Ολυμπιακού Ύμνου. Ο Σαμάρας υπήρξε φίλος με τον Δημήτρη Βικέλα που ήταν πρόεδρος της Επιτροπής αναβίωσης των Ολυμπιακών Αγώνων και ίσως γι αυτό τον επέλεξε. https://www.youtube.com/watch?v=hHYt4MJxh2s Ο Ύμνος σε στίχους του Κωστή Παλαμά και μουσική του Σπύρου Σαμάρα, ακούστηκε για πρώτη φορά στο Φιλολογικό Σύλ��ογο «Παρνασσός», στα τέλη Ιανουαρίου του 1896. Η αντίδραση του κόσμου ήταν θετική και το συνολικό αποτέλεσμα επιτυχημένο. Στις 25 Μαρτίου 1896, ο Βασιλιάς Γεώργιος από το Παναθηναϊκό Στάδιο κήρυξε την τελετή έναρξης των Α’ Σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων. Μέχρι το 1956, κάθε διοργανώτρια χώρα ήταν υποχρεωμένη να συνθέτει τον δικό της Ολυμπιακό Ύμνο. Το 1936, για ευνόητους λόγους, ο Ύμνος των Αγώνων του Βερολίνου σε σύνθεση του Ρίτσαρντ Στράους αποφασίστηκε να είναι ο μόνιμος Ύμνος των Ολυμπιακών Αγώνων. Αυτό φυσικά ανακλήθηκε αργότερα. Για δύο χρόνια, από το 1954 έως το 1956 επικράτησε ο Ύμνος του Πολωνού Μίχα Σπίσακ. Το 1958 στους Ολυμπιακούς του Τόκυο, ο Ολυμπιακός Ύμνος του Παλαμά σε μελοποίηση του μουσουργού Σαμάρα καθιερώθηκε. Έκτοτε, για λίγα λεπτά, η ελληνική γλώσσα ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο. Το "αρχαίο πνεύμα αθάνατο" ακούγεται σε κάθε Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων Τα τελευταία του χρόνια Σαμάρα και η επιστροφή στην Κέρκυρα Ο Σαμάρας επέστρεψε στην αγαπημένη του πατρίδα το 1911. Αν και η καριέρα του γνώρισε μεγάλη επιτυχία και αναγνώριση στο εξωτερικό, ποτέ δεν ξέχασε την Ελλάδα και την Κέρκυρα. Προτού γυρίσει μόνιμα, το 1889 η όπερα του «Φλόρα Μιράμπιλις» παρουσιάστηκε πρώτα στην Κέρκυρα. Έπειτα ανέβηκε στην Αθήνα με την ονομασία «Θαυμαστή Ανθώ». Το 1914 ο Σαμάρας παντρεύτηκε την Άννα Αντωνοπούλου, δεξιοτέχνη του πιάνου. Η επιστροφή του μουσουργού ίσως να οφείλεται στο γεγονός ότι ο Σαμάρας θα γινόταν Διευθυντής του Ωδείου Αθηνών. Σύμφωνα με τον Γιώργο Λεωτσάκο, ο βασιλιάς Γεώργιος Α’ σκεφτόταν να δώσει την θέση στο Σαμάρα. Κάτι που τελικά δεν έγινε. Δυστυχώς, το έργο του σπουδαίου συνθέτη δεν εκτιμήθηκε ιδιαίτερα από το ελληνικό κοινό. Ο Σαμάρας συχνά αντιμετωπίστηκε εχθρικά από τους μουσικούς παράγοντες της Ελλάδας. Για οικονομικούς λόγους, στράφηκε σε ένα λιγότερο βαρύ μουσικό είδος, την οπερέτα, και έγραψε έργα όπως: Πόλεμος εν πολεμώ Η πριγκίπισσα της Σασσώνος Έγραψε επίσης κομμάτια για πιάνο και αρκετά τραγούδια, από τα οποία ξεχωρίζει ο λυρικός κύκλος Επινίκεια. Στις 7 Απριλίου του 1917, ο σπουδαίος επτανήσιος συνθέτης πέθανε από νεφρίτιδα. Η ελληνική του καταγωγή, οι ανώτατες σπουδές στην Γαλλία και η σταδιοδρομία στην Ιταλία σμίλευσαν ένα αξιέπαινο καλλιτέχνη. Έγινε κύριος εκπρόσωπος του ιταλικού βερισμού που άνοιξε τον δρόμο για τη σταδιακή αναθεώρηση και καθιέρωση της κλασικής μουσικής στην Ελλάδα. ΠΗΓΕΣ 1. Σπυρίδων Σαμάρας. Ο συνθέτης που μελοποίησε τον Ύμνο των Ολυμπιακών Αγώνων και έκανε καριέρα ��το εξωτερικό. Στην Ελλάδα δεν κατάφερε να γίνει ούτε διευθυντής του Ωδείου Αθηνών 2. Σπυρίδων Φιλίσκος Σαμάρας: Ο Κερκυραίος μουσουργός, που μελοποίησε τον «Ολυμπιακό Ύμνο» σε ποίηση Κωστή Παλαμά. Read the full article

#Κέρκυρα #ΟλυμπιακόςΎμνος #ΣπυρίδωνΦιλίσκοςΣαμάρας

0 notes

eclecticstarlightblogger · 2 years ago

Text

Μαινάδες και μανία

Στην ελληνική μυθολογία οι Μαινάδες ήταν νύμφες που παρουσιάζονται ως συντρόφισσες και συνοδοί του θεού Διονύσου[1]. Η λέξη μαινάς (στον ενικό) εμφανίζεται στον Όμηρο, όπου συσχετίζεται με τη μανία. * Φωτογραφία: Μαινάδα φέρουσα θύρσο. Θραύσμα αττικού ερυθρόμορφου αγγείου, περ. 480 π.Χ., Μουσείο του Λούβρου Και πράγματι, το κυριότερο χαρακτηριστικό των Μαινάδων ήταν η εκστατική μανία,…

View On WordPress

0 notes

maxmaggreece · 5 years ago

Text

Σπυρίδων Σαμάρας: Ο σύνθετης του Ολυμπιακού Ύμνου

Ο Σπυρίδων Φιλίσκος Σαμάρας είναι ακόμα ένας σπουδαίος μουσουργός ,όπως ο Νικόλαος Μάντζαρος και Σπύρος Ξύδας. Το κορυφαίο έργο του είναι ο Ολυμπιακός Ύμνος. Είναι σύνθετης όπερας και οπερέτας αλλά και άλλων έργων. Γεννήθηκε τις 29 Νοεμβρίου 1861 στην Κέρκυρα. Η μητέρα του καταγόταν από την Κωνσταντινούπολη, ενώ ο πατέρας του από την Κοζάνη και εργαζόταν στο Ελληνικό Βασιλικό Προξενείο. Τα μαθήματα μουσικής Ο Σαμάρας παρακολούθησε μαθήματα μουσικής στην Φιλαρμονική Εταιρία Κέρκυρας με δάσκαλο τον Σπύρο Ξύνδα. Ο Ξύνδας ήταν κι αυτός γεννημένος στην Κέρκυρα και είχε διακριθεί για το ταλέντο του στην κιθάρα. Υπήρξε ο πρώτος που έγραψε όπερα στα ελληνικά και ήταν μαθητής του Τσινγκαρέλλι, όπως ήταν και ο Νικόλαος Μάντζαρος. Ύστερα από προτροπή του Ξύνδα, ο Σαμάρας το 1874 γράφτηκε στο Ωδείο Αθηνών με σκοπό να συνεχίσει τις μουσικές του σπουδές. Από τον επόμενο χρόνο διδάχθηκε πιάνο, βιολί, ενορχήστρωση και θεωρία μουσικής έχοντας στο πλευρό του σημαντικούς δάσκαλους. Μερικοί από αυτούς ήταν ο Άγγελος Μασκερόνι, ο Ερρίκος Στανκαμπιάνο και ο Φρειδερίκος Βολωνίνης. Το 1881, μετά από έξι χρόνια διδασκαλίας στο Ωδείο Αθηνών, ο Σαμάρας μετακόμισε στο εξωτερικό. Συγκεκριμένα, ταξίδεψε στη Γαλλία για να συνεχίσει τις σπουδές του στο περίφημο Conservatoire de Paris (Ωδείο του Παρισιού). Στο κονσερβατόριο, ο Σαμάρας είχε την τύχη να μαθητεύσει δίπλα στον Γάλλο συνθέτη όπερας και μπαλέτου Λεό Ντελίμπ. Ο Σαμάρας και το "άστρο" του λάμπουν Η επιτυχία για τον Σαμάρα έρχεται αρκετά νωρίς, καθώς γίνεται ο πρώτος Έλληνας συνθέτης με διεθνή καριέρα. Ο Σαμάρας στην ηλικία των 24 έφυγε από το Παρίσι. Μετακόμισε στην Ιταλία όπου ασχολήθηκε εντατικά με τη σύνθεση όπερας. Το 1887 ανέβηκε στη Σκάλα του Μιλάνου η όπερα «Φλόρα Μιράμπιλις» (Flora Mirabilis). Το 1888 στη Ρώμη ανέβηκε η όπερα «Μετζέ» (Medgè) που την παρακολούθησε η ελίτ της Ρώμης. Ακολούθησε η «Λιονέλλα»(Lionella) πάλι στη Σκάλα του Μιλάνου και το 1894 η όπερα «Η Μάρτυς» (La Martire) που ανέβηκε στη Νάπολη. Η επιτυχία και το ταλέντο του Σαμάρα ήταν αξιοθαύμαστα και οι κριτικοί τέχνης τον κατέταξαν στους κύριους εκπροσώπους του «ρεαλισμού» (verismo). Το καλλιτεχνικό αυτό κίνημα, που εμφανίστηκε κυρίως στη λογοτεχνία και τη μουσική, άκμασε μετά το τέλος του Ρομαντισμού. Αναπαριστούσε σκηνές σκληρής καθημερινότητας και βίας των απλών ανθρώπων της Ιταλίας. Επιτυχημένες ήταν επίσης οι όπερες που ανέβασε: «Η Δαμασμένη Μαινάδα» ( La furia domata) «Στόρια ντ’ αμόρε – Η Ξανθούλα» (Storia d’amore o La biondinetta) «Δεσποινίς ντε Μπελίλ» (Mademoiselle de Belle-Isle) «Ρέα»( Rhea) Σπυρίδων Σαμάρας και Κωστής Παλαμάς συναντιούνται μουσικά Η αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων είχε συζητηθεί στη Σορβόννη κατά τη διάρκεια του διεθνούς αθλητικού συνεδρίου που συγκάλεσε το 1894 ο αείμνηστος Πιερ Ντε Κουμπερτέν. Στο συνέδριο αποφασίστηκε η πρώτη διοργανώτρια των Σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων να είναι γενέτειρα χώρα των Ολυμπιακών Αγώνων. Το 1896 πραγματοποιήθηκαν οι πρώτοι Σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες στην Αθήνα. Ένα χρόνο νωρίτερα, η ΔΟΕ (Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή) ανέθεσε στον Σπύρο Σαμάρα τη σύνθεση ενός Ολυμπιακού Ύμνου. Ο Σαμάρας υπήρξε φίλος με τον Δημήτρη Βικέλα που ήταν πρόεδρος της Επιτροπής αναβίωσης των Ολυμπιακών Αγώνων και ίσως γι αυτό τον επέλεξε. https://www.youtube.com/watch?v=hHYt4MJxh2s Ο Ύμνος σε στίχους του Κωστή Παλαμά και μουσική του Σπύρου Σαμάρα, ακούστηκε για πρώτη φορά στο Φιλολογικό Σύλλογο «Παρνασσός», στα τέλη Ιανουαρίου του 1896. Η αντίδραση του κόσμου ήταν θετική και το συνολικό αποτέλεσμα επιτυχημένο. Στις 25 Μαρτίου 1896, ο Βασιλιάς Γεώργιος από το Παναθηναϊκό Στάδιο κήρυξε την τελετή έναρξης των Α’ Σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων. Μέχρι το 1956, κάθε διοργανώτρια χώρα ήταν υποχρεωμένη να συνθέτει τον δικό της Ολυμπιακό Ύμνο. Το 1936, για ευνόητους λόγους, ο Ύμνος των Αγώνων του Βερολίνου σε σύνθεση του Ρίτσαρντ Στράους αποφασίστηκε να είναι ο μόνιμος Ύμνος των Ολυμπιακών Αγώνων. Αυτό φυσικά ανακλήθηκε αργότερα. Για δύο χρόνια, από το 1954 έως το 1956 επικράτησε ο Ύμνος του Πολωνού Μίχα Σπίσακ. Το 1958 στους Ολυμπιακούς του Τόκυο, ο Ολυμπιακός Ύμνος του Παλαμά σε μελοποίηση του μουσουργού Σαμάρα καθιερώθηκε. Έκτοτε, για λίγα λεπτά, η ελληνική γλώσσα ταξιδεύει σε όλο τον κόσμο. Το "αρχαίο πνεύμα αθάνατο" ακούγεται σε κάθε Τελετή Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων Τα τελευταία του χρόνια Σαμάρα και η επιστροφή στην Κέρκυρα Ο Σαμάρας επέστρεψε στην αγαπημένη του πατρίδα το 1911. Αν και η καριέρα του γνώρισε μεγάλη επιτυχία και αναγνώριση στο εξωτερικό, ποτέ δεν ξέχασε την Ελλάδα και την Κέρκυρα. Προτού γυρίσει μόνιμα, το 1889 η όπερα του «Φλόρα Μιράμπιλις» παρουσιάστηκε πρώτα στην Κέρκυρα. Έπειτα ανέβηκε στην Αθήνα με την ονομασία «Θαυμαστή Ανθώ». Το 1914 ο Σαμάρας παντρεύτηκε την Άννα Αντωνοπούλου, δεξιοτέχνη του πιάνου. Η επιστροφή του μουσουργού ίσως να οφείλεται στο γεγονός ότι ο Σαμάρας θα γινόταν Διευθυντής του Ωδείου Αθηνών. Σύμφωνα με τον Γιώργο Λεωτσάκο, ο βασιλιάς Γεώργιος Α’ σκεφτόταν να δώσει την θέση στο Σαμάρα. Κάτι που τελικά δεν έγινε. Δυστυχώς, το έργο του σπουδαίου συνθέτη δεν εκτιμήθηκε ιδιαίτερα από το ελληνικό κοινό. Ο Σαμάρας συχνά αντιμετωπίστηκε εχθρικά από τους μουσικούς παράγοντες της Ελλάδας. Για οικονομικούς λόγους, στράφηκε σε ένα λιγότερο βαρύ μουσικό είδος, την οπερέτα, και έγραψε έργα όπως: Πόλεμος εν πολεμώ Η πριγκίπισσα της Σασσώνος Έγραψε επίσης κομμάτια για πιάνο και αρκετά τραγούδια, από τα οποία ξεχωρίζει ο λυρικός κύκλος Επινίκεια. Στις 7 Απριλίου του 1917, ο σπουδαίος επτανήσιος συνθέτης πέθανε από νεφρίτιδα. Η ελληνική του καταγωγή, οι ανώτατες σπουδές στην Γαλλία και η σταδιοδρομία στην Ιταλία σμίλευσαν ένα αξιέπαινο καλλιτέχνη. Έγινε κύριος εκπρόσωπος του ιταλικού βερισμού που άνοιξε τον δρόμο για τη σταδιακή αναθεώρηση και καθιέρωση της κλασικής μουσικής στην Ελλάδα. ΠΗΓΕΣ 1. Σπυρίδων Σαμάρας. Ο συνθέτης που μελοποίησε τον Ύμνο των Ολυμπιακών Αγώνων και έκανε καριέρα στο εξωτερικό. Στην Ελλάδα δεν κατάφερε να γίνει ούτε διευθυντής του Ωδείου Αθηνών 2. Σπυρίδων Φιλίσκος Σαμάρας: Ο Κερκυραίος μουσουργός, που μελοποίησε τον «Ολυμπιακό Ύμνο» σε ποίηση Κωστή Παλαμά. Read the full article

#Κέρκυρα #ΟλυμπιακόςΎμνος #ΣπυρίδωνΦιλίσκοςΣαμάρας

0 notes