#η φασιστική ιδεολογία

[thelalosarchives]

«Ροτβάιλερ»: Απογυμνώνοντας το ρατσιστή μέσα μας 

TVXS - Συνέντευξη στην Τζένη Τσιροπούλου

Η γιάφκα των σκίνχεντ σε κάποιο μέρος που θα παραμείνει κρυφό. Ένας σάκος του μποξ με μια σβάστικα σχηματισμένη με κιμωλία, ένα στρώμα αιματοβαμμένο και ένα σύνθημα που κραυγάζει υπέρ της λευκής δύναμης. Επί σκηνής, ένας οπερατέρ στήνει την κάμερα, ένας αριβίστας δημοσιογράφος φοράει το τηλεοπτικό του κουστούμι και δύο αδίστακτοι νεο-ναζί σκίνχεντ, ο ηγήτορας και ο προσηλυτισμένος του ακόλουθος, ετοιμάζονται να κατασπαράξουν κάθε έννοια ελευθερίας. Μία ζωντανή συνέντευξη, που θα μετατραπεί σε αιμοβόρο τηλεοπτικό σόου.

Για τρίτη συνεχή χρονιά η Oμάδα Νάμα ανεβάζει την παράσταση «Ροτβάιλερ» στη θεατρική σκηνή του «Επί Κολωνώ», υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες της Ελένης Σκότη και με τα μάτια στραμμένα στη φασιστική τηλεοπτική προπαγάνδα.

 Οι πρωταγωνιστές Δημήτρης Λάλος, ή αλλιώς ο επικίνδυνος Ροτβάιλερ, και ο Γιάννης Ράμος, που υποδύεται το φιλόδοξο δημοσιογράφο Χάϊμε, συναντήθηκαν με το tvxs.

Ποιες είναι οι παρεμβάσεις που κάνει η Ομάδα Νάμα στο αρχικό κείμενο του Ισπανού συγγραφέα Γκιγιέρμο Έρας; Γιάννης Ράμος: Το “Ροτβάιλερ” έπεσε στα χέρια της Ελένης Σκότη και της Ομάδας Νάμα και το θέμα μας φάνηκε πολύ ενδιαφέρον και επίκαιρο αλλά αρχικά ήταν γραμμένο πάνω στην ισπανική πραγματικότητα. Οι σκίνχεντ στη Ισπανία είναι αρκετά οργανωμένοι, τους συναντάς πολύ μέσα στο ποδόσφαιρο και συγκεκριμένα, οργανώσεις νεοναζί επιδοτούνταν για πολλά χρόνια από ομάδες, ως φανατικοί οπαδοί. Εμείς θέλαμε το κείμενο να αγγίζει την ελληνική πραγματικότητα αλλά να διατηρεί και μια παγκόσμια διάσταση και έτσι μπήκαμε στη διαδικασία των αυτοσχεδιασμών και του divising. Αναπτύξαμε το ρόλο του δημοσιογράφου, επινοήσαμε το ρόλο του Ράφα -του ακόλουθου του Ροτβάιλερ- αλλάξαμε την τοποθεσία, αντί σε τηλεοπτικό στούντιο εκτυλίσσεται στη γιάφκα των σκίνχεντ και το τέλος του έργου. Η προσθήκη του χαρακτήρα του Ράφα δε μοιάζει να είναι καθόλου τυχαία.

Γιάννης Ράμος: Θεωρούμε ότι έχει δραματουργική σημασία, καθώς θέλαμε να αναδείξουμε την πλευρά του ανθρώπου που είναι ακόλουθος σε μια ιδεολογία, χωρίς να τον εκφράζει πραγματικά, όπως, αντίθετα, ισχύει με τον επικίνδυνο Ροτβάιλερ. Είναι το αδύναμο παιδί που προσηλυτίζεται σε μια οργάνωση χωρίς να έχει καμία συναίσθηση και αυτό υπογραμμίζει και την επικινδυνότητα.

Ο Γκιγιέρμο Έρας έχει παρακολουθήσει αρκετές φορές την παράσταση σας. Πώς αντέδρασε στις αλλαγές που πραγματοποιήσατε;

Γιάννης Ράμος: Την έχει δει ήδη τρεις φορές και του άρεσε πάρα πολύ. Σκεφτόταν να μεταφράσει το κείμενο στα ισπανικά με τις αλλαγές που έχουμε κάνει και να γράψει το “Ροτβάιλερ ΙΙ”, στο οποίο ο Ροτβάιλερ θα βρίσκεται πλέον στη φυλακή.

Δημήτρη έχεις δηλώσει ότι “αναζήτησα το μίσος για υποδυθώ τον Ροτβάιλερ”. Ποιες είναι οι εσωτερικές διεργασίες που χρειαστήκανε και ποια τα εξωτερικά ερεθίσματα που αναζητήσατε για να ερμηνεύσετε τους ρόλους σας;

Δημήτρης Λάλος: Όλοι έχουμε μέσα μας το μίσος, το θυμό, την οργή, ακόμα και το ρατσισμό και το φασισμό. Το θέμα είναι κατά πόσο τα καλλιεργείς ή όχι. Αυτό που καλούμαστε να κάνουμε είναι να τα ανακαλύψουμε και να τα “ανοίξουμε”. Αυτό αναγκαστικά σε βάζει σε μια έρευνα που είναι και μια “ψυχοθεραπεία”. Με το πρόσχημα της τέχνης σε εμάς, κατά κάποιο τρόπο, όλα επιτρέπονται. Από τα δέκα χρόνια που έχω ζήσει στη Γερμανία έχω τέτοιες προσλαμβάνουσες αλλά είδα και αρκετές ταινίες, όπως τα “American History X”, το “This is England”, το “Romper Stomper” και έψαξα πολύ στο ίντερνετ. Γιάννης Ράμος: Είχαμε την τύχη σε αυτήν την παράσταση να ξαναγράψουμε το κείμενο και χτίζαμε τους άξονες του έργου παράλληλα με τους χαρακτήρες μας. Αυτή ήταν μια συνεχής, ανοιχτή συνομιλία. Επειδή ο δημοσιογράφος δεν είναι μόνο η τηλεόραση αλλά και ένας άνθρωπος, πήγα σε τηλεοπτικό στούντιο, είδα τα τηλεοπτικά χαμόγελα αλλά είδα και το άλλο, που είναι η ώρα που δε δουλεύουν.

Φτάσατε να δικαιολογήσετε τους χαρακτήρες σας; Tο δύσκολο οικογενειακό παρελθόν που προσδίδεται στον Ροτβάιλερ αποτελεί ένα στερεοτυπικό άλλοθι; Δημήτρης Λάλος: Ακόμα και ο χειρότερος, αν κοιτάξεις πίσω του, έχει κάποιους λόγους που έφτασε εκεί πέρα. Δεν τους δικαιολογείς όμως, απλά τους καταλαβαίνεις. Είναι στερεότυπο αλλά καμιά φορά τα κλισέ είναι και πραγματικότητα.

Γιάννης Ράμος: Εξαρτάται από ποια σκοπιά θα το δεις. Εάν η κουβέντα είναι πολιτική με ενδιαφέρει η πραγματικότητα και όχι το άλλοθι. Στη διαφορετική διαδικασία, που πρέπει να μπούμε όμως σαν ηθοποιοί, οφείλουμε, έστω ένα κομμάτι μας να αγαπήσει το χαρακτήρα γιατί είμαστε εμείς. Ως άνθρωποι δε συμφωνούμε σε καμία περίπτ��ση με το πρόσωπο που παρουσιάζουμε αλλά η διαδικασία προσέγγισης ενός χαρακτήρα και η αναζήτηση του ρεαλισμού του είναι μια διαδικασία ψυχαναλυτική. Ο ψυχαναλυτής δεν κρίνει τον ψυχαναλυόμενο αλλά είναι εκεί για να τον ακούει.

Πιστεύετε ότι οι φασιστικές απόψεις πρέπει να βρίσκουν βήμα έκφρασης μέσω της τηλεόρασης και των ΜΜΕ, όπως συμβαίνει στην παράστασή σας;

Δημήτρης Λάλος: Ο φασισμός δεν πρέπει να πολεμάται με φασισμό γιατί έτσι γίνεσαι φασίστας κι εσύ. Από την άλλη όταν τα πράγματα είναι ξεκάθαρα τα αντιλαμβάνεσαι και πιο άμεσα. Το Μιχαλολιάκο τον είδαμε για παράδειγμα όλοι και καταλάβαμε. Στη Γερμανία, να διευκρινίσω, ο ναζιστικός χαιρετισμός τιμωρείται με ποινή φυλάκισης. Αυτός που φοβάμαι περισσότερο είναι ο κρυφός φασισμός και οι δήθεν φιλελεύθεροι, αυτοί είναι οι πιο επικίνδυνοι.

Δεχτήκατε πρόσκληση από ένα δημόσιο σχολείο για να μιλήσετε για το ρατσισμό. Τι αντιμετωπίσατε φτάνοντας εκεί;

Δημήτρης Λάλος: Ήταν πραγματικά μία από τις πιο σημαντικές εμπειρίες. Σαν να παίρνεις μια καυτή πέτρα και να ρίχνεις μια σταγόνα νερό πάνω της. Εμείς εκεί ήμασταν σαν ένα ευχάριστο διάλειμμα αλλά το σχολικό περιβάλλον, τα συνθήματα που έβλεπες στους τοίχους και οι προσλαμβάνουσες των παιδιών ήταν απερίγραπτες.

Θεωρείτε ότι διανύουμε μία περίοδο, όπου τα ρατσιστικά κρούσματα θα γίνονται όλο και πιο έντονα;

Γιάννης Ράμος: Πιστεύω ότι οι κατάλληλε�� συνθήκες είναι αυτές που γίνονται τελικά ιδανικές για να φανούν κάποια πράγματα. Δε νομίζω ότι ο ελληνικός λαός έγινε ξαφνικά ένας ρατσιστικός λαός αλλά θεωρώ ότι υπάρχουν μεγάλα κενά στην παιδεία μας και κάτω από αυτές τις συνθήκες φαίνεται ότι τελικά είμαστε πιο ρατσιστές από ό,τι νομίζαμε. Ποτέ δε δοκιμαστήκαμε και τώρα δοκιμαζόμαστε. Υπάρχει ένας φόβος δικαιολογημένος και βάλλονται όλοι κατά των μεταναστών αλλά το θέμα είναι η έλλειψη μεταναστευτικής πολιτικής εκ μέρους της οργανωμένης πολιτείας.

Με ποιες σκέψεις θα θέλατε να φεύγει ο θεατής από το “Ροτβάιλερ”;

Δημήτρης Λάλος: Θα θέλαμε να έρχονται αντιμέτωποι με αυτά που κρύβουν μέσα τους. Να “ξερνάνε” πράγματα και να τρομάζουν με αυτά που υπάρχουν μέσα τους. Γιατί στο θέατρο είσαι μόνος σου, εσύ και αυτό που βλέπεις. Όλες οι σκέψεις που κάνεις είναι προσωπικές και γίνεται μια εσωτερική τριβή, η οποία ελπίζω να κάνει τους ανθρώπους να προβληματιστούν.

«Ροτβάιλερ» μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ διασκευή: Ομάδα ΝΑΜΑ σκηνοθεσία: Ελένη Σκότη σκηνικά, κοστούμια: Γιώργος Χατζηνικολάου μουσική: Μάριος Στρόφαλης φωτισμοί: Βασίλης Κλωτσοτήρας βοηθ. σκηνοθ: Δάφνη Λαρούνη ηθοποιοί: Δημήτρης Λάλος, Γιάννης Ράμος, Δημήτρης Καπετανάκος, Γιάννης Τρίμμης επί οθόνης εμφάνιση: Δημήτρης Καταλειφός, Ιωάννα Τζώρα ακούγεται η φωνή της Δάφνης Λαρούνη

Κάθε Κυριακή στις 18.00 μέχρι 17/04/2011 Θέατρο Επί Κολωνώ Ναυπλίου 12, Κολωνός (από Λένορμαν 94) Τηλ: 210 51 38 067, 210 51 43 073

[tavlepwmov]

nomizw uparxei kapoio thema an o monadikos sas antilogos pros mia ideologia einai h swmatikh bia

δεν μίλησε κανείς για μοναδικότητα για αρχή, και επίσης η ιδεολογία ορίζεται ως μια οργανωμένη συλλογή ιδεών. Κατά την δική μου άποψη δεν πρόκειται για ιδεολογία γιατί χρησιμοποιεί εργαλειακά τις ιδέες. Τι σημαίνει αυτό; Ότι αλλάζω τον χαρακτήρα και την φύση μιας ιδέας έτσι ώστε να αποκτήσει ιδιότητες εργαλείου, έναν ορθολογικό, χρηστικό χαρακτήρα. Αυτή είναι και η μεγαλύτερη διαφορά του φασισμού με άλλες ιδεολογίες. Ο φασισμός όπως είπε και ο Τζωρτς Μως είναι “τυμβωρύχος ιδεών”, οικειοποιείται ιδέες που είναι διαδεδομένες στο περιβάλλον του και τις χρησιμοποιεί για όσο καιρό τον βολεύουν. Θα πάρει από τον περίγυρο κάθε ιδέα που μοιάζει να έχει απήχηση, που φαίνεται να πουλάει. Μετά όταν δεν πουλάει πια ή όταν τους γελοιοποιεί, την ξεσκαρτάρουν και δεν έχουν κανένα πρόβλημα. Για το φασισμό η ιδέα είναι καλή όσο σε βοηθάει να κινηθείς προς την εξουσία. Έτσι και δεις ότι σου προκαλεί προβλήματα την πετάς, την ξεφορτώνεσαι χωρίς προβλήματα (Μαρκάτος Γ.) Ο φασισμός δεν χρησιμοποιεί ιδέες αλλά πάθη. Όλα αυτά έρχονται σε αντίθεση με τα ποιοτικά χαρακτηριστικά μιας ιδεολογίας. Ξέρω όμως ότι δεν έκανες το ασκ γι αυτόν τον λόγο και για να μην γίνομαι παραπάνω σΠαστικιΑ θα μπω στο θέμα.

σημείο πρώτο. Οι άνθρωποι πάντα βγάζουν συμπεράσματα με βάση την εμπειρία τους και όχι με βάση θεωρητικών αναλύσεων, που είναι απόλυτα λογικό. Τι θέλω να πω. Αν είσαι ένας/μία φιλήσυχος/-η εργαζόμενος/-η που δεν σε αφορά το μαχαίρωμα μεταναστών στον δρόμο, ή η καταστροφή των πάγκων της λαϊκής αλλοεθνών που δεν είχαν άδεια, από χρυσαυγίτες τότε ναι i guess είναι αρκετά βολικό να καταδικάζεις την βία. Η θεωρητική ανάλυση όμως εδώ που υποβόσκει, είναι ότι ο φασισμός στρέφεται εναντίον όλης της κοινωνίας.΄Οταν κάποιος σου επιτίθεται με μαχαίρι, το να επιτεθείς κι εσύ πίσω μου φαίνεται κάπως λογικό. Το “πλζ ρεε δεν φέρεσαι λογικά, άσε κάτω το μαχαίρι και άσε με να σου εξηγήσω πως λειτουργούν τα πράγματα” ίσως και να πιάσει, γι αυτό κι όλας ξεκαθάρισα ότι το ξύλο δεν είναι η μοναδική λύση. Ο φασισμός όμως, είναι μια επίθεση. Δεν γίνεται να κατηγορείς κάποιον που του επιτίθεται πίσω.

σημείο δεύτερο. Πώς γίνεται να υπερασπίζεσαι το δικαίωμα των φασιστών στην σωματική τους ακεραιότητα, όταν μπορείς να σκεφτείς τόσα παραδείγματα που σου δείχνουν ότι δεν είναι καν δικαίωμα που προασπίζονται οι ίδιοι.

σημείο τρίτο. Ας εξετάσουμε έναν άλλον τρόπο να αντιμετωπίσουμε τον φασισμό. ΝΟΜΟΙ. Καλό ακούγεται ε; Μια χαρά τα έφαγαν τα χρονάκια τους στην φυλακή μετά την πρόσφατη δίκη ε; Η τέλεια έκβαση, don’t get me wrong, αλλά πόσο εύκολα ξεχνάμε το πόσο η φυλακή βοήθησε τον Χίτλερ να αναδείξει το κόμμα του σε πρώτη δύναμη στην Γερμανία; Μετά το πραξικόπημα της μπυραρίας, το δικαστήριο ήταν εξ αρχής εξαιρετικά επιεικές απέναντι τόσο στον ίδιο όσο και στις ιδέες του, δίνοντάς του την ευκαιρία να χρησιμοποιήσει τη δίκη ως ευκαιρία δημοσίων σχέσεων. Απευθυνόμενος στους δημοσιογράφους και με τον πρόεδρο να του επιτρέπει να εκθέσει την ιδεολογία του και να επικρίνει την πολιτική ηγεσία της χώρας, όχι μόνο δεν βγήκε χαμένος, αλλά κατάφερε να γίνει για πρώτη φορά γνωστός σε όλη τη Γερμανία. Μέσα στα κελιά της Δημοκρατίας της Βαϊμάρης γράφτηκε το “ευαγγέλιο” του ναζισμού. Πόσο εύκολα αγνοούμε ακόμη, τους νεοναζί  συμμορίτες της αμερικανικής συμμορίας “Aryan Brotherhood”, που σε πολλές από τις ομοσπονδιακές φυλακές των ΗΠΑ αποτελούν νούμερο ένα δύναμη, παρά τις εξοντωτικές ποινές των ηγετικών στελεχών τους. Με τα έσοδα από τη διακίνηση ναρκωτικών και πορνείας μέσα από τις φυλακές χρηματοδοτούν τόσο τις ήπιες ρατσιστικές οργανώσεις που αναλαμβάνουν την προπαγάνδα τους στην αμερικανική κοινωνία όσο και τις απόλυτα βίαιες ναζιστικές συμμορίες που ��ρουν εκτός φυλακής, έχοντας στο ενεργητικό τους εκτός από τις ρατσιστικές επιθέσεις, δολοφονίες δικαστικών και ανθρώπων της εξουσίας που δεν υποκύπτουν στις απαιτήσεις τους. Το ποιντ μου είναι ότι ο φασισμός δεν ανακόπτεται από τον εγκλεισμό στις φυλακές. Ας μην τρέφουμε αυταπάτες ότι αστικοί νόμοι μπορούν να τον ανατρέψουν. (και για να προλάβω τα άνον που βλέπω να έρχονται “είσαι κατά της δίκης; έλεος” , όχι παιδία δεν είμαι κατά, είχε την καλύτερη έκβαση προφανώς, απλά την βλέπω κριτικά)

Για να κλείσω, θα ήθελα να αναφέρω, πως όντως η λογική της βίας στην βία εγκυμονεί πολλούς κινδύνους. Ναι έχεις δίκιο, δεν γίνεται χτυπάμε όλες/όλους όσες/όσους έχουν διαφορετική άποψη από εμάς. Αυτό μας κάνει κι εμάς φασίστριες και φασίστες. Χρειάζεται πολύ σκέψη και σοφία, θα έλεγα, για να μην καταλήξει κάποιος να διευρύνει τόσο την έννοια του φασίστα, ώστε να θεωρεί οποιαδήποτε διαφορετική γνώμη από την δική του φασιστική.

[christostsantis]

Εισαγωγή σ’ ένα μύθο (Ι)

Εισαγωγή σ’ ένα μύθο (Ι)

«Αντί να αποκλείσουν το Τρίτο Ράιχ από το ιστορικό συνεχές, οι συντηρητικοί εκπρόσωποι του επαγγέλματός μας τείνουν προς τον συμψηφισμό και τη σχετικοποίηση», Χανς Μόμσεν. Απόσπασμα από το ιστορικό δοκίμιο του Χρήστου Τσαντή, «Καθρεφτίσματα – Από τη Γερμανία και την ΕΣΣΔ του μεσοπολέμου, στην Ευρώπη του 21ου αιώνα» 

– Ι –

Η ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΑΦΗΓΗΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, μετά απ’ τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο…

[maxmaggr]

Πιερ Πάολο Παζολίνι: Μια πολυτάραχη και αντισυμβατική ύπαρξη

 Ο αντισυμβατικός Πιερ Πάολο Παζολίνι : Ο Ιταλός ηθοποιός, ποιητής, συγγραφέας, σεναριογράφος και σκηνοθέτης Πιερ Πάολο Παζολίνι γεννήθηκε στις 5 Μαρτίου του 1922 στην Μπολόνια. Η γέννηση του συνέπεσε με μια κομβική χρονική  περίοδο για την Ιταλική πολιτική και κοινωνική ζωή. Καθώς και για την ιστορική της εξέλιξη. Την άνοδο του φασισμού,  με κύριο εκπρόσωπο τον Μπενίτο Μουσολίνι.  Γεγονός που συνέβαλλε στην κοινωνική διάρθρωση της Ιταλίας. Αλλάζοντας σταδιακά την αναγεννησιακή της παράδοση , μετατρέποντάς τη σε μια χώρα που αποτελούνταν από ένα πλήθος μικροαστών στα χέρια του μεγάλου κεφαλαίου και των μεγάλο-γαιοκτημόνων. Η σκοτεινή αυτή πλευρά της ιταλικής ιστορίας, μετέτρεψε τον αντισυμβατικό Πάολο σε «δηλωμένο» Μαρξιστή και σε αμετανόητο υπέρμαχο κατά του φασισμού.  Δημιουργώντας ταινίες που σχεδόν όλες περιέχουν κοινωνικά και πολιτικά σχόλια για τα λαϊκά και αστικά στρώματα. Τα οποία συμβαδίζουν με τις αρχές του Μαρξισμού όπως: «Το θεώρημα» που κυκλοφόρησε το 1968 και το «Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο». Ταινία σταθμός που καταδίκασε με τον πιο ακραίο τρόπο τα εγκλήματα και την διαστροφικότητα του φασισμού ήταν το «Σαλό ή 120 Μέρες στα Σόδομα». Μια ταινία που από πολλούς θεωρήθηκε σημαντικός παράγοντας που οδήγησε στην δολοφονία του Παζολίνι. Πιθανώς από φασίστες που ενοχλήθηκαν από το «ωμό» περιεχόμενο της. Οικογένεια και τα πρώτα βήματα:

Ο Παζολίνι γράφει στον Αιρετικό Εμπειρισμό: «Την εποχή εκείνη τα πήγαινα ακόμα καλά με τον πατέρα μου. Ήμουνα ιδιαίτερα πεισματάρης και καπριτσιόζος (δηλαδή νευρωτικός), αλλά κατά βάθος καλός. Με τη μητέρα μου (έγκυο αλλά δεν το θυμάμαι) ήμουνα, όπως και σ' όλη μου τη ζωή, δεμένος με μια παθιασμένη αγάπη χωρίς ελπίδα».   Το οικογενειακό περιβάλλον του Πιερ Πάολο Παζολίνι χαρακτηρίζονταν από αντιφάσεις που επηρέασαν βαθύτατα την ψυχοσύνθεση του. Η μητέρα και ο πατέρας του απ' τη νηπιακή κιόλας ηλικία, άρχιζαν να τον επηρεάζουν με εκ διαμέτρου αντίθετες αντιλήψεις και απόψεις. Ο πατέρας από την μια πλευρά, μια αυταρχική προσωπικότητα, που διοικεί την οικογένεια  με στρατιωτικό τρόπο. Τυραννικός κι αυταρχικός προκαλεί μόνο φόβο. «Γεμάτος πάθος με υπέρμετρη σεξουαλικότητα, βίαιος σαν χαρακτήρας» όπως χαρακτηριστικά περιγράφει ο ίδιος τον πατέρα του. Συνεχίζει αναφέροντας πως: «Κατέληξε στη Λιβύη χωρίς δεκάρα, έτσι άρχισε τη στρατιωτική καριέρα που τον καταπίεσε και τον παραμόρφωσε ψυχολογικά. Τόσο ώστε να τον σπρώξει στον έσχατο συντηρητισμό. Είχε ποντάρει τα πάντα πάνω στη φιλολογική μου καριέρα, από τότε που ήμουνα ακόμα παιδί. Μιας και τα πρώτα μου ποιήματα τα έγραψα σε ηλικία εφτά χρονών. Είχε διαισθανθεί, ο κακομοίρης αλλά δεν είχε προβλέψει τις ταπεινώσεις που θα συνόδευαν την επιτυχία μου». Και από την αντίθετη πλευρά η γλυκύτατη μητέρα του. Καθοριστικό πρόσωπο στη ζωή του, μόνιμο αντικείμενο λατρείας, στην οποία αφιέρωσε μερικούς απ' τους πιο δυνατούς του στίχους. Αναπτύσσοντας με αυτό τον τρόπο μια σχέση «οιδιπόδειου συμπλέγματος». Μιας και ο χαρακτήρας της μητέρας του φαίνεται να ανταποκρίνεται πλήρως στις ιδιαίτερες ευαισθησίες του καλλιτέχνη. Τα πρώτα ποιήματα: Τα πρώτα του ποιήματα γράφηκαν στο Σάτσιλε όπου ο Παζολίνι πήγαινε δημοτικό σχολείο. Ύστερα ακολούθησαν και άλλες μετακινήσεις όπου παρακολούθησε το γυμνάσιο. Φτάνοντας  τελικά στη Μπολόνια,  στο λύκειο Γκαλβάνι και μετέπειτα στο πανεπιστήμιο. «Ένα πανεπιστήμιο με δομή φασιστική», θα σχολιάσει αργότερα. «Εξαιρείται μόνο η προσωπικότητα του Λόνγκι που εκείνα τα χρόνια στην Μπολόνια πρόσφερε πολλά σε μένα και σε πολλούς άλλους, συνομήλικους και πιο μεγάλους από μένα». Το 1942 ενώ ο πατέρας του βρίσκεται αιχμάλωτος στην Κένυα, ο Πιερ Πάολο με τη μητέρα του και τον αδερφό του καταφεύγουν στο σπίτι των Κολούσι στην Καζάρσα. Τα χρόνια εκείνα με δικά του έξοδα, ο νεαρός Παζολίνι εκδίδει την ποιητική συλλογή Ποιήματα στην Καζάρσα, γραμμένα στη διάλεκτο του Φριούλι. Τον επόμενο χρόνο εκτελεί τη στρατιωτική του θητεία στο Λιβόρνο όπου λιποτακτεί επιστρέφοντας στην Καζάρσα. Το 1945 η οικογένεια δέχεται ένα σκληρό χτύπημα. Ο αδερφός του Γκουίντο,  δολοφονείται μαζί με άλλους συντρόφους του, μέλη της αντάρτικης ομάδας ��ζοπο. Από Γιουγκοσλάβους αντάρτες. Ο  θάνατος του Γκουίντο γίνεται ακόμα πιο τραγικός από το γεγονός ότι σε μια πρώτη φάση κατορθώνει να ξεφύγει πληγωμένος. Αλλά προδίνεται, μπλοκάρεται και τελικά σκοτώνεται. Στα έργα του Παζολίνι «νιώθουμε» τις μνήμες, τον πόνο, τον οίκτο και το πένθος για το θάνατο του αδερφού του. Συγκεκριμένα «ο θάνατος του παλικαριού» είναι ένα από τα πιο αγαπημένα και πονεμένα του θέματα στο στα δύο μυθιστορήματα του, «Τα Παιδιά της Ζωής» και στο «Μια Ζωή Γεμάτη Βία». Η μεγάλη φυγή και οι προσωπικές αδυναμίες: Τα χρόνια που διέμεινε στην  Καζάρσα έμελλε να τελειώσουν άδοξα. Παραμένοντας για τον ίδιο όμως αξέχαστα κι ανεπανάληπτα. Το ίδιο αξέχαστη του έμεινε και η μετακίνηση ή η φυγή, όπως τη χαρακτήρισε απ' τα μέρη εκείνα. Όταν στις παραμονές των εκλογών του 1948 ένα αγόρι εξομολογείται στον παπά της Καζάρσα ότι είχε σεξουαλικές σχέσεις με τον Παζολίνι. Καθώς ο Πιερ Πάολο Παζολίνι από το 1945 ως και το 1949 που έφυγε στη Ρώμη μετά τις κατηγορίες, δίδασκε στο γυμνάσιο του Βαλβασόνε. Ενός μικρού χωριού που βρίσκονταν κοντά στην Καζάρσα. Όπου και ίδρυσε εκεί στις 18 Φεβρουαρίου του 1945,  την  «Academiuta de lenga Furlana». Μια μικρή ακαδημία σπουδών πάνω στη γλώσσα και την κουλτούρα του Φριούλι. Και παρόλο που η ζωή και η πνευματική του άνθιση στο Φριούλι άνθιζε, οι κατηγορίες περί ομοφυλοφιλίας και παιδοφιλίας καθιστούν αυτόματα αδύνατη τη ζωή του νεαρού καθηγητή . Μέσα στο στενό περίγυρο του χωριού. Έτσι φεύγει άμεσα με τη μητέρα του στη Ρώμη. Ερχόμενος αντιμέτωπος με μεγάλες δυσκολίες. Που όπως χαρακτήρισε και ο ίδιος: «Υπήρξα ένας απ' αυτούς τους άνεργους που καταλήγουν στην αυτοκτονία». Στην αρχή έμενε στην Πιάτσα Κοσταγκούτι, μετά στο συνοικισμό Σαν Μάμολο, κοντά στις φυλακές Ρεμπίμπια. Οι συνεχόμενες αυτές αλλαγές κατοικίας συνεχίστηκαν για αρκετό διάστημα, εξαιτίας της οικονομικής δεινότητας που βρίσκονταν. Μέχρι την Βία Φοντανεϊάνα όπου πήγε να κατοικήσει μόνιμα,  αμέσως μόλις βελτιώθηκαν εμφανώς οι οικονομικές του συνθήκες. Το παιδί της νιότης: Το 1954 εκδίδονται τα ποιήματα που είχε γράψει στο Φριούλι. Σε μια συλλογή με τίτλο «Η Πιο Ωραία Νιότη». Δύο χρόνια πριν είχε δημοσιευτεί μια σημαντική μελέτη του πάνω στην ποίηση με διάλεκτο του 19ου αιώνα. Που είχε γράψει σε συνεργασία με τον Μάριο Ντ' Άρκο. Το 1955 ο Παζολίνι ιδρύει και δουλεύει μαζί με τους Ροβέρσι, Λεονέτι, Ρομάνο και Φορτίνι το φιλολογικό περιοδικό Οφιτσίνα (Officina). Που παρά τη μικρή του διάρκεια (κλείνει οριστικά το 1959 μετά από ένα άρθρο που έγραψε ο Παζολίνι εναντίον του Πάπα Πίου ΧΙΙ) παραμένει μια σπουδαία μαρτυρία. Μιας σημαντικής μερίδας Ιταλών διανοούμενων απέναντι σε κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζονταν απ' τους περισσότερους συντηρητικά και μονόπλευρα. Χωρίς καμιά εναλλακτική λύση και απάντηση. Το δοκίμιο «Πάθος και Ιδεολογία» και τα λυρικά κομμάτια του «Η Θρησκεία των Καιρών μου» εκδίδονται αντίστοιχα το 1960 και το 1961. Και παραμένουν ως η σημαντικότερη συμβολή του Παζολίνι στο Οφιτσίνα. Ενώ παράλληλα το 1955 εκδίδεται το μυθιστόρημα «Τα Παιδιά της Ζωής» που υπήρξε η πρώτη του συγγραφική επιτυχία. Ο μυστηριώδης θάνατος του πολυτάραχου Πιερ Πάολο Παζολίνι:

Ένα πέπλο μυστηρίου συνεχίζει να καλύπτει ακόμη και σήμερα τη δολοφονία του μεγάλου κινηματογραφιστή, ποιητή και συγγραφέα. Καθώς δεν έχει διασαφηνιστεί απόλυτα εάν επρόκειτο για άγριο έγκλημα πάθους ή πολιτική δολοφονία. Ο Πιερ Πάολο Παζολίνι πέθανε στις 2 Νοεμβρίου του 1975 στην παραλία της Όστια. Κοντά στη Ρώμη σε μια θέση χαρακτηριστική των μυθιστορημάτων του. Η δολοφονία του χαρακτηρίστηκε από δύο πιθανές οπτικές. Εξαιτίας του «τολμηρού» έργου του αλλά και της «διαταραγμένης» προσωπικής-ερωτικής ζωής του καλλιτέχνη.  Αρχικά χαρακτηρίστηκε ως πολιτική «ενεργεία» ακραίων νέο-φασιστών. Σε μια προσπάθεια εκδίκησης για την φασιστική κατακραυγή που ασκούσε μέσω του έργο του. Σαλό: Η ταινία βασίζεται «Σαλό» στο βιβλίο  «120 Μέρες των Σοδόμων»  του Μαρκήσιου ντε Σαντ. Ενώ η  δομή του θυμίζει την Θεία Κωμωδία του Δάντη. H ιστορία του έργου διαδραματίζεται στην Δημοκρατία του Σαλό. Ένα εικονικό κρατίδιο που είχαν ιδρύσει οι φασίστες του Μουσολίνι κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Τέσσερις εκπρόσωποι της ιταλικής φασιστικής εξουσίας, ανακοινώνουν ότι θα αναλάβουν τη διαπαιδαγώγηση νέων αγοριών και κοριτσιών και τα παραλαμβάνουν με τη συγκατάθεση των οικογενειών τους. Στη συνέχεια τα υποβάλλουν σε απίστευτα μαρτύρια σεξουαλικών οργίων, βασ��νιστηρίων και τελετών κοπρολαγνείας, μετατρέποντάς τους σε δούλους. Η οργή που προκάλεσε το «Σαλό» ήταν τόσο σφοδρή που φίλοι του ποιητή, διανοούμενοι και καλλιτέχνες της Ιταλίας, ισχυρίστηκαν πως ο Παζολίνι δεν δολοφονήθηκε από τον Πελόζι αλλά από νέο-φασίστες. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Michelangelo Antoniοni είχε πει πως ο Παζολίνι έγινε: «Το θύμα των ίδιων του των χαρακτήρων». Το αίνιγμα του Πίνο Πελόζι: Το κορμί του Παζολίνι βρέθηκε  κομματιασμένο από ένα αυτοκίνητο, το οποίο πέρασε από το κορμί του δεκάδες φορές. Για τη δολοφονία του καταδικάστηκε ως ένοχος ένας εκπορνευόμενος νεαρός, ο δεκαεφτάχρονος τότε Πίνο Πελόζι. Ύστερα από 30 χρόνια, η ιστορία της δολοφονίας του ήρθε και πάλι στο προσκήνιο, όταν ο Πελόζι απέσυρε την ομολογία του. Ισχυριζόμενος ότι δεχόταν απειλές για τον ίδιο και την οικογένειά του ώστε να μην αποκαλύψει τους πραγματικούς ενόχους. Μετά τον θάνατο των εκβιαστών του, παραδέχτηκε το 2005, ότι στο φονικό συμμετείχαν 3 άντρες. Οι οποίοι ξυλοκόπησαν μέχρι θανάτου τον Πιερ Πάολο Παζολίνι, βρίζοντάς τον χυδαία για την ομοφυλοφιλία του και φωνάζοντάς τον «βρωμοκομμούνι». Πολλές ήταν οι αναφορές ότι το έγκλημα διεπράχθη από νέο-φασίστες. Δυστυχώς, λόγω έλλειψης στοιχείων αν και η έρευνα είχε ξεκινήσει και πάλι δεν άργησε να παγώσει. Ο θάνατος του Παζολίνι όμως δεν στάθηκε αρκετός για να καλύψει όλες τις άλλες πλευρές της προσωπικότητας του, που παραμένουν διφορούμενες. Δηλαδή ένας υπό αναίρεση καθολικός που δεν έχασε ποτέ τη θρησκευτική του κοσμοθεωρία και ένας δια βίου μαρξιστής που εκδιώχθηκε από το Κομμουνιστικό Κόμμα επειδή ήταν ομοφυλόφιλος. Ο Πιερ Πάολο Παζολίνι ήταν ένας εμβληματικός  καλλιτέχνης και διανοητής που δεν προσπάθησε ποτέ να βάλει τέλος στις αντιφάσεις του. Ούτε και να πολεμήσει τη φύση του. Αντίθετα ενσωμάτωσε πλήρως κάθε αδυναμία στα έργα του. Πολεμώντας τους εξωτερικούς αλλά και εσωτερικούς του δαίμονες. Δημιουργώντας ένα «μεγαλείο» αντισυμβατικής και επαναστατικής τέχνης. Read the full article

[epikairocom]

ΣΥΡΙΖΑ: Φασιστική η επίθεση σε κατάληψη στα Άνω Πετράλωνα

«Εγκληματική» και «φασιστική» χαρακτηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ την επίθεση που σημειώθηκε το βράδυ της Κυριακής (24/06) στον κοινωνικό χώρο του πρώην ΠΙΚΠΑ Άνω Πετραλώνων», ο οποίος τελεί υπό κατάληψη. Όπως σημειώνεται σε σχετική ανακοίνωση, «το αντιφασιστικό κίνημα, οι τοπικές κινήσεις πολιτών και οι συλλογικότητες, οι δημοκρατικοί πολίτες, οφείλουν να αγωνιστούν από κοινού ενάντια στη φασιστική και ακροδεξιά ιδεολογία».

Όπως τονίζεται από το Γραφείο Τύπου του κόμματος, η επίθεση αυτή «έρχεται να προστεθεί σε μία σειρά αντίστοιχων επιθέσεων σε κοινωνικούς χώρους και σε χώρους συλλογικοτήτων και οργανώσεων».

«Οι φασίστες θέλουν να δηλώσουν την παρουσ��α τους μέσα από τις επιθέσεις αυτές, με στόχο τη δημιουργία κλίματος φόβου και την τρομοκράτηση όλης της κοινωνίας», σημειώνει ο ΣΥΡΙΖΑ και προσθέτει ότι «οι αρμόδιες αρχές πρέπει να προχωρήσουν άμεσα στον εντοπισμό και τη σύλληψη των δραστών».

from epikairo.com https://ift.tt/2tqmYWM

[rulinarulina]

Σφαλιάρα στα Σκόπια από τη Βουλγαρία: Εγκαταλείψτε τον «μακεδονισμό» για να μπείτε στην ΕΕ Νέο υπερηχητικό χαστούκι στα Σκόπια, αυτή τη φορά όχι από την «κακή» Ελλάδα αλλά από τη «μητέρα» τους τη Βουλγαρία.Και λέμε τη Βουλγαρία «μητέρα» των Σκοπίων διότι οι «σλαβομακεδόνες» στην πλειονότητά τους είναι Βούλγαροι στην καταγωγή, η λεγόμενη ψευδομακεδονική τους γλώσσα είναι βουλγαρικά.Όπως μεταδίδει το Βαλκανικό Περισκόπιο, ο απερχόμενος πρόεδρος της Βουλγαρίας, Ρόσεν Πλεβνέλιεφ, στην τελευταία του τηλεοπτική συνέντευξη από τη θέση αυτή δήλωσε ότι τα Σκόπια πρέπει να ενταχθούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά όχι ο «μακεδονισμός», διότι είναι μια ιδεολογία που δεν είναι μόνο αντι-βουλγαρική, αλλά αντιδημοκρατική και φασιστική.«Ο πρώην πρόεδρος της Βουλγαρίας (Γκεόργκι Παρβάνοφ) ήταν πολύ υπερήφανος για τις ατελείωτες συναντήσεις και τις επισκέψεις του στα Σκόπια.»Αλλά, σε αντάλλαγμα αυτών, από την πρώτη μέρα, υπήρξαν ατέλειωτες προκλήσεις κατά της Βουλγαρίας.»Απίστευτες βλασφημίες μέρα και νύχτα στα σκοπιανά μέσα ενημέρωσης.»Χιλιάδες προκλήσεις σε όλους τους διεθνούς οργανισμούς και τις διεθνείς διασκέψεις για τη Βουλγαρία.»Ναι, έχω αλλάξει την πολιτική μου σε σχέση με τα Σκόπια και δεν θα είναι πλέον «ρομαντική» αλλά ρεαλιστική», είπε ο Πλεβνέλιεφ.Ανέφερε, ακόμη, ότι τις θέσεις του τις προώθησε στην ΕΕ.«Έχω επισημάνει το πρόβλημα. Στην αρχή ήταν πολύ δύσκολο, αλλά τώρα είναι εύκολο.»Οι Πρόεδροι όλης της Ευρώπης γνωρίζουν τα επιχειρήματά μου, τα επεσήμανα και αποδείχθηκαν σωστά.»Θα ήθελα να πω ότι είναι ένα θέμα που πραγματικά υποστηρίζει και ο νυν υπουργός Εξωτερικών και ο νέος πρόεδρος Ράντεφ», είπε.«Ναι, τα Σκόπια πρέπει να ενταχθούν στην Ευρωπαϊκή Ένωση, το υποστηρίζει η Βουλγαρία, αλλά όχι ο μακεδονισμός. Ο μακεδονισμός είναι μια ιδεολογία που δεν είναι μόνο αντι-βουλγαρική, αλλά και αντιδημοκρατική.»Είναι μια ιδεολογία συνολικής χειραγώγησης της ιστορίας.»Είναι μια ιδεολογία που δημιουργεί εντάσεις, εντάσεις μεταξύ των μελλοντικών γενεών.»Ειλικρινά θέλω τα παιδιά μου και τα παιδιά των αδελφών μας από την άλλη πλευρά, των Σκοπίων, να είναι αδέλφια και φίλοι και να έχουν ειρήνη, αλλά με την χειραγώγηση της ιστορίας δεν ��πορεί να υπάρξει αδελφοσύνη και ειρήνη.»Μια μπερδεμένη ιστορία που για τη Βουλγαρία είναι φασιστική, και δεν μπορεί να προχωρήσει», σύμφωνα με το πρακτορείο Fokus. ΠΗΓΗΣφαλιάρα στα Σκόπια από τη Βουλγαρία: Εγκαταλείψτε τον «μακεδονισμό» για να μπείτε στην ΕΕ

[maxmaggr]

Πιερ Πάολο Παζολίνι: Μια πολυτάραχη και αντισυμβατική ύπαρξη

 Ο αντισυμβατικός Πιερ Πάολο Παζολίνι : Ο Ιταλός ηθοποιός, ποιητής, συγγραφέας, σεναριογράφος και σκηνοθέτης Πιερ Πάολο Παζολίνι γεννήθηκε στις 5 Μαρτίου του 1922 στην Μπολόνια. Η γέννηση του συνέπεσε με μια κομβική χρονική  περίοδο για την Ιταλική πολιτική και κοινωνική ζωή. Καθώς και για την ιστορική της εξέλιξη. Την άνοδο του φασισμού,  με κύριο εκπρόσωπο τον Μπενίτο Μουσολίνι.  Γεγονός που συνέβαλλε στην κοινωνική διάρθρωση της Ιταλίας. Αλλάζοντας σταδιακά την αναγεννησιακή της παράδοση , μετατρέποντάς τη σε μια χώρα που αποτελούνταν από ένα πλήθος μικροαστών στα χέρια του μεγάλου κεφαλαίου και των μεγάλο-γαιοκτημόνων. Η σκοτεινή αυτή πλευρά της ιταλικής ιστορίας, μετέτρεψε τον αντισυμβατικό Πάολο σε «δηλωμένο» Μαρξιστή και σε αμετανόητο υπέρμαχο κατά του φασισμού.  Δημιουργώντας ταινίες που σχεδόν όλες περιέχουν κοινωνικά και πολιτικά σχόλια για τα λαϊκά και αστικά στρώματα. Τα οποία συμβαδίζουν με τις αρχές του Μαρξισμού όπως: «Το θεώρημα» που κυκλοφόρησε το 1968 και το «Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο». Ταινία σταθμός που καταδίκασε με τον πιο ακραίο τρόπο τα εγκλήματα και την διαστροφικότητα του φασισμού ήταν το «Σαλό ή 120 Μέρες στα Σόδομα». Μια ταινία που από πολλούς θεωρήθηκε σημαντικός παράγοντας που οδήγησε στην δολοφονία του Παζολίνι. Πιθανώς από φασίστες που ενοχλήθηκαν από το «ωμό» περιεχόμενο της. Οικογένεια και τα πρώτα βήματα:

Ο Παζολίνι γράφει στον Αιρετικό Εμπειρισμό: «Την εποχή εκείνη τα πήγαινα ακόμα καλά με τον πατέρα μου. Ήμουνα ιδιαίτερα πεισματάρης και καπριτσιόζος (δηλαδή νευρωτικός), αλλά κατά βάθος καλός. Με τη μητέρα μου (έγκυο αλλά δεν το θυμάμαι) ήμουνα, όπως και σ' όλη μου τη ζωή, δεμένος με μια παθιασμένη αγάπη χωρίς ελπίδα».   Το οικογενειακό περιβάλλον του Πιερ Πάολο Παζολίνι χαρακτηρίζονταν από αντιφάσεις που επηρέασαν βαθύτατα την ψυχοσύνθεση του. Η μητέρα και ο πατέρας του απ' τη νηπιακή κιόλας ηλικία, άρχιζαν να τον επηρεάζουν με εκ διαμέτρου αντίθετες αντιλήψεις και απόψεις. Ο πατέρας από την μια πλευρά, μια αυταρχική προσωπικότητα, που διοικεί την οικογένεια  με στρατιωτικό τρόπο. Τυραννικός κι αυταρχικός προκαλεί μόνο φόβο. «Γεμάτος πάθος με υπέρμετρη σεξουαλικότητα, βίαιος σαν χαρακτήρας» όπως χαρακτηριστικά περιγράφει ο ίδιος τον πατέρα του. Συνεχίζει αναφέροντας πως: «Κατέληξε στη Λιβύη χωρίς δεκάρα, έτσι άρχισε τη στρατιωτική καριέρα που τον καταπίεσε και τον παραμόρφωσε ψυχολογικά. Τόσο ώστε να τον σπρώξει στον έσχατο συντηρητισμό. Είχε ποντάρει τα πάντα πάνω στη φιλολογική μου καριέρα, από τότε που ήμουνα ακόμα παιδί. Μιας και τα πρώτα μου ποιήματα τα έγραψα σε ηλικία εφτά χρονών. Είχε διαισθανθεί, ο κακομοίρης αλλά δεν είχε προβλέψει τις ταπεινώσεις που θα συνόδευαν την επιτυχία μου». Και από την αντίθετη πλευρά η γλυκύτατη μητέρα του. Καθοριστικό πρόσωπο στη ζωή του, μόνιμο αντικείμενο λατρείας, στην οποία αφιέρωσε μερικούς απ' τους πιο δυνατούς του στίχους. Αναπτύσσοντας με αυτό τον τρόπο μια σχέση «οιδιπόδειου συμπλέγματος». Μιας και ο χαρακτήρας της μητέρας του φαίνεται να ανταποκρίνεται πλήρως στις ιδιαίτερες ευαισθησίες του καλλιτέχνη. Τα πρώτα ποιήματα: Τα πρώτα του ποιήματα γράφηκαν στο Σάτσιλε όπου ο Παζολίνι πήγαινε δημοτικό σχολείο. Ύστερα ακολούθησαν και άλλες μετακινήσεις όπου παρακολούθησε το γυμνάσιο. Φτάνοντας  τελικά στη Μπολόνια,  στο λύκειο Γκαλβάνι και μετέπειτα στο πανεπιστήμιο. «Ένα πανεπιστήμιο με δομή φασιστική», θα σχολιάσει αργότερα. «Εξαιρείται μόνο η προσωπικότητα του Λόνγκι που εκείνα τα χρόνια στην Μπολόνια πρόσφερε πολλά σε μένα και σε πολλούς άλλους, συνομήλικους και πιο μεγάλους από μένα». Το 1942 ενώ ο πατέρας του βρίσκεται αιχμάλωτος στην Κένυα, ο Πιερ Πάολο με τη μητέρα του και τον αδερφό του καταφεύγουν στο σπίτι των Κολούσι στην Καζάρσα. Τα χρόνια εκείνα με δικά του έξοδα, ο νεαρός Παζολίνι εκδίδει την ποιητική συλλογή Ποιήματα στην Καζάρσα, γραμμένα στη διάλεκτο του Φριούλι. Τον επόμενο χρόνο εκτελεί τη στρατιωτική του θητεία στο Λιβόρνο όπου λιποτακτεί επιστρέφοντας στην Καζάρσα. Το 1945 η οικογένεια δέχεται ένα σκληρό χτύπημα. Ο αδερφός του Γκουίντο,  δολοφονείται μαζί με άλλους συντρόφους του, μέλη της αντάρτικης ομάδας Όζοπο. Από Γιουγκοσλάβους αντάρτες. Ο  θάνατος του Γκουίντο γίνεται ακόμα πιο τραγικός από το γεγονός ότι σε μια πρώτη φάση κατορθώνει να ξεφύγει πληγωμένος. Αλλά προδίνεται, μπλοκάρεται και τελικά σκοτώνεται. Στα έργα του Παζολίνι «νιώθουμε» τις μνήμες, τον πόνο, τον οίκτο και το πένθος για το θάνατο του αδερφού του. Συγκεκριμένα «ο θάνατος του παλικαριού» είναι ένα από τα πιο αγαπημένα και πονεμένα του θέματα στο στα δύο μυθιστορήματα του, «Τα Παιδιά της Ζωής» και στο «Μια Ζωή Γεμάτη Βία». Η μεγάλη φυγή και οι προσωπικές αδυναμίες: Τα χρόνια που διέμεινε στην  Καζάρσα έμελλε να τελειώσουν άδοξα. Παραμένοντας για τον ίδιο όμως αξέχαστα κι ανεπανάληπτα. Το ίδιο αξέχαστη του έμεινε και η μετακίνηση ή η φυγή, όπως τ�� χαρακτήρισε απ' τα μέρη εκείνα. Όταν στις παραμονές των εκλογών του 1948 ένα αγόρι εξομολογείται στον παπά της Καζάρσα ότι είχε σεξουαλικές σχέσεις με τον Παζολίνι. Καθώς ο Πιερ Πάολο Παζολίνι από το 1945 ως και το 1949 που έφυγε στη Ρώμη μετά τις κατηγορίες, δίδασκε στο γυμνάσιο του Βαλβασόνε. Ενός μικρού χωριού που βρίσκονταν κοντά στην Καζάρσα. Όπου και ίδρυσε εκεί στις 18 Φεβρουαρίου του 1945,  την  «Academiuta de lenga Furlana». Μια μικρή ακαδημία σπουδών πάνω στη γλώσσα και την κουλτούρα του Φριούλι. Και παρόλο που η ζωή και η πνευματική του άνθιση στο Φριούλι άνθιζε, οι κατηγορίες περί ομοφυλοφιλίας και παιδοφιλίας καθιστούν αυτόματα αδύνατη τη ζωή του νεαρού καθηγητή . Μέσα στο στενό περίγυρο του χωριού. Έτσι φεύγει άμεσα με τη μητέρα του στη Ρώμη. Ερχόμενος αντιμέτωπος με μεγάλες δυσκολίες. Που όπως χαρακτήρισε και ο ίδιος: «Υπήρξα ένας απ' αυτούς τους άνεργους που καταλήγουν στην αυτοκτονία». Στην αρχή έμενε στην Πιάτσα Κοσταγκούτι, μετά στο συνοικισμό Σαν Μάμολο, κοντά στις φυλακές Ρεμπίμπια. Οι συνεχόμενες αυτές αλλαγές κατοικίας συνεχίστηκαν για αρκετό διάστημα, εξαιτίας της οικονομικής δεινότητας που βρίσκονταν. Μέχρι την Βία Φοντανεϊάνα όπου πήγε να κατοικήσει μόνιμα,  αμέσως μόλις βελτιώθηκαν εμφανώς οι οικονομικές του συνθήκες. Το παιδί της νιότης: Το 1954 εκδίδονται τα ποιήματα που είχε γράψει στο Φριούλι. Σε μια συλλογή με τίτλο «Η Πιο Ωραία Νιότη». Δύο χρόνια πριν είχε δημοσιευτεί μια σημαντική μελέτη του πάνω στην ποίηση με διάλεκτο του 19ου αιώνα. Που είχε γράψει σε συνεργασία με τον Μάριο Ντ' Άρκο. Το 1955 ο Παζολίνι ιδρύει και δουλεύει μαζί με τους Ροβέρσι, Λεονέτι, Ρομάνο και Φορτίνι το φιλολογικό περιοδικό Οφιτσίνα (Officina). Που παρά τη μικρή του διάρκεια (κλείνει οριστικά το 1959 μετά από ένα άρθρο που έγραψε ο Παζολίνι εναντίον του Πάπα Πίου ΧΙΙ) παραμένει μια σπουδαία μαρτυρία. Μιας σημαντικής μερίδας Ιταλών διανοούμενων απέναντι σε κοινωνικά προβλήματα που αντιμετωπίζονταν απ' τους περισσότερους συντηρητικά και μονόπλευρα. Χωρίς καμιά εναλλακτική λύση και απάντηση. Το δοκίμιο «Πάθος και Ιδεολογία» και τα λυρικά κομμάτια του «Η Θρησκεία των Καιρών μου» εκδίδονται αντίστοιχα το 1960 και το 1961. Και παραμένουν ως η σημαντικότερη συμβολή του Παζολίνι στο Οφιτσίνα. Ενώ παράλληλα το 1955 εκδίδεται το μυθιστόρημα «Τα Παιδιά της Ζωής» που υπήρξε η πρώτη του συγγραφική επιτυχία. Ο μυστηριώδης θάνατος του πολυτάραχου Πιερ Πάολο Παζολίνι:

Ένα πέπλο μυστηρίου συνεχίζει να καλύπτει ακόμη και σήμερα τη δολοφονία του μεγάλου κινηματογραφιστή, ποιητή και συγγραφέα. Καθώς δεν έχει διασαφηνιστεί απόλυτα εάν επρόκειτο για άγριο έγκλημα πάθους ή πολιτική δολοφονία. Ο Πιερ Πάολο Παζολίνι πέθανε στις 2 Νοεμβρίου του 1975 στην παραλία της Όστια. Κοντά στη Ρώμη σε μια θέση χαρακτηριστική των μυθιστορημάτων του. Η δολοφονία του χαρακτηρίστηκε από δύο πιθανές οπτικές. Εξαιτίας του «τολμηρού» έργου του αλλά και της «διαταραγμένης» προσωπικής-ερωτικής ζωής του καλλιτέχνη.  Αρχικά χαρακτηρίστηκε ως πολιτική «ενεργεία» ακραίων νέο-φασιστών. Σε μια προσπάθεια εκδίκησης για την φασιστική κατακραυγή που ασκούσε μέσω του έργο του. Σαλό: Η ταινία βασίζεται «Σαλό» στο βιβλίο  «120 Μέρες των Σοδόμων»  του Μαρκήσιου ντε Σαντ. Ενώ η  δομή του θυμίζει την Θεία Κωμωδία του Δάντη. H ιστορία του έργου διαδραματίζεται στην Δημοκρατία του Σαλό. Ένα εικονικό κρατίδιο που είχαν ιδρύσει οι φασίστες του Μουσολίνι κατά την διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Τέσσερις εκπρόσωποι της ιταλικής φασιστικής εξουσίας, ανακοινώνουν ότι θα αναλάβουν τη διαπαιδαγώγηση νέων αγοριών και κοριτσιών και τα παραλαμβάνουν με τη συγκατάθεση των οικογενειών τους. Στη συνέχεια τα υποβάλλουν σε απίστευτα μαρτύρια σεξουαλικών οργίων, βασανιστηρίων και τελετών κοπρολαγνείας, μετατρέποντάς τους σε δούλους. Η οργή που προκάλεσε το «Σαλό» ήταν τόσο σφοδρή που φίλοι του ποιητή, διανοούμενοι και καλλιτέχνες της Ιταλίας, ισχυρίστηκαν πως ο Παζολίνι δεν δολοφονήθηκε από τον Πελόζι αλλά από νέο-φασίστες. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Michelangelo Antoniοni είχε πει πως ο Παζολίνι έγινε: «Το θύμα των ίδιων του των χαρακτήρων». Το αίνιγμα του Πίνο Πελόζι: Το κορμί του Παζολίνι βρέθηκε  κομματιασμένο από ένα αυτοκίνητο, το οποίο πέρασε από το κορμί του δεκάδες φορές. Για τη δολοφονία του καταδικάστηκε ως ένοχος ένας εκπορνευόμενος νεαρός, ο δεκαεφτάχρονος τότε Πίνο Πελόζι. Ύστερα από 30 χρόνια, η ιστορία της δολοφονίας του ήρθε και πάλι στο προσκήνιο, όταν ο Πελόζι απέσυρε την ομολογία του. Ισχυριζόμενος ότι δεχόταν απειλές για τον ίδιο και την οικογένειά του ώστε να μην αποκαλύψει τους πραγματικούς ενόχους. Μετά τον θάνατο των εκβιαστών του, παραδέχτηκε το 2005, ότι στο φονικό συμμετείχαν 3 άντρες. Οι οποίοι ξυλοκόπησαν μέχρι θανάτου τον Πιερ Πάολο Παζολίνι, βρίζοντάς τον χυδαία για την ομοφυλοφιλία του και φωνάζοντάς τον «βρωμοκομμούνι». Πολλές ήταν οι αναφορές ότι το έγκλημα διεπράχθη από νέο-φασίστες. Δυστυχώς, λόγω έλλειψης στοιχείων αν και η έρευνα είχε ξεκινήσει και πάλι δεν άργησε να παγώσει. Ο θάνατος του Παζολίνι όμως δεν στάθηκε αρκετός για να καλύψει όλες τις άλλες πλευρές της προσωπικότητας του, που παραμένουν διφορούμενες. Δηλαδή ένας υπό αναίρεση καθολικός που δεν έχασε ποτέ τη θρησκευτική του κοσμοθεωρία και ένας δια βίου μαρξιστής που εκδιώχθηκε από το Κομμουνιστικό Κόμμα επειδή ήταν ομοφυλόφιλος. Ο Πιερ Πάολο Παζολίνι ήταν ένας εμβληματικός  καλλιτέχνης και διανοητής που δεν προσπάθησε ποτέ να βάλει τέλος στις αντιφάσεις του. Ούτε και να πολεμήσει τη φύση του. Αντίθετα ενσωμάτωσε πλήρως κάθε αδυναμία στα έργα του. Πολεμώντας τους εξωτερικούς αλλά και εσωτερικούς του δαίμονες. Δημιουργώντας ένα «μεγαλείο» αντισυμβατικής και επαναστατικής τέχνης. Read the full article