#η καρυδια παντως θα μας θαψει ολους

[femalemusketeer]

Οταν ηταν παιδι, ο πατερας μου φυτεψε ενα δεντρο στην αυλη, μια καρυδια. Ηταν πιο κοντη απο εκεινον, τοτε. Τωρα, ακομα κι μπορουσα να σταθω στους ωμους του, το δεντρο θα μας ξεπερνουσε και τους δυο. Μεγαλωσε η καρυδια, γερασε. Δεν βγαζει καρυδια, αλλα χαριζει απλετη σκια. Καποτε το ειχα σκοπο να φτασω το πιο ψηλο κλαδι, μα παραμεγαλωσα κι εμαθα τον φοβο πριν το καταφερω.

Οταν ημουν παιδι, φυτεψα ενα δεντρο στην αυλη, ενα κυπαρισσακι. Ηταν πιο κοντο απο εμενα, και καθε χρονο ελεγχα ποσο ψηλωσε. Κοντευε να με φτασει οταν αρρωστησε απο την ριζα, ξεραθηκε ολοκληρο, κι ενας βαρυς χειμωνας εσπασε τον λεπτο κορμο και το σωριασε. Το καψαμε μαζι με τα υπολοιπα ξερα στο χωραφι, και τωρα δεν ειμαι σιγουρη αν το θυμαται κανεις αλλος. Κι ομως εγω ονειρευομουν καποτε να το δειχνω στα παιδια μου, οπως μου εδειχναν εμενα καποτε εκεινη την καρυδια.

Αν δεν ξαναρθω ποτε εδω, δεν θα μεινει τιποτα σε αυτην την αυλη να με θυμιζει. Ισως αυτη ειναι η ανησυχια στην καρδια της υπαρξης μου. Οτι ολοι θα αφησουν κι απο μια καρυδια στον κοσμο, ενω εγω ειμαι καταδικασμενη στα νεκρα κυπαρισσακια, σταχτες ανακατεμενες και χαμενες στο χωμα στο διπλανο χωραφι, χαμενες στο περασμα του χρονου. Και οτι δεν θα καταφερω ποτε ουτε να σκαρφαλωσω μια καρυδια που θα βρω στον διαβα μου. Θα ειμαι παντα στο εδαφος, κοιτωντας το ψηλοτερο κλαδι του θεορατου δεντρου, φοβουμενη οτι θα πεσω αν προσπαθησω να το φτασω.